Zo. Sommige van die vrome, zedige nonnekens die zo zalig verheerlijkt naar den hoge konden opkijken deden het dus ook
Het ondenkbare is geschied: Ook brave nonnekens bleken zich dus wel eens te vergrijpen aan kinderen! En eerlijk gezegd lucht het me wel een beetje op dat het niet altijd van de kant van het sterke geslacht moet komen. Onze goede naam werd al genoeg door het slijk gesleurd.
Wie had dàt nu kunnen denken? Vrouwelijke verkrachters! In de gewone samenleving lijkt het al ondenkbaar maar dat het dan juist onder die groep streng-zedige nonnekens moet gebeuren
Maar wat wil je? Een instelling die zijn volgelingen in een onnatuurlijke dwangbuis perst moet vroeg of laat de weerslag verwachten. En eerder vroeg dan laat.
Wat ik me altijd al heb afgevraagd is: wat dreef of drijft die meisjes naar het klooster? Onverwerkt liefdesverdriet? Angst zich lichamelijk en geestelijk bloot te geven aan een man? Geen ridders op witte paarden gevonden? Lesbische trekjes waarover vroeger niet kon gepraat worden, laat staan dat ze konden ge-out worden? Ontbreken van sexuele gevoelens? Geen levensvatbaarheid in de normale wereld?
Of roeping? Maar ook dàt woord heb ik nooit begrepen. Welk goddelijk wezen zal nu gaan roepen dat je onnatuurlijk, en dus ook ongoddelijk moet gaan leven?
Of is het niet waar dat (hún doctrine) god de mens heeft geschapen met al zijn gevoelens en lusten?
Of is die god een geïnspireerde sadist?
O ja, ze zullen er wel zijn hoor, zo van die idealistische tienertjes die denken de wereld te kunnen redden van zonde en onkuisheid denken de hel te kunnen verbannen, maar tegen de tijd dat ze het doorhebben zélf in die hel zijn terechtgekomen!
Maar denken ze dat nog als ze wat ouder worden, behoeftes voelen maar niet meer uit hun dwangbuis kunnen? Joost zal het weten.
En Joost blijkt het dus wel geweten te hebben zoals we allemaal konden horen op het nieuws.
Die mensen dan tot overmaat van ramp in een machtspositie brengen ten opzichte van onschuldige kinderen maakt het plaatje natuurlijk helemààl compleet. Arme kerk waar zaten je gedachten?
Gelukkig een en ander komt boven water. Het topje van de ijsberg? Waarschijnlijk wel! En onmiddellijk stelt zich dan de volgende vraag: hoeveel van die pathetische wellustelingen, mannen of vrouwen, zijn er zondermeer mee weggekomen in het duistere verleden?
Dat verleden waarin niemand een instelling als de kerk ook maar durfde in twijfel te trekken?
Dat verleden waarin twijfelen aan de kerk regelrecht naar de hel en de eeuwige verdoemenis leidde?
Dat verleden waarin leven lijden moest zijn, wilde je goed geleefd hebben volgens de kerk!
Dat verleden waarin je niet op een fatsoenlijke job moest rekenen als je niet elke zondag vroom ter kerke ging?
Dat verleden waarin je moést geloven in wat je wijsgemaakt en aangedaan werd!
Hoeveel huwelijken zijn daardoor kapotgemaakt?
Tja, ze hebben het die verkrachters (en -sters) toch wel héél erg gemakkelijk gemaakt! De allerhoogste wetten, die van god en de kerk, leken hen wel op het lijf geschreven om hun duistere praktijken ongestoord te kunnen uitoefenen.
Geloven zondermeer? Laat mij maar eerst zien of ondervinden! En dan zien we wel wat we al dan niet willen geloven.
Maar gelukkig, de meerderheid van ons, westerlingen, begint ondertussen al het ware licht te hebben gezien! Nu moeten enkel bepaalde andere volkeren nog volgen om een normale samenleving en een betere wereld te kunnen vormen. Een samenleving, niet langer gestoeld op hoe je hersenen gespoeld werden, maar op wat je als mens écht zou moeten aanvoelen.
Nieuwjaar is weer voorbij, tijd om even stil te staan bij de realiteit: we schrijven al weer 2011!
Eén enkel, miezerig nummertje hoger dan verleden jaar!
70 nummertjes hoger dan mijn geboortejaar! Zeventig keer heb ik dus een nummertje moeten toevoegen. Zeventig keer weer een stukje ouder geworden.
Nog een paar maand en tram 7 stopt aan mijn deur! En eigenlijk ben ik blij dat ik van dat dubbelzinnige soixente neuf af ben. Soms genant als men je, vooral in het frans, naar je leeftijd vraagt.
Maar dan komt weer die onbeantwoorde vraag: Wanneer zal ik me eindelijk écht oud gaan voelen? Komt dat gevoel ooit op me af? Of zal ik maar blijven verschieten als ik in de spiegel geen jonge kerel meer zie?
Ach ja, natuurlijk: je loopt de honderd meter lang niet meer in de tijd dat je dat 50 jaar geleden deed. Dat lichaamsfuncties verminderen is een onontkoombaar fenomeen voor stervelingen. Daar leer je mee leven en sta je niet bij stil. En je denkt dat het met de hersenen net zo zal verlopen.
En dat evenredig aan de hersenfunctie, je eigenbeeld zal verlagen. Niets blijkt echter minder waar! Mijn hersenen blijven me maar wijsmaken dat ik dertig ben! En dus blijf ik maar verschieten als ik een mij onbekende, oudere man zie in de spiegel! Dat lijk ik echt niet te zijn! Defecte spiegel? Neen, want ze tonen me allemaal datzelfde beeld.
Maar toch praat ik onbewust ook altijd alsof ik veertig jaar jonger ben! Niet echt logisch hé?
Is ouderdom dan enkel een uiterlijk lichamelijk verschijnsel? Het ziet er wel naar uit. Tenzij je je natuurlijk in zelfbeklag gaat wentelen en op die manier ook het aftakelingsproces van je geest sterk accelereert.
Ook een ander fenomeen gaat gepaard met ouder worden: je hebt het zowat allemaal gezien, beleefd en gehoord. Wie nog met iets nieuws tevoorschijn wil komen moet al van heel goeden huize zijn.
Er was een tijd dat alles nieuw was. Er was een tijd dat je je rot amuseerde met alles wat op je af kwam. Of dat nu een film, een song of een boek was. Of een leuk meisje
Als je het dan allemaal gehad hebt, het allemaal al duizend keer gelezen, gehoord en gezien hebt, stel je ergens vast dat er niet zo heel erg veel te koop is in dit aardse tranendal. Dat alles zichzelf alleen maar op een meer en meer vervelende, om niet te zeggen verwaterde manier herhaalt. Zélfs van de daden van anderen kun je al voorspellen waartoe ze zullen leiden. Niks meer om van te verschieten. Niets om nog verstomd van te staan.
Er was een tijd dat je meende, er kwam een tijd dat je wist. Als wat je nu weet overeenkomt met wat je vroeger meende, ben je een gelukkig mens en heb je de juiste keuzes gemaakt in je leven.
En dan gaan de verwerkte daden zich kristalliseren tot sublieme herinneringen. Men zegt: Het verlangen is mooier dan het bezit. Juist. Maar de herinneringen zijn zo mogelijk nog mooier. Waarom?
Tijdens het verlangen is er nog onzekerheid. Tijdens het doen is er nog onwetendheid. Er is een begin van uitvoering, maar het kan nog alle kanten op. En nooit weet je zeker wélke kant het zal opgaan en of er al dan niet een happy end komt.
De herinneringen echter hebben een begin, een actie, en een slot. Ze zijn compleet. Ze vormen een netjes afgesloten geheel. En dat is nu juist het mooie er aan. Zélfs, en vooral, aan de bloopers.
En dan vergeet je meestal wel dat je oud wordt. Niet dat je in het verleden gaat leven en op je herinneringen gaat teren! Verre van.
Maar de herinneringen maken je persoonlijkheid. De herinneringen tonen je duidelijk aan wie je bent. En ja, de herinneringen kunnen er wel voor zorgen dat je je jong blijft voelen.
Sorry voor wie dat niét zo aanvoelt maar in dit geval kun je er best maar even bij stilstaan wat er verkeerd is gelopen, welke verkeerde keuzes je hebt gemaakt, en welk onrecht je anderen eventueel hebt aangedaan. Want dan blijft dàt weer in je hoofd spoken en verhindert een verdere evolutie in de goede richting.
Misschien zijn het wel dergelijke mensen die zich vroeg oud gaan voelen. Hun herinneringen bestaan dan uit spijt, wroeging en meer van dit moois. Het moet zielig zijn je laatste jaren op dàt soort herinneringen te moeten funderen.
Vandaar een ernstige levensles voor de jeugd:
Zorg er angstvallig voor dat de herinneringen, waarop je later je leven moet verderzetten, niet uit zelfgemaakte wolfsklemmen en schietgeweren bestaan. Of uit valsheid en lafheid. Dàn pas zou je een beklagenswaardig en vitterig oudje worden!
Zorg ervoor dat je later kunt zeggen: Oké, ik heb er van gemaakt wat er van te maken viel. Mijn capaciteiten tenvolle ingezet. Niet nutteloos geleefd. Misschien fouten gemaakt, maar wie doet dat niét, en trouwens, waren er echt wel andere of betere mogelijkheden?
Wie zo kan en mag denken zal wel nooit een zielig oudje worden.
In de heel nabije toekomst word ik dus een zeventiger. So what? Ondanks alles lieg ik echt niet als ik zeg dat ik me nu beter in mijn vel voel dan toen ik een twintiger was.
Heb er ook geen behoefte aan om als een vieze ouwe bok naar groene blaadjes te lonken. Groene blaadjes zijn passé. Als je dat niet aanvaardt maak je jezelf ook maar ongelukkig. Ik leef vandaag, en de toekomst zie ik zondermeer rooskleuriger dan ooit tegemoet. Moet ik ooit nog tien cijfertjes optellen bij het jaartal in de datum? Of nog dertig? Who cares?
Jawel, ik vind deze vaststellingen zondermeer knotsgek!
Maar wat wil je? Zo voel ik het nu eenmaal aan. En dat voelt heerlijk!
