Iedereen komt er wel ooit eentje tegen: zo’n hachelijke situatie waarin je jezelf in mindere of meerdere mate voor schut zet. Zo’n ‘Moment’ waarin je niet vooruit durft, niet achteruit kunt, en blijven staan al helemààl geen optie is. Een regelrechte blooper dus. Zo ook ik!

Ooit ontving ik een uitnodiging voor een receptie, gevolgd door een concert van een Canadese band, aangeboden door de ambassadeur van Canada. Netjes en met sierlijke letters ingevuld op mijn naam.

Het was begin november, de periode waarin mijn geboortestad jaarlijks met veel luister de verjaardag van de bevrijding door de Canadezen vierde. Ik werkte altijd ijverig mee aan de organisatie en het vlekkeloos verloop van de feestelijkheden die zich op de openbare weg afspeelden. Vandaar die uitnodiging.

Jaarlijks waren dan een aantal Canadese militairen uitgenodigd, soms ook een piperband, of een andere Canadese legerband. Allemaal militairen die in Duitsland waren gekazerneerd.

En recepties waren er te kust en te kuur in die periode. Meestal gewoon een toffe en ongedwongen verbroedering tussen burgers, notabelen, en Canadese militairen. Het Belgisch bier spoelde dan ook rijkelijk door Vlaamse en Canadese kelen en er was al gauw geen sprake meer van nationaliteit- of taalverschillen, laat staan klasseverschillen.

Vandaar dat ik die uitnodiging niet echt goed had bestudeerd en hem maar ergens bij mijn agenda legde. Nog niet wetend of ik er al dan niet zou op ingaan. Ook het feit dat de uitnodiging rechtstreeks uitging van de Canadese Ambassade was me helemaal ontgaan.

En ja, die bewuste avond besloot ik maar te gaan. Het was wél in een poepchique instelling, maar daar was ik beroepshalve al dikwijls binnen en buiten gelopen, zodat mijn ‘frank’ nog altijd niet was gevallen.

Ik stapte dus vrolijk binnen door de grote draaideur, kwam in de monumentale ontvangsthall terecht… en bevroor! Ik bleek de allerlaatste en de receptie was al volop bezig.

De hall echter, rijkelijk bekleed met rood vasttapijt en hel verlicht door een monumentale luchter, was… leeg! En daar stond ik.

Veel tijd om na te denken had ik niet, want een hostesje schoot onmiddellijk op me af, nam mijn overjas aan en drukte me een nummertje van de vestiaire in de hand.

En daar stond ik. Mijn ‘moment’ ging van start! Mijn ogen speurden door de hall. Waar verdorie wàs die receptie?

Ha… daar zag ik, aan de overzijde van de hall, een kamerbrede trap met een vijftal treden naar omlaag. Er stonden wat mensen op te praten, en onderaan de trap wemelde een selecte massa genodigden… piekfijn uitgedost in de obligate… stadskledij!

Oh nee! Ik had zomaar wat aangetrokken… een blazer op een jeansbroek geloof ik…

Het liefste was ik stilletjes achteruit terug door die draaideur naar buiten geglipt, maar dat wicht was er vandoor met mijn overjas!!!

Wat nu? Koortsachtig zochten mijn hersenen naar een oplossing. Uiteindelijk besloot ik het enige te doen wat in dergelijke omstandigheden mogelijk is: met vaste pas op die trap afstevenen, maken dat ik als de bliksem beneden kwam, en me in de massa onzichtbaar proberen te maken.

Het leek me niet bepaald een goede strategie, maar een betere vond ik niet. Want mijn ‘moment’ was voorbij. Hoe lang dat moment duurde? Voor mij een eeuwigheid, maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar een fractie van een seconde.

Een… twee… start. Nonchalant en met vaste tred doorkruiste ik de hall. Uiterlijk heel zelfbewust, maar innerlijk met kloppend hart. Als de bliksem de trap af zonder veel rondkijken… snel een glas champagne gegraaid van het dienblad van de toegeschoten kelner om me een houding te geven. En ja, het lukte me om min of meer onzichtbaar tussen de pratende groepjes door te laveren, op zoek naar een bekend gezicht.

Helaas! De paar bekende gezichten waren allemaal druk in gesprek, en de anderen kende ik niet. Toen trok iemand me aan de mouw. De persoon die voor de uitnodiging had gezorgd.

- Heb je de ambassadeur al gefeliciteerd?

- Hugh? Ambassadeur? Is die hier? Ik ken die man niet! Waar is ie?

Hij wees naar de trap. Tweede “Oh nee!” Bovenaan de trap bleek de ambassadeur te staan met zijn dame, en naar beneden afdalend een aantal Canadese prominenten. Ze vormden een rij om de ‘honneurs’ waar te nemen. Zij waren de mensen die ik als ‘pratend op de trap’ had aanzien en plompverloren voorbij was gelopen! Arme ik. Hoe red ik me hier weer uit?

Handjes schudden van beneden naar boven kon natuurlijk niet. Eerst naar boven lopen, iedereen voorbij, en dan na een halve draai de juiste volgorde kiezen leek me toch wel héél clownesk.

Ik deed dan maar het enige wat nog enigszins mijn gezicht kon redden: nonchalant de trap oplopen, een hostesje vragen waar de toiletten waren, daar even uitblazen tot mijn hart weer op normaal ritme klopte, en dan zelfbewust terug op de trap afstappen om een ‘tweede entree’ te maken.

Dit keer met heel beleefd handjes schudden en de obligate ‘Congratulations’, ‘How are you?’ en ‘Nice to see you’ ‘s. Oef!

Even later was de receptie voorbij en vertrok het selecte gezelschap naar de grote zaal voor het concert.

En op dat ogenblik zag ik mijn kans schoon, glipte met mijn nummertje en rode oortjes naar de vestiaire, kreeg mijn overjas terug, en blies stilletjes de aftocht. Het concert interesseerde me plots niet meer.

Of iemand iets in de gaten had? Op dàt moment dacht ik van niet. Als ik er nu aan terugdenk vrees ik: reken maar!

Willy.