Een van de typische trekjes van onze samenleving is het feit dat iemands schuld, en de daarbij gepaard gaande woede van de getroffenen, altijd weer op de verkeerde persoon terechtkomen.

Altijd weer wordt met grof zaad op de pianist geschoten. De componist blijft steeds weer buiten schot!

Het parlement laat even de maag oprispen… er borrelen (alweer) nieuwe belastingen voor nieuwe zaken naar de oppervlakte. De letters lopen als stroperige, vieze etter langzaam naar beneden (nooit weer naar boven: de wet van Newton kent geen uitzonderingen).

Ze druppelen eerst langs de hoogste administratieve diensten, worden daar voorzien van uitvoeringsmodaliteiten en nota’s, glijden vervolgens boosaardig kronkelend verder af naar steden en gemeenten, gerechtshoven… (die trouwens allemaal een goede paraplu hebben en droog weten te blijven) en als laatste eindstation: de belastingontvanger en zijn medewerkers. Dààr worden geen paraplus meer uitgereikt.

Die vangen de etter in open gezicht op en moeten uiteindelijk de instructies uitvoeren. Die krijgen de volle laag. Die zijn de boemannen. De eerbiedwaardige dames en heren daarboven? Die blijven buiten schot. Die blijven de bevolking braaf glimlachend ‘bespelen’ vanaf de media. Ze zijn toch zo lief en zo begaan. Zo onschuldig! Maar ook: zo onwetend.

- Stem maar weer op ons, smeken hun ogen. Want niet wij ledigen jullie zakken. Dat doet de belastingsontvanger! Toch?

En ja hoor! Ze zijn ook wel lief en hebben de beste bedoelingen. Dat staat buiten kijf. Maar helaas… ze kunnen het gewoon niet! Ze hadden hun zitjes aan vakmensen moeten laten! Bij hun leest blijven. Bankbediende, postbode of verpleegster worden. Op de aarde moeten blijven in plaats van daar mijlenver boven te zweven omdat ze een job kozen die ze niet aankunnen en ze niet ligt.

Hetzelfde speelt zich af op het vlak van boetes. Een zure oprisping in het parlement, de boetes worden nog maar eens hoger en onzinniger, en de politie vangt weer de volle laag van de bevolking.

Van diezelfde bevolking die bij de volgende verkiezingen weer voor hetzelfde soort ‘(on?)schuldigen’ zal stemmen.

In de tabaksindustrie gaat het al niet beter! Het clubje wil ons dan wel allemaal met maagdelijk roze longetjes zien, maar de taks op de tabak moet toch onverminderd blijven binnenstromen. En dus: hoe minder tabak er verkocht wordt, hoe hoger de taks, om geen inkomsten te mislopen!

En op wie wordt de frustratie van de bevolking uitgewerkt? Wie mag het geweeklaag aanhoren? Juist. De tabakhandelaar!

Is hypocrisie dan het sleutelwoord van de eenentwintigste eeuw geworden? Zullen onze nakomelingen het binnen een paar eeuwen hebben over de ‘duistere hypocritische tijden’?

Tja… frustraties afreageren kan therapeutisch werken. En dan is de dichtst bij de bevolking staande instantie het eerste, en helaas ook enige doel waar men probeert te scoren.

Werkt een beetje als een boksbal: je wilt iemand een goed pak rammel geven maar je kunt of durft niet? Geen nood: grijp naar de boksbal en reageer je dààrop af...Ga er maar flink tegenaan. Werkt altijd.

En zo blijven de verantwoordelijken lekker buiten schot en kunnen mooi verder vergaderen over weer andere belachelijke futiliteiten. En scoren belastingsdiensten en politie nog maar eens een stukje lager in de ogen van de bevolking.

Je kunt het ook anders aanpakken en de juiste weg inslaan: die naar een parlementair. Maar dan luidt het antwoord pertinent:

- Ha ja, ik heb die wet ‘mede’ ondertekend (Merk op: ‘mede-‘: sterk afzwakkend!). Maar ik heb niet gezegd dat JIJ daar het slachtoffer moest van worden hoor. Dat was helemaal niet de bedoeling. Diegene die jou die belasting of boete aansmeerde heeft de wet wat té exact geïnterpreteerd, en daar kan ik ook niets aan doen.

Voilà. Witgewassen! Véél makkelijker dan je verantwoordelijkheid op te nemen en even na te denken over bepaalde consequenties alvorens te ondertekenen! Of… àls je iets hebt ondertekend, daar ook ronduit voor durven uitkomen en het hoe en waarom uitleggen. Tenminste, als je dat hoe en waarom zelf wel goed beseft.

Jawel, generaals sterven zalig en vredig in bed! Zich van de prins geen kwaad bewust.

Hén treft nooit schuld. Het zullen de kleintjes maar wezen!

Willy.