Lawaai, zo ondervond ik, is een heel subjectief gegeven. Toen ik van Knokke naar Oostende kwam wonen verwonderde ik me heel eventjes over de vele sirenes die je bij dag, en zelfs bij nacht, hier hoort! Eventjes maar toen werd ik er aan gewoon. Want kijk, nu net hoor ik er weer eentje, omdat ik er op toegespitst ben. Anders zou ik het niet eens hebben gehoord. In Oostende noemen ze het gewoon stadsmuziek.
De sirene van een voertuig van de hulpdiensten bij dag, te Knokke, was een zeldzaamheid en betekende écht wel hoogdringendheid en levensgevaar. Bij nacht was het totaal taboe! Hier te Oostende geloof ik niet dat hulpdiensten ooit buitenrijden zonder sirene. En of het middag is of middernacht, het doet er niet toe!
Gaat het dan telkens echt om levensgevaar? Geloof ik nooit! Ik maakte zelf bijna 40 jaar deel uit van de hulpdiensten, en het gaat veeleer om burgerzin en persoonlijke opvoeding! Voor je eigen plezier de bevolking gaan opschrikken vond ik maar niks. Natuurlijk is het veel plezanter om uit te rijden met sirene. Natuurlijk geeft het een kick alle voertuigen te zien uitwijken vóór je uit! Natuurlijk is het plezant om aan je publiek te kennen te geven: Kijk! Hier rijdt wél een held hé? Hebben jullie het allemaal gezien? Ik ga eens eventjes levens gaan redden zie!. Dàt is eigenlijk meestal de boodschap die ze met hun sirenes proberen te verkopen.
Allemaal heel verleidelijk! Vooral voor jong, aankomend personeel. Maar met de juiste opleiding is het echt wel mogelijk om die drang sterk in te perken. Wijzen op burgerzin. Er op wijzen dat de normale mens bij nacht slaapt en geen behoefte heeft aan huilende sirenes. Je personeel motiveren. Dat helpt echt.
Hier te Oostende lijkt die opleiding te ontbreken. En zijn de klachten bij het gemeentebestuur dan ook legio. De reactie van het bestuur in de plaatselijke kranten is dan ook steeds weer: Oostende is een grote stad, er gebeurt veel, en het is allemaal dringend.
Kom nou! Een drogreden! Gewoon een gebrek aan discipline! Gebrek aan burgerzin. Gebrek aan de juiste opleiding en verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar ik persoonlijk, en dat was eigenlijk de reden van mijn column, heb er geen last van. Zit niet de hele dag te luisteren of ik soms écht niet iets kan opvangen dat me stoort, zodat ik kan gaan klagen. Verre van! Sirenes heb ik gewoon leren aanvaarden als de exclusieve achtergrondmuziek van Oostende en hoor ze niet eens meer. Wat mij betreft spelen ze hun spelletje maar voort als dit hen zo amuseert. Ik zal me er in elk geval niét aan ergeren!
Maar je hebt andere lieden! Lieden die zich aan letterlijk alles storen en dan inderdaad eindigen met zware hartproblemen en hoge bloeddruk. En ja, ik kan die professor die onlangs in het nieuws verklaarde dat lawaai inderdaad zware problemen voor hart en bloeddruk kan geven, begrijpen.
Maar! Staat die professor er ook bij stil om welk soort mensen het dan gaat? Beseft, of vermoedt hij ook maar dat ze het voor een groot deel zichzelf aandoen door zich aan letterlijk alles te ergeren? Door als het ware op de uitkijk te staan tot ze iets vinden dat ze stoort?
Ik herinner me uit mijn carrière de vele klachten wegens nachtlawaai. Sommige mensen die niet ver van een dancing woonden, konden niet slapen van de keiharde muziek.
Als we dan, om de verplichte vaststellingen te kunnen doen, het appartement, of zelfs de slaapkamer betraden, dan moesten we al heel erg de oren spitsen om, inderdaad, van héél uit de verte, enig basgeluid te kunnen horen. Maar voor dié mensen was dat blijkbaar voldoende om niet te kunnen slapen! Om dat nauwelijks hoorbaar geluidje? Helemaal niet! Wél door te liggen luisteren óf er soms niets te horen zou zijn en hun slapeloosheid daar dan op te verhalen.
Tja wáár moeten dergelijke mensen dan gaan wonen? In een rustig, landelijk gebied? Vergeet het, want daar zullen ze dan wakker worden van de uilen, ganzen, eenden, koeien, kikkers en weet ik veel. Eigenlijk zou je die mensen moeten aanraden om dan maar op de maan te gaan wonen, maar dat mag je natuurlijk niet zeggen!
Waarmee ik maar bedoel: elk verhaal heeft twee zijden! Het kan gaan om een onverdraagzame luisteraar of om een soort lawaai dat er inderdaad over is. Oordelen kun je dan ook pas door persoonlijke vaststelling ter plaatse.
Nu moet een kinderopvang te Brugge sluiten. Eén buur klaagt. Over welk soort mens gaat het? Hij kán gelijk hebben. Dat weet ik niet. Maar als hij behoort tot het soort dat zich aan alles ergert en van alles een hoge bloeddruk krijgt, dan zou ik eerder geneigd zijn te zeggen: Verhuis dan hé vent, en laat kinderen kinderen zijn!
En vooral het feit dat géén andere buur klaagt, ja, dat er zelfs ééntje meeliep in de betoging om dat opvangtehuis open te houden, zegt al verdacht veel over de klager.
Maar ik oordeel niet. Verkondig gewoon wat ik beroepshalve ondervond van een bepaald soort mensen! Mensen die zichzelf in de vernieling helpen met wélk soort ergernis ook. Ze vinden altijd wel wat.
Je kunt er de laatste jaren niet naast kijken! Wát je ook koopt, als je de handleiding openslaat word je eerst en vooral bladzijden lang om de oren geslagen met waarschuwingen! WARNING hier, WARNING daar Je kunt geëlektrocuteerd worden, je kunt ziektes oplopen, gebroken benen, hersenschuddingen, builen, syfilis en weet ik veel. Je kunt het zo gek niet denken of je vindt er wel een waarschuwing voor.
Ik herinner me de laatste auto die ik kocht. Zodra ik het portier opende grijnsden de stickers me al toe: opletten voor dit opletten voor dat En dan had ik de motorkap nog niet eens geopend!
Je zou bijna de aankoop annuleren als je het allemaal leest. Maar bij iemand als ik stelt zich dan meteen de vraag: Waarom?.
Waarom zag je vroeger al die waarschuwingen niet en nu wel? Welke idioot weet nu niet dat, als je een toestel openhaalt en niet weet wat je doet, je een elektrische schok kunt krijgen? Welke stommerd weet niet dat, als je een autoportier dichtgooit, je er je vingers niet moet tussensteken? Dat je je kunt verbranden aan een kookplaat? Waarom al die waarschuwingen voor wat elke normale sterveling zou moeten weten?
Het antwoord ligt voor de hand: onze watjessamenleving die wél graag dom wil doen, maar de consequenties van zijn of haar onverantwoord gedrag het liefst op een ander wil gooien!
De fabrikanten plaatsen die waarschuwingen dus in de eerste plaats om zichzelf in te dekken voor àls er weer eens zon stommerd....
Ze plaatsen ze vanwege de vele klachten die de samenleving op ze afstuurt. Een onnozelaar laat een strijkijzer vallen, pal op zijn grote teen die prompt breekt. Of hij zichzelf een stommerd zal vinden? Nooit van zijn leven! Het strijkijzermerk is verantwoordelijk! Ze hadden maar een waarschuwing moeten plaatsen dat ook strijkijzers gehoorzamen aan de wetten van de zwaartekracht!
Dat dergelijke klachten weinig aarde aan de dijk brengen voor de klager ligt voor de hand. Maar toch doet hij het, en de fabrikanten moeten er wél een hele antwoorddienst op nahouden, en ook dié moet betaald worden. Plus in veel gevallen ook nog eens een vaste advocaat in dienst nemen voor de vele doordouwertjes onder die watjes. Allemaal kosten die noch voor de fabrikant noch voor het watje in kwestie ook maar iéts opleveren.
En dus hoe lachwekkend ook voor normale stervelingen, worden steeds absurdere waarschuwingen geplaatst, een droevig beeld schetsend van onze verziekte watjesmaatschappij! We verzekeren ons tegen alles, en voor alles waarvoor we niét verzekerd zijn (en te wijten is aan onze eigen stommiteit) proberen we toch een slachtoffer te vinden die ons zal betalen voor het geleden leed
De hand in eigen borst steken? Mea culpa zeggen? Nooit van zijn leven! Dát hebben ze nooit geleerd op school!
Die mentaliteit heb ik ook aan den lijve ondervonden in mijn laatste dienstjaren: een van mijn taken was verkeerstekens laten plaatsen. En daar kun je vele kanten mee uit. Je plaatst ze op ooghoogte, zodat ze voor iedereen duidelijk zichtbaar zijn maar de stommerds onder ons er ook pardoes met de kop kunnen tegen lopen! Of je plaatst ze drie meter hoog en dan heb je prompt klachten van automobilisten die ze niet gezien hebben vanwege de hoogte.
Erger nog was het gesteld met zaken die je moest aanbrengen op voethoogte: lage obstakels bevoorbeeld om voetgangers te beschermen tegen autos die wàt graag op gelijkgronds of bijna gelijkgronds gelegen voetpaden kwamen parkeren.
Daar werd dan prompt over gestruikeld! En as usual het gemeentebestuur verantwoordelijk gesteld!
Gelukkig die mensen haalden het nooit. Maar ze probeerden het wel, en het betekende weeral een heleboel nutteloze energieverspilling om je gelijk te halen.
En dat struikelen dat kan ik nog enigszins begrijpen. Je ogen zitten immers niet in je voeten. Met dergeijke dingen waren we dan ook altijd supervoorzichtig. Maar met je kop tegen een verkeersbord aankwakken? Jawel hoor! Het gebeurt. En véél! En prompt wordt klacht neergelegd tegen de idioot die dat teken daar heeft laten plaatsen
Het sleutelwoord hier is overbescherming! De moderne mens weet zich van zoveel zijden overbeschermd en oververzekerd, dat hij eigen fouten niet meer mogelijk acht, laat staan er zelf voor op te draaien! Wát er ook gebeurt, er moet altijd een schuldige worden gevonden. En daarom ook vindt hij dat hij niet moet uitkijken waar hij loopt. De maatschappij moet dat maar doen voor hem en alle mogelijke hindernissen van zijn pad verwijderen!
Net zoals met krankzinnigen wordt gedaan in een isoleercel vol matrassen om ze tegen zichzelf te beschermen.
En dus moet ook de industrie zich wapenen tegen deze mentaliteit, en hun producten voorzien van alle mogelijke en onmogelijke waarschuwing zodat ook de allergrootste stommerd zijn gebrek aan hersenen niet op de fabrikant kan verhalen. Triest! Pathetisch! Lof der stomheid!
Maar gelukkig, omdat ikzelf wél over nog enkele hersencellen beschik, begin ik de handleidingen altijd op bladzijde 7 of 8, waar ik dan, voorbij de kleuterbladzijden, eindelijk de info vind die ik nodig heb.
En laat ik toch iets op mijn tenen vallen of me elektrocuteren? Wel, eigen schuld, dikke bult! Ik moest maar niet zo stom geweest zijn.