Het is weer zover: treinen rijden af en aan als lange, kronkelende slangen, en lozen als vuurspuwende draken hun lading over de perrons van zowat alle grote steden.
In dichte drommen marcheren de woeste scharen soldenjagers onstuitbaar op de winkelstraten af. Stuiven als op hol geslagen paarden door de shoppingcentra. Winkel in en boetiek uit, alles op hun weldoordacht grabbelpad desnoods plattrappend om dat éne leuke koopje achterover te kunnen drukken.
De meeste hersenen zijn thuis aan de kapstok blijven hangen, en de weinige hersenen die toch werden meegenomen worden al gauw platgetrappeld in de deinende massa. Want de hysterie slaat toe en duldt geen uitzonderingen. Het Armageddon kan beginnen. De vier ruiters van de Apocalyps zwepen de onthersende hoofden op naar ongekende hoogtes.
Handen grissen, kassas rinkelen, bankkaarten worden in de terminals geploft, cash wordt met handenvol uit de geldmuren gerukt als kruid voor de koopgeweren. Jachtseizoen!
Hugh leuke koopjes?
Drie maand geleden kocht ik een stofzuiger voor 99 euro bij Mediamarkt.
Een maand geleden zag ik diezelfde stofzuiger in winkelketen X tegen 129 euro. Ik had dus 30 euro winst gemaakt door voor Mediamarkt te kiezen.
Gisteren kreeg ik de reclame- en soldenfolder van winkelketen X in de bus: Nog steeds diezelfde stofzuger, die bij hen 129 euro kostte, bleek plots 149 euro gekost te hebben, maar gelukkig: 149 was rood doorstreept en in de plaats stond: 99 euro. De prijs die Mediamarkt dus jaar in jaar uit handhaaft
Of had ik toch beter voor winkel X gekozen en tot vandaag gewacht? Dan zou ik immers 50 in plaats van 30 euro korting op zak hebben kunnen steken! Tenminste, als ik de folder geloofde. En dat doén die koopjesjagers dus wel. En bijgevolg kopen ze zich letterlijk rijk! Hoe komt het dan dat ze platzak thuiskomen? Mis ik ergens iets?
Maar gisteren liep ik ook plots tegen een verfrissende anticlimax aan in zon winkelstraat. Een winkelier had, heel ad rem, in grote letters op zijn etalageruit geschreven:
Uit respect voor ons geacht clienteel houden wij geen solden!
Voilà. Een waarheid als een koe! Want hoe vernederend is het niet voor een klant om vast te stellen dat een artikel waar hij onlangs 100 euro voor neertelde, eigenlijk maar 50 euro waard blijkt te zijn?
Of denken klanten niet zo ver als de koophysterie eenmaal heeft toegeslagen?
Ach ja, wie uitkijkt zàl wel ergens een echt koopje vinden, maar dan is het meestal toch een artikel dat zijn belofte: hoge verkoopscijfers niet heeft kunnen waarmaken. Moeten we dan ook de nodige vraagtekens bijplaatsen.
Trouwens al dat geleuter op TV over koopjes te vroeg koopjes nog onwettelijk winkelketens vinden achterpoortjes, rechtzaken en weet ik veel, dat kan mij enkel maar amuseren. Waarom ook moest daar een strikte wetgeving over worden gemaakt?
Een artikel verkoopt slecht? Hoe zou dàt nu komen? Omdat de prijs/kwaliteitsverhouding te mank loopt natuurlijk! Wel, de oplossing is simpel: je wilt er als handelaar van af, en dus verlaag je de prijs. Op het moment dat de handelaar dat nodig vindt, en niet op het moment dat de regering dat zou willen. Het is toch in de winkel, en niet in de wetstraat dat de handel zich afspeelt?
Waar regeringen zich toch allemaal mee willen bemoeien!
Oneerlijke concurrentie bestrijden heet dat dan. Kom nou die oneerlijke concurrentie bestaat slechts in het verziekte brein van de handelaar die woekerprijzen aanrekent en vaststelt dat de concurrentie met een veel meer bescheiden winst tevreden is en natuurlijk ook veel beter verkoopt.
Tja De kleine kantjes van handel in de eenentwintigste eeuw zou wel eens een bijzonder humoristische leerstof kunnen worden voor de scholen in de drieëntwintigste eeuw. Kunnen ze tenminste ook nog eens hartelijk lachen met ons, klein denkende oermensjes!
En dan vooral met het feit dat de grote staatslui van de eenentwintigste eeuw hun kostbare tijd verleuterden met moederachtige betuttelarij in de twistjes en onderlinge jalousietjes van handelaren!
Een ander item in de handelsgeschiedenis zou dan kunnen zijn: Wetjes breien in het parlement.
Prijsverlagingen? Ik ben de eerste om het toe te juichen en er van te profiteren. Maar moet dat allemaal in één korte periode? Een periode waarin de woeste scharen het rustig winkelen en uitkiezen helemaal onmogelijk maken?
Natuurlijk moet dat! Dan is er immers geen ruimte om goed te kiezen en geen tijd om na te denken!
Dat laatste doen de soldenjagers dan wel als ze thuis komen en vaststellen dat ondanks alle winst die ze gemaakt hebben, het gezinsbudget er helemaal door is!
En dat het gros van de gekochte spullen eigenlijk toch niet echt was wat ze zochten.
In de Spaanse sprokkels uit mijn laatste columns kwam het al aan bod: vermenging van culturen! Daarmee kan het dus verschillende kanten opgaan zoals we ondertussen al hebben geleerd. Het kan een aai zijn, maar ook een regelrechte dolksteek.
Als twee evenwaardige culturen fusioneren kunnen beiden er maar baat bij hebben. Het beste van beide culturen wordt namelijk overgedragen en er ontstaat een win-win situatie.
Zo staat bij ons ondertussen al de Spaanse paëlla en andere specialiteiten op het menu, maar ook veel andere dingen namen we over, en dat begon al honderden jaren geleden, toen we onder Spaans bewind leefden.
De Spanjaarden hebben van ons dan weer de kraaknette vloeren en zo overgenomen, want dit is inderdaad heel snel aan het veranderen in Spanje. Alles maar op de grond gooien verdwijnt langzaam uit hun cultuur.
Als achterblijvende culturen echter fusioneren met een vooruitstrevende samenleving, kun je twee kanten uit:
1.De vooruitstrevende samenleving trekt de andere op; dat gebeurde bevoorbeeld bij de kolonisaties. Want hoewel dit nu niet bepaald een voorbeeld van humaniteit was, op langere termijn zijn die volkeren er toch beter van geworden voor zover ze dat zélf niet weer kapotmaakten.
2.Of die vooruitstrevende samenleving is stom genoeg om zichzelf naar beneden te halen en naar de pijpen van de achtergebleven cultuur te dansen. Lijkt ondenkbaar, onlogisch maar het gebeurt wel. En nog wel recht onder onze neus.
Met opzet heb ik tot hiertoe het woord cultuur gebruikt, en niet ras. Want ras op zich, speelt hierin geen enkele rol. We zijn allemaal menselijke wezens met menselijke behoeften. Neem nu Zuid Amerika: alle tinten van bruin zijn er aanwezig, maar de latino-cultuur primeert. Die mensen stammen af van Incas en Mayas. In aanvang wreedaardig gekoloniseerd door de Spanjaarden. Maar op langere termijn zijn ze nu toch stukken beter af dan in die Maya- en Incaculturen met mensonwaardige rituelen.
Racisme? Daar draait het niet om. Welke huidskleur je ook hebt, ofwel wil je bergop, ofwel kies je ervoor om in voorbijgestreefde doelstellingen te blijven geloven. Doelstellingen, uitgevonden door lieden die enkel maar op winstbejag en onderdrukking uit zijn.
Religie? Daar draait het, héél onrechtstreeks, wél om. Want heel dikwijls zijn dié het juist die een volk omlaag en onder de duim proberen te houden. Maar ook dàn hangt het nog altijd van het individu af, wit, bruin, geel of rood, of hij dat wil blijven slikken of niet.
Racisten? Midden in mijn beroepscarrière werd ik voor het eerst geconfronteerd met een allochtoon. Onder het motto moi connais la loi eiste hij iets onwettigs van mij dat ik onmogelijk kon of mocht waarmaken.
En daar had je het: ik was een racist. Nog nooit had ik dat woord gehoord en keek hem dan ook wat schaapachtig aan. Er volgde een bizarre conversatie, niet langer gebaseerd op de logica waaraan ik gewoon was, maar op een heel erg wereldvreemd geloof Ik deed nog een poging hem uit te leggen dat de Belgische wet dat niet toestond, maar dat was boter aan de galg. Voor hem bestond er immers maar één wet: die van Allah.
Ondertussen is het woord racist ongemerkt, glibberig en slangachtig, binnengeslopen in onze cultuur. En sommigen van ons gaan het nog verdedigen en verheerlijken ook!
Wat godsdiensten vermogen is heel duidelijk geworden in de geschiedenis: zo lang wijzelf ook heel religieus waren, werd geen enkele vooruitgang geboekt. Van uitvindingen was zoveel als geen sprake. Alles bleef bij het oude.
Omdat de mensen dommer waren? Helemaal niet! Ze hadden nét dezelfde hersenen als wij. Wél omdat ze niet slim mochten zijn! Dat zou gevaarlijk kunnen worden voor de voorgespiegelde sprookjes!
En toen ze wél slimmer probeerden te worden, werden ze gewoon verbrand als heksen, als afschrikwekkend voorbeeld.
Maar zodra de macht van de kerk begon te tanen stak de intelligentie de kop op, volgde de ene uitvinding op de andere, en raakten we in sneltempo tot waar we nu staan.
En nu zouden onze leiders ons wéér, via een zogenaamd humanistische multicultuur terug naar die donkere middeleeuwen willen sturen? No way!
Kan er een beter schoolvoorbeeld worden gevonden van Het paard achter de kar spannen?
De vele uitvindingen die ons het leven gemakkelijk hebben gemaakt, werden grotendeels uitgevonden door ons, westerlingen, maar ook gretig gebruikt door zowat alle andere volkeren.
Geen enkel probleem voor ons! Maar hoorden we ooit een dankjewel? Zagen we ook maar énige moeite om tot ons niveau op te klimmen? Neen hoor! Gretig gebruiken wat wij uitvonden, maar desondanks toch proberen onze cultuur omlaag te halen!
