Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
17-02-2014
Gelukkig zijn zulke traantjes snel en onopgemerkt weggepinkt.
Het was mooi weer gisteren en z'n papa was gaan sporten... Of Bompapatje mee wou gaan supporteren?... Natuurlijk!... En wij weg, samen met de mama. Onderweg fantaseerden we er - zoals gewoonlijk - goed op los. Zo zijn we het er over eens dat die Hindoetempel precies een zandkasteel is... En omdat we zo trots zijn op z'n papa, die zo’n super-sporter is, spraken we af om later, als we alle twee groot zijn, ook super-sporters te worden en natuurlijk wereldkampioenen. De pret kon niet op, toen we ter plaatse aankwamen en daar ook nog eens een echte toffe speeltuin troffen... Alleen maar originele tuigen om op te klimmen... met water of met zand te spelen... evenwichtsoefeningen... verstopperken... en gaten om gekke gezichten door te steken. Elke keer moesten we ons haasten om op tijd aan de kant te staan om de papa te zien voorbij fietsen; ploeterend door het strand. Gelukkig was de mama daar om ons op tijd te roepen. Als z'n papa dan voorbij kwam riepen we uit volle borst... maar 't ventje had zichzelf niet gehoord... En dan snel terug naar de leuke speeltuigen... tot de volgende ronde. Toen we uiteindelijk weer in de auto zaten op weg naar huis, was zijn eerste opmerking:" dat was plezant hé... dat gaan we nog eens doen, OK?"... En dat Bompapatje's hart smolt (alweer)... We zongen (vooral die kleine vent dan) nog wat van Piet Piraat en zo en één of ander liedje over een olifant (dat hij volgens mij ter plaatse verzond). We zagen onderweg ook nog zo'n 'oldtimer' die, volgens ons, wel zeker HONDERD jaar oud moet zijn... en we blijven er bij: "die Hindoetempel is echt wel precies een zandkasteel".
Het rare is dat geen van ons twee er ook maar één keer aan gedacht heeft of de mama haar niet een beetje als het vijfde wiel aan de wagen gevoeld moet hebben.
Thuis, als we aan de Mimi het relaas van de uitstap deden , werd Bompapatje toch wel een beetje emotioneel... Gelukkig zijn zulke traantjes snel en onopgemerkt weggepinkt. 's Avonds speelden we nog Cirque Du Soleil en zo en was er ook nog die andere kleine pagadder, die met haar lieve oogjes veel zegt, lacht als een volleerde verleidster en waar de deugnieterij zo van afdruipt... Daar gaan we ook nog veel plezier mee beleven... daar ben ik zeker van. De twee oudste kleinkinderen zijn al pubers, maar fantaseren doen we nog... En... er zijn er twee nog op komst dit jaar... Dus dat beloofd....
Ach wat is het toch zalig op Bompa(patje) te mogen zijn...
Ook al schrijfsel ik zo graag in een vers of een verhaal passies hebben we allemaal alleen de tijd is soms de vraag. Mijn tweede passie is toneel verdwijnen in een ander mens een mooie rol is wat ik wens al is het niet professioneel. Ik moest kiezen tussen twee een productie staat op 't spel en 't wordt weer geen bagatel maar 't is beslist; ik speel mee. Daarom wordt het hier wat stil op het blog van Bompapatje wel zo af en toe een kladje misschien over een 'bananen'schil We zijn begonnen aan het stuk 'jaar in, jaar uit' van onze Gerd het verhaal heeft hij geleverd en zet ons nu al onder druk.
