Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
30-06-2016
Criminaliteit en drugs
Dit report komt van de stichting InSight Crime en is toevertrouwd tot de studie voor burgelijke en nationale veiligheid in Latijns-Amerika en de Carraiben.
vertaald door storyteller
Brazilië, de grootste economie van Latijns-Amerika, heeft een aantal belangrijke security vooruitgang gezien in de afgelopen jaren, waarbij tientallen gemeenschappen in Rio de Janeiro van criminele bendes werden bevrijd door middel van innovatieve UPP beveiligingsprogramma. Echter, het wordt geconfronteerd met een ernstige bedreiging van de twee grootste binnenlandse criminele bendes, de First Capital Command (Primeiro Comando Capital - PCC) en het Rode Commando (Comando Vermelho), die steeds meer betrokken zijn bij de internationale drugshandel, evenals operationele afpersing en ontvoering. Milities voornamelijk samengesteld uit ex-politie zijn een andere bron van gewelddadige criminaliteit, afpersen van hele wijken en het verrichten van buitengerechtelijke executies. Het land is een van de grootste cocaïne markten in de wereld en is een steeds belangrijker drugshandel doorvoerland voor cocaïne transporten op weg naar Europa. Brazilië is het grootste land van Zuid-Amerika, met een 16.000 kilometer lange landgrens en een 8000 kilometer lange kustlijn, die wordt gebruikt om cocaïne naar Europa en Afrika te smokkelen.
Het deelt een grens met elk land in Zuid-Amerika, met uitzondering van Chili en Ecuador, waaronder drie grootste producenten van cocaïne ter wereld - Bolivia, Peru en Colombia. Buurland Paraguay dient als schuilplaats voor Braziliaanse criminelen, en als bron en doorvoerland voor marihuana en wapens gesmokkeld naar Brazilië. Brazilië zag een massale exodus van de plattelandsbewoners in de richting van de belangrijkste stedelijke centra van Sao Paulo en Rio de Janeiro van de jaren 1950 tot 1970, wat leidde tot de groei van de informele nederzettingen bekend als "favelas." De ongelijkheid en de armoede van het land als geheel werd geïntensiveerd in favelas, waarin staat aanwezigheid ontbrak, waardoor ze ideale broedplaatsen zijn voor een explosie van de georganiseerde misdaad.
In de jaren 1950, een machtige criminele maffia begon rond de "bicho", of het dier spel, een illegaal gokken dat enorm populair in het land werd. De bazen die het spel runde verkregen grote fortuinen, het witwassen van hun winsten door middel van legitieme bedrijven, vertakt in contract-doden en prostitutie en het afkopen van de politie en politici. De kracht van de bicheiros of de bazen van het dieren spel, zien hun piek in de jaren 1980, toen ze begonnen met het witwassen van geld door middel van de Rio de Janeiro carnaval.
Ondertussen georganiseerde criminele groepen infiltreeden ook de ontwikkeling in de wrede ellende van de gevangenissen van het land. Inderdaad, georganiseerde criminele groepen in Brazilië kregen hun start in de gevangenissen en pas later uitgroeide tot het veroveren van de straten. De grootste bendes van het land, het Rode Commando en First Capital Command (PCC), begon in de gevangenissen, in de vroege jaren 1970 en de jaren 1990 respectievelijk vóór ze de straten van Rio de Janeiro en Sao Paulo ingingen, later in staten in het hele land en zelfs internationaal.
In de jaren 1970, met de ingang van grote hoeveelheden cocaïne in Brazilië, begonnen verbindingen te ontstaan tussen de bicheiros, drugskartels en mensensmokkelaars. Wanneer de wereldwijde cocaïne markt dreunde in de jaren 1980, trok Brazilië de grootste Zuid-Amerikaanse producenten van geneesmiddelen als doorvoerland voor drugs op weg naar de Europese en Amerikaanse markten aan. Colombiaanse kartels verplaatst naar Braziliaanse grondgebied, aangetrokken door de ligging en de beschikbaarheid van precursoren en het smokkelen van cocaïne in het land in de basis vorm. Ze begonnen te laboratoria dicht bij de verkooppunten en ontscheping aan de Europese en Amerikaanse markten te installeren.
Burgerwachten gevormd door de huidige en voormalige leden van de politie, die bekend staat als milities, kwamen naar voren in de steden onder de premisse van de strijd tegen drugsbendes. Zij hebben zich echter verplaatst naar de exploitatie van hun eigen criminele rackets, met inbegrip van afpersing en ontvoering regelingen.
De nationale doodslag percentage is licht gestegen in de afgelopen jaren, gaande van 22 per 100.000 in 2004 tot 25,2 in 2012. Terwijl delen van het zuiden van Brazilië, met inbegrip van haar grootste stad São Paulo, de laatste tijd veiliger zijn, terwijl het geweld en criminaliteit in gewelddadige noordoosten van het land snel stijgt.
De twee meest gevestigde groepen in de Braziliaanse georganiseerde misdaad het Rode Commando (Comando Vermelho - CV) en de First Capital Command (Primeiro Comando da Capital - PCC), zijn beide gegroeid uit de Braziliaanse gevangenis systeem. De CV is grotendeels gevestigd in Rio de Janeiro, terwijl de PCC zijn oorsprong in Sao Paulo, maar beide hebben hun invloed in het hele land en zelfs in naburige landen zoals Paraguay en Bolivia en zijn betrokken bij misdaden variërend van drugshandel en de verkoop aan afpersing uitgebreid en overvallen.
Daarnaast zijn er verschillende splintergroepen, zoals de Amgios dos Amigos en Pure Third Command (Terceiro Comando Puro - TCP) en lokale netwerken, zoals de Eerste Catarinense Group (Primeiro Grupo da Catarinense - PGC) in het zuiden en de familie van het noorden (Família do Norte - FDN) in het noorden. Verdere complicerende de onderwereld dynamische zijn politie-milities, groepen opgericht door de voormalige en de huidige politieagenten dat de lijn van eigenrichting hebben gekruist met criminele activiteiten. De Braziliaanse politie is onderverdeeld in de federale (ongeveer 15.000 leden) en de staat, de militaire politie (met meer dan 400.000 actieve leden) en de civiele (ongeveer 123.400 leden) hebben. De federale politie is verantwoordelijk voor het onderzoeken van de internationale drugshandel, onder andere federale misdaden. De militaire politie is verantwoordelijk voor de handhaving van de openbare orde in de staten, en heeft een leidende rol in de pacificatie van de favela's van Rio de Janeiro op zich hebben genomen. De civiele politie hanteert strafrechtelijke onderzoeken op staatsniveau. De Braziliaanse politie is lang geconfronteerd met beschuldigingen van misbruik en corruptie, met name in verband met buitengerechtelijke executies.