Nou ja, de nog ongeschreven geschiedenis van de toekomst zal het wel uitwijzen.
Figuur links: Constructie van een Hórreo (zie verder in tekst) Foto rechts: In the good old days. Op handen gedragen door een groep Asturianen, uit volle borst zingend: "Es un hombre exellente" (He's a jolly good fellow).
Asturias, helemaal in het noorden van Spanje gelegen en tegen de Atlantische oceaan aangedrukt, is zowat de melkkoe van Spanje. Groene Bergen en dalen zoals je ze eerder in Oostenrijk dan in Spanje zou gaan zoeken. Koeien en landbouw bij de vleet. Regen ook, veel zelfs, maar gelukkig, zon vlaag duurt nooit lang, komt over je als een hete douche, en even later straalt de zon je weer droog.
Niet gekend (gelukkig maar) door toerisme-bureaus uit onze beschaafde contreien en daardoor nog door en door Spaans.
En de bevolking de gastvrijheid zelf. En bijzonder trots op hun ene en enige Spanje. Al maken ze daar ook graag een grapje over: Er is maar één Spanje!... Maar na even wachten en gedempt: Maar als er twee waren zouden we allemaal naar het tweede lopen!
Het volksinstrument in Asturias is neen. Niét de gitaar! Het is de doedelzak!!! Schotland heeft daar dus niet het monopolie van.
En de geliefde drank bij de Asturianos is de cidra. Appelcider. En al wie ook maar een paar vierkante meter domein bezit of huurt, heeft er zijn appelbomen en maakt zijn eigen cider thuis. We werden overladen met bergen flessen om mee naar huis te nemen!
Ja brouwen doen ze het wel. Maar drinken dat doe je in de vele kroegjes. En als ik zeg kroeg, dan bedoel ik ook écht kroeg! Gelegenheidjes met een wat armzalig meubilair, en een vloer die gewoon bestaat uit aangestampte aarde.
Maar desondanks, een warme, gastvrije sfeer. De mannen staan meestal in kleine groepjes te praten en cidra te drinken. Maar ook hier weer: wie dacht naar de bar te stappen en een glas cider te vragen is er aan voor de moeite.
Neen. Cidra drink je gezellig in groep, zoals de indianen de vredespijp roken. En dat gaat dan zo:
Iemand uit de groep haalt van de bar een fles cider en één glas. Hij schenkt het glas vol op Asturiaanse wijze. Dat betekent: het glas in de ene hand, die zo laag mogelijk wordt gehouden. De fles in de andere hand, zo hoog mogelijk boven het hoofd. En gieten maar! En niet één drupje ernaast! En terwijl de cider nog heerlijk parelt door die waterval, geeft de schenker het door aan zijn naaste buurman, die het in één keer bijna helemaal uitdrinkt.
Bijna, omdat er een bodempje moet overblijven. Daarmee wordt met een ronddraaiende beweging het glas gespoeld, de rest gewoon uitgegoten op de grond, de laatste drinker neemt de fles over, vult het glas weer op dezelfde manier en geeft het weer door tot het de groep rond is gegaan.
Dan haalt iemand weer een andere fles en weer een andere en nog een andere. Of gewoon meteen twee flessen om er een beetje vaart in te steken.
Toen het mijn beurt was om te schenken
Neen! Dat vertel ik niet. Want twee dagen later rook je nog de cidra in mijn haar.
En ja hoor gewone gezellige cafetarias zijn er ook wel. Maar daar ga je dan niet om cider te drinken, maar eerder als de vrouwen mee zijn en het wat deftiger moet.
Ook typisch (terwijl we toch bezig zijn) in Asturias zijn de hórreos die je overal tegenkomt (zie figuur hierboven). Dat zijn voorraadschuurtjes, en ze hebben een heel specifieke vorm: vier stenen pijlers van een tweetal meter hoog, bovenop elke pijler een grote, platte steen die ruim over de pijler uitsteekt, en dan de eigenlijke, houten schuur, daar boven op. Waarom?
Slim gezien van de Asturianen: tegen de ratten en muizen die de voorraden (graan - ham - kaas, enz.) maar al te graag eten. Een rat kan dan wel zonder problemen een der pijlers beklimmen, de platte steen die er bovenop ligt is voor hem een onneembare hindernis. Er staat soms ook een stenen trap bij, maar die staat nét zo ver van het schuurtje vandaan of komt tot net ver genoeg onder de bodem van de schuur, dat je van de trap in de schuur kunt stappen, maar voor een rat is de afstand te groot om te springen. Prehistorische high-tech, maar heel efficient!
En nog een laatste Asturiaanse anecdote: wandelend naar de merendero uit mijn vorig column, liepen we voorbij een neerhofje met een paar vijgenbomen waaraan rijpe vijgen hingen. Ik had mijn kinderen even niet in het oog, tot ik een hels kabaal hoorde: ze waren naar die vijgen aan het springen, maar roepend stoof een oud vrouwtje, net een heks, met opgeheven stok uit de deur van haar huisje op de kinderen af. Die kozen natuurlijk meteen krijsend het hazenpad.
Ons Spaanse gezelschap barste in lachen uit en verklaarde: Ze roept gewoon dat ze die stok moeten nemen om aan de vijgen te komen!
We beëindigden het jaar 2010 met Spaanse herinneringen. We kunnen het nieuwe jaar 2011 net zo beginnen, met nog zon pareltje uit de latino-cultuur!
Als je in een Spaans woordenboek zoekt naar het woord Merienda zul je waarschijnlijk vinden: Vieruurtje.
Lees je meer over de Spaanse cultuur, dan stel je vast dat die Merienda eigenlijk veel meer is. Vooral dan op vrije dagen, als ze doorgaat in de daarvoor aangepaste merenderos. Maar als je het nooit meemaakte kun je er echt de volle betekenis niet van snappen. Verbroedering zou misschien meer in de buurt komen.
Maar je mag honderd keer als toerist naar Spanje gaan, je mag Spanje per auto doorkruisen, je mag op zoek gaan naar die fameuze merenderos je zult ze niet vinden.
Je moet echt wel in een Spaanse familie leven om het begrip te snappen en de vele merenderos (plaatsen waar je dat vieruurtje tenvolle kunt ondergaan) weten te vinden.
Gelukkig toch nog één Spaans gebruik dat zo goed verborgen bleef dat toeristen het nog niet konden komen industrialiseren en kapotmaken.
En zo waren wij eens enige tijd bij een Spaanse familie (in de provincie Asturias) te gast, en kon ik eindelijk mijn cultuurhonger stillen.
Het werd zondag. Het hele dorpje maakte zich op om dat met veel animo te vieren. De caballeros trokken hun smetteloos wit gewassen en gesteven overhemd aan. De Señoras haalden hun mooiste toiletten uit de kast, en druk palaberend en paraderend ging de hele familie ter kerke langs landwegeltjes en pittoreske bruggetjes.
Mannen voorop natuurlijk, vrouwen gedwee volgend, de kinderen stoeiend en ruziënd.
De eredienst, en dat voelde je duidelijk aan, werd intens doorleefd. En hoewel ik niet gelovig ben, ik kwam echt wel onder de indruk: dat kleine kerkje, propvol dorpelingen. Eén gemeenschap. Iedereen was er. Ja, bijna één grote familie. Er voltrok zich bijna een complete fusie: die hele gemeenschap leek wel één te worden en iedereen werd iedereens vriend. Je zou wel in mirakels gaan geloven. Zelfs wij, Belgen, voelden ons totaal niet uitgesloten maar gewoon een deel van de gemeenschap. Wildvreemden begroetten ons met een warme knuffel of handdruk.
Na de mis bleven de mannen nog ergens plakken om van wat ciders te genieten en spoedden de dames zich naar huis om het middagmaal te bereiden. Die cider de nationale drank in de provincie Asturias dat is ook weer zoiets heel speciaals waaraan ik eens een column moet wijden. Morgen misschien?
Het heerlijke middagmaal in de familie sla ik maar over, want het was me om de merienda te doen.
Na de comida (eetmaal), trokken we op weg met een aantal gezinnen. Weer doorheen bossen en bergen waar de tijd was blijven stilstaan, naar een heerlijk plekje waar een riviertje doorheen stroomde: de uitgekozen merendero.
De vrouwen, had ik opgemerkt, sleurden hele tassen vol lekkers mee, thuis liefdevol voorbereid. En ik, ik was in blijde verwachting. Eindelijk zou ik weten wat een merienda echt is.
De merendero in kwestie bestond gewoon uit een vlak plekje tussen de bomen aan de oever van een rio. Er stonden een aantal lange betonnen tafels en banken, en een onooglijk gebouwtje even verderop bleek de bar te zijn.
Ons gezelschap, bestaande uit een twintigtal personen, nam onmiddellijk een grote tafel in beslag en het uitpakken begon. Weldra was het hele tafelblad gevuld met broodjes, tortillas de patatas, chorizo, jamòn de Jerez, tomaten, olijven, taartjes, wijn en nog veel meer.
Na de aperitivo onder mannen in de bar, kon de schranspartij aan tafel beginnen. Niemand stond er bij stil wat van wie was: er werd gewoon van de tafel gegraaid wat binnen je bereik lag en lekker leek. Het werd een echt, bijna Breugeliaans, schransfestijn.
Als een dame je vroeg: proef eens dààrvan, kon je er donder op zeggen dat zij dat zelf gemaakt had, en hoe propvol je ook al zat, weigeren zou de grootste belediging zijn die je haar maar kon aandoen.
De tafel kwam leeg, de magen barstensvol het sein voor de mannen om alles weer te gaan doorspoelen in de bar; het sein voor de kinderen om te gaan stoeien in het lekker koele water van de rio; het sein voor de dames om de tafel netjes af te ruimen, het overtollige in de basuras (vuilbakken) te gaan deponeren, en napratend nog wat van de overgebleven taartjes te genieten.
