Of je hem nu haat, verguist of eert, je kunt niet naast de figuur van Hitler kijken. De geschiedenis zal dat ook nooit kunnen, want hij was een product van de laatste generatie die nog echte staatsmannen voortbracht.
Begonnen als de reddende engel van Duitsland, geëindigd als een baarlijke duivel! En laat het meteen duidelijk zijn: ik bewonder hem zéker niet. Wel integendeel. Maar zijn gecompliceerde, dubbelzijdige persoonlijkheid heeft altijd al mijn onverdeelde aandacht getrokken.
Maar wàt dreef een eerder onooglijk mannetje eigenlijk naar de top?
Wel, de tijd was er gewoon rijp voor. Zijn volk leefde in armoede en smachtte naar iemand die verandering zou brengen.
De regering was uitermate laks en liet zich alles welgevallen. Door wié het ook maar werd gedicteerd.
Een toestand die schreeuwde om verandering!
Door het erg partijdig verdrag van Versailles draaide Duitsland op voor alle schadevergoeding van de gehele wereldoorlog I, hoewel niet zij hem waren begonnen, maar er min of meer onrechtstreeks bij betrokken raakten via Oostenrijk en er op de duur, juist dóór hun vermogen tot energieke aanpak van de zaken, toch wel een hoofdrol gingen in spelen.
Die onredelijke schadevergoeding bracht het volk, dat waarschijnlijk toch wel als het intelligentste ter wereld mag beschouwd worden, in diepe armoede en ellende. De toestand was hopeloos en uitzichtloos. Er was geen geld om een industrie, en daarmee werkgelegenheid, uit te bouwen.
E
n toen stond een man op: Hitler. Hij zou zijn volk teruggeven waar het recht op had. En hij leek woord te houden. Duitsland verrees uit zijn as. Is het verwonderlijk dat de zwaar getergde Duitse bevolking er in liep? Hem vereerde als een god?
Want inderdaad, de welvaart steeg, de industrie zwengelde aan en Duitsland deed het steeds beter. Geen Duitser kon een kwaad woord horen over de Fuhrer. Hij was als een reddende engel. Schetste de bevolking een grandioze toekomst voor ogen in het duizendjarig rijk en voegde aanvankelijk daadwerkelijk de daad bij het woord.
Het leek een sprookje! En het had een sprookje kunnen worden, als zijn verborgen duistere kantjes niet naar boven waren gekomen. Vooral het antisemitisme! De Joden zouden oorzaak geweest zijn van de nederlaag in wereldoorlog I. Hem waarschijnlijk in het oor gefluisterd door gefrustreerde lieden die het ook maar hadden van horen zeggen van iemand die het ook niet kon weten. Net zoals men nu over de rokers doet.
Anderzijds had hij kunnen waarmaken wat hij waarmaakte, als hij niét het geld en goed van de Joden had gestolen? Misschien. Misschien ook niet.
Had hij het kunnen waarmaken zonder de bandietenregimenten als de Gestapo en de SS? Regimenten, volgestouwd met het grootste gespuis dat in Duitsland en omstreken ook maar te vinden was? Regimenten die hun grandioos succes voornamelijk te danken hadden aan het wekken van angst en afgrijzen?
We zullen het nooit weten, maar feit is:
- Dat zijn onmenselijkheid hem uiteindelijk de das heeft omgedaan.
- Dat de wereld walgde van de gruwelen die hij in het leven had geroepen.
- Dat dit al het goede dat hij ooit had gedaan ver in de schaduw stelde.
De vragen die mij persoonlijk altijd al bezighielden zijn:
- Hàd hij de Joden met rust gelaten en eerder om hun financiële steun gevraagd;
- Hàd hij Duitsland heropgebouwd zoals hij bezig was;
- Hàd hij gelijkgezinde landen de vrije keuze geboden om eventueel toe te treden tot zijn duizendjarige rijk alles vreedzaam en met Duitse intelligentie en grondigheid, en
- Hád hij zijn toevlucht niet genomen tot criminelen en beulen om hem in het zadel te houden
Had hij dan een kans tot slagen gehad? En zo ja:
In welke wereld zouden wij dan nu leven?
Heeft de duistere kant van Hitler een verloren kans betekend?
Stof tot nadenken, maar niet al te luid denken! Kan gemakkelijk misverstaan worden. Bovendien: helaas wàs Hitler wie hij was en daar kun je nu eenmaal niet onderuit! Waarom moeten rozen toch altijd zulke stekelige doornen hebben?
Ach ja had mijn tante wieltjes gehad dan was het een treintje hé?
Maar en ik kan het niet van me afzetten: in die hele voorgeschiedenis van wereldoorlog 2 zie ik héél onheilspellende gelijkenissen met de tegenwoordige tijd:
- Een lakse regering die totaal vervreemd is van het volk.
- Een regering met maar één en heel paniekerig doel: Hoe haal ik de meeste stemmen? Waar horen wij het luidste janken?
- Een regering die de werkelijke noden van het volk niet snapt.
- Een regering van angstvallige jaknikkers, die enkel de luidste jankerds hoort en geen voeling heeft met de MEERDERHEID die het vertikt om te gaan janken.
- Een regering die niets doet, maar zich alles laat dicteren. Of het nu van Europa, van de hele wereld, of van een paar prettig gestoorde, maar wél gediplomeerde en vooral geobsedeerde gezondheidsfreaks komt.
- Een regering die, en dat geef ik jullie op een blaadje, bij het minste onraad de biezen zou pakken. En dat laatste gebeurt ooit!!! Wees daar maar van overtuigd. En dan moeten WIJ het hele zooitje dat zij hebben geschapen en achtergelaten, maar zien op te lossen!
- Een regering die, in plaats van het grondgebied te verdedigen, het belangeloos ter beschikking stelt van indringers.
- TOT die indringers de macht overnemen. Dán zul je wel zien welke hazen het eerst vluchten!
- Een regering die, zonder ook maar in staat te zijn het te beseffen, schrééuwt om een nieuwe Hitlerfiguur! Hoewel niemand daar zit op te wachten!
Een heel beklijvend gevoel: alle voorwaarden die er in de jaren 1930 tot 1940 waren om een nieuwe wereldoorlog te ontketenen, zijn er nu opieuw!!! En onze leiders zien het niet! Hebben wél geschiedenis geleerd, maar er niks van opgestoken.
En dus besluit ik met:
Ik verwijt ze niks. Kan ik ook niet want ze deden nog niks. Ik kan enkel in spanning afwachten óf ze ooit iets zullen doen, of samen met de rest verdrinken in de politieke aalput van de Wetstraat.
Een druilerige dag en een druilerige avond. De regen bleef maar komen en toen het rond een uur of zes begon te duisteren vond Fred het welletjes. We reden de motos binnen en gingen er nog een paar uurtjes te voet op uit.
Een paar winkelstraten op en af gewandeld, een babbeltje hier en daar, en vooral onze tijd proberend door te komen.
En toen liepen we voorbij het open uitstalraam van een viswinkel. Een heerlijke (nou ja ) geur van gekookte wulken streelde verleidelijk onze neus. En nu moet ik eerlijk zeggen eigenlijk vind ik die zeeslakken ook wel lekker zo vers uit het kookwater, en de geur wás verleidelijk, zoals ze daar in die kookpot lagen te pruttelen in verse groentjes en kruiden. Maar het denken aan zon walgelijk slijmerig kruipend beest houdt me er toch telkens weer van af ze op te eten.
Bovendien zijn die dingen zo taai als wat en heb je een half uur kauwwerk om er eentje binnen te spelen. Tegen dan heeft mijn walging het al lang gewonnen van mijn goesting.
Fred daarentegen was er gek op, en kon de winkel niet voorbij. Hij kocht er dan ook een portie van in een plastic doosje. En heerlijk kauwend en smekkend liep hij door. Tussen twee wulken door liet hij me weten:
- Zeg, als we nog iets moesten tegenkomen neem jij wel het woord hé? Want met zon beest in mijn mond gaat het praten me niet af.
- Geen probleem! Maar er begon zich al een duiveltje te manifesteren in mijn hoofd. Zo eentje helemaal in het rood en met een vervaarlijke drietand in de hand.
En mijn kans kwam. Van ver zag ik een meisje afkomen op een onverlichte fiets. Ik stootte Fred aan en wees naar haar.
- Jij doet het woord hé? Vroeg Fred.
- Natuurlijk!
Gerustgesteld stak hij de laatste hete wulk in de mond, stapte van het voetpad en deed het meisje stoppen. Ze stopte en keek hem vragend aan. Hij draaide zich om, keek waar ik bleef, maar ik had me omgekeerd en stond belangstellend een etalage te bestuderen. Het duiveltje in me was de oesters van enkele weken geleden aan het wreken.
Achter me hoorde ik een gestamel en gestotter
Beschamend! Echt beschamend dat ze bij de politie geen personeel nemen dat behoorlijk kon praten vond ik. Daar zouden ze toch wel eens iets aan mogen doen!
Beter maar doen of ik die vent niet kende leek me de enige mogelijke strategie.
Na afloop, toen het meisje alweer was doorgereden, mét verlichting dit keer, kwam hij op me af.
- Ehwel kieken? Jij zou toch het woord voeren?
Ik negeerde de vraag, keek hem vrolijk aan en lachte:
- Weet je waar ik nu eens écht goesting naar heb zie? Naar een hele grote schotel vol met oesters! En óf die zouden smaken!
En toen snapte hij het. Heeft me nooit nog oesters laten aansmeren.
De zoon van een heel gekende kunstschilder woonde in een villa in onze gemeente. Hij was ook al een vijftiger, en zoals het in de high society hoort, gaf hij af en toe wel eens een receptie. Waarop dan de schilderijen van zijn beroemde pa, en ook enkele van hemzelf, toevallig tentoongesteld werden.
Of er ook van verkoop sprake was zou ik niet weten. Die lui laten immers hun rechterhand niet zien wat de linker doet.
Ter gelegenheid waarván de receptie doorging wist ik niet, maar hij verwachtte heel veel gasten en had ons gevraagd een oogje in het zeil te houden. De laan waar hij woonde was niet zo breed en bij voorgaande recepties waren verkeersproblemen gerezen door wildparkeerders. Dus vroeg hij ons of we de wagens reglementair wilden helpen parkeren. Was dat tot 1 km ver van de villa, dan moest dat maar. De high society liep dan wel niet graag te voet, maar als het moest, dan moest het maar.
Toen we aankwamen stonden al een achttal wagens geparkeerd op zijn grote oprit, en we hoefden niet te kijken welke het waren. Die waren we al meer tegengekomen bij andere gelegenheden, en de nummerplaten kenden we zowat uit het hoofd. En inderdaad, een paar Nederlandse en enkele Belgische nummerplaten op Mercedessen en BMWs. Eén ervan was ons echter vreemd. Een nieuw eendje in de bijt?
Fred en ik keken mekaar even grijnzend aan. Gewiekste luxehoertjes die een graantje kwamen meepikken bij de aanwezige mannen, al dan niet vrijgezellen. escortdames heette dat dan in de hogere kringen. En ja, die konden toch niet met een Trabantje of deux-cheveautje afkomen hé? Zou veel te veel opvallen tussen al dat chique gedoe!
Ze moésten dus beroepshalve wel met dure autos rijden.
Maar al spoedig hadden we onze handen vol aan het netjes laten parkeren van de normale genodigden en schonken er verder geen aandacht meer aan, al viel het wel op dat het pubiek hoofdzakelijk mannelijk was.
Toen iedereen binnen was belden we aan om te melden dat we vertrokken.
- Knap gewerkt, heren! Mag ik jullie een glaasje champagne aanbieden?
- Dank u wel, meneer, maar dat lijkt ons geen goed idee. Zo in uniform tussen al uw gasten!
- O maar, jullie hoeven niet bij mijn publiek te komen hoor, kom, ik wijs even de weg.
We volgden hem rond de villa naar achter, waar de keukendeur wijd open stond.
- Dat is mijn zoon, zei hij, wijzend op een jongeman in witte kokskledij en dito muts.
- Een prima kok. Hij zal jullie wel even bedienen. Laat het u smaken en doe alsof jullie thuis zijn.
En na deze woorden verdween hij weer naar zijn gasten. De zoon bleek erg goed mee te vallen, maar was licht gehandicapt hoorden we aan zijn trage manier van spreken en zijn eigenaardige, wat slepende gang.
Toch bleek hij een koksdiploma te hebben behaald aan een bekende school, want het diploma hing aan de muur naast het imposante fornuis.
- Een glaasje champagne, heren? Nodigde hij uit.
- Ja, dat zal wel smaken. Onze dienst zit er toch op!
Maar oei! De champagne bleek vergezeld te gaan van de obligate oesters, en als er nu één ding is dat ik niet moet, dan zijn het wel die fluimen van de zee! Bah!
Ik nipte wat aan de champagne om tijd te winnen en liet toen met veel weerzin één zon fluim door de keel glijden, moeite doende hem niet onmiddellijk terug uit te spuwen. Het ergste van al was dat ik moest doen alsof het me heerlijk smaakte, want de jongen stond erbij en keek er belangstellend naar. Fred keek er ook naar, maar eerder met leedvermaak. Hij wist wel dat ik die dingen niet lustte.
Maar toen klonk luid rumoer in de gang achter de keuken, waarop de trap naar de bovenverdieping uitkwam. De jongeman opende nieuwsgierig de deur, en ik maakte snel van de gelegenheid gebruik om mijn overgebleven oesters in de vuilbak te gooien. Saved by the bell! Zonde van die dure dingen, maar ja, als je het niet binnenkrijgt, dan gaat het niet hé?