Het prenatale verhaal van een 3de in de rij van 12
Februari 1949... Alle Coenen-spermo's (de mannetjes) en -sperma's (de vrouwtjes) liggen klaar aan de start. Allemaal met hun mooiste zwempakje aan (zo'n wit met een staartje; zoals die nu nog altijd in de mode zijn). Ik had mij extra voorbereid om de race te winnen... me lekker warm gezwommen, tijgervet en strechen zoals en echte kampioen. Met hoeveel we juist waren weet ik niet meer precies, maar ik herinner mij vaag een menigte voor zover het oog kan reiken. Gelukkig stond ik helemaal voorin en had het einddoel al in zicht... de enige echte YCel... Haar ging ik veroveren en de nummer 1 worden van de Coenen-kids. De sponsor en gulle schenker, de heer A.C uit H - een O.O. bij het A.B.L. - had zijn pistool al geladen en opgericht... Het startschot klonk en met z'n allen schoten we vooruit... dringend, wringend en duwend door de smalle eerste bocht het duister in. Al snel waren ik en een paar sperma's op voorsprong; van spermo's geen spoor... zij hadden de wedstrijd reeds verloren... Nog twee koplopers; ik en een jonge Sperma die zichzelf Jeannine noemde. Daar stonden we dan met z'n tweetjes... Wie zou er als eerste naar binnen gaan?... Och ja... Toen al was ik een echte gentleman: "Ladies first" hoor ik me nog altijd zeggen... en keerde terug naar de balroom, waar ondertussen alle anderen zich weer hadden verzameld. Een beetje teleurgesteld en vooral boos op mezelf, dacht ik al aan een degelijk trainingsplan om bij de volgende wedstrijd alleen aan te komen. 9 Maanden later werd Jeannine geboren als oudste dochter.
September 1950... Deze keer goed getraind en met een kei goed plan lig ik geconcentreerd aan de start alle concurrenten te taxeren. Ik was er zeker van; deze keer zou ik de winnaar zijn... Alles verliep naar wens... we hadden al vlug met twee een mooie voorsprong op de achtervolgers. Mijn medevluchtster, Sperma Monique, raakte zo stilaan uitgeput... Ik rook mijn kansen... Maar helaas, kon ik dit keer niet onmiddellijk de ingang vinden van de YCel en werd dus op de valreep geklopt... Mezelf vervloekend en hemel en aarde bezwerend dat dit nooit meer zou gebeuren, keerde ik dan maar opnieuw naar de balroom, waar alle spermo's en sperma's zich konden laten masseren en op krachten komen. En 9 maanden later werd Monique geboren als tweede dochter en eerste zus.
Januari 1953... Ik was in topvorm... ongelofelijk!!... In de groep noemde iedereen me 'de kannibaal'... Alle kermiskoersen had ik ondertussen gewonnen. Het was duidelijk; dit keer ben ik de 'top favoriet'... geen enkele sperma zou mij de loef afsteken en van de nog veel te jonge en onervaren spermo's had ik niets te vrezen... "I will be the boy number 1". Na het startschot van A.C uit H., schoot ik vooruit en had al meteen enkele meters voorspong. De ervaring had mij geleerd om nooit om te kijken en m'n eigen tempo te blijven gaan. Hijgend en puffend kwam ik dan ook als eerste aan en al snel had ik de ingang gevonden... Net voor ik binnen wilde gaan, stond ze daar... Reginake... met haar blink-blink oogjes mij aan te staren... "broer?... please!?" probeerde ze nog... Maar nee hoor... Dit keer was het mijn beurt... Ik ga dit jaar niet terug naar de balroom!... Derde keer, goede keer!
9 maanden later ben ik dan snel/snel geboren als eerst zoon... Boy number 1...
De volgende wedstrijd was al in december van datzelfde jaar en dus amper 11 maanden na mij was Reginake ook al daar... Het eerste jaar heeft ze geen woord gesproken; alsof ze nog altijd boos was op mij, maar later zijn we toch nog goeie vrienden geworden. Op het palmares voor de volgende wedstrijden staan: Micheline, Ines, Luc, Marleen, Brigitte, Eric en Dominique...
En Nini, die de Schepers-wedstrijd had gewonnen, werd tijdens de schoolvakanties ingehuurd als onze nummer 12, tot grote tevredenheid van iedereen.
Voila, zo weet iedereen nu hoe dat 'prenatale verhaal van de 3de in de rij van 12' juist in elkaar zit. Vermits drie keer scheeps recht is, ben ik dan later ook in de scheepvaart terecht gekomen.