Even had ik, gewoontegetrouw, de reactie om mee te helpen opruimen, maar in koor klonk wenkend het protest uit de groep mannen die zich naar de bar spoedde:
Caramba Biedjie ven aqui!!!. (Verdorie Willy, kom hier!). Ja, Willy kunnen ze daar nu eenmaal niet uitspreken. De W al zéker niet. Het moest dan maar Biedjie worden!!! Als je hen daar een opmerking over maakte klonk het opgewekt: Biedjie? Claro! Como Biedjie the kid, no?
En zo was er weer een gat in mijn cultuur letterlijk en figuurlijk propvol gevuld. Een dag om nooit meer te vergeten. Een dag die me weer een stukje nader bij de latino-cultuur bracht.
De onderliggende filosofie: de mensen waar wij te gast waren, waren hard werkende mensen. De hele week was er weinig plaats voor dromen, romantiek of andere aangename dingen. Sommigen waren mijnwerkers of spoorwegarbeiders, anderen school- of bankdirecteur. Maakte totaal geen verschil! Ze waren gewoon vrienden ondereen.
Want de zondag, en vooral dan de merienda, is heilig. Alle beslommeringen worden overboord gegooid. Niet denken aan maandag. Voor één keer in de week Don en Doña zijn. Wàt dat ook moge kosten. Mañana is weer een andere dag en dan zien we wel weer.
Ja sorry hoor! Alweer een tweede column op één dag! Maar iemand maakte me er opmerkzaam op dat het vandaag mijn laatste kans was om dit jaar nog iets ondeugends te doen. En daar schoot me die piropo door de geest Alhoewel ik dat hier in België toch echt niet zou durven proberen! Enkel dromen van
Scenario 1:
Een heer loopt langs Vlaamse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan houdt de heer zijn tred in, kijkt haar bewonderend aan en zegt: Wat een mooie ogen heb jij toch!
Wat zou het gevolg zijn van dit scenario? Een handtas tegen zijn gezicht? Snel een telefoontje naar de politie met haar GSM? Holderdebolder op de vlucht slaan?
De kans zit er dik in dat dit heerschap zichzelf even later geboeid in een politiewagen terugvindt. Aanklacht: Stalking!
Scenario 2:
Een heer loopt langs Spaanse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan vertraagt de heer zijn pas, kijkt haar bewonderend aan en zegt: Qué bonitos ojos tienes. Het meisje vertraagt ook even, kijkt hem lief aan en lispelt: Muchas gracias señor. En ze vervolgen elk hun weg, alsof er niets is gebeurd.
Welnu, in scenario 2 is er sprake van een Piropo. Een woord dat alleen maar in deze betekenis bestaat in de latino-cultuur. Je zou het als compliment kunnen vertalen, maar dan zit je toch wel een heel stuk onder de juiste en onvergelijkbare waarde.
De piropo kan bestaan uit een woord, een zinnetje, een heel gedicht, of een paar gezongen toepasselijke regels uit een liedje. Ze kan soms pikant zijn, maar nooit vulgair.
Maar nu komt het: dat piropo-gebruik zit sinds mensenheugenis in de Spaanse cultuur ingebakken. De Spaanse señoritas vinden het hemels en voelen zich teleurgesteld en afgewezen als ze er niet dagelijks een paar krijgen. En of het nu van een adonis of van een schreeuwlelijkerd komt van een ongehuwde of gehuwde man, maakt niet uit. Het streelt hun eigenwaarde en ze voelen zich weer begeerd.
MAAR op een bepaald moment was het sprookje uit. Tijdens de laatste jaren van het Franco-regime begonnen vrouwenbewegingen op te komen voor de rechten van de vrouw. En die piropo vonden ze vernederend en antifeministisch. Ze kregen gehoor bij het regime en de piropo werd verboden.
Droevig einde van een mooi verhaal? Helemaal niet! Berg de zakdoekjes maar weer weg want er komt gelukkig nog een happy end.
Want uit heel Spanje kwam vrouwelijk protest tegen die absurde maatregel, bedacht door een stel ouwe heksen die geen piropos meer kregen en hun afgunst er op die manier wisten door te drukken.
Maar het Franco-regime week niet. Gezichtsverlies lijden stond niet in hun woordenboek. En dus bleef het verbod van kracht. Tot Franco stierf en een democratie werd ingesteld in Spanje. Enkele jaren later werd het absurde piropoverbod terug ingetrokken. Tot grote vreugde van de meerderheid van de vrouwelijke bevolking.
Maar helaas, één jonge generatie had het toch zonder piropos moeten stellen. (snik).
Leuke anecdote, maar ze bevat ook een grote politieke waarheid:
De politiek mag en moet zwichten voor de wil van het volk. Als die wil werkelijk de wil is van de grote meerderheid, en niét die van een kleine minderheid die zo hard jankt dat het een meerderheid lijkt.
Zou het kunnen dat het taalgebruik veel zegt over een volk? Soms sta ik stil bij bepaalde uitdrukkingen, en kom af en toe tot op zijn minst eigenaardige conclusies, tegenstellingen of gelijkenissen.
Ik heb gelijk Jai raison Im right.
Drie keer wordt hetzelfde bedoeld. Drie keer in een andere taal. Drie keer heel verschillend geformuleerd, want:
De Engelsman zegt onomwonden dat hij juist is (right). Niet voor twijfel vatbaar. Het is zo en niet anders. Bespeuren we hier een vleugje grootheidswaanzin? Vergelijk: Engeland was ooit meester in bijna de hele wereld.
De Fransman zegt nonchalant en wat bedachtzamer dat hij reden heeft. (Reden om aan te nemen dat ?). Lijkt al wat meer voor eventuele alternatieven vatbaar. Vergelijk: de Fransman is van nature uit een bon-vivant met een Je men fou levenswijze. Leven als god in Frankrijk
Maar wij zeggen, zonder er echt bij stil te staan, dat onze mening gelijk is. Gelijk aan wat? Aan de meerderheid? De media? De gazet? De baas? Vergelijk: wij werden altijd wel al door een of ander vreemd volk onderdrukt.
Wij lijken dus wel hersenloze, monddode wezens, want we zeggen eigenlijk dat onze mening gelijk is aan alle andere meningen. Geen hersenwerk dus, ons geen vragen stellen, niet nadenken, gewoon luisteren naar de anderen en dié mening als gelijk verkondigen. Niet moeilijk dat we altijd al een gemakkelijk te onderwerpen volkje waren!
Tekenende beeldspraak voor ons volk? Misschien wel, want hoewel deze vaststellingen wel vergezocht lijken en we in werkelijk niet echt stilstaan bij die uitdrukkingen, is een taal toch wel érgens ontstaan. Ergens in een ver verleden met slechts een paar woordjes.
Maar talen hebben door de geschiedenis heen een enorme evolutie doorgemaakt en blijven evolueren. Er kwamen niet alleen maar woorden bij, maar ook uitdrukkingen. Uitdrukkingen doorspekt met de gevoelens van onze voorvaderen
Waren die gevoelens dan (in ons geval) veelal gebaseerd op het slaafs overnemen van de mening van meneer pastoor? Meneer de baron? Meneer de notabele? Van ridders en jonkvrouwen? Hadden we geen, of mochten we geen eigen mening hebben?
Kon het arme, ongeletterde gepeupel dat door bovenvermelde lieden onder de duim werd gehouden, niets anders dan zeggen ik heb gelijk ( omdat mijn mening gelijk is aan ), en daarmee het gelijk van zijn meerderen steunen?
Het lijkt er wel ergens op. Maar de volgende vraag is dan nog prangender: zitten die gevoelens nog steeds in onze genen?
En ook dàt lijkt wel het geval te zijn, want de algemeen gangbare meningen zijn meestal deze die van anderen werden gehoord, en zelden ontstaan ze, althans bij ons eigen volkje, in de eigen hersenen door eigen denkwerk.
Kregen we dààrvoor hersenen? Of vinden we onze hersenen alleen maar overbodige ballast?
Wie dan wél eerst wat hersenwerk verricht alvorens zijn standpunt te bepalen, en tot andere conclusies komt, wordt dan weer als controvertieel aanzien.
Wat maken we het de media toch gemakkelijk!!!
Wat is het iedereen toch makkelijk om in Vlaanderen gelijk te komen hebben!!!
Iedereen komt er wel ooit eentje tegen: zon hachelijke situatie waarin je jezelf in mindere of meerdere mate voor schut zet. Zon Moment waarin je niet vooruit durft, niet achteruit kunt, en blijven staan al helemààl geen optie is. Een regelrechte blooper dus. Zo ook ik!
Ooit ontving ik een uitnodiging voor een receptie, gevolgd door een concert van een Canadese band, aangeboden door de ambassadeur van Canada. Netjes en met sierlijke letters ingevuld op mijn naam.
Het was begin november, de periode waarin mijn geboortestad jaarlijks met veel luister de verjaardag van de bevrijding door de Canadezen vierde. Ik werkte altijd ijverig mee aan de organisatie en het vlekkeloos verloop van de feestelijkheden die zich op de openbare weg afspeelden. Vandaar die uitnodiging.
Jaarlijks waren dan een aantal Canadese militairen uitgenodigd, soms ook een piperband, of een andere Canadese legerband. Allemaal militairen die in Duitsland waren gekazerneerd.
En recepties waren er te kust en te kuur in die periode. Meestal gewoon een toffe en ongedwongen verbroedering tussen burgers, notabelen, en Canadese militairen. Het Belgisch bier spoelde dan ook rijkelijk door Vlaamse en Canadese kelen en er was al gauw geen sprake meer van nationaliteit- of taalverschillen, laat staan klasseverschillen.
Vandaar dat ik die uitnodiging niet echt goed had bestudeerd en hem maar ergens bij mijn agenda legde. Nog niet wetend of ik er al dan niet zou op ingaan. Ook het feit dat de uitnodiging rechtstreeks uitging van de Canadese Ambassade was me helemaal ontgaan.
En ja, die bewuste avond besloot ik maar te gaan. Het was wél in een poepchique instelling, maar daar was ik beroepshalve al dikwijls binnen en buiten gelopen, zodat mijn frank nog altijd niet was gevallen.
Ik stapte dus vrolijk binnen door de grote draaideur, kwam in de monumentale ontvangsthall terecht en bevroor! Ik bleek de allerlaatste en de receptie was al volop bezig.
De hall echter, rijkelijk bekleed met rood vasttapijt en hel verlicht door een monumentale luchter, was leeg! En daar stond ik.