Het rumoer was ondertussen heviger geworden en de jongen stond een beetje beteuterd in de open keukendeur te kijken. Een koppel kwam ruziënd, deels in het Engels, deels Frans en deels héél slecht Nederlands de trap af. De heer kreeg ons in het oog en stevende recht op ons af!
- What do you think abouth this, gentlemen ?
- Ah non hein! Tat kaat zo niet! Sneed ze hem de pas af en kwam naar ons toe.
- Cest vraie quandmême messieurs? Beetje poep en nie betaal! Dat kan tok niet?
Nadat we ze allebei, elk in hun eigen taal want ze begrepen elkaar niet, wat hadden kunnen kalmeren, bleek dat de Engelse heer even van haar diensten gebruik had gemaakt, maar deed of zijn neus bloedde toen ze wou betaald worden.
Tja daar stonden wij dan! Hoe konden we tussenkomen als prostitutie sowieso verboden is?
Maar we werden een tweede maal gered door de bel. De jongen was om zijn vader gelopen en nu verscheen die in de keuken. En uiteindelijk bleek alles op een misverstand te berusten.
Hij had aan de gegadigden onder zijn gasten uitgelegd dat ze ongestoord met de dametjes konden rollebollen, en dat hij de rekening achteraf wel zou betalen.
Aan de dames zélf had hij dat niét uitgelegd, want die kenden zijn werkwijze wel. Helaas was hij vergeten dat er een nieuwkomertje tussenzat. En nog wel een behoorlijk keffertje!
Ze excuseerde zich bij de Engelsman en bij ons en droop een beetje beschaamd af, op zoek naar ander cliënteel.
En eindelijk konden we ongestoord van onze Champagne genieten.
- Nog een glaasje en snackje, heren?
- Graag, zei Fred. Maar geef mijn portie oesters maar aan mijn collega. Die is daar verzot op.
Mijn blikken schoten vuur naar de heel onschuldig kijkende Fred. Hadden mijn ogen hem kunnen wurgen, dan was hij zéker ter plekke gesneuveld.
Wat wél lukte was mijn:
- Eh sorry, neen, liefst geen oesters meer. Ik moet namelijk nog naar een familiefeestje!
- Maar Willy toch, jij die zo graag oesters lust! Probeerde Fred nog. Maar het lukte hem lekker niet!
- Nou ja, als hij naar nog een feestje moet, dan maar niét hé? Of toch?
- Neen hoor! Dankjewel!
Oef! Op wraak zinnend reed ik even later achter Fred aan. Zwerend het hem betaald te zetten. En óf me dat lukte, en nog wel heel spoedig daarna! Maar dat is weer een ander verhaal dat jullie nog tegoed hebben.
Het ondenkbare is dus, dank zij de jankerds, toch maar kunnen geschieden. Met totale negatie van de Vlaamse cultuur en volksaard werden alle kroegen rookvrij verklaard! Het onfeilbare kleuterklasje in de Wetstraat heeft gesproken. Ugh! En nog wel in een periode dat we het moeten stellen met een regering voor lopende zaken. Een regering die niets kan doen vóór het volk, maar blijkbaar wél alles tégen het volk! Een regering van rokende zaken misschien?
Nu ben ik géén kettingroker; een tiental sigaretjes per dag volstaan me.
Ben evenmin een alcoholist: één of twee lekkere biertjes per dag volstaan me ook al ruimschoots. En liever nog thuis dan in de kroeg.
Ben evenmin een tooghanger. Integendeel, ik distantieer me liever van toogpraat, maar vind de sfeer wel gezellig aandoend en kan best begrijpen dat dit voor sommige mensen een prima uitlaatklep is.
En vermits ik zelden langer dan een uur binnen in een kroeg blijf, heeft dat rookverbod in beginsel geen enkele invloed op me. Zo lang houd ik het wel gemakkelijk uit zonder roken.
MAAR! Ik kan heus de zon wel in het water zien schijnen. Ik begrijp dat sommige mensen de toog oergezellig vinden; de toogfilosofie, doorspekt met leugens en halve waarheden inbegrepen. Ik ben zelfs jaloers op die mensen. Toogpraat maakt deel uit van de Vlaamse volkscultuur. Een pint en een sigaret horen daar zéker bij!
Moest dit alles hen nu heus worden afgenomen door het stelletje land- en cultuurverraders in de Wetstraat? Wie denken die mensen eigenlijk dat ze zijn? Vijfenvijftig kleine kleutertjes die nu eens gaan zeggen hoe volwassen Belgen moeten leven? Moeten we voor dié onnozelaars straks misschien opnieuw naar de stembus?
En waarom dit alles? Om mee te huilen met Europa? Om mee te huilen met de wereld? Hallo zeg, leven we nog wel in Vlaanderen, of niet? Heeft België nog eigen bestuursrecht of ook al niet meer? Mogen we onze eigen cultuur nog behouden of moeten we geglobaliseerde en gesteriliseerde massaproducten worden?
Luistert de Wetstraat liever naar de wereld dan naar eigen volk? Weg met de Wetstraat dan! Maak er een kleuteropvangplaats van.
Vanwaar die plotselinge woedeaanval op de Wetstraat? Wel, ik bracht nog maar eens een bezoekje aan café ?, en wat ik zag leek me ongehoord.
Een leeg café! Baas en bazin verveeld en nagelbijtend achter de toog. Niemand om mee te babbelen. Ook zelf geen sigaretje mogen roken!
Wél een twintigtal klanten, deels opeengepakt in het rokersaquarium, deels buiten op straat. Moesten zélf hun pint gaan laten bijvullen aan de toog en dan snel terug naar hun quarantaine, waar baas en bazin niet eens binnen mogen!
Een café van pakweg 100 vierkante meter, waarvan 25 vierkante meter (het maximum toegelaten deel) nu gebruikt word als rookschouw, mét perfecte rookafzuiging. De rest van het café, waarvoor ook huishuur wordt betaald: leeg. Grandioos en opvallend leeg. Wàt een efficiënt gebruik van de beschikbare ruimte, die wél pakken geld kost!!!
Als dàt niet snel verandert houden ze het niet uit, en niet zij alleen. We kijken hier toch wel neer op het grootste land- en cultuurverraad aller tijden. Ons geschonken door de Wetstraat. Door kwezels, begijntjes en azijnpissers. Door stuurlui die niet kunnen sturen en dan maar klakkeloos na-apen wat Europa doet. Door wereldvreemden die geen enkel contact meer hebben met hun eigen volkscultuur.
Herverkiezingen? Ze doen maar. Mij zullen ze niet zien in het stemlokaal! Ik hou van mijn volk en vertik het dat volk te verraden door voor die halfbakken kleuterbende te stemmen. Laat de azijnpissers maar gaan stemmen. Ze zien wel hoe ver ze het zullen brengen in hun gesteriliseerde wereld.
Maar ondertussen laten ze Turkjes, Marokkaantjes, en Albaneesjes wél lustig moskeetjes bouwen met ónze centjes! Werken ze in de hand dat de gezellige, maar nu failliete cafeetjes gretig worden overgenomen door datzelfde volkje. Inch Allah klinkt dus al goed door tot in de Wetstraat! Voor wanneer de tapijtjes voor de gebedsstonden? Al voorzien op de begroting?
Eigen cultuur de grond inboren ten voordele van vreemde culturen!
Eigen volk laten verkommeren maar wél sociale woningen bouwen voor vreemden.
Ik denk dat we héél ver in de geschiedenis moeten terugbladeren om nog een dergelijke groteske vorm van volksverraad te vinden. Lijkt me erger nog dan toen in 1940 dat hele zooitje als bange wezels op de vlucht sloeg naar Engeland om het vege lijf te redden. Het volk en zijn koning laf in de steek latend. Maar dat mocht je na de oorlog niet meer zeggen. Dat was geen landverraad, maar een strategische aftocht naar veiliger oorden. Het is maar hoe je het bekijkt en betitelt.
Of ze dat tegenwoordig nóg zouden doen? Reken maar! Politici blijven politici. Van welke partij ze ook afhangen.
En ik zou moeten stemmen voor die lui? Nooit van zijn leven! En doe ik het tóch, dan is het voor Vlaams belang, al heb ik ook in dié lui weinig vertrouwen. Het blijven politici, en een politicus, in de huidige tijd, is voor mij alleen maar een synoniem voor opportunist.
OPGELET! Vervolg van gisteren. Scrol naar beneden voor deel 1.
-o-o-o-o-
Mijn dienst ving aan om 9 uur, en ik zat aan de ontbijttafel. Hoorde een ziekenwagen met huilende sirene voorbijrazen. Normaal, want ik woonde dicht bij de kliniek.
Twee minuten later weer een, en nog vijf minuten weer. Niét meer normaal. Er moest iets ergs gebeurd zijn.
Tien minuten later stond ik in het politiekantoor en hoorde het: een schip gestrand. Hongermaat was er zelf al heen met een paar mensen en had al instructies gegeven dat we zodra onze dienst aanvatte, naar de Zeedijk moesten komen.
Het was eind november en nog miezerig weer na de storm van die nacht. Normaal zie je dan geen sterveling op de dijk, maar nu leek het wel topseizoen. De hele stad stond op de dijk naar een schip te staren dat onwezenlijk dicht bij de dijk (het was vloed), tegen een golfbreker aan lag te zwalpen...
Hongermaat zag ons komen en riep ons bij hem.
- Vooral op de rijbaan blijven. Kijklustigen op de voetpaden houden en niemand dubbel laten parkeren. Anders komen hier ongelukken van.
In het kort legde hij ons uit wat er gebeurd was: de bemanning had het schip midden op zee verlaten door toedoen van de wagen van de reinigingsdienst van de stad!!!
- Die sufferds zagen een vuurpijl en gingen een beetje met hun lichten flitsen om aan te tonen dat hier de kust was! Alsof die zeelui dat niet wisten! Maar die dachten natuurlijk dat hier redding was en verlieten hun schip!
- Zijn ze gered?
- Drie wél; twee verdronken en aangespoeld. Nog ééntje vermist.
- Maar.. dat schip ligt dan wel wat schuin, maar lijkt toch nog zeewaardig? Kijk maar, de machine draait zelfs nog. Er komt rook uit de schoorsteen.
En inderdaad, de machine draaide nog steeds in vrijloop, en het schip lag ongestuurd en wat besluiteloos op en neer te zwalpen. Tegen de middag trok het water af en bleef de kiel netjes in het zand steken.
- Tegen vanavond ligt het helemaal droog en kun je er rond lopen!
- Arme drommels! Waren ze aan boord gebleven dan hadden ze zó kunnen uitstappen op het strand. Zonder zelfs maar natte voeten! Merkte ik op tot Fred.
Ondertussen was het parket al ter plaatse gekomen en werd een en ander vluchtig aan nader onderzoek onderworpen. Hongermaat maakte zich los uit het groepje gerechtsheren en kwam naar ons toe.
- Jullie moeten niet terugkomen vanmiddag. Het schip zal vannacht helemaal droogliggen en moet bewaakt worden tegen nieuwsgierigen en souvenirjagers. Er zal iemand van het loodswezen aan boord zijn, maar die is natuurlijk noch gewapend noch bevoegd. Neem contact op met hem en blijf dan rond het schip hangen. Laat niemand dichtbij komen.
s Avonds arriveerden we bij het schip en liepen het strand op. Een beetje onwennig liepen we rond het donkere gevaarte. Hoe bel je nu aan bij zoiets? Een voordeur is er natuurlijk niet, laat staan een bel! Hoe maak je de bewaker wijs dat je aan boord wilt?
- Maar even goed op de romp bonzen met de vuist? Of met die steen daar?
En ja hoor! Dat had meteen het vereiste resultaat. Een ladder werd uitgezet en we klommen aan boord.
- Kom er in heren. Ik heb de machine gestopt, maar de hulpdiesel laten lopen. Zo hebben we licht.
- Hé, terwijl we hier toch zijn, kan ik even een kijkje nemen in de ingewanden? Vooral de machinekamer lijkt me wel interessant.
- Natuurlijk! Antwoordde de man van het loodswezen, en hij loodste ons het hele schip door, blij niet langer alleen te zijn.
Alles was piepklein maar ingenieus ingebouwd. Piepklein kombuisje, piepkleine mess, piepkleine kooien voor de bemanning, piepklein douchekamertje. Alles leek ook zo veilig, zo vredig en intact, en ik probeerde me in te denken in de geest van de bemanning, pas vierentwintig uren geleden, op dit schip dat toen zware slagzij maakte en overgeleverd was aan de wilde golven. Uiteindelijk was het toch maar een klein scheepje en het moet drommels hard tekeer zijn gegaan in die storm van gisteren. Zó hard dat eigenlijk een verkeerd beeld van de noodtoestand moet zijn ontstaan bij de bemanning. Een onvergeeflijke fout eigenlijk, maar achteraf en op het droge is dat makkelijk zeggen!
Het zal je maar overkomen: een intact en veilig schip verlaten om dan om te slaan in een reddingsvlet en te verdrinken, terwijl het verlaten en stuurloze schip je braafjes volgt naar de veilige kust! Hallucinant!
En toen opende hij de deur naar de machinekamer. Whaauw! Ik stond perplex. Na al die kleine lokaaltjes te hebben afgelopen leek dit wel een kathedraal! Een monsterachtig grote Diesel grijnsde ons van benedenaf toe.
- Zo eentje past niet in je auto hé? Gekte de bewaker, en hij klauterde de metalen trap af.
- Volg me maar.
