Neen, ik wil niet in de voetsporen van Umberto Eco treden. Maar bepaalde steeds weer wisselende ‘benamingen’ van sommige toestanden lijken me toch wel heel humoristisch en tonen aan hoe klein de menselijke geest denkt! Alsof een naam er iets toe doet. Alsof je, als je onder een andere benaming valt, een ander persoon bent!

Enkele voorbeelden van dergelijke namen?

Mindervaliden:
Ooit ‘gebrekkigen en verminkten’ genaamd. Werd op de duur vernederend ervaren. Konden ze zich niet in vinden. Gingen, ondanks het feit dat ze door die benaming een aantal sociale voordelen toebedeeld kregen, toch protesteren. En ons taalgebruik veranderde. Het werden ‘Invaliden’. Voilà! Iedereen weer content. Bleven uitkeringen trekken, maar voelden zich waardiger onder die benaming. Of toch niet? Neen! ‘Invalide’ werd weer een taboe en een benaming waaronder ze niet wilden ressorteren. Toen weer veranderde het in ‘Mindervaliden’. Ging weer een tijdje mee, maar dat ‘minder’ was er dan plots teveel aan! Eureka! Nu hebben we eindelijk de juiste benaming gevonden: ‘andersvaliden’. En dat lijkt momenteel weer goed aan te slaan. Voor hoe lang? Heel voorspelbaar: nét zolang tot de invaliden vinden dat ze met het voorvoegsel ‘anders’ gediscrimineerd worden. En dan moet de taal er maar weer iets anders voor verzinnen!

Wié zich telkens weer gedupeerd vindt? Niét de echte invaliden! Wél de mensen die hemel en aarde hebben verzet om, meestal onterecht, een bepaald percentage invaliditeit toegewezen te krijgen. Tenminste, zo lang er voordelen aan dit percentage hangen! Al was het maar gratis parkeren. Dié zijn het die wel dolgraag willen profiteren, maar zich niet als invalide geprofileerd willen zien.

Oud:
Ooit werden oudere mensen gewoon oud, oudjes, of grijsaards genoemd. Vernederend vonden ze, en het moest ‘bejaarden’ worden. Werd op de duur ook als vernederend aanzien en het werden ‘senioren’. Verdorie mensen, ‘What’s in a name?’. Je bent toch wie je bent, en het zal mij worst wezen welk woord daarvoor is uitgevonden! Valse ijdelheid is aan mij niet besteed, en of ik nu een oudje of een senior word genoemd, dat kan totaal niets veranderen aan hoe ik me voel. Wie wél een boodschap heeft aan dergelijke ijdele prietpraat moet hoognodig maar eens een psychiater raadplegen!

Karretje.
Een rolstoel wordt in de volksmond, tenminste dan zeker toch aan de kust, een ‘karretje’ genoemd: “Hij zit in een karretje” is een heel courante, wat speelse volkse benaming voor iemand met een rolstoel. Tijdens mijn dienstperiode kreeg ik plots eens een klaagbrief op mijn bureau: vier bladzijden met klachten! De eerste en voornaamste klacht was: die familie (toeristen uit het binnenland) had minigolf willen gaan spelen, maar omdat iemand van hen een rolstoelgebruiker was, mocht die niet binnen. De man achter het loket had, goedbedoeld, gezegd: “Sorry, maar karretjes mogen niet binnen”. Dat die dingen niet binnen mochten in verband met het tere speciale gras, konden ze nog begrijpen. Maar de benaming ‘karretje’ was ze in het verkeerde keelgat geschoten! Pure discriminatie vonden ze. Terwijl het gewoon de courante volkse naam is die, tenminste in onze streek, een pak sympathieker klinkt dan rolstoel!

Ik kon het ‘misverstand’ nog wel begrijpen en juist inschatten, maar toen ik verder las vond ik nog een pak klachten over onbeleefdheden van de zijde van de politie en nog veel andere instellingen. En toen kreeg ik het door: was de hele wereld onheus tegen die mensen of waren die mensen onheus tegenover de hele wereld? Het leek er wél op dat het dit laatste was, want het eerste leek me wel héél erg ongeloofwaardig!

Wat ze niet begrepen was het feit dat het veel makkelijker is je eigen persoontje aan de wereld om je heen aan te passen, dan te proberen de hele wereld aan jouw persoontje aan te passen. Maar dat kon ik hen niet antwoorden. Ik had ze daarmee wel op het goede pad kunnen zetten, maar kon dat niet maken! Zou me niet in dank worden afgenomen. Zou gewoon het volgende ‘slachtoffer’ op hun lijst zijn geworden, en wat konden die mensen me tenslotte schelen?

Dik!

En dan nu hét taboewoord van onze tijd: dik zijn! Overgewicht hebben. Of ‘gezet’ zijn. Neen hoor! Niet zeggen! Niet noemen zoals het is! Dat heet nu met een misleidend beschaafd woord: ‘volslank’!!! De eerste keer dat ik dat woord hoorde dacht ik dat het om een superslank meisje ging! Maar het bleek om net het omgekeerde te gaan. Ongehoord lachwekkend! Een gezette dame die zichzelf ‘volslank’ weet te noemen verraadt toch onmiddellijk al haar frustraties en complexen? Nu weet ik ook wel dat niet alle dikkerdjes daarvoor kiezen. Dat ze er in veel gevallen niks kunnen aan doen en ze dus ook niks verweten moeten worden. Dat ze zich ongelukkig en/of misdeeld voelen. Al dan niet terecht vinden dat ze minderwaardig zijn. En in bepaalde gevallen kan ik wel met ze meevoelen. Maar verandert ‘de naam van de roos’ daar iets aan? Een ‘dikke roos’ is en blijft nu eenmaal een dikke roos, wélke benaming je ze ook geeft.

Niks om gefrustreerd over te doen. Niks om je minderwaardig te voelen. Vroeger vond ik dikkerdjes meestal sympathieke, vriendelijke mensen. Echte lachebekjes. Zoveel als nu liepen er trouwens ook niet rond. Maar sinds ‘dik zijn’ uit de mode is, zijn het in veel gevallen chagrijnige mensen geworden! Boordevol frustraties. En door zich op ongelooflijk creatieve, maar misleidende wijze anders te laten noemen, vestigen ze juist de aandacht op die dikheid waar ze blijkbaar vanaf willen!

-o-o-o-o-

En zo zijn er nog wel vele woorden die in de loop der tijden steeds weer een ‘poging tot beschaving’ hebben ondergaan, waarbij het oude woord dan onmiddellijk het label ‘ordinair’ meekreeg. Denk maar aan uitwerpselen…faeces… stront! Ook weer een ‘product’ dat in wezen zichzelf bleef, dezelfde geur behield, maar toch om redenen van ‘beschaving’ telkens weer anders moest worden genoemd. Zodra weer een nieuw woord werd gevonden werd het vroegere woord ordinair verklaard. Na verloop van tijd het nieuwe woord ook… Misschien zijn we ook hier wel ooit eens terug bij af en worden uitwerpselen weer, in héél beschaafde kringen, ‘stront’ genoemd.

Nog een weetje als toemaatje: in Engeland kun je gewoon vragen om naar ‘the toilet’ te gaan, en ze begrijpen je natuurlijk wel. Gebruikelijker is ‘the lu’ (loe uitgesproken). Om te weten waar dàt woord nu weer vandaan komt moeten we terug naar het Parijs uit de zeventiende eeuw!

Mensen woonden daar al, net als velen nu, in etages. Toiletten en riolen waren er niet en elke slaapkamer had zijn ‘pot’. ’s Morgens werden die potten gewoon uitgekieperd op straat door het venster! Een andere mogelijkheid was er gewoon niet. Voorbijgangers moesten toen drommels goed opletten. Zo kon het niet langer en er werd een wet uitgevaardigd: wie zijn pot uitkieperde moest eerst luidop roepen: ‘A l’ eau’. Om te kennen te geven dat er ‘water’ op komst was.

De Engelsen vonden dat een goed idee en namen het over. Alleen, ‘eau’ spraken ze uit als oe, en hielden op de duur enkel nog de ‘loe’ over. En toen er riolering kwam en vaste toiletten, blééf het ‘the lu’. Vraag bij je volgende bezoek aan Engeland maar naar ‘the lu’, en je raakt direct waar je wezen moet.

So… what’s in a name?

Willy.

13-01-2012 om 20:43 geschreven door Willy

Bloggers onder elkaar mailen wel eens hun wedervaren door, en zo vernam ik onlangs dat iemand uit de blogwereld door een bepaald individu verweten werd van partijdigheid!

Slik!

Partijdig? Wie is dat niét? Moeten we dan allemaal een uniforme mening hebben? Mag je blog dan niet een weerspiegeling van jezelf zijn? Waarom zouden we niet mogen uitkomen voor onze mening op een blog? Moeten we ons dan uitgeven voor iemand die we niet zijn? Het woord ‘partijdig’ moet die kerel ergens hebben opgevangen in de ambtenarenwereld… en doorgetrokken naar de gewone maatschappij. Een heel erg kinderlijke gedachtegang dus!

Staats- en stadsbedienden bijvoorbeeld moeten inderdaad onpartijdig zijn. Is een der basisvereisten van de job en zo hoort het ook. Politie eveneens. En zo zijn er nog wel categorieën te vinden van mensen die (in hun beroep) zéker onpartijdig moeten zijn. Denk maar aan rechters! Maar op je blog? Als privé mens? Onpartijdig zijn? Dat kun je gewoon niet maken. Dan moet je ook niet gaan bloggen! Of moet je blog enkel uit een serie fotootjes bestaan die niemand interesseert! Maar zodra je ook maar één woord schrijft, komt je mening naar boven. Daarvoor doén we het trouwens! Of moeten we misschien zitten liegen?

Ik plaats op mijn blog wat ik denk, en is dat partijdig, nou dan is het dat maar hé? Het staat de lezer vrij om er zijn eigen mening op na te houden. Trouwens, wie regelmatig mijn blog leest zal wel al hebben vastgesteld dat ik regelmatig van ‘partijdigheid’ wissel naar gelang de evolutie van bepaalde toestanden.

Als iemand me vandaag honderd euro schenkt, mag ik hem dan niet de hemel in prijzen? Maar als diezelfde vent me morgen een schop onder mijn kont geeft, mag je er van overtuigd zijn dat ik van mening zal veranderen! Enkel de zotten veranderen nooit van mening.

Ik heb ook geen glazen bol, en als iemand vandaag goed blijkt moet ik ook afwachten of dat wel zo zal blijven. Dus, echt partijdig ben ik niet, of toch? Jawel! Maar zodra een partij het in mijn ogen te bont maakt keer ik ze wél de rug toe! Zeker weten. Of dat nu een politieke partij is of welke partij in de samenleving ook!

Vele jaren liep ik in het gareel bij een officiële dienst en was daar perfect onpartijdig in. Dat hoorde bij de job, dat werd van me gevraagd, en dat begreep ik volkomen. Want in een dergelijke job kun je nooit goed functioneren zo gauw er partijdigheid komt bij kijken.

Maar een blogger verwijten van partijdigheid? Dat is toch wel je reinste kinderlijke onzin? Zo verstrekkend gaat ons wetboek gelukkig nog niet. Al zou een bepaalde categorie van mensen dat misschien wel willen.

Partijdigheid verbieden verdorie! Waar halen die mensen het? Dan moeten ze meteen ook alle politici naar huis sturen, want die behoren allemaal tot een partij en zijn bijgevolg ook allemaal ‘partijdig’!

Maar gelukkig! De opmerking aan die blogger bleek van een leraar te komen, en toen begreep ik het meteen en vond dat het hem vergeven moest worden. Die lui zijn ontoerekeningsvatbaar op dit gebied en dat kun je ze niet kwalijk nemen. Hun hele leven speelde zich af voor de klas en hun woord was wet. Niks op tegen, niks aan de hand! Ze doceerden exacte wetenschappen, leerden letters aan ongeletterden, en daar kàn wel geen tegenspraak op zijn. Exact is exact. Toch? Maar of het er in de maatschappij ook zo aan toegaat is een ander verhaal. Een verhaal dat veel leraren blijkbaar niet snappen. En zich alleen maar belachelijk maken.

En veel van die lui beginnen zich, door het onvoorwaardelijk geloof van hun leerlingen, onfeilbaar te vinden. Trekken die mentaliteit ook door tot ver buiten het schoolgebeuren, en dan wordt het natuurlijk een beetje héél erg kinderlijk! Als daar dan ook nog het klassieke ‘Vermanende vingertje’ bijkomt worden ze helemaal potsierlijk!