Veel tijd om na te denken had ik niet, want een hostesje schoot onmiddellijk op me af, nam mijn overjas aan en drukte me een nummertje van de vestiaire in de hand.
En daar stond ik. Mijn moment ging van start! Mijn ogen speurden door de hall. Waar verdorie wàs die receptie?
Ha daar zag ik, aan de overzijde van de hall, een kamerbrede trap met een vijftal treden naar omlaag. Er stonden wat mensen op te praten, en onderaan de trap wemelde een selecte massa genodigden piekfijn uitgedost in de obligate stadskledij!
Oh nee! Ik had zomaar wat aangetrokken een blazer op een jeansbroek geloof ik
Het liefste was ik stilletjes achteruit terug door die draaideur naar buiten geglipt, maar dat wicht was er vandoor met mijn overjas!!!
Wat nu? Koortsachtig zochten mijn hersenen naar een oplossing. Uiteindelijk besloot ik het enige te doen wat in dergelijke omstandigheden mogelijk is: met vaste pas op die trap afstevenen, maken dat ik als de bliksem beneden kwam, en me in de massa onzichtbaar proberen te maken.
Het leek me niet bepaald een goede strategie, maar een betere vond ik niet. Want mijn moment was voorbij. Hoe lang dat moment duurde? Voor mij een eeuwigheid, maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar een fractie van een seconde.
Een twee start. Nonchalant en met vaste tred doorkruiste ik de hall. Uiterlijk heel zelfbewust, maar innerlijk met kloppend hart. Als de bliksem de trap af zonder veel rondkijken snel een glas champagne gegraaid van het dienblad van de toegeschoten kelner om me een houding te geven. En ja, het lukte me om min of meer onzichtbaar tussen de pratende groepjes door te laveren, op zoek naar een bekend gezicht.
Helaas! De paar bekende gezichten waren allemaal druk in gesprek, en de anderen kende ik niet. Toen trok iemand me aan de mouw. De persoon die voor de uitnodiging had gezorgd.
- Heb je de ambassadeur al gefeliciteerd?
- Hugh? Ambassadeur? Is die hier? Ik ken die man niet! Waar is ie?
Hij wees naar de trap. Tweede Oh nee! Bovenaan de trap bleek de ambassadeur te staan met zijn dame, en naar beneden afdalend een aantal Canadese prominenten. Ze vormden een rij om de honneurs waar te nemen. Zij waren de mensen die ik als pratend op de trap had aanzien en plompverloren voorbij was gelopen! Arme ik. Hoe red ik me hier weer uit?
Handjes schudden van beneden naar boven kon natuurlijk niet. Eerst naar boven lopen, iedereen voorbij, en dan na een halve draai de juiste volgorde kiezen leek me toch wel héél clownesk.
Ik deed dan maar het enige wat nog enigszins mijn gezicht kon redden: nonchalant de trap oplopen, een hostesje vragen waar de toiletten waren, daar even uitblazen tot mijn hart weer op normaal ritme klopte, en dan zelfbewust terug op de trap afstappen om een tweede entree te maken.
Dit keer met heel beleefd handjes schudden en de obligate Congratulations, How are you? en Nice to see you s. Oef!
Even later was de receptie voorbij en vertrok het selecte gezelschap naar de grote zaal voor het concert.
En op dat ogenblik zag ik mijn kans schoon, glipte met mijn nummertje en rode oortjes naar de vestiaire, kreeg mijn overjas terug, en blies stilletjes de aftocht. Het concert interesseerde me plots niet meer.
Of iemand iets in de gaten had? Op dàt moment dacht ik van niet. Als ik er nu aan terugdenk vrees ik: reken maar!
Gek. De ene dag weet je van geen ophouden, de andere dag weet je echt niet wat schrijven.
Van zon andere dag maak ik dan maar gebruik om wat achterstallige mail te beantwoorden. Vooral Spaanse mail raakt soms achter vanwege de toch hogere moeilijkheidsgraad.
Want om die mooie taal te blijven onderhouden heb ik uitgekeken naar vooral Spaanssprekende correspondenten, en ben er soms heel boeiende correspondenties mee begonnen over heel uiteenlopende onderwerpen.
Niet enkel met Spanje. Ook met Zuid Amerika. Want hoewel iedereen zegt dat Engels de meest gesproken taal ter wereld is, ben ik daar nog niet zo zeker van. Feit is dat je met Spaans toch ook zo wat de wereld rond komt. Een heel boeiende wereld en cultuur trouwens.
Want of je nu met Spanjaarden, Chilenen, Mexicanen of Peruanen correspondeert, telkens weer stel je vast dat die latino-cultuur wereldwijd dezelfde is, op een paar subtiele verschillen na.
En ik houd van die cultuur. Ze is warm-menselijk. Ze lijkt ook vooral macho. Al stopt die macho-cultuur meestal aan de voordeur. Buiten is de man de baas en zal zich in een bar nooit verwaardigen bij zijn vrouw te gaan zitten. Mannen hier vrouwen dààr is het motto.
Maar thuis is la señora de Alma de la casa. De ziel van het huis en ook de baas in huis. En dat lijkt niet eens zo slecht te werken!
En de señor is thuis gewoon, net als bij ons, de sloef. Maar zodra het koppel de voordeur voorbij is stel je een complete metamorfose vast en is hij voor het oog van de wereld weer de grote caballero. Borst vooruit en zo van die dingen en mevrouw wordt de gedweeë, volgzame echtgenote.
Op de nieuwe man zitten de dames daar echt niet te wachten. Die hébben ze al: thuis. En op straat hebben ze dan weer de door hen zo begeerde super-macho! Lijkt me echt toch wel een samenleving die de eigenschap ideaal heel dicht benadert.
Leuk toch? Een diepere studie waard. Voer voor psychologen? Moeten we daar niet een voorbeeld aan nemen? Het is vooral dié eigenschap die me altijd al heeft aangetrokken in de latino-cultuur.
Er worden geen maskers opgezet. Die hebben ze trouwens niet. Als vrienden op bezoek komen blijft mevrouw haar man als sloef behandelen. Dat stoort hem niet en de vrienden nemen er geen aanstoot aan want bij hen gaat het net zo. Hoogstens wordt er al eens (en heel graag) een grapje over gemaakt.
In de bar zitten de vrouwen dan weer gezellig samen te roddelen aan een tafeltje en voelen zich totaal niet gediscrimineerd als manlief, aan de toog, totaal geen oog heeft voor hen. Ze gewoon negeert alsof ze er niet waren. Zo is het, zo was het, en niemand voelt behoefte daar iets aan te veranderen.
Iedereen kent zijn welbepaalde en duidelijk afgebakende grens. Die grens is gewoon: de voordeur. Een doodgewoon, tastbaar ding. Voor iedereen duidelijk zichtbaar. Geen spirituele machtsstrijd geen competitie geen frustraties Gewoon je plaats kennen. Niet proberen je grenzen te verleggen, tenzij je je huis verbouwt en de voordeur verplaatst.
Jawel, van sommige vreemde culturen zouden we toch wel veel kunnen leren. Vermenging met culturen die min of meer gelijke tred met de onze hielden kan alleen maar verrijkend werken voor beiden.
Vermenging met andere, meer achtergebleven culturen, werkt dan weer sterk verarmend.
Vandaar dat ik het woord racist (trouwens niét door ons uitgevonden), altijd met een grote korrel zout neem. Want in beginsel geloof ik niet dat racisten bestaan. Er bestaan enkel, en gelukkig maar, mensen die uitkijken wie ze in huis halen.
Wat die anderen op hún territorium doen, dat zal ze worst wezen, zo lang ze maar van het eigen territorium afblijven. (Kun je dat écht racisme noemen?)
In mijn vorig column is het hoge woord al gevallen: conservatief ! Wat een mooi woord met welke rijke inhoud!
Behoudsgezind behouden én verdedigen wat je hebt. Waar je voor gewerkt hebt. Waar je ouders en grootouders voor vochten. Behoud van je waarden. Van je cultuur. Van s lands lieflijke eigenheid.
Behoud van dat vreedzame landje waar je je eigen materiële dingen rustig kon achterlaten en niet hoefde te vrezen dat iemand ze zou komen jatten. Als dàt niet mooi is. En nochtans, het zou gewoon een recht moeten zijn in een landje als het onze. We zouden daar niet eens mogen bij stilstaan!
Niet moeten denken aan hoeveel sloten op je deur moeten hoeveel stuursloten en wielklemmen op je auto om hem niet te laten stelen. Niét angstvallig je brieventas moeten vasthouden als iemand je om een vuurtje vraagt. Opnieuw die gulle, onbevreesde lach van ons integere volkje mogen zien stralen. Zo was het in de sixtees. En we dachten dat het alleen nog maar kon verbeteren. Dat de beschavingen alleen maar vooruit konden gaan. Helaas, dat was zonder de waard gerekend.
Zo was het vroeger.
Zo zal het nooit meer zijn.
Nooit hadden we kunnen voorzien dat er ook een weg terug is. Dat beschavingen kunnen verloederen in een neerwaartse spiraal kunnen worden gezogen door vreemde invloeden, aangemoedigd door eigen volk en bestuur.
Hoe dat zo gekomen is? Oei! Niets zeggen! Mondje dicht. Ik zou alleen maar tien miljoen wijsvingertjes naar die bepaalde straat in Brussel willen zien wijzen. De andere wijsvinger zachtjes tegen de lippen aangedrukt. Want zwijgen moéten we dan wel, wijzen mag nog. (Voorlopig toch).
Maar ach, ik zie geen tien miljoen wijzende vingertjes. Want een aantal wijde, nog maagdelijk witte mondjes, is nu al luid aan het protesteren tegen mijn nostalgische flauwekul.
Mondjes die het nog niet door hebben. Mondjes die nog in Sinterklaas geloven. Mondjes die vinden dat het allemaal niet zon vaart zal lopen. Maar dat komt nog wel als het te laat zal zijn!
Tja om een beetje behoudsgezind te kunnen zijn moet je ook een beetje kunnen nadenken. En niet éérst jouwen en daarna gaan overpeinzen hoe stom je wel was.
