foto APress

Dit bericht haalde ik uit de 'Houston Cronicle' en ik zet er graag een kanttekening bij.
De foto laat een brug in aanbouw zien in Sâo Paulo, op de achtergrond ziet men de favela 'real parque'.
Het artikel spreekt over de goede tijd voor Brazilië, de opbloei. Het land maakt een opleving door, ook door een zojuist ontdekt olieveld voor de kust van Santos.
Hierdoor gaat men er van uit dat dit een potentiële slag is om de armoede te bestrijden, stadscriminaliteit en de corruptie binnen het politieke bestuursapparaat.
Het zijn natuurlijk positieve gegevens, maar het is als lopen op een moerasveld. Het mag logisch zijn dat veel geld in de staatskas tot betere voorzieningen zullen leiden voor de bevolking, maar wie gaat hiervan profiteren? Het nieuw ontdekte olieveld zal voor sommigen welvaart brengen, doch de arme in de hoogste vertrekken van de krottenwijk zal daar niets van merken.
Ook de criminaliteit is een zo sterke band, dat het bestrijden ervan lijkt op het breken van een stalen U-balk.
Het hangt weer samen met corruptie, en de armoede is daar een uitvloeisel van.

18-04-2008 om 10:45 geschreven door Storyteller

'Amorzinha'  olie op hout 1994 - Antonius Pieters-v. Rijsselt

18-04-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Juruna meisje

Woensdag 17 april 2008,

In de krant 'O globo' las ik het volgend relaas over de bezorgdheid van de militairen in Brazilië betreffende Amazonas, of beter gezegd, Indiaanse gebieden.
De millitaren denken nog steeds dat zij de enigen zijn, die weten hoe het land te besturen en een generaal, een zekere Heleno, 'commandant van Amazonia'?, ziet de soevereiniteit van reservaten als een bedreiging voor de nationale eenheid.
Deze woorden sprak hij in een militaire club in Rio de Janeiro, waar natuurlijk geen opponenten waren en ieder woord gepaard ging met apllaus.
Hij zei dat de regering toegeeft én steun verleent aan de Indiaanse gebieden, zelfs in het noorden, ook daar waar deze grenzen met landen als Venezuela, Suriname en de Guyana's.

Angst? Kom nou, er zijn andere belangen.
Ja, daar was al eerder heibel over,  in jaren '80 van de vorige eeuw. De grenzen moesten beter beschermd worden tegen eventuele bedreigingen.
En zo ontstond het 'Calha Norte' project. De grootschalige onderneming, gericht op uitbuiting en kapitaal. Ik sprak er al over.
De Indianen? Zij waren ook toen een rot obstakel.
Neen de militairen willen zeggenschap over de rijke gronden van het noorden en Amazonas.
Ontplooiing noemt men dat.
Oppassen!
Duidelijker zijn de woorden van de militair Helono als hij stelt: dat het leger en níét de regering het land moet dienen!
En dat de politici die zich met Indiaanse vraagstukken bezighouden totaal niet op de hoogte zijn der historische ontwikkeling van Brazilie, de kolonisatie.
Hij wordt bijgestaan door velen andere militaire kopstukken, zoals er eentje brulde: dat het risico bestaat  van afscheiding der Indiaanse gebieden, en dat de ONG's, de internationale onafhankelijke organisaties en andere groeperingen zelfs solliciteren voor afscheiding!
Ja, en dan worden zijn woorden bizar en ontoelatelijk, wanneer hij zegt: Dat er dan kan gebeuren wat er in Kosovo is voorgevallen. Een inderdaad opmerkelijke, maar meer buitensissige kritiek-uiting van een militair.
De sterren-man Heleno voegde er nog aan toe dat hij reservaten bezocht had, en zelf polshoogte was gaan nemen om de toestand te aanschouwen. Volgens hem heerste daar een totale chaos, ook wegens gebrek aan militair gezag: er was armoede, op het gebied van gezondheidszorg en voeding, maar ook op de toekomstvisie. 'Velen zijn alcoholisten en anderen zitten in de drugshandel,'aldus Heleno.