Die vingertjes zien we trouwens ook regelmatig opduiken bij verkondigers van achtergebleven religies! Ze halen het niet meer met hun intellect, en dan moet het vingertje dat gebrek maar compenseren! Ik heb trouwens altijd al ‘vingerende’ mensen gewantrouwd. Enfin… op dié manier vingeren bedoel ik. Er zijn wel betere manieren om je vinger te gebruiken!

Ach, leraren… zwijg me er van. Toffe mensen anders wel hoor. En ze kennen wel degelijk hun job en hun leerstof. Maar ook niets méér. Wordt ook niet gevraagd van hen. Zo heb ik in mijn Engelse familie een lerares Frans. Geeft Franse les in Engeland aan kinderen tot twaalf. Dié stof beheerst ze volkomen. Is er fantastisch goed in. Vervoegingen, spelling, als de beste! Maar vraag haar niet een gesprek in het Frans aan te gaan! Bakt er gewoon niks van! Durft niet eens! En dat hoéft toch ook niet? Als je de woordjes, vervoegingen en voorgebakken zinnetjes die de kinderen moeten leren kent, en hen dat op correcte wijze kunt overbrengen, ben je toch geslaagd in je beroep?

Maar je daarom ook buiten de school onfeilbaar achten? Neen! Dàt is er wel teveel aan. Maar gelukkig voor mij: die lerares Frans uit mijn familie blijkt die eigenschap totaal niet te hebben. Zou het er in Engeland toch anders aan toegaan dan hier?

En wat die vingerende leraar met zijn kritiek betreft: spijtig voor hem, maar hij heeft nog héél veel te leren om een volwaardig lid van de maatschappij te worden!

Willy.

12-01-2012 om 08:43 geschreven door Willy

Wat er tegenwoordig in ons landje de toon aangeeft noemt men met een mooi woord ‘Multicultuur’. En alle allochtonen doen daar vrolijk aan mee: behouden hun middeleeuwse kledij en gebruiken. Vinden het totaal niet nodig mee te evolueren met ons tijdperk. Lekker blijven wie en wat ze zijn en al altijd geweest zijn. Ondertussen wél profiterend van alles wat wij, achterlijke ketters, wel hebben uitgevonden om het leven aangenamer te maken.

Nou! Waarom zijn wij dan weer de enigen die niét aan die multicultuur meedoen? Waarom lopen wij niet in berenvellen gekleed zoals onze voorouders? Dàn pas zou ons landje er multicultureel uitzien. Als ook de Belgen hun oeroude cultuur zouden tentoonspreiden. Denk eens aan: tussen al die geïmporteerde culturen rijden daar in Brussel plots een massa autochtone en authentieke Flintstones rond! Tunnel in, tunnel uit…

De wereld zou barsten van het lachen. O ja? Omdat autochtonen eindelijk eens doen wat allochtonen heel normaal vinden? Omdat het als autochtoon niet kan dat je de cultuur van je verre voorvaderen uitdraagt? Is dat dan zo lachwekkend als je het vergelijkt met hoe de allochtonen er bijlopen?

Vergelijken we even de Europese toestand met die van Amerika. Daar werden destijds op schandalige manier negerslaven geïmporteerd. Maar die slaven wisten zich uiteindelijk te bevrijden en gaven op die manier Amerika een koekje van eigen deeg: een zelfveroorzaakte multicultuur.

MAAR… kleden daar de huidige ‘Afro-Amerikanen’ zich in strooien rokjes? Dansen ze op het ritme van de tamtam? Lopen hun meisjes en vrouwen daar in blote borsten? Gaan ze betogen en janken als ze dat niét mogen doen? Neen toch? Ze hebben zich aangepast aan de moderne tijden en de cultuur van het land waar ze wonen. Dàt is ‘integratie’. Wat hiér gebeurt is halsstarrige apartheid.

Europa wil dan wel altijd Amerika na-apen, maar aapt vooral de negatieve zaken na. De goede voorbeelden worden genegeerd.

Multicultuur? In Europa? Laat me niet lachen! Het is eerder een ‘multitijdperk cultuur’, waar helaas nog geen passend geleerd woord voor is gevonden. De een leeft nog in de jaren 1200, de ander wandelt rond in de eenentwintigste eeuw! En de politici maar denken dat dit niet ooit tot een fatale botsing moet komen! Culturen kunnen dan misschien nog in zekere mate gemengd worden. Achthonderd jaar evolutieverschil kan dat niét! Zéker niet als de achtergeblevenen er alles aan doen om ook achter te blijven, en daarin nog gesteund worden door onze overheid ook!

Zelfs met eigen volk zou dit niet lukken: stel je voor dat Vlaanderen plots wordt overspoeld door middeleeuwse Vlamingen! En dat die middeleeuwers ook middeleeuws willen blijven. Caféruzies onder het gewone volk uitvechten met de goedendag of de knuppel. In hogere kringen dan weer met zwaard en harnas…

En dat wij van onze overheid te horen krijgen dat we ons moeten aanpassen aan die middeleeuwers!

Zou dat werken denk je?

Wel, daar heb je het antwoord op de vraag waarom de huidige multicultuur, zoals de politici ze hebben gewild en geschapen, niet werkt!

Of ik er bij wijze van voorbeeld bezwaar zou tegen hebben met een uitheemse vrouw te leven? Eigenlijk niet echt. Mits ze zich aan het gastland en onze leefwereld aanpast en een volwaardige partner wil worden.

Of ik er bezwaar zou tegen hebben om met een autochtone middeleeuwse vrouw te leven die ook middeleeuws wil blijven denken? REKEN MAAR!

De politieke fouten op een chronologisch rijtje:

1. Vakbonden verwenden de werknemers steeds meer, tot die alleen nog maar in bed wilden blijven en geld krijgen zonder er iets voor te moeten doen. Vonden dat dit hun recht was.

2. Industrie kloeg over gebrek aan werkwilligen. Natuurlijk! Wat hadden de vakbonden dan wel verwacht?

3. Politiek correct ware geweest dat de regering ingreep en de Belg voor de keuze stelde: werken of geen eten!

4. Politici waren te slap, lieten de Belg slapen en importeerden dan maar vreemden om een heel klein beetje te werken en dan weer heel erg veel verwend te worden. De industrie was dus terug bij af.

5. Politici deden totaal geen moeite om die vreemden te leren hoe zich aan onze cultuur aan te passen, maar vonden integendeel dat wij ons moesten aanpassen.

6. En reken maar dat die vreemden daar een goede boodschap aan hadden en er schromelijk van profiteerden!

En zo zijn we in het slop geraakt! De hoofdschuldigen blijf ik de vakbonden vinden die aanvankelijk de werklustige Vlamingen in slaap susten met oververwenning, en vervolgens die verwennerij gingen overzetten op de allochtonen!

Willy.

11-01-2012 om 09:27 geschreven door Willy

Alle hondenbaasjes ervaren het wel regelmatig: je mag bijna geen enkele winkel of supermarkt binnen met je hond. Ik behoor nog tot de gelukkigen met mijn kleine chihuahua, want sommige warenhuizen gedogen het nog als je de hond op de arm draagt.

Bij andere (Aldi bvb) mag zelfs dàt niet. Best vervelend dus, want huisvrouwen met een uit werkende man moeten toch boodschappen kunnen doen, en dan mag de hond niet mee. Thuisgekomen moet ze dan nog eens extra buiten om de hond uit te laten.

De redenen voor dat verbod kan ik wel begrijpen. De aanpak niét! Sommige winkels maken dan maar, om toch vooral geen klanten te verliezen, een plaatsje vrij met enkele muurhaken en het opschrift: “Hier wacht ik op mijn baasje”. Verkeerd signaal! Lijkt veilig maar je hond loopt er groot gevaar!

Want zo worden dan vooral de duurdere hondjes gestolen! Enkele jaren geleden nog een leuk puppytje in de GB te Oostende. Hartverscheurend voor de eigenaars! Net zo erg als je kind dat gestolen wordt! Maandenlang hing er een foto van het schattige hondje in de GB, maar niemand had iets gezien!

Ver gezocht? Diefstal in volle dag met tientallen voorbijgangers die je op de vingers kijken? Toch niet hoor! Het hondje even aaien, losmaken en ermee vertrekken. Zo’n puppytje loopt toch mee met iedereen die er vriendelijk voor is! En wie van de voorbijgangers weet dat het jouw hondje niet is?

Nu, als die heren uitbaters dan toch niet graag klanten verliezen heb ik een voorstel: in plaats van die muurhaken, een paar hondenhokjes voorzien (soort benches) die kunnen afgesloten worden met een sleutel die de eigenaar bijhoudt terwijl hij zijn inkopen doet. Of enkele aangepaste winkelwagens waarin de hond onderaan in een kooi opgesloten zit en lekker meerijdt met baasje door de winkel.

Of… de meeste winkelwagentjes hebben een voorziening om er een kind in te zetten. Met een kleine aanpassing is die voorziening geschikt te maken voor een hond (bodemplaatje breder maken zodat de hond kan liggen of zitten en eventueel een kettinkje om aan de halsband te klikken).

Een pak klant- en hondvriendelijker dan zondermeer die lelijke sticker ‘Honden verboden’ op de winkeldeur.

Willy.

10-01-2012 om 10:53 geschreven door Willy

Dit stukje kan misschien iets anders overkomen dan mijn gewone columns, maar ik wil er iets mee bewijzen! Aantonen dat ‘beleid’ niet zomaar iets is dat elke clown, entertainer of kluchtzanger op het lijf is geschreven! Sorry dan ook als het wat naar zelfverheerlijking ruikt, maar dit is de enige mogelijkheid om duidelijk te maken wat ik bedoel als ik het over politici en ‘wetgevers’ heb.

Jarenlang heb ik ook ‘wetten’ gemaakt. En al zeg ik het zelf, ik was er goed in. Het waren ‘maar’ verkeerswetten, en het was ‘maar’ op gemeentelijk vlak. Maar een wet is een wet, en als je er niet verduiveld goed je verstand bij gebruikt, wordt het een ramp!

Hoe het werkt? Hoe het komt dat op gemeentelijk vlak wetten voor het verkeer moeten worden gemaakt (politieverordeningen genoemd), daar waar er toch een nationale wetgeving (wegcode) bestaat? Wel, dat zal ik even proberen uit te leggen:

De nationale wegcode schrijft algemene gedragsregels voor weggebruikers voor en is een Koninklijk Besluit.

De ‘wegcode van de wegbeheerder’ schrijft voor hoe de verkeerstekens moeten geplaatst worden, de precieze afmetingen van zebrapaden, witte en gele lijnen, enz. Dit is dan weer een Ministerieel besluit.

Gemeentelijke politieverordeningen bepalen dan weer hoe het verkeer in de gemeente moet lopen, aan de hand van beide bovenvermelde handvesten.

Moet er ergens parkeerverbod? Moet er ergens eenrichtingsverkeer? Hoe richt je een kruispunt in? Verkeerslichten? Rotonde? Wordt helemaal op gemeentelijk vlak beslist als het gemeentewegen betreft. En juist dààr ging ik over. Nét hetzelfde als nationale wetten, maar dan op plaatselijk vlak.

Wie aan het geheel van straten in een gemeente wil sleutelen moet heel goed aan alle mogelijke gevolgen denken! Bijvoorbeeld: op een bepaald kruispunt gebeuren veel ongevallen met van rechts komend verkeer uit een bepaalde straat. De bevolking vraagt de politici om in die straat eenrichtingsverkeer in te stellen. De politici maken de vraag over aan de aangestelde persoon of dienst. De eindbeslissing ligt wél aan de politici (in dit geval de burgemeester), maar die beslist pas na advies te hebben ingewonnen bij diegene die uiteindelijk ook voor de uitvoering verantwoordelijk is.

Op het eerste gezicht lijken veel vragen van burgers logisch. In bovenvermeld geval: nu komt daar geen verkeer meer van rechts en zullen de ongevallen uitblijven. Correct! Maar… waar zal het verkeer dat voorheen die straat gebruikte heengaan na de aanpassing? Juist… naar een andere straat! En dan gebeuren de ongevallen weer op een ander kruispunt, dat misschien nog gevaarlijker en minder overzichtelijk is!