Wantrouwend bekeek ik de trap. Eigenlijk een metalen ladder, loodrecht naar beneden, maar nu bovendien ook nog in in een min of meer schuine stand door de ligging van het schip. Bovendien zo vettig als wat. Maar mijn nieuwsgierigheid won het, en ik volgde hem naar beneden en bewonderde dat enorme monster van een motor.
Even later stonden we weer aan dek, en liepen nog eens tot aan de boeg, alles nieuwsgierig bekijkend. De luiken naar het ruim waren allemaal van buitenaf goed afgesloten.
Toen kwamen we aan het voorste luik.
- Hé, zei Fred. Dat slot lijkt open!
En inderdaad, de ijzeren staaf die door een beugel moest steken, hing daar los te slingeren aan een ketting.
- Hé, vroegen we de loodsman. Is dat normaal?
Hij kwam naderbij en keek verwonderd.
- Dat kan toch niet? Dat moet normaal stevig geborgen zijn. Zéker in het noodweer van vannacht!
Met zijn drieën probeerden we het luik op te heffen. We kregen het een paar centimeter omhoog. De loodsman lichtte met zijn zaklamp tussen de spleet.
- Hé, dat luik lijkt vanbinnen vastgemaakt met een touw! En met zijn zakmes kon hij nét het touw doorsnijden en konden we het luik openen en naar binnen kijken.
Drie zaklampen schenen op een ordeloze hoop ijzeren buizen, die inderdaad allemaal naar de kant tegenover ons waren gerold.
- Eigenaardig, vond de loodsman, de sjorringen bekijkend die, althans aan onze kant, allemaal netjes vast zaten.
Toen gleed de straal mijn zaklamp naar de andere kant, waar de buizen tot bijna bovenaan het ruim waren gerold, en scheen recht op een arm en een hand.
- Verdorie! Daar ligt iemand.
Snel riepen we onze centrale op en vroegen om een ambulance en een kraanwagen. ASAP! (As Soon As Possible).
Een kraanwagen op dit uur bleek niet bereikbaar, maar ik vroeg om dan maar een paar takelwagens van garages op te roepen; onder andere die van Alfons, de handige Harry die ooit een knoop aan mijn motor naaide. Die zou in ieder geval wel raad weten. Ondertussen verwijderden we een aantal andere luiken, zodat het ruim grotendeels bloot lag.
De takelwagens verenigden hun krachten en slaagden er in voldoende buizen weg te trekken, zodat we bij het levensloze lichaam konden. Morsdood natuurlijk. Helemaal verpletterd onder de dikke stalen buizen.
- Dié zullen we wel niet meer met een knoop tot leven kunnen wekken. Merkte Alfons droevig op.
Bij latere identificatie bleek het om Marc te gaan, de man die al vermist was vóór het schip werd verlaten.
Toen de volgende dag alle buizen werden gelost met ondertussen ter plaatse gekomen zwaar materiaal, werd in een der buizen ook nog een groot pak drugs gevonden, wat tot de ware toedracht leidde en tot een aantal arrestaties.
Kompanen van Marc, havenarbeiders in Spanje, van waar het schip kwam, hadden die drugs in een der dikke buizen vastgekleefd. Marc moest, even vóór het schip binnenliep, de drugs gaan uithalen en verbergen in zijn kooi. In de haven van Antwerpen had de bende namelijk geen kompanen en Marc moest blijkbaar andere wegen hebben gekend om de drugs verder te smokkelen.
Hij moet, ondanks het hondenweer, het ruim zijn ingeklommen, het luik vastgeknoopt van binnen uit zodat het niet kon worden meegesleurd met de wind, en de drugs willen gaan ophalen. Toen slingerde het schip naar links en viel hij in het donker tegen de hefboom aan die alle sjorringen aan één zijde verzegelde. En dat was, in combinatie met die hevige slagzij, voldoende geweest om de hele lading over zich heen te krijgen. De hele voorraad buizen had hem verpletterd.
En zo had marc, voor een pak drugs, zijn eigen doodvonnis getekend en dat van drie van zijn makkers.
Drie doden die er niét waren geweest als ze gewoon op hun schip waren gebleven en als de mannen van de reinigingsdienst even hadden nagedacht alvorens zonder nadenken met de koplampen te gaan flitsen.
VOOR ALLE DUIDELIJKHEID:
Hoewel ik het verhaal van de schipbreuk van de Nomadisch onder fictie plaats, is het echt en gebeurd in 1968! Ook ons nachtelijk bezoek aan boord. Enkel Marc en de drugs zijn verzonnen. De omstandigheden zijn correct: verschoven lading, vuurpijlen, reinigingsdienst, en onbeschadigd vastlopen op het strand. Drie mannen verdronken, waaronder de kapitein en de stuurman. Twee anderen konden worden gered door een aantal toegesnelde en waarachtige helden, die dat zwemmend deden aan een lang touw in de schuimende branding. Na het lossen van de lading en enkele vergeefse pogingen kon het schip enkele dagen later vrijwel onbeschadigd weer vlot worden getrokken bij vloed.
Coasters zie je tegenwoordig niet meer. Verdrongen door het vrachtvervoer dat nu onze wegen stukrijdt! We hebben véél te goede wegen aangelegd en daar heeft de vervoersbranche handig op ingespeeld.
Moeizaam ploegde de Nomadish, een kleine coaster, zich bij nacht en ontij door de ziedende wateren van de pas de Calais. Golven sloegen met de regelmaat van de klok over de boeg, maar moedig zette het scheepje door, ondanks de zware storm. Het vervoerde een hele lading dikke stalen buizen met bestemming Antwerpen.
De roerganger stak een sigaret op en keek verveeld naar de enige kant waar nog iets te onderscheiden viel: de kust rechts van hem. Soms volledig in duister gewikkeld, dan weer doemden de ver verwijderde straatlantaarns van een badstadje op. Vóór zich uitkijken was vrijwel onmogelijk ondanks de hevig ronddraaiende glazen schijf in de voorruit, die de regendruppels door de middelpuntvliedende kracht afdreef.
Het raam bleef dan wel doorzichtig, maar het regen- en zeewatergordijn tussen boeg en brug was dat helemaal niét. De roerganger moest dan ook volledig op de instrumenten varen.
- Nog enkele uren en we kunnen de scheldemonding opdraaien en in alle rust naar Antwerpen varen. Dacht hij.
Toch was hij, ondanks het hevig slingeren, helemaal gerust. Het schip kon tegen een stootje. Had ergere stormen meegemaakt en zijn bemanning nooit in de steek gelaten.
Het schip slingerde nu helemaal naar links. 15 graden 20 graden toen bleef de naald hangen en verwachtte hij de terugkeer naar nul graden. Maar net op dit ogenblik hoorde hij een vreselijk lawaai in het ruim. De naald van de hellingmeter kwam niet terug maar kwam plots weer in beweging, in de verkeerde richting! 30° en meer! Dàt leek hem toch wel veel te link en in een reflex drukte hij op de alarmbel om de bemanning wakker te maken.
Nog geen minuut later verscheen de kapitein, in de stuurhut, zich moeizaam voortbewegend op het helemaal schuin liggende dek.
- Hé, wat gebeurt er?
- Ik weet het niet kapitein. Heb een hels geratel gehoord in het ruim. Kan onze lading verschoven zijn?
- Onmogelijk! Ik heb de sjorringen zélf grondig nagezien toen we vertrekkenklaar waren. En toch je zou zweren
Het schip kwam niet meer recht. Maar kapseisde gelukkig ook niet verder. Maar plots werden ze door een nieuw lawaai opgeschrikt: de zendmast bezweek onder die blijvende slagzij en windkracht en verdween overboord.
- Verdorie! Daar gaat ook onze antenne. Probeer de radio eens?
Wàt de roerganger ook maar deed, de radio bleef stom.
- Een SOS uitzenden kunnen we dus ook al niet meer!
- Vaart minderen kapitein?
- Neen. Ze blijft blijkbaar doorvaren ondanks die zware slagzij. Je weet nooit wat ze zal doen als we de snelheid aanpassen. Hou het maar zo en verwittig de machinekamer om vooral niets te proberen.
- Aye aye kapitein.
Twee bemanningsleden die geen dienst hadden waren nu ook op de brug verschenen en werden op de hoogte gebracht. De kapitein monsterde hen.
- Waar is Joop?
- Die heeft dienst in de machinekamer.
- Goed. En Marc? Marc was er niet.
- Onmiddellijk zoeken! Ik wil iedereen, met uitzondering van de machinist, op de brug.
Het hele schip werd afgezocht, wat onder die hellingshoek geen sinecure was. Marc kwam niet boven water. De enige mogelijkheid die overbleef was dat hij, stom genoeg in dit hondenweer, aan dek gekomen was om een luchtje te scheppen, en er was afgegleden door de zware slagzij. De bemanning was natuurlijk onder de indruk maar er kon verder niets worden gedaan.
- Waar zitten we eigenlijk precies?
- Net over de Frans-Belgische grens. Nog een paar uur naar de schelde.
De kapitein staarde naar de hellingmeter, die twijfelend rond de 30° bleef hangen. Eerder geneigd om er over te gaan, dan eronder. De slagzij maakte het allemaal een beetje onwezenlijk. Niets bleek nog te zitten waar het hoorde te zitten. Daar bovenop kwam nog het slingeren en stampen. Zelfs voor doorwinterde zeebonken werd het allemaal een beetje teveel en een gemengde vorm van paniek en zeeziekte maakte zich van hen meester.
- Ik vrees dat noch het schip, noch wij dit niet lang zullen uithouden. Ik heb geen zin om nog meer levens op het spel te zetten. Schiet maar om het kwartier een rode vuurpijl af. Als er een ander schip in de buurt is stappen we over en nemen we de Nomadisch op sleeptouw.
Er verstreek een uur, maar er kwam geen respons op de vuurpijlen. En toen plots flitsten vanaf de kust twee felle lampen een paar keer aan en uit.
- Hé zou daar hulp onderweg zijn? Schiet nog eens een vuurpijl af?
En ja, de vuurpijl werd beantwoord door opnieuw enkele lichtflitsen.
- Maar dat komt van de kust? Hoe in s hemelsnaam?...
- Wat er ook van zij, daar zijn mensen, daar is hulp, en ik ben er lang niet zeker van of we de schelde zullen halen. Dan moeten we immers eerst door de branding en dat kan het schip niet meer aan met dergelijke slagzij. Roep de machinist naar boven. We verlaten het schip. Maak de sloep klaar.
Toen de machinist de boodschap schip verlaten hoorde, zette hij snel de grote diesel in vrijloopstand en klauterde vliegensvlug de nu volledig schuinstaande trap op. De motor helemaal stoppen liet hij maar achterwege, want dit was een hele klus als je de normale procedures volgde.
- Mijn vel is belangrijker dan die boot! Vond hij.
Vijf minuten later zaten ze met zijn vijven in de reddingsboot en begonnen tegen de golven op naar de kust te peddelen. De lichten bleven af en toe flitsen als om hen de weg te tonen.
Maar toen kwamen ze in de branding, en sloeg het bootje om. Van de vermeende hulp was geen spoor te bekennen. Het was nu elk voor zich. Op leven en dood.
(Wordt morgen vervolgd. Anders wordt het veel te lang!)
Manou (Manou lapache pour les dames) was echt nog het prototype van de oude garde-champêtre: een kolossale vent, de kepie altijd schuin op de monumentale grijze kop, wat stroef in de omgang met jongeren, en een bierbuik om U tegen te zeggen. En of hij bier lustte!
Voor ons, jonge motards, was hij echter een oudje. Stokoud! Wel 50 jaar oud! Hópeloos oud. Al dronk hij ons dan wel allemaal onder tafel! Had ook een beetje de uitstraling van een stugge opa die toch het hart op de juiste plaats heeft.
En ondanks zijn wat onbehouwen uiterlijk stak hij met kop en schouders uit boven de andere 'ouden'! Als hij dienst had in een winkelstraat, dan zág je dat ook. Niemand riskeerde het ook maar om dubbel te parkeren. Want gezag straalde hij toch wel uit en liet evenmin met zijn voeten spelen!
En je kon je ook erg mispakken aan hem. Want als hij iemand in zijn ijzeren greep had, kwam die niet los alvorens Manou dat zélf besliste! Want die greep, dat waren geen handen meer, dat waren potige kolenschoppen.
Hij placht ons ook altijd grootvaderlijke raad te geven. Raad, geboren uit zijn eeuwenlange carrière. En we luisterden wel naar hem, want meestal hield het echt wel steek. Een van zijn geliefde uitspraken was:
- Als je er in de zomervakantie weg wilt mee kunnen, moet je ze in de paasvakantie kort houden! Dan zijn ze geleerd en houden zich koest in de grote vakantie.
En die raad is me altijd bijgebleven! Want het werkte. Je moet weten dat we in de vakanties telkens weer te maken hadden met de crème de la crème. Schatrijke studentjes, fils à papa tot en met. Een heel apart publiek, dat heel apart moest worden aangepakt.
Ze deden nooit echt kwaad, maar waren heel inventief in hun spelletjes. Zo was een van de geliefkoosde spelletjes van de minderjarigen die nog geen sportwagen hadden gekregen van mama: in een drukke straat aan weerszijden van een zebrapad een groepje vormen. Eéntje stak over. De file stopte. En nét als de file wilde vertrekken stak er eentje van de andere kant over. En zo maar door tot het verkeer hopeloos vast zat.
Je kon er weinig tegen doen, tenzij proberen nog inventiever te worden dan zij. En dat werden we wel, maar dan vonden ze weer andere spelletjes uit!