Zouden  onder die militaire pet ook hersenen zitten?
Mijn sceptisme is groot.
Heeft deze meneer wel eens nagedacht, hoe dat de Indianen in deze toestanden zijn beland? Alcoholisme? Drugs? Verdomme!
Heeft hij wel verstand van de geschiedenis van Brazilië?
Ik betwijfel dit ten stelligste.

De verandering en liquidatie van de inheemse volkeren is al lang geleden begonnen, toen de voorlopers van de militairen, de 'bandeirantes' al danig huishielden in de gebieden en op pad gingen om slaven te maken.
Geschiedenis moet men niet verdraaien, men moet ervan leren!
Het leger ziet zich als de sterke arm, ten minste denken ze.
Zij die het land kunnen redden.
In Brazilië moet men oppassen voor schreeuwende militairen.
En de Indianen verdienen een eigen land en begrip.

storyteller

17-04-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

16-04-2008 om 22:57 geschreven door Storyteller

'Rio Rambler' olie op papier 2006














Alcoholist zijn is nu eenmaal geen onmatigheid.
Het is een fatum!
En Bach dronk zijn cachaça dan ook met regelmaat. Het was ook betaalbaar: 2.50 reais voor een literfles. De sterke drank is geliefd bij velen, en puur gedronken een goede bloeddoorstromer of hartversterker.
Maar Bach dronk niet uit genot. Neen, hij dronk uit een zekere noodzaak. Eten deed hij met het nalopen van vuilnisbakken en bedelen bij de hamburgtenten.
Hoe vaak zei hij: "... het enige waar McDonald's goed voor is! De imperialistische stinkbok!"
Het geld voor de pinga verzamelde hij langzaam want hij was eigenlijk een misarabele bedelaar.
Buiten dat zag hij er zo monsterachtig uit, dat de mensen meestal een omweg maakten.
Hij leek op een lopende mummie.
Hij had namelijk allerlij soorten lappen en verband om zijn corso en benen gedraaid, en er bengelden enkele hondenknoken, van zijn overleden hond Rei, die hij had begraven en nadien weer opgegraven, om zijn nek. Verder een oude vuile groene deken en op zijn rug een gore jutezak.
Zijn haren stonden stijf van het vet, want zei hij: "... haar is gewoon dode materie."
Net als zijn baard, één grote luizenbos.

Toch leefde Bach al meer dan twintig jaar op deze, laat ik zeggen, unieke manier.
Ja, ik noem het uitzonderlijk, want het gangbare leven is verstoken van deze parallel, vrij en meedogenloos.
Wie zou met hém willen ruilen?
Aha!
Doch ziek zijn was vreemd voor hem. Hij was ook een anti-watermens en had de pest aan water voor het meest noodzakelijke. Slapen deed hij op willekeurige plekken: op de stoep, onder een boom, of als het regende in een portiek.
Hij had schijt aan de mensen en zij aan hem. Maar wat de mensen niet wisten was dat Bach eens een geacht persoon was, afkomstig uit een rijke zakenfamilie en ironisch, in de drankbranche. Zijn vader, een liefhebber van klassieke muziek had hem genoemd naar zijn favoriete componist: Bach: "... een naam die je sterk maakt!" had hij gezegd. Als kind moest hij vaak naar zijn vaders favoriete stukken luisteren en deze wilde dat Bach de 'viola de Gamba' leerde bespelen.
Maar daar had hij geen vingers voor.
Arme Bach.
Hij was altijd al de uitgestotene geweest, ondanks dat hij later afstudeerde als advocaat. Maar hij doorzag de vuiligheid en corruptie, de relatie in de familie, die hem steeds meer wegdrukte in zijn naamloos bestaan.
De ruzies liepen zo hoog op dat hij zwoer alles achter te laten en zonder één cent op zak te vertrekken.
Hij werd uitgelachen door de klerelijers, bespot door de zotten en men nam hem niet meer serieus.
Ja, hij was altijd de goeie geweest, de sukkel. Hij had geleefd volgens de schranderheid van Pythagoras, de Griekse wijsgeer.
En dan de logica.
"Logica?", schreeuwde hij:"... weet je wat logica is? Een afgrijselijk woord! Een ambivalent woord, want niets in deze wereld is vanzelfsprekend! Alles is gebaseerd op logica, de geboorte, het leven en zelfs de dood! Logica! Goddamme!
Een man slaapt met een vrouw, ze houden van elkaar en logisch moet daar een kind uitkomen, maar dat gebeurd niet. Het is niet vanzelfsprekend!
Morgen wakker worden? Geouwehoer, je kunt dood gaan in je slaap!
In een mum van tijd!
Bullschit!
Merda!
Ik zie je morgen!
Merda!
Morgen is iets nieuws, anders, bizars.
Het leven is iets zeer fragmentarisch! Gezond zijn is een zegening, een gegeven, iets dat voortvloeit uit de anti-logica.
Wij hebben geen zekerheid in deze wereld want alles is afhankelijk van factoren, geluk en ongeluk!"