De inbreng van weggebruikers en omwonenden is hier toch wel heel belangrijk. Opent denkpistes. Maar mag NOOIT klakkeloos worden overgenomen! Want die mensen hebben iets gezien, denken een idee te hebben, en schakelen politici in. Goed burgergevoel. Soms ook terecht en correct. MAAR! Als je het idee niet aan een grondige studie onderwerpt, niet stilstaat met alle eventuele en soms onverwachte gevolgen, je jezelf niet helemaal in de ‘nieuwe situatie’ kunt inleven, dan loop je ook heel gemakkelijk in de val! Eén kleine aanpassing aan een straat kan soms een sneeuwbaleffect hebben tot kilometers in het ronde. Moet je allemaal kunnen inschatten. En vooruitdenken!

Op een vooruitdenkende manier werken kun je leren, of het kan aangeboren zijn. Moet je het leren, dan kan dat lang duren! En ondertussen rampzalige gevolgen hebben. Is het aangeboren, dan zit je op rozen. En gelukkig, ik zàt op rozen!

Keerzijde van de medaille is dan wel dat je steeds weer mensen moet teleurstellen en hen precies moet uitleggen waarom hun idee negatief zou werken. En dat valt niet altijd mee!

Maar al met al vond ik dat ik in een schoentje stak dat me perfect paste. En was ik nooit te beroerd om tekst en uitleg te geven aan mensen die meenden een goed idee te hebben. En meestal begrepen ze ook wel mijn bedenkingen na voldoende heldere uitleg.

Eigenlijk voel je je, in een dergelijke situatie, net als een goalkeeper! Telkens weer verhinderen dat de (verkeerde) bal in de goal vliegt. In het gunstigste geval heb je een stok achter de deur: ‘Dat is verboden door de nationale wetgeving’. Maar ook de nationale wetgeving zwicht steeds meer voor de toenemende druk van groeperingen en jankerds. Een voorbeeld daarvan:

Op een bepaald moment werden kleine wegwijzertjes naar hotels en andere horecazaken onder bepaalde voorwaarden en omstandigheden toegelaten, en verschenen in de wegcode.

Oei! Nu was het hek van de dam! Want natuurlijk, iedere hoteleigenaar wou wegwijzers naar zijn hotel. Restaurants idem! En weer lag de bal in mijn veld! Kon me niet meer beroepen op de wegcode, maar een en ander was toch wel heel onlogisch!

Want wat baat het om aan de ingang van een stad een reuzenpaal te plaatsen met honderd wegwijzers naar honderd verschillende restaurants en hotels? Ten eerste moet de automobilist al blijven stilstaan om ze allemaal te kunnen lezen! Vervolgens moeten ze allemaal herhaald worden op elk kruispunt die naar de betreffende inrichting leidt! Zou een bos worden waarin je de bomen niet meer herkent, en vooral verwarring zaaien. Terwijl het voor een hoteleigenaar heel gemakkelijk is een plannetje met de ligging te sturen naar gegadigden die willen boeken!

Eigenlijk zijn dergelijke wegwijzers alleen maar nuttig als sluikreclame, en dat zijn ze eigenlijk ook.

Maar de hogere overheid was gezwicht, en ik stond alleen in de goal! Kon me niet meer achter de wegcode verschuilen! De eerste aanvragen stroomden binnen! De politieke druk werd eveneens onnoemelijk hoog! Voet bij stuk houden werd steeds hachelijker. Hier en daar kon ik toegeven: industriecentra bijvoorbeeld met een massa bedrijven. Maar elk hotel, elk restaurant, elk café bewegwijzeren vanaf de invalswegen? Een hopeloze zaak! Toegeven aan ééntje zou onmiddellijk een concurrentie op gang brengen die niet zou stoppen alvorens àlles bewegwijzerd was en het stadsbeeld in een bos van wegwijzers was herschapen.

NIET dus! Maar wie was de boeman? Ik natuurlijk!

En de politici? Die waren blij. Konden de schuld op mij steken! Niet zij, maar ik was de boeman! Zo hoefden ze geen kiezers te verliezen.

Zo… werkt het dus in de politiek. De gemeentelijke politiek verschilt niet veel van de nationale. Maar nu komt de kat op de koord:

Ik had het geluk voor politici te werken die een leefbare gemeente boven stemmentrekkerij stelden. Die luisterden naar wat insiders adviseerden over de problemen. Die niet ten koste van wat dan ook hun persoonlijke ideeën en die van de eeuwige jankerds wilden doordrijven. Al waren ze wél blij zich achter een ‘boeman’ te kunnen verstoppen, en die rol nam ik graag op me als het in het belang van de zaak was.

Van de nationale politiek kan ik echt niet hetzelfde zeggen, en begrijp bijgevolg heel goed waarom het uiteindelijk allemaal spaak is gaan lopen!

Willy.

09-01-2012 om 09:30 geschreven door Willy

Wegens een beetje gebrek aan inspiratie nog maar eens wat zwerfmeel:

--o-o-o-o-

Onlangs ontdekt en stilgehouden voor de media:

BELGIE :' de ' TOPBESTEMMING' voor een vijfdaags bezoek

Een nieuw fenomeen is nu: België top bestemming !
Bulgaren & Roemenen (die het niet nodig hebben en geen politiek asiel willen) komen op een vrijdag naar België en vragen politiek asiel aan.
Ze staan enkele uren met hun familie in de rij te wachten en vragen een verkorte procedure aan. Die is vijf dagen.
Voor die vijf dagen is België verplicht ze onderdak te verlenen en worden ze in een hotel geplaatst op kosten van België. Na de vijf dagen komen de ambtenaren naar het hotel om de Bulgaren uit te leggen dat ze geen asiel krijgen. Wat blijkt nu ?
Dat ze op zondag al terug vertrokken zijn naar Bulgarije. Leuk meegenomen zo’n gratis citytripje.
De drie overige hotelboekingen? Ach ja, die moeten we ook nog betalen.

Mijn nekharen gaan recht staan bij het lezen van deze tekst.

Terwijl de meerderheid van onze werkende mensen tussen de 80 en 120 euro bruto per dag verdienen. Terwijl uitkeringstrekkers 50 euro of minder per werkdag ontvangen, zijn er in dit land toch gelukkige zielen die zonder uitkering of zonder zelfs maar te werken kunnen genieten van Club Med-faciliteiten. De plaats van gebeuren: Brussel

Daar genieten 1200 asielzoekers in 24 verschillende hotels die zijn aangesloten bij de FOD-afdeling vertier van een welverdiende pretvakantie. Elke maand kosten die hotelkamers 1,3 miljoen euro. Elke maand!

En aan wie hebben we dat vooral te danken? Juist, aan Elio Di Rupo en Caroline Gennez, die zoeken met man en macht (en vooral uw centen) kiesvee.
Nu de N-VA een ernstige bedreiging begint te vormen doen alle Belgische socialisten er een schepje bovenop. En als de N-VA daar iets tegen durft te ondernemen worden ze zonder pardon uitgemaakt voor racisten.
Nu gij weer ……
Onthoud dit: vroeg of laat gaat de bom barsten en...... sneller dan we denken !!!

-o-o-o-o-o-

Nou ja… als je op die manier van een vijfdaagse vacantie of een leuk weekend kunt genieten met alles erop en eraan zou je gek moeten zijn het niét te doen! Zou België écht het enige land zijn waar zoiets lukt? Ik zou het anders graag ook eens proberen: ergens vijfdaags asiel gaan aanvragen op een romantisch eilandje in de Caraïben. Moet zalig zijn toch? Vooral als het je geen cent kost!

Zou dat stemmenlokkerij zijn van Elio en Caroline? Ik denk van niet! Denk eerder aan misplaatst humanisme uit grenzeloze dwaasheid. Niet berekend zijn op hun taak als beleidsmensen! Wetjes stemmen en vergeten aan alle mogelijke achterpoortjes te denken! Is zó gebeurd hoor als je niet goed beseft waarmee je bezig bent!

Ik verwijt politici trouwens nooit van enige kwaadaardigheid! Integendeel! Het zijn allemaal brave mensen, maar verstandelijk niet in staat de taak waarnaar ze hebben geaasd naar behoren te vervullen! En dàt… is dan weer de schuld van het kiesgedrag van de brave burger. En van de partijen, die drommels goed weten wie ze als ‘aas’ naar voor moeten schuiven op de lijsten. Met alle rampzalige gevolgen vandien voor het land natuurlijk!

Willy.

08-01-2012 om 10:17 geschreven door Willy

Neen, ik heb het niet, op zijn Vlaams, over een bier-set, die bijvoorbeeld zou kunnen bestaan uit een geschenkdoos met een paar lekkere biertjes en bijpassende glazen! Of een diep bord en soeplepel voor wie graag zijn biertje uitlepelt als dagschotel.

Neen. Ik heb het over het Waalse 'Bjèrsè' voor de Vlamingen. Daar zou een asielcentrum zijn. En daarover waaide, met de storm van de laatste dagen, weer wat ‘zwerfmeel’ binnen! En omdat ik nu eenmaal een propere mens ben, moest ik dat meel natuurlijk weer buitenvegen. Maar waar blijf je met die walgelijke rommel? Wel, niets is daar beter voor dan mijn blog! Hier volgt het:

-o-o-o-o-
Die dit goedkeurt is niet meer normaal.

38€ per dag - Is dit België?


Leve de belgische politici !!!

38 € per dag en per asielzoeker in Bierset... (Wallonië)

Of, ..... 38 € x 30 dagen : 1140 € per persoon !!! NETTO - niet belastbaar !!!

Hoeveel geven jullie, heren ministers, aan ONZE Belgen die sterven van de koude in onze straten???

Vele van onze gepensioneerden hebben veel minder en zij hebben hun hele leven gewerkt ...

Dit moet je zeker doorsturen aan je vrienden en kennissen.

Het is echt te zot voor woorden - SCHANDALIG en hoe lang blijven wij dit nog slikken !!

En wij zouden moeten langer werken gaan hoelang blijven wij nog ja knikken

-o-o-o-o-o-

Commentaar? Weinig! Gewoon: om dàt goed te keuren en braaf via de belastingen te sponsoren zonder morren moet je écht wel ‘domme Vlaming’ zijn.

Zijn we dat?

Jawel!!!

Willy.

07-01-2012 om 09:48 geschreven door Willy

Het gebeurde bij een vriend van me, maar het zal nog gebeuren, en ooit vallen er doden:

Vuurwerk afsteken door onbevoegde stommelingen bij de overgang van oud naar nieuw! Een rage die snel om zich heen grijpt en elk jaar erger wordt!

Mijn vriend woont in een villawijk, en met oudejaar was het weer zover. Iedereen in de buurt wou vuurwerk afsteken. De onverantwoordelijksten en de grootste stommerds het eerst natuurlijk.

En pats pats… enkele ogenblikken later staken een paar van die vuurpijlen dwars door de roofing van het plat dak van mijn vriend.

Een paar dagen later zware regen… en zware schade door binnensijpelend water! Wie schoot die pijlen af? Ra ra! Zijn naam is haas en hij weet nergens van.

Ik kan best begrijpen dat sommige mensen een kick krijgen van het afschieten van die dingen. Zou best leuk zijn, moesten er geen zware consequenties aan verbonden zijn. Die mensen beseffen echt niet waar ze mee bezig zijn. Zéker niet in een bewoonde omgeving. En in een onbewoonde omgeving is de lol er sowieso af!

Jarenlang heb ik de ordediensten geregeld bij vuurwerken die door de gemeente werden georganiseerd. Heb gezien hoe omzichtig het personeel met dat tuig omging. Zag hoe zwaar ze verzekerd waren voor eventuele ongevallen. Hoorde de vuurwerkmaker smeken om het publiek vooral op een zo groot mogelijke afstand te houden, de windrichting in acht genomen. En het parkeren te verbieden tot op grote afstand!

En ondanks al die voorzorgen, zag ik na bijna elk vuurwerk een aantal mensen wachten in het politiebureel om klacht neer te leggen: kledij met brandgaatjes door vallende vonken, beschadigde wagens die nochtans op een redelijke afstand waren geparkeerd, van alles en nog wat. What goes up must come down, en zelfs een ervaren vuurwerkmaker kan enkel maar gissen waar die dingen zullen neerkomen en of ze dan al volledig gedoofd zullen zijn.

Gelukkig zijn gevestigde vuurwerkmakers daar zwaar voor verzekerd en werd het allemaal vergoed. Maar die privé-stommelingen die ook eens vuurwerkmakertje willen spelen? Daar heb ik geen woorden voor! Daar kun je toch niet volwassen voor zijn? En waarvoor? Voor een paar flut-raketjes die niet eens in de buurt komen van echt vuurwerk. Maar wél evenveel of meer schade kunnen aanrichten waar ze neerkomen.

