Dit blog wordt regelmatig bijgewerkt - this blog will be updated regulary
Beste lezer, mocht u onverwachts grammatica foutjes tegenkomen in de reportages/verhalen op dit blog, bij deze mijn verontschuldiging, Wayn, Storyteller
Dear reader, if you encounter, unexpectedly grammar mistakes in the reports / stories on this blog, my apology, Wayn, Storyteller
NIEUW BOEK VAN WAYN PIETERS ''SURUCUCU' BESTELLEN ramblinwayn@home.nl
PLOT: Tonho gaat op zoek naar de moordenaar van zijn vader Lirio, omgebracht voor ruwe diamanten. Hij raakt verzeild in een wereld van intriges, moord en komt in bezit van een schatkaart. Het avontuur begint in Rio de Janeiro. Via de Mato Grosso en junglestad Manaus komt hij tenslotte terecht in Novo Mundo, Pará, waar 258 jaar geleden een goudschat begraven werd. Dit is ook het gebied van de Mundurucu-stam, met hun mysterieuze wereld en het woud van de Surucucu slangen, het metafysische van Amazonas. Het verhaal geeft een visie op de Braziliaanse samenleving en vraagt begrip voor het Indianen-vraagstuk.
BIOGRAFIE: Wayn Pieters (1948) werd geboren in Maastricht. Naast auteur is hij kunstschilder en singer-songwriter. Sinds 1990 bezoekt hij Brazilië, waar hij vele reizen ondernam en in 1995 een bezoek bracht aan de Xavante Indianen in de staat Mato Grosso. Zijn oom, pater Thomas, die 40 jaar in Brazilië werkte, omschreef hem ooit: ‘Op zijn reizen door Brazilië wordt hij geleid door een mystiek gevoel van broederlijke verbondenheid met ras, bloed en bodem.’
BOEK WAYN PIETERS: XINGU, DE INDIANEN, HUN MYTHEN mythologische verhalen der Xingu Indianen- midden-Brazilië vert. van uit Portugees/uitg. Free Musketeers - Het boek is verkrijgbaar bij boekhandel 'DE TRIBUNE' aan de Kapoenstraat te Maastricht
Roman over Brazilië: over het volk, Xavante Indianen, aanwezigheid van de Vikingen, Umbanda-cultus, erotiek, geschiedenis, politiek en intriges. plot: In het Xavante reservaat in de Mato Grosso worden stenenplaten met Viking schrift ontdekt door archeologen. Bij de opgravingen worden Indianen en houtkappers gedood. Er volgt de moord op een Amerikaanse Indianen beschermer. Couto, een naïve inspecteur van Japanse komaf moet de zaak onderzoeken. Het wordt een tijding van intriges en moorden, haat en liefde. Het leven van de Xavante-stam loopt centraal door het verhaal, net als de stelling dat Noormannen al in Brazilië waren vóór Cabral, terwijl de Macumba/Umbanda cultus belangrijk is in het geheel. De roman schreef ik, geinspireerd door mijn reizen, en indrukken. UItgegeven in eigen beheer; BRAWABOOKS 2005 281blz. in a-4 druk stuur een e-mail met adres en het boek wordt toegestuurd, euro 17,00,- inc. verzendkosten, u betaald met giro op bijgevoegd reken.nr opbrengst voor kleinschalig project Wayn
Op zoek naar de Ware Ziel van Brazilië - Het alternatief
24-05-2019
ZIGEUNERS VAN BRAZILIË door Atico Vilas-Boas da Mota (vertaling/bewerking uit Engels door Wayn)
Hoewel er sinds de zestiende eeuw zigeuners in Brazilië zijn , is dit nooit uitgebreid onderzocht. Hun geschiedenis kan echter worden getraceerd door middel van het werk van vroege geschiedschrijvers waaruit blijkt dat zij aanwezig waren bij een aantal van de belangrijkste stadia in de vorming van de Braziliaanse natie.
Het is bekend dat sommige zigeuners behoorde tot de Bandeiras, groepen avonturiers en ontdekkingsreizigers (Bandeirantes, nWayn) uit de regio van Sâo Paulo, die landinwaarts trokken, op zoek naar goud en edelstenen (tevens Indianen, nW). Ook waren zigeuners ook betrokken bij de zwarte slavenhandel: een negentiende-eeuwse gravure van de Franse kunstenaar Jean-Baptiste Debret, hofschilder van keizer Pedro I van Brazilië, toont de woning van een rijke Gypsy slavenhandelaar in Rio de Janeiro. In 1808, toen koning Joâo VI van Portugal en zijn familie Portugal ontvluchtte voor het binnenvallend Franse leger, en zich in Brazilië vestigden, waren er al grote Gypsy gemeenschappen in Bahia, Pernambuco, Rio de Janeiro en Minas Gerais.
