Commissaris Hongermaat was nog maar eens in alle staten. Er werden handtassen gestolen. Zomaar op straat. Zomaar in ZIJN stad! Zijn versterkte burcht leek aan het wankelen te gaan! Wàt hij er ook maar tegen probeerde in te zetten, het lukte niet.

Het gebeurde zowat altijd na de laatste avondvertoning van de bioscopen. De dader mengde zich tussen het uitstromend publiek, zocht zich een slachtoffer, rukte haar de handtas van de schouder en ‘verdween’ gewoon. Leek in luttele seconden in rook opgelost te zijn.

En die morgen lag het zevende proces-verbaal ter ondertekening op het bureel van Hongermaat. Ondanks alles wat hij al had geprobeerd bleef de dader toeslaan! Hij had al undercover agenten ingezet op bepaalde dagen en bepaalde plaatsen, maar op dié dagen en plaatsen gebeurde dan niets.

Nu was hij het beu en greep naar zijn laatste redmiddel: Fred en ik. Zijn geheim wapen. En dit keer kwam hij ons zélf, in hoogsteigen persoon, opzoeken in de garage, waar we net onze moto’s aan het poetsen waren.

- Ofwel kent de dader veel van onze agenten, dus ook in burger, ofwel observeert hij heel grondig de omgeving alvorens toe te slaan. Vond Fred.

- Mogelijk. Maar die kerel moet gesnapt worden. Ik wil geen ongedierte in MIJN stad. Hebben jullie soms ideeën?

- Mijn eigen auto in de omgeving parkeren en afwachten misschien? Opperde Fred. Maar ik vond dat niet zo’n goed idee.

- Als die kerel inderdaad enige tijd vóór het einde van de voorstelling in de buurt rondhangt zullen twee mannen in een auto hem zéker opvallen!

- Ook waar. Zei Fred. Waar in Gods naam zouden we ons kunnen verschuilen?

En daar ging me plots een licht op! Er stond een verouderde en niet meer gebruikte verkeerscabine op een druk kruispunt. Bovendien een paar meter verhoogd om rondom zicht te hebben op het verkeer. Vanuit die cabine kon je de verkeerslichten regelen als de automatiek het eens niet meer kon bolwerken. Maar die automatiek was in de loop der jaren fel verbeterd, en de cabine was al jaren niet meer gebruikt. We hadden er wél de sleutel van. Bovendien had je vanuit die cabine zicht op drie bioscopen in twee verschillende straten. Juist dié bioscopen die voor de dader het aantrekkelijkste waren. Een betere observatiepost konden we ons niet dromen.

- De verkeerscabine! Gooide ik er uit. Van daaruit hebben we een prachtig zicht.

- Goed gedacht, zei Hongermaat, maar iedereen heeft ook zicht op jullie! Er zijn rondom ruiten.

Dat was ook waar. Maar ik bleef me aan het idee vasthouden.

- Zeg… als we nu eens deden alsof de cabine binnenin moet herschilderd worden?

- Wat bedoel je dààr nou mee?

- Wel, veel mensen die hun interieur herschilderen of zo, hangen soms ook voorlopig krantenpapier voor de ruiten om inkijk te verhinderen?

- En?

- Wel, als we nu, terwijl we toch in overall staan, die ruiten eens gingen behangen met krantenpapier? Vanavond scheuren we er dan een aantal gaten in en kunnen zien zonder gezien te worden. Dat krantenpapier zal toch niemand opvallen!

- Prima idee. Vond Hongermaat. En quasivenijnig voegde hij er aan toe:

- En vanaf vanavond zitten jullie elke avond vast in die cabine en komen er niet uit vóór de dader gevat is.

- En eh… als we hem wél vatten? Hangt er voor ons dan iets aan vast? Deed Fred leep.

- Elk twee extra rustdagen!

- Deal! Zei Fred. Daarvoor kunnen we het doen. Vóór de week om is krijg je de dader op een presenteerblaadje.

Al in de vooravond, om niet op te vallen, betrokken Fred en ik onze ‘stelling’, gewapend met verrekijkers. Gewoon in uniform. We zaten toch onzichtbaar, en bij eventuele actie kon ons uniform misverstanden voorkomen.

Drie avonden niets. De vierde avond viel ons een jongeman op die nogal veel op en neer wandelde en duidelijk alles in de gaten hield: de auto’s, de portieken, zijstraten… maar aan de verkeerscabine schonk hij geen aandacht.

- Zouden we soms beet hebben?

- Goed in de gaten houden die kerel!

Cinema ‘Princes’ liep uit. Op hoogstens 50 meter van ons. Goed uitkijken nu. Er kwamen eigenlijk maar een twintigtal mensen buiten. Blijkbaar was de film niet zo’n succes. Ze verspreidden zich in zowat alle richtingen. Een oudere dame en een meisje kwamen onze richting uit en sloegen de hoek van de andere straat om, zodat we ze nog steeds konden blijven volgen. Het meisje was niet interessant voor ons. Jonge meisjes lopen nu eenmaal niet met schatten in de handtas rond. De oudere dame leek op dat gebied interessanter.

- Hé, waar is die kerel nu? Heb je hem nog gevolgd?

Neen dus! Onze aandacht was eventjes afgeleid door de bioscoop die leegliep, en plots leek de jongeman verdwenen.

En toen, terwijl we de dames scherp bleven in het oog houden, kwam hij plots, als vanuit het niets, uit tegengestelde richting afgewandeld. Waar verdorie was die kerel plots uitgekomen? Uit een portiek? Hoedanook, we stonden beiden op scherp! De adrenaline gierde ons door het lijf.

We hielden de adem in toen hij de dames naderde. En… beet! In één ruk had hij de handtas van de oudere dame en rende ermee weg. In onze richting!

De deur van de cabine vloog open, we sprongen de zes trappen af, maar toch was hij ons al voorbij. Er achteraan dan maar. Een blik over de schouder leerde hem dat de politie achter hem aanzat, en hij versnelde zijn loop.

Ik was wat jonger, lichter en fitter dan Fred, en liep daardoor vooraan, maar wanhoopte! Die kerel was waarschijnlijk een sporter, en zéker een spurter. Ik zou hem nooit kunnen inhalen! Maar toen deed hij de stommiteit van zijn leven: stak de brede straat over. Mijn hersenen draaiden op volle toeren: hoe kon ik voordeel halen uit die situatie? Meetkundelesjes uit de lagere school schoten me door het hoofd. De straat veranderde in een lange rechthoek. Hij stak nagenoeg haaks over. Zijn afstand naar het einde van de rechthoek was dus een korte + een lange zijde. Als ik zelf heel schuin overstak en een diagonaal vormde, dan was mijn afstand naar het eind van de rechthoek een stuk korter hé?

Over mijn schouder zag ik dat Fred wél overstak. Preciés wat we nodig hadden om hem in te sluiten!

En nét zou ik aan mijn diagonaal beginnen, toen de dief zijn tweede fout maakte: hij liep nu aan de andere kant, en keek naar mij. En natuurlijk léék ik hem voorbij. Ik had immers nog niet gedwarst! En hij liep er in: dacht dat ik sneller liep dan hij, keerde zich om en liep de andere kant uit… maar daar was Fred! Die had in een fractie van een seconde ook gezien wat er gebeurde en was in een portiek gesprongen. En nét toen de dief hem zou voorbijlopen, sprong hij er uit, vuist naar voor gericht. En de arme jongen liep récht op de ijzeren vuist van onze Fred! Een hevige bloedneus tot gevolg.

Toen we binnenliepen met onze geboeide buit kon het Fred niet schelen of Hongermaat al dan niet te bed lag. Hij pakte de telefoon en belde hem op.

- Euh… commissaris? De buit is binnen hoor! Wilt u niet vergeten om morgen onze twee extra rustdagen op de agenda te plaatsen?

Het kon Hongermaat al evenmin schelen dat hij uit bed was gebeld, want oef! Zijn versterkte burcht was weer ongediertevrij. Nu kon hij weer gaan dromen van elfjes en kaboutertjes.

Ja, dàt was nog eens een commissaris die zich bewust was van zijn taak en nooit zou rusten zo lang er van enige onrust sprake was in de stad. En bovendien ook altijd weer in die opzet slaagde!

Maar euh… in alle bescheidenheid: hij had dan ook een paar geheime wapens!

Willy.

24-07-2011 om 10:30 geschreven door Willy

Soms probeer ik wat te grasduinen in andere blogs. Je weet nooit of je een gelijkgestemde viool tegenkomt. Maar helaas! Veel blogs zijn loodzwaar en het duurt een eeuwigheid voor je ze op je scherm krijgt. Zéker met een internetverbinding die niet erg snel loopt. Ik hou het dan ook al gauw voor bekeken en stop het downloaden.

De oorzaak daarvan ligt waarschijnlijk in het feit dat veel bloggers hun marges volstouwen met piepkleine fotootjes (die tóch evenveel cyberplaats innemen als grote). Al die foto’s moeten, om het blog op je scherm te krijgen, worden gedownload. Soms honderden, + een heleboel gadgets. En dat kan duren… en blijven duren!

Nu ja… elk zijn goesting en ik moet wél bekennen dat zo’n marges mooi ogen. Zelf leg ik het een beetje anders aan boord.

Ik zet ook foto’s op mijn blog, maar dan wél in het tekstgedeelte en passend bij de tekst. Vermits dié berichtjes standaard maar met tien tegelijk openen, gaat het downloaden in een wip. Liever een lege marge dan een loodzware die de bezoeker ontmoedigt en soms toch niet interesseert.

Maar… hoé pas je zo’n foto precies dààr waar je hem wilt in je tekst? Er zijn waarschijnlijk veel manieren, maar ik hou het bij mijn eigen manier, ontwikkeld na enkele teleurstellingen. De foto’s worden allemaal van mijn harde schijf naar sennet upgeload en zijn niet gelinkt aan enige URL. Voor wie interesse heeft volgt hier mijn werkwijze:

1. De foto verkleinen! Dat kun je met een programma dat je via Sennet zélf kunt downloaden. Sennet plaatste er ook een glasheldere uitleg bij, zowel voor de installatie als voor het gebruik. Beter kan ik het niet. Dit is de link:
http://www.seniorennet.be/Pages/Overige/support.php?hulp=418

2. De tekst invoegen.
A. Sennet blogs - Administratie – toevoegen.
B. Je typt of plakt je tekst in het invoegformulier.

3. ‘Tabellen invoegen.
Op de plaats waar je foto’s wilt voeg je een ‘tabel’ in van 1 rij en 1 kolom (gewoon een kader dus). Je zet daarvoor je cursor op de juiste plek in je tekst, en klik daarna het symbool ‘tabel’ aan.

Dan krijg je het volgende dialoogvenster:

Alle rood omringde gedeelten moet je zelf invullen, want ze staan op andere, of helemaal géén waarden. Bij ‘uitlijning Tabel’ kun je kiezen tussen links, rechts, gecentreerd, enz.

Uitlijning tekst is voor onze toepassing niet van belang.

De kleuren kies je door het vakje ‘kleur’ aan te vinken. Je krijgt dan een kleurenpalet waaruit je kunt kiezen.

Tenslotte zie je in de preview onderaan hoe je kolom er zal uitzien. Daar staan altijd 3 kolommen, maar daaraan hoef je je niet te storen. Je klikt nu OK en de kolom is netjes ingevoegd op de plaats van je cursor.

Staat hij toch niet helemaal juist? Even de muispijl er op tot die in een kruisje verandert en je sleept de kolom naar waar je wilt.

Zorg er ook liefst voor om twee keer zo’n tabel in je tekst te plaatsen en ook twee foto’s toe te voegen. Want één foto gaat niet! Wil je er persé maar eentje, maak dan één kolom, maar voeg straks twee foto’s (eventueel dezelfde) toe. Eentje daarvan kun je dan in een volgende stap weer wissen (muispijl erop, rechter muisknop, en ‘knippen’).

4. Foto’s toevoegen.
In mijn geval, foto’s van de harde schijf:

Klik op ‘bladeren’ bij foto 1 en kies de (verkleinde!) foto van je harde schijf.

Doe hetzelfde voor foto2.

5. Eerste keer opslaan.
Scrol nu naar beneden, vink het vakje ‘kladversie’ aan en klik daaronder op ‘toevoegen’.

6. Foto’s juist plaatsen.
Klik eerst weer op ‘wijzigen’ bij Sennet administratie, en klik dan op ‘wijzigen’ bij de titel van je kladbericht. Je bericht verschijnt, de (lege) kolommen staan netjes op hun plaats en je twee foto’s zijn helemaal onderaan ingevoegd.
Nu moet je ze nog verslepen naar het juiste kader (tabel). Muispijl op de foto en als het pijltje een kruisje wordt rechterknop ingedrukt houden en dan kun je verslepen. Moet je helemaal naar de bovenkant van je tekst, dan zul je dat de eerste keren in stappen moeten doen: telkens zover je kunt in het venster. Daar de muisknop lossen, naar omhoog scrollen, en weer verder slepen, tot het juiste kader zichtbaar wordt. Je sleept de foto er nu gewoon in, lost de muisknop en het kader past zich automatisch aan de grootte van de foto aan. Met de hoekpuntjes van de foto kun je nu ook nog zoomen tot je de gewenste grootte bekomt.

Je kúnt ze ook wel in één keer van beneden naar boven slepen, maar dat vergt enige oefening: je moet de muispijl dan precies tegen de bovenrand van het tekstkader blijven houden. Wat zoeken, want het luistert héél nauw. Voorzichtig wat omhoog en naar beneden bewegen, tot de juiste plaats is gevonden en de tekst gaat scrollen.

7. Laatste controle
Als alles netjes staat waar het moet staan, scrol je nog even naar beneden, want daar waar de foto’s stonden, zijn nu spaties. Die wis je best.

Dan controleer je of het vakje ‘kladversie’ nog aangevinkt staat. Normaal niét meer!!! Dus, opletten als je nog niet direct wilt publiceren, en het terug aanvinken alvorens op ‘toevoegen’ te klikken.

8. Publiceren:
Vinkje weg bij ‘kladversie’, datum controleren en op ‘toevoegen’ klikken. En nu snel naar je blog gaan kijken: is alles netjes op zijn plaats gevallen? Oef!
Zoniet: kijken wat moet aangepast worden, en dat doen via ‘wijzigen’.