Ik begrijp dan ook niet waarom de overheid dergelijke onverantwoorde uitspattingen niet streng verbiedt en zware boetes oplegt aan iedereen die zich er aan vergrijpt. Ooit vallen er doden! Ooit zullen mensen op afschuwelijke wijze levend verbranden. Voor het plezier van een paar onwetende idioten die niet beseffen waar ze mee bezig zijn!

Alleen al het ‘bezit’ van vuurwapens wordt streng beteugeld! Maar dergelijke ‘moordtuigen’ waarvan niemand weet waar ze zullen terechtkomen mogen openlijk en vrij de hemel worden ingeschoten! Begrijpe wie kan.

Terwijl in veel gemeenten, op loopafstand, op dat moment een degelijk georganiseerd vuurwerk wordt afgestoken dat veel meer het bekijken waard is. Waarbij superbeveiligd, maar ook zeer kostelijk vuurwerk wordt gebruikt. En nóg vallen schadegevallen niet te vermijden! Wat kun je dan van die relatief goedkope spullen verwachten?

Waar zit het verstand van de overheid? Waarom niet zowel de verkoop als het gebruik van die moordtuigen verbieden?

De gebruikers kun je nog enigszins verontschuldigen: ze ‘wisten’ het niet; voor zover dat als excuus kan dienen! Maar de overheid weet het drommels goed, of zóu het moeten weten. De verkopers van die spullen eveneens.

Willy.

06-01-2012 om 08:49 geschreven door Willy

05-01-2012 om 11:02 geschreven door Willy

Af en toe zegt iemand me dat ik tenminste nog de waarheid durf te zeggen!
Af en toe ook zegt iemand me dat ik te dikwijls de waarheid zeg, en dat dit kan kwetsen!

Natuurlijk kan de waarheid kwetsen! Maar moet je daarom gaan liegen? Is liegen geen zonde? Zou de wereld niet een stuk beter draaien als we allemaal de waarheid spraken en liever zeggen wat we denken in plaats van zijdelings over koetjes en kalfjes te praten?

Als je een potsierlijk geklede dame vertelt dat ze goede smaak heeft, doe je haar dan een plezier? Jawel! Maar je loog! Het gevolg zal zijn dat ze zich verder op die manier zal kleden, en dat zal haar zéker niet ten goede komen!

Vertel je haar meteen de waarheid, dan daal je sterk in haar gunst, maar ze heeft tenminste iets geleerd dat haar voor verdere fouten kan behoeden.

Dr. Phil zei deze week op TV trouwens net nog hetzelfde: “Mensen die je de waarheid zeggen, ook al is die kwetsend voor je, zijn altijd mensen die het goed met je menen.”

Natuurlijk! En dat snappen veel mensen nou juist niet. Als je iemand die je toch helemaal niet nauw aan het hart ligt in zijn ongeluk ziet lopen, dan laat je hem maar begaan. Vermijd je liever een lange en dikwijls zinloze discussie. Hij moet het maar weten. Maar ligt die persoon je wél nauw aan het hart, dan zul je hem op zijn fouten wijzen om hem verder leed tenminste toch ‘proberen’ te besparen. Ongeacht het feit dat hij je dat niet in dank zal afnemen.

Maar ik begrijp ook best dat er veel verschillende waarheden zijn. Waarheden die onderling zoveel verschillen dat ze regelrecht tegen elkaar indruisen. En toch allemaal waar zijn. Ik kan ze ook allemaal heel goed begrijpen. Denk maar eens na:

1. De waarheid van de Waal:
“Ik stem voor leiders die mijn volk vooruithelpen. En als die domme Vlamingen daarvoor moeten betalen, dat moet dit maar. Ze moeten ook maar hun verstand leren gebruiken.”
Hebben ze gelijk? Spreken ze de waarheid? Natuurlijk! Dàt is hún waarheid, en daar stemmen ze voor. Dat is ook hun reinste recht. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. De Vlamingen zullen wel zorgen dat het nog werkt ook!

2. De waarheid van de allochtoon:
“Ik stem niet alleen voor mijn milde maar domme weldoeners, maar voor alle personen die me toelaten hun vaderland te vergiftigen met mijn middeleeuwse cultuur en religie. En vooral voor mensen die de allochtonen veel meer faciliteiten bieden dan de Vlamingen zelf ooit kregen! Vive la Belgique!”
Spreken dié de waarheid? Natuurlijk! Wie zou niet nét hetzelfde doen in hun plaats? Niet in de eerste plaats zij zijn de vijand. Dat zijn vooral onze eigen stomme politici door het zover te hebben laten komen! Door nooit ook maar één stap te hebben ondernomen om die mensen zich in onze cultuur te laten integreren, wat normaal zou zijn geweest. Wel integendeel! Wij, de gastheren, moesten ons in de cultuur van de gasten integreren!

3. De waarheid van de Vlaming:
“Ach laat maar… ‘ze’ zullen het wel weten zeker? Ik heb andere zorgen aan mijn hoofd. Waar staat die sympathieke kop of sexy kontje weer op de kieslijst? Wie belooft het meest? Voilà. Voor dié stem ik. En laat het snel gaan alstublieft, want ik wil nog een paar pinten gaan pakken!”
Dàt… is de trieste waarheid van de Vlaming! Dàt, plus het feit dat hij héél snel het onrecht dat hem werd aangedaan vergeet en wéér voor dat soort mensen stemt!
Een volk krijgt de leiders dat het verdient. Welnu, als Vlamingen dan zó stom zijn, dan hébben ze nu ook de leiders die ze verdienen en gekozen hebben en hoeven ze niet te klagen.

4. De waarheid van de politicus:

“Ik wil tot elke prijs blijven waar ik ben. Dik betaald, niets moeten kunnen, en geen verantwoordelijkheid moeten nemen. Maar dat zal me enkel lukken door de domme kiezer terwille te zijn met geschenkjes die ik uit zijn eigen zak betaal!”
En ja, ook hij heeft gelijk! Wie of wat is dààr schuldig aan? Het systeem! En… het mens”dom”.

Als je die vier waarheden vergelijkt, dan zie je meteen welke groep het zwaarste gewicht in de schaal weet te leggen, en welke groep hier de domste is, en het allemaal moet betalen!

De enige onrechtvaardigheid in al die ‘waarheden’ bestaat er in dat helaas ook verstandige Vlamingen het slachtoffer zijn van die verpesting door de dom blijvende meerderheid.

Willy.

05-01-2012 om 08:52 geschreven door Willy

Ik kreeg dit mooie kunstwerkje toegestuurd met als titel: “De verraders van Vlaanderen”. Waarschijnlijk zal het binnen een paar honderd jaar in een van onze musea prjken. Een museum met als naam: “De domme Vlaming in de eenentwintigste eeuw”.

Zouden dat inderdaad de verraders zijn? In dàt geval vind ik dat er nog één (dikke vette) fastfoodkop ontbreekt. Een kop die de Walen het ultieme cadeau schonk:

Het Vlaamse gedachtegoed eerst over twee partijen versnipperen en daar dan verder niks mee doen! Zélfs te laf om aan de onderhandelingstafel aan te schuiven!

Als ik dat kunstwerk zelf had gemaakt zou er onder de draagstoel ook nog een varkenskop bengelen!

Wat zeg ik? Meteen maar de daad bij het woord voegen:

En zo zie je nog maar eens op hoeveel sluwe manieren het Vlaamse volk door de eigen politici kan (of wil?) bedrogen worden! Politici die toch niks willen doen. Alleen maar vet betaald worden om achter de zijlijn te staan!

Lekker op die manier voortkiezen maar Vlamingen! Wat zijn jullie goed bezig! Blijkbaar zijn de Walen dan toch een pak slimmer in hun kiesgedrag! En daarvoor alleen al moet ik toegeven dat ze het verdienen om onderhouden te worden door die domme Vlamingen. Die moeten maar zo stom niet zijn!

Willy.

04-01-2012 om 09:41 geschreven door Willy

Sorry dames, dit keer is het zuiver mannenpraat hoor! Denk ik toch tenminste. Tenzij… je weet nooit dat jullie er ook wat kunnen van opsteken. (Honni soit qui mal y pense).

Scheren is voor de een een zegen, voor de ander een vloek. Voor mij is het alvast een zegen, want pas na een ultragladde en heerlijk frisse scheerbeurt voel ik me weer echt mens.

MAAR! Hoe scheer je je nu het kortst als je zo’n harde baard hebt als ik? Niet evident! Ik probeerde het in de loop van mijn leven met alles wat ook maar op de markt kwam!

Elektrisch: je bent geschoren, maar het voelt niet fris en voelt niet glad. Goed voor een ‘vluggertje’.
Wegwerpmesjes: Héél goed om... inderdaad... weg te werpen.
Enkelvoudige mesjes (‘Giletteblaadjes’ in de volksmond): voldeden destijds prima maar waren te goedkoop. Leverden blijkbaar niet voldoende winst op. Moesten hoognodig vervangen worden door dubbele mesjes (GII weet je nog wel?) en tegen dubbele prijs.

Vervolgens drie, vier, vijf mesjes op een rij… maar telkens ook weer stukken duurder! En op de duur echt schandalig duur. Terwijl ik het nut van al die mesjes op een rij sterk betwijfel. Zuivere verkoopsstrategie. Maar ja… met een harde baard als die van mij ben ik wel verplicht de nieuwste en duurste te kopen, want wat zie je gebeuren? Zodra weer een nieuwe soort op de markt komt, vermindert de kwaliteit van de vorige soort zienderogen, zodat je wel verplicht bent die nieuwe, die natuurlijk weer stukken duurder zijn, te kopen! Maar eigenlijk koop je gelijke kwaliteit voor telkens weer meer geld.

Maar of de kwaliteit van de mesjes écht verbeterd is sedert de tijd van de enkelvoudige mesjes zou ik durven betwijfelen! Ze hebben de nieuwe soorten niet echt verbeterd. Alleen maar de oudere minder goed gemaakt, zodat de illusie wordt gewekt dat de nieuwe beter zijn! Komt op hetzelfde neer, maar levert veel meer winst op. Het enige voordeel is dat de kans op kwetsuren merkelijk vermindert met meerdere mesjes.

Maar hoéveel mesjes er ondertussen ook al op zo’n ding zitten, om me echt zo kort te scheren als ik wel wil, moet ik me eigenlijk twee keer na elkaar scheren! Eerste keer met scheerschuim of -gel, en een tweede keer, vooral op de hardnekkigste plaatsen, met… scheerolie!

Scheerolie? Jawel! Onder andere te koop bij Kruidvat. Een flaconnetje van 15 ml kost 3 euro, maar je hebt maar een vijftal (?) druppels nodig per scheerbeurt staat op het flacon. Toch behoorlijk duur vind ik, want als je het per liter rekent kom je op 200 euro per liter neer! En vijf druppels per scheerbeurt? Reken maar op tien! Behoorlijk duur dus voor zomaar…‘olie’. Als het nu nog goud was!

Voordeel aan die olie is wél dat er menthol in zit, en dat voel je meteen door een fris gevoel zodra je ze aanbrengt op je natte gezicht. Ik zoek trouwens altijd producten waarin menthol zit verwerkt. Doet écht wel iets met je baard. Het lijkt wel of de haartjes rechtkomen, en dat is prima om je te scheren.

Waarom die tweede scheerbeurt met olie? Omdat, als je je twee keer na elkaar met schuim scheert, je er een erg branderig gevoel aan overhoudt. Je huid voelt geschaafd aan. Die olie echter verhindert dat. Je mesje loopt een stuk zachter over je huid en je kunt zonder gevaar je gang gaan en je héél kort scheren.

Maar die ‘literprijs’ zat me toch behoorlijk dwars. Daar moest ik iets op vinden. En dat vond ik ook! Na wat experimenteren met olijfolie en zo, wat wel degelijk goed resultaat gaf maar toch iets te dik en vettig leek, bracht Aldi me op een idee toen ze badolie in de aanbieding hadden. Eureka! Badolie verdorie! Had ik nog niet aan gedacht. En nog wel in verschillende geuren. Ik koos lavendel, omdat ik er absoluut menthol wou aan toevoegen, en geen vloekende geurencombinatie wou. Betaalde 2,99 euro voor een kwart liter ‘badolie met lavendelgeur’. Nu nog naar de natuurwinkel om een klein flesje etherische pepermuntolie, want daar wou ik er zéker enkele druppels van bij. Prijs: 8 euro voor 10 milliliter, maar het is dan ook supergeconcentreerd.

Thuisgekomen een beetje geëxperimenteerd: een leeg druppelflaconnetje scheerolie van Kruidvat (15ml) gevuld met badolie, daar een vijftal druppels munt bij… en ik had mijn eigen scheerolie geproduceerd in de orde van 12,50 euro per liter! Geen klein verschil hé?

En of het werkt? Beter zelfs dan ‘echte’ scheerolie. Kom maar even aan mijn baard voelen!
Vóór de scheerbeurt: je reinste schuurpapier.
Na de scheerbeurt: je reinste babyvelletje!

Krenterig? Gierig? Ik? Van je leven niet! Ben alleen maar van de oude stempel, en vind dat je goed gek moet zijn om 200 euro per liter te willen betalen als je het voor 12,50 euro kunt hebben! En bovendien hoef je, tegen dié prijs, niet zuinig de druppeltjes te zitten tellen maar kun je volop je gang gaan.

Maar hoé in ’s hemelsnaam kwam ik bij olie terecht? Wel, toen ik voor het eerst zo’n flesje zag bij Kruidvat, bekeek ik het wat ongelovig… hé… nieuwe uitvinding? Maar onmiddellijk ging me ook een licht op! De allereerste mensen die zich scheerden, en ik heb zo’n vermoeden dat dit de Romeinen waren, moeten toch ook iets hebben gebruikt? Zeep bestond nog niet. Laat staan scheerzeep. Wat ligt dan meer voor de hand dan het gebruik van olie? Olijfolie bijvoorbeeld? Die scheerolie kan dus maar moeilijk een nieuwe uitvinding zijn, maar een heel oude die terug werd bovengehaald, en inderdaad minstens even effectief werkt als onze moderne spuitbussen met scheerschuim! En dus moest ik ook dàt proberen.

Kwast en scheerstick? Scheerschuim? Scheergel? Scheercrème? Alles geprobeerd. Geeft allemaal ongeveer hetzelfde resultaat. Olie idem dito, maar biedt als voordeel dat je er geen branderig gevoel aan overhoudt en dus gerust wat kunt aandringen op moeilijke plekken.

En bovendien: sedert ik scheerolie gebruik heb ik de indruk dat de mesjes veel minder snel slijten!

Waarom ik dan nog een eerste scheerbeurt met schuim wil? Weetnie. Gewoonte misschien? Je niet echt geschoren voelen als er geen schuim bij te pas kwam? Beter ‘zien’ waar je wél en waar je niét hebt geschoren? Emotionele binding aan schuim? Kan zijn. Misschien zal ik dat schuim ooit wel helemaal afzweren, maar voorlopig ben ik er ‘emotioneel’ nog niet klaar voor!

Nog even een waarschuwing voor wie dit wil nadoen: opletten met de muntolie! Is heel erg geconcentreerd. Teveel geeft toch een licht irriterend gevoel! Begin met een paar druppels per 15ml badolie en voeg druppel per druppel toe, tot het prettig fris aanvoelt op de huid. En opgelet! Eerst je gezicht goed nat maken. Dàn pas de olie er op.

En nog even over munt: ik ondervond veertig jaar geleden duidelijk het betere scheercomfort als je producten met munt gebruikte. Toen stond er bij wijze van reclame ook duidelijk op de verpakking vermeld dat het munt bevatte. Tegenwoordig wordt dat niet meer vermeld. Hoogstens kan de benaming ‘fresh’ het je verklappen en moet je maar gokken als je scheerschuim koopt. In sommige zit het wél, en in andere niet, maar dat voel je pas als je het gebruikt.

MAAR!!! Door het tegenwoordige ‘modern management’ veranderen de spuitbussen, tubes of verpakkingen om de haverklap van uitzicht! Het product dat je verleden jaar kocht en je beviel, heeft nu weer een heel ander uitzicht en naam. Gevolg: je blijft maar gokken (en verkeerd gokken)! En daarvoor alleen al ben ik zo blij mijn eigen product te hebben kunnen samenstellen en de munt te kunnen doseren naar mijn eigen smaak.

Tot slot, en om het ‘mannentoilet’ helemaal af te werken: sedert jaar en dag heb ik toiletzeep afgezworen voor mijn gezicht! Kreeg vetpuistjes, en ontelbare zwarte puntjes op de neus (verstopte poriën). Die zwarte puntjes krijg je wel weg met, ook van kruidvat, speciale neusklevers, die je er een kwartiertje op laat, maar ze komen binnen de kortste keren terug! Reden: TOILETZEEP!!! Toen ik dàt eenmaal door kreeg ging ik experimenteren!

En experimenterend… kwam ik terecht bij badzout! Noemt, bij Action Shop bijvoorbeeld, “DIVA Zeezout Bodyscrub” en kost maar een habbekrats voor een voorraad voor meer dan een jaar. Bovendien verzacht het huid en baard, wat ook weer een gladdere scheerbeurt oplevert. En sedertdien ziet mijn ochtendbeurt er zo uit:

1. Gezicht wassen met ijskoud zuiver water.

2. Een kwart koffielepel korrelig zeezout over je gezicht uitsmeren. Masseren om goed te laten doordringen en ‘scrubben’. Een minuutje laten indringen.

3. Afspoelen met weer ijskoud, en vervolgens heet water (zet de poriën open).

4. Scheerschuim aanbrengen en scheren.

5. Spoelen met heet water.

6. Scheerolie aanbrengen en nog eens scheren.

7. Aftershave naar keuze.

De zwarte puntjes op de neus komen gegarandeerd niet meer terug! De vetpuistjes rond de neus verdwijnen stilaan en blijven na enkele maanden helemaal weg.

Voilà. Meer heeft een man niet nodig. Klinkt dat verwijfd? Misschien wel! Maar waarom zou een man zich na zo’n ochtendbeurt niet pico bello, fris en monter mogen voelen? Voeg daar nog een fris parfum aan toe en je dag kan niet meer stuk.

Willy.

03-01-2012 om 10:08 geschreven door Willy

Op een inspiratieloze avond verleden week ging ik dan maar het nieuws op Google lezen, en wat las ik?

Het oude jaar wordt afgesloten met een recordaantal van 10.528 ondernemingen dat over de kop ging. Dat blijkt uit cijfers van handelsinformatiekantoor Graydon Belgium.

Hoe zou dàt nu komen? In de Wetstraat begrijpen ze het waarschijnlijk niet! Natuurlijk niet! Om iets te begrijpen heb je immers hersenen nodig, en die lui zijn niet om hun hersenen maar om hun entertainergehalte gekozen! Dan kun je toch geen hersenwerk verwachten hé? Wat als een paal boven water staat, is het feit dat daar sowieso al 2000 cafés bijzitten! Begrijpen ze waarschijnlijk ook niet in de Wetstraat! “Het rookverbod zal daar toch niks mee te maken hebben zeker?” Túúrlijk niet lieve Wetmensjes! Wat dacht je wel? Het maagdelijke Turtelboompje dénkt daar niet eens aan! En mócht ze er nog aan denken: ach ja, binnen een paar maand is de Belg het toch vergeten en stemt wel weer voor hetzelfde soort! En helaas is dit ook een correcte denkwijze.

Maar dan heb je nog die andere faillissementen! Wie is dààr dan weer verantwoordelijk voor? Niemand? Ho ho! Als een auto in de sloot rijdt, wie is dan verantwoordelijk? De bestuurder toch? En onze bestuurders? Waar zitten die? Juist ja! In dat beruchte straatje in Brussel. Dat straatje waar je nooit verantwoordelijk kunt zijn voor iets. Veel verantwoordelijken zouden wel wàt graag ruilen met een job die je zoveel ‘onverantwoordelijkheid’ schenkt: het zijn altijd de anderen, de voorgangers, de collegas, de nakomelingen of wie dan ook die het deden!

En zo is België langzaam maar zeker in de sloot aan het rijden. Dank zij vele generaties clowns, kwezels en kluchtzangers die ook eens een tijdje ‘bestuurdertje’ wilden spelen. Met alle gevolgen vandien natuurlijk. En vooral ook door de kiezers die er blijkbaar geen enkel benul van hebben welke kwaliteiten je moet hebben om een land te besturen en wat dit land aan het kapotmaken is. Zou de kiezer het echt nog niet doorhebben? Zou de kiezer nog altijd denken dat hij op een democratische manier voor de juiste mensen op de juiste plaats mag gaan stemmen?

Wel, als ik de traditionele kieslijsten bekijk zie ik daar niet één juiste mens op. Echt niet. Voor wie of wat moet ik dan stemmen? Voor die politieke Janklazen die ons land naar de knoppen helpen? Voor Turtelboomkens en andere kwezelkens? Van mijn leven niet. Vlaams Belang dan maar weer, zoals altijd. Die mogen toch niks doen, en wie niks mag doen kan ook niks misdoen. Dàt is alvast de ene en enige zekerheid die ik van mijn stem heb. Het bespaart me tenminste de spijt gestemd te hebben voor een partij of clown die er niets van weet te bakken.

Maar veronderstel even dat alle, maar dan ook àlle Vlamingen dachten zoals ik… dan zou het Vlaams belang plots een zo verpletterende meerderheid krijgen dat een coalitie met andere partijen helemaal niet hoeft! Dat andere partijen ook geen coalitie kunnen vormen die sterk genoeg is om de kop boven het VB te steken! Wat dan? Wat zin heeft het cordon sanitaire dan nog? Wat zal dàn moeten uitgevonden worden om de democratie alsnog de nek om te wringen en VB weeral naar de achterbank te sturen?

Ik denk dat ze dan eindelijk eens zouden mogen bewijzen wat ze waard zijn. En is dat ook weer een flop… ja, dan heb ik een groot probleem! Wat moet ik dàn weer uitvinden om niet voor Janklazen te stemmen? Nou ja… gewoon niét meer gaan stemmen hé? Dat zou nog het enige zijn wat me overblijft om niet met gewetensbezwaren opgescheept te zitten. Trouwens, in de huidige context zouden gewetensbezwaren toch een geldige reden moeten zijn om niet aan de kiesplicht te moeten voldoen? Neen? Dan moeten ze me maar een boete geven. Liever dàt dan een slecht geweten!

Een volstrekte meerderheid voor VB: een utopie? Weet ik nog zo zeker niet! Spijtig dat NVA hier nu plots roet in het eten is komen gooien, want we waren er langzaam maar zeker naar op weg. Daar zat trouwens mijn hoop. Mijn enige hoop! Want op een andere manier zal Vlaanderen altijd weer voor anderen moeten blijven opdraaien. Voor echte en allochtone Walen. Bedankt hoor NVA!!!

Zullen die ‘gestolen’ VB stemmen bij de volgende verkiezingen terug naar NVA gaan? Nu de kiezer gezien heeft dat het de NVA niet om regeren, maar om kritiek uitoefenen vanaf de achterbank te doen is? Of hebben de kiezers zelfs dàt niet door? Is de doorsnee Vlaming dan echt nóg dommer dan ik dacht? Arm Vlaanderen!

Ja, als het zo zit wacht ons alleen nog maar de ondergang en blijven we de slaven van Walen en allochtonen! Dank zijn de domme kiezer, en dank zij de domme kieslijsten.

Maar verder lezend op dezelfde pagina las ik plots de oorzaak van dit alles:

FASTFOOD TAST DE HERSENEN AAN!!!

Het artikel:

Het eten van fastfood zorgt ervoor dat onze hersenen krimpen. Dat blijkt uit een onderzoek van de Universiteit van Portland (Oregon), dat is gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschift Neurology.

Mensen die vaak fastfood eten, krijgen veel verzadigde vetten binnen wat dan weer slecht is voor de doorbloeding van het brein. Ook zitten er maar weinig vitamines B, C, D en E in dergelijk voedsel, waardoor de hersenen krimpen zoals dat ook bij Alzheimer gebeurt. Mensen die daarentegen juist wél veel van die vitamines en omega-3 vetten binnenkrijgen, hebben een relatief groot brein. "Omdat die de bloedvaten in de hersenen stimuleren'', zegt neuroloog Gene Bowman, die het onderzoek leidde.

-o-o-o-o-o-

Dit kan alvast als verontschuldiging dienen voor de kiezer. Maar de ‘verkiesbaren’? Zouden die dan ook aan de fastfood zitten? Je zou het moeten geloven want ik zie geen andere oorzaak voor een dergelijk schrijnend gebrek aan verstand! En nu begrijp ik ook waarom het roken wél, en het vreten van fastfood niét verboden wordt: “Laat de mensen zich maar dom vreten. Zo blijven ze tenminste voor stommerds als wij kiezen!”

Twee wereldoorlogen hebben noch het land, noch de burgers ervan, op de knieën kunnen krijgen! Een paar decennia van onverantwoord bestuur door onverantwoordelijke dwazen lijkt dat nu wél te kunnen!