Eigenlijk: gewoon puberaal kattenkwaad. Om mee te lachen. Maar er zat een addertje onder het gras: onder die rijke nozempjes gingen zich ruziestokertjes van ander allooi mengen. En dié wachtten hun tijd af tot de politie reageerde en kwamen dan in aktie: heldje spelen in de ogen van die snobjes en vooral snobinnetjes. Het zaakje opblazen en vechtpartijen uitlokken.
Maar inderdaad, als je in de Paasvakantie over je heen liet lopen, dan liep het in de grote vakantie helemaal uit de hand en stond je machteloos. En dus speelden we in de Paasvakantie héél erg kort op de bal, en lieten in de grote vakantie de teugels weer wat vieren.
Goeie ouwe Manou! We hebben heel veel geleerd van je!
Maar Manou hield niet van schrijven. Zéker niet als het zinloos was. Zoals bijvoorbeeld een proces verbaal opstellen bij de aangifte van een autodiefstal, waarvan de eigenaar dan na twee uur schoorvoetend kwam toegeven dat hij de auto zelf misplaatst had!
En Manou was, toen wij nog motards waren, agent-postoverste. Wat betekent: onthaal, telefoon, aangiftes, enzovoort.
En om niet wéér zinloos te moeten schrijven, was hij altijd heel erg gerustgesteld als ik dienst had. Want ik had hem al tientallen keren gered van weer zon zinloos proces-verbaal, en stond dus hoog in aanzien bij hem. Meestal vond ik zon auto in een paar minuten terug.
Zoals die zondag mijn dienst zat er op om 19 uur. Na mijn moto op stal geplaatst te hebben stapte ik op de fiets en wilde naar huis rijden. Maar er stond een koppeltje toeristen in het onthaal, en Manou klopte snel op de ruit en wenkte me.
- Claeysje, je dienst zit er wel op, maar ik heb hier weer zon stel dat beweert dat hun auto gestolen is! Zou het niet teveel gevraagd zijn
- Natuurlijk niet André. Even kijken.
Ik voelde het koppeltje aan de tand. Pertinent zeker: hun auto was gestolen.
- Waar heb je hem geparkeerd?
- Heel dicht bij de zee! In een straat waar schuin wordt geparkeerd. En toen we terugkwamen was hij weg en stond er een andere auto in de plaats.
- Ben je zeker van die plaats? Echt dicht bij zee?
- Natuurlijk meneer! We konden uit de auto bijna recht het strand oplopen!
- Ja, en ik herinner me nog heel goed het huis waar we voor stonden. Nu staat daar een andere auto! Deed het kindvrouwtje er nog een schepje bovenop.
Manou trok de wenkbrauwen op. Klonk heel precies Zou dus toch een proces-verbaal moeten opstellen. Maar ik wanhoopte niet. Vroeg merk, kleur en nummerplaat, haalde mijn moto weer van stal en vertrok. Alle straten met schuinparkeren afzoeken! Ik was nog maar nét de hoek om van de eerste straat waarin schuin werd geparkeerd, of daar stootte ik op de wagen. Manou met de radio verwittigd een zucht van verlichting aan de andere kant, en ik bleef bij de auto wachten.
Even later kwam het bedremmelde koppeltje af, want het was amper 200 meter van het politiekantoor, maar wél twee kilometer van de zee af!!!
Even nog wou het manneke de schijn nog redden door te beweren dat zijn auto verplaatst moest geweest zijn, maar dat kon hij niet volhouden toen ik hem er op wees dat de auto nog altijd stevig vergrendeld was.
- Tja toeristen! Bracht Manou uit toen ik weer binnenreed. Zodra ze de zee ruiken scheiden ze van hun auto als een hond van zijn stront!
- Ach ja, zo weten wij ook wat gedaan. En nu ben ik er vandoor hoor!
- Hé, als er nog dergelijke kwiestenbiebels moesten komen, mag ik je opbellen thuis?
- Natuurlijk André. Maar dat zal je dan wél een volle krat bier kosten hoor!
- Je krijgt er twee! Riep hij me nog na.
En nog nagenietend trok ik huiswaarts.
Niet erg melodramatisch dit stukje? Inderdaad niet. Maar mijn blog zou niet compleet zijn zonder deze korte ode aan de inmiddels overleden Manou. Een mens die niet verdient zomaar te verdwijnen in de nevelen der tijd. Vandaar
Steeds weer word ik met verstomming geslagen als ik zie hoeveel geleerde mensen toch maar blijven geloven in sprookjes! Met opzet gebruik ik het woord geleerd, wat voor mij zoveel betekent als de gave hebben iets te leren. Een heel ander begrip dan intelligent zijn!!!
Want met niets anders dan enkel de gave om iets te leren kun je vele kanten uit, maar kun je ook in veel valkuilen lopen! Want wat men je dan ook maar leert zie je als de waarheid en je neemt het in je wezen op zonder verdere controle of filtering. Zonder er dieper bij stil te staan of dat nu al dan niet klopt! Zonder raad te vragen aan de ziel die toch ook ergens in je wezen zou moeten huizen, al was het dan maar in een vergeetput.
Maar neen dus. Je hebt het zo geleerd, dus zo is het! Punt en uit.
Ik heb in mijn leven mensen gekend die echt wel veel geleerd hadden. Die echte kraks waren in hun beroep of functie. En die toch elke zondag weer op de knieën naar de sprookjes van meneer pastoor kwamen luisteren. En nee! Ze deden niet alsof! Ze geloofden echt!
Want zo hadden ze het geleerd zo was het! Is dàt intelligentie?
Er was dan ook een tijd waarin ik dacht: Hé, als dergelijke slimme mensen geloven, zou ik, ongelovige, dan toch verkeerd denken?
Die gedachtegang werd nog gesterkt door het feit dat Amerika, dat we toch als een intelligent en toonaangevend land aanzien, zo super religieus is ingesteld.
Tot ik doorkreeg dat je de doorsnee Amerikaan zowat álles kunt wijsmaken. Van overheden die UFO-geheimen verzwijgen tot vetbetaalde spokenjagers, waarzegsters of duiveluitdrijvers. Die lui lopen gewoon in alle geruchten.
Ik had destijds ook nog het onderscheid tussen slim en geleerd niet leren maken. Maar daar zou gauw verandering in komen!
Want latere voorvallen hebben me anders leren denken. Bevoorbeeld toen ik zag dat sommige van die hardnekkige pilarenbijters of -bijtsters de eersten waren om in de sprookjes van de getuigen van Jehova te lopen! Of hun heil in het protestantisme gingen zoeken of in meer exotische godsdiensten.
Indië bevoorbeeld, met zijn Hindoes, Boeddhisten en Sikhs, oe fent op dergelijke mensen een magische aantrekkingskracht uit. Hoe dikwijls niet hoor je mensen, jongeren vooral, zeggen dat ze naar Indië gaan om naar zichzelf te gaan zoeken?
Pure onzin natuurlijk, want jezelf vind je overal waar je ook maar bent. Hoef je écht niet voor te gaan reizen. Alleen maar in een spiegel kijken en je de nodige vragen stellen. En of die spiegel nu in Indië staat of in je badkamer thuis je zult er telkens weer datzelfde persoontje in zien. Notabene het enige persoontje in de hele wereld dat je niet kunt ontvluchten! Want het gaat overal met je mee, waar je ook naar vlucht.
Godsdienstverslaafden? Ik zou het bijna moeten geloven. Misschien ook is onzekeren een betere definitie. Tenminste toch voor een aantal onder hen. Onzeker over zichzelf, en dus hopeloos zoekend naar een hogere macht die het hen nu even zal gaan vertellen zie. Deze laatste soort is de gevaarlijkste, want die kun je wijsmaken wat je wilt.
Waarschijnlijk is labiel zijn ook een van de oorzaken van het succes van religies. Dat soort zoekt dan weer naar de stabilisatie die ze niet in zichzelf vinden. En dàt komt dan weer omdat ze nooit de moeite deden in zichzelf te zoeken!
En ook nu nog zie ik dat meisjes, die vroeger zonder twijfel voor het klooster hadden gekozen, plots fervente Islamaanhangsters worden. De kloosters hebben namelijk niet veel meer te bieden, zijn passé en zoeken niet echt meer naar personeel of slavinnen Dan maar op de Islamtrein wippen! Of op om het even welke andere trein, als hij ze maar enig houvast kan bieden. Als er maar vangnetten en veiligheidsriemen zijn en er maar ergens een Walhalla wordt beloofd.
Uit dit alles heb ik mijn lessen getrokken. Ik heb de woordjes geleerd en intelligent in totaal verschillende hoofdstukken van mijn persoonlijk woordenboek geplaatst. Want ze hebben niets met elkaar gemeen. Integendeel. Het lijkt er zelfs op dat geleerdheid een der hoofdoorzaken is van het onderdrukken van de natuurlijke intelligentie.
En net zoals Archimedes in het bad de methode vond om het soortelijk gewicht van materialen te berekenen en aldus goud van namaak wist te onderscheiden, heb ik zelf ook een methode gevonden om intelligentie van geleerdheid te onderscheiden. En heel erg ver zal ik er wel niet naast zitten! Ik moest er gelukkig ook niet voor in bad gaan zitten piekeren.
Intelligentie is namelijk omgekeerd evenredig aan blind geloof.
Eureka!
Nou ja met deze stelling zal ik het wel niet zo ver schoppen als Archimedes! Zéker ook nooit in een aanwervingcomité geraken. Met intelligentie geraak je niet zo heel erg ver in deze wereld. Intelligentie wordt eerder geschuwd. Want mensen zijn daar bang van. Ze zouden kunnen ontmaskerd worden in hun onnozele verzinsels en goedkope intriges. Zouden geen interessante roddels en leugens meer kunnen vertellen zonder door de mand te vallen. Intelligentie zul je dan ook eerder onder de uitgestotenen vinden.
Met geleerdheid, en het bijgeleverde diploma, kom je des te verder. Of je er ook in die zo begeerde hemel mee komt? Welke hemel? Wiens hemel? De concurrentie is groot hoor! Het aanbod idem! De keuze is aan elk van ons en er is voor elk wat wils!
Zilveren lepeltjes of een harem vol kersverse maagden? Wierook of opium? Vleugeltjes, vinnen of een kroontje? Kies maar uit! Je kunt het zo gek niet bedenken of het is in de aanbieding.
Maar vind je onder al die promoties écht niet wat jij persoonlijk graag zou willen als gelukzalig hiernamaals? Een leuke vent? Of tien? Parelsnoeren? Parfum? Kroegen vol met rook? Honderd vaten bier of evenveel sloffen sigaretten? Laat het me zo spoedig mogelijk weten. Dan vind ik op één twee drie een nieuwe religie uit die aan al jouw verwachtingen beantwoordt.
Vergeet ook niet te vermelden of die sigaretten mét of zonder filter moeten, en of dat bier van hoge gisting moet zijn of een simpel pintje van t vat. Zo kan ik tenminste maatwerk leveren, waar je het bij de anderen met uniforme confectie moet doen!
Neen mensen, waar jullie het ook willen gaan zoeken, nooit zullen jullie ook maar een glimp kunnen opvangen van het hiernamaals of van het hiervoormaals.
En toch bestaan ze beiden! Samengesmolten in het nu. Dáár is het dat je moet zoeken. En wie er nu niet in slaagt kracht en vreugde te putten uit het vele of het weinige dat hij heeft, zal dat in een hiernamaals al evenmin kunnen. Dus er is nog een pak werk aan de winkel hier op aarde.
Religies? Sommige hebben waarde omdat er ook een goede cultuur en wellevendheid aan verbonden is. Voor de rest sprookjes. Sprookjes, ergens ontstaan uit een menselijk brein.
En nu is het juist de kunst om je eigen religie te leren deduceren tot het brein dat het geschapen heeft: wat was zijn doel? Een betere mensheid maken? Oorlog verkondigen om zichzelf te verrijken? Of zomaar voor de kick?
Wie diep genoeg zoekt vindt ongetwijfeld het juiste antwoord op die vraag. Je moet gewoon starten met het reduceren van een godsdienst tot een mensdienst: wié was de mens die het verzon, en welke bedoeling steekt er achter? En dan ben je al een heel eind op weg!
Een zomernacht waarin het meeste wat er te beleven viel al beleefd was. De maagden waren al naar bed, de hoeren werkten hier en daar nog snel een laatste klant af, de dronkelappen sliepen hun roes uit, en de misdadigers hadden al geleerd dat het hier toch niet loonde.
Met andere woorden: geen kat meer op straat in die vroege uurtjes waar binnen korte tijd de duisternis zou worden verjaagd door een bescheiden zonnetje dat zich voorlopig nog schuilhield achter de horizon.
Een beetje eenzaam en verveeld wilden Fred en ik, van uit een zijstraat, net een hoofdstraat opdraaien met de motoren, toen op die hoofdstraat een Porsche als een bliksemschicht voorbijschoot.
Direct er achteraan natuurlijk! Eventjes mores leren.
We moesten alles geven wat onze motoren, en vooral wijzelf, aankonden toen we in meer bochtige straten belandden. We haalden soms 140 km/u in volle, maar gelukkig kalme stad.
De chauffeur moet ons zéker gezien hebben dachten we, want de wagen ging steeds sneller rijden en kon nog amper de bochten halen. Maar juist hiér waren wij in ons element en moest elke wagen het tegen onze motos afleggen.
In bochten kun je je namelijk zowat platleggen met een moto, en trekt de machine je er zó door. Een auto kan dat niet en moet remmen. De paardekrachten van de Porsche moesten het hier dan ook nog maar eens afleggen tegen het concept van onze tweewielers.