Een heel pak werk? De eerste keer wel, maar je hebt het vlug in de vingers!

Misschien de eerste keer mijn tekst uitprinten en naast je leggen?
Kun je dat niet? Kom nou! Selecteer met ingedrukte linkermuisknop de tekst die je wilt uitprinten, klik daarna met de rechter muisknop in de geselecteerde tekst en kies ‘printen’. Makkelijker kan niet.

Willy.

23-07-2011 om 10:48 geschreven door Willy

Dit stukje is niet geschreven om bepaalde nationaliteiten te viseren, maar om duidelijk aan te tonen dat gezond beleid, met de juiste mensen op de juiste plaats, wonderen kan doen en de samenleving een stuk aangenamer en veiliger maken.

Daarvoor zijn slechts twee voorwaarden te vervullen:

1. De juiste mensen op de juiste plaatsen;

2. Die mensen de bevoegdheden en het respect geven dat hen toekomt.

In het huidige België echter wordt heel krachtig gewerkt om beide voorwaarden tot op de bodem af te breken. Hoe kan dan nog van enig beleid sprake zijn als de mensen die het moeten waarmaken alle middelen worden ontnomen?

Daar gaan we dan met mijn twee voorbeeldstukjes:

Nederlandse studenten…

Steeds nog heb ik binnenpretjes als ik aan de jaren zeventig denk en de plotse invasie van Nederlandse studenten die we kregen in onze badstad. Nachtelijke bezoekers nog wel! Die zaten dan op verschillende campings in Cadzant en omstreken en kwamen de bloemetjes effe buitenzetten bij ons. Jaar na jaar weer. Zodra in Nederland de hogescholen en universiteiten sloten waren ze daar. Dat heeft een drietal jaar geduurd. Toen werd het in de kiem gesmoord.

Al hadden we al onze handen vol aan de Belgische snobjes; we kregen er nu de Nederlandse ook nog bij! Het begon klachten te regenen in het politiekantoor.

De klachten verschilden wel wat van de klachten die door onze eigen snobjes werden uitgelokt. Bij die Nederlanders ging het vooral over nachtrustverstoring op de meest onwaarschijnlijke manieren. Zo herinner ik me een slapend echtpaar dat plots een volle bloempot op het bed gegooid kreeg van benedenaf door het open raam. Een ander geliefkoosd praktijkje was dan een sanitaire stop doen in de brievenbussen…

Het gebeurde allemaal in één straat. Waar één dancing was. Maar dan wél in een straat waar rustige werkmensen woonden die de volgende morgen uit werken moesten en al dat lawaai en drukdoenerij konden missen als de pest.

Maar het allerergste was de plaag van fietsdiefstallen. Die kerels kwamen in de vooravond van Cadzant al liftend, bleven hier plakken tot in de morgenuren maar vonden dan natuurlijk geen lift meer naar hun camping. En het meest voor de hand liggende was dan een fiets stelen.

Commissaris Hongermaat werd het na een paar jaar grondig beu. Het hele korps kreeg opdracht om er met de grove borstel door te gaan. Zo kon het niet langer.

Om een paar ‘incidentjes’ te noemen:

Op een vroege morgen reden Fred en ik over een dijk die naar Nederland liep. Deden we altijd ’s morgens, want zowat elke fietser die je daar naar Nederland zag fietsen zat op een gestolen fiets. Maar die morgen was het nog een stukje erger. Er was in onze badstad nog één bakker die brood aan huis bracht met een heuse bakfiets! En die hadden ze toch wel gestolen zeker? Eéntje trapte, ééntje zat achterop, en er zaten er toch wel een viertal in de open ‘bak’.

Mio Buus reed ’s morgens om 5 uur met de fiets naar het bureel, en zag op een bankje een Nederlands koppeltje naakt op elkaar liggen en hun ding doen. Hij stopte en klopte op de schouder van de jongen.

- Hé vent, gaat het niet misschien?

- Jawel hoor! Antwoordde de Nederlander en ramde naarstig verder.

Vijf minuten later zaten beiden natuurlijk ‘op het bankje’ op het politiebureel. Ze mochten nog van geluk spreken dat Mio hen de tijd had gegeven zich terug aan te kleden. Ik zag hem namelijk best in staat ze naakt mee te nemen als ‘bewijs’.

Enfin, ‘de grove borstel’ was gezegd, de grove borstel gebruikten we. En óf het werkte! We maakten ze een bepaalde zomer het leven zo zuur dat het fenomeen snel ging uitbloeden en de bevolking weer op beide oren kon slapen. Het was gedaan, en die geschiedenis heeft zich nooit meer herhaald.

Dit verhaaltje is geen fictie! Waar gebeurd, en ik vertel het met een bijzondere reden: van zodra een groep, een volk of een cultuur de levenskwaliteit van de autochtonen komt ondermijnen, moet worden ingegrepen. Wié of wat ze ook zijn. Van racisme is hier totaal geen sprake. Van afkeer tegen een of ander buurland evenmin. Want of het nu Belgen, Nederlanders, Duitsers of Chinezen zijn, die de orde en de veiligheid verstoren, er moet opgetreden worden. De politie moet daartoe over alle middelen kunnen beschikken om haar taak naar behoren te vervullen. Meteen aan de bron aanpakken alvorens het escaleert.

En dàt was wat commissaris Hongermaat zo goed had begrepen. Dàt maakte onze badstad de veiligste van België. Dát maakte het succes van de badstad. En daar ben en blijf ik fier over.

En dàt is wat onze overheid pas zal begrijpen als het totaal uit de hand gelopen is en er geen terugweg meer mogelijk is. Want nu word nog steeds het omgekeerde gedaan: de politie durft bijna niet meer op te treden omdat tientallen wetten hem toch in het ongelijk stellen zodra hij ook maar iéts onderneemt om de brave burger te beschermen. En honderd advocaten staan klaar om de crimineel te beschermen. En honderd rechters vragen niets liever dan hem (de politieman! Niét de crimineel) aan het kruis te nagelen.

Multicultuur.

En om nu nog maar eens de vergelijking te maken met onze escalerende multiculturele samenleving:

In mijn hoekje van België hadden we in die tijd geen last van kleurlingen. Er liepen er wel een paar, maar het waren uitzonderingen. We hadden er geen problemen mee. Behandelden ze als alle anderen. Het woord racisme hadden we nog niet geleerd.

En toch… plots hingen er aan verschillende dancings bordjes: “Noordafrikanen niet toegelaten”. Dat verwonderde ons natuurlijk. En toen we bij de verschillende dancinguitbaters uitleg gingen vragen kregen we telkens weer hetzelfde antwoord:

- Ze vallen de meisjes lastig voor een flirt, maar houden wél hun eigen meisjes thuis. De meisjes dreigen ons dat ze de dancing niet meer te zullen bezoeken als we die kerels niet verbieden. En dus, om onze broodwinning te beschermen kunnen we wel niet anders.

Zo. Dat wisten we dan alweer. We konden die woorden niet in twijfel trekken, want voor die uitbaters maakte het niet uit wie een biertje betaalde. Als het geld maar binnenliep. Als ze die gasten echt buiten hielden moesten ze wel een grondige reden hebben, want niemand weigert zomaar een klant.

Maar enkele jaren later verdwenen die bordjes. Allah had gejankt. Allah had ‘racist’ geroepen. En vadertje staat was er ingelopen. De antiracismewet was een feit geworden. Nu móchten onze meisjes vrij verkracht worden. En ergens in Vlaanderen ging ene Paula d’Hondt rustig slapen. Ze had het toch maar weer voor elkaar gekregen die arme drommels de nodige bescherming te bieden! De grootste decadentie uit onze vaderlandse geschiedenis kon beginnen!

Arme Paula! Zalig zijn de armen van geest.

Wat ik met dit alles vooral wil benadrukken is dat je met een ‘beleid’ zondermeer nergens komt. Je moet ook de nodige elementen inschakelen om dat beleid waar te maken. En zéker die elementen niet zélf eerst kortwieken. Want dat is proberen een oorlog te winnen met een massa aan kostbare wapens, die je eerst helemaal onklaar, en dus nutteloos maakt!

Beleid vraagt moed. Beleid vraagt om toegepast te worden. En het kan pas worden toegepast als de middelen daartoe niet schromelijk worden gekortwiekt met absurde wetten en betuttelende reglementen.

Willy.

22-07-2011 om 10:19 geschreven door Willy

Droevige feesten aan alle Vlamingen!

21-07-2011 om 09:25 geschreven door Willy

Migrantenbeleid… Wát een zinloos woord! Hoé zijn we er toe gekomen? Hoé is het zo uit de hand kunnen lopen? Zijn we al dan niet racisten? Ik weet het niet. Wat ik wél weet is dat we geschiedenis aan het schrijven zijn: het einde van onze ooit zo heerlijke Vlaamse volkscultuur! Waar Vlamingen thuis waren. Waar Vlamingen konden drinken, roken en lachen in hun stamkroegjes. Waar jankerds en verzuurders het nakijken hadden.

Ik ben nooit rechtstreeks met migrantenproblemen betrokken geweest, heb er nooit enig zicht op gehad. Integendeel, ik zat in een hoekje van België waar het fenomeen ‘migrant’ nauwelijks voorkwam. Maar kan nu enkel maar zien wat elk logisch denkend mens ziet op straat, op TV, en in de vele louche winkeltjes en nachtwinkeltjes die al dan niet als witwasserijen voor heel andere praktijken in stand worden gehouden.

En toch, vanuit mijn standpunt als leek wil ik hier even schetsen hoe dat alles is ontstaan, maar voeg er al onmiddellijk aan toe: dit verhaal is het gevolg van deductie. Van mijn persoonlijk terugdenken naar de bron. Het staat dus iedereen vrij er geloof aan te hechten of niet. Persoonlijk ben ik wél rotsvast overtuigd van ‘mijn’ waarheid. Wie er een andere mening op nahoudt kan gerust reageren.

1. De jaren vijftig en zestig.
De oorlog was al lang vergeten, de heropbouw bijna voleindigd, de tewerkstelling zo goed als totaal, en de welvaart steeg zienderogen. Gewone mensen konden zich plots al een bromfiets veroorloven… enkele jaren later een autootje… TV… Allemaal luxeartikelen die een decennium vroeger niet aan de orde waren. In de eerste naoorlogse jaren stond in mijn ouderlijk huis niet eens een zetel. Zitten deed je op een stoel. Radio hadden we niet. Wél een koffergrammofoon en enkele grijsgedraaide 78 toerenplaten. En in elke wijk zaten wel een paar muzikanten die er de sfeer inhielden op warme zomeravonden, als iedereen buiten stond te keuvelen.

Maar Vlamingen waren noeste werkers. Wie aan de dop stond was daar meestal zelf verantwoordelijk voor en in de meeste gevallen was dat ook maar voor heel korte tijd, want het genadegeld dat je daar kreeg volstond amper om te overleven. De hele week werd hard gewerkt, goed verdiend, en enkel in de weekends kon dan worden geprofiteerd van de weinige luxe die men zich door hard werken had kunnen veroorloven.

2. De jaren vanaf 1970. A. Oorzaken.
Helaas! Stijgende welvaart en luxe bleken ook stijgende luiheid in de hand te werken! Werkuren waren al drastisch verkort, lonen gestegen, vakbonden waren heer en meester over de industrie en werklui wilden steeds meer verdienen om steeds meer van de verworven luxe te kunnen genieten. De jeugd werd ook heel anders opgevoed: niet meer tot ‘werkmens’, maar tot ‘profiteermens’.

En het kon niet uitblijven: doppen werd een steeds aantrekkelijker alternatief voor werken. Vooral de zwaarste of vuilste jobs werden niet meer of nauwelijks nog ingevuld. De kolenmijnen bijvoorbeeld: de Vlamingen hadden er zich al voldoende rijk in gezwoegd en waren terug naar Vlaanderen getrokken, waar ze mét de verworven buit hun eigen industrie opbouwden. De walen trokken er de neus voor op om in hun mijnen te gaan werken.

In bepaalde industrieën werd het dan ook moeilijk om bepaalde jobs ingevuld te krijgen. Niét omdat er geen potentieel te vinden was, maar omdat dit potentieel zich hoe langer hoe meer tot het stempellokaal, OCMW of ziekenkas aangetrokken voelde, en verheugd mocht vaststellen dat het niet al te veel moeite kostte om van parasitisme je beroep te maken.

3. De jaren vanaf 1970. B. Gevolgen.
De industrie wendde zich dan ook, terecht, tot de regering: als dat zo blijft voortduren stevenen we recht op de ondergang af. We hebben dringend nood aan betaalbare arbeidskrachten. In de regering werd over het fenomeen nagedacht. Men kon twee kanten uit:

a. De lui geworden eigen bevolking weer tot werken aanzetten door de sociale voorzieningen wat terug te schroeven tot een aanvaardbaar peil. Maar daarvoor moest een strijd met de vakbonden worden aangegaan, en dat durfde men niet! Zou stemmenverlies betekenen.

b. Als de eigen bevolking niet meer wilde werken, dan maar vreemden aantrekken. Was makkelijker, en leverde geen strijd noch onsympathieke maatregelen op.

Natuurlijk werd, zoals steeds in de politiek, de weg van de minste weerstand gekozen. Vreemden aantrekken dus! Aanvankelijk waren het Hongaren die er dankbaar gebruik van maakten wegens de politieke rellen in hun land. Dan volgden anderen. En dat lukte perfect zo lang die vreemden uit Europa en gelijkaardige culturen kwamen: Italië, Spanje, enz. Die mensen vestigden zich hier, vormden één met de plaatselijke bevolking, klaagden niet en hoefden ook geen centra voor gelijke kansen te eisen. Die kansen kregen ze zó omdat ze die ook verdienden door hun arbeid. (Eisen doen alleen mensen die zelf niets weten te verwezenlijken.)

Maar toen ook dié bron was uitgeput, werd, gemakshalve voortbreiend op de kous die de vorige generatie politici had aangezet, naar andere volkeren uitgekeken. En toen begon het helemaal mis te lopen.