Bach had geleerd anders te gaan denken, alles naar proportie te zien. Zeker, hij was natuurgetrouw. Zo werd hij geboren, daar kon hij niet zonder. Doch zijn zienswijze was ruimer geworden, overvloediger.
Hij ging de wg op, deed nooit iemand kwaad en leefde alleen met zijn hond Rei, die hij overal meenam. Totdat Rei stierf van ouderdom.
Hij begroef hem en droeg nu zijn knekels. Ook treurde hij nog steeds om zijn twee katten, die werden vergiftigd door een aan waanzin leidende dronken pater: "... de beul. wijwaterkwast, anticrist," had hij geschreeuwd.
Hij hield van dieren, maar nu hij had gezien dat mensen zijn dieren barbaars behandelden wilde hij er geen meer in zijn nabijheid.
Buiten de vlooien, die hem dagelijks vergezelden en lastig vielen. Hij was bang voor het verdriet als deze hem ontnomen zouden worden.
Maar wie, ja, wie zou ze hem afnemen?
U?
Hij ging steeds minder de mensen begrijpen, vooral de rijken.
Het klootjesvolk, en ergens had hij een medelijden met hen.
Het milieu waar ook zijn familie uit stamde.
Bach leefde in de betere buurten van Rio de Janeiro, als mummie, alleen al om de mensen te choqueren, omdat de grens tussen armoede en rijkdom voor hem allang was uitgevlakt, niet meer bestond.
De drank was hierdoor zijn enig genotmiddel geworden, maar ook zijn heil.
Zijn beste vriend.

Storyteller

15-04-2008 om 18:36 geschreven door Storyteller

Foto Joâo Laet  (c)2008 agencia 'O Dia'













'mata rindo', (lachend doden) is (was) de bijnaam van een van de meest gezochte drugsdealers van Rio de Janeiro. Hij werd 14 april 2008, gedood in een vuurgevecht met de politie, toen hij probeerde automobilisten te overvallen langs de Avenida Brasil ter hoogte van Bonsucesso in de noordzone van Rio.
Hij was leider van de drugshandel in de favela 'Morro do Adeus' in Bonsucesso.
De jacht op Mata Rindo heeft zeker 3 maanden geduurd, en leidde tot bezetting van de favela 'Alemâo' en kostte tientallen levens.
Hij werd gewond naar een hospitaal gebracht , maar overleefde de kogels niet.
Daar werd hij geindentificeerd, ook door de tatoeage van een groot kruis met vleugels op zijn rug. Volgens getuigen stierf hij, ironisch, met een glimlach op zijn gelaat.

In Rio zijn 3 grote bendes actief: Comando Vermelho (Rode commando), Terceiro comando (derde commando) en Amigos dos Amigos (vrienden van vrienden). Deze bestrijden zich onderelkaar, bestrijden de politie en milities. Dit alles om de macht van de handel in drugs en wapens. Door de afwezigheid van de overheid is de sterkste de baas in de favela.


Storyteller

14-04-2008 om 22:15 geschreven door Storyteller

In het verdere verloop van dit blog zal ik, zijnde sporadisch, één van mijn korte verhalen vertellen uit het boek: "Zoals de doornen van de Xique-Xique"....  brawabooks (c) 2002

Storyteller

14-04-2008 om 20:01 geschreven door Storyteller