Wanneer je denkt dat alles mis gaat, je geen einde aan de tunnel ziet... geboren bent voor 't ongeluk
en alleen maar onheil voelt. Als alles zwart wordt voor je ogen en geluk je nooit eens toelacht... depressie of burn-out je leven deelt en voorspoed alleen voor d' ander is.
Zwarte sneeuw...
of altijd regen.
Niets valt mee...
alleen maar tegen. Dan komt plots en onverwacht
en in de tunnel schijnt aan 't end het geluk dat op je wacht...
al het onheil afgewend.
Eindelijk begint de zon te schijnen en lacht het geluk je volop toe... Tijd voor burn-in zou ik zeggen
En wij maar zagen en klagen, terwijl er ver van ons bed weer doden vallen
Over fileleed en openbaar vervoer teveel regen en te weinig zon dure reizen en belastingen onze job en werkelozen op facebook en op twitter We zagen en klagen, terwijl er ver van ons bed weer doden vallen Over communautaire geschillen en zo hangjongeren en gasboetes hondenpoep en sluipverkeer migranten en homofielen maar ook over het TV-aanbod Wij maar zagen en klagen, terwijl er ver van ons bed weer doden vallen
We zien het alle dagen op televisie lezen het elke dag in de krant horen het wel 10 keer per dag op de radio ja... winden ons op om zoveel ellende maar doen uiteindelijk niets Maar we blijven wel zagen en klagen, terwijl er niet eens zo ver van ons bed weer doden vallen We storen ons aan hoofdoeken en djellaba's aan mannen met baarden in lange gewaden aan spelende kinderen of oudjes op de tram we klikken over het centje voor de vuilnisman en haten de haan van de buren en de duiven op het plein
Gaan wij dan altijd blijven zagen en klagen, terwijl er helemaal niet zo ver van ons bed toekomstige slachtoffers geboren worden?
Als ik God was geweest, dan groeiden de kinderen aan de bomen... Dan kon je ze plukken... en laten rijpen... tot volwassen mensenfruit. Geen vrouw had zoveel pijnen en weeën hadden niet bestaan... Ze konden de vruchten laten rijpen in die onbevlekte moederschoot... tot (h)eerlijke kleine mensjes. De vaders zouden moeten wroeten, om 't vrouwenleed van vroeger... Voor hun kroost moesten ze zwoegen,
één maal per maand tot bloedens toe...
tot heel hun lijf er pijn van doet. Maar God ben ik dus nooit geweest.
Als man en vader blijf ik me schamen, om zoveel leed en barensweeën. En voor die hechte moeder-kinderband
is mijn mannenverstand veel te klein.
Vergeef me God voor deze woorden,
Ik weet wel dat Eva in die appel beet,
maar 't was de schuld van Satan, toch?
Die historie... is nu al veel te lang geleden...
verjaart de straf voor al die vrouwen dan nog niet?
Spelen met de kinderen zij worden nooit eens moe en speelt bompa met de kinderen is het een heel gedoe
Dure spullen zijn niet nodig want we spelen zonder grenzen kartonnen dozen kan zonodig of in de gootsteen vrolijk plenzen Spelen met de kinderen en bompa wordt wel moe maar speelt verder met die bengels tot overgeven toe
- we mailen elkaar op 't werk, ook al zitten we naast elkaar. - we gaan elkaar op straat uit de weg, maar op Facebook zijn we vrienden. - we kennen elkaar niet eens, maar twitteren er op los. - we hebben behoefte aan elkaar, dus sturen we smsjes.
- Telefoneren doen we niet zo graag en praten oppervlakkig. - We hebben elkaar niets zinnigs te zeggen, maar willen altijd en overal bereikbaar zijn. - In gezelschap blijft het akelig stil... te wachten tot 'iemand' eens iets zegt. - Een briefje schrijven is zo ouderwets, maar krijgen graag een kaartje met de Kerst.