OOSTENDE - Het Oostendse havenbestuur luidt de alarmbel omdat het klanten dreigt te verliezen door de illegalenproblematiek. Het aantal mensen zonder papieren dat via de haven van Oostende Groot-Brittannië tracht te bereiken, was nooit zo groot. Nochtans neemt de haven allerhande voorzorgen: hekkens, elektrische prikkeldraad, een uitgebreide videobewaking en inspanningen van de scheepvaartpolitie. De vluchtelingen gaan ook almaar driester te werk. Ze bezondigen zich aan vandalisme door omheiningen en bewakingscamera's te vernielen, wat voor extra kosten zorgt. Ook voor rederijen kost het illegalenprobleem een smak geld. Zij betalen meer dan 2.000 euro voor iedere illegaal die erin slaagt om de overkant te bereiken aan boord van hun schip. Het havenbestuur dringt daarom aan op een kordater beleid op federaal vlak.
Kordater beleid op federaal vlak! Daar zeg je me wat! Weet het havenbestuur ondertussen nog steeds niet wie in dit landje de scepter zwaait? Niét de regering. Wél de jankende minderheden! Dié zijn het die het land naar de knoppen helpen. Want ach, die illegaaltjes zijn toch zon sukkeltjes. Verdienen alle bescherming. En zoals steeds: de jankende minderheid wordt het meeste gevreesd door de al te labiele politici.
Dat die illegalen sukkels zijn? Dat ze toevallig in een arm werelddeel geboren zijn? Dat geef ik grif toe, maar wat belet ze om in hun geboorteland de handen uit de mouwen te steken en dáár een landje van te maken dat respect verdient? Hebben onze voorvaderen toch ook moeten doen?
Maar dat weten die sukkels natuurlijk niet, of willen het niet weten. Hier en daar wat graantjes proberen mee te pikken is duizend keer makkelijker! Dat ze daarmee het vaderland van andere volkeren ondermijnen? De levenskwaliteit van die volkeren verdelgen? Zal hún wel worst wezen.
En ergens kan ik ze geen ongelijk geven. De Europese regeringen zijn zo laks geworden in hun verwenpolitiek dat je als arme vreemdeling in je arme vaderland wel een grote stommeling zou moeten zijn als je het niét deed! Niet zij zijn schuldig! Onze politici zijn dat.
Waar die illegalen huizen in Oostende? Voornamelijk in het bosje. Een prachtig mini-natuurgebied met vijvers en veel bomen, waar zowel de Oostendenaar als de toerist graag even komt verpozen. Al wandelend, al genietend op een terrasje of bankje, of al joggend.
Drie prachtige vijvers vol kwetterende watervogels vormen een rustgevend decor voor al deze activiteiten. Helaas het bosje ligt op een boogscheut van haven en station en is voor die illegalen een geliefkoosde en voorlopige thuishaven. Tot ze een schip vinden naar Engeland. Waar ze uiteraard al evenmin welkom zijn en de rederij een boete van 2000 euro riskeert als de Engelse Douane hen ontdekt.
Joggers beginnen het bosje te vermijden. Wandelaars voelen zich er niet langer veilig. Het gevolg is dat dit prachtig natuurgebied steeds meer wordt vermeden door normale mensen en steeds meer een tijdelijke woonplaats wordt voor illegalen.
Het zal wel niet de bedoeling geweest zijn van het stadsbestuur om dit prachtig gebied aan te leggen opdat normale natuurliefhebbers het zouden vermijden. En toch is dát wat nu aan het gebeuren is. Dank zij onze politici. Dank zij onze jankerds.
Eén geluk hebben we nog: het zijn transit-illegalen. Groot Brittannië staat op hun verlanglijstje. De klacht van het havenbestuur mag dan al terecht zijn maar beter ware de havenafsluitingen wagenwijd open te zetten. Ze willen naar Engeland? Láát ze naar Engeland reizen! 2000 boete voor de rederijen per gesnapte illegaal? Lijkt me nog een aannemelijk bedrag in vergelijking met de schade en het onveiligheidsgevoel dat ze hier kweken bij de bevolking.
Zolang de Europese regeringen zich niet als één man achter een totale emigratiestop scharen zullen dergelijke fenomenen de kop blijven opsteken en ons elke vorm van recreatie ontzeggen. Bosjes en parkjes zijn bedoeld als ontspanning voor eigen bevolking en toeristen. Niét als kampeerplaats voor illegalen, met alle gevolgen vandien voor zowel het reële als het subjectieve veiligheidsgevoel.
De jankerds? Láten janken! Het wordt hoogtijd dat een nieuwe groep jankerds zich manifesteert! Een groep die zich pretentieloos de antijankerds zou kunnen noemen, met als slogan: Stop het gejank! Zou meer effect hebben op onze levenskwaliteit dan stop het roken!
Jaren tachtig de Beach Boys, toen al een legende, zouden een concert geven op het strand tegenaan het Zwin. De burgemeester had me al op zijn bureel gevraagd en samen hadden we een plan de campagne opgesteld. Parkeerverbod hier eenrichtingsverkeer daar Allemaal goed en wel, maar waar zou het publiek parkeren? Het was een zondag midden in de grote vakantie, en de badstad was dan sowieso al oververzadigd.
Hij keek me hoopvol aan, denkend dat ik een parkeertoren uit de mouw kon schudden, maar dat kon ik nu juist niet.
- Eh die grote weide van u misschien? Vroeg ik langs mijn neus weg.
- Ben je gek? Je weet toch welke problemen we kregen toen ik dat eens deed voor het golftornooi?
Natuurlijk wist ik dat. De groene jongens waren toen in alle staten geweest! Hadden die weide op voorhand onderzocht met loupe en microscoop en daar voorwaar enkele onooglijke zeldzame plantjes in gevonden! Daar mochten zéker nooit autos parkeren!!! (Wijsvingertjes vermanend omhoog). Dat daar dagdagelijks koeien graasden en de plantjes vertrappelden was blijkbaar géén probleem! Gewoon idiote bemoeizucht van lieden die niks anders hadden te doen.
- Jawel, maar toén hadden we toelating gevraagd!
- Bedoel je, niét vragen?
- Inderdaad, burgemeester! Ik kan wachten met de wegwijzers naar de parking tot een paar uur voor het evenement. Wie niet weet niet deert.
- Prima idee. We wagen het er maar op. En, by the way, de BRT komt filmen met een helikopter, maar de piloot vraagt een landingsplaats dicht bij het evenement, maar waar geen publiek kan komen want hij kan niet de hele tijd zijn heli in het oog houden. Wat dacht je van de zwemkom die niet meer gebruikt wordt?
- Lijkt me ruim genoeg en is afgesloten. Dat moet lukken. Geeft u hem de sleutel? (De zwemkom was persoonlijk eigendom van de burgemeester).
- Neen! Ik geef niemand de sleutel. Alleen maar aan jou. Kom hem maar halen bij mij thuis en geef hem niet uit handen. Ook niet aan die piloot. Hij moet jou maar opzoeken als hij wil gaan vliegen.
Een paar maanden verstreken en die zondagmorgen waren ik en Fred reeds vroeg op post om de manschappen te verdelen. Even later hoorde ik het plop plop van de heli en spoedde me naar de zwemkom. Heli netjes binnen het domein van de zwemkom geparkeerd, piloot en BRT cameraman uitgestapt en de deur van het complex netjes achter hen gesloten.
Het werd 11 uur en ik werd toch wat ongerust. Een zondag midden in het seizoen verdorie! Ik was benieuwd of er veel normale toeristen zouden binnenstromen, maar kon vanaf deze locatie natuurlijk de invalsweg niet zien. Ik vervloekte dat het niet in mijn mototijd gebeurde, want dan was ik snel even heen en weer kunnen rijden. Ik wist namelijk perfect dat wat je om 11 uur zag binnenrijden, tekenend was voor de grootte van het publiek dat je die dag mocht verwachten. Aan de hand van die informatie zou ik misschien nog meer maatregelen moeten nemen. Maar verdorie, ik kon niet weg hé?
Maar daar deed zich plots een gelegenheid voor! Daar kwam die helipiloot afgelopen en wenkte me al van ver.
- Wil je ons even binnenlaten in de zwemkom? We gaan even de omgeving filmen vanuit de lucht alvorens het publiek toestroomt.
- Okee, ik ga met je mee. Maar zeg heb je soms geen plaatsje vrij in de heli?
- Jawel hoor! Achteraan zitten een cameraman en een verslaggever. Vooraan heb ik nog plaats. Wil je mee misschien?
- Graag. Tenminste, als het niet teveel gevraagd is ook eens over de N49 te vliegen om te zien wat er zoal binnenkomt.
- Geen probleem. Dat kun je zelfs van hier zien als je voldoende hoog gaat.
En zo vloog ik even later molenwiekend de lucht in en kon tot mijn opluchting vaststellen dat het inkomend verkeer eerder matig was. De publiciteit over de Beach Boys had blijkbaar zijn werk gedaan: wie er niet in geïnteresseerd was bleef maar weg voor die ene zondag.
En nét op dat moment riep Fred me op met de radio en vroeg waar ik was.
- Recht boven je! Antwoordde ik. Keek naar beneden en zag zijn figuurtje daar staan op het kruispunt waar ik hem verlaten had. Ik hoopte dat hij omhoog zou kijken, maar hij had niets van mijn antwoord begrepen. Begrijpelijk, want het plop-plop binnen in een heli is oorverdovend en smoort elk stemgeluid!
Maar de piloot had het door, grijnsde even, en gebaarde van wacht maar even En floep, de heli zakte als een baksteen en bleef nét een vijftal meter boven en naast Fred hangen! En grijnzend keek ik hem aan en gaf hem een teken: binnen vijf minuten ben ik bij je. En hup, in geen tijd zaten we weer op 300 meter hoogte en kon de cameraman zijn werk beginnen.
Dat was de eerste anekdote van het bezoek van de Beach Boys. Maar het mooiste moest nog komen!
Het werd namiddag, de Beach Boys waren al gearriveerd en het concert was begonnen. Fred en ik liepen wat onverrichterzake rond en werden aangesproken door een koppel journalisten van Het Nieuwsblad.
- Naar we vernamen hebben jullie hier de leiding over het verkeer, heren?
- Jawel, antwoordde Fred gretig, maar ik voelde al argwaan. Was ook meer dan Fred journalisten gewoon en wist dat ik verdomd goed op mijn woorden moest letten. Die lui zoeken namelijk geen onbevooroordeelde berichtgeving, maar wél sensatie. Maar het was te laat! De argeloze Fred zei:
- Zin om even rond te rijden en de verkeersmaatregelen te bekijken?
- Graag!
- Ai! Dacht ik. Nu verdomd goed opletten wat ik zeg! En gretig stapten ze in onze politiewagen en reden we ze rond. Wijzend op eenrichtingsverkeer, parkings en ander moois dat ze kon interesseren.
- Mooi uitgewerkt heren! En, wat ik vragen mag, wat is er voorzien voor ná het concert, als al die mensen tegelijk weer moeten vertrekken?
En daar maakte Fred de fout van zijn leven! Natuurlijk hadden we daar helemaal rekening mee gehouden en natuurlijk zou het allemaal van een leien dakje lopen, maar die stomme Fred zag kans om, humoristisch bedoeld, te antwoorden:
- Oh dát? Dat is van later zorg hoor! First things first!
- Lap! Dacht ik. Dáár zullen ze wel iets van maken! Stomme Fred ook!
En inderdaad, de volgende morgen kwam Fred, het Nieuwsblad onder de arm, het kantoor binnengewandeld. Aan zijn gezicht kon ik al direct zien dat wat ik gevreesd had, waarheid was geworden.
Het Nieuwsblad had namelijk een heel artikel gewijd aan de verkeersregeling nogal lovend maar dan die laatste zin: De Hoofdinspecteurs Claeys en Deloddere hebben werkelijk aan alles gedacht, uitgenomen aan het feit dat het publiek die avond ook nog moest vertrekken!
Wel, als ik Fred, op het ogenblik dat ik dat las, had kunnen wurgen, dan had hij nu zeker niet meer tot de levenden behoord! Na alles wat je hebt gedaan om het hele zooitje in goede banen te leiden, dan dát moeten lezen in de krant? Foei Fred!
Voor al wie dit leest heb ik dan ook maar één raad: blijf zo ver als mogelijk weg van journalisten, en als dat niet mogelijk is, let drommels goed op je woorden! Want ze zijn er niét om jouw persoontje te verheerlijken. Ze weten drommels goed dat niemand daarin geïnteresseerd is.
Je afbreken daarentegen dáármee halen ze hun leescijfers!!! Prent dat maar allemaal goed in het hoofd, en vanaf morgen zul je de kranten wel op een andere manier lezen en interpreteren.
Als kind meende ik dat dominante figuren sterke persoonlijkheden waren. Ik heb die mening later toch wel in heel veel gevallen moeten herzien! In zoverre toch dat ondertussen het merendeel van de dominante mensen in mijn ogen zielige persoonlijkheden zijn geworden, die hun gebrek aan zekerheid proberen te verstoppen achter dominant gedrag! Héél erg doorzichtig als je er even bij stilstaat!!!
En dan heb ik het niét over een chef of staatsman die wel moét domineren om zijn taak naar behoren te vervullen. Neen. Ik heb het over gewone mensen, die, zodra ze in contact komen met anderen, die relatie onmiddellijk als een soort competitie gaan aanzien met een winner en een verliezer. En zich dus hoognodig als de dikste, de beste, de grootste en de slimste moeten manifesteren om de winner te zijn. Ze moeten het luidste roepen, de anderen de mond snoeren met hun meestal dom gebabbel.
Wil jij een verhaal vertellen, dan breken ze daar dwars doorheen met hún verhaal, dat in hun ogen veel belangrijker is. Want luisteren doen ze trouwens al evenmin. Het einddoel is: Ik ben de grootste, en alle middelen zijn goed om dat te bereiken.
Waar is dat goed voor? Om de relatie of mogelijke vriendschap maar al meteen te verknallen?
Welk soort mensen vind het nodig dat te doen? Wat streven ze na?
Vragen die me al zowat mijn hele leven achtervolgden. De antwoorden heb ik ondertussen ook al gevonden, en die zijn niet erg vleiend voor de dominanten!
Ik ondervond namelijk dat het in die gevallen vooral over mensen gaat die zich minderwaardig voelen en dat door dominant optreden proberen te verdoezelen.
Want als je goed in je vel steekt, geen minderwaardigheidscomplexen hebt en tevreden bent met je eigen persoontje, waarom in s hemelsnaam zou je het dan nodig vinden anderen te gaan domineren?
Omdat het toevallig, als chef, je job is en het van je verwacht wordt? Dat je job verwacht dat je anderen niet over je heen laat lopen?
Ja dàt is een geldige reden! Maar een andere kan ik echt niet vinden. Het enige wat die andere soort dominerenden bekomen is afkeer door hun omgeving. Want zélfs als je het beroepshalve moet doen, kun je meestal op weinig sympatie rekenen. Waarom zou je het dan als hobby moeten doen?
Als je het namelijk gewoon doet om jezelf een goede score te geven, verpest je op de duur elke mogelijke relatie. Geef je jezelf geen kans op vriendschap of liefde. Of, áls die liefde er al is, dan kun je ze alleen maar grondig afbreken. Liefde is namelijk, wàt idealisten ook beweren, nooit onvoorwaardelijk. Vriendschap al evenmin. En toch blijven sommige mensen dat geloven, met alle gevolgen vandien. Wélke relatie is nu eenmaal gediend met scores? Daar doe je het toch niet voor?
Wat eigenlijk is de kick die dergelijke mensen zoeken?
Doet domineren hen zich beter voelen?
Is het in staat hun eigen onzekerheid te compenseren?
Natuurlijk niet! Maar dat dénken ze wel. En zijn zich totaal niet bewust van de vele kansen op vriendschap en genegenheid die ze zichzelf op die manier ontnemen. Veel huwelijken lopen totaal nutteloos op de klippen door dit ongewenste fenomeen. Niets kan de liefde sneller afbreken dan zich gedomineerd te voelen door de ander. Onvoorwaardelijk? Kom nou!
Hoe ik tot mijn persoonlijke antwoorden op dit fenomeen ben gekomen? Door, als een soort aangeboren natuur, telkens weer de mensen in mijn omgeving te proberen te analyseren. Door vast te stellen dat mannen over het algemeen weinig behoefte hebben aan domineren, tenzij het beroepshalve moét. Dat het, als het zomaar als hobby wordt gebruikt, eerder vrouwen zijn die er trouwe aanhangers van worden.
En vrouwen worden nu eenmaal als het zwakke geslacht afgeschilderd. Reden temeer dus om blindelings op de stellingen te gaan springen! Maar ook mannen die weinig in hun mars hebben bezondigen zich maar al te graag aan dominant optreden.
Vind ik gewoon belachelijk! Van beide geslachten. Het enige wat je er mee onderstreept is je eigen zwakheid.
En trouwens, nu we het er toch over hebben wat is er eigenlijk zwak aan een vrouw? Ze is anders, ja. Heeft andere prioriteiten en vaardigheden. Maar anders betekent helemaal niet minderwaardig. Moest ze zich om te beginnen al tonen zoals ze is en geen behoefte hebben aan enige vorm van domineren, zou ze al veel beter aanvaard worden door veel mannen.
Mannen doen trouwens helemaal niet denigrerend als ze over het zwakke geslacht spreken. Maar vrouwen ervaren dat wél als zodanig, en zo zit de kans er meer in dat een vrouw dominant wordt in een tot mislukken gedoemde poging het tegendeel te bewijzen.
Jammer, want het doet veel relaties op de klippen lopen!
Beter ware de geslachten het zachte en het harde geslacht te noemen. Komt dichter in de buurt vind ik, en onderstreept ook nog eens duidelijk waarom ze mekaar zo nodig hebben ter compensatie.
En nu denk ik al direct aan het nummertje van Robert Long Het leven was lijden, waarin hij het heel raak heeft over de onmogelijkheid van een katholiek opgevoed meisje om zich helemaal te geven vanwege de geïndoctrineerde verzinsels van kerk en ouders! Was destijds inderdaad wel héél erg. En gelukkig grotendeels voorbijgestreefd.
Maar de volgende vijand: domineren, begint nu steeds meer de kop op te steken en vormt alweer hetzelfde obstakel om jezelf de liefde van een partner te gunnen. En dat geldt voor zowel mannen als vrouwen.
Wanneer raken we dié vijand kwijt? En zit er daarna nog eentje om de hoek te loeren om volwaardig partnerschap te verpesten en te verhinderen dat van beide zijden complexloos van de liefde kan worden genoten? Wie weet?
Dit alles in ogenschouw genomen denk ik dat onze evolutie nog lang niet zijn einddoel heeft bereikt! En, de huidige mentaliteit in acht genomen, zich daar eerder steeds verder van verwijdert.
13.30 uur. Fred en ik maakten ons klaar om naar de koers te gaan die om 14.00 uur startte. Onze mototijd hadden we al een tiental jaar achter de rug, we waren nu beiden hoofdinspecteur, en hadden nog maar eens de leiding over een kermiskoersje. Niet meer met de moto natuurlijk, maar met een Jeep.
Ik grabbelde nog snel naar mijn lijst met de verkeerstekens die ik deze morgen had laten plaatsen en stak hem in een plastic hoesje. Fred deed hetzelfde met de lijst van de ingezette manschappen.
Jeep gestart, en we konden onze controleronde beginnen. Wee diegene die nog niet op zijn aangewezen plaats stond, en wee mijn twee gemeentearbeiders als er verkeerstekens verkeerd geplaatst waren!
Maar gelukkig, alles was weeral eens in orde chapeau medewerkers! En we kwamen bij de startlijn, waar de renners al opgesteld stonden. We reden eerst nog enkele ronden achter de renners aan voor alle zekerheid, moést er nog ergens een probleem opduiken. Daarna parkeerden we de Jeep op een plaatsje dat we hadden voorbehouden, tegenaan de aankomst.
Willy Van Laar, een fruit- en groentehandelaar die als hobby de wielerwedstrijden versloeg, zag ons al komen en riep in de micro: En daar zijn dan weer onze twee hoofdinspecteurs die alles telkens weer in goede banen weten te leiden. Is alles in orde op de omloop heren?
Ja, welke hekel we daar ook aan hadden, we waren nu wel verplicht om naar hem toe te gaan en enkele woorden in de micro te spreken.
Om zijn tijd te vullen had Van Laar de vervelende gewoonte om mensen te interviewen en soms idiote vragen te stellen. En zo kwam het dat hij me vroeg:
- Zeg eens, Willy, het publiek staat daar nooit bij stil, maar hoeveel extra verkeerstekens moesten vanmorgen worden geplaatst om alles veilig te kunnen laten verlopen?
Gosh! Ik had ze niet geteld, maar hield hem de lijst voor de neus.
- Kijk maar en reken zelf maar uit hoeveel er staan!
Prompt barstte een luid gelach en applaus los van de toeschouwers aan de overzijde van de straat achter de nadar afsluitingen. En Fred verdween plots proestend achter de microwagen. Wat viel hiér nu mee te lachen? Was er iets mis met die verkeerstekens? Had ik iets verkeerd gezegd?
Maar Van Laar had het alweer over een ander en leuker onderwerp, want daar klonk het heel suggestief uit de luidsprekers: En voor een EERLIJK pintje moet je in café Mimosa zijn We vonden het altijd grappig dat hij de h van heerlijk nooit uitsprak. Dáár zou het publiek beter eens mee lachen!
Nog steeds niet begrijpend zocht ik even later Fred op, die nog altijd rood aanliep, en van de commotie blijkbaar ook dorst had gekregen.
- Wel, waar zat jij nu weeral?
- Wat denk je, nemen we een Eerlijk pintje? Negeerde hij mijn vraag.
- Okee, maar waar was al dat gelach voor?
- Weet ik veel! Mensen moeten niet veel hebben om te lachen hé?
- Maar jij lachte ook mee! En dat doe je nog! Deed ik wat verkeerd?
- Helemaal niet. Hier zijn we aan café Mimosa. Stop met zagen en kom drinken!
Nog niet helemaal op mijn gemak trad ik binnen en legde de lijst uit mijn handen op de toog, waaraan een vijftal mannen zaten.
Zjoefff alle blikken draaiden naar mijn lijst en bleven er aan kleven.
Hoofden bogen zich voorover.
Halzen rekten zich uit.
Net giraffen!
En toen keek ik ook even naar die lijst. Tenminste, naar de achterkant van het doorzichtig plastic mapje, want ik had hem ondersteboven gelegd.
En ik keek recht op een schitterende naaktfoto!
Die had Fred er stiekem achteraan ingestopt net vóór we vertrokken.
Met die vent moest je dan toch ook altijd ogen op je rug hebben!
En mijn ogen? Die schoten nog maar eens vuur naar die onverbeterlijke kwelgeest.
We kregen al een tipje van de sluier opgelicht in het nieuws. Volgend jaar verschijnt een totaal nieuw verkeersreglement. Op de site (www.wegcode.be) waar ik altijd de nieuwste versie in pdf download, lijkt er nog niets over bekend. Met andere woorden: mijn nieuwsgierigheid wordt er nog niet bevredigd.
Want nieuwsgierig bén ik! En nodig wás het! De oude dateert van 1975 en sindsdien heeft het verkeer een enorme evolutie meegemaakt. Zo moest die oude wet steeds weer aangevuld worden, ontdubbeld worden in een koninklijk besluit (de wegcode zélf) en een ministerieel bestuit (plaatsing van de verkeerstekens: enkel voor insiders). Het is dus wel degelijk het koninklijk besluit dat vernieuwd zal worden.