Dan maar voor een conservatieve partij kiezen? Wat graag maar oei waar zit er zo eentje? Zéker niet op de kiezerslijsten te vinden. Tenminste, toch niet bewezen-conservatief. Beloven kunnen ze wel allemaal hoor! De hemel op aarde als we dat willen en als we maar voor hen stemmen.
Maar de eerste die doet wat hij belooft moet ik nog door de poort van het parlement zien stappen.
Komt er ooit zo eentje? En laten de anderen hem de ruimte voor zijn conservatieve ideeën?
Zal hij al zwichten voor Non, of het nog uithouden tot Nom de dieu?
Je weet nooit, maar het zal verdorie een zwaargewicht boeman moeten zijn om de stok in dat kleurrijke kippenrennetje te gooien!
Het schrille gekakel zal zéker niet voor de poes zijn. We zullen, tot in de uithoeken van het land, voor oordopjes moeten zorgen. Maar daarna zou het toch moeten doordringen in die hersentjes, kan het weer rustig worden, en kunnen de hennetjes eindelijk weer doen wat ze altijd al deden: heel productief eikens gaan leggen.
Zachtgekookt voor mij alstublieft.
Ach ja hoop doet leven zeggen ze dan. Maar dromen zijn dan weer bedrog. Rare, tegengestelde conclusies, nietwaar? Maar ik wil verdorie hopen én dromen van betere tijden voor ons zo verweesde volkje.
Wezenloos staart een wit musje naar omhoog vanaf zijn lage plekje op de sociale ladder. Hoopvol zoekend naar de plaats waar een troon zou moeten staan, of toch iets wat er op lijkt. Waarop een vader en een moeder zouden moeten zitten, en een hele hofhouding die zijn belangen zou moeten verdedigen.
Waar hij loon naar werken zou mogen ontvangen, gerechtigheid waar nodig, en een tik op de vingers voor eventuele fouten of luiheid.
Waar pientere volwassenen de zo moeizaam opgebouwde welvaartstaat zouden moeten beschermen en verdedigen. En straffen wie daar een poot durft naar uit te steken.
Maar helaas er is niets van dit alles. Alleen maar een goed besloten clubje van lieden die zich tegoed doen aan de grabbelton van de Wetstraat, en zich niet verwaardigen een blik naar omlaag te werpen. De belangen van eigen soort? Daar dienen de riolen toch voor?
En het witte musje denkt weemoedig:
Wat een verweesd volkje zijn we toch geworden: wezenloos en hopeloos verweesd. Geen papa en geen mama meer. Niemand die voor ons opkomt. Niemand die zorg draagt voor onze verworvenheden. Niemand die ons de normen van het vaderland en van onze voorouders nog voorhoudt. Niemand die het budget zo beheert dat de eigen vogeltjes eerst komen. Niemand ook die nog probeert om naarstige en betere vogels te maken van ons, arme musjes! Niemand meer om ons nog te leren vliegen!
Een land is toch een beetje te vergelijken met een gezin hé? Want:
In de eerste plaats is er een papa en een mama. In België wonen die op het paleizenplein te Brussel. Maar hun ouderlijk gezag werd grotendeels overgedragen naar de andere kant van het groene park vóór hun bescheiden optrekje. En daar vinden we dan de Wetstraat. En daar zitten dan weer een heleboel surrogaatpapas en -mamas die, in plaats van de echte papa en mama, verondersteld worden voor het land (gezin) te zorgen. Pleegouders dus.
Whaauw! Hoe kunnen we ons dan verweesd voelen? Met zoveel pleegpapas en pleegmamas? Waar is het spaak gelopen?
Wel, het probleem is eigenlijk dat we bij die lui in de wetstraat niet langer op natuurlijke moeder- of vadergevoelens, laat staan op vaderlandslievende gevoelens moeten rekenen.
Neen hoor! De beste brokjes worden heel liefdevol in vreemde bekjes gestopt en wij wij staan er een beetje wezenloos en verweesd bij te kijken. Als wij iets willen moeten we cash betalen. Vandaag wat minder dan morgen, maar veel meer dan gisteren. Alleen bij die vreemde bekjes lijkt dat omgekeerd te werken.
Nou ja, die vreemde bekjes staan immers ook heel wijd opengesperd. Ons arme witte musje zou dat ook wel willen doen, maar het mag niet van de stiefouders. Alleen maar als het koekoek kan roepen! En dat kan dat arme vogeltje natuurlijk niet.
Tja, het is net zoals in een gezin hé? Het is niet voldoende om de rol van papa en mama op te eisen, je moet ze ook nog kunnen waarmaken en je daar 100% voor kunnen inzetten. En het is overduidelijk dat de Wetstraat daar niet in slaagt.
Wat zal de toekomst ons, arme Belgjes, brengen? Aankloppen bij een weeshuis? Huize Nederland bijvoorbeeld? Nou ja als het echt niet anders kan moeten we dààr dan maar heen om ons stiefmoederlijk te laten behandelen. Deden we al eens en dat bekwam ons niet zo goed. Nou ja, veel slechter dan bij ons kan wel niet zeker? Hier hebben we toch ook enkel maar stiefmoeders en -vaders!
Zouden ze daar in Nederland ook eerst de vreemde bekjes voeden? Hopelijk wel, want daar zouden wijzelf nu juist de vreemde bekjes zijn, en dus lijkt dat helemaal nog niet zon slecht idee. Een heel goed idee zelfs, in een wereld waarin de papas en de mamas de eigen jongen laten verwezen ten voordele van de vele koekoeksjongen in eigen nest.
Het koekoeksprincipe dus! Na de struisvogelpolitiek heeft het koekoeksprincipe nu zijn intrede in de politiek gemaakt als teken des tijds. Ze blijven het toch wél in de ornithologie zoeken! Maar dat is dan ook het enige dat nog min of meer conservatief te noemen is.
Draait het dààr om in Europa? Om het koekoeksprincipe? Wel, als het zo zit, laten we dan zélf maar koekoeksjong spelen en aansluiten bij een ander land! We kunnen maar van de regen in de drop terechtkomen. Spijtig voor het zweet, het bloed en de tranen van onze voorvaderen die zon mooi landje hadden geschapen waar het zo goed WAS om te leven.
Tja, hadden die maar zo stom niet moeten zijn en hadden ook maar op hun luie kont moeten blijven zitten op een hoop woestijnzand. Uitkijkend naar waar ze het beste konden immigreren en waar het meeste in te pikken viel.
Ze hadden ook mo slim genoeg moeten zijn om uit te vissen waar ze het best van de resultaten van andermans zweet en bloed konden gaan genieten!
Ergens in de wereld een gouden poortje weten te vinden Een onbewaakt poortje dat naar het Eldorado leidt. Een Eldorado, opgebouwd door een hard werkend volkje waarvan de leiders nu uitverkoop houden van de vergaarde schatten.
Dàt alles hadden onze voorouders moeten doen! Ze zouden veel langer en veel gelukkiger hebben geleefd. Maar ze deden het voor ons! Wisten zij veel dat onze leiders ooit landverraders zouden worden die hun zweet en bloed te grabbel gooiden aan wie er maar wil naar graaien?
En wat heeft dat alles ons gebracht? Een sterk verwaterde politieke soep, een hoop opportunisten, een hoop criminaliteit, en een hoop hoogbeschermde allochtonen...
De winter is pas begonnen, en we zitten al zowat doorheen onze zoutvoorraad voor de hele winter. Niemands schuld natuurlijk. Een lelijke gril van de natuur. Maar hoe moet het nu verder? Zoutloos dieet voor het verkeer?
Ik herinner me de winter van 1962/63: tot na Nieuwjaar leek het een zachte winter geweest te zijn, en we begonnen al aan de zomer te denken. Maar halfweg januari begon het: sneeuwen, vriezen, en gladde wegen gedurende maanden! Bijna tot Pasen!!! Zelfs als het wekenlang niet sneeuwde bleven de temperaturen lager dan -10 en de sneeuw bleef gewoon sneeuw. Want zout strooien zat er toen nog niet in. Hier en daar werd wat zand of as gestrooid en dat was het dan.
Maar het was beter dan niets. De sneeuw bleef wel liggen, maar het zand gaf toch een beetje grip. Ik vrees dat, als moeder natuur op die manier verder gaat, we weer op zand zullen moeten overschakelen. En gelukkig daarvan zal de voorraad nog niet zo gauw uitgeput raken. De riolering? Dat is weer een ander verhaal!
En zo worden we nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt. Ondanks al onze moderne technologie kunnen we het toch niet halen van moedertje natuur als ze haar maag eens laat oprispen.
Het vrachtverkeer staat stil, goederen raken niet op hun bestemming, werknemers geraken niet op de werkplek reizigers stranden in de luchthavens kortom, onze hele moeizaam opgebouwde economie gaat zondermeer platliggen bij dergelijke capriolen van de natuur. En dan spreken we nog niet van ingestorte daken en kerken! Wat als dit, net als in 1963, nog maandenlang doorgaat?
Destijds was er nog het voordeel dat internationaal wegtransport zo goed als niet bestaande was. Dat ging per schip of per trein. Bovendien stond de consumptiemaatschappij nog in haar kinderschoenen en consumeerden we niet half zo veel als nu.
In de wegcode was ook een lachwekkend verkeersteken opgenomen: een rode ronde rand, met binnenin een zwarte letter D op witte achtergrond. Het betekende: dooibarelen gesloten en moest de wegen in de dooiperiode beschermen. Ik heb me altijd afgevraagd wat een dooibareel was. Nooit eentje gezien. Nooit kon iemand me daarop antwoorden.
Maar de betekenis van het teken was niet mis te verstaan: vrachtwagens moesten, zodra ze dit teken zagen, stoppen en bij de plaatselijke burgemeester gaan vragen hoe het verder moest!!!
Of die burgemeester dat zélf wist? Heb ik ook nooit een antwoord op geweten. Maar het tekent toch het tijdsbeeld: een vrachtwagen was een heel sporadisch voorkomend verschijnsel dat van A naar B reed, en waarbij de afstand tussen A en B zelden meer dan een tiental kilometer was.
De veel zachtere winters die nadien ontstonden, zijn er mede verantwoordelijk voor dat we niet meer achterom keken en dachten dat het nooit meer zo zou zijn.