Maar juist in dié cruciale jaren had, met een klein beetje gezond verstand en politieke moed, de zaak helemaal anders kunnen aangepakt worden. De vreemden hadden, zodra werd ingezien welk vlees men in de kuip had, op hun plichten moeten gewezen worden en de eigen bevolking op hun rechten. Maar juist het omgekeerde gebeurde. Met de alom gekende gevolgen. En wie die gevolgen nóg niet heeft onderkend is stekeblind of moet hoognodig iets aan zijn hersenen laten doen. Want daar zullen dan wel grote kosten aan zijn. De milde gastheer hoeft zich niet aan te passen aan de gast, maar juist andersom.

In elk geval, men heeft de zaak nu al zodanig laten escaleren dat een ‘gentleman’s agreement’ niet meer mogelijk is. Dat probeert men nochtans wel, door ze op onze kosten en nog een gouden handdruk terug naar huis te sturen. Maar dat werkt al lang niet meer. Daar werd veel te lang mee gewacht. Daar hebben de vele uitheemse baarmoeders ondertussen ook al een stokje voor gestoken. Wie in België wordt geboren is immers van nature uit ook Belg.

Maar ook dát zou geen probleem geweest zijn, moesten die zogenaamde nieuwe ‘Belgen van natuur’, ook als ‘Belgen van cultuur’ waren opgevoed. Maar dat kon blijkbaar niet. Was teveel gevraagd. WIJ moesten onze cultuur aanpassen. Niét zij.

De verschillende opeenvolgende regeringen hebben dat beginsel steeds meer in de verf weten te zetten. Met wetten tégen de eigen bevolking; met wetten vóór de vreemdelingen. En nu zit men met de gebakken peren.

Een ‘goede’ oplossing bestaat niet meer en hoeft dus ook niet meer gezocht te worden. We kunnen enkel nog naar de minst slechte oplossing zoeken en dan ook de politieke moed hebben ze toe te passen!

België lijkt niet meer in staat een regering te vormen. Door het struikelen over kleine communautaire probleempjes van eigen keuken. Oók zelf gebrouwen door voorgaande regeringen.

Maar… als dát al zo’n onoverkomelijk probleem is… Wat zullen ze doen als de bevolking eindelijk begint te snappen wat het allergrootste probleem is waaronder België gebukt loopt? Een probleem dat nu nog niet gesnapt wordt door de meerderheid. Omdat de regering en de media doen of de neus bloedt. Zich blijkbaar van geen kwaad bewust lijken. Dat is immers ook de makkelijkste weg… zolang de bevolking zich toch niet van de aankomende ramp bewust lijkt.

We hebben sedert 1831 strijd moeten voeren om met twee gemeenschappen met nochtans dezelfde cultuur overeen te komen. Hoe zullen we ooit uit dezelfde soort strijd, maar met totaal verschillende culturen komen?

Of politici dat niet weten? Jawel hoor! Heel hoog schat ik ze wel niet in, maar zó stom kunnen ze nu toch ook niet zijn. Maar ze WILLEN het gewoon niet weten. Ze willen op hun gemak zijn! Veel verdienen en weinig presteren! Het wordt telkens weer doorgeschoven naar volgende generaties politici, net als BHV.

Het is intriest te moeten vaststellen dat de rol van politici in de eenentwintigste eeuw alleen nog bestaat uit ‘de jankerds en verzuurders terwille zijn’, proberen herverkozen te worden, en de grote problemen in schromelijk geminimaliseerde vorm doorspelen over het schijnbaar eindeloze politieke veld. Hopende dat er ooit wel érgens een goede goalkeeper zal staan.

Ijdele hoop, want ondertussen wordt de multiculturele bal steeds groter, net zoals het voorbeeld BHV. Een Jean Marie Pfaff zal niet meer volstaan! Ze zullen zélf, en NU de handen uit de mouwen moeten steken.

De stier bij de horens vatten? Kom nou… dat kunnen ze nog niet met een lammetje. Cafébazen in het failliet storten is een pak makkelijker!

Willy.

20-07-2011 om 09:28 geschreven door Willy

Wie, net als ik, ooit deel heeft uitgemaakt van een politiekorps of iets in die aard, ervaart al gauw een aantal fundamentele veranderingen in zijn leven. Veranderingen die eigenlijk niets met je persoon, wél met je uniform of machtspositie hebben te maken.

De mensen in je omgeving veranderen. Waar je voorheen als Jan Anoniem door het leven ging, door niemand bekeken of opgemerkt, wordt alles dan anders.

In sommige winkels gaat er al gauw een procentje af van de koopwaar. In de garage word een mankementje aan je auto al vlug gratis hersteld… Je kunt er echt niet onderuit. Vanwaar die plotse ‘vriendschap’? Vanwaar die ‘vriendenprijsjes’?

Waar je vroeger enkel een paar goede vrienden had, probeert iedereen nu je vriend te worden. Zo herinner ik me mijn allereerste dag in het politiekorps. We waren met zes nieuwelingen en werden verwacht in het bureeltje van een hoofdinspecteur. Het eerste wat die man zei:

- Als je goede vrienden hebt, hou ze in ere. Want van nu af zal het moeilijk worden echte vriendschap nog te herkennen.

We begrepen het niet zo goed… maar zodra we op straat kwamen in uniform konden we er niet meer naast kijken. Want inderdaad, plots werd onze ‘vriendenkring’ reusachtig groot. Al moet ik hier ook een opmerking bij maken: onze vijandenkring steeg ook bijna evenredig.

En toch… voor wat mij betreft was ik toch gewoon dezelfde mens gebleven? Vanwaar plots al die positieve of negatieve belangstelling?

Het antwoord: het uniform. Al die mensen hadden totaal geen belangstelling voor mijn persoontje! Ze hadden belangstelling voor het uniform.

Ik liet het allemaal over me heen lopen, de wijze woorden van die hoofdinspecteur indachtig. Maar al spoedig ondervond ik dat dit niet bij iedereen het geval bleek. Sommigen voelden plots de kick van de macht. En het veranderde ze. Ja, sommigen veranderden zelfs fundamenteel. Gelukkig was dit fenomeen van echt fundamentele gedragsverandering eerder uitzondering dan regel.

Maar de meesten hadden er toch in mindere of meerdere mate ‘last’ van. Ik niet. Ik bleef wie ik was. Ik zette me in voor het naar behoren vervullen van mijn taak en vond niet dat ik daarvoor een ander persoon moest worden.

Ik moet hier wel onmiddellijk aan toevoegen: veranderen moét je wel wat in een dergelijke positie! Als je het eventuele watje blijft dat je voorheen waart straal je geen enkele autoriteit uit en lopen mensen over je heen. Maar dàt is dan enkel maar een oppervlakkige verandering die je af- en aantrekt met je uniform en je niet echt vanbinnen raakt. Tenminste, bij de meesten niet. Bij sommige anderen wél.

En achteraf bezien ben ik blij dat ik die ‘persoonsveranderingen’ van dichtbij heb mogen observeren. De kerels die genoten van de ‘macht van de macht’ zakten naar gelang de intensiteit van hun verandering, één of meerdere verdiepingen in mijn achting. De ergsten verbande ik gewoon naar de diepste kelders van mijn bewustzijn.

Ik vond ze persoonlijkheidsloze onzekeren. Hun eigen persoontje leek hen te onwaardig om enige betekenis te kunnen hebben, en dus wikkelden ze het maar in een uniform dat gezag moest uitstralen, en gingen dat gezag ook prompt misbruiken. Vond ik een beetje zielig.

Voelden ze zich nu beter? Ik hoop het, maar denk van niet. Maar nogmaals: het waren, in ons korps tenminste, uitzonderingen. Maar ze waren er wel.

Het van dichtbij meemaken van dit fenomeen heeft me ook een andere kijk op de hele samenleving gegeven: macht is gevaarlijk! En niet iedereen is tegen dit gevaar opgewassen.

Datzelfde soort macht vind je terug bij regeringen, bij artiesten, bij de TV en zowat overal om je heen. Nepmacht! Macht die afhankelijk is van een bepaalde positie. Neem die positie weg en je ziet weer de naakte persoon zoals hij is.

Want het persoontje binnenin? Dat blijft ondanks alle camouflage hetzelfde: zelfzeker of onzeker. Géén uniform of géén machtspositie kunnen daar enige verandering in aanbrengen. Dat kan enkel de persoon zélf.

Vind je je eigen persoontje niet evenwichtig genoeg? Niet slim genoeg? Niet interessant genoeg?

Dan zul je aan je binnenkant moeten werken. De buitenkant in een uniform of in welke machtspositie ook hullen, is enkel maar uiterlijke schijn en kan je echt niet de zekerheid geven die je nodig hebt.

Willy.

19-07-2011 om 08:59 geschreven door Willy

De reacties en mails op ‘rookvrij drama’ zetten me er toe aan dit onderwerp nog maar eens ten voeten uit te lichten.

Want inderdaad:

- Wààr is het bewijs dat je van roken dood gaat? Omdat je longen zwart of bruin zien in plaats van roze? Als je een roze muur zwart schildert is hij ook niet meer roze hé? Maar betekent dit dat de muur verzwakt is? Is er ergens een wet of natuurverschijnsel dat zegt dat longen roze MOETEN zijn om goed te functioneren?

- Longaandoeningen, hartaandoeningen, nierinsufficiëntie, kanker en weet ik veel, komen al voor sedert mensenheugnis, en toen was tabak niét bekend in onze contreien.

- Zo lang als mensen geboren worden, zullen mensen doodgaan. Waaraan? Joost mag het weten. De dokter weet het alleen als je rookt. Dan is het van de tabak. Zoniet staat hij verbijsterd dat zelfs niet-rokers durven ziek worden of sterven.

- Zodra je geboren wordt, is er één grote zekerheid in je leven: dood moét je vroeg of laat. Onze lichamen zijn niet gemaakt om eeuwig te leven. Maar volgens de medische wetenschap is doodgaan een doodzonde, en, zéker als je roker bent, is het bovendien je eigen schuld.

- Mensen die niét roken, of gestopt zijn met roken, zo mocht ik ervaren, zijn stukken gevoeliger aan depressies. Kunnen heel dikwijls de stress van het dagelijkse leven niet aan. Diezelfde dokters die het roken veroordelen schrijven dan vrolijk antidepressiva voor. Is dát gezond?

- Mensen die sowieso minder sterke longen hebben, doen er inderdaad best aan niet te roken. Maar moeten álle mensen dat daarom doen?

- Roken is een keuze die je zelf maakt. Voel je er je goed bij, dan blijf je roken. Ondervind je last, dan stop je toch, tenzij je helemaal gek bent? Dat verschilt van persoon tot persoon, nét als de keuze die ‘de dokter’ voor je maakt om antidepressiva te gaan gebruiken. Antidepressiva die je persoonlijkheid grondig aantasten en vroeg of laat wél bewijsbaar nadelig blijken te werken. Maar dat is dan weer een kluif voor de volgende generatie medicijnmannen.

- Het volgende op het lijstje van de gezondheidsfreaks die denken de dood uit hun leven te kunnen bannen is dan de alcohol. Dat zou nu plots kanker veroorzaken. Veel kans dat ook dit vroeg of laat totaal verboden wordt. “Ze” lijken er trouwens al mee bezig!

- Zodra een dokter me kan garanderen dat ik niét zal sterven als ik stop met roken, dan stop ik (euh… dénk ik, want eeuwen blijven ronddolen op aarde lijkt me nu ook niet bepaald aanlokkelijk…) Of moét dat van meneer doktoor, om zijn gelijk bewezen te zien?

- Geen enkele generatie heeft zoveel gerookt als die van ons! En toch beweren de medische wetenschappers dat de levensverwachting van onze generatie de hoogste is aller tijden! Waar steekt hier de logica om roken te verbieden om gezondheidsredenen? Moeten we dan misschien 200 jaar oud worden voor die kerels?

Voor wie belangstelling heeft voor mijn vorige rook-ontboezemingen: ik heb een nieuwe categorie aangemaakt: ‘rokershoekje’. Klik daarop om ook alle vorige ‘afleveringen’ over roken te zien.

Willy.

18-07-2011 om 09:30 geschreven door Willy

Een panieksituatie: je huis staat in lichterlaaie… je word bedrogen bij een handelaar… autopech… een vechtpartij in je onmiddellijke omgeving… een kind dat een pak rammel krijgt… je vindt maar niet wat je zoekt… kortom, een situatie die om reageren roept. Schreeuwt om ‘doen’. En reken er maar op dat er wórdt gereageerd en dat er wórdt gedaan! Alleen… in 90% van de gevallen met de verkeerde reactie of het foute ‘doen’!

Het paniekerig gevoel van ‘hier moet onmiddellijk iets gedaan worden’ zet mensen er toe aan om eerst te doen en dàn te denken. Vrouwen zijn daar nog een stuk gevoeliger in. Al zullen ze zelf zelden reageren, als er mannen in hun omgeving zijn zullen ze schreeuwen van “doe toch iets”… of hun geliefkoosde uitdrukking: “ En nu?”

En daarom juist heb ik een hekel gekregen aan die woorden en het begrip paniek volledig uit mijn leven gebannen. Kom je nergens mee. Doet je verkeerde beslissingen nemen of paralyseert je juist!

Moést ook wel in mijn beroep. Want wát er ook maar gebeurt in je omgeving als je in uniform bent, alle ogen richten zich direct op jou! Maar o wee als je reactie door paniek verkeerd was. Dan kom je gegarandeerd in de pers en wordt je foute reactie kamerbreed uitgesmeerd.

De allereerste boodschap moet hier zijn: kop nuchter houden! Analyseren wat er gebeurd is, nadenken over wat nu de beste reactie zou zijn. Mogelijkheden en onmogelijkheden overwegen. En al staren honderd blikken je aan en vormen honderd monden de zo gehate woorden: “Doe iets!”, laat je niet beïnvloeden! Veeg er je kont aan dat men je voor een talmer zou kunnen aanzien. Soms zelfs blijkt niét reageren de beste strategie.

Gewoon nuchter blijven en pas reageren als je zowat zeker bent dat je reactie niet nog meer kwaad zal veroorzaken. En dat hoeft heus geen minuten te duren! Soms volstaan enkele seconden… maar zelfs dié worden je niet gegund als je omgeving in paniek is!

