|
Ongezouten mijmeringen.
De winter is pas begonnen, en we zitten al zowat doorheen onze zoutvoorraad voor de hele winter. Niemands schuld natuurlijk. Een lelijke gril van de natuur. Maar hoe moet het nu verder? Zoutloos dieet voor het verkeer?
Ik herinner me de winter van 1962/63: tot na Nieuwjaar leek het een zachte winter geweest te zijn, en we begonnen al aan de zomer te denken. Maar halfweg januari begon het: sneeuwen, vriezen, en gladde wegen gedurende maanden! Bijna tot Pasen!!! Zelfs als het wekenlang niet sneeuwde bleven de temperaturen lager dan -10 en de sneeuw bleef gewoon
sneeuw. Want zout strooien zat er toen nog niet in. Hier en daar werd wat zand of as gestrooid en dat was het dan.
Maar het was beter dan niets. De sneeuw bleef wel liggen, maar het zand gaf toch een beetje grip. Ik vrees dat, als moeder natuur op die manier verder gaat, we weer op zand zullen moeten overschakelen. En gelukkig
daarvan zal de voorraad nog niet zo gauw uitgeput raken. De riolering? Dat is weer een ander verhaal!
En zo worden we nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt. Ondanks al onze moderne technologie kunnen we het toch niet halen van moedertje natuur als ze haar maag eens laat oprispen.
Het vrachtverkeer staat stil, goederen raken niet op hun bestemming, werknemers geraken niet op de werkplek
reizigers stranden in de luchthavens
kortom, onze hele moeizaam opgebouwde economie gaat zondermeer platliggen bij dergelijke capriolen van de natuur. En dan spreken we nog niet van ingestorte daken en kerken! Wat als dit, net als in 1963, nog maandenlang doorgaat?
Destijds was er nog het voordeel dat internationaal wegtransport zo goed als niet bestaande was. Dat ging per schip of per trein. Bovendien stond de consumptiemaatschappij nog in haar kinderschoenen en consumeerden we niet half zo veel als nu.
In de wegcode was ook een lachwekkend verkeersteken opgenomen: een rode ronde rand, met binnenin een zwarte letter D op witte achtergrond. Het betekende: dooibarelen gesloten en moest de wegen in de dooiperiode beschermen. Ik heb me altijd afgevraagd wat een dooibareel was. Nooit eentje gezien. Nooit kon iemand me daarop antwoorden.
Maar de betekenis van het teken was niet mis te verstaan: vrachtwagens moesten, zodra ze dit teken zagen, stoppen en bij de plaatselijke burgemeester gaan vragen hoe het verder moest!!!
Of die burgemeester dat zélf wist? Heb ik ook nooit een antwoord op geweten. Maar het tekent toch het tijdsbeeld: een vrachtwagen was een heel sporadisch voorkomend verschijnsel dat van A naar B reed, en waarbij de afstand tussen A en B zelden meer dan een tiental kilometer was.
De veel zachtere winters die nadien ontstonden, zijn er mede verantwoordelijk voor dat we niet meer achterom keken en dachten dat het nooit meer zo zou zijn.
Vervoer en tewerkstelling evolueerden dan ook in functie van het zachte klimaat
en dan gebeurt dit! Als dit een uitzondering is, komen we er nog zonder al te veel kleerscheuren onderuit. Maar stel dat het de nieuwe regel wordt?
Tja, dan zal een groot stuk van onze samenleving moeten hertekend worden in functie van de nieuwsoortige winters. Back to the future?
Zullen misschien andere middelen moeten worden bedacht om de wegen sneeuwvrij te houden? Zeewater sproeien bevoorbeeld? Zou dat helpen? Je weet nooit. Het proberen waard. Goedkoop is het in elk geval, tenzij ook hier de vraag de prijs doet stijgen!
Eigenlijk, als we eventjes goed stilstaan met wat we aan het doen zijn, hebben we ons toch wel heel erg afhankelijk gemaakt van allerlei hulpbronnen. Hulpbronnen die bij een vingerknip zouden kunnen verdwijnen!
Neem nu elektriciteit: stel dat onze centrales om welke reden ook voor lange tijd uitvallen. En je woont ergens in een stad op de dertigste verdieping
geen lift meer. Ik mag er niet aan denken.
Of onze watervoorziening: we zagen het nog onlangs op relatief kleine schaal. Maar ooit zou dit kunnen gebeuren op grote schaal
nationaal of Europees
En erg ondenkbeeldig is dat niet echt. Een terrorist die een hardnekkig virusje dumpt op een cruciale plaats in het systeem
en lap!
I dont like it but I guess things happen this way
( song van Johny Cash).
Enfin, ik wil geen doemdenker zijn, maar vind het toch de moeite lonen om er even bij stil te staan dat, hoe hedendaags en modern we ook leven, onze samenleving toch ook uiterst kwetsbaar is en aan elkaar hangt met een zijden draadje. En zijden draadjes heb ik nooit 100% vertrouwd.
Willy.
|