En zo konden we uiteindelijk naast de Porsche komen en hem doen stoppen.
(N.v.d.r: niet vergelijken met Amerikaanse films! De wetgeving is daar anders. Een sirene of zwaailicht achter je betekent daar: naar de kant en stoppen. Hier is dat niet zo!)
Bekeuren deden we om de beurt, en het was dit keer mijn beurt. Fred bleef achter het voertuig staan.
Ik liep naar het portier en zag verbaasd dat de chauffeur een jongedame was. Ze staarde wezenloos voor zich uit en maakte geen aanstalten het zijraampje te openen. En dus greep ik de portierkruk en voelde al direct iets kleverigs aan mijn hand. Trok het portier open, en viel van verbazing bijna achterover!
Een en al bloed in de auto! Bloed aan het stuur. Bloed op het dashboard. Bloed op de zetels. Bloed aan de deurkrukken. Bloed dat ook over haar naakte lichaam liep!!! Want inderdaad, ze zat poedelnaakt in de auto. Ze leek zó uit een griezelfilm te komen! Wat hadden we nú weer aan onze fiets hangen?
Ik wenkte Fred, die naderbij kwam.
- Wel, mevrouw, wat is er gebeurd?
We konden er aanvankelijk niet veel meer dan een fikse huilbui uitkrijgen, maar na lang proberen kwam het verhaal er in horten en stoten uit.
Ze was het liefje van een prominent heerschap uit het binnenland. Ze hadden in zijn villa, een van zijn zomerverblijven, een beetje vadertje en moedertje gespeeld, daarna nog wat gedronken en waren in ruzie geraakt.
Die ruzie was zo hoog opgelopen dat ze, nog naakt na die stoeipartij, was opgesprongen en dwars door een glazen deur de tuin was ingerend en weggereden met ZIJN Porsche!
Schouders, armen, benen en voeten het zat allemaal onder het bloed door het glas.
En hoewel ze er heftig tegen protesteerde, zagen we ons genoodzaakt een ziekenwagen op te roepen om haar naar de kliniek te brengen.
Later reed ik zelf, begeleid door Fred met de moto, de Porche terug naar de villa. De eigenaar sliep al en kwam met grote tegenzin uit bed. Bekeek ons uit de hoogte met een blik van Welke vuilnis hebben ze nu weer voor mijn deur gestort?
Bekeek zijn wagen, haalde de neus op en zijn enige vraag was of we soms een adres wisten waar hij grondig het interieur zou kunnen laten reinigen en desinfecteren.
Vrouwen ook mompelde hij tussen de tanden.
Vragen hoe het met zijn liefje ging kwam helemaal niet bij hem op! We begonnen medelijden met het meisje te krijgen. Hoe stomverliefd kunnen sommige vrouwen toch zijn om op echte onbehouwen bullebakken te vallen?
Omdat het bullebakken met poen zijn? Echt verliefd? Sex appeal? Beïnvloed door goedkope, stoere maar verzonnen verhaaltjes? Vlotte babbel? Ik begreep het niet. En begrijp het nog steeds niet.
Terug op kantoor, nog steeds wit van woede, bracht Fred er eindelijk uit:
- Had hij het maar gedaan verdorie! - Wàt gedaan? - Haar aangeklaagd voor diefstal van zijn Porsche! - Hé, vond je het zo nog niet welletjes? - Jawel! Maar dan had ik tenminste een reden gehad om hem met veel plezier op zijn verwaand bakkes te slaan! Ik moest me nú al inhouden!
Ik antwoordde er niet op. Want Fred kennende wist ik dat hij meende wat hij zei.
Tijden veranderen, nieuwe technieken maken constant dat we meer vrije tijd en minder werk hebben. Hoera!
Of is dat niet altijd zo? Ik geloof van niet. Want:
Vele jaren geleden leerde ik rijst koken:
1. Twee kopjes water koken.
2. Eén kopje rijst bijvoegen.
3. Laten koken tot de rijst al het water heeft opgeslorpt.
Simpeler kan echt niet. Geen geklieder, niet op de klok hoeven te kijken, ingieten, afwachten, en gedaan.
Maar blijkbaar dacht ik verkeerd. Blijkbaar kon het nog makkelijker! Een verlichte geest vond dat hij hoognodig kookbuiltjes moest uitvinden. En nu werd het pas écht makkelijk:
1. Véél te veel water koken;
2. Het gleufje in het kookbuiltje zoeken;
3. Het builtje netjes op een vork hangen;
4. In het water laten zakken en aan de kook houden;
5. Angstvallig de klok in de gaten houden tot de vereiste kooktijd;
6. Met een vork het gleufje in het builtje in het ziedende water terug proberen te pakken te krijgen. Leuke sport voor een vrije namiddag!
7. Builtje met de vork opvissen;
8. Er druppelend mee naar een rijstkom lopen;
9. Schaar zoeken;
10. Kookbuiltje onderaan openknippen;
11. Opletten om geen brandblaren te krijgen door het kokende druipwater;
12. Opletten dat je niet te ver snijdt met de schaar, zodat een stuk plasticzak mee in de kom valt, wat uiteraard niet smakelijk is;
13. En oef! De inhoud valt eindelijk netjes in de kom.
14. Nu alleen nog de schaar afwassen waar een flinke klieder rijst aan geplakt zit.
Klus geklaard! Ongelooflijk! In veertien stapjes maar!
Met andere woorden: No more kookbuiltjes voor mij!
En tóch liet ik me verleden week vangen! Zocht bij Delhaise naar Couscous. Ook weer zoiets supermakkelijk te bereiden: kopje couscouskorrels in een schaal gieten, klein klontje boter erbij, kruiden naar smaak, één kopje kokend water er overheen gieten en af en toe, niét op een vuur, wat losroeren met een vork. Vijf minuten later is al het vocht opgenomen en kun je aan tafel.
Vond in de rekken van Delhaise na enig zoeken dus een doos couscouskorrels.
Kwam thuis, opende de doos, en hééééééélp! Ze hebben zelfs kans gezien dàt in kookbuiltjes te stoppen!
Doos in de vuilbak.
Rijst gegeten die avond.
Einde verhaal.
Of toch niet? Neen! Want ik heb er weer een goede les bij geleerd:
Waarom iets makkelijk doen als je het tegen een kleine meerprijs ook moeilijk kunt maken?
In den vroegen morgenstond, toen de zonne pas ter kimme was verschenen en de konijntjes al lekker aan het rollebollen waren, werd de serene stilte plots verstoord door twee motoren, en draaide Mio Buus, met Steegmans in zijn kielzog, voor de aardigheid eens een weggetje op dat tussen twee weiden in gelegen was.
Die twee weiden waren samen ooit een vliegveld geweest. Druk gebruikt en versterkt door de Duitsers gedurende de oorlog. Na de oorlog nog een tijdje sportvliegveld gebleven waar toch ook wel wekelijks een DC3 van SABENA landde. Zomaar. Gewoon in het gras. Want landingsbanen waren er niet. Nooit geweest. Ook niet in de Duitse tijd.
Wél werd het gras altijd netjes afgereden en ik heb altijd gehoord dat onder het gras zwaar metaalgaas stak ter versterking, aangebracht door den Duits.
Maar uiteindelijk loonde het niet meer het vliegveld nog in stand te houden. Bovendien lag het midden in een natuurgebied. En het werd herschapen tot twee weiden met een wegeltje er tussenin! Ooit een betonnen dienstweggetje geweest voor het vliegveld, en ook van Duitse makelij, maar nu was het beton totaal overwoekerd door gras.
En Mio Buus draaide dat wegeltje in. Halfweg de wegel krak! Iets botste zowel op de voetsteun van de moto als op de grote teen van Mio Buus, en eventjes later lag de arme sukkelaar op de grond met een gebroken grote teen. Tussen het hoge gras bleek een laag paaltje te staan
- Wie in godsnaam zet hier nu een paaltje midden op de weg? Klaagde hij.
Steegmans bekeek het paaltje deskundig, poetste even zijn bril en keek nog eens.
- Hm. Made in Germany geloof ik! En met Deutsche gründlichkeit geplaatst, want ik zie er geen schade aan. Misschien anti-tank? Maar wat moest jij hier ook komen zoeken?
- Zaag niet en help me. Ik geloof dat mijn teen gebroken is!
- Mag je nog van geluk spreken dat het geen Duitse landmijn was! Anders had ik je mogen opvegen met borstel en vuilblik!
Enfin, de moto werd voorlopig achtergelaten en Mio Buus kon achterop de moto van Steegmans sukkelen en zo naar de kliniek worden gereden.
Voet in de pleister en Miootje kreeg 6 weken ziekteverlof.
- Wat? Zes weken? In volle seizoen? Brieste commissaris Hongermaat toen we het hem vertelden. Maar dat zal zo niet aflopen hoor! Zijn voet in de pleister? Ha ha dat is ver van zijn vingers hé? Wel, hij kan bureelwerk doen thuis! Jullie brengen hem een schrijfmachine en papier en hij kan al jullie PVs typen!
En zoals god de vader het voorschreef zo geschiedde het. Zes weken lang heeft Miootje thuis al onze PVs getypt. Tot zijn vingers er blauw van zagen. Maar niemand die protesteerde. Dat deed je gewoon niet toen! De baas was de baas en zijn beslissingen onherroepelijk.
En óf we geschreven hebben die zomer! Niet langer hoeven te denken van Voor één PV moet ik een half uur binnenblijven, dus, ik moet het wat zuinig aan boord leggen
Neen hoor! We schreven er maar op los. Tot Mio Buus het bijna niet meer kon bijbenen. Pardon bijvingeren!
Ik denk trouwens niet dat zijn vrouwtje veel van seks heeft mogen genieten die zomer.
- Als ik nog eens ergens tegenaan rijd zal ik er wél voor zorgen dat het mijn vinger is die breekt. Dat zweer ik! Was zijn eerste opmerking toen hij na zes weken verlof weer op de teen was.
De moraal van het verhaal: als het gras twee kontjes hoog is kun je het paaltje niet meer zien! Vraag het maar aan Mio!
Vanaf morgen 6/7 tot en met vrijdag 9/7 wordt de volledige elektriciteitsvoorziening in ons gebouw vernieuwd. Soms zal er wél en soms geen electriciteit zijn. Wanneer ik al dan niet op internet kan of mails zal kunnen beantwoorden is voorlopig nog een vraagteken. Willy
Wel, nooit is dat spreekwoord beter tot zijn recht gekomen als sinds jankerds de kop gingen opsteken (wéér over die jankerds zeg! Wat moet ik ze háten! Maar ze zijn dan ook het haten waard!)
Nu! Zolang als de mensheid bestaat, worden, natuurlijk, onmondige kinderen geboren. Verse, maar nog ledige hersentjes. Net alsof je een pc koopt zonder enig programma. Een lege doos dus. Een domme doos. En dus begin je (bij een pc) met een besturingssysteem te installeren; XP, Vista of Windows 7, het doet er niet toe. Nu is de machine toegankelijk voor wat je verder allemaal wilt. Je kunt er, als je dat persé wilt, zonder enig probleem bullshit in stoppen, maar dan krijg je er gegarandeerd ook bullshit uit. Of je kunt er spelletjes in stoppen als je een speler bent, of meer ernstige programmas die je werk (en/of je hobbys) een pak gemakkelijker maken.
Met een nieuw kind, zó uit de winkel, gaat het niet anders, al zit het niet in een doos met een handleiding erbij! En tóch eerst een besturingssysteem installeren tot het enig begrip krijgt. Dàt is de eerste taak van de ouders. En dan mondjesmaat de rest, bijgestaan door de school.
Jouw eisen aan het kind laten weten en niet omgekeerd! Anders krijg je enkel maar een luie spelcomputer en nooit een werkcomputer! Het enige wat een kind in dit stadium heeft, is toch wel een eigen karaktertje. Ziel zeg maar. En afhankelijk van die ziel is het makkelijker of moeilijker er zinnige logica in te krijgen.
Je zult maar pech hebben als je een moeilijk karakter als kind kreeg, want kiezen kun je hier niet! Maar moeilijk of makkelijk, het is een karwei dat moet worden uitgevoerd. Tenminste als je niet zélf als verwend lui nest werd opgevoed!
Enfin, tot 50 jaar geleden liep het nog allemaal goed. Een kind werd gestuurd, en dat dit niet altijd van een leien dakje liep is evident. Een kind wil van nature uit ZIJN goestinkjes en loopt liefst niet in het gareel. Denkt (heel normaal) alles beter te weten. Door het bij te sturen maak je het jezelf niet makkelijk. Wel integendeel! Maar wat doet een schip dat niet wordt gestuurd? Juist! Het loopt op de klippen!
Tegenwoordig gaat dat een beetje anders. Bij gebrek aan een degelijke bijgeleverde handleiding, wordt naar kinderpsychologen geluisterd en kijken moderne oudertjes toe wat het kindje doet komen tegemoet aan zijn eisjes, en vóór je weet wat er gebeurt is het kind de ouders aan het opvoeden naar zijn beeld van de wereld.
En nu kun je me veel wijsmaken, maar als twee volle dozen zichzelf proberen bij te vullen met een lege doos, vind ik niet dat ze goed bezig zijn! Dat is in de verkeerde richting rijden. Spookrijden dus!
En dat loopt dan verder zo: kindjes worden een beetje groter en beginnen na te denken met de kleine hersencapaciteit die ze hebben. De eerste figuurtjes die in die hersentjes worden geplaatst zijn mama en papa.
