Neen. Dit geen spelfout. Ik heb het niét over dokwerkers. Wél over dopwerkers. Een nieuw woord in de dikke Vandale? Een nieuw beroep? Voor wat België betreft toch! Klinkt in elk geval wat minder vulgair dan dat vunzige nieuwe woord ‘tentsletje’.

Een kennis van me werkt al jaren in een middengrote fabriek. Ze maken sedert jaar en dag een bepaald soort machines die wereldfaam genieten. Maar hij is veel thuis. Héél erg veel vind ik. En àls hij dan weer gaat werken, komt hij elke dag weer compleet afgemat thuis. Leek me niet erg logisch.

Toen vroeg ik hem hoe dat eigenlijk in elkaar steekt in die fabriek. Had het beter niét gevraagd, want de uitleg ergerde me nog maar eens mateloos.

Blijkt dat die fabriek eigenlijk, met hetzelfde aantal werknemers, gewoon jaar in jaar uit tegen een normaal tempo zou kunnen draaien. Maar wat doet de directie? Ze probeert diezelfde productiecapaciteit klaar te spelen met weliswaar hetzelfde aantal arbeiders, maar er slechts de helft van te betalen. De andere helft wordt betaald door vadertje staat via de dop.

En dat gaat zo: de helft van de arbeiders werkt zich een week lang de plooien uit de broek… en kunnen dan een of twee weken gaan ‘doppen’ (technisch werkloos). Dan is het de beurt van de andere helft om met halve capaciteit dubbel werk te leveren.

Wat er op neerkomt dat de fabriek eigenlijk het hele jaar door draait, maar telkens is een helft van de werknemers ‘aan de dop’ en werken de anderen dubbel zo hard.

En nu weer probeert die fabriek om via diezelfde weg een systeem te vinden om meteen maar 6 maand ineens te werken en dan 6 maand te doppen via hetzelfde systeem: werken tot je er bij valt, en dan 6 maand dopvacantie.

En nu vraag ik me af: is dat een snugger gevonden achterpoortje in de wet, of is dàt de manier waarop de overheid de industrie steunt? In het laatste geval vind ik dat een regelrechte wegwijzer naar sociale hangmatten en zo. Er kunnen betere manieren gevonden worden om de industrie te steunen als dat nodig is.

In het eerste geval… een goede manier om snel rijk te worden.

Of die werknemers daar blij mee zijn? Njet! Hun lichamen worden telkens weer elke vorm van arbeid ontwend, worden lui, en moeten dan plots weer 200% van hun energie leveren. Kan niet anders dan een erg ongezonde toestand scheppen.

Het werkt zelfs zwartwerk in de hand, want wat doet een gezonde, fitte arbeider als hij telkens weer gedwongen rust moet nemen?

En neen. Dat kan niét de bedoeling geweest zijn van dit soort wetten. Alleen, toen die wetten in elkaar geknutseld werden heeft niemand er bij stilgestaan hoe schromelijk ze zouden kunnen misbruikt worden via de vele achterdeurtjes die ‘vergeten’ werden.

Door een jarenlang dergelijk blunderbeleid is de doorsnee Belg (en quasi Belg) namelijk heel creatief geworden als het er op aankomt wetten te omzeilen, of ze juist in zijn voordeel te gebruiken. Het zeil naar de wind zetten heet dat.

Wie het over de wetgever heeft, heeft het automatisch over het parlement. En als je van ‘wetgever’ spreekt, dan denk je toch minstens over een hooggekwalificeerd beroep te spreken. Over mensen die tien keer nadenken alvorens te spreken. Over echte primussen en bollebozen. Over de hoogste IQ’s die in dit land ook maar te vinden zijn.

Niets blijkt echter minder waar! In werkelijkheid kan het over broodzangers, goochelaars, entertainers, tooghangers, cafébazen of wat dan ook gaan. Met andere woorden: de mensen waarvoor wijzelf ‘kiezen’!!! En dat doen we graag, als ze maar leuk presenteren op de beeldbuis en ons veel beloven.

De gevolgen zijn dan ook navenant en desastreus…

Als ‘wetgever’ moet je verdomd goed weten in te schatten wat er allemaal kan gebeuren met wat je op papier zet en ondertekent. Slimmer zijn dan de creatiefste werknemer of -gever. Alle achterdeurtjes stevig vergrendelen. Geen beroep op aarde kan meer hoofdbrekens en ‘verder doordenken’ vergen.

En dan gebruiken de politieke partijen daar een zooitje gewiekste entertainers voor! Nie moeilijk dat het uiteindelijk helemaal spaak loopt!

Maar ze hebben geluk:

De gemiddelde Belg vindt politiek niet belangrijk en stemt er maar op los.

De gemiddelde Belg staat er niet bij stil dat de politiek in grote mate de inhoud van zijn portemonnaie bepaalt.

De gemiddelde Belg vindt politiek gewoon een bijkomstig verschijnsel. Iets waarvoor je af en toe eens naar de stembus gaat en wat een gelegenheid schept om je vooraf of achteraf een flink stuk in de kraag te drinken op de ‘goede afloop’.

De gemiddelde Belg denkt: “ ‘ZE’ zullen het wel weten zeker?”

Welnu, ‘ZE’ weten het helemaal niét!!! Ze entertainen maar. Spélen maar wetgevertje. Doen maar alsof. Nét wat je van een acteur verwacht.

Arme Belg… arm België. Het zal je vaderland maar wezen.

Willy.