|
Waarschuwing: dit lijkt misschien een vingerwijzing naar iets of iemand, maar dat is het zéker niet. Het is gewoon geschreven bij gebrek aan betere inspiratie, en viseert niemand uit mijn onmiddellijke omgeving. Want die omgeving heb ik al jaren geleden grondig schoongeborsteld. Maar het is een onderwerp dat deel uitmaakt van mijn persoonlijke kijk op het leven, en het mag hier dus ook niet ontbreken.
-o-o-o-o-o-o-o-o-
LIEGEBEESTEN.
Je hebt leugens om bestwil
Je hebt leugens om je ergens uit te redden
En je hebt leugens
om het plezier van het liegen!
Voor de eerste twee soorten kan ik nog begrip opbrengen. Ze hebben een doel. Wàt dat doel dan ook mag zijn.
Met het laatste soort heb ik nooit kunnen omgaan. Mensen die dàt doen blijven best uit mijn buurt. Mij beliegen om het plezier van het liegen betekent voor mij noch min noch meer dan dat ze denken dat er op mijn voorhoofd met grote letters ezel staat geschreven.
Of dat er een ezel op mijn pasfoto staat.
Spijtig voor hen is dat niét het geval, en wens ik een dergelijke vernedering ook niet te ondergaan. Vooral omdat het meestal juist onnozelen zijn die daar plezier in vinden. En dus buitenborstelen maar. Meegeven met het grof huisvuil. Moeten hun pleziertjes maar ergens anders gaan zoeken.
Een zeldzaam verschijnsel? Je zou verschieten! De helft van ons is ondertussen zo aan liegen gewoon geraakt dat ze niet eens meer beseffen dat ze het doen.
Via anderen komen die leugens dan soms terug bij henzelf, en dan lopen ze er nog in ook!!! Letterlijk: je eigen leugens geloven.
Gelukkig, sedert jaren is mijn omgeving clean daarvan. Maar er was een tijd dat vrienden de deur plat liepen. Zo van die vrienden waarvoor je, als ze zeggen dat het regent, toch best even aan het venster gaat kijken of dat nu juist is of niet.
Er een conversatie mee aangaan is zinloos, vermoeiend, en leidt tot niets, want telkens weer moet je je afvragen waar de realiteit eindigt en de fictie begint. En dat wil ik dus niet meer. Ook een van de redenen waarom je mij niet dikwijls aan de toog zult vinden.
Waarom ze dat doen? Ik kan maar één reden bedenken: hun eigen waarheid is te onbenullig en dus beginnen ze maar te fantaseren. Zonder te beseffen dat, als hun waarheid dan al onbenullig is, hun leugens dat nog meer zijn, want niemand gelooft ze. Al doet iedereen alsof uit (misplaatste) beleefdheid. Maar ook dàt is me er ondertussen al teveel aan.
Ook liet ik er eens eentje verstaan dat, als elke leugen een zwarte vlek op de muur zou veroorzaken, ik al lang in een pekzwart huis zou wonen en dat dit me totaal niet kon charmeren. En ze dropen af. De een na de ander.
Waarom ik dit schrijf? Nare ervaringen gehad in een recent verleden? Helemaal niet. Integendeel. Het is voor wie dit leest dan ook enkel maar bedoeld ter voorkoming. Als een soort vaccinatie tegen een boosaardige en besmettelijke griep.
Hopelijk krijgt niemand van mijn lezers die ziekte ooit te pakken, want het is iets dat zich altijd weer tegen jezelf keert. Op de duur verlies je alle geloofwaardigheid en word je zelfs niet meer geloofd als je toevallig eens wél de waarheid zegt.
Je zou het hoogstens kunnen proberen bij iemand waarvan je echt weet dat hij voor de volle honderd procent onnozel is, maar elk normaal denkend mens komt in de problemen als dit soort vrienden hun verhaal doen. Want ze zijn de deur nog niet uit of je hebt al een heleboel hoofdbrekend puzzelwerk: dit klopte niet
dàt kon niet
hoe kan het een nu weer met het ander gecombineerd worden? Waarom die klinkklare leugens zonder enig zichtbaar doel? Wat steekt er achter?
Wel, meestal steekt er helemaal niets achter, tenzij dat die mensen weer eens hun pleziertje hebben gehad en zichzelf heel snugger vinden als ze je dat op de mouw hebben kunnen spelden. Denkend
jawel, dat je maar het verstand van een ezel hebt.
En dus hoef ik het allemaal niet meer te weten en hou dit soort mensen angstvallig uit mijn buurt.
En heb er ook een beetje medelijden mee. Want meestal betreft het al geen al te grote lichten
en dan moeten ze ook nog eens een heus register in hun hoofd hebben steken met de nauwkeurige notitie van wat ze aan wie hebben wijsgemaakt, om de volgende keer niet door de mand te vallen. Natuurlijk lukt hen dat niet en vallen ze sowieso al direct door de mand!
Er was een tijd dat ik het over me heen liet lopen uit beleefdheid. Er was een tijd dat ik me ergerde aan de doelloze hoofdbrekens die een dergelijke conversatie me achteraf opleverde. En er was een tijd dat ik er schoon genoeg van kreeg. Vooral toen ik ging beseffen dat ik niet langer als ezel wilde worden aanzien. Ezel uit beleefdheid of niet.
Want dat verschil, dat snappen die lieden toch niet eens.
Willy.
|