Volgende vraag: Wat kan ik met die figuurtjes aanvangen? Maar op die vraag krijgen ze al gauw antwoord: Ha die figuurtjes voldoen al mijn eisen en luisteren naar mijn wijsheid! Die twee kan ik nu eens lekker naar mijn hand zetten zie!
En ze groeien op
En het eerste wat ze opvalt in die grote wereld, is hoe gevaarlijk het is met al die autos. En wat rijden die dingen ook een pak sneller dan mijn kinderfietsje!!!
Hoor ik daar ook al een klein beetje jaloersheid in doorsijpelen?
En Jantje gaat dat eerste levensprobleem thuis aankaarten aan zijn oudertjes, die ook pas de leeftijd hebben bereikt waarop ze, met een beetje geluk, volwassen zouden moeten zijn
Maar in plaats van de denkwereld van Jantje een beetje bij te sturen, laten ze zichzelf bijsturen door het denkwereldje van Jantje.
En de oudertjes bijten er dus gretig in. Richten oudervereniginkjes op, en gaan janken bij de overheid. Moet trager, moet veiliger, moet liefst weer als vroeger met paard en kar. Voeren schildpadacties en meer van die onzin.
Dat onze maatschappij evolueerde, dat snelle verplaatsingen van levensbelang zijn om onze welvaartstaat draaiende te houden, daar lopen ze maar aan voorbij. Ze willen wél dat de rekken in hun warenhuis supersnel aangevuld worden en dat het personeel er aanwezig is als ze gaan winkelen.
Maar hoé die koopwaar en dat personeel er moet komen is hun probleem niet. Als het maar traag genoeg gaat zodat Jantje geen enkel gevaar loopt. Veiligheid is de boodschap. Jantje heeft het gezegd!
En de overheid geeft toe. Pest de auto en promoot het openbaar vervoer. Een idee, tot bij de hoogste overheid geraakt via een lange weg van communicatiekanalen, maar wél beginnend bij het kleine Jantje dat naar het stoute verkeer in de grote wereld stond te kijken en er niks van snapte. Niet snapte dat die boze autos er juist voor zorgden dat hij op tijd zijn papfles kon krijgen.
Twintig jaar later heeft grote Jan zijn studies achter de rug en heeft een pracht van een baan gevonden op 100 kilometer van zijn woonplaats. En hij behoort nog tot de happy few ook: omdat hij kaderlid is heeft hij de beschikking over een wagen die door de firma geleased wordt. Zijn geluk kan niet op.
Tot hij vaststelt dat het helemaal geen sinecure is om op zijn werkplek te geraken via de vele wegversmallinkjes, doolhofjes, verkeersdrempeltjes, schoolzonetjes, flitspaaltjes en ander kleuterachtige verzinsels!
En hé van kleuterachtige verzinsels gesproken was HIJ niet dat kleutertje geweest die het allemaal hielp op gang krijgen?
Eigenlijk wél, moest hij bekennen. Maar ja, hij was toen immers nog een kleutertje hé? Wist nog niet veel van de wereld en zo. Er kon hem toen ook nog niet veel kwalijk worden genomen.
En zijn ouders dan?
Ach ja die hadden nooit naar hem mogen luisteren! Moesten verstandiger geweest zijn en hém hebben geleerd hoe om te gaan met een gevaarlijke wereld in plaats van te eisen dat die wereld helemaal werd aangepast aan de eisen van een kleutertje! Dat zou nog makkelijker geweest zijn ook!
En zo groef het onwetende Jantje een heel klein putje, dat dank zij het omgekeerd denken van zijn onvolwassen ouders, een diepe kloof naar de hel werd. Een hel waar de grote Jan notabene zélf in verzeild raakte!
En eindelijk had één mens geleerd dat je met janken over zaken waar je geen verstand van hebt, vooral putten graaft waar je uiteindelijk zelf in verdrinkt.
De positieve boodschap van dit verhaal: Eén mensje heeft het begrepen!
De negatieve boodschap: Er leven wél nog zes miljard anderen op aarde!!!
Het ophouden van het gejank is dus nog niet voor morgen. Zéker niet zo lang ouders blijven spookrijden op de opvoedingssnelweg.
En toch niet alles is verloren! Ik zie namelijk hier en daar nog ouders die het aandurven tegen de stroom in te zwemmen.
Ouders die niet alles op alles zetten om geliefd te worden door hun kind.
Ouders die er eerder op gokken gewaardeerd te worden door hun opgegroeide kinderen.
Ouders die toekomstgericht denken!
Want zó opgevoede kinderen zullen gegarandeerd aan een baan geraken. Zullen gegarandeerd nooit van genadegeld moeten leven.
De verwende nesten? Quantité négligeable! Zullen nooit begrijpen waarom ze hun hele leven aan de dop blijven! Nog minder dat ze parasiteren op de kosten van het opgevoede gedeelte van de bevolking...
Daniel was nieuw bij ons. Ook weer na enkele omzwervingen in andere diensten, bij de motorbrigade terechtgekomen. Letterlijk dus Daniel in de leeuwenkooi. Hij werd dus ook grondig geïnstrueerd door de anciens. Zo van:
- Zéker niet met meisjes aanpappen tijdens je dienst, want dat loopt altijd weer verkeerd af. En zéker geen alcoholische dranken aanvaarden en nog minder gebruiken.
Maar tussen de regels werd er wel fluisterend aan toegevoegd: En als je toch persé wilt drinken, doe het dan zo dat niemand het ziet. Stop je glas in een van je brede motorhandschoenen!
Ach ja, de tijden waren anders. Alcohol werd nog niet echt als een grote boosdoener in het verkeer aanzien. Het maximaal promille dat je in je bloed mocht hebben was toen trouwens nog 1,5! Van in zakjes of elektronische speeltjes blazen was nog geen sprake. Verkeerd natuurlijk, maar we wisten ook van niet beter.
We dachten nog niet in de trend van onder invloed rij je gevaarlijker, maar eerder van het staat niet als het publiek een politieman ziet drinken.
En Daniel was een goede leerling en had de kneepjes van het vak al gauw door.
En op een dag was er weeral eens een wielerwedstrijd. We zouden met een aantal motards, waaronder Daniel, begeleiden.
Even vóór de start sloeg de inspecteur die de leiding had over het gebeuren, in paniek. Een druk kruispunt was onbezet. De agent die er moest staan had zich op het laatste nippertje ziek gemeld.
Armen zwaaiend kwam inspecteur Plettinck op ons af:
- Getver de getver de getver! t Is altijd hetzelfde met die kersenjagers! (zijn geliefkoosde uitdrukking voor profiteurs). Als het koers is worden ze ziek!
Fred zag geen andere mogelijkheid dan Daniel, de nieuwkomer, dan maar naar dit kruispunt te sturen om er de hele wedstrijd te blijven staan.
Ongelukkige keuze!
Want het was een kruispunt tussen een heel drukke winkelstraat, en een zijstraat waarin een goede makker van Daniel woonde: een fietsenhandelaar -verhuurder.
En de wedstrijd ging van start. Daniel regelde braafjes het verkeer op zijn kruispunt. Zijn makker kreeg hem in de gaten en kwam, tussen twee doortochten door, een babbeltje doen. Het was koud! Bitter koud. De handelaar, licht gekleed, vond dat hij wel een hartverwarmertje kon gebruiken.
- Ik ga me een whiskey inschenken. Wil je er ook een?
- Dat sla ik nooit af, likkebaardde Daniel.
En even later stonden ze daar beiden met een glas in de hand. Eéntje, dat van de handelaar, was zichtbaar. Het andere zat netjes verborgen in de handschoen van Daniel, die hij losjes in de hand hield. Niks te merken. Niks in de mouwen, niks in de zakken! Geen vuiltje aan de lucht.
Tot een wagen de winkelstraat kwam ingereden, aarzelde, en wilde parkeren. Maar vanwege de wedstrijd was overal parkeerverbod, en de bestuurder twijfelde.
Daniel zag het gebeuren en deed teken door te rijden. De chauffeur stak beide armen omhoog als uitdrukking waar moet ik dan heen?
Maar Daniel herhaalde zijn gebaar, en de man kwam tot bij hem gereden. Bleek een handelsreiziger te zijn en moest in een van de winkels leveren.
Op dit ogenblik zag Daniel de kop van het peloton op een 300-tal meter afstand de winkelstraat inslaan en snel naderen. De handelsreiziger herhaalde zijn vraag:
- Waar moet ik dan heen?
- Rij waar je wilt, maar maak als de bliksem dat je hier wegkomt! De renners zijn daar! Snauwde Daniel.
Maar helaas. Bij dat waar je wilt maakte hij een wijds gebaar en gooide daarmee de hele inhoud van zijn (vergeten) glas whiskey in het gezicht van de man!
Maar gelukkig het liep goed af dit keer. De auto kon nog nét uit de weg worden geplaatst, de handelsreiziger zag er ook de humor van in, mocht in de winkel van de handelaar zijn gezicht afwassen en kreeg er nog een whiskey op de koop toe bij. Voor de schrik.
Als goede vrienden namen ze tenslotte afscheid. Oef! Het had anders kunnen aflopen! Want voor één keer was commissaris Hongermaat in geen velden of wegen te bespeuren. Niét te geloven!
En reken maar dat het voorvalletje hét gespreksonderwerp was bij de after-koers (meestal een koud schoteltje en drank naar believen) dat politie en signaalgevers na de wedstrijd werd aangeboden door de inrichters. En waar, wonder boven wonder, commissaris Hongermaat nooit bij aanwezig was!
Geen honger? Jawel hoor maar waarschijnlijk werd hij wel ergens anders, en beter bediend op dergelijke momenten.
Help! Ik geloof dat ik analfabeet aan het worden ben! Ik begrijp de boodschappen van de jeugd niet meer!
Zo kreeg ik, heel onlangs, zowat dagelijks een zware portie fotos in mijn mailbox geramd. Van voetbalwedstrijdjes tussen jongeren van vijftien jaar of zo. Duidelijk aan het verkeerde adres gericht. Verder geen woord. Enkel maar fotos. Kwam van een zekere Bibi. En reken er maar niet op dat Bibi zijn fotos tot mailformaat verkleinde hoor! De volle pot! 2 à 3 mb per exemplaar!!! Kamerbreed! Ik kreeg dus wel goed waar voor mijn geld Tot vijf keer toe antwoordde ik beleefd dat het adres verkeerd was, maar ze bleven maar binnenstromen.
Dacht dat ventje nu echt dat ik mijn hele interieur wou behangen met voetbalfotos?
Heel duidelijk iemand die enkel met postvak uit werkte en postvak in nog niet had ontdekt. Tot ik op een dag volgend bericht kreeg van dat kereltje:
*** oe gie zi toch de pepe van Kevin te me leroy van westhoek ***
Ha! Dàt was nu even een opluchting zie! De afzender had zijn postvak in ontdekt! En was voorwaar in staat gebleken mijn oubollige berichten in het Nederlands te kunnen lezen! En beter nog: hij bleek zelfs een beetje te kunnen schrijven! Het leek dan wel niet helemaal op Nederlands, maar was eigenlijk een afgeleide van het nieuwe Nederlands: de toekomstigedopperstaal of SMS-stijl.
Toch wel erg romantisch vind ik! Stel je voor, je wilt een meisje versieren en je zegt haar heel liefjes: ksi j grn. Welk meisje zou dààr niet voor vallen? Meer moet dat toch niet zijn? Misschien nog een blmpje erbij en het kan niet meer op. Wàt een rmntsche zln toch die jongeren!!!
Maar hoedanook, omdat ik het niet helemaal begreep zette ik maar enkele vertaalmachines in. Onderandere die van sennet. Bakte er niets van!
- Naar Engels: ogy still zi oe pepe Kevin to my corner of leroy
- Naar Frans dan maar: gie reste zi OE pepe Kevin à mon coin de Leroy.
- Verdorie! Spaans dan? gía todavía zi oe pepe Kevin a mi esquina de leroy.
Geen soelaas dus met die vertaalmachines! Ook vreemdelingen zijn er dus aan voor de moeite als ze die zin naar hun taal willen vertalen. Het mysterie werd alleen maar groter.
Wordt het niet hoogtijd dat de dikke Vandale daar rekening mee houdt en onze hele achterbakse spelling meegeeft met het grof huisvuil, en de toekomstigedopperstaal als ABN aanvaardt? Geen ingewikkelde lessen Nederlands meer! Wàt een verlichting voor de studenten! Zouden ze dat ook niet met wiskunde kunnen? Of hébben ze dat al gedaan? Zoiets van Het kwadraat van 55 ministers = 1 kleuterbende.
Ja dus.
En ik herhaal mijn hulpgeroep: moet ik dan terug naar school wil ik nog een beetje functioneren in deze samenleving?
Maar alle gekheid op een stokje: welke invloed zal dat nieuwe verschijnsel hebben op het taalgevoel van de toekomstige generaties? En reken er maar niet op dat dit verschijnsel zich tot het Nederlands beperkt hoor! Ik zie nét hetzelfde gebeuren op Spaanse jeugdsites!Daar is Te quiero dan ook alweer verbasterd tot t kjero.
Hopelijk word deze oproep gehoord door vertaalmachines: een gat in de markt! Voeg de toekomstigedopperstaal alstublieft toe aan het lijstje met beschikbare talen! Straks kunnen we toch niet meer zonder en zal ook de zakelijke correspondentie in die taal gebeuren!
Ach ja het zal je kind maar wezen! We weten dus al een beetje hoe de toekomst er zal uitzien. Volgende stap: na de schrijftaal ook de spreektaal maar zo gebruiken? Weer meer werk voor de toekomstige dokters: verstuikte tongen lekker in het gips wentelen.
