Zal ik vrouwen ooit begrijpen? Verleden week wou mijn lieve echtgenote een nieuw tapijt. Ze was natuurlijk eerst stiekem naar de winkel gaan kijken en had daar een mooie gezien. Grijs met wit en zwart dessin. En dik, zei ze. Je voeten zinken er in weg.
Ik keek onbewust eens naar mijn voeten. Mijn sloefen hadden nét die kleuren! Ze volgde mijn blik
Zie je wel? Nét diezelfde kleur heeft dat tapijt!
Nou ja
als het dàt maar was, gelukkig had ze geen auto gezien met de kleur van mijn sloefen, want daar laat ik me niet meer aan vangen.
Ik bekeek eens onze twee bruine tapijten, vroeg me af wat daar mis mee was, maar wist dat tegensputteren toch geen zin had. Ce que femme veut
En ja hoor, een kwartier later lag dat fameuze tapijt in onze living. En inderdaad, het paste zo goed met mijn sloefen dat ik er mijn voeten niet meer in terugvond. Maar het lag toch wel mooi in de living.
Maar ik zag het al aan haar steelse blikken! Er hing me nóg iets boven het hoofd.
En ja hoor, de volgende morgen kwam het er uit:
- Zeg, dat bruin tapijt vloekt toch wel met dat nieuwe grijze hé?
Lap! Ik zag noch hoorde iets vloeken. Wél hoorde ik een belletje rinkelen in mijn achterhoofd. Vijf minuten later hoorde ik weer een belletje, maar toen was het de winkelbel van de tapijtenzaak. En verdorie, ze hadden er toch nog wel eentje zeker? Weliswaar met ander dessin, maar met net dezelfde kleuren.
En zo leef ik nu helemaal op grijze voet. Eén ding weet ik zeker: ik koop nooit ofte nimmer nog sloefen! Veel te duur als je dan weer je hele interieur moet veranderen!
Sloef.
|