Door al die vele aanpassingen stond alles wel zon beetje door elkaar, en om te weten of iets al dan niet mocht moest je toch echt wel grasduinen tussen verschillende hoofdstukken. Want voor zowat alles wat volgens een bepaald artikel leek alsof het mocht, was er ook wel ergens een heel ander artikel die het verbood of beperkte. Kortom: als je écht alles met zekerheid wilde weten zat er maar één ding op: de hele tekst van het hele boek zowat in het hoofd weten te houden.
Wie dát kon, wist het van iedereen te halen over gelijk welke discussiepunt in het verkeer.
Nu wordt dit alles vernieuwd. Hoog tijd. Maar! Ik hoop van harte dat de opstellers er met kennis van zaken een overzichtelijk geheel hebben weten van te maken, en juist dáár zitten mijn twijfels!
Als ik namelijk zie hoe ze sommige nieuwe verkeersborden hebben getekend, dan lijkt een en ander me eerder een zoekplaatje: een auto met een serie streepjes ervoor zou mist betekenen! Welke oen heeft dàt nu weer uit de mouw geschud? Een auto die half verdwijnt in een wolkje, zoals hiernaast, zou toch veel duidelijker geweest zijn? Wie dát niet in één oogopslag begrijpt moet toch dringend naar de oogarts!
Dan het bord met dimlichten aan: ook weinig herkenbaar met zwarte stralen op witte achtergrond. Lijkt eerder op een gieter die bloempjes bewatert. Tenminste, als het bord die witte achtergrond heeft die op TV werd vertoond, maar ondertussen zag ik toch ergens weer een duidelijker blauw bord met witte tekening. Wat het uiteindelijk wordt moeten we maar afwachten.
Meer dan deze twee borden toonden ze niet op het nieuws, maar het lijkt me al voldoende om het niveau van het nieuwe verkeersreglement te kunnen inschatten. Een nieuwe intellectuele miskleun in wording? Zou me niets verwonderen, want dat is precies wat je krijgt als je het werk laat opknappen door intellectueel geschoolden in plaats van door praktijkmensen.
Maar kom, laat ons niet pessimistisch doen. Hopelijk hebben de auteurs beter hun werk gedaan dan de tekenaars. En hopelijk kunnen we dat nieuwe ding spoedig downloaden. Als de mensen op Verkeerswezen nog van hetzelfde slag zijn als vijftien jaar geleden zal het wel goed zijn.
Zijn ze ondertussen vervangen door intellectuelen, ja, dan zullen we er de 'intellectuele' vruchten maar moeten van plukken hé? Zijn we trouwens al lang gewoon in andere departementen.
Soms koop je iets, een huishoudhulp of zo, al dan niet nieuw uitgevonden, en dan heb je drie mogelijkheden:
1. Je gebruikt het twee keer en houdt het voor bekeken.
2. Het doet wat het belooft te doen en je staat er niet meer bij stil.
3. Of het doet zijn job zó goed dat je daar elke keer dat je het gebruikt aan herinnerd wordt.
Wel, dit laatste is nu wel eens het geval bij mij zie! En als het goed is mag het ook eens gezegd worden. Waarover het gaat? Stofzuigers!
Eerst hadden we er een met een zak. Zuigvermogen minderde snel naarmate de zak voller kwam.
Dan hadden we er een stofzakloze. Hoera! Probleem van telkens weer zakken wisselen opgelost!
Tot ik vaststelde dat er wél vier filters in staken, waaronder één Hepafilter die je bijna nergens in de handel vindt, en je op internet zon 20 euro + verzendkosten lichter maakt.
Ook vaststelde dat het ding 2500 Watt verbruikte, en die energie meer als hels lawaai dan als zuigkracht gebruikte.
En tevens vaststelde dat het reservoir én de Hepafilter minstens elke week grondig moesten gereinigd worden wilde je nog een beetje zuigkracht overhouden. Droog welteverstaan. Want aan de Hepafilter mocht geen nat komen.
En tenslotte vaststelde dat ondanks het nauwgezet onderhoud na een jaar de hepafilter nog enkel een nonnenscheetje doorliet!
Het helse ding woedend naar het containerpark gebracht en naar Mediamarkt om een nieuwe.
Me letterlijk àlle merken laten demonstreren, zowel duur als goedkoop. En ja, ééntje sprong er bovenuit! Eerst zag ik: 1200 Watt. Bitter weinig dacht ik. Toen de verkoper hem inschakelde kon ik het lachen niet bedwingen! Je hoorde bijna niets! Zou waarschijnlijk nog minder zuigkracht opbrengen dan een kruimeldief.
Maar de verkoper stopte me de zuigstang in handen en liet me proberen op het vasttapijt van de zaak. Het tapijt werd bijna letterlijk van de vloer af gezogen! En toch hoorde je het ding bijna niet.
Nadeel (schijnbaar): het werkt met een wegwerpzak in stof, waarvan de reserve-exemplaren toch wat prijziger uitvielen dan de papieren equivalenten.
De prijs van het ding? 100 eurootjes! Bijna gratis!
Hoe kan dat zo hard zuigen met slechts 1200 Watt?
Compressortechnologie legde de verkoper me uit.
Merk? Siemens Compressor technology Green power edition.
We zijn nu 9 maand verder. De inhoud-aanduiding van de (eerste) zak staat pas op halfvol. En het ding blijft maar goed zuigen. Bravo Siemens! Dàt is tenminste een stofzuiger die stilletjes en zuinig doet wat hij moét doen.
En dat is nu juist wat ik bedoelde met een toestel dat je er elke dag weer aan herinnert hoe goed het wel is.
Wat die compressor technologie dan precies inhoudt? Eerst dacht ik dat de gebruikelijke ventilator was vervangen door zon schoepencompressor zoals in straalmotoren. Maar nu ik zie hoe die zak maar blijft meegaan, zou ik bijna denken dat dáárin het stof sterk word gecomprimeerd? En mijn handen jeuken alweer om het ding open te gooien en zijn geheimen te ontfutselen, maar de gedachte aan mijn vader zaliger weerhoudt me. Want die zei altijd:
Als het draait, láát het draaien en blijf er af!
Goed nieuws in ons gezin: er is een kindeken geboren!
Gisternamiddag kreeg mijn vrouwtje weeën wat zich manifesteerde in zagen!
Ze moest een hondje! Een chihuahua nog wel. En een pup die nog opvoedbaar is, om teleurstellingen als in het verleden te vermijden.
Om van het gezaag af te zijn surfte ik maar wat rond op internet, en vond, niet eens ver van onze woonplaats, een goedgekeurde huiselijke kweekster. Een mailtje, een paar telefoontjes, en hupsakee, daar zat het mormel gisteravond al bij ons thuis: 9 weken oud, 1,2 kg hondenvlees en zijn wij weer een goede duizend euro lichter!
Ach ja Que femme veut dieu le veut.
En nu moet ik eerlijk bekennen: ik ben ook wel echt een dierenvriend, maar met alle voorbehoud: bang dat ik me aan het diertje zal binden, en het dan toch niet zal kunnen houden wegens gedragstoornissen of zo.
Maar dit hoopje hond belooft wel veel goeds: kalm, aanhankelijk, geen enkel heimweeverschijnsel te bespeuren, lijkt zich gewoon goed in zijn vel te voelen bij ons thuis
In elk geval, ondanks mijn bindingsangst in zulke gevallen, heeft het beestje al helemaal mijn hart gestolen en zit ik al te popelen ermee op wandel te gaan. Maar dat mag pas aan drie maand. Nog eventjes geduld dus.
En zo heb ik een dubbele slag geslagen: heb er een goede vriend bij, en mijn vrouwtje zaagt niet meer. Kan lekker haar babytje verzorgen.
Meer heb ik vandaag niet te vertellen, maar ik vond dat ik mijn blogvrienden en vriendinnen dit heuglijk nieuws moest melden.
Het is niet gemakkelijk als je de juiste cijfers niet hebt, maar voor mezelf probeer ik zomaar eens een soort barometer te maken van wat in België, en vooral dan Vlaanderen, aan het gebeuren is en de invloed ervan op de algemene welvaart.
In het nieuws vernam ik verleden week dat 25% van de Belgische bevolking allochtoon of van allochtone afkomst is. Was dàt even schrikken?
Maar de vraag die ik me onmiddellijk stelde: Wat is een Allochtoon? Je hebt ze namelijk in alle soorten en gewichten. Zo heb je van oudsher de Joden. Heb je Nederlanders, Fransen en Duitsers die zich hier in het verleden kwamen vestigen. Ook allemaal allochtonen, maar géén van die groepen tastte onze cultuur aan of vormde enig probleem. Integendeel, ze kwamen hier omdat ze vonden dat ze zowel zichzelf hier beter konden verrijken, als een verrijking voor onze cultuur konden betekenen.
En dan heb je nog wat men vanaf de jaren 60 gastarbeiders noemde: Hongaren, Polen, Italianen, Spanjaarden en weet ik veel. Ze kwamen hier, wat de naam gastarbeider trouwens zegt, arbeiden. Ook met dié groepen bleek er geen enkel probleem. Ze kwamen, werkten, respecteerden onze cultuur en naargelang hun ingesteldheid of heimwee, verdwenen ze al dan niet terug naar hun vaderland.
Maar dan kwamen er uit Noord Afrika de Moslims.
En plots, als bij toverslag, verdween het woord gastarbeider in de vergeetput.
Terecht ook, want arbeiden was wel het laatste wat dié wilden doen. Wij waren, in hun ogen, kapitalisten, en dat wilden ze ook worden. Zomaar. Zondermeer. Eigenlijk had toen het woord gastparasiet moeten uitgevonden worden, maar het werd wat beschaafder: Allochtoon dus. Een woord dat weinig zegt, tenzij de gelijkenis met Alien: een totaal andersdenkend wezen als het ware. Nooit gezien in onze contreien, en dus exotisch tot en met.
En bepaalde simpelen van geest, zoals Paula dHondt, vielen er al direct voor. Startten een complete knuffelpraktijk op. Want vermits die wezens niet leken te accorderen met onze cultuur, moesten wij hen dan maar een stapje tegemoetkomen. Ze vooral niet proberen omhoog te halen naar onze cultuur, maar onszelf verlagen naar de hunne.
Toen dat van nature uit niet lukte wegens onnatuurlijk, werd dan maar een onnatuurlijke wet gemaakt. Onze regering vond het middel om ons een antiracismewet door de strot te drukken! Tegelijk met het indoctrineren van het lerarenkorps.
Want welk middel tot educatie en vooral indoctrinatie is er beter dan de school? En welk soort blanken is gemakkelijkst te beïnvloeden? Leerkrachten! Het merendeel van dat soort heeft immers de minste levenservaring: de jeugd doorgebracht vóór de lessenaar, de rest van hun leven áchter de lessenaar. Die kun je dus alles wijsmaken, en zéker al als je Paula Dhondt noemt en wat politieke macht hebt weten te bekomen.
En nu ben ik wel de laatste om kwaad te spreken over Paula dHondt. Waarschijnlijk is ze een heel braaf mens. Een mens die het waarschijnlijk overal goed zou doen: als huisvrouw, als kleuterjuf, als onthaalmoeder, vroedvrouw of wat dan ook. Maar toch niet in de politiek hé? Een dergelijk mens inzetten tegenover een der geniepigste religies die de wereld ooit heeft voortgebracht stond eigenlijk gelijk aan een schaap in de leeuwenkuil gooien.
En het zaakje ging aan het rollen! Het woord Allochtoon werd heilig verklaard. Van gast-arbeiders was geen sprake meer. Eerst moest aan de eisen van de allochtonen worden voldaan. Een centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding werd opgericht.
De Vlaamse kindjes werden onderwezen in multiculturele toestanden en slikten die leerstof braaf, om ze later ook als jankerd in de praktijk te brengen.
