Braziliaanse president roept hulp leger in om orde te herstellen
25-05-17, 07.23u - Marjolein Van de Water - Bron: De Volkskrant

De Braziliaanse hoofdstad Brasilia is sinds gisteravond in handen van het leger. President Michel Temer gaf de militairen opdracht de straten op te gaan in een poging zichzelf, zijn collega's en de regeringsgebouwen te beschermen tegen woedende burgers. Hij nam het besluit gisteren na zeer gewelddadige confrontaties tussen demonstranten en politie.

Urenlang stegen dikke zwarte wolken op uit het politieke hart van Brazilië. Demonstranten staken daar woensdag het ministerie van Landbouw in brand, en richtten vernielingen aan in minstens zeven andere ministeries. De militaire politie trad keihard op. De agenten veroorzaakten grote paniek door met hun paarden door de mensenmassa te galopperen, en schoten gericht en van dichtbij op demonstranten die met de handen in de lucht op de grond zaten.

Inmiddels zijn 1500 militairen in Brasilia gearriveerd om de orde te herstellen. Het leger moet in eerste instantie tot eind van de maand blijven. Temer's besluit om de hoofdstad te militariseren stuitte direct op veel kritiek. Tegenstanders vinden het disproportioneel, de oppositie stuurde een verzoek naar het hooggerechtshof om de maatregel ongedaan te maken. In het Congres liepen de gemoederen zo hoog op dat ook parlementariërs met elkaar op de vuist raakten.

De gewelddadigheden zijn tekenend voor de snijdende spanningen in het land. Sinds de toch al zeer impopulaire Temer vorige week werd beschuldigd van het aannemen van miljoenen aan smeergeld, klinkt de roep om zijn aftreden steeds luider. Woensdag togen tienduizenden Brazilianen naar hoofdstad Brasilia.
Bezetting

Op uitnodiging van vakbonden en sociale bewegingen bezetten ze het veld voor het Congres, om hun onvrede te uiten met diepgaande hervormingen die Temer door het Congres probeert te jagen. Het gaat onder meer om het verhogen van de pensioenleeftijd, en het flexibiliseren van de arbeidsmarkt. Volgens Temer zijn de maatregelen nodig om de noodlijdende economie er bovenop te helpen en de regeringsbegroting weer op orde te krijgen.

Vakbonden, sociale bewegingen en de linkse oppositie zijn woedend over de plannen omdat het de armere lagen van de bevolking onevenredig hard raakt. Ze vinden de ingrijpende maatregelen bovendien onacceptabel in de huidige politieke context, met de president, het halve Congres en acht ministers onder vuur wegens corruptie. Ze eisen het aftreden van de president, en uitstel van de debatten over de hervormingen.

Maar de president, vorig jaar aangetreden nadat zijn voorganger Dilma Rousseff via een impeachment procedure naar huis is gestuurd, peinst er niet over het veld te ruimen. Hij zegt dat hij het slachtoffer is van een complot, en houdt vol onschuldig te zijn. De steun voor de president in het Congres brokkelt ondertussen in rap tempo af. De voorzitter van de senaat vroeg Temer in omslachtige bewoordingen op te stappen, om 'een einde te maken aan de crisis'.
Tientallen gewonden

Het protest was woensdag grotendeels geweldloos maar een deel van de demonstranten gooide met stenen en molotovcocktails naar de politie. Die reageerde met traangas en rubberkogels. De demonstranten probeerden ministeries binnen te dringen en staken gebouwen in brand. De regering liet de ministeries ontruimen, geen van de werknemers raakte gewond. Een van de demonstranten is geraakt door een gewone kogel, het is nog onduidelijk waar die vandaan kwam. Er vielen tientallen gewonden.