Hedendaagse verslagen beschrijven hoe bij gebrek aan een officiële dansgroep de organisatoren van de het hof zigeuners aanwierven om te dansen in het paleis, en hoe in weerwil van hun diensten veel van de dansers de volgende dag hun woningen moesten verlaten om onderdak te bieden voor Portugese ballingen. De aanwezigheid van zigeuners in Brazilië was in eerste instantie te wijten aan hun systematische vervolging door de Inquisitie, die hen beschouwden als maatschappelijk ongewenste ketters en tovenaars. Transport naar Brazilië was een van de zware straffen die aan hun werd uitgedeeld, en de eerste zigeuner die voet zette op Braziliaanse bodem, was Antonio de Torres, die aankwam in 1574. Gedurende de koloniale periode werden de activiteiten en het verblijf van de zigeuners geregeld, en maatregelen genomen met betrekking tot het gebruik van hun taal en kleding.
Volgens ingewijden behoren de zigeuners die zich in Brazilië vestigden tussen de zestiende en de negentiende eeuw tot twee grote groepen, de Braziliaanse zigeuners uit Portugal, of Calones, en de Roma, zigeuners van elders dan het Iberisch schiereiland, die in Brazilië aankwamen nadat het politiek onafhankelijke werd in 1822. De zigeuners die in Brazilië vestigden in de twintigste eeuw kwamen vooral uit de Balkan of van Midden-Europa. Velen kwamen via Mexico, anderen kwamen in de Rio de la Plata regio vóór ze zich naar Brazilië verspreidde en de aangrenzende landen, andere landde direct in Braziliaanse havens.
De Calones hebben sommige van hun eigen stamgewoontes behouden, maar in de praktijk zijn deze moeilijk te onderzoeken omdat de meeste Calones de neiging hebben om hun Gypsy afkomst te verbergen. In Rio de Janeiro geven ze zichzelf uit als Portugese immigranten, en velen van hen zijn betrokken bij kleine of grootschalige handel, ze werken in bars, winkels en hotels, of rijden taxi's. De Roma's hebben de gewoonte te handelen in dergelijke artikelen als spreien, tapijten en stoffen, gebruikte auto's, of repareren fornuizen en kookpotten in ziekenhuizen, hotels en kazernes. Ze staan bekend om hun vaardigheid als koperslagers.
Het grootste deel van de Brazilië zigeuners behoren tot de volgende groepen: de Kalderash, die zichzelf aristocraten noemt en de ware hoeders van de Gypsy identiteit, de Macwaia (uitgesproken Matchuaia) die geneigd zijn het nomadisme te verlaten en een crypto-zigeuner leven leiden en dus de neiging hebben hun identiteit te verliezen. De Rudari, van wie de meesten uit Roemenië komen en leven in Sao Paulo en Rio de Janeiro; de Horahane die oorspronkelijk afkomstig zijn uit Griekenland en Turkije en meestal venters zijn, en de Lovara wiens cultuur in sterk achteruitgang kent en zich uit geven als Italiaanse immigranten. Het exacte aantal zigeuners die vandaag in Brazilië leven is niet bekend. Het wordt geschat op 60.000, maar sommigen geloven dat het werkelijke cijfer meer dan 100.000 is.
(Momenteel leven er meer als 1 miljoen zigeuners in Brazilië, noot Wayn.)
Het Braziliaanse Instituut voor Geografie en Statistiek heeft geen betrouwbare gegevens, voor de zigeuners claimen meestal in volkstellingen dat zij ofwel Braziliaan zijn of deel uitmaken van andere nationaliteiten. Ze spreken allemaal ten minste drie talen: Roma (hun eigen taal, die ze Romanes noemen), Portugees en Spaans. Degenen die min of meer zijn trouw gebleven aan hun culturele patronen zijn bijna zonder uitzondering analfabeet. De "crypto-zigeuners" (aangepaste nW) aan de andere kant zijn er trots op het bereiken van geletterdheid en bij het maken van een carrière in een van de vrije beroepen. Onder hen zijn juristen, artsen, tandartsen en atleten, alsmede radio-zangers, tv artiesten en voetballers - hoewel ze niet altijd hun afkomst toegeven.