Maar één ding moet ik die Bibi ( pseudoniem van kwistenbiebel?) meegeven: hij heeft het begrepen en stuurt me geen kamerbrede fotos meer! Een hele verademing. Wie zei daar ook dat de jeugd niet voor rede vatbaar is?
De Christelijke bond van gepensioneerden had de gewoonte om in september een massabezoek te brengen aan onze badstad. Wat een vloot van een vijfentwintigtal bussen betekende die uit verschillende richtingen samenkwamen aan de kerk (waar anders zou een Christelijke bond moeten samenkomen?) en na een vrome eredienst in de kerk met de bussen wat aan sightseeïng deden in de stad, het middagmaal nuttigden in een gekend wafelhuis en daarna de grens overwipten naar Sluis voor shopping.
Rond 17 uur werd dan weer vertrokken uit Sluis en ging het terug richting wafelhuis voor een stevige wafel met koffie.
Wij zagen ze graag komen. We moesten begeleiden vanaf de kerk, en konden mee eten met de chauffeurs in een zaaltje apart. Voor ons was het een heerlijke en avontuurlijke afsluiting van het zware zomerseizoen.
Ook de chauffeurs keken uit naar die rit, want ze vonden onze manier van escorteren de max en leerden zo de politie eens van de andere zijde kennen.
We escorteerden, naar gelang het dienstrooster het toeliet, met minimum vier, maximum acht man.
Eerste taak: de bussen netjes volgens nummer opstellen aan het station, vervolgens de gepensioneerden helpen oversteken naar de kerk, en na de mis de begeleiding beginnen.
Dat liep een beetje als een stoeltjesdans: Er moest altijd minstens één motard vóór rijden en eentje achter om inhalen te verhinderen en zo de bussen samen te houden. Van de voorrijdende mannen reden er telkens een aantal vooruit om de verschillende kruispunten te bezetten. Eens de colonne voorbij je kruispunt was het snel op de moto, de hele vloot voorbijrijden en maken op tijd voor te zijn om de voorman af te lossen, die dan ook weer doorreed naar een volgend kruispunt.
Soms, op brede wegen, konden we de colonne zomaar voorbij; soms ook moesten we ons langs zijwegen reppen om vooraan te geraken. De chauffeurs wisten hoe we te werk gingen, en letten er wel op om ons vrije ruimte te laten waar dat kon.
En zo bleef de hele colonne netjes samen tegen een gezapige snelheid doorheen het drukke stadsverkeer. En konden de oudjes maximaal genieten.
s Avonds, terugkerend van Sluis, ging het idem dito. Maar die morgen had de leider ons een andere weg voorgelegd: veel gepensioneerden hadden er op aangedrongen eens langs landelijke wegen te rijden en van de natuur te genieten. We vonden dat prima en prentten de nieuwe weg in ons hoofd.
En s avonds reden we welgezind met het hele stelletje huiswaarts, ons al verheugend op de lekkere wafels.
En toen sloeg de wet van Murphy toe!
Ik wilde nét wegrijden van mijn laatste kruispuntje, toen ik de hele colonne langs kon kijken en de adem me in de keel stokte. Wié er ook maar vooraan reed, hij was grandioos mis!
Op de allerlaatste splitsing van het traject had hij de linkse weg genomen waar het de rechtse moest zijn! En ik wist deze weg leidde nergens heen! Werd even verder een kasseiweg, liep omhoog om zijn weg verder te zetten op een dijk en werd tenslotte een karrenspoor dat eindigde in een akker! Géén mogelijkheid om daar een auto te laten keren. Laat staan een bus! En de helft van de colonne zat er al in!
Ik riep de man vooraan op met de radio. Verdorie! Hij antwoordde niet! Radio vergeten aanzetten?
Fred reed een vijftal bussen vóór me, en gealarmeerd door mijn oproep, zag hij wat er gebeurde en kon nog net de vijf bussen achter hem doen stoppen vóór ze aan de splitsing kwamen. Even later stond ik bij hem. We hadden nog één kans alvorens de eerste bussen zouden komen vast te zitten in het zand: de juiste weg inslaan, wat verder een zandweg tussen de akkers nemen die evenwijdig liep aan de weg die de bussen genomen hadden, en proberen voor te geraken.
We stoven de zandweg door, een meterslange stofwolk achterlatend. Gelukkig werden we door enkele chauffeurs opgemerkt, en druk gesticulerend deden we hen teken te stoppen.
Toen waren we de colonne voorbij en kreeg wie anders? Van der Platen de Brusselaar die op dit moment vooraan reed, ons ook in de gaten, en stopte.
Doorheen een weide geraakten we tot bij hem en schold Fred hem de huid vol.
Tja de wet van Murphy hé? De arme kerel kende dat gebied niet zo goed en was, héél toevallig, nét op dat traject de voorste in de stoeltjesdans geworden.
Maar ik vond dat Fred ook wel schuld had: hij oordeelde het nooit nodig om op voorhand te bekijken wie wélk kruispunt zou beveiligen. We waren grote jongens en het zou wel goed komen zeker? Tja, dàt is nou juist de deur wijd openzetten voor Murphy!
En reken maar dat Murphy zijn kans greep!
Het kostte ons twee uur om de twintig bussen moeizaam kilometers ver achteruit te helpen over dijken en kasseien, en onze kudde weer samen te krijgen.
En onze wafels krégen we wel, twee uur later, maar ze leken opeens niet meer zo lekker te smaken als de voorgaande jaren! Alhoewel de stemming in de chauffeurszaal toch boordevol humor en gelach stak. Die chauffeurs wisten immers weer een leuk verhaaltje om op te dissen op hun volgende reis! Passagiers entertainen heet dat. En reken er maar op dat er sterk zou worden overdreven!!!
Sedert gister is er dus rookverbod in alle kroegen!!!
Maar geen enkele kroeg weet van wanten!
In café ? stapelen de vraagtekens zich op. Willen een rokersaquarium, maar hoe? Hoe Groot? Wat mag? Wat mag niet?
De een zegt (aan de toog): een rokerskamer mag 1/3 van het café beslaan.
Een ander: 1/4 van het café.
De een zegt: je mag je pint niet meenemen.
Een ander: dat mag je wél.
Tja hoé in s hemelsnaam kan de waardin aan haar rokerskamer beginnen? Grote kosten doen en dan vaststellen dat het toch niet mocht op die manier?
Ik zou dat varkentje eens rap wassen zie! Naar huis internet afgeschuimd Belgisch Staatsblad geprobeerd, maar dat is nu eens typisch een site van de staat: een kat vindt er haar jongen niet in terug, en van gericht zoeken is geen sprake, laat staan van een alfabetische lijst. Heb er uren aan verspild, met als enig resultaat dat ik deze namiddag met hangende pootjes moet gaan uitlegen dat ik het niet vind.
De NMBS komt steeds meer in een kwaad daglicht te staan! Deze week zaten weer duizenden reizigers vast. De NMBS top zou zijn C4 moeten krijgen wordt verteld op TV.
Maar ik weet niet is punctueel rijden zonder enig probleem anno 2011 nog wel mogelijk? Als ik de drukte op spitsuren zie in sommige stations, dan kan ik enkel maar bewondering voelen dat de meeste treinen het wél klaarspelen op tijd te rijden, en dat het achter de schermen nog allemaal een beetje kan worden bijgebeend.
In Brussel Centraal bvb hebben ze nét tijd de bordjes aan een spoor te wijzigen, of de betreffende trein is alweer weg en er komt een nieuwe binnen met een nieuwe bestemming.
Daar moet, achter de schermen, toch wel echt worden gezweet! Mijn hoed af voor die mensen!
Waardoor loopt het dan wél spaak?
Door het wegverkeer!!!
Jarenlang heeft de overheid moeite noch geld bespaard om ons allemaal in de trein te krijgen. Efficiënter vervoer heette dat. De verkeersinfrastructuur werd afgebouwd. Viervakswegen werden tweevaks, met hier en daar op de koop toe een pestdrempel of pestversmalling.
Waar de ouden zich platgezwoegd hadden om ruim baan te geven aan het autoverkeer, gingen de jongen het stelselmatig weer afbreken! Naar de trein jullie! Vort! Wég met die stinkende auto!
En velen lieten zich vangen. Dan maar met de trein! De pesterijen van de overheid op de baan beu, zat er weinig anders op.
En aldus werd de vervoersbehoefte, tot dan toe gespreid over weg én spoor, nu éénzijdig naar het spoor toe geleid.
En nu?
Hebben die pestkoppen er wel rekening mee gehouden dat ze het probleem enkel maar verschoven naar een ander soort vervoer? Een soort vervoer dat daar helemaal niet op afgestemd en veel minder flexibel is? Eén klein foutje in het hemelgrote spinnenweb en er treedt een sneeuwbaleffect op dat het hele land kan bestrijken! Alles is immers van elkaar afhankelijk en veel moet er heus niet mislopen om de helft van het land te immobiliseren of minstens voor grote vertragingen te zorgen.
Neen! Ik zou niet willen ruilen met de top van de NMBS!
Efficiënter? Weetniehoor! Wat kan nu efficiënter zijn dan thuis in je wagen stappen, en er op je werk weer uitstappen? Natuurlijk! Mits je eerst alle pesterijen van de laatste decennia van de baan af haalt! Mits je tegen aanvaardbare snelheid mag rijden. Mits de wegen verder zouden zijn opgebouwd in plaats van afgebouwd. Mits je niet zwaar wordt beboet voor dat kilometertje méér!
Efficiënter? Als de NMBS voldoende treinstellen wil laten rijden om even gemakkelijk van A naar B te rijden als met je wagen, moeten dat er zoveel zijn dat op het ene moment een heel treinstel rijdt met 2 of 3 passagiers, en ze er op een volgend traject niet meer allemaal bijkunnen! Dàt? Efficiënt? Een trein van vele honderden ton één of twee passagiers laten vervoeren?
Koffiedik kijken hoéveel mensen er morgen weer de trein gaan nemen? Welk weer het zal zijn? Of de dagjesmensen al dan niet naar zee gaan trekken?
En dan spreken we nog helemaal niet van overstappen, lijnbussen en andere problemen om je werkplek ook nog maar te benaderen!
Ook alweer om ons van de baan af te krijgen, heeft de NMBS op een bepaald ogenblik een blijvende opendeur-actie gehouden! Vroeger kwam je het perron niet op zonder geldig ticket, en kwam je het perron zelfs niet àf zonder controle.
Nu staan alle deuren wijd open. Enkel nog één treinwachter, op de trein zelf, controleert of je een ticket hebt. Welnu, als de trein vol genoeg zit, als je traject kort genoeg, en de trein lang genoeg is, én je weet aan welke kant van de trein je gaat zitten, is de treinwachter nooit bij machte om tot bij je te geraken alvorens je bestemming bereikt is! Laat staan dat hij kan controleren of je een ticket hebt. En reken maar dat daar volop word op ingespeeld! Op het traject Oostende-Brugge bvb word ik zelden gecontroleerd als er voldoende mensen op de trein zitten.
Maar ik dwaal af. Het ging over efficiëntie. Wel, de meerderheid van de treinpendelaars moeten dagelijks een vijfstappenplan doen:
1. Te voet naar een bushalte.
2. Bustraject naar het station.
3. Hoofdtraject per trein
4. Bustraject richting werkplek
5. Te voet náár de werkplek.
Enkel van de voettrajecten kunnen ze min of meer zeker zijn. De rest is afwachten: komt de bus op tijd? Correspondeert je trein ermee? Hoe lang moet je daarna weer op de bus wachten? Of is ie al weg?
Energieverspilling per auto? Weetnie! Een lege trein verspilt ook energie en een lege bus ook! Moest dààrvoor het autocomfort naar de bliksem worden geholpen?
Neen! Jullie hoeven nog niet jullie zakdoek boven te halen. Zó'n smartlap is dit verhaaltje nu ook weer niet. Alhoewel
Op een nog prille, om niet te zeggen kille lentenacht had ik dienst met Filip, een nieuwkomer bij ons, die nét een verkoudheid had overwonnen en weinig zin had om lang met de moto door de nevelige nacht te gaan toeren. Na enkele uurtjes motorpatrouille besloot ik dan ook maar een wagen te nemen, rechtstreeks indruisend tegen het verbod van commissaris Hongermaat. Die lag op dit uur toch thuis te slapen. Dáchten we!
En wie dacht je die plots vóór ons stond nét toen we buitenreden met een politiewagen? Natuurlijk! De alomtegenwoordige, altijd onraad ruikende Hongermaat. Die kerel had nou écht een zesde zintuig om overal op te duiken op tijden en plaatsen waar je hem nooit zou verwachten. Sliep die dan nooit? Of had hij aan zijn bed een kattebelletje hangen dat hem waarschuwde dat we weer buiten de lijntjes aan het kleuren waren?
We konden niet anders dan stoppen en keken hem een beetje schuldbewust aan.
- Wel, Claeysje? Het regent niet hoor!
- Euh, commissaris, Filip is net hersteld van een verkoudheid
- Is hij ziek? Onderbrak hij me.
- Neen, maar
- Dan rijden jullie met de moto. Of hij meldt zich ziek en gaat naar huis, of jullie rijden!
Schoorvoetend draaiden we dan ook maar weer naar binnen en bestegen onze stalen rossen. Vast besloten ons te wreken door ergens een achterpoortje binnen te rijden waar ze ons wel graag zagen komen.
Maar het zou anders uitdraaien die nacht.