Ze werden met de neus in de uitwerpselen van hun voorouders gedrukt. Want hun voorouders hadden de verkeerde cultuur en instelling. Hun voorouders waren veel te vaderlandslievend, en dat mocht nu plots niet meer. Hun voorouders hielden zoveel van hun land dat ze vreemde inmenging niet konden tolereren. Vreemde culturen de onze laten ondermijnen al zéker niet. Dat alles moest veranderen. En daar zou dat arme onwetende schaap van een Paula nu wel eens voor zorgen!
Prachtige initiatieven, door onze voorouders geschapen voor eigen volk, zoals sociale woningbouw, moesten in de eerste plaats ten goede komen aan de allochtonen! Want dié kwamen hier immers werken (?!?) en onze economie er weer bovenop helpen (?!?).
OCMWs moesten in de eerste plaats aandacht besteden aan de eisen en noden van allochtonen. En óf die eisen en noden hadden!!! De budgetten die onze voorouders bijeengespaard hadden voor de kansarmen onder ons eigen volk werden gretig opgeslurpt door cultuurbarbaren.
Kortom: het land werd verraden door de eigen leiders, en wel op een manier die in de geschiedenis nog nooit was voorgekomen. Niet honderden, maar duizenden van onze voorouders zouden zich omkeren in het graf als ze zagen wat onze kindministertjes wel aan het uitrichten waren.
Maar ik dwaal weer af. Ik zou over barometers spreken. Wel, ik vraag me af of er in België nog een universiteit te vinden is die het zou aandurven een barometer op te stellen van de verschillende soorten allochtonen en hun bijdrage tot onze economie.
Zon barometer zou er dan als volgt moeten uitzien:
Land van herkomst:
Aantal:
Werkend:
Stempelend:
OCMW:
Mutualiteit:
Sociale woning:
% Criminele feiten per persoon:
België
Marokko
Spanje
Italië
Albanië
Enz
Totalen:
Totaal verlies voor België:
!!!
Totale winst voor België:
???
Jammer dat ik geen cijfers kan invullen. Maar wedden dat, àls deze cijfers, correct ingevuld, onder de ogen van de bevolking zouden komen, de grote multiculturele jankerds onder de echte Belgen wel even zouden slikken en in het vervolg de grote bek houden?
Want hun gejank brengt alleen maar hun eigen toekomst in een soort van gevaar dat ze voorlopig nog helemaal niet kunnen bevatten!
Dat zullen ze pas doen als het telaat is.
Multicultuur globalisatie Grote woorden die grote invloed hebben op de idealisten onder de jongeren. Helaas weten die idealisten van het leven nog enkel maar datgene wat ze op school leerden en ze dan maar voor evangelie aannemen.
Vandaag wou ik mijn muze eens wat rust gunnen; eens een dagje overslaan. Maar toch wil ik nog even doorpraten over die Salduz wet (wat een lelijk woord) en de gevolgen die we er mogen van verwachten.
De gemiddelde crimineel is meestal niet erg intelligent (anders zou hij niet zozeer geneigd of genoodzaakt zijn de criminele toer op te gaan). En dat is nu juist een pluspunt voor de samenleving: hij valt nogal gauw door de mand als hij het met zijn eigen hersenen moet doen!
Nu echter zal de politie telkens weer af te rekenen hebben met een duo crimineel dom + intellectueel gespecialiseerd. Een gevaarlijkere combinatie voor de samenleving kun je je moeilijk indenken! Maar het biedt, voor de regering althans, één voordeel: er zal niet zo druk meer moeten worden gewerkt aan nieuwe gevangenissen, want het zal een pak moeilijker worden er iemand binnen te krijgen! Ik denk dat ze eerder aan afbouw gaan moeten denken.
Over het feit dat de eerste minuten na een arrestatie van cruciaal belang zijn had ik het al in mijn vorige column. Maar er is meer:
Als er twee daders zijn bij een misdrijf, heeft de politie het nog een pak makkelijker om bekentenissen af te dwingen: ze worden onmiddellijk van mekaar afgezonderd, zodat geen afspraken kunnen worden gemaakt, en elk afzonderlijk verhoord. De tegenstrijdigheden in die verklaringen dragen er sterk toe bij dat ze door de mand vallen.
Ook dàt zal nu niet meer kunnen, want meneer de advocaat is erbij om te soufleren!!!
Zoals reeds gezegd, is die wet afkomstig uit Amerika. Waar, wanneer en waarom hij daar is ontstaan weet ik niet, maar heb wél een donkerbruin vermoeden:
Waarschijnlijk in de tijd van Al Capone, toen Chicago, en een groot deel van Amerika, werd geleid door de maffia, die tot in de hoogste regeringskringen was doorgedrongen. Voor de bescherming van het eigen soort moést de politie toen wel een stokje in de wielen worden gestoken, en dus
En nu dringt het Europees hof voor de rechten van de mens ons diezelfde wet op! Gaat het bij dit hof echt wel om de rechten van de mens, of om de rechten van de crimineel?
Idem dito de wet op de privacy. Wie is daarbij gebaat? Ook weer de crimineel natuurlijk. De modale burger die het rechte pad bewandelt hoéft geen privacy van deze omvang. Misschien héél misschien als hij zich bij een slippertje op een plaats of gezelschap bevindt waarvan ze thuis best niets weten
Maar er is ook geen enkele politieman te vinden die dàt niet zou begrijpen. Gezinsproblemen veroorzaken behoort immers niet bij de taak van de politie! Tenminste zolang dat illegaal uitstapje niet aan criminaliteit wordt gekoppeld.
We hebben nu dus al de Salduz wet geanalyseerd, de wet op de privacy, en de volgende in de rij die de politie kortwiekt is de antiracisme wet.
In beroepsomstandigheden ben ik, gelukkig, heel weinig in contact gekomen met allochtonen. Maar van de weinigen waarmee ik wél in de clinch kwam heb ik alleen maar onthouden dat ze, en ik spreek van 30 jaar geleden, alleen maar een paar woorden Frans kenden. Die woorden waren:
- Moi connai la loi;
- Toi racist.
- Jai droit à un avocat! (Dat hadden ze dan weer uit Amerikaanse films gehaald).
We zijn dertig jaar verder en reken maar dat ze de wet, en vooral dan de gedeelten die in hun voordeel spreken, nu pas héél goed kennen. En op die Salduz wet zaten ze ook echt wel te wachten denk ik.
En de regering die kleutert maar voort. Onkundig. Onprofessioneel. Gewoon onschuldig-kleuterachtig!
Democratie? Met leken die moeten besturen? Met politieke partijen die enkel maar aan partijbelang denken? Kan nooit goed aflopen.
We hebben dringend nood aan een totaal nieuwe regeringsvorm, met mensen die hun sporen hebben verdiend in de praktijk van het departement waarvan ze het hoofd zijn. Zoniet zal het steeds meer spaak gaan lopen, tot de volledige ondergang.
Salduz-wet kost jaarlijks minstens 55 miljoen euro (PRESS)
maandag 25 juli 2011 om 07u09
(Belga) De Salduz-wet zal de Belgische overheid jaarlijks minstens 55 miljoen euro kosten. De eenmalige opstartkost van de wet die bepaalt dat verdachten tijdens het eerste verhoor recht hebben op bijstand van een advocaat, wordt eveneens geraamd op 55 miljoen euro. Dat schrijven De Standaard en Het Nieuwsblad.
De Kamer keurde vorige week de Salduz-wet goed die de Belgische wetgeving aanpast aan het Salduz-arrest van het Europese Hof van de Rechten van de Mens. "Om Salduz op te starten, schatten we de kosten voor alle lokale politiezones samen op 55 miljoen euro", zegt Dirk Van Nuffel, korpschef in Brugge en voorzitter van de Vaste Commissie voor de lokale politie. Dat geld dient voor opleiding en training en voor aanpassing van de infrastructuur. Jaarlijks zal daar volgens Van Nuffel 23 miljoen euro bijkomen, "de prijs van de extra uren die de agenten zullen moeten kloppen". Ook zal de overheid dieper in de buidel moeten tasten voor pro-Deoadvocaten. Minister van Justitie Stefaan De Clerck (CD&V) verwacht ongeveer 30 miljoen euro per jaar extra, inclusief de tolken. Indien gekozen wordt voor een callcenter om de advocaat op te roepen, zal dat jaarlijks 2 miljoen euro kosten, zegt Kati Verstrepen, bestuurder bij de Orde van Vlaamse Balies. (KAV)
Wiens geld? Het belastingsgeld van de brave burger.
Wie heeft er wat aan? De crimineel.
Waarvoor dient het? Bescherming van de crimineel en bemoeilijken van de taak van de politie.
Hoe werkt het? Elke politieman weet dat de eerste minuten na een arrestatie van cruciaal belang zijn. Met wat doorzicht en intelligentie is het dan relatief makkelijk zodanige vragen te stellen dat de verdachte er in loopt en bekent. Zijn arrestatie betekent voor hem meestal een verrassing, en hij heeft nog niet de tijd gehad een plan de campagne te bedenken. Hét moment om een bekentenis uit te lokken!
Nu zal dat niet meer kunnen! Naar Amerikaans model zal hij nu eerst een advocaat kunnen vragen! Een advocaat die hem ssst zal zeggen als de politie met een vraag komt die hem zou kunnen strikken. Een advocaat die wijzelf betalen, om het onze misdadigers nog maar eens een stuk gemakkelijker te maken, en de politie een stuk moeilijker.
Met andere woorden: Na het importeren van criminelen uit zowat alle landen, wordt nu een schandalig stukje amerikaanse wetgeving geïmporteerd om deze categorie te beschermen. Willen we dan een chaotische wild-west wereld zoals in amerika, waar zowat iedereen zwaar bewapend moet rondlopen om zijn lijf en gave te beschermen?
Politie of advocaat? De politie heeft als taak het land misdrijfvrij te houden. Een advocaat heeft daar geen boodschap aan. Zijn enige taak is zijn klant (schuldig of onschuldig) te proberen vrij te pleiten. En nu gaat men juist dié meneer inschakelen om de taak van de politie grondig te dwarsbomen.
Conclusie: Ware het niet dat ik ervan overtuigd ben dat de regering handelt uit 'domme onschuld', ik zou bijna gaan denken dat de zetel van de criminaliteit zich in de Wetstraat bevindt!
Het VTM-nieuws heeft er gisteravond ongeveer anderhalve seconde aan besteed en toen vlug van onderwerp veranderd. Mocht het niet langer van de regering? Bang dat de burger de oren zou spitsen?
Aan wiens kant staat de regering eigenlijk? En wie heeft dat nu nog altijd niet begrepen?
Of hebben de lakse regeringen van Europa hem gebaard?
De wereld kijkt vol afschuw toe en je kunt er donder op zeggen dat de verkeerde conclusies zullen worden getrokken!
Honderd onschuldige jongeren vermoorden als slachtvee kan door geen enkele ideologie worden goedgepraat! Kan ook geen enkele politieke zaak ten goede komen! Want onschuldig wáren die jongeren. Hoogstens, jong als ze waren, geindoctrineerd door de heilige drievuldigheid:
Gelukkig zit het monster achter de tralies, maar dat doet niets af aan het leed van de vele families! De dader mag dan al vastzitten, de aanstoters gaan nog maar eens vrijuit. Want net zoals de lakse Duitse regering in de jaren 1930 het monster Hitler baarde, heeft Europa nu het monster Anders Behring Breivik gebaard.
Dat is namelijk wat er gebeurt als de natuurlijke geaardheid van eigen volk schromelijk wordt verloochend en vervangen door onnatuurlijke wetten!