Sinds 2008, heeft Rio de Janeiro een programma voor de stedelijke sloppenwijken, of 'favelas', die onder de controle van milities en drugshandelaren zijn, te heroveren. Ten eerste, het leger en de militaire politie vallen een favela "binnen" om daar de criminele groepen uit te verdrijven, dan komen den politie-eenheden, die bekend staat als de politie Pacificatie Units (Unidades de Polícia Pacificadora - UPP), en zijn geïnstalleerd om de veiligheid op lange termijn in deze wijken te bieden. In 2014 waren 38 UPP units geïnstalleerd met een totaal van meer dan 9.500 officieren.
Brazilië heeft 339.300 actieve leden in zijn strijdkrachten, die de grootste is in Latijns-Amerika. Voornaamste rol van het leger is de handhaving van de grenscontrole. In het kader van het strategisch grensplan, dit begon in 2011 en zal $ 6.3 miljard kosten in meer dan acht jaar, ingezet door president Dilma Rousseff (inmiddels ex, noot storteller) die duizenden troepen heeft ingezet om de Braziliaanse grenzen veilig te stellen. Het rechtssysteem Brazilië is traag, corrupt en inefficiënt. In het World Economic Forum 2015-2016 Global Competitiveness Report, wordt Brazilië geplaatst op 92 van de 140 landen op de rechterlijke onafhankelijkheid. Slechts 8 procent van de Braziliaanse jaarlijkse moordzaken worden ooit opgelost, volgens de officiële cijfers. Er zijn zowel de federale en nationale rechtbanken, evenals rechtbanken gespecialiseerd in militaire, arbeid of electorale zaken, terwijl de hoogste rechtbank van het land het Opperste Federale Hof (Supremo Tribunal Federal) is.
Braziliaanse gevangenissen zijn overvol en gevangenen leven in erbarmelijke omstandigheden. De grootste criminele groepen, waaronder het Rode Commando en de PCC, werden gesticht in de gevangenis. Hun leiders regelen de drugshandel, ontvoering en afpersing vanuit de gevangenissen. De gevangenissen werken op ongeveer 154 procent (overbevolkt) van capaciteit, met een populatie van meer dan 607.000 vanaf 2014.
Deze gegevens zijn redelijk recent. De oorzaak van de drugshandel ligt in het systeem verweven. Corruptie van regeringzijde, sociale contrasten en armoede leiden tot het systematiseren van groepen. Ook de criminaliteit neemt snel toe met het trieste gevolg dat kleine criminelen bussen beroven waar zich passagiers in bevinden die eveneens aan de onderkant van de ladder staan of gewoon mensen op straat die slachtoffers worden van een ongecontroleerde structuur.
Te midden van een stijging in gewelddadige criminaliteit en diepgaande economische crisis, de Braziliaanse offials zijn van plan om Rio de Janeiro te beveiligen tijdens de Olympische Spelen met de inzet van 85.000 soldaten en politieagenten. Terwijl van dit virtuele leger van veiligheid wordt verwacht dat ze de criminele elementen op afstand te hpouden tijdens de spelen, blijven de op lange termijn de veiligheid vooruitzichten somber.
Olympic Security Situation in Brazil Causing Concern
Amid an uptick in violent crime and deepening economic crisis, Brazilian officials plan to secure Rio de Janeiro during the Olympics with the deployment of 85,000 soldiers and police. While this virtual army of security is expected to keep criminal elements at bay during the games, the city’s long-term security outlook remains bleak.
Situação de Segurança Olímpico no Brasil causar preucupaçâo
Em meio a um aumento na criminalidade violenta e aprofundamento da crise econômica, as autoridades brasileiras pretende garantir Rio de Janeiro durante os Jogos Olímpicos com a implantação de 85.000 soldados e policiais. Enquanto se espera que esse exército virtual de segurança para manter criminosos sob controle durante os jogos, as perspectivas de segurança a longo prazo da cidade continua desolador.
Eenvoudige handelen, zoals doneren van kleren of schoenen die mensen in hun kleerkast hebben die niet meer worden gebruikt, zijn van grote waarde voor mensen die niets hebben en zelfs het leven veranderen. Dat is wat het project 'The Street Store' doet in Sao Goncalo.
Het eerste evenement dat de groep opzette was een succes, en het gebeurde in het oude vuilnisterrein van Itaoca, dat deel uitmaakt van de Complexo do Salgueiro. Meer dan 200 mensen ontvingen kleding en schoenen, ontbijt, kapsel, persoonlijke hygiëne kits, evenals speelgoed en boeken voor kinderen.
goed werk, storyteller
fotos Voluntário Weverton Brandão, Co-representante Cláudio Porto, e a Organizadora Kamilla Assis
uit de documentaire "Nordeste: Cordel, Repente E Canção (produção de Tânia Quaresma, 1975)" toont de blinde Ceguinho Pedro Oliveira zingend met zijn rabequinha op een markt. Deze stijl van muziek komt uit het noordoosten van Brasil.
Zé da Onça, wekelijke naam Ivo Amaral, geboren in 1936 in Garanhuns, Pernambuco. Ging naar São Paulo op zijn 18de op zoek naar zijn zus, die hij nooit vond en ging naar Rio de Janeiro. Hij verbleef 8 dagen op de stoep van het Central do Brasil station, vluchtte naar het Campo de Santana, dan naar Miguel Couto, in albergues, en, ten slotte kwam hij terecht in de favela Rocinha. Hij kocht een accordeon en begon te spelen op pleinen in Rio en kwam terecht in São Cristóvão, waar hij een van de stichters werd van de markt, de Feira dos Nordestinos, waar de velen mensen uit het arme noordoosten hun heimwhee even weten te vergeten....
Vele malen bezocht ik de Feira en genoot van zijn muziekaal spel. Helaas heb ik hem niet meer gezien... de video is uit 2011... je weet nooit in het leven...
Niet geindificeerde man, werd dood aangetroffen bij de rivier die de weg naar Guaxindiba kruist in São Gonçalo. Volgens getuigen werd de jongeman, 25, en een andere man die werd neergeschoten en niet gevonden, in de rivier geworpen.