De gayos (Gadje, of niet-zigeuners) weten weinig over het zigeuner leven en kunnen de zigeuner-wijze van het kijken naar de wereld niet begrijpen. Een muur van wederzijdse onbekendheid scheidt de zigeuner van Gadje, zolang er geen poging wordt ondernomen om ze samen te brengen, zal elk doorgaan met de andere te verwerpen, en de vooroordelen die rond de zigeuner cultuur bestaat zal blijven. Pers campagnes zijn gelanceerd en benaderingen naar internationale organisaties om het idee van een "Gypsy statuut", gebaseerd op drie fundamentele beginselen te bevorderen: (1) het recht om te kamperen in elke Braziliaan gemeente, zodat de nomaden niet altijd in conflict komen met gemeenten, (2) het recht op medische zorg en in het bijzonder devaccinatie, en (3) de kans om geletterd te worden in Roma en in het Portugees, zodat ze hun cultuur kunnen beschermen door het behoud van hun taal.
zigeuners in Sâo Paulo - foto Eduardo Mineo
Het is duidelijk dat voor de zigeuners (lees nomaden of rond trekkend volk nW) het beste onderwijssysteem, seizoensgebonden onderwijs is. Dus de zigeuners zijn aanwezig geweest in de historische en culturele evolutie van Brazilië. Hoewel er tot nu toe weinig studies aan hen zijn besteed, is het onmogelijk om de Braziliaanse cultuur als geheel te begrijpen zonder rekening te houden met de bijdrage van de zigeuners in de kunst, de literatuur, de gebruiken, en in het traditionele leven van het land.
DE ZIGEUNERS (Kort verhaal door Wayn Pieters) 1998
Roma zigeunerinnen in 1919
Dit verhaal is waar gebeurd doch met enige verdichting mijnerzijds. Het gebeurde in de plaats Itaborai, Rio de Janeiro, Brazilië 1998....
'Onder de tent zat Antonio met zijn vrouw Abuela en hun vier kinderen danuscha, Zerfi, Janko en Marcelino. De oranje tent was redelijk ruim, zeker vijf bij zes meter en binnen bevond zich de huisraad en het kermisbed. Anderen hadden echte bedden, dweperig wit met gouden soort ijsbollen op de hoekspits. Maar de meesten sliepen op de grond of in een hangmat. Het was vroeg in de morgen en Abuela ging naar buiten waar ze peut wierp op het klein wakkerend vuur, wat een penetrante reuk verspreidde, maar er moest koffie komen en eieren en spek worden gebakken. Onder de oude kreupel boom hadden zich intussen de mannen verzameld en er ontstond een luidruchtige commotie. Er werd besproken wat er vandaag te gebeuren stond. De vogeltjes in hun kooitjes zongen al als engelen en wachtte dat hun bezitter zijn dagelijks morgenwandeling met hun ging maken, het kooitje op houdend met zijn rechterarm. Sommige hadden, als de zon te fel was, er een doek over het kooitje gelegd. Antonio ging met enkele vroeg op pad. Ze proberen horloges, sieraden te verkopen, maar ook auto's te verhandelen. De geruchten gingen dat ze ook andere dingen bekokstoofden, maar daar was geen bewijs voor. Abuela ging rond negen uur met andere vrouwen met een klein gehuurd busje naar de stad om de toekomst en het heden te verkondigen aan de mensen. De meesten maakte een verre omgang als ze de zigeunerinnen zagen, anderen werden een minuut meegesleurd aan de hun hand door de standvastige vrouwen. Weer anderen gingen op hun toe voor een analyse, want waren de zigeunerinnen niet geboren met de gave de toekomst te zeggen? Waren de lijnen der handen niet als kloven der geheimen en mysteries die alleen door helderziende ogen van de zigeunerinnen konden worden geopenbaard. De kinderen bleven in het kamp onder de hoede van oudere vrouwen en seculaire mannen. De kinderen zijn de getekende zwerfvogels rennend met de honden en driepoot, de hond Mestiço, die even snel leek dan de anderen met vier poten.
Soms sprak ik met de oude Dali. Hij had lange grijze haren gebonden in een staart rond zijn mager gezicht als schuurpapier en smal snorretje. "Het leven van de zigeuner is hard... er zijn veel stammen in Brazilië en we reizen door het hele land. Sommige stammen zijn rijk, zij die hung geld in leren zakken in de grond stoppen bij hunt tent..." en dan lachte de man terwijl hij zijn dikke vrouw Sarina met een een gewelfde rood, geel, groene rok op haar kont sloeg. Anderen waren arm. Zoals de familie van Antonio. Deze ging gekleed, zoals vele andere mannen in een fel gekleurd hemd, droeg cowboylaarzen, een leren riem met grote gesp en soms een stetson. Hij dronk graag en sommige barretjes onder aan de straat waren daar ge-eigend voor. Cachaça, de suikerriet jenever en Forro muziek uit het noordoosten waren naast verhalen van zielvreugde een dagelijkse kost. God, wat heeft de zigeuner meer nodig. Begrip?
Soms waren er problemen met leden van een andere familie uit een ander kampement. Er onstonden woordenwisselingen en mannen zwaaiden met hun revolvers en pistolen. Nu en dan klon er een schot en de kogels vlogen letterlijk langs de hoofden van de tegenstander. De vrouwen waren in staat van paniek en de oudere liepen dan schreeuwend rond met een stuk hout in hun geringde handen. Ze smeekten dan tot Santa Sara Kali, de patroonheilige van de zigeuners. Alles liep meestal goed af en keerde de rust weer. En werd de reuk van koffie en bonenpot weer verspreidt door de omgeving. Kinderen renden weer rond met de kippen en de wit zwarte drie-potige hond. Als ze niet weg was naar de stad om te handlezen liep Abuela naar de waterput, heupwiegend en blootsvoets waar ze kleding waste. Haar lange zwarte haren dan in een knot opgebonden boven haar getint gelaat, en Sophia Loren zou gebloosd hebben bij haar zien. Soms leek het of ze een blos had op haar wangen terwijl een witte orchidee haar zwarte haren sierde. In de avond was Antonio bezig met drinken van zijn pinga jenever in de namaak bar aan de overzijde van het kamp. Hij vertelde ook de mislukte acties van die dag en deed dit met grote gebaren. Verdomme! Wat kon het schelen, morgen was een nieuwe dag en het avondmaal zou veel goedmaken, de lach van de kinderen, zijn kanarie in het kooitje, de forro muziek en zijn vrouw die hem liefde kon geven als geen ander. Ze verwende hem steeds opnieuw.
Doch er gingen geruchten door de buurt over de slechtheid van de nomaden. Men zei dat de zigeuners een meisjes hadden verkracht, honden vergiftigden en zelf de gemene zwarte aasgier de Urubu roosterden. Dit alles maakte Antonio des duivels. Hij beloofde dan ook ieder mores te leren die dit recht in zijn ogen durfde te zeggen. Waarom? Het waren vooroordelen! Het was hún leven! Was er geen begrip voor? En als iemand iets uitvrat was het dan niet al te gemakkelijk om een zigeuner er voor te veroordelen. Prejudicie? Daarom waren ze niet overal welkom en hun aard van leven was nu eenmaal anders. Ze waren vrijmensen. Nonchalante levens-genieters. Doch waren ze ook niet het mystieke, de metafoor van 'de andere mens', van de zigeunerin die danste als niemand anders, die een belangrijke rol had in de Semi-Afro cultus als Macumba en Umbanda. Was Pomba Gira, de vrouw van de goedlachse, maar dominerende duivel Exú, geen zigeunerin? De wulpse Pomba Gira, die mannen vele malen kon laten genieten, hun hoofd op hol kon brengen. Er bestonden vele liederen waar de zigeuner werd bezongen als het mystieke in de liefde. Bevallig waren de vrouwen in hun wijde zijde rokken, hun zwarte krullende lange haren, hun rond, ovaal of hoekig gelaat, zwarte ogen en geweldige oorbellen. Hun volle monden met uitdagende lippen en gouden tanden. Behangen met kettingen en kralen en paarden en- of panter tanden. Ringen aan de vingers in fonkelende kleuren als opaal en turquose. Ja dan kan er een ruiter komen om haar te nemen en op te tillen aan de flanken van zijn witte hengst om haar te vervoeren naar een plek onder het maanlicht waar kabouters op violen en zestiensnarige instrumenten spelen.