Het zou niet mogen gebeuren Breivik heeft zijn eigen zaak alleen maar zwaar beschadigd. Maar als je bij mensen die nog weten na te denken blinde woede zaait weet je nooit waarop het zal uitdraaien.
Laat ons hopen dat dit niet het topje van de ijsberg is!
Commissaris Hongermaat was nog maar eens in alle staten. Er werden handtassen gestolen. Zomaar op straat. Zomaar in ZIJN stad! Zijn versterkte burcht leek aan het wankelen te gaan! Wàt hij er ook maar tegen probeerde in te zetten, het lukte niet.
Het gebeurde zowat altijd na de laatste avondvertoning van de bioscopen. De dader mengde zich tussen het uitstromend publiek, zocht zich een slachtoffer, rukte haar de handtas van de schouder en verdween gewoon. Leek in luttele seconden in rook opgelost te zijn.
En die morgen lag het zevende proces-verbaal ter ondertekening op het bureel van Hongermaat. Ondanks alles wat hij al had geprobeerd bleef de dader toeslaan! Hij had al undercover agenten ingezet op bepaalde dagen en bepaalde plaatsen, maar op dié dagen en plaatsen gebeurde dan niets.
Nu was hij het beu en greep naar zijn laatste redmiddel: Fred en ik. Zijn geheim wapen. En dit keer kwam hij ons zélf, in hoogsteigen persoon, opzoeken in de garage, waar we net onze motos aan het poetsen waren.
- Ofwel kent de dader veel van onze agenten, dus ook in burger, ofwel observeert hij heel grondig de omgeving alvorens toe te slaan. Vond Fred.
- Mogelijk. Maar die kerel moet gesnapt worden. Ik wil geen ongedierte in MIJN stad. Hebben jullie soms ideeën?
- Mijn eigen auto in de omgeving parkeren en afwachten misschien? Opperde Fred. Maar ik vond dat niet zon goed idee.
- Als die kerel inderdaad enige tijd vóór het einde van de voorstelling in de buurt rondhangt zullen twee mannen in een auto hem zéker opvallen!
- Ook waar. Zei Fred. Waar in Gods naam zouden we ons kunnen verschuilen?
En daar ging me plots een licht op! Er stond een verouderde en niet meer gebruikte verkeerscabine op een druk kruispunt. Bovendien een paar meter verhoogd om rondom zicht te hebben op het verkeer. Vanuit die cabine kon je de verkeerslichten regelen als de automatiek het eens niet meer kon bolwerken. Maar die automatiek was in de loop der jaren fel verbeterd, en de cabine was al jaren niet meer gebruikt. We hadden er wél de sleutel van. Bovendien had je vanuit die cabine zicht op drie bioscopen in twee verschillende straten. Juist dié bioscopen die voor de dader het aantrekkelijkste waren. Een betere observatiepost konden we ons niet dromen.
- De verkeerscabine! Gooide ik er uit. Van daaruit hebben we een prachtig zicht.
- Goed gedacht, zei Hongermaat, maar iedereen heeft ook zicht op jullie! Er zijn rondom ruiten.
Dat was ook waar. Maar ik bleef me aan het idee vasthouden.
- Zeg als we nu eens deden alsof de cabine binnenin moet herschilderd worden?
- Wat bedoel je dààr nou mee?
- Wel, veel mensen die hun interieur herschilderen of zo, hangen soms ook voorlopig krantenpapier voor de ruiten om inkijk te verhinderen?
- En?
- Wel, als we nu, terwijl we toch in overall staan, die ruiten eens gingen behangen met krantenpapier? Vanavond scheuren we er dan een aantal gaten in en kunnen zien zonder gezien te worden. Dat krantenpapier zal toch niemand opvallen!
- Prima idee. Vond Hongermaat. En quasivenijnig voegde hij er aan toe:
- En vanaf vanavond zitten jullie elke avond vast in die cabine en komen er niet uit vóór de dader gevat is.
- En eh als we hem wél vatten? Hangt er voor ons dan iets aan vast? Deed Fred leep.
- Elk twee extra rustdagen!
- Deal! Zei Fred. Daarvoor kunnen we het doen. Vóór de week om is krijg je de dader op een presenteerblaadje.
Al in de vooravond, om niet op te vallen, betrokken Fred en ik onze stelling, gewapend met verrekijkers. Gewoon in uniform. We zaten toch onzichtbaar, en bij eventuele actie kon ons uniform misverstanden voorkomen.
Drie avonden niets. De vierde avond viel ons een jongeman op die nogal veel op en neer wandelde en duidelijk alles in de gaten hield: de autos, de portieken, zijstraten maar aan de verkeerscabine schonk hij geen aandacht.
- Zouden we soms beet hebben?
- Goed in de gaten houden die kerel!
Cinema Princes liep uit. Op hoogstens 50 meter van ons. Goed uitkijken nu. Er kwamen eigenlijk maar een twintigtal mensen buiten. Blijkbaar was de film niet zon succes. Ze verspreidden zich in zowat alle richtingen. Een oudere dame en een meisje kwamen onze richting uit en sloegen de hoek van de andere straat om, zodat we ze nog steeds konden blijven volgen. Het meisje was niet interessant voor ons. Jonge meisjes lopen nu eenmaal niet met schatten in de handtas rond. De oudere dame leek op dat gebied interessanter.
- Hé, waar is die kerel nu? Heb je hem nog gevolgd?
Neen dus! Onze aandacht was eventjes afgeleid door de bioscoop die leegliep, en plots leek de jongeman verdwenen.
En toen, terwijl we de dames scherp bleven in het oog houden, kwam hij plots, als vanuit het niets, uit tegengestelde richting afgewandeld. Waar verdorie was die kerel plots uitgekomen? Uit een portiek? Hoedanook, we stonden beiden op scherp! De adrenaline gierde ons door het lijf.
We hielden de adem in toen hij de dames naderde. En beet! In één ruk had hij de handtas van de oudere dame en rende ermee weg. In onze richting!
De deur van de cabine vloog open, we sprongen de zes trappen af, maar toch was hij ons al voorbij. Er achteraan dan maar. Een blik over de schouder leerde hem dat de politie achter hem aanzat, en hij versnelde zijn loop.
Ik was wat jonger, lichter en fitter dan Fred, en liep daardoor vooraan, maar wanhoopte! Die kerel was waarschijnlijk een sporter, en zéker een spurter. Ik zou hem nooit kunnen inhalen! Maar toen deed hij de stommiteit van zijn leven: stak de brede straat over. Mijn hersenen draaiden op volle toeren: hoe kon ik voordeel halen uit die situatie? Meetkundelesjes uit de lagere school schoten me door het hoofd. De straat veranderde in een lange rechthoek. Hij stak nagenoeg haaks over. Zijn afstand naar het einde van de rechthoek was dus een korte + een lange zijde. Als ik zelf heel schuin overstak en een diagonaal vormde, dan was mijn afstand naar het eind van de rechthoek een stuk korter hé?
Over mijn schouder zag ik dat Fred wél overstak. Preciés wat we nodig hadden om hem in te sluiten!
En nét zou ik aan mijn diagonaal beginnen, toen de dief zijn tweede fout maakte: hij liep nu aan de andere kant, en keek naar mij. En natuurlijk léék ik hem voorbij. Ik had immers nog niet gedwarst! En hij liep er in: dacht dat ik sneller liep dan hij, keerde zich om en liep de andere kant uit maar daar was Fred! Die had in een fractie van een seconde ook gezien wat er gebeurde en was in een portiek gesprongen. En nét toen de dief hem zou voorbijlopen, sprong hij er uit, vuist naar voor gericht. En de arme jongen liep récht op de ijzeren vuist van onze Fred! Een hevige bloedneus tot gevolg.
Toen we binnenliepen met onze geboeide buit kon het Fred niet schelen of Hongermaat al dan niet te bed lag. Hij pakte de telefoon en belde hem op.
- Euh commissaris? De buit is binnen hoor! Wilt u niet vergeten om morgen onze twee extra rustdagen op de agenda te plaatsen?
Het kon Hongermaat al evenmin schelen dat hij uit bed was gebeld, want oef! Zijn versterkte burcht was weer ongediertevrij. Nu kon hij weer gaan dromen van elfjes en kaboutertjes.
Ja, dàt was nog eens een commissaris die zich bewust was van zijn taak en nooit zou rusten zo lang er van enige onrust sprake was in de stad. En bovendien ook altijd weer in die opzet slaagde!
Maar euh in alle bescheidenheid: hij had dan ook een paar geheime wapens!
Soms probeer ik wat te grasduinen in andere blogs. Je weet nooit of je een gelijkgestemde viool tegenkomt. Maar helaas! Veel blogs zijn loodzwaar en het duurt een eeuwigheid voor je ze op je scherm krijgt. Zéker met een internetverbinding die niet erg snel loopt. Ik hou het dan ook al gauw voor bekeken en stop het downloaden.
De oorzaak daarvan ligt waarschijnlijk in het feit dat veel bloggers hun marges volstouwen met piepkleine fotootjes (die tóch evenveel cyberplaats innemen als grote). Al die fotos moeten, om het blog op je scherm te krijgen, worden gedownload. Soms honderden, + een heleboel gadgets. En dat kan duren en blijven duren!
Nu ja elk zijn goesting en ik moet wél bekennen dat zon marges mooi ogen. Zelf leg ik het een beetje anders aan boord.
Ik zet ook fotos op mijn blog, maar dan wél in het tekstgedeelte en passend bij de tekst. Vermits dié berichtjes standaard maar met tien tegelijk openen, gaat het downloaden in een wip. Liever een lege marge dan een loodzware die de bezoeker ontmoedigt en soms toch niet interesseert.
Maar hoé pas je zon foto precies dààr waar je hem wilt in je tekst? Er zijn waarschijnlijk veel manieren, maar ik hou het bij mijn eigen manier, ontwikkeld na enkele teleurstellingen. De fotos worden allemaal van mijn harde schijf naar sennet upgeload en zijn niet gelinkt aan enige URL. Voor wie interesse heeft volgt hier mijn werkwijze:
1. De foto verkleinen! Dat kun je met een programma dat je via Sennet zélf kunt downloaden. Sennet plaatste er ook een glasheldere uitleg bij, zowel voor de installatie als voor het gebruik. Beter kan ik het niet. Dit is de link: http://www.seniorennet.be/Pages/Overige/support.php?hulp=418
2. De tekst invoegen. A. Sennet blogs - Administratie toevoegen. B. Je typt of plakt je tekst in het invoegformulier.
3. Tabellen invoegen.
Op de plaats waar je fotos wilt voeg je een tabel in van 1 rij en 1 kolom (gewoon een kader dus). Je zet daarvoor je cursor op de juiste plek in je tekst, en klik daarna het symbool tabel aan.
Dan krijg je het volgende dialoogvenster:
Alle rood omringde gedeelten moet je zelf invullen, want ze staan op andere, of helemaal géén waarden. Bij uitlijning Tabel kun je kiezen tussen links, rechts, gecentreerd, enz.
Uitlijning tekst is voor onze toepassing niet van belang.
De kleuren kies je door het vakje kleur aan te vinken. Je krijgt dan een kleurenpalet waaruit je kunt kiezen.
Tenslotte zie je in de preview onderaan hoe je kolom er zal uitzien. Daar staan altijd 3 kolommen, maar daaraan hoef je je niet te storen. Je klikt nu OK en de kolom is netjes ingevoegd op de plaats van je cursor.
Staat hij toch niet helemaal juist? Even de muispijl er op tot die in een kruisje verandert en je sleept de kolom naar waar je wilt.
Zorg er ook liefst voor om twee keer zon tabel in je tekst te plaatsen en ook twee fotos toe te voegen. Want één foto gaat niet! Wil je er persé maar eentje, maak dan één kolom, maar voeg straks twee fotos (eventueel dezelfde) toe. Eentje daarvan kun je dan in een volgende stap weer wissen (muispijl erop, rechter muisknop, en knippen).