Moorden rond Sâo Gonçalo en Itaborai worden met regelmaat gepleegd veelal gelinkt aan drugs.
Mato Grosso do Sul was opnieuw in het nieuws met de wreedheden begaan tegen het Guarani Kaiowá volk op 14 juni. Een aanval door gewapende schutters, beter bekend als "jagunços" tegen de gemeenschap van het Dourados Amambai Peguá land gelegen in de gemeente Caarapo. Dit resulteerde in de moord op de Kaiowá en gezondheid agent Clodiodi Achilles Rodrigues de Souza, 23 jaar.
Uit Inheemse rapporten blijkt dat de aanval ongeveer vier uur duurde. Buiten de jonge man werden zes andere mensen gewond door vuurwapens en werden naar het ziekenhuis vervoerd onder wie een kind van 12, dit in de buik werd geraakt. Het bloedbad was een reactie op de hervatting van bezetting uitgevoerd door Kaiowá op de groot boerderij (fazenda) Yvu, naast het Te’yikue reservaat.
De aanval op het Dourados-Amambai land Peguá is geen geïsoleerd feit in Mato Grosso do Sul. In de afgelopen 12 jaar waren er meer dan 400 moorden in de staat. Dit is meer dan 60% van de gevallen in het land. De regio concentreert zich ook een hoge mate van inheemse zelfmoorden, met 700 gemelde gevallen. Uit gegevens blijkt Dat er om de 12 dagen een moord plaatsvindt. Om de zeven dagen een zelfmoord.
Er leven 46.000 Guarani Kaiowá in Mato Grosso do Sul, die 900.000 hectare grond hebben opgeeist.
DE STROOM WIJKT NIET WEG UIT MIJN ADEREN WAAR ALLES IS VERVORMD TOT EEN BIZAR GEGEVEN VAN ONRUST. WAAR IS ZIJ? MIJN LIEFDE? MIJN TOT BLOEM VERHEVEN LIEFDE? IK ZAL VOOR HAAR STRIJDEN, VECHTEN VOOR MIJN ZIEL. IK ZAG DAT ALLES EEN ONWISBARE DRANG HAD, EEN HOGE DRANG NAAR DE HEMEL, WAAR BEN JE? MIJN LEVEN? DUIZENDEN MUGGEN DANSEN OVER HET WATER, LANGS BOMEN WAAR MIEREN WROETEN EN SLEPEN MET ALLES WAT HUN DIERBAAR IS, LANGS DE OEVER VAN DE BRUINE RIVIER WAAR DODE PIRANHA'S LIGGEN MET OPENGESPERDE MUILEN VOL VLIJMSCHERPE SCHEERMESJES. GEDOOD DOOR DE CABOCLO, ZIJ DIE HONGER LIJDEN EN ZIJ DIE EEN VUUR MAKEN OM TE OVERLEVEN. ZIJ DIE WORTELEN ETEN. IS DAAR GERECHTIGHEID WAAR MENSEN ALS BLOEDHONDEN JAGEN OP MENSEN VAN EEN STERKER BLOED? WAAR IS ZIJ? MIJN LIEFDE? HELP MIJ O EXÚ. VADER JOAN BATUÉ! MIJN ZWARTE VADER. VERGAAN ZAL HIJ, DE GELDWOLF, LAM ALS EEN PLATGESLAGEN TEEK, BLOEDSPATTEND UIT ZIJN LIJF EN HIJ DIE NIET ONDERDOET VOOR HET GEBRUL VAN DE TIRAN IS STERK, EEN SLANG, MIJN VRIEND, DE GROTE COBRA, DE VERDEDIGER DER MENSHEID IN HAAR PURE VORM. WAAR IS ZIJ, MIJN LIEFDE? GEEFT HET NIET OP ZIELENPIET WANT ER IS EEN STER DIE ZAL SCHIJNEN, GELOOF IN DE CABOCLO, DIE MET DE ZILVEREN PIJL, HIJ DIE ZAL VECHTEN VOOR HET BESTAAN AAN DE ZIJDE VAN DE COBRA'S. WAAR BEN JE, MIJN AMOR? IK GELOOF NIET MEER IN WONDEREN IKGELOOF NIET MEER IN STERREN IK GELOOF NIET MEER IN ZOETIGHEID VAN HET GELUK IK GELOOF NIET MEER, ALS JIJ NIET MEER GELOOFT IN MIJ WAAR BEN JE? IN MIJ? IK GELOOF NIET MEER.
Armen in Rio moeten wijken voor de O spelen, buurten worden gesloopt, mensen verdreven. Geld verspild aan een prestigieus project. Ziekenhuizen zijn verwaarloosde gebouwen opgevreten door de tijd. Het volk blijft een speelbal in de handen van de kapitalisten. Rio ontwaakt!
TWEEDE ZON waarneembaar boven Brazil - april 2 2016
De volgende opnames zijn onlangs gemaakt door een webcam in Brazilië bij de praia de Itararé, Sâo Vincente, Sâo Paulo en laten in een zogenaamde time lapse (intervallen) heel duidelijk een tweede zon zien naast de gewone zon tijdens zonsopgang.
Volgens onderzoeker Marshall Masters hebben we echter op bovenstaande opnames niet te maken met de planeet Nibiru, maar wel een andere planeet uit hetzelfde zonnestelsel, Helion.
Verder zegt Masters dat deze planeet die tweeëneenhalf keer zo groot is als de aarde onbewoond is en valt in de categorie kleine gasreuzen. (Een planeet die voornamelijk uit gassen bestaat, wordt gasreus genoemd. In ons zonnestelsel zijn twee gasreuzen, de planeten Jupiter en Saturnus).
Hier is het oude hart van Belém, de handel van de bronskleurige caboclo, hier zwieren de aasgieren deftig rond op zoek naar alles eetbaars tot het ontbindende toe, de gemeentereinigers bij uitstek. Hier lopen de hoeren op zoek naar de verdwaalde zielen en is de duisternis een aanlegplaats voor onrust en gevaar. Hier voel ik nog de pioniersgeest. Belém was ooit een belangrijke stad, dit van doen had met de rubber-boom, maar ik zei al dat de killer ook hier was gearriveerd met zijn zeis en de markt in elkaar sloeg als een gek geworden paljas, net als in Manaus was gebeurd.