Toen werd het zondagavond. De eerste dag van November en de zigeuners verdwenen. De oorzaak was een moord. De moordenaar was Decimus, een jonge man die naar zijn tent lopend schreeuwde: '...ik ga mijn revolver pakken...' Het bleek geen bluf. Enkele minuten laten klonken drie schoten en de oude zigeuner Rufus lag dood op de grond. De oudere man had geprobeerd zijn dochter te verdedigen die bedreigd werd door de jonge Decimus. Door voor haar te gaan staan ving hij drie kogels op. Decimus had zijn vrouw Lila verlaten en was alleen gaan wonen in het tentje, raakte aan de drank hetgeen hem in samenwerking met verdriet en haat manoeuvreerde in een onbekwame toestand. Ten minste daarin bevond hij zich frequent.
Er was commotie in het kamp. De politie, die gewaarschuwd was, verscheen pas een uur later samen met de eigenaar van het stuk grond. Deze beval dat de zigeuners onmiddellijk moest vertrekken. Doch de meesten waren al vertrokken of aan het inruimen en distantieerde zich van het gebeuren. Ook de familie van Antonio. De corrupte politie onderhandelde, ondervroeg de mensen, maar een zigeuner is geen verrader. De politie zocht naar wapens en wat er verder gebeurde bleef een mysterie. Voor hen was de zaak snel afgedaan; een zigeuner die een zigeuner doodde. De zaak was opgelost. De politie wist ondertussen wie de dader was en eiste geld om de zaak te maskeren. Ze zouden de moordenaar laten lopen voor een goede som, want ook zij wisten dat de zigeuners geld in leren buidels moesten hebben.
De dag erop, vroeg in de morgen, waren de meesten tenten allang weg, alleen het kleine barrakje van de jonge moordenaar stond er nog als een eenzaam attest van de moord, als een dwerg bewoning, alsof er nooit iets had plaatsgevonden. De zigeuners waren weg. Er viel een stilte. letterlijk en metaforisch. De kale plekken waren gestigmatiseerd, daar waar eens de tenten stonden die hen beschutte tegen de zon, regen en wind. Daar waar mooie Abuela rond liep te kibbelen, waar Antonio met mannen stond te roken en drinken onder de verlaten kreupel boom, waar de hond op zijn drie poten rond huppelde, kanaries zongen van achter ijzeren tralies. En daar waar kinderen speelden zoals alle kinderen in de hele wijde wereld.
Ik kan het navertellen want ik woonde aan de overzijde van het kampje'. Wayn
HET LAND VAN DE ABACAXI - kort verhaal door Wayn Pieters van Rijsselt
Het land van de Abacaxi
De stoet trekt voorbij, die van reuzenhagedissen, glurend na alles wat enigszins beweegt. De vogels zijn een en al kleuren, rood, geel, blauw en groen, hier waar God schijnbaar het licht groener liet schijnen, gezegend zijn de dieren die sluipen, klimmen en vliegen. 'Hallo jij daar, 'onça pintada', waar naar toe? Klim de boom in, zie de Capybara, het oerbeest, waarheen gaan de kolonies mieren, groot, rap en rood, buig voor de Jacaré, Tamandoea, o Cobra, lach, lach luiaard. Zie de mensen van de wouden, trots lopen zij, de Xavante het best, de coureurs van het woud, gevolgd door de vele stammen met hun anderen vaardigheden. Zie, het is geen carnavalsstoet, het is de stoet van ruimte, vrijheid, weg van de witte mensheid, die opnieuw verdacht een sprong maakt. Zie daar de boeren hun troost zoekend bij de stammen, de weghelden, op zoek naar iets wat schijnbaar gemakkelijk te vinden is, maar verbloemd wordt door rancune.
Zie? Brazilië de lichtjes van de vuurvliegen, ieder moment opnieuw schijnend, een baken voor de woudlopers, de mensen van de bomen, zoekend naar gerechtigheid. Gerechtigheid? Waar is die grote heerboer die klaagt? Maar zie de arme kleine boer in hun canvas tenten langs de wegen van het land, mensen in tranen, huilend om hun kinderen die ondervoed raken, het regent. Braziliaanse zigeuners, dat zijn ze allemaal, trekkend zoekend naar de plek die nooit gevonden zal worden, en ziet de Umbanda moeder behangen met kralen in de kleur van haar moeder Oxum. O oude zwarte geef mij u wijsheid zoals u ze gaf aan zovele anderen, draag u steun over op de hulpeloze van de dagen, de mensen in de droge woestijnen van het Noordoosten, want bent u niet rijk aan gedachten, gegeven door de krachten van de Caboclos? Jurema, geef ons het vuur zodat Brazilië eens zal mogen zuchten van verlichting, weg onder het juk van de tiran, de privatisering, de ondergang. Dansen zullen de vuurvliegen rondom de pot bonen van de gelovigen, zij die denken dat deze verlichting kan brengen.
