De blonde man met baard liep terug naar het hotel, waar een novela, zo een Braziliaanse soap, drammerde over de televisie. De conciërge lag achter zijn desk als een dronken zeeman, en de gringo hij betaalde voor nog een overnachting. In de hal maakte hij kennis met Francisco Latino, die zei een socioloog te zijn. Deze zei dat hij afkomstig was uit de stad Curitiba, de hoofdstad van de staat Parana in het zuiden. Ja, Curitiba, misschien wel dé modernste en progressiefste stad van Brazilië, met 20 meter lange bussen en bushokken die van een futuristische omgeving schenen te komen. Zelfs de armste donder kon in Curitiba afval inleveren en er in ruil voedsel voor krijgen, een utopie?
    Werkelijkheid, zei de maatschappijkundige, die hier in Rio Branco, Acre bleek te zijn voor een bespreking. Hij stelde zich, onder het genot van een fles bier, voor, als een progressief persoon, een vooruitziener, waar in Brazilië een tekort aan was.
  Hij was klein en mager, had een arabisch uiterlijk, liet de ander denken aan Al Pacino, u weet wel die filmacteur, sprak langzaam, tergend langzaam. Volgens hem kwam het er op neer dat Brazil momenteel een boevenbende was. De gringo zei nog 'momenteel?' en het kwam hem voor dat dit al lang was en momenteel zeker. Hij had er allen een ander woord voor: klucht!
  De zotheid der illusie, de gewiekste ervarenheid van enkelingen, die het volk manipuleerde en uitbuitte, als was het een bende runderen.
    De socioloog begon nu met afkondigen, en of de gringo zich wel bewust was dat: "...in Brazilië zijn 53 miljoen mensen die leven van een salaris van minder dan 80 reais per maand; dat 23 van de 100 mensen geen aansluiting hebben op water; dat van de 100 mensen er 47 geen afvoer hebben; dat 153.000 mensen par jaar dood gaan door geweld; dat 70% van de ziektes overgebracht werd door vervuild water; dat 14 miljoen mensen buiten de arbeidsmark vallen; dat in Brazil jaarlijks 100 miljoen reais verdwijnt door administratieve corruptie; dat de buitenlandse schuld 217 miljard bedroeg, de interne 675 miljard; dat het neoliberalisme bloeide als nooit tevoren, en het imperialisme Brazil de keel dichtknijp!"
  Hij maakte zich terdege kwaad en vroeg of de gringo een standpunt hierover had. Hij zei hem dat de cijfers symptomen waren, alleen dat, seinen, maar dat het probleem oplossen een helse zaak zou zijn. Hij vroeg de gringo verder of die ook socialist was. Hij zei hem dat socialist zijn een relatief begrip was, daar ze zich ook in die contreien de kop inslaan, communist, ai, een vies woord in Brazil, maar men heeft nu de vrijheid van spreken, dat was wel eens anders. Hij prefereerde meer gelijkheid en vrijheid.
    De kleine Braziliaan vroeg de gringo wat te denken van revolutie?
  De gringo zei hem dat dit verdomd moeilijk zou zijn want Brazilië heeft veel buitenlandse vrienden, is teveel afhankelijk van het 'gringo' kapitaal. Het belabberde was, zei de blonde man dat Brazil voor het volk een lege pot was. De op analogie van Pacino bekeek hem enigzins, natuurlijk, bedenkelijk, ja, zelfs met suspicie.
   "Filha's da Puta!," hoerenkinderen, zei hij.
"Ja... eens zal er een andere wind waaien!" zei de gringo.
"Laten we hopen, het zal nodig zijn!" antwoorde Pacino, furieus.
"En de Indianen?" vroeg de gringo.
"Os Indios? Zij zullen opgaan in de natie, want wie strijd er nu voor hen?" antwoorde hij met duidelijke droefheid in zijn diepe stem, "Onze Indianen, de trots van Brazil, de ware Braziliaan!" En zou hij gaan huilen, de verloren redder, in het veld van het Braziliaanse terroriserend systeem?
"Volgens mij zullen ze nimmer verdwijnen," zei de ander, "ze zijn al te lang een deel van de samenleving, ze zullen blijven harden, vechten, het is hun natuur, zij zijn de Brazilianen met kennis voor alles wat de blanke vernietigd. Ze zijn de vooruitzienende kracht, het gevoelmatige van de samenleving, de helderzieners van de wouden. Men moet naar hen luisteren!"
  De blonde man keerde terug naar zijn hotelkamertje in het duistere Rio Branco, nier ver van Xapuri, waar Chico Mendes stierf voor het woud, door kogels van krankzinnige despoten, zij die denken dat ze macht hebben over land waar hun God, hen bevoordeeld had! "God?' een naam die meer zou moeten betekenen in deze context, doch, hier is het land dat God vergat...
       De gringo was onrustig, ging liggen en dacht aan vrijheid en revolutie, en een mulata in Rio de Janeiro, die andere wereld duizenden kilometers verweg van Rio Branco, Acre.

Enkele dagen later, toen hij met zijn rugzak over de brug van de Acre-rivier liep om te vertrekken hoorde hij een man tegen zijn vriend zeggen: '... daar loopt weer zo een vagabundo!' een woord dat in Brazilié een diepere betekenis heeft, zwerver? Neen... in dit context mer slampamper. de gringo voelde zich een redeloze, avonturier, vrije vogel. Hetgeen de twee naïve grimmige Acreaners in deze stad niet konden thuisbrengen. Het was terecht, want het contrast was misschien te ecessief: zij bleven, hij ging. Hij, de gringo, de aanschouwende passant, met een hoofd vol kommer.

storyteller

20-12-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller