Ai… we krompen allemaal een beetje in mekaar als we het woord ‘straf’ hoorden vallen in onze omgeving. Dat deden we al van de schoolbanken af. Daar werd het ons trouwens ingelepeld:

- Als je niet braaf bent en niet doet wat meester zegt… en ja, die meester had altijd wel ergens een stok achter de deur.

Helaas… nu heeft hij dat niét meer! En nu kun je een kind tot vervelens toe zeggen wat het moet doen, als er aan tegengesteld gedrag geen sanctie is verbonden, zullen de meeste kinderen het nooit leren.

En het kind wordt ouder… en stelt vast dat ook buiten de schoolpoort weinig of geen sprake meer is van sancties. Dat is namelijk al lang helemaal uit de hand gelopen. Vroeger werd je gestraft als je een fiets stal. Maar zodra er maar genoeg fietsen werden gestolen werd het aanvankelijk afgezwakt als ‘gebruiksdiefstal’, met veel lichtere sancties… en toen er nóg meer werden gestolen… Ach ja, laat maar lopen… en haal het in één moeite door meteen ook maar uit de statistieken! Diefstal mag uit de hand lopen. Statistieken niét!

En zo schept een lakse overheid een laks, en ronduit gevaarlijk wanbeleid.

Het is net als de krant: als vroeger, héél uitzonderlijk, ergens een hold-up werd gepleegd, was dat wekenlang voorpaginanieuws. Het hele land stond in rep en roer. Troubadours maakten er zelfs liedjes over en verkochten die op de markten.

Nu het dagelijkse kost is geworden zakt het meestal snel naar ergens midden in de krant onder de fait divers. Niemand die er zich nog druk over maakt.

Iemand zei me veertig jaar geleden: “Als de politie geen baas meer is op straat, is de chaos nabij.”

Nooit had ik kunnen vermoeden dat zijn woorden zo profetisch zouden blijken te zijn. Nooit had ik kunnen vermoeden dat de politie zodanig gekortwiekt zou worden, dat in een conflict met een overvaller, zijzelf nogal dikwijls de kop van jut is. Het luidt dan:

- Hij mocht niet geschoten hebben;

- Hij moést geschoten hebben;

- Hij liet de dader zomaar weglopen zonder schieten…

- Waarom heeft hij dan een wapen?

Kortom, wàt ie ook doet, het is verkeerd. Laat hij de dader vluchten, dan is die dader wél een boef die hij zomaar eventjes laat ontsnappen hé? Schiet hij hem neer, dan was het toch zo’n brave jongen… alleen maar een hold upje gepleegd. Wat is dààr nou verkeerd aan?

Wordt hij daarentegen zelf neergeschoten, dan staat een hele schare psychiaters en hulpverleners klaar om de dader van de shock te laten bekomen met knuffelende therapietjes en zo. En wordt hij gepaaid met een minimum straf om geen betogingen van zijn soortgenoten te riskeren.

De maatschappij lijkt de politie wel als de vijand te zien, en de daders als slachtoffers.

En dan moet de politie baas blijven op straat?

En dan wordt ze verondersteld het ongedierte uit te roeien op straat?

Hoe kan dàt nu als ze zélf als ongedierte wordt behandeld door zowel de bevolking, het gerecht, als de regering?

- De bevolking doet niet liever dan de politie hekelen! Is een nationale sport geworden.

- Het gerecht staat niet langer achter de politie, maar moet alleen maar goed overkomen in de media!

- De regering blijft maar meer beperkende wetten voor (of beter gezegd tégen) de politie maken. De omgekeerde wereld? Chaos nabij?

Die ‘beperkende’ maatregelen zijn bedoeld, en zouden goed passen, in een beschaafde maatschappij. Maar wat op straat rondloopt is meestal vér van beschaafd! Beseft onze overheid dat echt niet? Kun je zo naief zijn?

Politie? Een rotjob geworden in de eenentwintigste eeuw. De vuilbak van de samenleving spelen. Van alles de schuld krijgen. Of het nu parlementaire blunders zijn of gewoon doen wat je moet doen. Niet langer een job die aanbevelenswaardig is. Beter meteen afschaffen. Dan kan het ongedierte tenminste ongestoord de straat overnemen!

Dat is toch wat we met zijn allen willen als ik de reacties op straat zo hoor?

Of toch niet? Tja, dan wordt het wél hoogtijd dat we ONZE stem laten doorklinken tot in de Wetstraat, en niét die van de nieuwslezer die moet spreken naar de mond van zijn meester.

Hoe meer misdaden er worden gepleegd, hoe meer macht en steun de politie moet geboden worden. ‘Anticiperen’ heet dat. Maar hier gebeurt juist het omgekeerde. En dan slaat de balans natuurlijk direct helemààl door.

En dat kind uit mijn eerste alineas, van welke origine ook, wordt volwassen en sticht een gezin. De enige levensles die zijn brein ooit opnam is: “Alles mag. Niets moet”. En dat blijkt nog te werken ook! En in die context leeft hij verder. Stelt vast dat hard werkende mensen braaf hun belastingen betalen. Hij niet! Na de vijfentwintigste rappel kijkt hij enkel geamuseerd toe achter welke deur er een stok zou kunnen tevoorschijn komen.

Er blijkt geen stok te zijn. En hij komt er mee weg. Zomaar. Straffeloos.

Zijn wegenbelasting? Zelfde scenario, net als tientallen andere zaken.

Zijn auto verzekeren? Zal hèm een zorg wezen als niemand de eventuele schade die hij anderen aandoet zal betalen. Die anderen zijn tóch maar kapitalisten!

En hij lacht in zijn vuistje. Vanuit zijn comfortabele sociale vangnet grijnst hij spottend naar de werkende, en ook voor hém betalende, domme massa.

Maar zien werken maakt ook moe! En zachtekens sluit hij de ogen en droomt van een wondere wereld waar het toch zo goed leven is. En naar gelang zijn origine lispelt hij nog in opperste extase: “Inch Allah” , “Carpe diem”, of “Zalig zijn de armen van geest want ze betalen voor mij”.

Willy.