De stad ligt aan de kolossale uitmonding van de Amazonas, en de eerste blanken die hier aankwamen dachten dat het een 'zee van dood water' was. Het was hier een roerige geschiedenis waar ook de Hollanders aan deelnamen, rond 1600, net als de Fransen. De Hollanders weden verjaagd door de Portugezen en in de loop van de 16de en 18de eeuw waren het de Portugezen die stelselmatig de Indianen uitroeiden, met het motief: Descer Indios, zoietsals uitbannen der Indianen. Letterlijk betekende dat 'verdelgen', zelfs wetend dat, en luisterd u goed, in 1537 paus Paulus de derde, heilig gezworen had dat de 'Indianen óók mensen waren'. En nu zie hier het inferno van de quasi christenen: met zwaard werd de inboorling vernietigd en het kruis diende als zijnde een symbool van de nieuw God! Ook de Hollanders hadden een flinke bijdrage aan de liquidatie van de Indiaan. Ze handelden als intelligente rekenaars aan de Amazone delta, waar ze verschillende factorijen stichten. Ja, de Hollanders waren geraffineerd en sloten allianties met bepaalde stammen, om zich te verdedigen tegen andere vijandige stammen, tevens tegen Spanjaarden en Portugezen. De Portugezen deden hetzelfde, en ze gingen zelfs over, net weer als de Hollanders, om zogenaamd Indianen 'vrij' te kopen. Dit vrijkopen werd zo genoemd, daar volgens de slavenhandelaren, de gevangengenomen Indianen anders ritueel gedood zouden worden, en daarna gekannibaliseerd. Dit was volgens missionarissen nonsens, want de meeste stammen in deze regio waren verre van 'menseneters'. Ze waren het tegenovergestelde, want ze de Indianen moesten onder dwang gevangenen óf stamleden verkopen. De Hollanders schakelden Caribische stammen in, die bekend stonden als antopofagen en zo de Amazonas Indianen schrik moeten injagen. (Zeker, aan de ooskust van Brazilië leefden stammen die kannibaliseerden, zoals de Tupiniquin. Ze sloegen hun vijanden de kop in met dikke knotsen, stopten een soort houten stop in hun achterste, om dat het vet niet wegliep) legde ze op een braadrooster boven een houtvuur (de eerste, barbecue, zou men kunnen zeggen) om zo de ziel van de vijand in zich te nemen en kracht te krijgen.) Het was een schrikbewind, tegenwoordig terrorisme genoemd van de blanken, die alles over hadden om slaven te verkrijgen. ja, ze voeden zich 'übermenschen', priestelijke kruisaanbidders, die dachten boven mensen te staan, Indianen, die hen 'natuurlijk' in alles overtroffen, doch zo ver ging de intelligentie van de Europeanen niet. Alleen hun hunkering naar macht was een oorkonde van verkeerd inzicht en handelen.
Sluierend door Belém, denk ik aan de balsturige, maar pertinente geschiedenis van de Amazone Indiaan. Afgeslacht in de naam van het geloof, maar zeker, voor de handelaren van de duivel, in naam van macht en geld. De geforceerde hulp van de missionarissen, zoals de jezuïeten, die in naam van God?, veel goeds deden. Zij waren de kapitalisten van zuid-Amerika, de geldwolven en hunkerden naar meer macht. Maar? Zou Hij het zo gezien hebben? Is de waarde van een mens in welk opzicht dan ook niet heilig? Waarom moesten de blanken van het kruis de stammen beschermen tegenover mede-blanken van hetzelfde kruis? Het blijft een begrenzing, en de rivieren waren getuigen. De velen dammen die men bouwde werden obstakels in de gebieden, waar dieren huilden, huilden om de vernietiging der wouden. Het is niet meer te herroepen. Het is, laat ik zeggen, een slechte film geweest voor de mensheid, maar een lang voorbereid plan, want het moest zo zijn. Het blijkt voorbestemd, maar laat morgen een gedachtenstap terug zijn naar een tijd dat alles eenvoudiger was, zonder ornament en wansmaak der verdelgers. Neen, ik ben fout dit te stellen. Altijd is er de dwang geweest van een 'vernietigend-mens', tot op de dag van vandaag. Sommigen noemen het geschiedenis, ik noem het zielsziekte. Toch de tijd zal overleven. De natuur is in alle opzichten de sterkste, ze zal zich keren tégen haar vijanden. Zeker is dat veel zal veranderen door de grootschalige houtkap en verbranding, mens en dier zullen langzaam verdwijnen. Hoe het Amazone bos zal uitzien in het jaar 2070? Ai! Woestijn? Er zal gestreden moeten worden voor de ultieme redding. Ik weet dat alles eeen diepe ondertoon heeft, het appriciëren van een cultuur is als het ontwaken van een stervende, het mysterie van het geluksgevoel der psyche. En ik? Hier in Belém ,voel ik me als de laatste, allerlaatste der Mohikanen.
Als de rivier weer in haar normaal doen is, is het tijd voor het 'almoço' het middagmaal. Het menu is helaas hetzelfde: bruine bonen, spaghetti, stukjes kip en een of ander raadselachtig vlees. De een zegt dat het jacarévlees is, de ander van de tapir, weer een ander raadt naar apenvlees. Mensen drommen rond de tafel en achter ieder stoel staan minstens vier personen te wachten dat de tafelgast klaar is. Ik wacht geduldig dat er meer ruimte is en eet weinig. Aan de scheepsleuning hangend overdenk is dit alles; water, bomen, hutten,arme stakkers, caboclos, Indianen, water, bossen en af en toe een vogel of vlinder. Waar zijn de alligators? Panters? Tamandoa? (grote meiereneter), waar is de cobra? Ja, ze lijken verborgen in de ingewanden van het moederbos. En de bosgeesten? Zullen ze bescherming bieden? Zoals Curupira, de ontzagwekkende, die mensen het bos insleurt, voor altijd verloren. Doch zou hij de arme caboclo beschermen tegen de indringers, de vernielzuchtigen? We varen langs beboste eilandjes en ik zie de kano's met vrouwen en kinderen, peddelend alsof hun leven er van af hangt, en is dat geen snedige uitdrukking? Vanaf de boot worden spullen in het water geworpen, kleding, voedsel en de kano's gaan er als pijlen op af. Ze kennen de boten en weten dat er altijd passagiers zijn die aan hun denken.De kinderen zijn handig en geboren in de lichte boomstammen kano's, die waggelend, doch met een vloeiende lijn over het water glijdt. Ze zijn de kinderen van de caboclo en Indiaan, de natuurmensjes, die dansen met de roze dolfijn.Intussen is de bonkige cachaça drinker zich aan het roeren. Hij laat zijn schijnbaar menselijke zijde zien als hij de baby van van mijn hangmat-buren probeert op te vrolijken, wat het niet al te gemakkelijk afgaat. Het kindje schreeuwt als een geslagen mensje. De ouders vinden het maar niets.Zo nu en dan kijkt hij me aan met een sceptische blik, maar heeft tot nu toe nog geen moeilijkheden gemaakt. Ik ben voorbereid.