Niks van aantrekken. Zelfs als er levens op het spel staan kunnen paniekerige en ondoordachte reacties de zaak enkel maar erger maken.

Achteraf, en na uren en dagen nadenken, weet iedereen wat er wél ‘had moeten gedaan worden’. Maar wisten ze dat ook in die éne eerste seconde?

De twee zinnetjes die ik wel het meeste heb leren haten zijn:

1. “Doe ‘iets’!”

2. “En nu?”

Beide zinnetjes getuigen van zélf niet te weten wat, en het dan maar op andere schouders gooien. Beide zinnetjes betekenen, voor de persoon die ze uitroept dan ook:

1. Ik heb tenminste wat ‘gedaan’: ik heb “Doe iets” geroepen!

2. Ik weet wel niet wat, maar ‘nu’ moet ‘iets’ gedaan worden.

Beide zinnetjes maken de paniek bijgevolg alleen maar groter en zetten de omgeving er toe aan om zinloze dingen te gaan doen.

En nog maar eens betrap ik mezelf er op dat ik de bal vooral naar de vrouw aan het gooien ben. Of dit helemaal eerlijk is betwijfel ik. Paniek, zo heb ik ondervonden, is niet geslachtsgebonden. Het is een waandenkbeeld van ons, mannen, omdat de vrouwtjes er toch zo breekbaar uitzien, én in zo’n situatie ook het hardst gaan schreeuwen. Enkel de reactie verschilt. Niét het gevoel.

Maar ik heb heus stoer uitziende mannen gekend, die bij het minste in paniek slaan. Maar dat valt niet op, omdat het direct wordt gecamoufleerd door een ‘daad’. Doet er niet toe wát. Als het maar stoer overkomt.

Ze gaan dan ook wel niet zo gauw roepen van “doe iets” of “en nu?”, maar reken er maar op dat hun paniek vrijwel onmiddellijk tot verkeerde reacties zal leiden. Reacties, te wijten aan “nu moet ik stoer doen’ of ‘nu mag ik niet afgaan in de ogen van mijn publiek’. Dergelijke reacties kunnen gewoon niet anders dan het verkeerde resultaat hebben.

En toch kun je jezelf trainen om paniekgevoelens te verbannen. Dat kun je al, gewoon op straat, in heel simpele gevallen. Plots weerklinkt de sirene van een zieken- of brandweerwagen. De helft van de mensen rukt zich in een soort schrikreactie om. Vervolgens komt nieuwsgierigheid. Willen zien waar dat lawaai vandaan komt, vooral weten wat er gebeurd is, en gapen de voortsnellende ziekenwagen na.

Is hun nieuwsgierigheid nu bevredigd? Weten ze nu meer? Natuurlijk niet! Wel, jezelf trainen om daar in de toekomst géén nutteloze en impulsieve aandacht meer aan te schenken is al één stap in de goede richting. Zo lang je de ziekenwagen in kwestie maar niet in de weg loopt.

Er klinkt een zware klap achter je. Automatisch spannen al je spieren zich en keer je je paniekerig om. Het kán iets ernstigs zijn. Maar door die onwillekeurige reactie zet je jezelf al in een paniektoestand, die verder gepast reageren alweer grondig zal verknallen!

Leer liever jezelf aan om, zélfs bij een harde klap, je verstand bijeen te houden, je niet om te rukken, maar op een heel natuurlijke wijze achterom te kijken. Geef paniek aldus geen kans. En reageer vervolgens naar gelang wat je achter je ziet gebeuren. Gun jezelf ook de kans om de situatie kalm te overzien en in te schatten. Je reactie zal er een pak efficiënter door zijn.

En lang zal het niet duren of dergelijke ‘gestuurde’ reacties gaan zich op een heel natuurlijke wijze in je wezen nestelen en paniek voorkomen.

Paniek is nergens voor nodig. Kan nooit redding brengen. Kan enkel maar de hele zaak in het honderd laten lopen.

Ben ik jullie hier blaasjes aan het wijsmaken? Is het omdat ik zélf nooit (meer) panikeer dat ik denk dat iedereen dat kan aanleren? Helemaal niet! Ik heb ook mezelf moeten trainen. En dat deed ik al heel jong, toen een van mijn kennissen leerling-piloot werd in het leger.

Een van de ingangsproeven was, naar hij me uitlegde, het volgende: de kandidaat-leerlingen liepen door een gang, en plots klonk achter hen een luide knal. Al wie zich hevig opgeschrikt omrukte vloog eruit. De anderen konden doorgaan met de proeven.

Leek me steekhoudend. Paniek werkt inderdaad niet. In geen enkele situatie. Met welke daad die paniek ook wordt ‘gecamoufleerd’. En ik begon mezelf te trainen. Met heel snel en positief resultaat!

Want zeg nou zelf: stel je een vliegtuigcrash voor waarbij een bepaald aantal van de passagiers omkomt, en een bepaald deel het overleeft. Bij wélke crash zul je de meeste overlevenden aantreffen: in een vliegtuig waarin paniek is uitgebroken en iedereen gaat gillen van ‘doe iets’, of in eentje waarin iedereen zo kalm mogelijk blijft en zijn gezond verstand bewaart?

Wié zal, als brand uitbreekt in bevoorbeeld een dancing, de meeste slachtoffers op zijn geweten hebben? De brand zelf? Zelden! Wél de paniekzaaiers! De ‘doeietsers’! De redeloze gillers die de paniek aanwakkeren als een blaasbalg een vuur.

En net zoals bij een ontstaande brand een blaasbalg wel het laatste is dat je kunt gebruiken om de brand te doven, is paniek wel het laatste dat je nodig hebt om er heelhuids uit te komen.

Willy.

17-07-2011 om 08:50 geschreven door Willy

Of je hem nu haat, verguist of eert, je kunt niet naast de figuur van Hitler kijken. De geschiedenis zal dat ook nooit kunnen, want hij was een product van de laatste generatie die nog echte staatsmannen voortbracht.

Begonnen als de reddende engel van Duitsland, geëindigd als een baarlijke duivel! En laat het meteen duidelijk zijn: ik bewonder hem zéker niet. Wel integendeel. Maar zijn gecompliceerde, dubbelzijdige persoonlijkheid heeft altijd al mijn onverdeelde aandacht getrokken.

Maar… wàt dreef een eerder onooglijk mannetje eigenlijk naar de top?

Wel, de tijd was er gewoon rijp voor. Zijn volk leefde in armoede en smachtte naar iemand die verandering zou brengen.

De regering was uitermate laks en liet zich alles welgevallen. Door wié het ook maar werd gedicteerd.

Een toestand die schreeuwde om verandering!

Door het erg partijdig verdrag van Versailles draaide Duitsland op voor alle schadevergoeding van de gehele wereldoorlog I, hoewel niet zij hem waren begonnen, maar er min of meer onrechtstreeks bij betrokken raakten via Oostenrijk en er op de duur, juist dóór hun vermogen tot energieke aanpak van de zaken, toch wel een hoofdrol gingen in spelen.

Die onredelijke schadevergoeding bracht het volk, dat waarschijnlijk toch wel als het intelligentste ter wereld mag beschouwd worden, in diepe armoede en ellende. De toestand was hopeloos en uitzichtloos. Er was geen geld om een industrie, en daarmee werkgelegenheid, uit te bouwen.

E n toen stond een man op: Hitler. Hij zou zijn volk teruggeven waar het recht op had. En hij leek woord te houden. Duitsland verrees uit zijn as. Is het verwonderlijk dat de zwaar getergde Duitse bevolking er in liep? Hem vereerde als een god?

Want inderdaad, de welvaart steeg, de industrie zwengelde aan en Duitsland deed het steeds beter. Geen Duitser kon een kwaad woord horen over de Fuhrer. Hij was als een reddende engel. Schetste de bevolking een grandioze toekomst voor ogen in het duizendjarig rijk en voegde aanvankelijk daadwerkelijk de daad bij het woord.

Het leek een sprookje! En het had een sprookje kunnen worden, als zijn verborgen duistere kantjes niet naar boven waren gekomen. Vooral het antisemitisme! De Joden zouden oorzaak geweest zijn van de nederlaag in wereldoorlog I. Hem waarschijnlijk in het oor gefluisterd door gefrustreerde lieden die het ook maar hadden van horen zeggen van iemand die het ook niet kon weten. Net zoals men nu over de rokers doet.

Anderzijds… had hij kunnen waarmaken wat hij waarmaakte, als hij niét het geld en goed van de Joden had gestolen? Misschien. Misschien ook niet.

Had hij het kunnen waarmaken zonder de bandietenregimenten als de Gestapo en de SS? Regimenten, volgestouwd met het grootste gespuis dat in Duitsland en omstreken ook maar te vinden was? Regimenten die hun grandioos succes voornamelijk te danken hadden aan het wekken van angst en afgrijzen?

We zullen het nooit weten, maar feit is:

- Dat zijn onmenselijkheid hem uiteindelijk de das heeft omgedaan.

- Dat de wereld walgde van de gruwelen die hij in het leven had geroepen.

- Dat dit al het goede dat hij ooit had gedaan ver in de schaduw stelde.

De vragen die mij persoonlijk altijd al bezighielden zijn:

- Hàd hij de Joden met rust gelaten en eerder om hun financiële steun gevraagd;

- Hàd hij Duitsland heropgebouwd zoals hij bezig was;

- Hàd hij gelijkgezinde landen de vrije keuze geboden om eventueel toe te treden tot zijn ‘duizendjarige rijk’… alles vreedzaam en met Duitse intelligentie en grondigheid, en…

- Hád hij zijn toevlucht niet genomen tot criminelen en beulen om hem in het zadel te houden…

Had hij dan een kans tot slagen gehad? En zo ja:

In welke wereld zouden wij dan nu leven?

Heeft de duistere kant van Hitler een verloren kans betekend?

Stof tot nadenken, maar niet al te luid denken! Kan gemakkelijk misverstaan worden. Bovendien: helaas wàs Hitler wie hij was en daar kun je nu eenmaal niet onderuit! Waarom moeten rozen toch altijd zulke stekelige doornen hebben?

Ach ja… had mijn tante wieltjes gehad dan was het een treintje hé?

Maar… en ik kan het niet van me afzetten: in die hele voorgeschiedenis van wereldoorlog 2 zie ik héél onheilspellende gelijkenissen met de tegenwoordige tijd:

- Een lakse regering die totaal vervreemd is van het volk.

- Een regering met maar één en heel paniekerig doel: “Hoe haal ik de meeste stemmen? Waar horen wij het luidste janken?”

- Een regering die de werkelijke noden van het volk niet snapt.

- Een regering van angstvallige jaknikkers, die enkel de luidste jankerds hoort en geen voeling heeft met de MEERDERHEID die het vertikt om te gaan janken.

- Een regering die niets ‘doet’, maar zich alles laat dicteren. Of het nu van Europa, van de hele wereld, of van een paar prettig gestoorde, maar wél gediplomeerde en vooral geobsedeerde gezondheidsfreaks komt.

- Een regering die, en dat geef ik jullie op een blaadje, bij het minste onraad de biezen zou pakken. En dat laatste gebeurt ooit!!! Wees daar maar van overtuigd. En dan moeten WIJ het hele zooitje dat zij hebben geschapen en achtergelaten, maar zien op te lossen!

- Een regering die, in plaats van het grondgebied te verdedigen, het ‘belangeloos’ ter beschikking stelt van indringers.

- TOT… die indringers de macht overnemen. Dán zul je wel zien welke hazen het eerst vluchten!

- Een regering die, zonder ook maar in staat te zijn het te beseffen, schrééuwt om een nieuwe Hitlerfiguur! Hoewel niemand daar zit op te wachten!

Een heel beklijvend gevoel: alle voorwaarden die er in de jaren 1930 tot 1940 waren om een nieuwe wereldoorlog te ontketenen, zijn er nu opieuw!!! En onze leiders zien het niet! Hebben wél geschiedenis geleerd, maar er niks van opgestoken.

En dus besluit ik met:

Ik verwijt ze niks. Kan ik ook niet want ze deden nog niks. Ik kan enkel in spanning afwachten óf ze ooit iets zullen doen, of samen met de rest verdrinken in de politieke aalput van de Wetstraat.

Willy.

16-07-2011 om 10:41 geschreven door Willy

Een druilerige dag en een druilerige avond. De regen bleef maar komen en toen het rond een uur of zes begon te duisteren vond Fred het welletjes. We reden de moto’s binnen en gingen er nog een paar uurtjes te voet op uit.

Een paar winkelstraten op en af gewandeld, een babbeltje hier en daar, en vooral onze tijd proberend door te komen.

En toen liepen we voorbij het open uitstalraam van een viswinkel. Een heerlijke (nou ja…) geur van gekookte wulken streelde verleidelijk onze neus. En nu moet ik eerlijk zeggen… eigenlijk vind ik die zeeslakken ook wel lekker zo vers uit het kookwater, en de geur wás verleidelijk, zoals ze daar in die kookpot lagen te pruttelen in verse groentjes en kruiden. Maar het denken aan zo’n walgelijk slijmerig kruipend beest houdt me er toch telkens weer van af ze op te eten.

Bovendien zijn die dingen zo taai als wat en heb je een half uur kauwwerk om er eentje binnen te spelen. Tegen dan heeft mijn walging het al lang gewonnen van mijn goesting.

Fred daarentegen was er gek op, en kon de winkel niet voorbij. Hij kocht er dan ook een portie van in een plastic doosje. En heerlijk kauwend en smekkend liep hij door. Tussen twee wulken door liet hij me weten:

- Zeg, als we nog iets moesten tegenkomen neem jij wel het woord hé? Want met zo’n beest in mijn mond gaat het praten me niet af.

- Geen probleem! Maar er begon zich al een duiveltje te manifesteren in mijn hoofd. Zo eentje helemaal in het rood en met een vervaarlijke drietand in de hand.

En mijn kans kwam. Van ver zag ik een meisje afkomen op een onverlichte fiets. Ik stootte Fred aan en wees naar haar.

- Jij doet het woord hé? Vroeg Fred.

- Natuurlijk!