Ook in Rio de Janeiro liep een demonstratie uit op confrontaties met de politie. De regering van de deelstaat debatteerde over een wetsvoorstel om de pensioenbelasting voor ambtenaren te verhogen. De politie hield boze demonstranten met traangas uit de buurt van het parlement. Vakbonden brachten duizenden ambtenaren op de been maar het mocht niet baten. Een meerderheid van het parlement stemde voor de wet.
©AFP

25-05-2017 om 07:39 geschreven door Storyteller

Ik loop nogmaals door de grote fruithal in het hart van Rio Branco, waar een sfeer te proeven is van levendigheid, de reuk van fruit, brood, vis en jenever. Buiten stort de regen en de kleine invalide man zingt in de regen zijn liedje over zijn moeder. Drie uren later wordt hij door omstanders naar binnen gebracht, daar zit hij minstens droog, en zingt nog steeds het lied over zijn moeder, met een fles cachaça in zijn hand. Zijn verlamde benen hebben hun kracht verloren, zijn nat gezicht verbergt de tranen, als hij zijn dronken stem laat galmen. Misschien zit hij morgen weer hier op deze zelfde plek en zingt over zijn moeder, ik ben dan op de weg naar een andere bestemming. Het blijft regenen in Rio Branco. Ik begeef me terug naar het busstation waar ik wacht op de bus. Het zijn lange uren, de uren dat de reiziger oplettend moet zijn, want je kan in netelige situaties terecht komen. Mij gebeurde het dat een persoon me aansprak, hoewel achterdochtig, maar meer om de resterende uren te breken, rijd ik niet veel later met de sinistere kalende man van rond de vijftig onheilspellend scheurend door de donkere straten. De man is krankjorum of moet minstens onder invloed zijn van een onduidelijk iets, oftewel opgejut door de duivel. Op een gegeven moment probeert wordt hij opdringerig en handtastelijk, daar ben ik dus niet van gediend en moet ik stante pede ingrijpen. Ik heb dus te maken met een gestoorde homofiel en zeg hem dit uit het hoofd te laten, daar ik anders genoodzaakt was met mijn zakmes zijn keel te doorsnijden. Dit deed hem danig schrikken en op mijn beste Portugees zei hem terug te rijden naar het busstation. Ik kon me moeilijk oriënteren, ook daar de duisternis gevallen was, maar ik zat ergens in de buurt van het vliegveld. Met gierende banden en als een wegpiraat scheurde hij andermaal door de straten van een buitenwijk waar kinderen en dieren net konden worden ontzien. Bij het rodoviaria stopte hij geweld, ik stapte uit en kon nog net mijn rugzak grijpen die achter in de bak lag, toen hij met gierende banden wegscheurde. Het liep goed af, maar ik weet dat ik bereid ben tot het uiterste te gaan, maar bij sommigen hebben waarschuwende woorden geen enkele lering en zullen harde dreigende woorden deze personen moeten doen inzien. Buiten dat zal ik mijn naïeviteit meer moeten controleren om mijn aversie tegen deze personen te leiden. Op het busstation is het een drukte en ik hoor de populaire vrouwen zanger Roberto Carlos een van zijn zoete liedjes kwelen uit een televisie, terwijl een irriterend dictatoriaal mannetje van niet ouder dan zeventien zich oppept door straatkinderen en kleine schoenpoetsers uit te kafferen. Hij lijkt me goed op weg om corrupt politicus te worden. Nu werkte hij nog voor de busmaatschappij, doch dit zijn de jongens die de conservatieve groepen nodig hebben.  Doch eens op en dag zal ook hij zijn superieur tegenkomen. Gelukkig zijn er ook vriendelijke mensen, die luisteren naar een verdwaalde gringo. Ik zie de mensen wachten op hun bus, gepakt met huisraad op weg naar een nieuwe bestemming, verloren in het paradijs. De rubbertappers ziel is aan het huilen, zij die blijven zullen strijden met al hun macht, geholpen door de vechters van het idealisme, de hemelbestormers (in de goede zin van het woord), zoals paters, broeders, maatschappelijk werkers, gewone leken met een besef, of vakbondmensen. Zij, die weten dat het leven in de bossen van Acre en Amazonas hard is en nog harder gemaakt wordt door de uitbuiter. Hun strijd voor gerechtigheid zal nooit tevergeefs zijn, en moge de caboclos hun beschermen. "Viva o Seringueiro!"