Op het achterdek ontmoet ik weer de oude man met het uitpuilend oog. Dit was nu nog roder en angstwekkender. De man heet Lúis Antonio en komt uit de buurt van Santarém, waar hij langs de oever in een hutje leeft samen met zijn dochter. Lúis was visser. De ontsteking heeft hij sinds twee weken en gaat nu naar Belém om een soort heksendokter te bezoeken. Hij vraagt me of we al in de baai zijn, doch we zitten nog steeds enkele uren van Belém, nu op de Tocantins rivier, nadat we de Pará achter ons gelaten hadden, en eerder de Amazonas. De bootsman loods zijn boot door het labyrint van waterweggetjes, langs kleine eilanden en dan langs het grote van 'Marajó'. Het is rond halftwaalf als we de haven binnenvaren. Ik voel me goed, na toch de laatste dagen last van koortsaanvallen te hebben gehad. Ik ga de drukke kade op en zie de vele aasgieren die het vuilnis inspecteren, ik zie de mensen, fruit, mooie vrouwen, en Indiaanse gezichten. Ik ga op zoek een hotel en kom terecht in 'Central'. Een oud gebouw in het centrum. Op de kamer bekijk ik me eens goed in de spiegel en constateer dat ik kilo's kwijtgeraakt ben sinds Manaus. Op straat ontwaar ik een kraampje met vis en neem een broodje kreeft met driedubbel portie 'mostarda', (een soort piccalilly) om mijn honger te stillen en daar ik verlangde naar iets zuurs, en ik eigenlijk dagenlang zo goed als geen voedsel binnengekreeg.
Het is zondag in de stad van de 'mangueiras' de mangabomen en ik slenter langs de straten waar hippies op de grond hun sieraden, ammuletten en ander spul proberen kwijt te raken. In een eetbar kom ik de boot-medereiziger weer tegen, die op zoek was naar een job als huisschilder in Belém. Hij rraad me aan naar een dokter te gaan, daar ik er slecht uit zie. "Misschien heb je wel Malaria,' was zijn conclusie. Later ontmoet ik de man nogmaals en probeert geld los te peuteren voor een goede cocaine deal. Het wordt me een beetje te gek en maak hem duidelijk dat hij nu snel moet verdwijnen uit mijn gezichtsveld. Hetgeen hij mij vreemd aanstarend accepteerd. De dag erop bezoek ik het oude Belém, want ze hier 'Cidade velha' noemen. Nu loop ik langs de rivier en dokken waar de oude Portugeese huizen zichtbaar zijn, hier langs de haven liggen de pitoreske boten met een veelvuldig cargo: papegaaien, parkieten, apen, schildpadden, trossen bananen, zakken met castanhes en enorme melancias (watermeloenen). Niet ver vandaar bevindt zich de 'Ver-o-Peso, de markt wat zoveel betekent als: Zie het gewicht. Hier is van alles te koop, de Amazonae-markt bij uitstek en vanwaar uit de wouden van alles wordt aangevoerd. Velen soorten vis zijn verkrijbaar en de tipische amazonas producten zoals, Acai en de fruitsoorten Bacuri en Pupunha, Mangas, Pompoenen, Papaja, Abacaxi (ananas) en Cajú. Ook kan men traditionele gerechten veroberen zoals Tacacá. Je moet er wel poen voor hebben en de arme donder is hier van uitgesloten. Ook zijn op de markt de 'Jacaré slagers'. Daar liggen de alligatoren met dichtgesnoerde muilen en vastgebonden poten te wachten op de koper, die het beest aanwijst, wat dan prompt wordt afgeslacht. Aha... hier zegt men dat het krokodillenvlees, zeker dit van de 'jacaretinga', goed moet zijn voor de gezondheid, en men zegt dat de arme bevolking met regelmaat dit vlees eet, maar de jacaré heeft nog veel andere voordelen: van zijn verpulverde knoken wordt een soort meel gemaakt dat rijk is aan vitaminen. Voor mij kan men de dieren het best in de rivieren laten, waar de arme caboclo-visser en Indiaan zeker gebruik zal maken van het vlees, van de woestelingen der rivieren.
Ik loop langs de kruidenmarkt, met de wonderdoeners, medicijnen tegen maagklachten, verlamming, reumatiek, slangen,- en spinnenbeten, inwendige bloedingen, bronchitis, dysenterie, tumors, spierziektes, menstruatieklachten en impotentie. Ik zal wel een hoop vergeten zijn, God vergeef me, Oxalá me-disculpa, maar dit zijn de stallen van de toverdokters met hun wondermiddelen, hun magie van het onmetelijke, het geloof in de heling door trancendente krachten. Daar zijn dolfijnogen, krokodillentanden, gedroogde huiden van de kameleon, boskatten, gordeldieren, miereneters en vleermuizen, en de kurkdroge koppen van slangen en jaguars, schedels van watervogels en staarten van pijlstaartroggen en gordeldieren. Dit alles moet dienen tegen allerlei kwalen en ik vraag me dan ook af of de oude man met zijn ontstoken oogbol híér op zoek was naar een middel tegen zijn kwaal. Het is een oud gegeven want de Indianen hébben hun planten en kruiden, ze hébben hun kennis en hier op de markt zal menig middel wel eens improductief kunnen zijn, maar vaak is de diepgang van het 'onbekende', een welkome hulp. Hier in Amazonia is de mystiek een middel en velen planten zijn weldoeners en genezers van kwalen. Ik denk dat voor de vele hedendaagse ziektes hier antwoorden liggen, verborgen tussen de groene krachten van het woud en geesten....
