*** De Piropo… of: ‘Vrouwen weten waarom’. ***

Ja sorry hoor! Alweer een tweede column op één dag! Maar iemand maakte me er opmerkzaam op dat het vandaag mijn laatste kans was om dit jaar nog iets ondeugends te doen. En daar schoot me die piropo door de geest… Alhoewel ik dat hier in België toch echt niet zou durven proberen! Enkel ‘dromen van…’

Scenario 1:

Een heer loopt langs Vlaamse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan houdt de heer zijn tred in, kijkt haar bewonderend aan en zegt: “Wat een mooie ogen heb jij toch!”

Wat zou het gevolg zijn van dit scenario? Een handtas tegen zijn gezicht? Snel een telefoontje naar de politie met haar GSM? Holderdebolder op de vlucht slaan?

De kans zit er dik in dat dit heerschap zichzelf even later geboeid in een politiewagen terugvindt. Aanklacht: Stalking!

Scenario 2:

Een heer loopt langs Spaanse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan vertraagt de heer zijn pas, kijkt haar bewonderend aan en zegt: “Qué bonitos ojos tienes”. Het meisje vertraagt ook even, kijkt hem lief aan en lispelt: “Muchas gracias señor”. En ze vervolgen elk hun weg, alsof er niets is gebeurd.

Welnu, in scenario 2 is er sprake van een ‘Piropo’. Een woord dat alleen maar in deze betekenis bestaat in de latino-cultuur. Je zou het als ‘compliment’ kunnen vertalen, maar dan zit je toch wel een heel stuk onder de juiste en onvergelijkbare waarde.

De piropo kan bestaan uit een woord, een zinnetje, een heel gedicht, of een paar gezongen toepasselijke regels uit een liedje. Ze kan soms pikant zijn, maar nooit vulgair.

Maar nu komt het: dat piropo-gebruik zit sinds mensenheugenis in de Spaanse cultuur ingebakken. De Spaanse señoritas vinden het hemels en voelen zich teleurgesteld en afgewezen als ze er niet dagelijks een paar krijgen. En of het nu van een adonis of van een schreeuwlelijkerd komt… van een ongehuwde of gehuwde man, maakt niet uit. Het streelt hun eigenwaarde en ze voelen zich weer begeerd.

MAAR… op een bepaald moment was het sprookje uit. Tijdens de laatste jaren van het Franco-regime begonnen vrouwenbewegingen op te komen voor de rechten van de vrouw. En die piropo vonden ze vernederend en antifeministisch. Ze kregen gehoor bij het regime en de piropo werd verboden.

Droevig einde van een mooi verhaal? Helemaal niet! Berg de zakdoekjes maar weer weg want er komt gelukkig nog een happy end.

Want uit heel Spanje kwam vrouwelijk protest tegen die absurde maatregel, bedacht door een stel ‘ouwe heksen’ die geen piropo’s meer kregen en hun afgunst er op die manier wisten door te drukken.

Maar het Franco-regime week niet. Gezichtsverlies lijden stond niet in hun woordenboek. En dus bleef het verbod van kracht. Tot Franco stierf en een democratie werd ingesteld in Spanje. Enkele jaren later werd het absurde piropoverbod terug ingetrokken. Tot grote vreugde van de meerderheid van de vrouwelijke bevolking.

Maar helaas, één jonge generatie had het toch zonder piropos moeten stellen. (snik).

Leuke anecdote, maar ze bevat ook een grote politieke waarheid:

De politiek mag en moet zwichten voor de wil van het volk. Als die wil werkelijk de wil is van de grote meerderheid, en niét die van een kleine minderheid die zo hard jankt dat het een meerderheid lijkt.

Latino-lover,
Willy.