Gerustgesteld stak hij de laatste hete wulk in de mond, stapte van het voetpad en deed het meisje stoppen. Ze stopte en keek hem vragend aan. Hij draaide zich om, keek waar ik bleef, maar ik had me omgekeerd en stond belangstellend een etalage te bestuderen. Het duiveltje in me was de oesters van enkele weken geleden aan het wreken.

Achter me hoorde ik een gestamel en gestotter…

Beschamend! Echt beschamend dat ze bij de politie geen personeel nemen dat behoorlijk kon praten vond ik. Daar zouden ze toch wel eens iets aan mogen doen!

Beter maar doen of ik die vent niet kende leek me de enige mogelijke strategie.

Na afloop, toen het meisje alweer was doorgereden, mét verlichting dit keer, kwam hij op me af.

- Ehwel kieken? Jij zou toch het woord voeren?

Ik negeerde de vraag, keek hem vrolijk aan en lachte:

- Weet je waar ik nu eens écht goesting naar heb zie? Naar een hele grote schotel vol met oesters! En óf die zouden smaken!

En toen snapte hij het. Heeft me nooit nog oesters laten aansmeren.

Willy.

15-07-2011 om 08:30 geschreven door Willy

De zoon van een heel gekende kunstschilder woonde in een villa in onze gemeente. Hij was ook al een vijftiger, en zoals het in de high society hoort, gaf hij af en toe wel eens een receptie. Waarop dan de schilderijen van zijn beroemde pa, en ook enkele van hemzelf, ‘toevallig’ tentoongesteld werden.

Of er ook van verkoop sprake was zou ik niet weten. Die lui laten immers hun rechterhand niet zien wat de linker doet.

Ter gelegenheid waarván de receptie doorging wist ik niet, maar hij verwachtte heel veel gasten en had ons gevraagd een oogje in het zeil te houden. De laan waar hij woonde was niet zo breed en bij voorgaande recepties waren verkeersproblemen gerezen door wildparkeerders. Dus vroeg hij ons of we de wagens reglementair wilden helpen parkeren. Was dat tot 1 km ver van de villa, dan moest dat maar. De high society liep dan wel niet graag te voet, maar als het moest, dan moest het maar.

Toen we aankwamen stonden al een achttal wagens geparkeerd op zijn grote oprit, en we hoefden niet te kijken welke het waren. Die waren we al meer tegengekomen bij andere gelegenheden, en de nummerplaten kenden we zowat uit het hoofd. En inderdaad, een paar Nederlandse en enkele Belgische nummerplaten op Mercedessen en BMW’s. Eén ervan was ons echter vreemd. Een nieuw eendje in de bijt?

Fred en ik keken mekaar even grijnzend aan. Gewiekste luxehoertjes die een graantje kwamen meepikken bij de aanwezige mannen, al dan niet vrijgezellen. ‘escortdames’ heette dat dan in de hogere kringen. En ja, die konden toch niet met een Trabantje of ‘deux-cheveautje’ afkomen hé? Zou veel te veel opvallen tussen al dat chique gedoe!

Ze moésten dus beroepshalve wel met dure auto’s rijden.

Maar al spoedig hadden we onze handen vol aan het netjes laten parkeren van de ‘normale’ genodigden en schonken er verder geen aandacht meer aan, al viel het wel op dat het pubiek hoofdzakelijk mannelijk was.

Toen iedereen binnen was belden we aan om te melden dat we vertrokken.

- Knap gewerkt, heren! Mag ik jullie een glaasje champagne aanbieden?

- Dank u wel, meneer, maar dat lijkt ons geen goed idee. Zo in uniform tussen al uw gasten!

- O maar, jullie hoeven niet bij mijn publiek te komen hoor, kom, ik wijs even de weg.

We volgden hem rond de villa naar achter, waar de keukendeur wijd open stond.

- Dat is mijn zoon, zei hij, wijzend op een jongeman in witte kokskledij en dito muts.

- Een prima kok. Hij zal jullie wel even bedienen. Laat het u smaken en doe alsof jullie thuis zijn.

En na deze woorden verdween hij weer naar zijn gasten. De zoon bleek erg goed mee te vallen, maar was licht gehandicapt hoorden we aan zijn trage manier van spreken en zijn eigenaardige, wat slepende gang.

Toch bleek hij een koksdiploma te hebben behaald aan een bekende school, want het diploma hing aan de muur naast het imposante fornuis.

- Een glaasje champagne, heren? Nodigde hij uit.

- Ja, dat zal wel smaken. Onze dienst zit er toch op!

Maar oei! De champagne bleek vergezeld te gaan van de obligate oesters, en als er nu één ding is dat ik niet moet, dan zijn het wel die ‘fluimen van de zee’! Bah!

Ik nipte wat aan de champagne om tijd te winnen en liet toen met veel weerzin één zo’n fluim door de keel glijden, moeite doende hem niet onmiddellijk terug uit te spuwen. Het ergste van al was dat ik moest doen alsof het me heerlijk smaakte, want de jongen stond erbij en keek er belangstellend naar. Fred keek er ook naar, maar eerder met leedvermaak. Hij wist wel dat ik die dingen niet lustte.

Maar toen klonk luid rumoer in de gang achter de keuken, waarop de trap naar de bovenverdieping uitkwam. De jongeman opende nieuwsgierig de deur, en ik maakte snel van de gelegenheid gebruik om mijn overgebleven oesters in de vuilbak te gooien. Saved by the bell! Zonde van die dure dingen, maar ja, als je het niet binnenkrijgt, dan gaat het niet hé?

Het rumoer was ondertussen heviger geworden en de jongen stond een beetje beteuterd in de open keukendeur te kijken. Een koppel kwam ruziënd, deels in het Engels, deels Frans en deels héél slecht Nederlands de trap af. De heer kreeg ons in het oog en stevende recht op ons af!

- What do you think abouth this, gentlemen…?

- Ah non hein! Tat kaat zo niet! Sneed ze hem de pas af en kwam naar ons toe.

- C’est vraie quandmême messieurs? Beetje poep en nie betaal! Dat kan tok niet?

Nadat we ze allebei, elk in hun eigen taal want ze begrepen elkaar niet, wat hadden kunnen kalmeren, bleek dat de Engelse heer even van haar ‘diensten’ gebruik had gemaakt, maar deed of zijn neus bloedde toen ze wou betaald worden.

Tja… daar stonden wij dan! Hoe konden we tussenkomen als prostitutie sowieso verboden is?

Maar we werden een tweede maal gered door de bel. De jongen was om zijn vader gelopen en nu verscheen die in de keuken. En uiteindelijk bleek alles op een misverstand te berusten.

Hij had aan de ‘gegadigden’ onder zijn gasten uitgelegd dat ze ongestoord met de dametjes konden rollebollen, en dat hij de rekening achteraf wel zou betalen.

Aan de dames zélf had hij dat niét uitgelegd, want die kenden zijn werkwijze wel. Helaas was hij vergeten dat er een nieuwkomertje tussenzat. En nog wel een behoorlijk keffertje!

Ze excuseerde zich bij de Engelsman en bij ons en droop een beetje beschaamd af, op zoek naar ander cliënteel.

En eindelijk konden we ongestoord van onze Champagne genieten.

- Nog een glaasje en snackje, heren?

- Graag, zei Fred. Maar geef mijn portie oesters maar aan mijn collega. Die is daar verzot op.

Mijn blikken schoten vuur naar de heel onschuldig kijkende Fred. Hadden mijn ogen hem kunnen wurgen, dan was hij zéker ter plekke gesneuveld.

Wat wél lukte was mijn:

- Eh… sorry, neen, liefst geen oesters meer. Ik moet namelijk nog naar een familiefeestje!

- Maar Willy toch, jij die zo graag oesters lust! Probeerde Fred nog. Maar het lukte hem lekker niet!

- Nou ja, als hij naar nog een feestje moet, dan maar niét hé? Of toch?

- Neen hoor! Dankjewel!

Oef! Op wraak zinnend reed ik even later achter Fred aan. Zwerend het hem betaald te zetten. En óf me dat lukte, en nog wel heel spoedig daarna! Maar dat is weer een ander verhaal dat jullie nog tegoed hebben.

Met alle Chinezen, maar niet met dendeezen!

Willy.

14-07-2011 om 09:07 geschreven door Willy

Het ondenkbare is dus, dank zij de jankerds, toch maar kunnen geschieden. Met totale negatie van de Vlaamse cultuur en volksaard werden alle kroegen rookvrij verklaard! Het onfeilbare kleuterklasje in de Wetstraat heeft gesproken. Ugh! En nog wel in een periode dat we het moeten stellen met een regering voor ‘lopende zaken’. Een regering die niets kan doen vóór het volk, maar blijkbaar wél alles tégen het volk! Een regering van ‘rokende zaken’ misschien?

Nu ben ik géén kettingroker; een tiental sigaretjes per dag volstaan me.

Ben evenmin een alcoholist: één of twee ‘lekkere’ biertjes per dag volstaan me ook al ruimschoots. En liever nog thuis dan in de kroeg.

Ben evenmin een tooghanger. Integendeel, ik distantieer me liever van toogpraat, maar vind de sfeer wel gezellig aandoend en kan best begrijpen dat dit voor sommige mensen een prima uitlaatklep is.

En vermits ik zelden langer dan een uur binnen in een kroeg blijf, heeft dat rookverbod in beginsel geen enkele invloed op me. Zo lang houd ik het wel gemakkelijk uit zonder roken.

MAAR! Ik kan heus de zon wel in het water zien schijnen. Ik begrijp dat sommige mensen de toog oergezellig vinden; de toogfilosofie, doorspekt met leugens en halve waarheden inbegrepen. Ik ben zelfs jaloers op die mensen. Toogpraat maakt deel uit van de Vlaamse volkscultuur. Een pint en een sigaret horen daar zéker bij!

Moest dit alles hen nu heus worden afgenomen door het stelletje land- en cultuurverraders in de Wetstraat? Wie denken die mensen eigenlijk dat ze zijn? Vijfenvijftig kleine kleutertjes die nu eens gaan zeggen hoe volwassen Belgen moeten leven? Moeten we voor dié onnozelaars straks misschien opnieuw naar de stembus?

En waarom dit alles? Om mee te huilen met Europa? Om mee te huilen met de wereld? Hallo zeg, leven we nog wel in Vlaanderen, of niet? Heeft België nog eigen bestuursrecht of ook al niet meer? Mogen we onze eigen cultuur nog behouden of moeten we geglobaliseerde en gesteriliseerde massaproducten worden?

Luistert de Wetstraat liever naar de wereld dan naar eigen volk? Weg met de Wetstraat dan! Maak er een kleuteropvangplaats van.

Vanwaar die plotselinge woedeaanval op de Wetstraat? Wel, ik bracht nog maar eens een bezoekje aan café “?”, en wat ik zag leek me ongehoord.

Een leeg café! Baas en bazin verveeld en nagelbijtend achter de toog. Niemand om mee te babbelen. Ook zelf geen sigaretje mogen roken!

Wél een twintigtal klanten, deels opeengepakt in het rokersaquarium, deels buiten op straat. Moesten zélf hun pint gaan laten bijvullen aan de toog en dan snel terug naar hun ‘quarantaine’, waar baas en bazin niet eens binnen mogen!

Een café van pakweg 100 vierkante meter, waarvan 25 vierkante meter (het maximum toegelaten deel) nu gebruikt word als ‘rookschouw’, mét perfecte rookafzuiging. De rest van het café, waarvoor ook huishuur wordt betaald: leeg. Grandioos en opvallend leeg. Wàt een efficiënt gebruik van de beschikbare ruimte, die wél pakken geld kost!!!

Als dàt niet snel verandert houden ze het niet uit, en niet zij alleen. We kijken hier toch wel neer op het grootste land- en cultuurverraad aller tijden. Ons geschonken door de Wetstraat. Door kwezels, begijntjes en azijnpissers. Door stuurlui die niet kunnen sturen en dan maar klakkeloos na-apen wat Europa doet. Door wereldvreemden die geen enkel contact meer hebben met hun eigen volkscultuur.

Herverkiezingen? Ze doen maar. Mij zullen ze niet zien in het stemlokaal! Ik hou van mijn volk en vertik het dat volk te verraden door voor die halfbakken kleuterbende te stemmen. Laat de azijnpissers maar gaan stemmen. Ze zien wel hoe ver ze het zullen brengen in hun gesteriliseerde wereld.

Maar ondertussen laten ze Turkjes, Marokkaantjes, en Albaneesjes wél lustig moskeetjes bouwen met ónze centjes! Werken ze in de hand dat de gezellige, maar nu failliete cafeetjes gretig worden overgenomen door datzelfde volkje. Inch Allah klinkt dus al goed door tot in de Wetstraat! Voor wanneer de tapijtjes voor de gebedsstonden? Al voorzien op de begroting?

Eigen cultuur de grond inboren ten voordele van vreemde culturen!

Eigen volk laten verkommeren maar wél ‘sociale’ woningen bouwen voor vreemden.

Ik denk dat we héél ver in de geschiedenis moeten terugbladeren om nog een dergelijke groteske vorm van volksverraad te vinden. Lijkt me erger nog dan toen in 1940 dat hele zooitje als bange wezels op de vlucht sloeg naar Engeland om het vege lijf te redden. Het volk en zijn koning laf in de steek latend. Maar dat mocht je na de oorlog niet meer zeggen. Dat was geen landverraad, maar een ‘strategische aftocht’ naar veiliger oorden. Het is maar hoe je het bekijkt en betitelt.

Of ze dat tegenwoordig nóg zouden doen? Reken maar! Politici blijven politici. Van welke partij ze ook afhangen.

En ik zou moeten stemmen voor die lui? Nooit van zijn leven! En doe ik het tóch, dan is het voor Vlaams belang, al heb ik ook in dié lui weinig vertrouwen. Het blijven politici, en een politicus, in de huidige tijd, is voor mij alleen maar een synoniem voor opportunist.

Willy.

13-07-2011 om 00:00 geschreven door Willy

OPGELET! Vervolg van gisteren. Scrol naar beneden voor deel 1.