De boot vertrekt weer. Nog twee dagen tot Belém en Santarém vervaagd. We komen weer op de Amazonas en ik zie de hutten langs de eilandjes en oevers, de mensen die ons nieuwsgierig aanstaren, caboclos of 'ribeirinhos', zij die leven van visvangst en maniok, afstammelingen van mensen die ooit uit het noordoosten kwamen, of van Indianen. Ze waren slaven van de patroon voor ze moesten zwoegen en vluchten was meestal hun dood. Alles wat ze nodig hadden werd gekocht in de winkel van de baas, tegen woekerprijzen. Zo kregen ze een schuldenlast, die ze hun leven lang meedroegen. Vandaag de dag zijn er nog steeds deze mensen, ploeteraars, welk hun leven doodbloed voor het kapitaal van de rijke patron. Revolutie! Schreeuwen sommigen. Het zou gerechtvaardigd zijn, maar een helse klus dit te verwezelijken in dit land. Velen probeerden het zoals Carlos Marighela, maar de dood was hem voor, door verraad. (gedood door het militaire regiem in Sâo Paulo in de jaren '60) Toch waren er onder de rubbertappers, al is het op kleine schaal, mensen die opstaan en opkomen voor de onderdrukten, zij die wisten et ontsnappen uit de kluwen van de kapitalisten, met hun gehersenspoelde handlangers.
Ik kom in gesprek met Fernandes, de bioloog, die bezig is met zeekoeien. De man is 44, gezet met een groot hoofd en diepliggende ogen. Hij zegt dat zijn vader uit Pará komt en zijn moeder Indiaans bloed heeft. Hij gaat naar het 'Ilha de Marajó' (een groot eiland aan de monding van de Amazone, op 3 uur van Belém) waar 250.000 mensen leven, om daar de zeekoeien te bestuderen. Geëmotioneerd verteld hij over de viskoeien, ook wel 'peixe-boi' genoemd, die zo'n 500 kilo zwaar kunnen worden en 2 tot 3 meter lang. Ze hebben zich ooit ontwikkeld uit de olifant, die later het water kozen als favoriete stek. Het water structueerde hun geweldig lichaam, en hun achterpoten verdwenen. Ze hebben kleine ogen, zien heel slecht, maar horen uitstekend met hun veel te kleine oren. Verder kunnen ze één uur onder water bijven, eten méér als 50 kilo gras en de vrouwtjes paren met meerdere mannentjes. Interessante dieren dacht ik, geweldige volumes, die de wereld niet mag verliezen. Maar ik weet dat de mensen hun grootste vijand was, en is. De Indianen doodde ze om te eten en gebruikten al het andere van het dier voor de levensbehoefte, maar dat was op kleine schaal. De Europeanen daar in tegen waren verzot op het vette vlees, en de jacht op de zeekoe van het Amazone bekken werd geopend. De Portugezen en Hollanders waren de beulen. Omstreeks 1940 was de huid een populair doel en met het toenemen van de bevolking werd de jacht intensiever. Er ontstonden zelfs vissersvloten om zeekoeien te vangen. Hun populatie werd kleiner en nu jaagt men nog steeds op dit kolossaal beest, vanwege zijn omvang en de vissers? Zij zijn de charlatans, die hun dapperheid schijnbaar willen aantonen. Een deplorabelle dapperheid. De ogen van Fernandes worden vochtig als hij over de dieren verteld en ik dacht: misschien zou hij zelf een zeekoe willen zijn, of, meer aannemelijker, was hij er ooit een geweest, in een ander leven, want ook de 'peixe-boi's' komen voor in de reïncarnatie, denkelijk.
Op de derde dag zie ik langs de oevers bij een klein dorp de 'urubu' aasgier bij uitstek. Hij vreet aan de ingewanden van rottende kadavers en met hun speciale maagsappen kunnen ze de dood aan, want hun maagsappen vernietigen de bacteriën. Ander vogels zouden dit niet overleven. De urubu's zijn de toeneelspelers van de massa, het afval, ingewanden, lijken, maar hebben een functie die niet te onderschatten is. Doch voor de mens is hij een aasgier en als ze dalen lijken ze een soort landing te maken, vol van gracieusiteit, zoals een Egyptische vogel.
Ik zie de kolkende massa van de rivier, die met geweld tegen het romp slaat en drijvende boomstammen dansen als zwavelstokjes in het woelige water. De macht van de rivier. De kracht van het water. De lucht wordt weer donker en stortbuien vallen op de boot. Hij danst weer als een schip dat pleegt te doen op een wilde zee en opnieuw lijkt de Amazonas een binnenzee met bruine woelige zoetwatergolven die woelen en slachtoffers zoeken. De mens wordt hier teruggebracht tot een niets, gelijk een ijsbeer in het grote Amazonebos. Voor mij een onmogelijke optie.
wordt vervolgd....
Een jonge zeekoe ontdaan van haar huid foto uit een Amazone-blad jaren '60
Ik zit weer op de boot, ditmaal de 'Percepçâo Amazonia', voor de vier dagen tocht naar Belém aan de monding van de oceaan. Een rit van 1600 kilometer. Het is bloedheet en ik heb een geschikte plek uitgezocht om mijn hangmat te spannen. Naast me schommelen twee jonge Brazilianen en verderop een jonge Engelsman en een Braziliaan die op zoek is naar werk als huisschilder in Santarém. Hij is arrogant en bejegend me nogal ontactisch en ziet me aan voor een Deen, zou natuurlijk kunnen, waarna ik hem zeg een Rus te zijn, wat hij met ongeloof aanvaard. Nadarhand spreekt hij me dan ook aan als zijnd 'Ruso'. Ik moet er denkelijk bizar uitzien na de ellende der gemoedstoestand. Ik ben geel geworden, heb gele oogbollen en voel me met momenten goed en slecht. De mensen sjouwen ondertussen met koffers, tassen en dozen, potten en pannen op weg naar een nieuwe wereld. De drukkende warmte zal nog veel regen brengen, maar ik had vreemd genoeg geen last van muskieten, de plaaggeesten. Manaus bleek ook mee te vallen en op de boot had ik er zo goed geen last van, ook daar we ons meestal op de middenstroom bevonden. De muskieten kwamen ons tegemoet als we kleine stopplaatsen bereikten, of langs moerassen en binnenrivieren, hun geliefde plekken, daar zouden ze steken, zuigen en lachen, want ik ben er nu zeker van dat de kwelduivels kunnen lachen. Nondesju, lachen om het chagrijn van het slachtoffer. Geloof mij. Erger zijn de 'piums', de meest schrikbarende insecten. Ze komen meestal in de avond, ze zijn zwart en maar enkele millimeters groot. Hun steek maakt een wondje waardoor de huid geïrriteerd raakt. De vreselijke jeuk doet de mens krabben, op de plek waar een klein zwart puntje ontstaat. De caboclos en rivierbewoners zeggen dat de piums alleen in de winter actief zijn, maar ook de zomerperiode geeft genoeg problemen. Ik ken het verhaal van wegwerkers nabij Porto Velho, die zodanig gestoken werden, dat ze ertoe over gingen tot hun gezicht in te smeren met dieselolie. Toen dat niet hielp trokken ze, uit waanzin, hun revolvers en schoten als gekken op de stekende dwergduivels. Dan zijn er nog andere boosdoeners zoals de 'borrachudo', groter dan de malariamug, die zoveel bloed zuigt dat ze niet meer in staat is op te viegen; ook de 'fleblõtomo', drager van Leishmaniose of als de brazilianen zeggen: 'ferida braba', is een meer als bizar insect. De oorzaak van de ziekte is een parasiet die bij knaagdieren voorkomt en door een bepaalde zandvlieg wordt overgebracht naar de mens. De steek veroorzaakt wonden, builen en zweren in de mond, keel en neus. Een zegening is iets anders dan: malaria, of een beet van de surucucu slang, stekende spinnen of agressieve mierkolonies, nee, gelukmakend is de kus van een vrouw, zoet als bijenhoning in de schemering van een palmboom, langs de woeste koppen van zee.
Preguiça (luiaard) één van mijn favoriete dieren foto (with permission)
Wanneer we Santarém bereiken is het halfzeven in de morgen. Nadat de boot is afgemeerd draven kinderen aan boord. Ze hebben Amazonefruit en tapiocakoek, maïspap (angu) in bananenblaren en weer anderen horloges en kleine aapjes, die niet groter zijn dan 15 centimeter. Gisteren werd in de plaats Paratins door de politie een doodskop-aapje in beslag genomen dat men op de boot aanbood. Volgens de politie was het 'ter bescherming van de gezondheid' der reizigers. Hier in Santarém kijken de kleine beestjes me angstig aan, verdomd angstig en geagiteerd. Natuurlijk want het kan zijn dat deze gringo, wel uit de Kaukasus kon komen, en hen zou meevoeren naar dat andere, bittere klimaat. Het is of ze smeken hun niet te vervoeren. Ik zou de kinderen dan ook zalig verklaren als ze de aapjes zouden terugbrengen naar hun natuurlijke omgeving, maar ze zijn tam, zoals gedresseerde circusaapjes. Toch zag ik de angst en het gemis van de moeder of speelvrienden in de takken der bomen.
De stad Santarém is, volgens Braziliaanse begrippen, al oud. Gelegen aan de Tapajos rivier, een blauwwaterrivier, die in modderig bruin veranderd bij de getijde wisseling van de Amazonas. Hier was ooit het gebied van de Tapuicu Indianen en in de 17de eeuw kwamen de eerste Jezuïeten en vestigden een missiepost. Het was één van de eerste nedrzettingen in het gebied, omgeven door een onzaglijk woud, de outpost van de wereld, een bizar punt ergens langs de rivier verborgen door kruinen van bomen en bosgeesten. Er blijken hier veel Amerikaans klinkende namen voor te komen. Het zijn afstammelingen van noord-Amerikanen uit de zuidelijke contreien. Ze kwamen hier midden 19de eeuw, nadat ze de strijd verloren hadden in de burgeroorlog, een oorlog die ging over de afschaffing van de slavernij. Doch enkele van de verliezers hadden bizarre plannen, namelijk, om hier het afschuwelijk idee van 'een nieuwe slavenstaat' op poten te zetten. Gelukkig werd dit een groot echec. Doch af en toe wordt er moderne slavernij geconstanteerd in deze regionen, niet dat dit van doen heeft met de Engels klinkende namen, maar het is een feit. Een zekere Henry Ford, ja... die van de autos, stichtte hier in 1928, op 50 kilometer van Santarém de plaats Fordlandia en later Belterra. Ook wilde die Ford hier nieuwe rubberplantages aanleggen om te wedijveren met de opkomende Aziatische markt, waar ik al over sprak. Hij verkocht ten slotte alles aan de Braziliaanse regering.
Ik loop de kade op waar veel fruitkramen te vinden zijn. Het is geweldige dag, ten minste voor mij, ik voel me iets beter. Ik wil zingen en een schone maagd vervoeren naar een bos vol met slangen en kikkers, luiaarden ( de mij ten zeerste fascineren), apen en tijgers, die me met ongeloof bekijken, en de beijo-flor (kus-de-bloem), kolibries is de nederlandese naam, en waarvan een Indiaanse legende zegt: dat als een kind dood gaat, de ziel haar toevlucht zoekt in een bloemkelk, waarna een kolibrie deze in zijn snavel neemt en naar de hemel brengt, of wat dit ook mag betekenen in de denkwereld van de Indiaan. Ondertussen loopt op de boot iedereen door elkaar heen, want nieuwe passagiers enteren, waaronde Fernandes, die het opmerkelijke doel heeft om zeekoeien te bestuderen. Een passie van een bioloog, een sympathieke man, en anders dan de vermeende schobbejak iets verderop, die omstanders uitscheld daar hij zijn hangmat niet goed gespannen krijgt. Ik zie dat de mensen vriendelijk blijven en kritiekloos. Er heeft zich ook een soort hippie-koppel gemeld, zo uit de jaren '60 gestapt, compleet met bloemkleding en een oude gitaar, en af en toe hoor ik het hoge stemmetje van de jongen dat wankelend de noten schijnt te zoeken van het redelijk ont-stemt instrument. Achter op het dek kom ik een oude caboclo tegen. Uit zijn rechteroogkas hangt een angstwekkende rode bol, die enkele centimeters groot is. Het is volgens mij een abces, doch in een gevorderd stadium. De man zit daar eenzaam en wachtend op het vertrek en aankomst te Belém.