4. Fotos toevoegen.
In mijn geval, fotos van de harde schijf:
Klik op bladeren bij foto 1 en kies de (verkleinde!) foto van je harde schijf.
Doe hetzelfde voor foto2.
5. Eerste keer opslaan. Scrol nu naar beneden, vink het vakje kladversie aan en klik daaronder op toevoegen.
6. Fotos juist plaatsen. Klik eerst weer op wijzigen bij Sennet administratie, en klik dan op wijzigen bij de titel van je kladbericht. Je bericht verschijnt, de (lege) kolommen staan netjes op hun plaats en je twee fotos zijn helemaal onderaan ingevoegd. Nu moet je ze nog verslepen naar het juiste kader (tabel). Muispijl op de foto en als het pijltje een kruisje wordt rechterknop ingedrukt houden en dan kun je verslepen. Moet je helemaal naar de bovenkant van je tekst, dan zul je dat de eerste keren in stappen moeten doen: telkens zover je kunt in het venster. Daar de muisknop lossen, naar omhoog scrollen, en weer verder slepen, tot het juiste kader zichtbaar wordt. Je sleept de foto er nu gewoon in, lost de muisknop en het kader past zich automatisch aan de grootte van de foto aan. Met de hoekpuntjes van de foto kun je nu ook nog zoomen tot je de gewenste grootte bekomt.
Je kúnt ze ook wel in één keer van beneden naar boven slepen, maar dat vergt enige oefening: je moet de muispijl dan precies tegen de bovenrand van het tekstkader blijven houden. Wat zoeken, want het luistert héél nauw. Voorzichtig wat omhoog en naar beneden bewegen, tot de juiste plaats is gevonden en de tekst gaat scrollen.
7. Laatste controle Als alles netjes staat waar het moet staan, scrol je nog even naar beneden, want daar waar de fotos stonden, zijn nu spaties. Die wis je best.
Dan controleer je of het vakje kladversie nog aangevinkt staat. Normaal niét meer!!! Dus, opletten als je nog niet direct wilt publiceren, en het terug aanvinken alvorens op toevoegen te klikken.
8. Publiceren: Vinkje weg bij kladversie, datum controleren en op toevoegen klikken. En nu snel naar je blog gaan kijken: is alles netjes op zijn plaats gevallen? Oef! Zoniet: kijken wat moet aangepast worden, en dat doen via wijzigen.
Een heel pak werk? De eerste keer wel, maar je hebt het vlug in de vingers!
Misschien de eerste keer mijn tekst uitprinten en naast je leggen? Kun je dat niet? Kom nou! Selecteer met ingedrukte linkermuisknop de tekst die je wilt uitprinten, klik daarna met de rechter muisknop in de geselecteerde tekst en kies printen. Makkelijker kan niet.
Dit stukje is niet geschreven om bepaalde nationaliteiten te viseren, maar om duidelijk aan te tonen dat gezond beleid, met de juiste mensen op de juiste plaats, wonderen kan doen en de samenleving een stuk aangenamer en veiliger maken.
Daarvoor zijn slechts twee voorwaarden te vervullen:
1. De juiste mensen op de juiste plaatsen;
2. Die mensen de bevoegdheden en het respect geven dat hen toekomt.
In het huidige België echter wordt heel krachtig gewerkt om beide voorwaarden tot op de bodem af te breken. Hoe kan dan nog van enig beleid sprake zijn als de mensen die het moeten waarmaken alle middelen worden ontnomen?
Daar gaan we dan met mijn twee voorbeeldstukjes:
Nederlandse studenten
Steeds nog heb ik binnenpretjes als ik aan de jaren zeventig denk en de plotse invasie van Nederlandse studenten die we kregen in onze badstad. Nachtelijke bezoekers nog wel! Die zaten dan op verschillende campings in Cadzant en omstreken en kwamen de bloemetjes effe buitenzetten bij ons. Jaar na jaar weer. Zodra in Nederland de hogescholen en universiteiten sloten waren ze daar. Dat heeft een drietal jaar geduurd. Toen werd het in de kiem gesmoord.
Al hadden we al onze handen vol aan de Belgische snobjes; we kregen er nu de Nederlandse ook nog bij! Het begon klachten te regenen in het politiekantoor.
De klachten verschilden wel wat van de klachten die door onze eigen snobjes werden uitgelokt. Bij die Nederlanders ging het vooral over nachtrustverstoring op de meest onwaarschijnlijke manieren. Zo herinner ik me een slapend echtpaar dat plots een volle bloempot op het bed gegooid kreeg van benedenaf door het open raam. Een ander geliefkoosd praktijkje was dan een sanitaire stop doen in de brievenbussen
Het gebeurde allemaal in één straat. Waar één dancing was. Maar dan wél in een straat waar rustige werkmensen woonden die de volgende morgen uit werken moesten en al dat lawaai en drukdoenerij konden missen als de pest.
Maar het allerergste was de plaag van fietsdiefstallen. Die kerels kwamen in de vooravond van Cadzant al liftend, bleven hier plakken tot in de morgenuren maar vonden dan natuurlijk geen lift meer naar hun camping. En het meest voor de hand liggende was dan een fiets stelen.
Commissaris Hongermaat werd het na een paar jaar grondig beu. Het hele korps kreeg opdracht om er met de grove borstel door te gaan. Zo kon het niet langer.
Om een paar incidentjes te noemen:
Op een vroege morgen reden Fred en ik over een dijk die naar Nederland liep. Deden we altijd s morgens, want zowat elke fietser die je daar naar Nederland zag fietsen zat op een gestolen fiets. Maar die morgen was het nog een stukje erger. Er was in onze badstad nog één bakker die brood aan huis bracht met een heuse bakfiets! En die hadden ze toch wel gestolen zeker? Eéntje trapte, ééntje zat achterop, en er zaten er toch wel een viertal in de open bak.
Mio Buus reed s morgens om 5 uur met de fiets naar het bureel, en zag op een bankje een Nederlands koppeltje naakt op elkaar liggen en hun ding doen. Hij stopte en klopte op de schouder van de jongen.
- Hé vent, gaat het niet misschien?
- Jawel hoor! Antwoordde de Nederlander en ramde naarstig verder.
Vijf minuten later zaten beiden natuurlijk op het bankje op het politiebureel. Ze mochten nog van geluk spreken dat Mio hen de tijd had gegeven zich terug aan te kleden. Ik zag hem namelijk best in staat ze naakt mee te nemen als bewijs.
Enfin, de grove borstel was gezegd, de grove borstel gebruikten we. En óf het werkte! We maakten ze een bepaalde zomer het leven zo zuur dat het fenomeen snel ging uitbloeden en de bevolking weer op beide oren kon slapen. Het was gedaan, en die geschiedenis heeft zich nooit meer herhaald.
Dit verhaaltje is geen fictie! Waar gebeurd, en ik vertel het met een bijzondere reden: van zodra een groep, een volk of een cultuur de levenskwaliteit van de autochtonen komt ondermijnen, moet worden ingegrepen. Wié of wat ze ook zijn. Van racisme is hier totaal geen sprake. Van afkeer tegen een of ander buurland evenmin. Want of het nu Belgen, Nederlanders, Duitsers of Chinezen zijn, die de orde en de veiligheid verstoren, er moet opgetreden worden. De politie moet daartoe over alle middelen kunnen beschikken om haar taak naar behoren te vervullen. Meteen aan de bron aanpakken alvorens het escaleert.
En dàt was wat commissaris Hongermaat zo goed had begrepen. Dàt maakte onze badstad de veiligste van België. Dát maakte het succes van de badstad. En daar ben en blijf ik fier over.
En dàt is wat onze overheid pas zal begrijpen als het totaal uit de hand gelopen is en er geen terugweg meer mogelijk is. Want nu word nog steeds het omgekeerde gedaan: de politie durft bijna niet meer op te treden omdat tientallen wetten hem toch in het ongelijk stellen zodra hij ook maar iéts onderneemt om de brave burger te beschermen. En honderd advocaten staan klaar om de crimineel te beschermen. En honderd rechters vragen niets liever dan hem (de politieman! Niét de crimineel) aan het kruis te nagelen.
Multicultuur.
En om nu nog maar eens de vergelijking te maken met onze escalerende multiculturele samenleving:
In mijn hoekje van België hadden we in die tijd geen last van kleurlingen. Er liepen er wel een paar, maar het waren uitzonderingen. We hadden er geen problemen mee. Behandelden ze als alle anderen. Het woord racisme hadden we nog niet geleerd.
En toch plots hingen er aan verschillende dancings bordjes: Noordafrikanen niet toegelaten. Dat verwonderde ons natuurlijk. En toen we bij de verschillende dancinguitbaters uitleg gingen vragen kregen we telkens weer hetzelfde antwoord:
- Ze vallen de meisjes lastig voor een flirt, maar houden wél hun eigen meisjes thuis. De meisjes dreigen ons dat ze de dancing niet meer te zullen bezoeken als we die kerels niet verbieden. En dus, om onze broodwinning te beschermen kunnen we wel niet anders.
Zo. Dat wisten we dan alweer. We konden die woorden niet in twijfel trekken, want voor die uitbaters maakte het niet uit wie een biertje betaalde. Als het geld maar binnenliep. Als ze die gasten echt buiten hielden moesten ze wel een grondige reden hebben, want niemand weigert zomaar een klant.
Maar enkele jaren later verdwenen die bordjes. Allah had gejankt. Allah had racist geroepen. En vadertje staat was er ingelopen. De antiracismewet was een feit geworden. Nu móchten onze meisjes vrij verkracht worden. En ergens in Vlaanderen ging ene Paula dHondt rustig slapen. Ze had het toch maar weer voor elkaar gekregen die arme drommels de nodige bescherming te bieden! De grootste decadentie uit onze vaderlandse geschiedenis kon beginnen!
Arme Paula! Zalig zijn de armen van geest.
Wat ik met dit alles vooral wil benadrukken is dat je met een beleid zondermeer nergens komt. Je moet ook de nodige elementen inschakelen om dat beleid waar te maken. En zéker die elementen niet zélf eerst kortwieken. Want dat is proberen een oorlog te winnen met een massa aan kostbare wapens, die je eerst helemaal onklaar, en dus nutteloos maakt!
Beleid vraagt moed. Beleid vraagt om toegepast te worden. En het kan pas worden toegepast als de middelen daartoe niet schromelijk worden gekortwiekt met absurde wetten en betuttelende reglementen.
Jawel! Moslims ontvluchten massaal de Moslimlanden!
Marroko, Lybië, Algerije, Afghanistan, Tunesië, Egypte, Turkije en noem maar op! Ze vluchten massaal naar betere landen. Landen dus zoals het onze!
Waarom of waarvoor? Is hún vaderland dan niet goed? Zo te zien niét dus!
Waarom niet? Drie keer raden! Omdat in Moslimlanden de Islam heerst en de bevolking, zoals onder de meeste gezaghebbende religies, arm en dom wordt gehouden en beterschap dus nog niet voor morgen is.
En dus vluchten ze in werkelijkheid voor Allah en de Islam! Groot gelijk.
Maar wat ik dan weer niet begrijp is waarom ze diezelfde Islam dan zo dringend naar hier willen meebrengen! Of snappen ze écht niet waar ze voor vluchten? Kom nou. Nu kun je mensen wel dom houden, maar zó dom dat ze niet eens snappen dat ze dom gehouden worden dat lijkt me er toch wel over. Dat moet dan wel héél diep in de genen ingeworteld zitten.
Hebben ze de gevolgen daarvan dan niet in eigen land gezien? Of willen ze die gevolgen hier alleen maar komen importeren om dan weer van hiér te kunnen wegvluchten eenmaal dat de Islam ook ons land naar de vaantjes heeft geholpen? Beroeps-asielzoekers dus!