Cultuur naar de bliksem geholpen, vreemde culturen binnengebracht en verwend, eigen volk en daklozen in de steek gelaten, het geld laten vloeien naar waar het niks te zoeken heeft… Onnozele instellingen uit de grond gestampt om kansonwilligen en regelrechte luiaards ‘kansen’ te geven! Ja, ze openlijk te sponsoren met het geld van de belastingbetaler! En de jongeren blijven maar denken dat we goed bezig zijn.

De enige reden dat het de laatste decennia nog relatief goed ging, was het feit dat er voldoende reserve was. Voldoende tewerkstelling, voldoende inkomsten, en een gelukkig volk. Helaas koos dit gelukkig volk voor de verkeerde leiders. Leiders die het allemaal door deuren en vensters gooiden. Leiders die geen benul hadden van economie. Daar ook geen boodschap aan hadden. Hun enige streefdoel was aan de bak te komen en aan de bak te blijven. En gelukkig voor hen: dat kon! Dank zij de inspanningen van hun veel verstandigere voorgangers. Ze hadden gewoon het roer maar over te nemen en op automatische piloot te zetten.

En nog wisten ze het naar de knoppen te helpen door met gulle hand de hele wereld te willen verwennen met het zweet van de Vlamingen! Hebben onze voorvaderen dààrvoor vier jaar in de modder geploeterd aan de Ijzer? De verschrikkingen van het naziregime het hoofd weten te bieden? Kent de Wetstraat dan echt geen schaamte?

Als ik de commentaren en het weerwerk lees in sommige weekbladen, kom ik wekelijks een paar keer het woordje ‘apenland’ tegen. Lijkt me toch nog onterecht. Want in vergelijking met de rest van de wereld hebben we het helemaal (nog) niet slecht. Meestal ook zijn het ouderen die dergelijk weerwerk leveren. “Ouwe zagen” heet dit dan. Jongeren zien dat anders. Ze zijn gewoon aan entertainers als leiders, zijn zo opgegroeid, en denken dat het zo wel zal kunnen blijven doorgaan! Maar ook zij zullen ooit zingen van: “… ik was een kind en kon niet weten dat dit voorgoed voorbij zou gaan.”

Ouderen weten wel beter. Die zien de decadentie jaar na jaar om zich heen grijpen. We wisten maar al te goed waarop dit alles zou uitdraaien. En neen, we zijn nog geen apenland. Maar we roeien er wél met alle mogelijke middelen naar toe! Wij, ouderen, zién de grove fouten. En we zien waarheen het zal leiden!

Waar die grove fouten dan vooral zitten? In de eerste plaats in de opvoeding! Zowel ouders als scholen moeten weer, net als vroeger, het beste met de jeugd voor ogen hebben. En moet dat in veel gevallen manu military, wel dan moét dat maar! Maar het ‘watjes en betwetertjes kweken’ moet een halt worden toegeroepen! Want die watjes en betweters worden ooit onze leiders! Zijn het trouwens al!

Waar is die wijze spreuk gebleven: ‘Wie zijn kinderen liefheeft spaart de roede niet”? Nooit werd de trieste waarheid achter die spreuk beter bewezen dan in de hedendaagse tijd.

Willy.

02-01-2012 om 09:50 geschreven door Willy

Tweeduizend en twaalf! Eerst het goede nieuws:

En zo zijn we dan weer in een nieuw jaar aangeland! Graag zou ik alle bloggers en bloglezers een stukje van mijn eigen levensvreugde willen overmaken. En dat is dan ook MIJN nieuwjaarsbrief aan iedereen die er een boodschap aan heeft:

Het leven is heel kort;
Geniet van elke dag.
Zelfs als je ouder wordt
En al wat minder vermag.

Je hoeft zeker niet te treuren,
Niet denken aan wat kan gebeuren.
Wees maar blij met vandaag,
Dat is alles wat ik vraag.

Dat is alles wat ik wens
Aan elk weldenkend mens.
Positief gebruik van je ‘inner space’
Maakt van het leven één groot feest.

Willy.

-o-o-o-o-o-

Tweeduizend en twaalf: en dan nu het slechte nieuws:

Vandaag is het feest voor de criminelen. Eindelijk wordt criminaliteit beloond!
Vandaag worden we teruggecatapulteerd naar het Chicago van Al Capone!
Vanaf vandaag zijn de rechten van de crimineel hoger dan die van de brave burger!
Vanaf vandaag wordt de kans op een veroordeling nog maar eens geminimaliseerd!

Vanaf vandaag geldt namelijk de Salduz wet in België. De overschakeling blijkt miljoenen te hebben gekost. Miljoenen die de brave burger betaalt om de criminelen die hem het leven onveilig maken te beschermen.

En blijkbaar kon het niet snel genoeg, want verleden week werd reeds een drugdealer vrijgesproken omdat hij geen gebruik had mogen maken van de Salduz wet. En toch had hij al bekend! En toch was de Salduzwet zelfs nog niet in voege!

Blijkbaar dus zit het gerecht te popelen om criminelen vrij te spreken en konden ze niet eens wachten tot de wet van kracht is. Hoe heb ik het nou eigenlijk? Sedert wanneer kan gestraft of vrijgesproken worden op basis van een wet die nog niet van toepassing is??? Blijkbaar weeral zoiets dat alleen in België kan!

Wie mijn columns over de Salduz wet niet heeft gelezen moet ze nog maar eens bekijken: ‘De Salduz wet’ en ‘Moois van Salduz’. Beide van eind juli 2011.

Vlaanderen, België, let op! In België zal de onveiligheid nog maar eens verdubbelen. De Wetstraat wil met de ene hand dan wel meer blauw op straat, maar kortwiekt en demotiveert dat blauw eerst met de andere hand. Resultaat: een stap vooruit en twee achteruit! We komen langzaam maar zeker in een vogelvrij land te leven waar criminelen de wet dicteren!

Voor de criminelen is dit dan weer het goede nieuws voor tweeduizend en twaalf, en een prachtig nieuwjaarsgeschenk! Recht uit de criminele geschenkendoos van de Wetstraat. Een ‘relatiegeschenk’ zeg maar! Waar zitten de criminelen nu eigenlijk? Op straat? In de gevangenis? Of… in de Wetstraat? Ze hebben er in elk geval een dikke vinger in de pap!

Wat mij betreft: gelukkig bén ik niet meer bij de politie, maar moest ik dat wél nog zijn dan zou ik me wel even bedenken alvorens een crimineel te betrappen en me een hoop problemen op de hals te halen! Liever een blokje omrijden. En reken maar dat dit op de duur de werkwijze van de politie zal worden. Op beschermd wild jaag je toch niet? Aan wiens kant staat de Wetstraat nu eigenlijk?

NB: niet voortvertellen, maar zou het kunnen dat die rechter, door die vrijspraak ‘avant la lettre’, ons stiekem een duidelijk signaal heeft willen geven over wat ons te wachten staat? Want die rechters zijn ook niet van gisteren hoor, en weten best wat er in de Wetstraat speelt! Misschien zijn het ook wel nog de enigen die aan onze kant staan in deze verderfelijke waanzin.

Willy.

01-01-2012 om 09:37 geschreven door Willy

Even een kort editoriaal berichtje tussendoor:

Een aantal van mijn bezoekers geeft de voorkeur aan reageren via mijn gastenboek, en dat vind ik jammer. Als er dan ook nog zo’n joekel van een ‘button-afbeelding’ wordt bijgeplaatst, wordt het op de duur bijna onmogelijk mijn gastenboek nog open te krijgen en moet ik er regelmatig een aantal wissen, wat ik uiteraard jammer vind. En bovendien weet ik dan ook niet op welk artikel werd gereageerd.

Of het nu een reactie of een groet betreft, klik gewoon op het woord ‘reageer’, helemaal onderaan rechts van het column. Speciaal voor dié bezoekers heb ik het maar eens wat groter, en rood gemaakt.

Willy.

31-12-2011 om 16:46 geschreven door Willy

Schooljaar 1947/1948. 1 september. Met de schrik op het lijf aan de hand van mijn oudere zus naar het eerste studiejaar. Met in mijn boekentasje een gloednieuwe lei en griffel! Door mijn ouders gekocht in de Priba te Brugge. Vaarwel gezellige kleuterklasjes met de vriendelijke juffen die als vervangmoedertjes waren. Nu ging het leven beginnen! De harde werkelijkheid. Geen juffen meer maar een meester! Ik had al wat griezelverhalen over die meesters opgevangen. Schenen heel losse handjes te hebben en zo!

Maar mijn vader had me in de vacantie, toen ik daarover begon, al een beetje kunnen geruststellen:

- Als je doet wat je moet doen zullen ze best wel meevallen. Waarom zouden ze je straffen als je niks misdoet?

Hé, daar stak wel wat in! Zover had ik nog niet gedacht. Wat een wijze papa had ik toch! Het zou er dus alleen maar op aankomen om gewoon te doen wat je gevraagd werd. Dan zou er inderdaad geen reden zijn voor een oorvijg of wat dan ook. Maar… wat als je niet meekon met de anderen? Volgde dan ook straf? Oei! Dat zou, voor zo’n dom jochie als ik, toch wel niet meeva llen!

 Maar het viel allemaal wél mee. Al waren het niet meer die bemoederende en betuttelende jufferjes waarbij we ons lekker verwend voelden. Neen. Er kwam iets anders in de plaats: een stoere leraar. Een heel ander wezen. Een wezen dat je niet verwende, maar je toch ergens een gevoel van bescherming bood. En ook het gevoel niet langer een kind te zijn maar een man in wording. De zachte juffenwereld veranderde in de harde werkelijkheid.

Meester Dhondt was mijn eerste leraar. Een beetje stugge man vond ik. Enfin, toch in vergelijking met de lieve juffen in de kleuterklasjes. Leerde ons de eerste lettertjes, vervolgens woordjes en zinnetjes, en dan een eerste leesstukje dat me steeds is bijgebleven:

Rik en Jet op de wip
De wip ging op en neer
Jet wil af de wip.
Er af ik maak mijn rok vuil!
Ik doe niet meer mee.
Kom Jan zit met mij op de wip.

De woordjes kon ik wel lezen, maar had enige moeite het ‘verhaal’ te snappen: die Jet, dat moest dus een meisje voorstellen, want ze droeg blijkbaar een rok. Maar wie in ’s hemelsnaam noemt er nou Jet? Nog nooit gehoord. Nou ja… dat komt ervan als je zo dom bent hé? En dan dat ‘Jet wil af de wip’! Was dat spreektaal? Schrijftaal? Waarom niet ‘wil VAN de wip’? Enfin, ik begreep het wel, maar hoe klein ik ook was, ik kon me toch niet vinden in die woordkeuze. Weeral een bewijs hoe dom ik was. Zó dom dat ik niet eens uitleg durfde vragen aan meester, hoewel ik dat heel graag had gedaan.

Al moet ik zeggen: ik ben nu zeventig en heb nog steeds niemand ontmoet die ‘af een wip’ wilde en nog minder iemand die Jet noemde. En dus blijk ik nog altijd even dom! Hebben jullie het gehoord, Jetten? Stuur me eens een mailtje please? Kan ik misschien eindelijk ook eens dàt gat in mijn cultuur dichtmaken en alsnog mijn eerste leeslesje begrijpen! En vertel me dan ook maar meteen hoe je ‘af een wip’ komt. Of nee, toch niet. Want een wip heeft tegenwoordig een heel andere betekenis!

Maar terug naar meester Dhondt. Een geniale man! In mijn ogen een echte artist. Zijn klas hing vol met zelfgemaakte plaatjes. Héél mooi! En hij maakte er steeds bij, telkens als hij ons iets te doen gaf waar we wel een uurtje zoet zouden mee zijn. Dan rolde hij een groot blad bruin inpakpapier van een rol, hing die met een ladder op aan de muur, en, nog steeds op de ladder, begon hij te tekenen. Prachtige schetsen in houtskool.

En stiekem keken wij het af tijdens onze ‘werkzaamheden’. Onder zijn magische handen ontstond een hoofd, een lichaam, benen, armen en handen, een winters decor, een straat… het kreeg allemaal vorm onder onze gretige blikken. Aanvankelijk leek het allemaal heel ruw en konden we er nog weinig uit maken. Maar stilaan kwamen de vormen en de perspectieven naar voor, werden er kleurtjes toegevoegd met gekleurde krijtjes, en ontstond een waar kunstwerk.

Wat bewonderde ik die man! Hij was de zoon van een bekend fotograaf in mijn stad. Zelf ook, naast leraar, fotograaf. Maar zo te zien had hij geen ‘Kodak’ nodig om van een stuk bruin inpakpapier een kunstwerk te maken.

Heel veel heb ik geleerd van die man, maar er nooit echt contact mee gehad. Hij leerde ons vanalles, en met veel motivatie, maar contact had hij niet met zijn leerlingen. Lag in zijn wat stug en afstandelijk karakter. We hadden dan ook meer contact met zijn tekeningen dan met hemzelf. En misschien was dat ook wel zijn bedoeling: zijn gebrek aan sociale communicatie vervangen door artistieke communicatie.

Ook vele jaren later, toen ik hem beroepshalve al eens ontmoette, hij was dan al lang met pensioen, hoefde ik niet over ‘de oude tijd’ te praten. Of over zijn tekeningen die ik zo prachtig had gevonden. Er kwam dan enkel een stug glimlachje, net als vroeger, en dat was het dan. Ik kan hem dan ook niet beter typeren als ‘onpersoonlijk, maar geniaal in alles wat hij deed’.

En ik, dom jongetje, werkte en zwoegde om toch maar mee te kunnen met de anderen die ik veel slimmer vond. Hoe groot was dan ook mijn verbazing toen ik aan het eind van het schooljaar, na de proefwerken, de tweede van de klas bleek te zijn! Oei! Waren de anderen dan nóg dommer dan ik?

In het tweede leerjaar hadden we meester Deroo. Een naar mijn toenmalige normen stokoude, grote en magere man die wat gebogen liep. Van hem herinner ik me vooral de walgelijke lepels levertraan!

Ja… we waren naoorlogse kinderen, en de regering vond dat we allemaal maar wat moesten aansterken. En dat kon, naar de toen gangbare mening, alleen maar met levertraan. Van walvissen. Bah! Ik walg nog als ik er aan dat vieze goedje denk. Je reinste motorolie!

We moesten allemaal een lepel meebrengen naar school en elke dag moest elke leerling zijn lepel levertraan slikken. Die moest door de leraar letterlijk in de mond van elke leerling worden gestopt, want alleen op die manier was men zeker dat de levertraan ook was ingenomen!

Derde leerjaar: meester Van Quatem. Een schat van een leraar! Zachtaardig, sociaal, intelligent… ik denk niet dat men ze nog zo nog maakt! Eén anecdote over hem: op een bepaald moment werd ons medegedeeld dat hij ziek was en in de kliniek lag. De juiste reden werd niet medegedeeld. Maar omdat ik me al zo sterk aan die man had gehecht en medelijden met hem had, vond ik, als enige van de klas, dat ik hem maar een bezoekje moest brengen in de kliniek. Mijn ouders waren akkoord en gaven me zelfs een cadeautje mee.

In de kliniek ging ik zijn kamer zoeken en daar lag hij in bed en stelde me gerust: het zou maar een weekje duren en dan was hij terug.. De kamerdeur had een ruitje, waarin een kinderkopje was verwerkt in glas in lood. En het ging me dagen! Blij liep ik terug naar huis en verkondigde verheugd:

- Weet je waarom meester Van Quatem in de kliniek ligt? Hij heeft een kindje gekocht!

Mijn ouders schaterden het natuurlijk uit, maar ik begreep het niet! Ja… zó dom was ik! En die ‘zwangerschap van meester Van Quatem’ maakte nog lang deel uit van de huiselijke gesprekken!

En dan kwam het gevreesde vierde! De vierde klas, waarin meester Devroe de scepter zwaaide! Werd door zowat alle leerlingen aanzien als een bruut, een ware tiran. En inderdaad, ik heb die man dingen zien doen waarvoor je in de tegenwoordige tijd in de gevangenis zou vliegen. Onhandelbaren pakte hij gewoon met de voeten vast en dompelde ze met het hoofd in een emmer water! Niet lang natuurlijk, maar het werkte wel!

Nu zouden we ongelovig kijken als we van zoiets hoorden. De ouders zouden direct het gerecht inschakelen! Maar destijds was dat heel normaal! Dat kon nog net. Ik ben er zelfs van overtuigd dat zo’n ‘ondergedompelde’ het thuis wel niet zou vertellen, want dan wachtte hem zéker nog een extra straf van vader. Lijfstraffen hoorden er gewoon bij. Maar toen werden ook nog mannen gevormd, en geen watjes!

En ik zelf? Nooit een tik gekregen van meester Devroe. Wel integendeel! Hoe dikwijls verkondigde hij niet voor de hele klas dat, als alle kinderen waren zoals ik, lesgeven een pretje zou zijn? Ik werd dan rood tot achter de oren en hoorde dat niet zo graag. Wou niet ‘afgaan’ voor de klas. Maar ach, ik ondervond wel dat de man achter al zijn machtsvertoon toch wel een gouden hart had. Hij wou gewoon het beste voor zijn leerlingen en alle middelen waren hem daarvoor goed. Hij had geen Rilatine pillen nodig om zijn pappenheimers kalm te houden. De schrik voor die emmer water werkte veel beter. Oproerkraaiers moesten nog niet als ‘zieken’, maar als kwaadwilligen worden behandeld!

Maar meester Devroe was ook heel erg vooruitstrevend en deelde graag ook zijn technische kennis met de leerlingen. Zo had zich op een bepaald moment een tweede- of derdehandswagentje aangeschaft. Bracht het gammele ding mee naar school, parkeerde het op de speelplaats, en zijn hele klas mocht het komen bewonderen terwijl hij uitlegde hoe alles werkte! Deuren open, motorkap open, en we vergaapten ons aan al die moderne techniek en luisterden met open mond naar de uitleg.

Of… hij bracht op warme zomerdagen enkele flessen grenadinesiroop mee naar school. Liet de conscierge een metergrote verzinkte wasteil met water op een tafeltje plaatsen op de speelplaats, goot er de grenadine bij en gaf de hele klas elk een strootje en dan mochten we allemaal met dat strootje uit die wasteil gaan drinken!!! De wasteil waarin de consierge waarschijnlijk zichzelf waste op zaterdag! Hygiëne? Ach wat… die was nog niet uitgevonden! Ziektes door ‘gebrek aan hygiëne’ al evenmin! En neen hoor, we werden er niet ziek van! Dat worden ze nog maar sedert de hygiëne ten spits gedreven is.

En rook? Jongens! We werden al ‘gerookt’ in de wieg. Vaders rookten, bezoekers rookten, de dokter rookte, de schoolmeester rookte in de klas. Later, in de vakschool, mochten zelfs de leerlingen roken en stonden asbakken op de schoolbanken. En toch leven we zeventig jaar later nog bijna allemaal! Dat zouden we toch niet mogen als we al die geleerde bollen moeten geloven in wat ze over roken verkondigen?

En zo… werd een hele generatie opgevoed. Op een manier die velen tegenwoordig zouden verafschuwen. Maar die generatie heeft het wél gemaakt! Stukken beter dan de tegenwoordige generaties van alwetende watjes, wereldverbeteraars en jankerds.

Onze generatie betoogde niet voor de rechten van vreemdelingen waar ze geen uitstaans mee hadden. Die moesten dat zelf maar doen in eigen land. Wijzelf hadden het veel te druk om in onze eigen levensbehoeften te voorzien! En als er dan al eens betogingen of stakingen waren, dan was het ook verantwoord en voor eigen volk. Wat de rest van de wereld er van bakte, dat moesten ze zélf maar vreten. ONZE bakkers bakten voor ONS, en wij waren niet te beroerd hard te werken voor ons dagelijks brood!

Jawel! Wij zijn nog letterlijk van de oude school!

En onze generatie heeft een beter land weten te creëren!

Helaas, de betere levensomstandigheden brachten ook verveling mee. En omdat niet meer voor het eigen dagelijks brood moest worden gevochten en gewroet, begonnen de ‘verveelden’ maar voor vreemde rassen te gaan janken om hun overtollige energie kwijt te raken. Of ze gingen janken voor stomme futiliteiten zoals het rookverbod. Om gezondheidsredenen? Neen! Om de verveling te verdrijven! Om de nutteloosheid van hun werkonwillig bestaan te verdoezelen. Om te kunnen stellen ‘dat ze ook eens iets gedaan hadden in hun leven’.

Welnu, het onveilige, verscheurde, cultuur- en identiteitsloze land dat we nu kennen hebben we helemaal te danken aan die jankerds! En aan een Wetstraat die maar naar jankerds blijft luisteren.

Willy.

31-12-2011 om 10:29 geschreven door Willy

Het was in het begin van de jaren negentig. Blazers waren ‘in’ voor mannen. Het was overal blazer geblazen. Ik had er ook eentje: een klassieke donkerblauwe. Maar plots was klassiek ‘uit’ en modern werd ‘in’! Je kon in het gehele kleurenspectrum geen kleur vinden, of je kon er een blazer in kopen! En reken maar dat ze ook gekocht werden. Vooral knalrood werd plots de trend.

Als je een beetje mannelijk wilde overkomen moest je een blazer in een van die vele kleurtjes kopen, vooral geen das dragen maar een open hemd, met eventueel een kasjmier sjaaltje of ‘sous-pull’ er onder.

Ik zat toen toevallig in een alleenstaande periode, en als man is kleren kiezen een beetje een gok zonder vrouwelijke inbreng. En toch wilde ik ook maar van mijn klassiek imago af. In het straatbeeld zag je toen vooral die knalrode blazers, en ik ging twijfelen. Vond het wel ergens belachelijk voor het mannelijke imago, maar toch, zelfs een onnozele mode went op de duur. Als je het maar voldoende ziet op straat. Dan wordt het vanzelf trendy.

Toen kreeg ik een uitnodiging voor de jaarlijkse ‘verkeersdag’ in Kortrijk. Kon ik niet weigeren, want alles wat in Vlaanderen aan verkeersbeleid deed was daar elk jaar trouw aanwezig om te luisteren naar een aantal sprekers die het (verkeers-) licht meenden gezien te hebben. En meteen stelde zich de vraag: hoe me kleden? Vermits klassiek uit was, zat ik met een probleem. Een rode blazer kopen dan maar? Leek me geen slecht idee, en moedig stapte ik naar de winkel.

Maar daar sloeg de twijfel al onmiddellijk weer toe! Ik kon me onmogelijk identificeren met zo’n rood, fatterig aandoend geval. Ontmoedigd koos ik dan maar een donkerpaarse.

De ‘verkeersdag’ brak aan, en met veel twijfels vertrok ik naar Kortrijk in donkerpaarse blazer. Liet mijn uitnodiging zien, kreeg een ticket voor het middagmaal en een stapel documentatie en liep door naar het auditorium, of hoe je zo’n zaal ook noemt. Trad binnen, en verschoot me een bult! Had ik me van zaal vergist? Van de zowat driehonderd aanwezige mannen droegen er minstens honderd een… knalrode blazer! De zaal leek wel één ketel rode soep!

  Oei! Was ik in de reünie van een muziekkorps beland? Snel checkte ik alles nog even: nummer van de zaal en zo, en ja, ik zat juist! En ik ging een vrij plaatsje zoeken om naar de hoogedele ‘sprekerds’ te luisteren.

Geamuseerd bekeek ik al die uniforme rode blazers en was blij dat ik er zélf geen had uitgekozen! Die rode blazer werd trouwens op staande voet van mijn verlanglijstje geschrapt. En ik nam me heilig voor om me, ook in de toekomst, nóóit te laten verleiden tot belachelijk makende modetrends.

Ook de leden van dat ‘fictieve muziekkorps’ schenen hun foute kledij door te hebben, en probeerden zich zo klein mogelijk te maken om niet op te vallen. Wat ze uiteraard sowieso al niet deden. Hoe kan rood tussen rood nu opvallen?

Er zaten er tussen die ik nog kende van vorige jaren. Zo van die specimen die zichzelf altijd weer in de algemene belangstelling moeten werken door het stellen van de meest onbenullige of idiote vragen. Dit keer hoorde je ze niet! Ze zouden zich wel wachten om de aandacht op hun rode outfit te vestigen!

En nu weet ik wel: als een vrouw één andere vrouw ziet in dezelfde blouse, vliegt die blouse meteen de prullenmand in. Mannen hebben daar geen probleem mee. Maar honderd? Neen! Trop is teveel! Kon je duidelijk van hun gezichten aflezen.

Ik denk dat de mensen van spullenhulp de volgende dagen een massa rode blazers hebben kunnen ophalen. Maar toch lekker geen van mij!

Willy.

