Laat ik eerlijk zijn: ik hou enorm veel van dieren en vogels, maar in de eerste helft van mijn leven waren katten mijn favoriet. Had er ooit vijf tegelijk, waaronder twee Siamezen. Zaten soms allemaal samen op mijn schoot. Voelde lekker warm aan.

Waarom katten? Wel, ik probeerde het wel met honden, maar dat lukte zelden. Was in die tijd teveel uithuizig en zo, en voor een relatie met een hond is dat niet ideaal. Katten trekken hun plan, of je nu thuis bent of niet. Je hebt er vriendschap van, maar echt intens deel uitmaken van jou en je gezin doen ze niet. Zijn zelfstandige wezens, en dat wist ik ook wel te appreciëren in hun karakter. Aanhalig, hoge aaibaarheidsfactor, maar voor de rest: einzelgängers. En dat vond ik er juist zo goed aan. Ze verkiezen ondanks alles hun vrijheid, maar gunnen jou ook je vrijheid. Kunnen emotioneel en materieel gerust zonder jou.

En nu… zit ik met een hond opgescheept! Hemelsbreed verschil! Een hond leeft niet zijn eigen leven zoals een kat, maar neemt een voorbeeld aan het jouwe. Past zich aan aan jouw karakter. Is als het ware een reflectie van jezelf. Wordt een volwaardig gezinslid dat door jou en voor jou leeft. Kan op de duur niet meer zonder jou. Is, véél meer dan een kat, een kind van jou en afhankelijk van je.

En dat vind ik, in mijn huidige levensfase, reuze!

Bén niet veel meer uithuizig, en als ik dat wél ben, dan loopt hij tevreden mee. Past zijn levenswijze aan die van mij aan. Probeert me zoveel als mogelijk te imiteren en me terwille te zijn. Past zijn loop-, leven- en speelgedrag aan jou aan. Doet er alles aan om in de gunst te blijven bij je. Ach, waren kinderen ook maar zo! Waren vrouwen ook maar zo! We zouden in de hemel leven!

Een kat leeft naast je.
Een hond leeft mét je.

Men zegt dan wel dat hondenbaasjes autoritaire mensen zijn die graag domineren, en dat kattenbaasjes daarentegen zelfstandigheid appreciëren en totaal geen behoefte hebben aan domineren...

Daar zit wel iets in, maar met een hond gaat het veel verder! En dat ondervond ik nu met Chico!

Iemand die gefrustreerd is omdat hij mensen niet naar zijn hand weet te zetten, heeft veel baat aan een hond, want dié kan hij wél heel goed domineren en aan zich binden. Maar als je dààrvoor een hond koopt, mijn innige deelneming voor beiden, maar je doel heb je wel bereikt.

Persoonlijk heb ik er helemaal geen behoefte aan wie of wat ook te domineren. Ver vandaar! Maar een hond moét je nu eenmaal bepaalde regels opleggen, en dat lukt voortreffelijk. Verder hoef ik met Chico helemaal niet te gaan. Hij hoeft niét mijn slaafje te zijn, maar ik wil ook die van hém niet worden. Als we elkaar gewoon respecteren is het voor mij al lang goed.

En ja, hij ontneemt me wel een stukje vrijheid. Moet, weer of geen weer, regelmatig worden uitgelaten en zo, maar dat krijg je dubbel en dik terug. En trouwens, wat heb ik aan onbeperkte vrijheid? Zou toch maar zitten vast te roesten. Nu kom ik tenminste nog eens buiten.

En wat me ook is opgevallen is dat een hond, in tegenstelling tot een kat, naar je luistert. Zelfs zonder dat je iets zegt. Hij voelt je aan en past zich aan aan wat je uitstraalt. Wil kost wat kost deel uitmaken van het gezin, en dat lukt hem ook. Alleen maar door de gezinsleden te observeren en zich daaraan aan te passen.

Zo geeft mijn hondje me eigenlijk alles wat ik altijd al vergeefs zocht in mensen: een gelijkgestemd wezen dat je leven deelt. Kun je van een kat niet echt zeggen, en van mensen al helemaal niet.

Wie een slecht karakter heeft zou ik trouwens helemaal geen hond aanraden. Want die hond zal gegarandeerd hetzelfde slechte karakter krijgen! Maar misschien willen slechte karakters juist wel een hond met slecht karakter!

Willy.