-o-o-o-o-

Mijn dienst ving aan om 9 uur, en ik zat aan de ontbijttafel. Hoorde een ziekenwagen met huilende sirene voorbijrazen. Normaal, want ik woonde dicht bij de kliniek.

Twee minuten later weer een, en nog vijf minuten weer. Niét meer normaal. Er moest iets ergs gebeurd zijn.

Tien minuten later stond ik in het politiekantoor en hoorde het: een schip gestrand. Hongermaat was er zelf al heen met een paar mensen en had al instructies gegeven dat we zodra onze dienst aanvatte, naar de Zeedijk moesten komen.

Het was eind november en nog miezerig weer na de storm van die nacht. Normaal zie je dan geen sterveling op de dijk, maar nu leek het wel topseizoen. De hele stad stond op de dijk naar een schip te staren dat onwezenlijk dicht bij de dijk (het was vloed), tegen een golfbreker aan lag te zwalpen...

Hongermaat zag ons komen en riep ons bij hem.

- Vooral op de rijbaan blijven. Kijklustigen op de voetpaden houden en niemand dubbel laten parkeren. Anders komen hier ongelukken van.

In het kort legde hij ons uit wat er gebeurd was: de bemanning had het schip midden op zee verlaten door toedoen van… de wagen van de reinigingsdienst van de stad!!!

- Die sufferds zagen een vuurpijl en gingen een beetje met hun lichten flitsen om aan te tonen dat hier de kust was! Alsof die zeelui dat niet wisten! Maar die dachten natuurlijk dat hier redding was en verlieten hun schip!

- Zijn ze gered?

- Drie wél; twee verdronken en aangespoeld. Nog ééntje vermist.

- Maar.. dat schip ligt dan wel wat schuin, maar lijkt toch nog zeewaardig? Kijk maar, de machine draait zelfs nog. Er komt rook uit de schoorsteen.

En inderdaad, de machine draaide nog steeds in vrijloop, en het schip lag ongestuurd en wat besluiteloos op en neer te zwalpen. Tegen de middag trok het water af en bleef de kiel netjes in het zand steken.

- Tegen vanavond ligt het helemaal droog en kun je er rond lopen!

- Arme drommels! Waren ze aan boord gebleven dan hadden ze zó kunnen uitstappen op het strand. Zonder zelfs maar natte voeten! Merkte ik op tot Fred.

Ondertussen was het parket al ter plaatse gekomen en werd een en ander vluchtig aan nader onderzoek onderworpen. Hongermaat maakte zich los uit het groepje ‘gerechtsheren’ en kwam naar ons toe.

- Jullie moeten niet terugkomen vanmiddag. Het schip zal vannacht helemaal droogliggen en moet bewaakt worden tegen nieuwsgierigen en souvenirjagers. Er zal iemand van het loodswezen aan boord zijn, maar die is natuurlijk noch gewapend noch bevoegd. Neem contact op met hem en blijf dan rond het schip hangen. Laat niemand dichtbij komen.

’s Avonds arriveerden we bij het schip en liepen het strand op. Een beetje onwennig liepen we rond het donkere gevaarte. Hoe bel je nu aan bij zoiets? Een voordeur is er natuurlijk niet, laat staan een bel! Hoe maak je de bewaker wijs dat je aan boord wilt?

- Maar even goed op de romp bonzen met de vuist? Of… met die steen daar?

En ja hoor! Dat had meteen het vereiste resultaat. Een ladder werd uitgezet en we klommen aan boord.

- Kom er in heren. Ik heb de machine gestopt, maar de hulpdiesel laten lopen. Zo hebben we licht.

- Hé, terwijl we hier toch zijn, kan ik even een kijkje nemen in de ingewanden? Vooral de machinekamer lijkt me wel interessant.

- Natuurlijk! Antwoordde de man van het loodswezen, en hij loodste ons het hele schip door, blij niet langer alleen te zijn.

Alles was piepklein maar ingenieus ingebouwd. Piepklein kombuisje, piepkleine mess, piepkleine kooien voor de bemanning, piepklein douchekamertje. Alles leek ook zo veilig, zo vredig en intact, en ik probeerde me in te denken in de geest van de bemanning, pas vierentwintig uren geleden, op dit schip dat toen zware slagzij maakte en overgeleverd was aan de wilde golven. Uiteindelijk was het toch maar een klein scheepje en het moet drommels hard tekeer zijn gegaan in die storm van gisteren. Zó hard dat eigenlijk een verkeerd beeld van de ‘noodtoestand’ moet zijn ontstaan bij de bemanning. Een onvergeeflijke fout eigenlijk, maar achteraf en op het droge is dat makkelijk zeggen!

Het zal je maar overkomen: een intact en veilig schip verlaten om dan om te slaan in een reddingsvlet en te verdrinken, terwijl het verlaten en stuurloze schip je braafjes volgt naar de veilige kust! Hallucinant!

En toen opende hij de deur naar de machinekamer. Whaauw! Ik stond perplex. Na al die kleine lokaaltjes te hebben afgelopen leek dit wel een kathedraal! Een monsterachtig grote Diesel grijnsde ons van benedenaf toe.

- Zo eentje past niet in je auto hé? Gekte de bewaker, en hij klauterde de metalen trap af.

- Volg me maar.

Wantrouwend bekeek ik de trap. Eigenlijk een metalen ladder, loodrecht naar beneden, maar nu bovendien ook nog in in een min of meer schuine stand door de ligging van het schip. Bovendien zo vettig als wat. Maar mijn nieuwsgierigheid won het, en ik volgde hem naar beneden en bewonderde dat enorme monster van een motor.

Even later stonden we weer aan dek, en liepen nog eens tot aan de boeg, alles nieuwsgierig bekijkend. De luiken naar het ruim waren allemaal van buitenaf goed afgesloten.

Toen kwamen we aan het voorste luik.

- Hé, zei Fred. Dat slot lijkt open!

En inderdaad, de ijzeren staaf die door een beugel moest steken, hing daar los te slingeren aan een ketting.

- Hé, vroegen we de loodsman. Is dat normaal?

Hij kwam naderbij en keek verwonderd.

- Dat kan toch niet? Dat moet normaal stevig geborgen zijn. Zéker in het noodweer van vannacht!

Met zijn drieën probeerden we het luik op te heffen. We kregen het een paar centimeter omhoog. De loodsman lichtte met zijn zaklamp tussen de spleet.

- Hé, dat luik lijkt vanbinnen vastgemaakt met een touw! En met zijn zakmes kon hij nét het touw doorsnijden en konden we het luik openen en naar binnen kijken.

Drie zaklampen schenen op een ordeloze hoop ijzeren buizen, die inderdaad allemaal naar de kant tegenover ons waren gerold.

- Eigenaardig, vond de loodsman, de sjorringen bekijkend die, althans aan onze kant, allemaal netjes vast zaten.

Toen gleed de straal mijn zaklamp naar de andere kant, waar de buizen tot bijna bovenaan het ruim waren gerold, en scheen recht op een arm en een hand.

- Verdorie! Daar ligt iemand.

Snel riepen we onze centrale op en vroegen om een ambulance en een kraanwagen. ASAP! (As Soon As Possible).

Een kraanwagen op dit uur bleek niet bereikbaar, maar ik vroeg om dan maar een paar takelwagens van garages op te roepen; onder andere die van Alfons, de handige Harry die ooit een knoop aan mijn motor naaide. Die zou in ieder geval wel raad weten. Ondertussen verwijderden we een aantal andere luiken, zodat het ruim grotendeels bloot lag.

De takelwagens verenigden hun krachten en slaagden er in voldoende buizen weg te trekken, zodat we bij het levensloze lichaam konden. Morsdood natuurlijk. Helemaal verpletterd onder de dikke stalen buizen.

- Dié zullen we wel niet meer met een knoop tot leven kunnen wekken. Merkte Alfons droevig op.

Bij latere identificatie bleek het om Marc te gaan, de man die al vermist was vóór het schip werd verlaten.

Toen de volgende dag alle buizen werden gelost met ondertussen ter plaatse gekomen zwaar materiaal, werd in een der buizen ook nog een groot pak drugs gevonden, wat tot de ware toedracht leidde en tot een aantal arrestaties.

Kompanen van Marc, havenarbeiders in Spanje, van waar het schip kwam, hadden die drugs in een der dikke buizen vastgekleefd. Marc moest, even vóór het schip binnenliep, de drugs gaan uithalen en verbergen in zijn kooi. In de haven van Antwerpen had de bende namelijk geen kompanen en Marc moest blijkbaar andere wegen hebben gekend om de drugs verder te smokkelen.

Hij moet, ondanks het hondenweer, het ruim zijn ingeklommen, het luik vastgeknoopt van binnen uit zodat het niet kon worden meegesleurd met de wind, en de drugs willen gaan ophalen. Toen slingerde het schip naar links en viel hij in het donker tegen de hefboom aan die alle sjorringen aan één zijde verzegelde. En dat was, in combinatie met die hevige slagzij, voldoende geweest om de hele lading over zich heen te krijgen. De hele voorraad buizen had hem verpletterd.

En zo had marc, voor een pak drugs, zijn eigen doodvonnis getekend… en dat van drie van zijn makkers.

Drie doden die er niét waren geweest als ze gewoon op hun schip waren gebleven… en als de mannen van de reinigingsdienst even hadden nagedacht alvorens zonder nadenken met de koplampen te gaan flitsen.

Coasters zie je tegenwoordig niet meer. Verdrongen door het vrachtvervoer dat nu onze wegen stukrijdt! We hebben véél te goede wegen aangelegd en daar heeft de vervoersbranche handig op ingespeeld.

Willy.

12-07-2011 om 08:33 geschreven door Willy

Moeizaam ploegde de Nomadish, een kleine coaster, zich bij nacht en ontij door de ziedende wateren van de ‘pas de Calais’. Golven sloegen met de regelmaat van de klok over de boeg, maar moedig zette het scheepje door, ondanks de zware storm. Het vervoerde een hele lading dikke stalen buizen met bestemming Antwerpen.

De roerganger stak een sigaret op en keek verveeld naar de enige kant waar nog iets te onderscheiden viel: de kust rechts van hem. Soms volledig in duister gewikkeld, dan weer doemden de ver verwijderde straatlantaarns van een badstadje op. Vóór zich uitkijken was vrijwel onmogelijk ondanks de hevig ronddraaiende glazen schijf in de voorruit, die de regendruppels door de middelpuntvliedende kracht afdreef.

Het raam bleef dan wel doorzichtig, maar het regen- en zeewatergordijn tussen boeg en brug was dat helemaal niét. De roerganger moest dan ook volledig op de instrumenten varen.

- Nog enkele uren en we kunnen de scheldemonding opdraaien en in alle rust naar Antwerpen varen. Dacht hij.

Toch was hij, ondanks het hevig slingeren, helemaal gerust. Het schip kon tegen een stootje. Had ergere stormen meegemaakt en zijn bemanning nooit in de steek gelaten.

Het schip slingerde nu helemaal naar links. 15 graden… 20 graden… toen bleef de naald hangen en verwachtte hij de terugkeer naar nul graden. Maar net op dit ogenblik hoorde hij een vreselijk lawaai in het ruim. De naald van de hellingmeter kwam niet terug maar kwam plots weer in beweging, in de verkeerde richting! 30° en meer! Dàt leek hem toch wel veel te link en in een reflex drukte hij op de alarmbel om de bemanning wakker te maken.

Nog geen minuut later verscheen de kapitein, in de stuurhut, zich moeizaam voortbewegend op het helemaal schuin liggende dek.

- Hé, wat gebeurt er?

- Ik weet het niet kapitein. Heb een hels geratel gehoord in het ruim. Kan onze lading verschoven zijn?

- Onmogelijk! Ik heb de sjorringen zélf grondig nagezien toen we vertrekkenklaar waren. En toch… je zou zweren…

Het schip kwam niet meer recht. Maar kapseisde gelukkig ook niet verder. Maar plots werden ze door een nieuw lawaai opgeschrikt: de zendmast bezweek onder die blijvende slagzij en windkracht en verdween overboord.

- Verdorie! Daar gaat ook onze antenne. Probeer de radio eens?

Wàt de roerganger ook maar deed, de radio bleef stom.

- Een SOS uitzenden kunnen we dus ook al niet meer!

- Vaart minderen kapitein?

- Neen. Ze blijft blijkbaar doorvaren ondanks die zware slagzij. Je weet nooit wat ze zal doen als we de snelheid aanpassen. Hou het maar zo en verwittig de machinekamer om vooral niets te proberen.

- Aye aye kapitein.

Twee bemanningsleden die geen dienst hadden waren nu ook op de brug verschenen en werden op de hoogte gebracht. De kapitein monsterde hen.

- Waar is Joop?

- Die heeft dienst in de machinekamer.

- Goed. En… Marc? Marc was er niet.

- Onmiddellijk zoeken! Ik wil iedereen, met uitzondering van de machinist, op de brug.

Het hele schip werd afgezocht, wat onder die hellingshoek geen sinecure was. Marc kwam niet boven water. De enige mogelijkheid die overbleef was dat hij, stom genoeg in dit hondenweer, aan dek gekomen was om een luchtje te scheppen, en er was afgegleden door de zware slagzij. De bemanning was natuurlijk onder de indruk maar er kon verder niets worden gedaan.

- Waar zitten we eigenlijk precies?

- Net over de Frans-Belgische grens. Nog een paar uur naar de schelde.

De kapitein staarde naar de hellingmeter, die twijfelend rond de 30° bleef hangen. Eerder geneigd om er over te gaan, dan eronder. De slagzij maakte het allemaal een beetje onwezenlijk. Niets bleek nog te zitten waar het hoorde te zitten. Daar bovenop kwam nog het slingeren en stampen. Zelfs voor doorwinterde zeebonken werd het allemaal een beetje teveel en een gemengde vorm van paniek en zeeziekte maakte zich van hen meester.

- Ik vrees dat noch het schip, noch wij dit niet lang zullen uithouden. Ik heb geen zin om nog meer levens op het spel te zetten. Schiet maar om het kwartier een rode vuurpijl af. Als er een ander schip in de buurt is stappen we over en nemen we de Nomadisch op sleeptouw.

Er verstreek een uur, maar er kwam geen respons op de vuurpijlen. En toen plots flitsten vanaf de kust twee felle lampen een paar keer aan en uit.

- Hé… zou daar hulp onderweg zijn? Schiet nog eens een vuurpijl af?

En ja, de vuurpijl werd beantwoord door opnieuw enkele lichtflitsen.

- Maar… dat komt van de kust? Hoe in ’s hemelsnaam?...

- Wat er ook van zij, daar zijn mensen, daar is hulp, en ik ben er lang niet zeker van of we de schelde zullen halen. Dan moeten we immers eerst door de branding en dat kan het schip niet meer aan met dergelijke slagzij. Roep de machinist naar boven. We verlaten het schip. Maak de sloep klaar.

Toen de machinist de boodschap ‘schip verlaten’ hoorde, zette hij snel de grote diesel in vrijloopstand en klauterde vliegensvlug de nu volledig schuinstaande trap op. De motor helemaal stoppen liet hij maar achterwege, want dit was een hele klus als je de normale procedures volgde.

- Mijn vel is belangrijker dan die boot! Vond hij.

Vijf minuten later zaten ze met zijn vijven in de reddingsboot en begonnen tegen de golven op naar de kust te peddelen. De lichten bleven af en toe flitsen als om hen de weg te tonen.

Maar toen kwamen ze in de branding, en sloeg het bootje om. Van de vermeende hulp was geen spoor te bekennen. Het was nu elk voor zich. Op leven en dood.

(Wordt morgen vervolgd. Anders wordt het veel te lang!)

Willy.

11-07-2011 om 09:08 geschreven door Willy

Manou (Manou l’apache pour les dames) was echt nog het prototype van de oude ‘garde-champêtre’: een kolossale vent, de kepie altijd schuin op de monumentale grijze kop, wat stroef in de omgang met jongeren, en een bierbuik om U tegen te zeggen. En of hij bier lustte!

Voor ons, jonge motards, was hij echter een oudje. Stokoud! Wel 50 jaar oud! Hópeloos oud. Al dronk hij ons dan wel allemaal onder tafel! Had ook een beetje de uitstraling van een stugge opa die toch het hart op de juiste plaats heeft.

En ondanks zijn wat onbehouwen uiterlijk stak hij met kop en schouders uit boven de andere 'ouden'! Als hij dienst had in een winkelstraat, dan zág je dat ook. Niemand riskeerde het ook maar om dubbel te parkeren. Want gezag straalde hij toch wel uit en liet evenmin met zijn voeten spelen!

En je kon je ook erg mispakken aan hem. Want als hij iemand in zijn ijzeren greep had, kwam die niet los alvorens Manou dat zélf besliste! Want die greep, dat waren geen handen meer, dat waren potige kolenschoppen.

Hij placht ons ook altijd ‘grootvaderlijke’ raad te geven. Raad, geboren uit zijn ‘eeuwenlange’ carrière. En we luisterden wel naar hem, want meestal hield het echt wel steek. Een van zijn geliefde uitspraken was:

- Als je er in de zomervakantie weg wilt mee kunnen, moet je ze in de paasvakantie kort houden! Dan zijn ze geleerd en houden zich koest in de grote vakantie.

En die raad is me altijd bijgebleven! Want het werkte. Je moet weten dat we in de vakanties telkens weer te maken hadden met de ‘crème de la crème’. Schatrijke studentjes, fils à papa tot en met. Een heel apart publiek, dat heel apart moest worden aangepakt.

Ze deden nooit echt kwaad, maar waren heel inventief in hun spelletjes. Zo was een van de geliefkoosde spelletjes van de minderjarigen die nog geen sportwagen hadden gekregen van mama: in een drukke straat aan weerszijden van een zebrapad een groepje vormen. Eéntje stak over. De file stopte. En nét als de file wilde vertrekken stak er eentje van de andere kant over. En zo maar door tot het verkeer hopeloos vast zat.

Je kon er weinig tegen doen, tenzij proberen nog inventiever te worden dan zij. En dat werden we wel, maar dan vonden ze weer andere spelletjes uit!

Eigenlijk: gewoon puberaal kattenkwaad. Om mee te lachen. Maar er zat een addertje onder het gras: onder die rijke nozempjes gingen zich ruziestokertjes van ander allooi mengen. En dié wachtten hun tijd af tot de politie reageerde en kwamen dan in aktie: ‘heldje’ spelen in de ogen van die snobjes en vooral ‘snobinnetjes’. Het zaakje opblazen en vechtpartijen uitlokken.

Maar inderdaad, als je in de Paasvakantie over je heen liet lopen, dan liep het in de grote vakantie helemaal uit de hand en stond je machteloos. En dus speelden we in de Paasvakantie héél erg kort op de bal, en lieten in de grote vakantie de teugels weer wat vieren.

Goeie ouwe Manou! We hebben heel veel geleerd van je!

Maar Manou hield niet van schrijven. Zéker niet als het zinloos was. Zoals bijvoorbeeld een proces verbaal opstellen bij de aangifte van een autodiefstal, waarvan de eigenaar dan na twee uur schoorvoetend kwam toegeven dat hij de auto zelf misplaatst had!

En Manou was, toen wij nog motards waren, ‘agent-postoverste’. Wat betekent: onthaal, telefoon, aangiftes, enzovoort.

En om niet wéér zinloos te moeten schrijven, was hij altijd heel erg gerustgesteld als ik dienst had. Want ik had hem al tientallen keren gered van weer zo’n zinloos proces-verbaal, en stond dus hoog in aanzien bij hem. Meestal vond ik zo’n auto in een paar minuten terug.

Zoals die zondag… mijn dienst zat er op om 19 uur. Na mijn moto op stal geplaatst te hebben stapte ik op de fiets en wilde naar huis rijden. Maar er stond een koppeltje toeristen in het onthaal, en Manou klopte snel op de ruit en wenkte me.

- Claeysje, je dienst zit er wel op, maar ik heb hier weer zo’n stel dat beweert dat hun auto gestolen is! Zou het niet teveel gevraagd zijn…

- Natuurlijk niet André. Even kijken.

Ik voelde het koppeltje aan de tand. Pertinent zeker: hun auto was gestolen.

- Waar heb je hem geparkeerd?

- Heel dicht bij de zee! In een straat waar schuin wordt geparkeerd. En toen we terugkwamen was hij weg en stond er een andere auto in de plaats.

- Ben je zeker van die plaats? Echt dicht bij zee?

- Natuurlijk meneer! We konden uit de auto bijna recht het strand oplopen!

- Ja, en ik herinner me nog heel goed het huis waar we voor stonden. Nu staat daar een andere auto! Deed het kindvrouwtje er nog een schepje bovenop.

Manou trok de wenkbrauwen op. Klonk heel precies… Zou dus toch een proces-verbaal moeten opstellen. Maar ik wanhoopte niet. Vroeg merk, kleur en nummerplaat, haalde mijn moto weer van stal en vertrok. Alle straten met schuinparkeren afzoeken! Ik was nog maar nét de hoek om van de eerste straat waarin schuin werd geparkeerd, of daar stootte ik op de wagen. Manou met de radio verwittigd… een zucht van verlichting aan de andere kant, en ik bleef bij de auto wachten.

Even later kwam het bedremmelde koppeltje af, want het was amper 200 meter van het politiekantoor, maar wél twee kilometer van de zee af!!!

Even nog wou het manneke de schijn nog redden door te beweren dat zijn auto verplaatst moest geweest zijn, maar dat kon hij niet volhouden toen ik hem er op wees dat de auto nog altijd stevig vergrendeld was.

- Tja… toeristen! Bracht Manou uit toen ik weer binnenreed. Zodra ze de zee ruiken scheiden ze van hun auto als een hond van zijn stront!

- Ach ja, zo weten wij ook wat gedaan. En nu ben ik er vandoor hoor!

- Hé, als er nog dergelijke ‘kwiestenbiebels’ moesten komen, mag ik je opbellen thuis?

- Natuurlijk André. Maar dat zal je dan wél een volle krat bier kosten hoor!

- Je krijgt er twee! Riep hij me nog na.

En nog nagenietend trok ik huiswaarts.

Niet erg melodramatisch dit stukje? Inderdaad niet. Maar mijn blog zou niet compleet zijn zonder deze korte ode aan de inmiddels overleden Manou. Een mens die niet verdient zomaar te ‘verdwijnen’ in de nevelen der tijd. Vandaar…

Willy.

10-07-2011 om 09:30 geschreven door Willy

Steeds weer word ik met verstomming geslagen als ik zie hoeveel ‘geleerde’ mensen toch maar blijven geloven in sprookjes! Met opzet gebruik ik het woord ‘geleerd’, wat voor mij zoveel betekent als ‘de gave hebben iets te leren’. Een heel ander begrip dan ‘intelligent’ zijn!!!

Want met niets anders dan enkel de gave om iets te leren kun je vele kanten uit, maar kun je ook in veel valkuilen lopen! Want wat men je dan ook maar ‘leert’ zie je als de waarheid en je neemt het in je wezen op zonder verdere controle of ‘filtering’. Zonder er dieper bij stil te staan of dat nu al dan niet klopt! Zonder raad te vragen aan de ziel die toch ook ergens in je wezen zou moeten huizen, al was het dan maar in een vergeetput.

Maar neen dus. Je hebt het zo geleerd, dus zo is het! Punt en uit.

Ik heb in mijn leven mensen gekend die echt wel veel geleerd hadden. Die echte kraks waren in hun beroep of functie. En die toch elke zondag weer op de knieën naar de sprookjes van meneer pastoor kwamen luisteren. En nee! Ze deden niet alsof! Ze geloofden echt!

Want… zo hadden ze het geleerd… zo was het! Is dàt intelligentie?

Er was dan ook een tijd waarin ik dacht: “Hé, als dergelijke slimme mensen ‘geloven’, zou ik, ongelovige, dan toch verkeerd denken?”

Die gedachtegang werd nog gesterkt door het feit dat Amerika, dat we toch als een intelligent en toonaangevend land aanzien, zo super religieus is ingesteld.

Tot ik doorkreeg dat je de doorsnee Amerikaan zowat álles kunt wijsmaken. Van overheden die UFO-geheimen verzwijgen tot vetbetaalde spokenjagers, waarzegsters of duiveluitdrijvers. Die lui lopen gewoon in alle geruchten.

Ik had destijds ook nog het onderscheid tussen slim en geleerd niet leren maken. Maar daar zou gauw verandering in komen!

Want latere voorvallen hebben me anders leren denken. Bevoorbeeld toen ik zag dat sommige van die hardnekkige pilarenbijters of -bijtsters de eersten waren om in de sprookjes van de getuigen van Jehova te lopen! Of hun heil in het protestantisme gingen zoeken… of in meer exotische godsdiensten. 
    
Indië bevoorbeeld, met zijn Hindoes, Boeddhisten en Sikhs, oe fent op dergelijke mensen een magische aantrekkingskracht uit. Hoe dikwijls niet hoor je mensen, jongeren vooral, zeggen dat ze naar Indië gaan om ‘naar zichzelf te gaan zoeken’?

Pure onzin natuurlijk, want jezelf vind je overal waar je ook maar bent. Hoef je écht niet voor te gaan reizen. Alleen maar in een spiegel kijken en je de nodige vragen stellen. En of die spiegel nu in Indië staat of in je badkamer thuis… je zult er telkens weer datzelfde persoontje in zien. Notabene het enige persoontje in de hele wereld dat je niet kunt ontvluchten! Want het gaat overal met je mee, waar je ook naar vlucht.

Godsdienstverslaafden? Ik zou het bijna moeten geloven. Misschien ook is ‘onzekeren’ een betere definitie. Tenminste toch voor een aantal onder hen. Onzeker over zichzelf, en dus hopeloos zoekend naar een hogere macht ‘die het hen nu even zal gaan vertellen zie’. Deze laatste soort is de gevaarlijkste, want die kun je wijsmaken wat je wilt.

Waarschijnlijk is ‘labiel zijn’ ook een van de oorzaken van het succes van religies. Dat soort zoekt dan weer naar de stabilisatie die ze niet in zichzelf vinden. En dàt komt dan weer omdat ze nooit de moeite deden in zichzelf te zoeken!

En ook nu nog zie ik dat meisjes, die vroeger zonder twijfel voor het klooster hadden gekozen, plots fervente Islamaanhangsters worden. De kloosters hebben namelijk niet veel meer te bieden, zijn passé en zoeken niet echt meer naar personeel of ‘slavinnen’… Dan maar op de Islamtrein wippen! Of op om het even welke andere trein, als hij ze maar enig houvast kan bieden. Als er maar vangnetten en veiligheidsriemen zijn en er maar ergens een Walhalla wordt beloofd.

Uit dit alles heb ik mijn lessen getrokken. Ik heb de woordjes ‘geleerd’ en ‘intelligent’ in totaal verschillende hoofdstukken van mijn persoonlijk woordenboek geplaatst. Want ze hebben niets met elkaar gemeen. Integendeel. Het lijkt er zelfs op dat geleerdheid een der hoofdoorzaken is van het onderdrukken van de natuurlijke intelligentie.

En net zoals Archimedes in het bad de methode vond om het soortelijk gewicht van materialen te berekenen en aldus goud van namaak wist te onderscheiden, heb ik zelf ook een methode gevonden om intelligentie van geleerdheid te onderscheiden. En heel erg ver zal ik er wel niet naast zitten! Ik moest er gelukkig ook niet voor in bad gaan zitten piekeren.

Intelligentie is namelijk omgekeerd evenredig aan blind geloof.

Eureka!

Nou ja… met deze stelling zal ik het wel niet zo ver schoppen als Archimedes! Zéker ook nooit in een aanwervingcomité geraken. Met intelligentie geraak je niet zo heel erg ver in deze wereld. Intelligentie wordt eerder geschuwd. Want mensen zijn daar bang van. Ze zouden kunnen ontmaskerd worden in hun onnozele verzinsels en goedkope intriges. Zouden geen interessante roddels en leugens meer kunnen vertellen zonder door de mand te vallen. Intelligentie zul je dan ook eerder onder de uitgestotenen vinden.

Met geleerdheid, en het bijgeleverde diploma, kom je des te verder. Of je er ook in die zo begeerde hemel mee komt? Welke hemel? Wiens hemel? De concurrentie is groot hoor! Het aanbod idem! De keuze is aan elk van ons en er is voor elk wat wils!