Het samenkomen van de rivieren Amazonas (geel water) en Negro (zwart/blauw), nabij Manaus
De dieselmotor ronkt en om 1 uur in de middag varen we weer. Bij vertrek ziet de schipper er uit als een soort generaal van de Braziliaanse marine in zijn helderwit costum met pet. Een half uurtje later loopt hij weer 'normaal' rond gelijk een matroos, wat mij, gezien de hitte ook iets comfortabeler lijkt. Maar wie ben ik? De boot heeft twee dekken, half cargo, half passagier. Het laaddek bevindt zich onder, daarboven eveneens een vrachtruimte plus enkele kajuiten. Op het bovenste dek kunnen naar mijn inzien zo' n 200 hangmatten worden gespannen. Langzaam begeeft de boot zich de 'zwarte rivier' af, om uren later, als de zon gedaald is achter de boomtoppen, de grote Amazonas af te varen op weg naar Santarém. Ik lig maar weer in de hangmat. Het is gaan regenen en die nacht maakt de storm dat de boot overeen komt met een luciferdoosje, dat heen en weer slingerd door de kracht van de Amazonas, die op een ware binnenzee lijkt. Ik moet mij goed vasthouden aan een houtenpaal pal naast mijn hangmat, om niet tegen mijn buren op te slaan. De hangmatten slingeren dan ook als gekleurde lappen in de wind. Wederom heb ik bewondering voor de schipper, want als de boot zou los raken, dan zouden we ronddraaien op een zoetwaterzee, terecht komen in maalstromen en te pletter slaan op een oever, waar we voer zouden zijn voor de jacarés.
De volgende morgen is alles weer kalm en ben ik om halfzes uit de mat. Er is ontbijt en zwarte koffie. Ik spreek met de Engelsman, die op weg is naar Belém om vandaar door te reizen naar Recife, waar hij zegt een studie te volgen. Hij leent mij het 'Tibetaanse dodenboek', de gids voor het hiernamaals, geschreven om de ziel van de doden indicaties te geven om de exacte wegen te volgen. Ik kom niet ver in het dikke boek want mijn gedachten waren elders. Als een dronken zeeman denk ik na over de toekomst en luister op een klein cassette recorder naar hillbilly muziek van Doc Watson, en ik zie mezelf rennen langs de stranden van Rio en liefhebben in hotel 'Toxas', in een zacht bed omringt door velen spiegels. Ik denk aan de wervelwinden als de storm komt opzetten, de bliksemschichten, die vuurpijlen uit de stroompalen smijten, en denk aan de benen van een mulatta ergens in Bahia. Af en toe heb ik lichte ijlkoorst. De geelzucht blijft me teisteren. In de verte zie ik de bossen voorbij glijden. Soms lijkt het dat we dicht langs een oever varen, maar dat blijken eilandjes midden in de rivier, met wegvliegende reigers en bonte papegaaien. Onderweg komen de hangmatten er gestaag bij en we varen de tweede nacht in. Overdag zie ik alleen maar bomen en bomen. Uitgezonderd op de plaatsen waar we even aanleggen is enige afwisseling en dan weer verder: water en bomen. Dieren? Ja, die moeten ons zien, begluren ons vanuit hun schuilplaatsen, bang voor het geluid van de heldieselmotor, een ondierlijk geluid, of het moet een mechanische draak zijn, de verstoorder van de rust der wouden.
Ik ben op weg naar Santarém, daar waar de Rio Tapajos uitmond in de Amazonas. Ik denk weer aan de Amazonas vrouwen, hun lange blonde haren, het gemis van de rechterborst om zo hun pijlen beter te kunnen richten. Het vrouwendorp, de wijven die mannen roofden, mannen die allen maar goed waren om kinderen te verwekken, waarvan de jongentjes werden gedood en de meisjes opgeleid tot krijgsvrouw, ten minste zo is de geschiedenis.
Het museum van de zusters is kunstig ingericht met opgezette dieren uit de wouden, een exentrieke dodenwereld, verder zijn er zalen waar de geschiedenis verteld wordt van de Tukano stam. In Brazilië leven nu ongeveer 3.500 Tukano, ook nog eens 2.000 in Columbia. Hun eerste contact met blanken was al begin 16de eeuw en dit is door de geschiedenis heen negatief geweest. Ze leven hoofdzakelijk van de visvangs en sporadische landbouw. Vandaag de dag worden ze bedreigd door geweldadige aanvallen van grondbezitters én malaria. Ik geef hun mijn steun. Ik verlaat het zustersmuseum en breng een bezoek aan het 'teatro Amazonas' het operagebouw van de stad. Een dikdoenerigheid vol van droefenis. Het is een neo-classistische banale architectuur, die moest zorgen dat Manuas in die tijd (1896) moest wedijveren met grote Europese steden. Voor mij is het een banaliteitsgebouw, een uitspatting van het toenmalige rubberkapitalisme, gebouwd door en met het zweet van de slaaf. Ik loop het gebouw binnen gelijkend op een grote siervaas, en ben gelukkig de enigste bezoeker. Het beeldige meisje leidt me rond. Ze wil graag Engels spreken, maar daar ik liever Portugees, gaan we tot het laatste over. Met trots verteld ze dan ook dat hier zelfs Caruso gezongen heeft en een Russich ballet gedanst en... op mijn vraag op ze ook wist hoe het gebouw tot stand kwam, gaf ze te kennen dat de rubberrijken óók goede dingen hebben gedaan... Aha... ze weet het misschien wel, maar moet voor de toerist een tegenstrijdig beeld geven, trouwens wat heeft de doorsnee bezoeker aan een slavenbloed verhaal? Ik loop naar buiten waar de 39 graden niet zo benauwend zijn, als het binnenste van de sierkoepel. Later bezoek ik de kathedraal, niet om te bidden, maar om te filosoferen over het hoe en waarom in deze wereld. De kerk wordt druk bezocht en is God niet overal? ja, ook hier in Manaus. Buiten wordt ik aangeklamt door door een schreiende vrouw. Ze zegt me dat haar man dood is en niet wist hoe ze nu met haar vijf kinderen verder moest. Ik geef haar wat geld, en ze zegt dat God me zou belonen. God? Waar bent U? Bestaat God wel? Laat u horen, smeek ik, maar het is als een roep van een astronaut in het universum, waar alleen substantie voelbaar is, materie, en zou Darwin toch gelijk hebben? Was ik niet alleen maar een minuscuul stofje van de grote levensboom? Ik haat de hebzucht, het kapitaal en de barbaren van het geld, die in een wereld van wanorde, geregeld door henzelf, in hun voordeel, de uitroeing van het Indiaanse volk bepalen. De woongebieden van de indiaan zijn geld waard, beursobjecten en daarom is het systeemmatisch opruimen van het volk in het voordeel van de kapitalist, die de telgen van de rubbertapper de hel verwijst. Zij, de cijfertellers, de ontheiligers van het geweten, die ooit de strijd tegen de proletariërs zullen verliezen.
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog
Amazonia kinderen 