Vervoer en tewerkstelling evolueerden dan ook in functie van het zachte klimaat en dan gebeurt dit! Als dit een uitzondering is, komen we er nog zonder al te veel kleerscheuren onderuit. Maar stel dat het de nieuwe regel wordt?
Tja, dan zal een groot stuk van onze samenleving moeten hertekend worden in functie van de nieuwsoortige winters. Back to the future?
Zullen misschien andere middelen moeten worden bedacht om de wegen sneeuwvrij te houden? Zeewater sproeien bevoorbeeld? Zou dat helpen? Je weet nooit. Het proberen waard. Goedkoop is het in elk geval, tenzij ook hier de vraag de prijs doet stijgen!
Eigenlijk, als we eventjes goed stilstaan met wat we aan het doen zijn, hebben we ons toch wel heel erg afhankelijk gemaakt van allerlei hulpbronnen. Hulpbronnen die bij een vingerknip zouden kunnen verdwijnen!
Neem nu elektriciteit: stel dat onze centrales om welke reden ook voor lange tijd uitvallen. En je woont ergens in een stad op de dertigste verdieping geen lift meer. Ik mag er niet aan denken.
Of onze watervoorziening: we zagen het nog onlangs op relatief kleine schaal. Maar ooit zou dit kunnen gebeuren op grote schaal nationaal of Europees En erg ondenkbeeldig is dat niet echt. Een terrorist die een hardnekkig virusje dumpt op een cruciale plaats in het systeem en lap!
I dont like it but I guess things happen this way ( song van Johny Cash).
Enfin, ik wil geen doemdenker zijn, maar vind het toch de moeite lonen om er even bij stil te staan dat, hoe hedendaags en modern we ook leven, onze samenleving toch ook uiterst kwetsbaar is en aan elkaar hangt met een zijden draadje. En zijden draadjes heb ik nooit 100% vertrouwd.
Mystiek altijd al een mooi woord gevonden. Geheimzinnig magisch bovennatuurlijk sprookjesachtig. En vooral: o n b e g r i j p e l i j k ! Maar zodra het begrepen wordt is alle mystiek er af
Want zoals ik vroeger mijn speelgoed autootjes altijd opengooide om te snappen hoe ze werkten zo doe ik dat ook met veel mystieke dingen. En helaas meestal weet ik de mystiek wel te ontmantelen (of te ontmaskeren), en teleurgesteld moet ik dan vaststellen dat er eigenlijk helemaal geen mystiek mee gemoeid is! Dat de naakte waarheid die er achter steekt eigenlijk poepsimpel is! Wég sprookje, wég sinterklaas of het kerstmannetje.
Zielig voor mij, want ik hou écht wel van mystiek.
Neem nou je eigen pc. Voor veel mensen een hopeloos ingewikkeld ding en ingewikkelde dingen gaan we maar al te vlug bijna als mystiek ervaren. Geen spek voor onze bek? Niks van. Gewoon door mensen gemaakt. Uitgevonden door logisch denken. Niets om bang van te zijn. Niets om zomaar direct te catalogeren onder te ingewikkeld.
Ik had het geluk om een beetje mee te groeien met de voortschrijdende digitale technologie. En dat prille begin dat was écht zo simpel als wat. En dat is het eigenlijk nog altijd. Het basisprincipe is onveranderd gebleven.
Hoe intelligent een computer ook lijkt: zijn verstand bestaat in wezen maar uit schakelaars! Een hele resem schakelaars. En die schakelaars kunnen niet méér dan de schakelaar van het licht in je slaapkamer: aan of uit. Maar in je pc zien ze dat als 0 of 1, of eenvoudiger gezegd, ze kennen het verschil tussen 0 en 1. Noch min, noch meer. Dat kan je lichtschakelaar ook!
Maar slimmerds gingen daarover nadenken en vonden dat je met nullen en enen toch wel een en ander kon aanvangen. En ze ontwikkelden de Asci code: Daarin wordt een reeks van 10 cijfers gebruikt ( 1 byte genoemd), uit alleen maar nullen en enen bestaande, om één écht cijfer weer te geven. Zo zou het cijfer 7 eventueel kunnen worden weergegeven met 0000111000. De letter A kan dan bevoorbeeld 1110001000 zijn (klopt niet hoor! Die Asci-code ben ik vergeten. Het gaat maar over het principe). Er zijn dus 10 schakelaars nodig die aan of uit staan, om één cijfertje of lettertje voor te stellen. (Vergelijk met ons tiendelig rekenstelsel: wij moeten na het cijfer 9 al een hulpcijfer gebruiken om ervoor te zetten als we verder willen rekenen. De pc moet dit al na de 1 !!!)
Maar toen was het hek van de dam: reuzengrote kasten met duizenden schakelaars (och arme: nu steken we er miljoenen in een chip ter grootte van een lucifer) vormden de eerste computers.
De verdere vooruitgang bestond enkel maar uit alles steeds kleiner én razend snel maken, én programmas maken die het ons makkelijker moesten maken. We moeten immers niet meer honderden nullen en enen typen om hallo te zeggen, maar gewoon de juiste letters aanslaan. Het programma laat de computer zélf, en pijlsnel, de vertaling naar machinetaal doen.
Voilà! Dààr gaat de hele mystiek rond de digitale wereld. Niets mysterieus aan!
Mijn conclusie: mystiek bestaat niet van nature uit. Mystiek maken we zélf van zodra we iets niet kunnen of willen begrijpen... of het juist onbegrijpelijk willen doen overkomen!
Met religies gaat het net zo, maar daar zorgen de bedenkers er dan weer voor dat wat ze uitkramen gewoon niet te begrijpen valt, en dan is het voor hen niet moeilijk meer.
Instant-mystiek dus: makkelijk te maken door wie er zijn voordeel kan mee doen.
Makkelijk te verteren voor wie het lust en niet kieskeurig is.
En ocharme, zo zijn er velen. Zoekend naar mystiek. Zoekend naar wat ze niet begrijpen, om daarin dan de poort naar een betere wereld te vinden. En vooral: zoekend naar iets dat hen verhindert in zichzelf te kijken en het heft in eigen hand te nemen.
Jammer voor hen, maar op die manier zullen ze nooit vinden wat ze zoeken.
Ooit had ik een agenda. Vol met afspraken, vol met dingen te doen, vol met vergaderingen, vol met veel waar ik naar uitkeek, maar ook vol met zaken die ik liever ergens in een donker vergeethoekje had weggestopt, omdat ik bij voorbaat wist dat het hopeloos was en tot niets zou leiden.
Want ik had geleerd dat je aan één slecht project zoveel tijd spendeert als aan tien goede.
Maar ik deed het, en probeerde het met animo te doen. Ik werd er immers voor betaald. Het werd een manier van leven. Het werd een manier van werken. Het werd vooral een manier om iets voor de samenleving die me te eten gaf terug te doen en me niet nutteloos te hoeven voelen. Maar er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan.
Toen de pensioenleeftijd naderde vroegen verschillende mensen me of ik dit alles niet zou missen en in een zwart gat zou terechtkomen, net als zovelen.
Ik ging twijfelen. Keek even naar de telefoon op mijn bureau, dacht aan de vele keren dat ik zijn niet ophoudend gerinkel had gehaat, de vele keren dat hij me uit mijn concentratie had gerukt, maar ook aan de vele keren dat ik er heel positieve gesprekken mee had gevoerd.
En ik dacht:
- Tiens ja, hoe zal mijn leven er uitzien als niemand me nog nodig heeft? Als niét om de haverklap iemand anders met weer een ander probleem aan de andere kant van de lijn hangt?
En ik moest het antwoord schuldig blijven.
Nu heb ik dat antwoord wél: na zoveel jaren zowat iedereens problemen te hebben helpen oplossen, voelt anonimiteit zalig aan. Het is als een zacht lappendekentje dat over je gelegd wordt. Niemand meer zijn. Wat heerlijk! Bijna synoniem van vogelvrij.
Maar niemand ben je eigenlijk alleen maar voor de anderen. Pas als je je agenda definitief hebt afgesloten ga je in alle rust beseffen dat je nu eindelijk jezelf en je eigen iemand bent geworden. En dàt voelt pas goed aan: jezelf weer tegenkomen.
Jezelf mogen zijn kun je het beter wensen? Wie dàt niet naar waarde weet te schatten moet toch serieus met zichzelf in de knoop liggen!
Weg maatschappelijke dwangbuizen, garelen en meer van dat moois. Weg verantwoordelijkheden en moeilijke beslissingen. Weg de kritiek van hier en daar een enkeling die zich benadeeld voelt.
Weg ook de duizenden bladzijden die je schreef en waarvoor anderen de pluimen mochten oogsten. Je schrijfsels niet meer moeten laten ondertekenen door overste A of politicus B. Niet langer afhankelijk zijn van het sterk wisselende humeur en kritiek van diegenen die alleen maar toekeken.
Niet langer het beste in jezelf moeten onderdrukken om niet op bepaalde overgevoelige teentjes te trappen.
Neem nu zon blog: niemand zegt dat je moet. Niemand zegt dat het niet mag. Niemand kan je opdragen wat je moet schrijven. Niemand stelt een deadline. Niemand die me dàt nog kan afnemen.
t Is avond, en stil in huis. Vrouwtje is in slaap gevallen, Pierewiet, mijn parkietje heeft zijn verenpakje gezellig dik opgeschud en er zijn kopje in ondergedompeld, zodat hij wel een bolletje wol met een lange staart lijkt. En door het raam zie ik de laatste achtergebleven sneeuw langzaam maar zeker wegsmelten.
Er stond een sneeuwman naast de deur. Gemaakt door de kinderen van de buren. Zijn onderlijf staat er nog. Het bovenlijf en hoofd zijn er afgevallen en liggen verkommerd en platgereden op straat. Getuigend van de meedogenloosheid van het moderne verkeer. Arme sneeuwman.
Ze voorspelden weer sneeuw, maar het zou waarschijnlijk niet voor de kust zijn. Lap! Weeral discriminatie! Geen witte kerst voor de kust! Hebben die weerlui dan echt geen greintje compassie met ons? En ik, dreaming of a white christmas kan weer mooi op mijn honger blijven zitten. Foei!!!