30-12-2011 om 09:39 geschreven door Willy

Op 24 december werd een record aantal betalingen met kaart genoteerd in België. Moeten we ons daar nu verheugd over voelen? Of eerder medelijden hebben met de vele mensen die in januari en februari de riem zullen moeten aansnoeren om het allemaal terug te betalen?

Als je dat zo bekijkt lijkt het erop alsof we allemaal geld in overvloed hebben en onze welvaartstaat niet kapot kan: kaartje in het toestel, code intoetsen na al dan niet (meer niet dan wél) naar het bedrag te hebben gekeken.

En het toestel meldt je na enkele seconden vrolijk: ‘Betaling aanvaard’. Oeps! En met een gerustgesteld geweten trekken we verder naar de volgende winkel. Makkelijker kan echt niet. Eenvoudiger evenmin.

En toch is er een ‘maar’! Want het toestel zegt dan wel dat de betaling aanvaard is, maar geeft geen melding of ze ook verantwoord is! Natuurlijk niet! Want als het dat wél deed, zouden we misschien eventjes nadenken alvorens onze volgende aankoop te verrichten!

En eigenlijk, zijn we nog allemaal gewoon aan die goeie ouwe portefeuille en blijven daarnaar handelen. Die portefeuille vertelde het je wel degelijk als ze plat of bijna plat was. En daar lijken we te blijven op vertrouwen. Het is blijkbaar nog niet helemaal doorgedrongen dat die kaart NOOIT plat aanvoelt! En zélfs als ze niets meer te bieden heeft, schakelt ze over op krediet, of vissen we zélf maar een andere kaart uit ons etuitje waarin er soms wel een tiental of meer zitten. Het koopplezier kan niet op.

Pas als de rekeningen in de bus gaan vallen gaan op veel plaatsen de haren ten berge rijzen, maar daar wordt in de koopwoede niet aan gedacht.

Wijzelf hebben één kaart: die van ONZE bank. Kaarten van krediet- of andere sjacheraarsinstellingen hoéven we niet. En zelfs die éne kaart gebruiken we maar sporadisch en welbewust. Voor onze aankopen halen we één of twee keer per maand een bedrag ‘uit de muur’ en stoppen dit… ja… in zo’n goeie ouwe, maar eerlijke portefeuille die ons in één oogopslag vertelt waar we aan toe zijn.

Gek toch dat zoveel mensen steeds weer in de problemen komen en wij nooit?
Gek toch dat die ‘andere mensen’ steeds weer zwaaien met dooddoeners als ‘fout van de bank’?
Gek toch dat ik, in de bijna vijftig jaar dat ik bij dezelfde bank ben, hen nog nooit op het kleinste foutje heb kunnen betrappen?

Zouden die banken soms extra personeel betalen om in de rekeningen van ‘gekende dwazen’ af en toe een fout te doen sluipen? Ik zou het wel moeten geloven als ik al die klachten hoor! Gelukkig zijn het steeds dezelfden en sta ik blijkbaar nog niet op die ‘sjoemelbare’ lijst.

Vooral in januari zullen die ‘fouten van de bank’ weer massaal opduiken! Als mensen eten willen kopen maar noch geld noch krediet hebben. Ze komen dan af met smoesjes over grove fouten bij de bank waardoor hun rekening geblokkeerd is, en nog veel meer van dit moois. Hun creatieve bedenksels zijn soms onuitputtelijk!

Enfin, zalig zijn de armen van geest want ze zullen het nooit leren!

Willy.

29-12-2011 om 08:56 geschreven door Willy

Een van de pijlers van het katholiek geloof, en dus ook van onze cultuur, is: vergeven! Destijds was daar zelfs een prachtig geornamenteerd stuk gereedschap voor: de biechtstoel!

Wel, met vergiffenis heb ik het altijd al moeilijk gehad, en wel om verschillende redenen.

Ten eerste kàn ik niet ‘vergeven en vergeten’ in de letterlijke zin van het woord! Daarvoor zou ik mijn hersenen in een heel tegennatuurlijke bocht moeten wringen, en dan nog zou het blijven knagen. Méér nog dan als ik gewoon niét probeerde te vergeven.

Ten tweede is het een té gemakkelijke oplossing voor verstokte zondaars en bestaat hun leven op de duur enkel nog uit een eindeloze reeks zonden en vergiffenissen.

Als mij iemand iets misdoet kan ik het hoogstens relativeren en voorlopig doorgaan alsof er niets is gebeurd. Geen wrok overhouden, maar vergeven of vergeten is het nooit, en als het zich maar genoeg herhaalt zal ik al gauw afhaken! Kunnen ze fluiten naar mijn vriendschap, hulp, of liefde.

Ik vraag me trouwens af of er wel mensen bestaan die echt kunnen vergeven over de ganse lijn: spons erover en vergeven en vergeten! Alsof het nooit is voorgevallen! Persoonlijk heb ik er in elk geval nog nooit eentje ontmoet. Soms lijkt het wel of iets is vergeven, maar wat er ook van zij, er blijft altijd iets van over. Iets dat zich onwrikbaar in je onderbewustzijn heeft genesteld. Een welgemeend ‘sorry’ kan hier wel wonderen verrichten, maar het gebeurde nooit totaal uitwissen!

En dus, vermits voorkomen ook hier, en vooral hier, beter is dan genezen, probeer ik altijd te vermijden ‘sorry’ te moeten zeggen. Want zodra je dat moet zeggen is het eigenlijk al telaat!

Om écht te kunnen vergeven en vergeten moet je toch wel ernstig aan de ziekte van Altzheimer lijden! Niet verwonderlijk dat iemand ooit zei: “Een goed geweten is het gevolg van een slecht geheugen!”

En daarom ook doe ik altijd mijn uiterste best om niemand op de tenen te trappen of kwaad te doen. Want dat leidt tot een wonde. Een wonde die weliswaar kan worden geheeld, maar er blijft, hoe klein ook, een littekentje. Een littekentje dat alleen de natuur zou kunnen uitwissen, maar de natuur vertikt het. Dat zou namelijk veel te tegennatuurlijk zijn. Omdat we dat littekentje nodig hebben om onszelf te beschermen. Jawél! De natuur weet heus wel wat hij doet!

Daarom mogen we blij zijn die onmogelijkheid tot totale vergeving te bezitten: de natuur beschermt er ons mee en leert ons wie we wél en wie we niét kunnen vertrouwen. En als alle kleine negatieve voorvalletjes telkens weer een klein littekentje achterlaten blijft op de duur één groot litteken bestaan. Een litteken dat je een heel sterk waarschuwingssignaal geeft: “Leg het stil! Doe geen moeite meer! Die persoon is het niet waard!”

Mensen die denken écht en helemaal te kunnen vergeven en vergeten, zijn dan ook sukkels die van de ene valstrik in de andere blijven lopen.

Waarom? Omdat ze hun geest zodanig hebben gemanipuleerd om toch maar tegemoet te komen aan hun ‘geloof’, dat waarschuwingssignalen op de duur wegblijven. Alsof de natuur zélf zegt: “Nu moet je het zelf maar weten en ondervinden”. En reken maar dat ze daar vroeg of laat de gevolgen van zullen moeten dragen!

Als ik dan ook één tegenstrijdigheid mag aanwijzen in wat Christus ons leerde, dan is het wel dat ‘vergeven’. Beter had hij over ‘relativeren’ gepredikt, maar ja, hadden de mensen dit woord wel begrepen? Al ben ik er sterk van overtuigd dat hij relativeren bedoelde, maar daar bestond waarschijnlijk nog geen woord voor.

Hoe het ook zij, dat ‘misverstand’ heeft ons in de loop van de geschiedenis al heel veel ellende bezorgd door mensen die dachten dat alles maar kon. Het werd toch vergeven! Die héérlijke biechtstoel weet je wel? Die hemelse machine om zwarte zieltjes wit te wassen!

Maar ondertussen is toch ook dàt tijdperk voorbij.
Geen ‘soulwash’ meer in de kerk.
Geen files aanschuivende kinderen meer voor de biechtstoel.
Geen rooie oortjes meer in dat beschamende en vernederende helleding!
Geen priester meer die al die heerlijke, maar verboden geneugten wellustig mocht aanhoren zonder zelf iets te mogen doen! (Nou… dat werd toch van hem verondersteld!)
Geen aardse vergiffenis meer.

Ze moeten hierboven nu maar je boekhouding bijhouden.

Willy.

28-12-2011 om 11:12 geschreven door Willy

Laat ik eerlijk zijn: ik hou enorm veel van dieren en vogels, maar in de eerste helft van mijn leven waren katten mijn favoriet. Had er ooit vijf tegelijk, waaronder twee Siamezen. Zaten soms allemaal samen op mijn schoot. Voelde lekker warm aan.

Waarom katten? Wel, ik probeerde het wel met honden, maar dat lukte zelden. Was in die tijd teveel uithuizig en zo, en voor een relatie met een hond is dat niet ideaal. Katten trekken hun plan, of je nu thuis bent of niet. Je hebt er vriendschap van, maar echt intens deel uitmaken van jou en je gezin doen ze niet. Zijn zelfstandige wezens, en dat wist ik ook wel te appreciëren in hun karakter. Aanhalig, hoge aaibaarheidsfactor, maar voor de rest: einzelgängers. En dat vond ik er juist zo goed aan. Ze verkiezen ondanks alles hun vrijheid, maar gunnen jou ook je vrijheid. Kunnen emotioneel en materieel gerust zonder jou.

En nu… zit ik met een hond opgescheept! Hemelsbreed verschil! Een hond leeft niet zijn eigen leven zoals een kat, maar neemt een voorbeeld aan het jouwe. Past zich aan aan jouw karakter. Is als het ware een reflectie van jezelf. Wordt een volwaardig gezinslid dat door jou en voor jou leeft. Kan op de duur niet meer zonder jou. Is, véél meer dan een kat, een kind van jou en afhankelijk van je.

En dat vind ik, in mijn huidige levensfase, reuze!

Bén niet veel meer uithuizig, en als ik dat wél ben, dan loopt hij tevreden mee. Past zijn levenswijze aan die van mij aan. Probeert me zoveel als mogelijk te imiteren en me terwille te zijn. Past zijn loop-, leven- en speelgedrag aan jou aan. Doet er alles aan om in de gunst te blijven bij je. Ach, waren kinderen ook maar zo! Waren vrouwen ook maar zo! We zouden in de hemel leven!

Een kat leeft naast je.
Een hond leeft mét je.

Men zegt dan wel dat hondenbaasjes autoritaire mensen zijn die graag domineren, en dat kattenbaasjes daarentegen zelfstandigheid appreciëren en totaal geen behoefte hebben aan domineren...

Daar zit wel iets in, maar met een hond gaat het veel verder! En dat ondervond ik nu met Chico!

Iemand die gefrustreerd is omdat hij mensen niet naar zijn hand weet te zetten, heeft veel baat aan een hond, want dié kan hij wél heel goed domineren en aan zich binden. Maar als je dààrvoor een hond koopt, mijn innige deelneming voor beiden, maar je doel heb je wel bereikt.

Persoonlijk heb ik er helemaal geen behoefte aan wie of wat ook te domineren. Ver vandaar! Maar een hond moét je nu eenmaal bepaalde regels opleggen, en dat lukt voortreffelijk. Verder hoef ik met Chico helemaal niet te gaan. Hij hoeft niét mijn slaafje te zijn, maar ik wil ook die van hém niet worden. Als we elkaar gewoon respecteren is het voor mij al lang goed.

En ja, hij ontneemt me wel een stukje vrijheid. Moet, weer of geen weer, regelmatig worden uitgelaten en zo, maar dat krijg je dubbel en dik terug. En trouwens, wat heb ik aan onbeperkte vrijheid? Zou toch maar zitten vast te roesten. Nu kom ik tenminste nog eens buiten.

En wat me ook is opgevallen is dat een hond, in tegenstelling tot een kat, naar je luistert. Zelfs zonder dat je iets zegt. Hij voelt je aan en past zich aan aan wat je uitstraalt. Wil kost wat kost deel uitmaken van het gezin, en dat lukt hem ook. Alleen maar door de gezinsleden te observeren en zich daaraan aan te passen.

Zo geeft mijn hondje me eigenlijk alles wat ik altijd al vergeefs zocht in mensen: een gelijkgestemd wezen dat je leven deelt. Kun je van een kat niet echt zeggen, en van mensen al helemaal niet.

Wie een slecht karakter heeft zou ik trouwens helemaal geen hond aanraden. Want die hond zal gegarandeerd hetzelfde slechte karakter krijgen! Maar misschien willen slechte karakters juist wel een hond met slecht karakter!

Willy.

27-12-2011 om 10:54 geschreven door Willy