En toch áls ze dan al dom zijn, ze zijn toch niet ook blind? Zien toch ook wel wie al die dingen die ze hier zo gretig gebruiken en waarvan ze zo gretig profiteren uitgevonden heeft? Wat hebben Moslims de laatste vijfhonderd jaar uitgevonden? Wat heeft hún samenleving voortgebracht dat niét door andersdenkenden werd uitgevonden? Hoé ik ook zoek, in vind totaal niets, tenzij een totale evolutiestop die al eeuwen aansleept.
Vluchten is bijgevolg pas zinvol als je datgene wat je ontvlucht niet met je meesleurt! Zouden die mensen dat nu echt niet begrijpen?
En begrijpen onze regeringen dat ook niet? Vinden die écht dat wij maar naar datzelfde niveau moeten overschakelen? Want andere mogelijkheden zijn er immers niet om het multiculturele wimpel hoog te kunnen houden. Zijzelf weigeren immers om naar ons niveau op te klimmen en hun geloof in die sprookjes van duizend en een nacht maar op te geven!
En dan zal het ook nog wel ónze schuld zijn zeker dat de hele multiculturele janboel grotesk aan het mislukken is?
De situatie is nét dezelfde als bij een arme en een rijke: laat de rijke de helft van zijn vermogen aan die arme geven, en dan zijn ze allebei even rijk.
Tenminste dat denken de simpelen van geest. Wie verder nadenkt weet dat je binnen de kortste keren en in het beste geval, wéér een arme en een rijke hebt of in het ergste geval, waar die rijke maar blijft geven, twee armen!
En hier volgt dan weer een nieuwe wiskunderegel:
*** De grootste gemene deler van een arme en een rijke is *** *** niet twee halve rijken, maar wél twee hele armen. ***
Daaruit volgt al onmiddellijk dat de grootste gemene deler in een multicultuur zoals het hier aangepakt wordt, een multiverachterd volk is.
Dat laatste is wat er momenteel in Europa aan het gebeuren is.
De zo begeerde rijkdom die ze hier komen zoeken zit niét in de portefeuille, maar tussen de oortjes. En als het daar niet goed zit kun je net zo goed je portefeuille weggooien, want dan blijft er toch niks in.
Boodschap aan de 75% nog overblijvende autochtonen:
Migrantenbeleid Wát een zinloos woord! Hoé zijn we er toe gekomen? Hoé is het zo uit de hand kunnen lopen? Zijn we al dan niet racisten? Ik weet het niet. Wat ik wél weet is dat we geschiedenis aan het schrijven zijn: het einde van onze ooit zo heerlijke Vlaamse volkscultuur! Waar Vlamingen thuis waren. Waar Vlamingen konden drinken, roken en lachen in hun stamkroegjes. Waar jankerds en verzuurders het nakijken hadden.
Ik ben nooit rechtstreeks met migrantenproblemen betrokken geweest, heb er nooit enig zicht op gehad. Integendeel, ik zat in een hoekje van België waar het fenomeen migrant nauwelijks voorkwam. Maar kan nu enkel maar zien wat elk logisch denkend mens ziet op straat, op TV, en in de vele louche winkeltjes en nachtwinkeltjes die al dan niet als witwasserijen voor heel andere praktijken in stand worden gehouden.
En toch, vanuit mijn standpunt als leek wil ik hier even schetsen hoe dat alles is ontstaan, maar voeg er al onmiddellijk aan toe: dit verhaal is het gevolg van deductie. Van mijn persoonlijk terugdenken naar de bron. Het staat dus iedereen vrij er geloof aan te hechten of niet. Persoonlijk ben ik wél rotsvast overtuigd van mijn waarheid. Wie er een andere mening op nahoudt kan gerust reageren.
1. De jaren vijftig en zestig. De oorlog was al lang vergeten, de heropbouw bijna voleindigd, de tewerkstelling zo goed als totaal, en de welvaart steeg zienderogen. Gewone mensen konden zich plots al een bromfiets veroorloven enkele jaren later een autootje TV Allemaal luxeartikelen die een decennium vroeger niet aan de orde waren. In de eerste naoorlogse jaren stond in mijn ouderlijk huis niet eens een zetel. Zitten deed je op een stoel. Radio hadden we niet. Wél een koffergrammofoon en enkele grijsgedraaide 78 toerenplaten. En in elke wijk zaten wel een paar muzikanten die er de sfeer inhielden op warme zomeravonden, als iedereen buiten stond te keuvelen.
Maar Vlamingen waren noeste werkers. Wie aan de dop stond was daar meestal zelf verantwoordelijk voor en in de meeste gevallen was dat ook maar voor heel korte tijd, want het genadegeld dat je daar kreeg volstond amper om te overleven. De hele week werd hard gewerkt, goed verdiend, en enkel in de weekends kon dan worden geprofiteerd van de weinige luxe die men zich door hard werken had kunnen veroorloven.
2. De jaren vanaf 1970. A. Oorzaken. Helaas! Stijgende welvaart en luxe bleken ook stijgende luiheid in de hand te werken! Werkuren waren al drastisch verkort, lonen gestegen, vakbonden waren heer en meester over de industrie en werklui wilden steeds meer verdienen om steeds meer van de verworven luxe te kunnen genieten. De jeugd werd ook heel anders opgevoed: niet meer tot werkmens, maar tot profiteermens.
En het kon niet uitblijven: doppen werd een steeds aantrekkelijker alternatief voor werken. Vooral de zwaarste of vuilste jobs werden niet meer of nauwelijks nog ingevuld. De kolenmijnen bijvoorbeeld: de Vlamingen hadden er zich al voldoende rijk in gezwoegd en waren terug naar Vlaanderen getrokken, waar ze mét de verworven buit hun eigen industrie opbouwden. De walen trokken er de neus voor op om in hun mijnen te gaan werken.
In bepaalde industrieën werd het dan ook moeilijk om bepaalde jobs ingevuld te krijgen. Niét omdat er geen potentieel te vinden was, maar omdat dit potentieel zich hoe langer hoe meer tot het stempellokaal, OCMW of ziekenkas aangetrokken voelde, en verheugd mocht vaststellen dat het niet al te veel moeite kostte om van parasitisme je beroep te maken.
3. De jaren vanaf 1970. B. Gevolgen. De industrie wendde zich dan ook, terecht, tot de regering: als dat zo blijft voortduren stevenen we recht op de ondergang af. We hebben dringend nood aan betaalbare arbeidskrachten. In de regering werd over het fenomeen nagedacht. Men kon twee kanten uit:
a. De lui geworden eigen bevolking weer tot werken aanzetten door de sociale voorzieningen wat terug te schroeven tot een aanvaardbaar peil. Maar daarvoor moest een strijd met de vakbonden worden aangegaan, en dat durfde men niet! Zou stemmenverlies betekenen.
b. Als de eigen bevolking niet meer wilde werken, dan maar vreemden aantrekken. Was makkelijker, en leverde geen strijd noch onsympathieke maatregelen op.
Natuurlijk werd, zoals steeds in de politiek, de weg van de minste weerstand gekozen. Vreemden aantrekken dus! Aanvankelijk waren het Hongaren die er dankbaar gebruik van maakten wegens de politieke rellen in hun land. Dan volgden anderen. En dat lukte perfect zo lang die vreemden uit Europa en gelijkaardige culturen kwamen: Italië, Spanje, enz. Die mensen vestigden zich hier, vormden één met de plaatselijke bevolking, klaagden niet en hoefden ook geen centra voor gelijke kansen te eisen. Die kansen kregen ze zó omdat ze die ook verdienden door hun arbeid. (Eisen doen alleen mensen die zelf niets weten te verwezenlijken.)
Maar toen ook dié bron was uitgeput, werd, gemakshalve voortbreiend op de kous die de vorige generatie politici had aangezet, naar andere volkeren uitgekeken. En toen begon het helemaal mis te lopen.
Maar juist in dié cruciale jaren had, met een klein beetje gezond verstand en politieke moed, de zaak helemaal anders kunnen aangepakt worden. De vreemden hadden, zodra werd ingezien welk vlees men in de kuip had, op hun plichten moeten gewezen worden en de eigen bevolking op hun rechten. Maar juist het omgekeerde gebeurde. Met de alom gekende gevolgen. En wie die gevolgen nóg niet heeft onderkend is stekeblind of moet hoognodig iets aan zijn hersenen laten doen. Want daar zullen dan wel grote kosten aan zijn. De milde gastheer hoeft zich niet aan te passen aan de gast, maar juist andersom.
In elk geval, men heeft de zaak nu al zodanig laten escaleren dat een gentlemans agreement niet meer mogelijk is. Dat probeert men nochtans wel, door ze op onze kosten en nog een gouden handdruk terug naar huis te sturen. Maar dat werkt al lang niet meer. Daar werd veel te lang mee gewacht. Daar hebben de vele uitheemse baarmoeders ondertussen ook al een stokje voor gestoken. Wie in België wordt geboren is immers van nature uit ook Belg.
Maar ook dát zou geen probleem geweest zijn, moesten die zogenaamde nieuwe Belgen van natuur, ook als Belgen van cultuur waren opgevoed. Maar dat kon blijkbaar niet. Was teveel gevraagd. WIJ moesten onze cultuur aanpassen. Niét zij.
De verschillende opeenvolgende regeringen hebben dat beginsel steeds meer in de verf weten te zetten. Met wetten tégen de eigen bevolking; met wetten vóór de vreemdelingen. En nu zit men met de gebakken peren.
Een goede oplossing bestaat niet meer en hoeft dus ook niet meer gezocht te worden. We kunnen enkel nog naar de minst slechte oplossing zoeken en dan ook de politieke moed hebben ze toe te passen!
België lijkt niet meer in staat een regering te vormen. Door het struikelen over kleine communautaire probleempjes van eigen keuken. Oók zelf gebrouwen door voorgaande regeringen.
Maar als dát al zon onoverkomelijk probleem is Wat zullen ze doen als de bevolking eindelijk begint te snappen wat het allergrootste probleem is waaronder België gebukt loopt? Een probleem dat nu nog niet gesnapt wordt door de meerderheid. Omdat de regering en de media doen of de neus bloedt. Zich blijkbaar van geen kwaad bewust lijken. Dat is immers ook de makkelijkste weg zolang de bevolking zich toch niet van de aankomende ramp bewust lijkt.
We hebben sedert 1831 strijd moeten voeren om met twee gemeenschappen met nochtans dezelfde cultuur overeen te komen. Hoe zullen we ooit uit dezelfde soort strijd, maar met totaal verschillende culturen komen?
Of politici dat niet weten? Jawel hoor! Heel hoog schat ik ze wel niet in, maar zó stom kunnen ze nu toch ook niet zijn. Maar ze WILLEN het gewoon niet weten. Ze willen op hun gemak zijn! Veel verdienen en weinig presteren! Het wordt telkens weer doorgeschoven naar volgende generaties politici, net als BHV.
Het is intriest te moeten vaststellen dat de rol van politici in de eenentwintigste eeuw alleen nog bestaat uit de jankerds en verzuurders terwille zijn, proberen herverkozen te worden, en de grote problemen in schromelijk geminimaliseerde vorm doorspelen over het schijnbaar eindeloze politieke veld. Hopende dat er ooit wel érgens een goede goalkeeper zal staan.
Ijdele hoop, want ondertussen wordt de multiculturele bal steeds groter, net zoals het voorbeeld BHV. Een Jean Marie Pfaff zal niet meer volstaan! Ze zullen zélf, en NU de handen uit de mouwen moeten steken.
De stier bij de horens vatten? Kom nou dat kunnen ze nog niet met een lammetje. Cafébazen in het failliet storten is een pak makkelijker!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
