Voortbordurend op de hachelijke Tunesische ervaring in mijn vorig column:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het gaat momenteel niet zo goed in Tunesië schijnt het. Slecht draaiende economie, lage lonen, hoge prijzen…

De bevolking is het beu en neemt het heft in eigen handen. Wil verandering. Wil verstandiger beleid. En of ze gelijk hebben!

En daarmee onderscheiden ze zich nog maar eens van de andere Noordafrikaanse volkeren: ze vluchten niet. Ze zoeken geen Eldorado’s op. Ze willen niemand tot last zijn en van niemand profiteren. Het is hún land en ze willen er desnoods hun bloed voor geven om er weer een goed land van te maken.

That’s the spirit!!!

Een voorbeeld voor elke migrant: geen fortuin gaan zoeken op de rug en op kosten van een ander land, maar het heft in eigen hand en in eigen land nemen.

Zo ontstaan welvarende naties. Zo ontstaan beschaafde volkeren. Zo ontstonden wij.

Hier zouden ook onze regeringen een voorbeeld moeten aan nemen in plaats van een watterig asielbeleid te installeren.

Want wat nu in Tunesië gebeurt is de logica zelve:

Iedereen houdt nu eenmaal van zijn geboorteland en wil daar het beste van maken. Dat doe je niet door te vluchten en dan vanuit veilige oorden hardhandige en gewelddadige ‘vredesbetogingen’ te organiseren. Dat doe je door ter plaatse te blijven en dààr je stem te laten horen. Dàt getuigt tenminste van moed. Dàt heeft impact. Lafhartige vluchtelingen echter worden nooit gevreesd. Integendeel. Regeringen zijn al blij het zooitje kwijt te zijn.

Maar het grenzeloosheidbeleid van Europa lokt vele volkeren aan die in normale omstandigheden net hetzelfde zouden doen als de Tunesiërs. Maar als je de keuze hebt tussen een sociale hangmat of een strijd op leven en dood, dan is die keuze snel gemaakt.

En dus zou Europa, in plaats van die ontevredenen naar hier te lokken, beter zélf expeditielegers opleiden om in dergelijke landen te gaan helpen met de bevolking.

Dan hoeft asielbeleid niet langer. Dan kunnen ook wij verder werken aan een schurkenloze staat. Dan kunnen we ook op beide oren slapen, in de wetenschap dat onze wereld de juiste hulp biedt op de juiste plaats en voor het juiste doel.

Maar die bevolking naar hier laten overkomen? De kat bij de melk zetten en er een dief van maken? Dat lost niets op. Ze blijven zich hier maar heimatloos vinden, blijven maar aan eigen land en religie verankerd, en hun vaderland blijft maar in het slop steken.

Conclusie: we kunnen mekaar dan wel helpen, maar dat doen we niét door de miserie (én de misdaad) naar hier te halen. De miserie ginder gaan helpen bestrijden zou al een pak logischer klinken.

Stel je als voorbeeld de Franse revolutie voor, die komaf maakte met de luie adel die op het zweet van het volk teerde. Dààr werden de pijlers gebouwd van onze hedendaagse eerlijke samenleving.

Moesten toén, net als nu, andere landen die ‘herrieschoppers’ onderdak hebben geboden, dan was er nooit een Franse revolutie geweest en leefden we nog altijd in het feodale stelsel.

Willy.