Met het nieuwe gps-horloge, de oude hartslagmeter, de vertrouwde weegschaal en de doodgewone lintmeter eindelijk eens een juist beeld van mijn loopresultaat... Resultaat van vandaag dus: - Buitentemperatuur was ongeveer 2°C omstreeks 09 uur 20 - 10,41 Km gelopen in een tijd van 1u08'57"15 - tegen een gemiddelde van 6,5 min./km ofwel 8,7 km/uur. - Met een hartslag van 137 b.p.m. gemiddeld en 151 b.p.m. maximum - Ik weeg nu 64,1 kg en heb een buikomtrek van 87 cm - En voor mijn prestatie heb ik van 't vrouwke - zoals elke keer trouwens - een heerlijke zelfgemaakte verse fruit-shake gekregen om weer op krachten te komen
Recept voor Hannah-gebraad op de wijze van Seth en Bompapatje
- Neem een grote paella-pan - even voorverwarmen op een klein vuurtje - giet een goede scheut Griekse olijfolie in de pan - leg de Hannah in de pan - even laten dichtschroeien en dan rijkelijk met bruin Trappistenbier overgieten - voeg wat aardappelschijfjes, soepgroenten, ajuin en champignons en gerookte spekreepjes toe - bestrooi het geheel met peper, zout en gemengde kruiden - één uur laten sudderen - de Hannah regelmatig omdraaien en overvloedig overgieten met de saus - voeg dan nog wat paprika's en een weinig room toe en laat nog even verder sudderen. Opdienen met hompen bruin en/of wit brood, Geniet van dit recept bij een heerlijke - Source d' Anvers voor de geheelonthouders en kinderen - Chateaux de quelque part voor de wijndrinkers - Trappist Westvleteren 10° voor de bierliefhebbers
Na het kijken naar het jaarlijkse jaaroverzicht, schoot mij (alweer) maar één gedachte te binnen... STOP DE WAANZIN!... STOP VERDOMME NU EINDELIJK EENS DIE WAANZIN!!
Dat ieder mens d' ander de handen reikt, diens "anders zijn" in de armen sluit Omarm elk - "ander" zoals je zelf naar liefde verlangt en maak de droom naar vrede waar. Vrede start in EIGEN hart!
Verschillende trappistenbrouwerijen trekken aan de alarmbel. Ze dreigen binnen afzienbare tijd hun label te verliezen door het gebrek aan monniken. Net vandaag komen er twee nieuwe trappistenbieren bij.
Een abdijbier moet aan verschillende strenge voorwaarden voldoen om erkend te worden als trappist. Een daarvan is dat het moet worden gebrouwen onder het toezicht van de kloostergemeenschap. Doordat de abdijen - net zoals de kerken - stilaan zijn leeggelopen, zijn er niet zoveel paters meer over. Ter vergelijking: In de abdij van Orval leefden in de jaren 80 nog 35 monniken. Nu is dat teruggevallen tot 12. "We zijn uiteraard vragende partij voor nieuwe monniken", zegt pater Bernard van de abdij van Orval in een Franse regionale krant. "Maar we kunnen toch moeilijk een headhunter inschakelen?"
Het is overigens niet eenvoudig om monnik te worden. "Wie geïnteresseerd is, mag altijd een paar dagen komen verblijven op de abdij", zegt pater Bernard voort. "Als dat meevalt, dan mag de kandidaat een maand op de abdij komen wonen. Als ook dat de kandidaat en de kloostergemeenschap goed bevalt, dan volgt een proefperiode van vijf jaar. Daarna kun je monnik worden." Pater Bernard benadrukt wel dat het kloosterleven niet voor iedereen is weggelegd. "De meesten hebben een verkeerd beeld over al het werk hier op de abdij."
Niet alle trappistenabdijen kampen overigens met een paterstekort. De Amerikaanse Saint Joseph's Abbey in Spencer telt 68 monniken. Het tekort aan monniken is vooral een probleem in Europa. Behalve in Orval is dat onder meer het geval in Achel waar onlangs de broeder-brouwer vertrokken is.