Inspiratie? Weg! Compleet, maar dan ook compleet weg. Wegger kan niet! Mee gesmolten met de sneeuw. En wat doet een mens als hij geen inspiratie heeft? Juist! Dan maar een beetje roddelen over de medemensen. Dichtste familie eerst natuurlijk! En ja hoor, daar schiet me een passend slachtoffer te binnen:
Mijn schoonzoon is profvoetballer geweest in een recent verleden. Doet, naast zijn normale job, ook nog iets in de voetbalwereld geloof ik. Scouting of zo, wat dat dan ook moge betekenen. Ik ben namelijk niet zo goed thuis in de voetbalwereld. Hoogstens schrik ik eens op als er weer geroepen wordt over een mooi goal, maar wordt telkens weer teleurgesteld: ik zie daar dan gewoon die twee kale witte staken, een pluizig net, en een stomme dwarsbalk. Niks moois aan! Zélfs het decor is één slijkerige boel!
Waar zit dat mooie goal dan? Aan de reacties te horen verwacht ik er dan leuke gordijntjes aan, of een blits kleurtje voltapijt misschien? Maar neen hoor! Niets van dit alles. Enfin, het zal wel aan mij liggen. Ik blijk namelijk een complete voetbal-analfabeet te zijn.
Nu weet ik bijvoorbeeld wél dat hij bij Cercle Brugge gespeeld heeft. Dàt tenminste heb ik onthouden, en dat vijzelt mijn zelfvertrouwen weer op, want ooit zegde zelfs dàt me niks en moest ik, als iemand me vroeg waar hij dan gespeeld had, het antwoord schuldig blijven. Wanhopig liep ik dan de namen af die ik ergens op TV had opgevangen:
F.C. De Kampioenen? Bayer Munchen? Of is dat een aspirine-fabriek? Ajax dan of Real Madrid? Enfin, ik wist het niet. Alles wat ik wist was dat voetbal een spel is dat in het gras wordt gespeeld als het twee kontjes hoog is geloof ik. Of is dat weer een ander spel? Enfin, iemand heeft daar toch ooit een liedje over gemaakt, dus, dat zal het wel zijn zeker?
Nu ja, het heeft geen belang. Belangrijk is dat hij een toffe knul is en van mijn dochter houdt. En dubieuze spelletjes spelen ze blijkbaar ook niet, want als ik er op bezoek kom stel ik telkens weer, en tot mijn opluchting vast, dat het gras netjes is afgereden. Oef!
Of hebben ze soms andere geheime plaatsjes in huis om twee kontjes te verbergen? Tuinhuis? Kolenkot? Zou kunnen, maar ik wil me er niet in verdiepen. Dat ze enkele jaren geleden nog een lief dochtertje hebben gekregen schrijf ik liever toe aan de ooievaar, want doe-het-zelver is hij niet echt, dus zal de ooievaar het wel gedaan hebben. De postbode sluit ik sowieso uit want die komt niet verder dan de brievenbus hoop ik tenminste.
Feit is dat ze een drommels leuk gezinnetje vormen, en daar draait het tenslotte om, nietwaar? Wat kun je je als vader/schoonvader meer wensen?
Magic Familys vind je de dag van vandaag ook niet meer overal.
Mensen die me niet echt kennen geven me soms, zonder dat ze zich daar direct van bewust zijn, het stempel boeman mee. Tenminste, die indruk héb ik er wel van.
Zo ook in de vele vergaderingen waaraan ik ooit deelnam.
Zo ook in het begin van mijn tweede huwelijk. Ik kwam in een totaal nieuwe familie en wereld terecht en was gewoon om mijn mening wel eerlijk maar ongezouten te zeggen, terwijl bij veel van die nieuwe familieleden het zalven en troosten eerder de regel was, met alle nare gevolgen vandien.
Al die mensen hebben me ondertussen leren kennen daadwerkelijke resultaten gezien en me leren appreciëren! Want etterende wonden genees je zelden met een zalvende pleister er bovenop. Met mooie beloftes evenmin. En troostende woorden och god een beetje héél gratuit.
De dokter die het mes zet in een etterende wonde zal ook als boeman worden aanzien tot wordt vastgesteld dat hij gelijk had en de wonde genezen is.
En ja, ik ben er fier op een boeman te zijn, want met zalvende woorden is de samenleving nooit ver geraakt. Echte en werkende sociale verbeteringen kwamen altijd al van de boemannen die er geen doekjes om wonden om de sympathie van hun gehoor te verwerven. Die maatregelen durfden te nemen die aanvankelijk heel onsympathiek leken, maar het op lange termijn perfect deden tot ieders voordeel.
Soms moét je er wel het mes durven inzetten als je resultaat wilt zien, want nooit zal iemand voor de hele wereld goed kunnen doen. Altijd zullen bepaalde mensen zich op een of andere wijze benadeeld voelen, wélke maatregelen je er ook weet door te drukken.
Als je teveel, en naar tevelen gaat luisteren, wordt het nemen van juiste beslissingen gewoon onmogelijk. Je moet dan je toevlucht nemen tot die beruchte compromissen waar niemand beter van wordt.
Want wie ook maar probeert voor iedereen goed te doen, doet uiteindelijk voor niemand goed!
Waarmee ik maar bedoel: dat zalfstrijken dat kan onze samenleving nooit ten goede komen! Maar het steekt zowat overal de kop op. Niemand durft een ezel nog een ezel te noemen! En zéker als het een rijke ezel betreft zal hij heel beleefd met meneer de ezel worden aangesproken.
Het enige dat daarmee wordt bereikt is dat die ezel er uiteindelijk écht van overtuigd raakt dat hij een meneer is en nog meer de ezel gaat uithangen.
Diplomatie kan, en moet in bepaalde gevallen. Maar het kan niet grenzeloos worden aangewend. Effenaf rotte plekken in onze samenleving moeten er gewoon worden uitgesneden! Opgeruimd staat netjes.
En wie heb je daarvoor nodig? Zalfstrijkers?
Neen! Boemannen! De rol van zwarte Piet mag dan al een heel ondankbare rol zijn Sinterklazen maken een volk alleen maar week, zwak, en klaar voor slavernij.
En een boeman kan best een vriendelijke mens zijn waar dat gepast is en met de juiste mensen.
Toen ik in het begin van de jaren 60 de verkeerswereld binnenstapte, bestond de wegcode uit een honderdtal ondubbelzinnige en eenvoudige regels, en een vijftigtal verkeerstekens. Je kon het in boekenwinkels kopen en het was nog niet een vierde van een gewone pocket.
Maar het verkeer evolueerde. Er kwamen steeds meer autos bij. Er kwam steeds meer vrachtverkeer bij, want ook dàt evolueerde van binnenschip en trein naar rijbaan.
En de wegcode, die evolueerde mee. Van een kwart pocket werd het op termijn een dikke bijbel en moest op een bepaald moment zelfs worden uitgesplitst in de gewone wegcode die iedereen kent, en de wegcode van de wegbeheerder, even dik, maar waarvan de modale burger eigenlijk geen weet heeft of hoeft te hebben. Die handelt namelijk over de strikte regels bij het plaatsen van verkeersstekens en zo.
Gelukkig zaten er, toén toch, schrandere mensen op het ministerie van verkeerswezen en werd kort op de bal gespeeld. Elke evolutie in het verkeer werd met argusogen bekeken en de wet navenant aangepast. Hopeloos voor wie er beroepshalve moest mee werken, maar heel effectief en aangepast aan de evoluerende werkelijkheid.
Waar hadden we anders nu gestaan, nu het verkeer en de diversiteit ervan meer dan verdubbeld is? We zouden het niet meer kunnen rooien met de simpele regeltjes van 50 jaar geleden.
Wel, we kunnen het ook niet meer rooien met de vele andere wetten, die totaal niét zijn meegeëvolueerd met de realiteit! En als ze dat wél al deden, dan worden ze gewoon niet waargemaakt bij gebrek aan controle of bij gebrek aan lust tot controle. Anderzijds werden er dan wél wetten gemaakt die de negatieve kanten van de realiteit ronduit beschermden en aanmoedigden!!! Negatieve anticipatie dus.
En die realiteit Jongens! Die is een pak verder aan het evolueren dan het verkeer dat ooit zal doen.
Ik wil nu even niét een voorbeeld over het vreemdelingenprobleem geven, maar een doodsimpel wetje dat aantoont tot wat gebrek aan controle leidt: twee jaar geleden werd in het parlement een wet gestemd die verplichtte dat op een affiche dat een huis of appartement te huur stelt, de huurprijs ondubbelzinnig werd vermeld.
Als ik vandaag, na meer dan twee jaar, op straat loop, zie ik honderden afiches met huizen te huur. Maar op zowat geen enkele staat de prijs vermeld. Niet enkel particulieren, maar ook immo-agentschappen vegen er vierkant hun cijfer aan en worden niet gecontroleerd, laat staan beboet!!!
Hadden de eerbiedwaardige leden van het parlement dan niet beter thuis gebleven en een droge luier omgedaan? Wat zitten die mensen daar hun tijd te verspillen aan wetten die ze toch niet laten naleven?
Trouwens, wié moet ze doen naleven? De politie? Ho ho dat is wél een burgerlijke en geen gerechtelijke zaak!
Een andere instantie? Welke? We hebben er geen! Of tenminste niet in een voldoende effectieve vorm. Hier en daar een inspecteur met een wat wazig omschreven taak en bevoegdheid Soms wél en soms niét gemotiveerd omdat hij wel weet dat hij maar een klein druppeltje op een gloeiende plaat is en waarschijnlijk niet eens goed weet waar zijn bevoegdheid precies begint of eindigt.
Want politiescholen bestaan er wel en functioneren perfect. Maar een degelijk opleidingscentrum voor dergelijke controlerende ambtenaren, én een instantie met een statuut voor de afgestudeerden? Bij mijn weten bestaat dit niet. En ja als het niet bestaat dan bestaat het niet hé? Punt andere lijn!
Neen verdorie! Mijn opinie: wat niet bestaat moet dan maar uitgevonden worden. Dààrvoor hebben we parlementairen, en niet om kousen te zitten breien op hun goed betaalde zitje.
En ja hoor, op die manier draaien we gewoon dol: mensen van vandaag moeten met wetten van gisteren maar zien hoe ze morgen overleven. Je reinste gok!
Bedankt voor de moeite, dames en heren politici! En brei naarstig verder.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
