Lucas 15 v 8-10: "Welke vrouw, die tien schellingen heeft en er éen verliest, steekt niet een lamp aan en veegt het huis en zoekt zorgvuldig, totdat zij hem vindt. En als zij hem gevonden heeft, roept zij haar vriendinnen en buren bijeen en zegt; 'Verblijdt u met mij, want ik heb de schelling gevonden, die ik verloren had'.
Alzo is er, zeg Ik u, blijdschap bij de engelen Gods , over éen zondaar, die zich bekeert".
Ik denk wel, dat dit geldstuk voor de vrouw een grote emotionele waarde had. In die tijd kwam het gebruik wel voor, dat de vrouw als bruidsgeschenk van haar man een snoer kreeg , met daaraan gehecht een aantal munten. Wel; ik kan mij voorstellen, dat je, zo'n bruidsgeschenk tendele verliezende, dat verlies smartelijker voelt dan de geldswaarde alleén aangeeft. Het is donker in Oosterse huizen. Vooral bij armen is het enige licht, dat binnevalt, dikwijls door de deur. Daarom: een lamp aangedaan en zoeken in het vuil, dat op de grond ligt. En eindelijk: de emotioneel zoveel waard zijnde munt gevonden. En dan: feest; buren en vrienden roepen. En samen blij zijn. Dat doe je niet voor 'zomaar een muntje'. Dan moet er echt iets meer bij komen.
En dan dat verrassende slot. Maar daarvoor moet ik eerst iets verder over het gebeuren vertellen, dat wil zeggen: over de 'betekende zaak'.
God draagt zijn gelovigen als het ware ook als een kleinood bij zich. Reken maar, dat Hij het gewaar wordt, wanneer een van zijn kinderen heel tersluiks zijn hand uit de hand van God laat glijden en 'kwijtraakt'. En reken maar dat de Heer God het licht van zijn Heilige Geest laat schijnen om de verloren gegane 'munt' te zoeken....en uiteindelijk, als alles goed gaat, ook te vinden. Want het is natuurlijk mogelijk, dat zo'n zoekgeraakte het best wel leuk vindt om kwijt te zijn en dat zo iemand steeds verder in het vuil van de wereld wegzinkt om maar niet gevonden te worden.
Maar wanneer een 'verloren munt' eigenlijk wel terguggevonden zou willen worden, dan zwiept de bezem van Gods ijverige zoeken hem of haar soms heel hardhandig uit de verste hoeken en gaten.
En dan: die vreugde van God. Hij heeft zijn verloren munt terug. En de engelen voor Gods aangezicht zien de vreugde op het gezicht van God en breken in juichen uit. Een verloren zondaar is terecht.
Lieve lezende; ik neem aan, dat jullie als kostbare munten aan de ketting van God hangen, zijn beminden, verworven door de dood van zijn Zoon.
Maar ....in jullie omgeving zijn zoveel verdwaalden, die zich tot God zouden moeten bekeren, uit hun hoekje komen. Willen jullie Gods bezem zijn en de munt uit het stof opwoelen, die munt schoonvegen met jullie levenbrengende woorden-van-Godswege.
En....het blijft mogelijk, dat dit gelezen wordt door iemand, die zelf zo'n verloren munt is. Roep dan na die lezing tot God: "O Heer...hier ben ik...vínd mij dan toch".
En dan zal de Heer zeker zijn lamp op je laten schijnen. En weer zullen de engelen juichen.
