Het is weer zover: treinen rijden af en aan als lange, kronkelende slangen, en lozen als vuurspuwende draken hun lading over de perrons van zowat alle grote steden.

In dichte drommen marcheren de woeste scharen soldenjagers onstuitbaar op de winkelstraten af. Stuiven als op hol geslagen paarden door de shoppingcentra. Winkel in en boetiek uit, alles op hun weldoordacht grabbelpad desnoods plattrappend om dat éne leuke ‘koopje’ achterover te kunnen drukken.

De meeste hersenen zijn thuis aan de kapstok blijven hangen, en de weinige hersenen die toch werden meegenomen worden al gauw platgetrappeld in de deinende massa. Want de hysterie slaat toe en duldt geen uitzonderingen. Het Armageddon kan beginnen. De vier ruiters van de Apocalyps zwepen de onthersende hoofden op naar ongekende hoogtes.

Handen grissen, kassa’s rinkelen, bankkaarten worden in de terminals geploft, cash wordt met handenvol uit de geldmuren gerukt als kruid voor de koopgeweren. Jachtseizoen!

Hugh… leuke koopjes?

Drie maand geleden kocht ik een stofzuiger voor 99 euro bij Mediamarkt.

Een maand geleden zag ik diezelfde stofzuiger in winkelketen ‘X’ tegen 129 euro. Ik had dus 30 euro winst gemaakt door voor Mediamarkt te kiezen.

Gisteren kreeg ik de reclame- en soldenfolder van winkelketen ‘X’ in de bus: Nog steeds diezelfde stofzuger, die bij hen 129 euro kostte, bleek plots 149 euro gekost te hebben, maar gelukkig: 149 was rood doorstreept en in de plaats stond: 99 euro. De prijs die Mediamarkt dus jaar in jaar uit handhaaft…

Of had ik toch beter voor winkel ‘X’ gekozen en tot vandaag gewacht? Dan zou ik immers 50 in plaats van 30 euro korting ‘op zak’ hebben kunnen steken! Tenminste, als ik de folder geloofde. En dat doén die koopjesjagers dus wel. En bijgevolg ‘kopen’ ze zich letterlijk rijk! Hoe komt het dan dat ze platzak thuiskomen? Mis ik ergens iets?

Maar gisteren liep ik ook plots tegen een verfrissende anticlimax aan in zo’n winkelstraat. Een winkelier had, heel ad rem, in grote letters op zijn etalageruit geschreven:

“Uit respect voor ons geacht clienteel houden wij geen solden!”

Voilà. Een waarheid als een koe! Want hoe vernederend is het niet voor een klant om vast te stellen dat een artikel waar hij onlangs 100 euro voor neertelde, eigenlijk maar 50 euro waard blijkt te zijn?

Of… denken klanten niet zo ver als de koophysterie eenmaal heeft toegeslagen?

Ach ja, wie uitkijkt zàl wel ergens een echt koopje vinden, maar dan is het meestal toch een artikel dat zijn belofte: ‘hoge verkoopscijfers’ niet heeft kunnen waarmaken. Moeten we dan ook de nodige vraagtekens bijplaatsen.

Trouwens… al dat geleuter op TV over ‘koopjes te vroeg’… koopjes nog onwettelijk… winkelketens vinden achterpoortjes’, rechtzaken en weet ik veel, dat kan mij enkel maar amuseren. Waarom ook moest daar een strikte wetgeving over worden gemaakt?

Een artikel verkoopt slecht? Hoe zou dàt nu komen? Omdat de prijs/kwaliteitsverhouding te mank loopt natuurlijk! Wel, de oplossing is simpel: je wilt er als handelaar van af, en dus verlaag je de prijs. Op het moment dat de handelaar dat nodig vindt, en niet op het moment dat de regering dat zou willen. Het is toch in de winkel, en niet in de wetstraat dat de handel zich afspeelt?

Waar regeringen zich toch allemaal mee willen bemoeien!

‘Oneerlijke concurrentie bestrijden’ heet dat dan. Kom nou… die oneerlijke concurrentie bestaat slechts in het verziekte brein van de handelaar die woekerprijzen aanrekent en vaststelt dat de concurrentie met een veel meer bescheiden winst tevreden is… en natuurlijk ook veel beter verkoopt.

Tja… ‘De kleine kantjes van handel in de eenentwintigste eeuw’ zou wel eens een bijzonder humoristische leerstof kunnen worden voor de scholen in de drieëntwintigste eeuw. Kunnen ze tenminste ook nog eens hartelijk lachen met ons, klein denkende oermensjes!

En dan vooral met het feit dat de ‘grote’ staatslui van de eenentwintigste eeuw hun kostbare tijd verleuterden met moederachtige betuttelarij in de twistjes en onderlinge jalousietjes van handelaren!

Een ander item in de handelsgeschiedenis zou dan kunnen zijn: ‘Wetjes breien in het parlement’.

Prijsverlagingen? Ik ben de eerste om het toe te juichen en er van te profiteren. Maar moet dat allemaal in één korte periode? Een periode waarin de woeste scharen het rustig winkelen en uitkiezen helemaal onmogelijk maken?

Natuurlijk moet dat! Dan is er immers geen ruimte om goed te kiezen en geen tijd om na te denken!

Dat laatste doen de soldenjagers dan wel als ze thuis komen en vaststellen dat ondanks alle ‘winst’ die ze gemaakt hebben, het gezinsbudget er helemaal door is!

En… dat het gros van de gekochte spullen eigenlijk toch niet echt was wat ze zochten.

Willy.