Bij het woord dioxinebelang spitst iedereen de oren. Welk belang kan dioxine nu hebben voor de samenleving? En toch wil ik hier dat belang bewijzen. Van dioxine kun je namelijk een ‘magic bowlingball’ kneden en die gebruiken in het kegelspel. Met één goedgemikte worp schakel je al je tegenstrevers uit!

De huidige dioxinecrisis in Duitsland herinnert me weer aan onze eigen dioxinecrisis, en hoe woedend ik was toen bepaalde lieden daar al gauw het belang van inzagen. Nu ook alweer een aantal ‘politieke daden’ geleden!

Waarom ‘politieke’ daden? Wel, die fameuze dioxinecrisis van ons is vooral een politiek dioxine-’belang’ geweest die een partij aan de macht bracht die anders geen kans had gemaakt! Want wat was er nu eigenlijk écht gebeurd?

Wel, de voedselinspectie vond hoge waarden dioxine in onze voedselketting. Dat kon niet, en de regering werd onmiddellijk ingelicht. Die reageerde in eerste instantie met een dringende mail: “Onmiddellijk verder uitzoeken, maar nog niet openbaar maken.” De logica zelve.

Naar mijn bescheiden mening een heel verstandig besluit. Waarom al meteen een wereldwijde hetze ontketenen tegen onze voedingsindustrie, en onze goede naam te grabbel gooien? Zou van zelfmoordneigingen getuigen. Verder onderzoek naar de oorzaak moest de hoogdringendheid van bepaalde maatregelen eerst bevestigen. En dan zien we wel hoe we dat varkentje het beste wassen. Maar ze kregen er de kans niet toe!

Want een en ander was zonder de waard gerekend. Onverantwoordelijke lieden zaten namelijk achter de schermen te azen op zitjes in het parlement, en zagen hun kans schoon! Die mail werd laf onderschept en openbaar gemaakt. De bevolking reageerde woest, want het werd natuurlijk in een wat ‘aangepaste’ context voorgeschoteld op het nieuws. Afgeschilderd als bijna-moord. En ja hoor, die ‘anderen’ zagen hun zo begeerde zitjes al beginnen vrijkomen.

En ze gingen als volslagen debielen luid van de daken schreeuwen dat België zichzelf en de hele wereld aan het vergiftigen was. Werd natuurlijk onmiddellijk overgenomen door de hele wereldpers. Lap… daar gingen de verstandige bedoelingen van de regering! Daar ging onze goede faam in de hele wereld… en daar ging ook onze laatste min of meer verstandige regering.

Want ja… aftreden van de regering was de enige mogelijkheid die overbleef. En die anderen… die gingen gretig hun nu parlementaire kontjes op de vrijgekomen zitjes neervlijen.

Hun baas beloofde bovendien 20.000 nieuwe banen. Toen hij dit niet bleek te kunnen waarmaken ging hij met cadeautjes zwaaien: geen kijk- en luistegeld meer, geen dit meer betalen, geen dat meer betalen… en zodoende al gauw ook geen geld meer in de staatskas! Maar de Belg liep er in en bleef maar voor die ‘goeien’ stemmen.

Onze voedingsindustrie was kapot. Publicitair kapotgemaakt door gewetenloze lieden die enkel maar aan eigenbelang dachten.

Ik heb, van de zijde van mijn vrouw, heel dichte Engelse familie. Die waren vroeger gek op ‘Belgian Chocolate’. Dat verkocht als zoete broodjes in Engeland. Zoals trouwens àlle voedingsartikelen die van België kwamen, en deze afzetmarkt groeide zienderogen.

Als ze bij ons op bezoek kwamen namen ze er kilo’s van mee. Toen. Vóór de dioxine - tam tam wereldwijd ging roffelen. Maar nu? Tot op heden luidt het nog steeds: “Belgian chocolate? Shure it’s not poisened?”

En neen, ze nemen er geen meer mee!

Belgische producten, vroeger ware lekkernijen voor de Britten, moet je tegenwoordig ver zoeken in de rekken van de Engelse warenhuizen!

En dan zou het onbegrijpelijk zijn dat ik gewoon walg van die nieuwe politieke generatie? Ontstaan dank zij het doelbewust kelderen van onze economie?

Feit is dat onze dioxinecrisis een heleboel lieden alleen maar voordeel heeft opgeleverd in de vorm van heerlijk zachte kussentjes in het parlement. Dat ze daarvoor door luidkeels roepen de economie moesten kapotmaken zal hén wel een zorg geweest zijn.

Van toen af lijkt het laatste restje logica wel uit het parlement verdwenen en lijkt de Wetstraat meer op een zelfhulpgroep waaruit de meest onzinnige en onnuttige wetten met walgelijke plofgeluidjes opborrelen als kwaadaardig ruikende gassen uit een diep, wereldvreemd moeras.

Duitsland aan de beurt nu? Ja, maar dat blijkt het spelletje op een veel meer volwassen manier aan te pakken. Niet meteen met modder gooien als een stel kleine kinderen. Eerst verstandig onderzoeken en dan de juiste maatregelen nemen. Groot gelijk! Je zou bijna Duitsgezind worden als je dat parlementaire kleutergeleuter hier lang genoeg observeert.

Maar ook onze bevolking had schuld! Door klakkeloos de rijk gekleurde versie van de nieuwsdienst te slikken zonder verder nadenken. Door niet in te zien dat de eigen ruiten schaamteloos werden ingegooid. En uiteindelijk… voor de ‘helden’ te stemmen die hen van een ‘wisse dood’ hadden gered.

Epiloog: had de dioxinecrisis discreet maar grondig bestreden kunnen worden, zonder die wereldwijde ophef?

Misschien wél, misschien niet. We zullen het nooit weten. Maar het was in elk geval de moeite waard geweest het tenminste een kans te geven.

Helaas, een groepje machtswellustelingen ontnam ons die laatste kans.

Willy.

01-02-2011 om 23:39 geschreven door lieve