fim

'Caboclo de ACRE'  olie op karton Wayn Rio de Janeiro 2005

Schets van IBASE Braziliaans instituut voor sociale en economische analyse

24-05-2017 om 00:00 geschreven door Storyteller

Ayahuasca blad

Ik loop langs de Acre rivier en zie de armoedige barrakken van de nakomelingen der rubberslaven, of van anderen, gekomen van een plek waar het niet beter was. Langs de rivier wordt flink gegokt: een man met een bord, drie metalen kopjes en een steentje. De mensen konden inzetten en moesten te weten komen onder welk kopje de razendsnelle vingeracrobaat het steentje had gedeponeerd. De meesten verloren natuurlijk en gingen dan in een harde discussie, daar de exploitant van het vlooiencircus werd verdacht van oneerlijk spel. De man hield ondertussen de politie in de gaten, want geld kwijt raken aan corruptie, daar was hij niet van gediend. Ik loop naar een drinkhut en ontdekt dat het bier hier 2 maal zo duur blijkt als in Rio de Janeiro en kijk naar de mooie vrouwen met hun glanzende haren, zij die het bloed van de Indiaan eren.

Ik spreek met iemand die aanhanger is van de Santo Daime cultus, een spirituele groep die werd gesticht in 1930 door 'mestre' Irineu Serra, een rubbertapper, die ingewijd was in de Indianencultus, Indianen die leven op de grens van Peru en Acre. De groep telt meer als 15.000 aanhangers en leven in de 'Colonia cinco mil', de '5.000 kolonie'. De cultus is gebaseerd rond de 'Ayahuasca' plant, waarvan men een hallucinerende drank brouwt, die de hogere sfeeren aanroept. De naam Daime stamt af van het cultgebed: 'Dai-me força, dai-me luz...' geef mij kracht en licht... De commune is vandaag de dag onderhevig aan een streng moralistisch gedrag en het blijkt dat zij zich bezig houden met het vervaardigen van voorwerpen uit rubber.

De Indianen in het Amazone-gebied gebruiken de 'theeplant' al duizende jaren en de naam betekent in de Quichua taal: 'liaan van de ziel': 'Aya' = geest-ziel, 'huasca' = liaan. De Indianen gebruiken de plant om een psychedelische reis te maken om in aanraking te komen met de geestenwereld, om hierdoor geestelijke en lichamelijke problemen op te lossen en voorspellingen te doen. Ik schets het misschien te bescheiden daar de belevenis bij een ieder anders kan zijn. Voor de Indianen is het een 'verheven' plant, die voor een 'niet-Indiaan' moeilijk te vatten zal zijn. Natuurlijk is het hele Amazone gebied rijk aan medicinale planten en kruiden, die de mensheid kunnen dienen, maar de vernielzucht van de kapitalistische firma's hebben geen boodschap aan de waarde van inheems plant en die het wel hebben vechten voor het patent, en wat dan ooit een heilige plant was voor de Indiaan wordt een commerciële belegging op een markt waar de consument geen benul van heeft.

wordt vervolgd...

23-05-2017 om 00:00 geschreven door Storyteller

De moderne arbeidsmethodiek van de rubbertapper verschilt niet veel van die men 100 jaar geleden toepaste. Een dag van de 'serinqueiro' is lang. Hij begint rond 5 uur in de morgen, opstaan, koffie drinken en de schemerpaden op. Het pad wordt verlicht door het 'poronga' (kerosinelicht) dat op zijn voorhoofd is vastgebonden. Verder heeft hij een zak vol met bakjes om de latex op te vangen en tapmesjes, een geweer over de schouder en een emmer. De -colocaçâo- is de plaats in het woud waar hij woont en werkt, en de grootte van de werk-plek verschilt, van enkele rubberpaden met 300 bomen tot grotere met met wel het dubbele aantal. De tapper kent iedere boom, kerft verschillende malen met zijn mes in de bast tot het witte sap eruit druppelt. Dit druipt door de kerving naar beneden en ten slotte in het bakje dat, aan een pen onder de kerf hangt.

