Een van de spreuken die ik zonder ook maar één uitzondering telkens weer triomfantelijk waarheid zag worden is:

“De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt.”

Zou er enkel nog willen aan toevoegen:

“En kruiken die in een te knellende en wereldvreemde vorm gemaakt zijn breken zéker vroeg of laat.”

Telkens en telkens weer heb ik die wijze spreuk zien uitkomen. Is het geen honderd, dan duizend keer. Daarom ook maak ik me niet zo erg veel zorgen over spaaklopende zaken, of dat nu in het parlement of in mijn omgeving gebeurt.

Kruiken blijven alleen maar drijven als ze perfect en passend met hun omgeving zijn gemaakt. Mank gemaakte kruiken doen dat zéker niet. Gelukkig maar. Het enige wat me zorgen baart is dat de vele  'stomme kruiken' van de overheid, die tóch ook niet zullen blijven drijven, de belastingbetaler ondertussen weer veel geld zullen gekost hebben.

Maar of ze blijven drijven? In geen geval! No way! Forget it! De vraag is enkel: ‘hoelang nog?’

De allereerste kruik die ik zag barsten was toen ik als achttienjarige in een vleesconservenfabriek werkte. In de technische afdeling. Een groot woord voor wat in feite een grote smidse was, met metaalbewerkers, loodgieters, electriekers en dergelijke vaklui. Onze opdracht: de fabriek draaiende houden onder alle omstandigheden.

Op zekere dag kwam daar een nieuweling bij. Iemand die een beetje had gestudeerd, erg theoretisch was ingesteld, en die ik totaal niet kon vereenzelvigen met het soort werk dat wij deden. Die vent hoorde thuis achter een bureau. Een toffe knul eigenlijk, maar op de verkeerde plaats terechtgekomen.

Maar onze chef, een ingenieur, was er direct beste maatjes mee en die man kon in zijn ogen niets misdoen. Vooral ook omdat hij ‘een vriendje van de grote baas was!’. En hij misdeed inderdaad ook niets… omdat wij uit verantwoordelijkheidsgevoel zijn fouten onmiddellijk verbeterden voordat ze aan het licht kwamen.

De keerzijde van de medaille was dat die vent het werktempo begon op te drijven. Nou ja… hij kwam rechtstreeks van school, was fit en uitgerust, en dan kun je inderdaad een pak meer presteren… tot je plat valt!

En hij viél plat. Na amper enkele maanden. Was dan plots ook geen maatje meer van onze chef. En was verstandig genoeg om ontslag te nemen.

En ik, die me had doodgeërgerd aan zijn voorkeursbehandeling maar niets wou zeggen om niet de verklikker uit te hangen, stelde voor het eerst in mijn leven vast dat de kruik inderdaad maar blijft drijven tot ze breekt.

Hetzelfde scenario is ondertussen vele tientallen malen aan mijn oog voorbijgetrokken… telkens weer met hetzelfde resultaat. En dus maak ik me nergens meer druk om. Het lost zichzelf op zodra er voldoende water in de kruik binnensijpelt. Meestal is dan al veel leed geleden, zijn sommige zaken onomkeerbaar geworden, maar desondanks komt het wel goed. Kruiken met barsten maken nu eenmaal water. Dat kan lang duren, maar blijven duren, dat doet het niet.

Maar ja… ondertussen heeft het ons soms al hopen geld gekost!

En dàt is nu juist mijn frustratie als ik zie welk soort mensen in de Wetstraat steeds weer de scepter weet te zwaaien, knellende kruiken maakt, en hoe de vele kippetjes daar rond heel ijverig ‘ja’ zitten te knikken. Of juist ‘non’ blijven zeggen.

Ik heb géén angst om de afloop. Die ken ik al. De balans zal op lange termijn toch weer naar positief overslaan. Maar tegen welke prijs? Ik heb wél angst om het uithollen van de Belgische schatkist en voor de Belgische geloofwaardigheid vanwege de tientallen verkeerde wegen die ondertussen wegens niet na te denken zijn ingeslagen.

Het zal ons nog heel veel moeite en heel veel geld kosten om van een ongeloofwaardig kleuterstaatje weer een staat met een volwassen beleid te maken met ernstige staatslui aan het roer!

En om nog maar eens op de dioxine-crisissen terug te komen: horen we nog veel van die in Duitsland? Niet erg veel hé? Hoe zou dàt nu komen? Ach ja… volgens de nieuwsdienst komt dat ‘gewoon’ omdat de onze honderd keer erger was!

Klinkklare onzin!

De onze werd alleen honderd keer meer opgeklopt. Is gewoon in betweterige, hersenloze kleuterpollekens geraakt met alle gevolgen vandien voor onze voedingsindustrie.

Want zeg nou zelf: die dioxine kan onmogelijk vanaf de eerste tekenen zijn ontdekt. Zó kort op de bal kan de voedingsinspectie nu toch ook niet spelen. We moeten er toch, als het zo erg was, al een flinke portie van hebben binnengekregen. Zijn er slachtoffers gevallen? Neen! Want als dat wél zo was geweest, had de kleutertamtam nog veel harder geroffeld en hadden we dat zéker geweten. Dus… Honi soit qui mal y pense.

Willy.