Toen we langs de slingerende lanen doorheen het bos reden, trof plots een miniem lichtflitsje of weerspiegeling tussen de bomen de hoek van mijn oog. Had ik het me verbeeld? Was daar iets dat er niet hoorde te zijn? Ik trapte op de rem en we keerden om. En ja, ik had me niet vergist: een tiental meter diep het bos in stond een auto, de achterzijde naar ons toegekeerd.
- Een vrijend paartje, dacht ik nog, en was net van plan weer door te rijden toen ik in het nevelige donker iets vreemds onderscheidde aan de nummerplaat.
Nieuwsgierig geworden parkeerden we de motoren en liepen te voet op het voertuig af. Zag ik wel goed? De nummerplaat was bedekt met iets dat we, dichterbij komend, als een zakdoek konden definiëren.
- Nou breekt mijn klomp! Die lieden hadden heel zeker iets te verbergen, maar hoe kun je nu zo stom zijn een zakdoek over je nummerplaat te hangen? Dat was toch vrágen om nader onderzoek?
Omzichtig naderden we stil de wagen, pistolen in aanslag. De auto was leeg. Voor alle zekerheid noteerde ik eerst de nu ontblote nummerplaat alvorens verder te zoeken. En nét op dat ogenblik hoorden we even verder in het bos een metaalachtig gekraak. Dàt was geen natuurlijk nachtelijk bosgeluid meer, voortgebracht door een konijn of zo. Voor zover ik wist waren konijntjes geen metaalvreters.
Snel, maar geluidloos, liepen we op het geluid af. En in een open dalletje onder ons ontvouwde zich de heerlijkste droom die een politieman ook maar kan te beurt vallen: twee kerels stonden bij een gestolen winkelkassa die ze probeerden open te wringen met een breekijzer!
Je reinste beginnelingen! Eerst die zakdoek en dan dit lawaai! En dan leken ze het ding nog niet open te krijgen ook.
- Staan blijven of we schieten! Handen hoog. De twee verstijfden.
Eentje van hen herkende ik. Het was verdorie een pas in dienst getreden bediende bij een grote staatsinstelling!
- Hé, jij werkt toch bij de ( )? Vroeg ik hem.
- Jawel meneer. Alstublieft! Laat ons gaan. Anders ben ik mijn baan kwijt.
Maar hoeveel medelijden ik ook had met de sukkel, hen laten lopen kon niet meer. Dan zou ik nooit meer mijn uniform hebben durven aantrekken.
Bovendien hadden we de laatste weken al meldingen gekregen van enkele gestolen winkelkassas bij nacht, en telkens was de buit, hoewel niet écht hoog, toch de moeite waard geweest. Dat waren vast en zeker dezelfden geweest.
Ja, het was nog in de tijd dat handelaars zich veilig voelden. Het niet nodig achtten om elke avond weer het geld uit de kassa in verzekerde bewaring te brengen. Maar dat zou spoedig veranderen
De kassa in kwestie bleek dit keer trouwens wél leeg te zijn. De winkeliers waren al voorzichtiger geworden. Die kerel had dus zijn baan verspild voor niets.
Een mooie vangst gedaan dus, maar echt fier kon ik me toch niet voelen. Iemand was tenslotte zijn baan en verdere carrière verloren door mijn schuld.
MIJN SCHULD? Kom nou IK had die kassa toch niet gestolen?
Maar op dié manier bekeken, en voor hém, was het toch wel letterlijk een zakdoekverhaal.
Waarmee ik maar iedereen wil waarschuwen: eerlijk duurt het langst, en helaas wordt dit in veel gevallen pas begrepen als het telaat is. Is een stomme winkelkassa nou een flinke deuk in je strafregister, een mooie baan én een goed pensioen waard?
Aangevuld na publicatie: Na herlezen vind ik dat dit verhaal niet echt laat doorschemeren wat ik in hoofdzaak bedoel:
Veel fietsers hebben van oudsher lak aan reglementen. Denken alles te mogen. Maar die mentaliteit deed ze (vroeger) wel eens op het boekje van de politie belanden. En ze gingen janken: ze moesten met twee naast elkaar mogen rijden; ze moesten niet altijd de rijbaan oversteken maar moesten links mogen blijven. Ze konden niet altijd de arm uitsteken om af te slaan, enz.
En de lobbyende groeperingen kregen dit alles gedaan van de wetgever! Wél allemaal met uitzonderingen, maar daar hadden ze lak aan. Wat, voor hén, vooral uit die wetgeving naar voor kwam was: nu mag je alles. Dàt leek hen simpel genoeg en werd onthouden. Al de rest werd maar liefst vergeten wegens te ingewikkeld.
1990 of zo Ik wist dat op het Ministerie van Verkeerswezen aan een nieuwe wetgeving voor de fietsers werd gewerkt. Die zou eerstdaags worden ingevoegd in het verkeersreglement. Was benieuwd. Wat van het Ministerie van Verkeerswezen kwam was altijd logisch en duidelijk geweest. Ondubbelzinnig zwart of wit! Duidelijk door een wetgever gemaakt. Kort, krachtig en begrijpelijk.
En op een dag lagen de nieuwe fietsartikelen op mijn bureau. Een drietal paginas. Ik las ze. Begreep ze niet. Herlas het. Met verstomming geslagen. Hé, dat was niet langer zwart-wit, maar had alle mogelijke grijstinten. Moesten fietsers dat begrijpen? Ik begreep het pas helemaal na tien keer aandachtig lezen en grondig te laten doordringen in mijn grijze massa.
Wat er vooral heel duidelijk uitkwam was dat er sterk gelobbyd was, en hoé! De consensussen en compromissen sprongen er zó uit en maakten er een ondoorzichtig kluwen van!
Gelobbyd door fietsenverenigingen die van wetgeving geen kaas hadden gegeten, maar dit wilden, maar dan zonder dat en liefst zo maar dan zonder zus, en met uitzondering van...
Gelobbyd door jankerds die al even grote leken waren in wetgeving en het zichzelf op die manier alleen maar hopeloos ingewikkeld maakten.
Enfin, een compleet rommeltje! Tegemoetkomingen aan jankerds, proberend de kool en de geit te sparen, maar ondertussen een hopeloos ingewikkelde warboel scheppend. Tussen de regels las ik eigenlijk:
Zo moet het. Héél erg verplicht hoor! Het mag ook anders maar dat hebben we niet graag! (Wijsvingertje vermanend omhoog!).
Slik! Dàt? Een duidelijke wetgeving? Zwart-wit zoals een wetgeving hoort te zijn? Het eerste schaap met vijf poten was geboren, en er zouden er meer volgen. Niet alleen in verkeer, maar in alles waar de jankerds hun pollekens naar uitstaken. Weinig zeggende kleuterwetjes. Voor duizenden interpretaties vatbaar. Wéér een hoop werk erbij voor advocaten!
En ik voelde meteen al iets kriebelen in mijn kraag. De bevolking zou vragen stellen. Vragen die IK zou moeten beantwoorden! Hoé dat hopeloze spinnenweb uitleggen aan de bevolking?
Opsomming van slechts een paar stommiteiten in die wetgeving:
- Op het eerste gezicht leken fietsers nu ook links te mogen rijden. Dàt zouden ze wel snel begrijpen, maar meer ook niet! Maar de omstandigheden waarin dat mocht? Een hele klus om dat uit te leggen. Een nog grotere klus om het te onthouden als fietser.
Eigenlijk zouden ze, waar ze links wilden rijden, eerst moeten afstappen, de wegcode grondig doornemen, nog eens goed naar de plaatselijke infrastructuur kijken, en dan proberen uit te maken of ze nu al dan niet links mochten blijven om daarna tot de conclusie te komen dat ze de toestand toch verkeerd hadden ingeschat. Kom nou!!!
- Maar ha! Eureka! Nu mochten fietsen plots ook naast elkaar rijden met enkele uitzonderingen. Uitzonderingen die je aan geen kat kon uitgelegd krijgen, zó ingewikkeld als het was.
- Als je links wilde afslaan, moest je nu alleen nog maar een teken met de arm geven als dat fysiek mogelijk was!!! Wat werd dààr nu weer bedoeld met fysiek mogelijk? Als je toevallig in je neus aan het peuteren was, was het dan fysiek onmogelijk een teken te geven met de arm? En kon je dan lustig linksaf slaan zonder je vinger uit de neus te halen? Waar moest de politie de grens leggen tussen mogelijk en niet mogelijk?
- Kinderen van -12 mochten nu met een fietsje met banden van -50cm op het voetpad rijden, maar wél goed opletten voor voetgangers, die bijvoorbeeld plots uit een deur kwamen gelopen. Krijg dàt eens uitgelegd aan een kind van -12!
En wat ik gevreesd had gebeurde: de nieuwe wetgeving verscheen, en de vragen in verband ermee idem dito. Heel simpele vragen aanvankelijk, want iedereen was heel tevreden. Het leek er namelijk op neer te komen dat nu alles mocht met de fiets! Tot ze het hele verhaal uitgelegd kregen en het hen begon te duizelen.
Ik mocht het gaan uitleggen. Eerst aan mijn eigen gemeenteraad, want ook dié mensen begrepen er natuurlijk niets van.
Een glasheldere uitleg van één uur. Ze begrepen het helemaal niet of niet helemaal. Nóg een uur om vragen te beantwoorden. Nu begrepen ze het al een beetje, maar zouden het in geen geval kunnen onthouden. Natuurlijk niet! Dat wist ik wel. Had zélf al moeite het allemaal te onthouden, én de verschillende mogelijke interpretaties uit te dokteren. Laat staan het te velde en intuïtief in de praktijk om te zetten.
Toen volgden ouderverenigingen en fietsersclubs. Wanhopig probeerde ik het onverklaarbare te verklaren.
Toen werd ik gevraagd in scholen, maar bedankte voor de eer. Legde het alleen maar uit aan de leraren. Ze begrepen het al evenmin. Natuurlijk niet!
Enfin ze begrepen het wél, maar het zat zo vol valkuilen, mogelijke interpretaties en uitzonderingen dat je, om het niet te vergeten, die tekst eigenlijk op je fietsstuur zou moeten spelden en constant bekijken tijdens je rit. Drie bladzijden maar als je er alle interpretaties wilde aan toevoegen kwam je tot een boekwerk!
En dus waar volwassen leraren iets niet begrepen, waar ik het constant zélf moest lezen om niet te vergeten hoe wil je het dan uitgelegd krijgen aan kinderen?
Mijn contacten met het Ministerie van Verkeerswezen telefonisch geraadpleegd. Gevraagd hoé ze in s hemelsnaam tot een zo moeilijke en dubbelzinnige wetgeving waren gekomen, en dan nog juist bedoeld voor een bevolkingsgroep die niet echt in de wegcode was geïnteresseerd?
Hadden ze wel rekening gehouden met het feit dat de politie, die verondersteld word de wegcode te doen naleven, eerst alle uitzonderingen en interpretaties moest nalopen alvorens te weten of een fietser al dan niet een overtreding beging?
Dat wisten ze wél! Ze gaven me volmondig gelijk: het sloeg nergens op! Dat wisten ze ook. Maar ze konden ook niet anders
- Politiek, weet je wel?
- Jankerds weet je wel?
- Gelobby weet je wel?
- Onzinnige eisen van leken weet je wel?
- En wij? Wij staan machteloos en moeten uitvoeren wat onze minister ons opdraagt!
Tja, dat krijg je als onkundige politici luisteren naar jankende lekenbroeders!
Arme, ongelukkige ambtenaren daar bij Verkeerswezen: een hoop kinderachtige voorstellen, eisen en onmogelijkheden moeten samensmelten tot een steekhoudende wet. Ik wou niet ruilen met hen.
En voor het eerst in mijn leven werd ik geconfronteerd met een nieuw ras dat de wereld stiekem had gebaard: de bemoeiallige jankerds! De schoenmakers die niet bij hun leest konden blijven. Dié zouden de wereld nu eens eventjes grondig naar de knoppen helpen zie! En het verbeterde er niet op naarmate de jaren verstreken!
En het enige dat ik kon doen was naar de kalender kijken: Hoe lang nog vóór ik met pensioen kan?
Gelukkig, dat ben ik nu. Heb met 60 in plaats van met 65 mijn schop afgekuist. Want met dié decadentie wou ik niet meespelen! Mijn verstand terugschroeven tot mijn luiertijd? No way!!! Niet voor een miljoen jankerds.
Want het is er zéker niet op verbeterd daar in dat Wetsteegje.
Eenvoud kenmerk van het ware? Mijn voeten! Voor het allereenvoudigste vervoermiddel, de fiets, geldt nu de ingewikkeldste wetgeving uit de hele wegcode! Gelukkig moeten fietsers geen rijexamen afleggen, want door dié wetgeving raakt er niet één!
En zeggen dat het voorheen allemaal zo eenvoudig was! Tot de jankerds de bek gingen openzetten en inspraak eisten!
Ik zie dat mijn stukje tot hiertoe 1054 woorden telt. Dat kan ik me permitteren. Het is een verhaal en niemand hoeft het allemaal te onthouden. Niemand hoeft er zich ook aan te houden.
Een wet maken gaat eventjes anders! Die moet kort, krachtig en duidelijk zijn. Zwart of wit. Géén achterpoortjes! Géén mogelijkheid tot misverstand inbouwen. Géén moeilijke toestanden scheppen door de kool en de geit te willen sparen. Geen drie bladzijden, maar twee steekhoudende regels. Dàn pas begrijpt de burger het en kan hij er zich aan houden.
Maar helaas, dàt is precies wat jankerds nooit zullen begrijpen!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