Sportief helemaal klaargestoomd, geurend naar tijgerbalsem en in m'n flitsende runners outfit kom ik goed op tijd aan de inschrijvingen. Kris Peeters - jawel Vlaanderens minister president - staat al aan te schuiven in z'n gebruikelijk versleten en ouderwets plunje. Wat verstrooid staat hij daar wat voor zich uit te staren... anoniem voetje voor voetje mee schuifelend met de anderen, gevolgd door partijgenote Hilde Crevits. Plots ziet hij mij staan , herkent me onmiddellijk en roept: "DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE!!!" De minister president breekt uit de rij wachtenden en stormt op me af, met stylo en notaboekje in de hand, vragend om een handtekening. Wat gegeneerd geef ik toe en plaats die handtekening in z'n boekje en geef hem een foto van mij er bovenop. De massa wordt hysterich... begint te drummen... ze willen allemaal een foto èn een handtekening... Als een echte ster, speel ik mijn rol en probeer zo goed als mogelijk al die joelende fans ter wille te zijn. Politie komt tussen beiden, want de orde moet dringend hersteld worden... de wedstrijd begint immers over enkel minuten. Aan de start is het al duidelijk... duizenden en duizenden supporters staan langs heel het parcours, drummend en roepend:"DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE". Overal spandoeken met "We love BOMPAPATJE". Nog nooit heeft Wilrijk zoveel toeschouwers gekend voor hun geitencorrida als dit jaar... en dat allemaal voor mijn eerste deelname (mijn tweede wedstrijd ocharme). Het overstemt gewoon de feestelijkheden om de 50ste editie van deze stratenloop. Bescheiden als ik ben, begroet ik de supporters beleefd en van op afstand... Ja... van op afstand, want de seingever aan de start richt stilaan z'n startpistool op mij, alsof het mijn schuld is dat de wedstrijd 5 minuten later kan beginnen...
Plots klinkt het startschot (gelukkig in de lucht) en we zijn vertrokken voor een helse run van 7,5 km door de straten van de gezelligste deelgemeente van Antwerpen. Massa's en massa's volk joelen en roepen langs de kant. Nooit eerder is er op een sportmeeting zoveel volk gezien. Zelfs de Ronde van Vlaanderen is er niets tegen... Parijs-Roubaix lijkt een klein broertje. Er heerst een gigantische sfeer:" DAAR SE... DAAR SE... DE COENEN SE !!"... en ook: "RUN BOMPAPATJE... RUN!". Het legendarische adrenaline gevoel van een Beerschot-Antwerp lijkt wel prehistorie. Halverwege de wedstrijd zijn er twee leiders... Vlaanderens minister president Kris Peeters en de outsider Bompapatje Coenen... Van Hilde Crevits en al de anderen geen spoor... de finish nadert... de strijd tussen deze twee giganten is verbeten... de spanning is om te snijden... en dan... dan gebeurt er iets ongelooflelijks... iets totaal onverwacht...
Ik wordt toch wel wakker zeker..
Ach 't was maar een droom... de wedstrijd is pas morgen ... Maar, 't was een heerlijk droom.
"Dank u wel, Bompapatje" zei de kleine man, nadat ik hem op z'n potje had gezet. Zo lief... en zo hartverwarmend... "dank u wel, Bompapatje." Eerst moet je zo'n kind overtuigen en volgt er bijna altijd de ontkenning, want hij moet géén pipi doen! Je dringt aan, want het is duidelijk van wel, maar de kleine man wil absoluut verder spelen. Blijven aandringen helpt niet... en dus wordt hij, hevig tegenspartelend, toch op het potje gezet. Net op tijd... "Zie je wel! 't Was bijna in je broekje hé! Mama en papa zouden dat echt niet leuk gevonden hebben hoor!" probeer je nog enigzins boos te klinken. En dan... dan zie je die gelukzalige glimlach in het ventje z'n ogen als hij zegt: "dank u wel, Bompapatje."
Een dikke knuffel volgt.... Zalig toch, hoe zo'n klein mensje op je gemoed kan spelen.
Ik ben Bompapatje
- een heerlijke zelfgemaakte verse fruit-shake gekregen om weer op krachten te komen