Zilveren lepeltjes of een harem vol kersverse maagden? Wierook of opium? Vleugeltjes, vinnen of een kroontje? Kies maar uit! Je kunt het zo gek niet bedenken of het is in de aanbieding.

Maar vind je onder al die promoties écht niet wat jij persoonlijk graag zou willen als gelukzalig hiernamaals? Een leuke vent? Of tien? Parelsnoeren? Parfum? Kroegen vol met rook? Honderd vaten bier of evenveel sloffen sigaretten? Laat het me zo spoedig mogelijk weten. Dan vind ik op één twee drie een nieuwe religie uit die aan al jouw verwachtingen beantwoordt.

Vergeet ook niet te vermelden of die sigaretten mét of zonder filter moeten, en of dat bier van hoge gisting moet zijn of een simpel pintje van ‘t vat. Zo kan ik tenminste maatwerk leveren, waar je het bij de anderen met uniforme confectie moet doen!

Neen mensen, waar jullie het ook willen gaan zoeken, nooit zullen jullie ook maar een glimp kunnen opvangen van het hiernamaals of van het hiervoormaals.

En toch bestaan ze beiden! Samengesmolten in het nu. Dáár is het dat je moet zoeken. En wie er nu niet in slaagt kracht en vreugde te putten uit het vele of het weinige dat hij heeft, zal dat in een hiernamaals al evenmin kunnen. Dus… er is nog een pak werk aan de winkel hier op aarde.

Religies? Sommige hebben waarde omdat er ook een goede cultuur en wellevendheid aan verbonden is. Voor de rest… sprookjes. Sprookjes, ergens ontstaan uit een menselijk brein.

En nu is het juist de kunst om je eigen religie te leren deduceren tot het brein dat het geschapen heeft: wat was zijn doel? Een betere mensheid maken? Oorlog verkondigen om zichzelf te verrijken? Of zomaar voor de kick?

Wie diep genoeg zoekt vindt ongetwijfeld het juiste antwoord op die vraag. Je moet gewoon starten met het reduceren van een godsdienst tot een ‘mensdienst’: wié was de mens die het verzon, en welke bedoeling steekt er achter? En dan ben je al een heel eind op weg!

Willy.

09-07-2011 om 09:57 geschreven door Willy

Een zomernacht waarin het meeste wat er te beleven viel al beleefd was. De maagden waren al naar bed, de hoeren werkten hier en daar nog snel een laatste klant af, de dronkelappen sliepen hun roes uit, en de misdadigers hadden al geleerd dat het hier toch niet loonde.

Met andere woorden: geen kat meer op straat in die vroege uurtjes waar binnen korte tijd de duisternis zou worden verjaagd door een bescheiden zonnetje dat zich voorlopig nog schuilhield achter de horizon.

Een beetje eenzaam en verveeld wilden Fred en ik, van uit een zijstraat, net een hoofdstraat opdraaien met de motoren, toen op die hoofdstraat een Porsche als een bliksemschicht voorbijschoot.

Direct er achteraan natuurlijk! Eventjes mores leren.

We moesten alles geven wat onze motoren, en vooral wijzelf, aankonden toen we in meer bochtige straten belandden. We haalden soms 140 km/u in volle, maar gelukkig kalme stad.

De chauffeur moet ons zéker gezien hebben dachten we, want de wagen ging steeds sneller rijden en kon nog amper de bochten halen. Maar juist hiér waren wij in ons element en moest elke wagen het tegen onze moto’s afleggen.

In bochten kun je je namelijk zowat ‘platleggen’ met een moto, en trekt de machine je er zó door. Een auto kan dat niet en moet remmen. De paardekrachten van de Porsche moesten het hier dan ook nog maar eens afleggen tegen het concept van onze tweewielers.

En zo konden we uiteindelijk naast de Porsche komen en hem doen stoppen.

(N.v.d.r: niet vergelijken met Amerikaanse films! De wetgeving is daar anders. Een sirene of zwaailicht achter je betekent daar: naar de kant en stoppen. Hier is dat niet zo!)

Bekeuren deden we om de beurt, en het was dit keer mijn beurt. Fred bleef achter het voertuig staan.

Ik liep naar het portier en zag verbaasd dat de chauffeur een jongedame was. Ze staarde wezenloos voor zich uit en maakte geen aanstalten het zijraampje te openen. En dus greep ik de portierkruk en voelde al direct iets kleverigs aan mijn hand. Trok het portier open, en viel van verbazing bijna achterover!

Een en al bloed in de auto! Bloed aan het stuur. Bloed op het dashboard. Bloed op de zetels. Bloed aan de deurkrukken. Bloed dat ook over haar naakte lichaam liep!!! Want inderdaad, ze zat poedelnaakt in de auto. Ze leek zó uit een griezelfilm te komen! Wat hadden we nú weer aan onze fiets hangen?

Ik wenkte Fred, die naderbij kwam.

- Wel, mevrouw, wat is er gebeurd?

We konden er aanvankelijk niet veel meer dan een fikse huilbui uitkrijgen, maar na lang proberen kwam het verhaal er in horten en stoten uit.

Ze was het liefje van een prominent heerschap uit het binnenland. Ze hadden in zijn villa, een van zijn zomerverblijven, een beetje vadertje en moedertje gespeeld, daarna nog wat gedronken en waren in ruzie geraakt.

Die ruzie was zo hoog opgelopen dat ze, nog naakt na die stoeipartij, was opgesprongen en dwars door een glazen deur de tuin was ingerend en weggereden met ZIJN Porsche!

Schouders, armen, benen en voeten… het zat allemaal onder het bloed door het glas.

En hoewel ze er heftig tegen protesteerde, zagen we ons genoodzaakt een ziekenwagen op te roepen om haar naar de kliniek te brengen.

Later reed ik zelf, begeleid door Fred met de moto, de Porche terug naar de villa. De eigenaar sliep al en kwam met grote tegenzin uit bed. Bekeek ons uit de hoogte met een blik van ‘Welke vuilnis hebben ze nu weer voor mijn deur gestort?’

Bekeek zijn wagen, haalde de neus op en zijn enige vraag was of we soms een adres wisten waar hij grondig het ‘interieur’ zou kunnen laten reinigen en desinfecteren.

“Vrouwen ook” mompelde hij tussen de tanden.

Vragen hoe het met zijn liefje ging kwam helemaal niet bij hem op! We begonnen medelijden met het meisje te krijgen. Hoe stomverliefd kunnen sommige vrouwen toch zijn om op echte onbehouwen bullebakken te vallen?

Omdat het bullebakken met poen zijn? Echt verliefd? Sex appeal? Beïnvloed door goedkope, stoere maar verzonnen verhaaltjes? Vlotte babbel? Ik begreep het niet. En begrijp het nog steeds niet.

Terug op kantoor, nog steeds wit van woede, bracht Fred er eindelijk uit:

- Had hij het maar gedaan verdorie!
- Wàt gedaan?
- Haar aangeklaagd voor diefstal van zijn Porsche!
- Hé, vond je het zo nog niet welletjes?
- Jawel! Maar dan had ik tenminste een reden gehad om hem met veel plezier op zijn verwaand bakkes te slaan! Ik moest me nú al inhouden!

Ik antwoordde er niet op. Want Fred kennende wist ik dat hij meende wat hij zei.

Willy.

08-07-2011 om 09:08 geschreven door Willy

Tijden veranderen, nieuwe technieken maken constant dat we meer vrije tijd en minder werk hebben. Hoera!

Of… is dat niet altijd zo? Ik geloof van niet. Want:

Vele jaren geleden leerde ik rijst koken:

1. Twee kopjes water koken.

2. Eén kopje rijst bijvoegen.

3. Laten koken tot de rijst al het water heeft opgeslorpt.

Simpeler kan echt niet. Geen geklieder, niet op de klok hoeven te kijken, ingieten, afwachten, en gedaan.

Maar blijkbaar dacht ik verkeerd. Blijkbaar kon het nog makkelijker! Een verlichte geest vond dat hij hoognodig kookbuiltjes moest uitvinden. En nu werd het pas écht makkelijk:

1. Véél te veel water koken;

2. Het gleufje in het kookbuiltje zoeken;

3. Het builtje netjes op een vork hangen;

4. In het water laten zakken en aan de kook houden;

5. Angstvallig de klok in de gaten houden tot de vereiste kooktijd;

6. Met een vork het gleufje in het builtje in het ziedende water terug proberen te pakken te krijgen. Leuke sport voor een vrije namiddag!

7. Builtje met de vork opvissen;

8. Er druppelend mee naar een rijstkom lopen;

9. Schaar zoeken;

10. Kookbuiltje onderaan openknippen;

11. Opletten om geen brandblaren te krijgen door het kokende druipwater;

12. Opletten dat je niet te ver snijdt met de schaar, zodat een stuk plasticzak mee in de kom valt, wat uiteraard niet smakelijk is;

13. En oef! De inhoud valt eindelijk netjes in de kom.

14. Nu alleen nog de schaar afwassen waar een flinke klieder rijst aan geplakt zit.

Klus geklaard! Ongelooflijk! In veertien stapjes maar!

Met andere woorden: ‘No more kookbuiltjes’ voor mij!

En tóch liet ik me verleden week vangen! Zocht bij Delhaise naar Couscous. Ook weer zoiets supermakkelijk te bereiden: kopje couscouskorrels in een schaal gieten, klein klontje boter erbij, kruiden naar smaak, één kopje kokend water er overheen gieten en af en toe, niét op een vuur, wat losroeren met een vork. Vijf minuten later is al het vocht opgenomen en kun je aan tafel.

Vond in de rekken van Delhaise na enig zoeken dus een doos couscouskorrels.

Kwam thuis, opende de doos, en… hééééééélp! Ze hebben zelfs kans gezien dàt in kookbuiltjes te stoppen!

Doos in de vuilbak.

Rijst gegeten die avond.

Einde verhaal.

Of toch niet? Neen! Want ik heb er weer een goede les bij geleerd:

“Waarom iets makkelijk doen als je het tegen een kleine meerprijs ook moeilijk kunt maken?”

Willy.

07-07-2011 om 00:00 geschreven door Willy

In den vroegen morgenstond, toen de zonne pas ter kimme was verschenen en de konijntjes al lekker aan het rollebollen waren, werd de serene stilte plots verstoord door twee motoren, en draaide Mio Buus, met Steegmans in zijn kielzog, voor de aardigheid eens een weggetje op dat tussen twee weiden in gelegen was.

Die twee weiden waren samen ooit een vliegveld geweest. Druk gebruikt en versterkt door de Duitsers gedurende de oorlog. Na de oorlog nog een tijdje sportvliegveld gebleven waar toch ook wel wekelijks een DC3 van SABENA landde. Zomaar. Gewoon in het gras. Want landingsbanen waren er niet. Nooit geweest. Ook niet in de ‘Duitse’ tijd.

Wél werd het gras altijd netjes afgereden en ik heb altijd gehoord dat onder het gras zwaar metaalgaas stak ter versterking, aangebracht door ‘den Duits’.

Maar uiteindelijk loonde het niet meer het vliegveld nog in stand te houden. Bovendien lag het midden in een natuurgebied. En het werd herschapen tot twee weiden… met een wegeltje er tussenin! Ooit een betonnen dienstweggetje geweest voor het vliegveld, en ook van Duitse makelij, maar nu was het beton totaal overwoekerd door gras.

En Mio Buus draaide dat wegeltje in. Halfweg de wegel… krak! Iets botste zowel op de voetsteun van de moto als op de grote teen van Mio Buus, en eventjes later lag de arme sukkelaar op de grond met een gebroken grote teen. Tussen het hoge gras bleek een laag paaltje te staan…

- Wie in godsnaam zet hier nu een paaltje midden op de weg? Klaagde hij.

Steegmans bekeek het paaltje deskundig, poetste even zijn bril en keek nog eens.

- Hm. Made in Germany geloof ik! En met ‘Deutsche gründlichkeit’ geplaatst, want ik zie er geen schade aan. Misschien anti-tank? Maar wat moest jij hier ook komen zoeken?

- Zaag niet en help me. Ik geloof dat mijn teen gebroken is!

- Mag je nog van geluk spreken dat het geen Duitse landmijn was! Anders had ik je mogen opvegen met borstel en vuilblik!

Enfin, de moto werd voorlopig achtergelaten en Mio Buus kon achterop de moto van Steegmans sukkelen en zo naar de kliniek worden gereden.

Voet in de pleister en Miootje kreeg 6 weken ziekteverlof.

- Wat? Zes weken? In volle seizoen? Brieste commissaris Hongermaat toen we het hem vertelden. Maar dat zal zo niet aflopen hoor! Zijn voet in de pleister? Ha ha… dat is ver van zijn vingers hé? Wel, hij kan bureelwerk doen thuis! Jullie brengen hem een schrijfmachine en papier en hij kan al jullie PV’s typen!

En zoals god de vader het voorschreef… zo geschiedde het. Zes weken lang heeft Miootje thuis al onze PV’s getypt. Tot zijn vingers er blauw van zagen. Maar niemand die protesteerde. Dat deed je gewoon niet toen! De baas was de baas en zijn beslissingen onherroepelijk.

En óf we geschreven hebben die zomer! Niet langer hoeven te denken van “Voor één PV moet ik een half uur binnenblijven, dus, ik moet het wat zuinig aan boord leggen…”

Neen hoor! We schreven er maar op los. Tot Mio Buus het bijna niet meer kon bijbenen. Pardon… bijvingeren!

Ik denk trouwens niet dat zijn vrouwtje veel van seks heeft mogen genieten die zomer.

- Als ik nog eens ergens tegenaan rijd zal ik er wél voor zorgen dat het mijn vinger is die breekt. Dat zweer ik! Was zijn eerste opmerking toen hij na zes weken ‘verlof’ weer ‘op de teen’ was.

De moraal van het verhaal: als het gras twee kontjes hoog is kun je het paaltje niet meer zien! Vraag het maar aan Mio!

Willy.

06-07-2011 om 00:00 geschreven door Willy

05-07-2011 om 11:56 geschreven door Willy