Hoe belangrijk is de 'havea Brasiliensis? Ik moet stellen: beduidend. De boom werd al door de Indianen gebruikt en zij maakten nuttige dingen van de latex zoals schoeisel en waterdichte kleding. De andere wereld maakte pas veel later gebruik van de boom, dat gebeurde op grote schaal toen Dunlop de luchtband introduceerde en de massaproduktie van de 'auto' op gang kwam. Er zijn verhalen van reusachtige bomen bij de Madeira-rivier, die je alleen met tien mensen kon omvatten. In de morgen bewerkt de rubbertapper zo'n 100 tot 130 bomen. Rond het middag uur rust hij uit en eet wat, en soms, als het zich voordoet gaat hij jagen. Dit wordt nu veelal bemoeilijkt door de constante ontbossing, want vroeger was het spoor van een 'paca', een log gebouwde waterhaas met een gewicht van zo'n 10 kilo, gemakkelijk te volgen en de tapper had goed vlees. Vaak was ook de brulaap een doel, maar hij moest bij de vedommenis niet vergeten een dankwoord te richten tot de -caboquinho do mato-, de beschermer van de jacht, want je wist maar nooit. In de middag haalt hij de bakjes aan de wenende bomen weer op, die zitten dan vol met vloeibare witte latex, hetgeen in een emmer wordt gedeponeerd. Terug in zijn hut wordt een houtvuur aangelegd om de rubber te roken. Hij laat de latex op een draaiende stok stollen, tot zich een dikke zwartgeblakerde bol vormt. De nachtbosgeesten zijn dan al aan het lopen. Tappers die vroeger als slaaf werkten voor de 'patrons' moesten deze bollen aan hun verkopen en werden zo benadeeld, kregen schulden en kwamen nooit meer weg uit de klauwen van de dictators, de geldwolven van de groen hel.

In sommige gebieden van Amazonas is het overleven niet gemakkelijk, zoals langs de binnenrivieren. Verstoten van hulp en  'een waardeloze overheid' dwingen de rivierbewoners tot armoede. Het kappen van de bomen staat allang ter discussie, maar ondanks de vele protesten vanuit het buitenland gaat dit gewoon door, ik zeg gewoon, daar het kapitaal een té grote rol speelt in het geheel. Het gaat de geldwolven, die zelf vaak in luxe villa's zitten in grote steden, alleen maar voor de eindopbrengst, zij hebben geen enkle begrip voor de mens in het bos, dier of natuurbehoud. De alternatieven zijn groot en ook Mendes vocht hiervoor, probeerde de wereld ervan te overtuigen dat er andere methodes waren om een duurzaam beleid ten opzichte van het 'behoud der bossen' én een levenwijze voor de bewoners te garanderen. Zoals de 'extractieve reservaten', d.w.z 'bescherme bosreservaten', in een systeem van landbeheer waarbij stukken bos worden onteigend ten goede van de kleine boeren of rivierbewoner. Want er zijn enorm veel producten die die het bos geeft zoals de paranoot, of Tucuma, een oliepalm waarvan van de vezels touw en hangmatten worden gemaakt en van de vruchten palmwijn. De Açaí, een palmsoort waarvan de vuchten een geschenk zijn en waar vruchtdrank van wordt gemaakt, of de Bacaba, waar het hart eetbaar is en van de stengels maakt men men speren en wandelstokken. Of de Pupunha, waarvan de vruchten van levensbelang zijn voor de Indianen. Dit zijn enkele voorbeelden van wat het woud kan geven, in het voordeel van de bewoners, die tevens de beschermers worden van het bos, ten nadele van de kapitalistische vernietigers.

wordt vervolgd...

fotos van rubbertapper-site, obrigado gente! maker onb.

rubbertappers met hun 'poronga'

bezig met het 'roken' overdag

22-05-2017 om 00:00 geschreven door Storyteller