God is liefde, maar Hij kan ook wreed zijn, onbuigzaam. De zon zal schroeien op de sertâo, de wildernis, en de emoties der bandieten der gerechtigheid, Cangaceiros, zullen opnieuw geopend worden en stralen bloed zullen de dagen vervroegen. Antonio de raadgever zal wederom preken want de melancholieke mens gelooft immer in een Messias, een redder ook al is deze soms vol van fatalisme. Zie de toorn van de grote rivieren, vol van bloed en gif, zie de kale zwarte stompen van de eens zo trotse bomen, de reuzen van de wouden, van onze moeder, de smaragd der aarde. Zij zijn armelijk in naam van het geld, van de vol gevreten egoïsten, in naam van de consumptie. Zie de dieren huilen en schreeuwen onder de verzengende vlammen, de hel in de groene hel. Zie de kaal geslagen bossen die nu verworden zijn tot soja domeinen, waar geen vlinder meer zweeft, geen mens meer ademt.
Neen! Laat ons dromen van een land dat haar naam waardig is. De goedheid van de mensen, die leven voor te leven, vandaag is niet morgen, honden die met de tong uit hun bek zuchten om enig medeleven, doch van wie? Brazilië kijkt hoe de aasgieren u proberen te vreten, vermomde personen, wachtend op het kadaver, zich nog aflikken van het laatste maal. Neen, het is geen carnavalsstoet, het is de tocht der verdrukten gekleed als in de felste kleuren die men zich kan voorstellen, de dieren als vrienden, de pelsen verruild en de koppen tegen elkaar, en zie de Makiritare, Kurripako, Wapishana, Wai-Wai, Apalai, Kayapó, Mundurucü, Catawishi, Yuma, Bocas Negras, Kawahib, Cinta Larga, Nambikuara, Bororo, Xavante, Paressi, Sherente, Acroa, Shacriaba, Cuyavava Indianen, zij dragen bereids hun oorlog kleur in het land van de Abacaxi.*
De teneergang van de PT, de arbeiderpartij... Lula als socialist-dictator... het gevolg is de opgang van een idiote extreem-rechtse bende...
Het Braziliaans volk verdient dit niet... maar armoe, niet funcionerende ziekenhuizen, slecht onderwijs en harde criminaliteit (60.000 moorden per jaar) deden mensen twijfelen en naar rechts zwenken... ook dit is geen oplossing, veelal een val...
Door slecht onderhoud, achterstallige betalingen en corruptie van de staat is een belangrijke archeologish en etnologish erfstuk verloren gegaan.
Het droevige is wel dat het gebeuren als model staat voor hetgeen Brazil momenteel doormaakt, de vernietiging van de Braziliaanse samenleving in geheel. Het gaat niet goed.
De Politieke partij PT heeft haar kanditaat Lula da Silva ingeschreven als presidentskanditaat, doch het is niet denkelijk dat deze mag deelnemen aan de verkiezingen, hij moet 12 en half jaar zitten. Zijn plaatsvervanger is een zekere Fernando Haddad, maar deze maakt weinig kans. Nu is over Lula veel te zeggen, doch heeft zich van strijdlustige vakbondsleider opgewerkt tot president, heeft in zijn begin periode kleine goede dingen verricht, (bolsa familia voor de minderbedeelde) en is daarna vervallen in corruptie. Binnen de partij is hij een 'alleenheerser', van het linkse gedachtengoed. Toch nog populair bij het braziliaanse volk, anderzijds word hij een paljas in het politieke circus van Brazil. Het gevaar is de 'dictator' figuur, genaamd Jair Bolsenaro, lid van de PSL, de zogenaamde sociale liberale partij,ex-militair en aanhanger van een hard regime, liefhebber van 'fascisme', en het 'militaire regime' van de jaren '60 en '70, populist en extreem-rechts, een gevaarlijk persoon, tegen de arme bevolking. Zijn stellings is: opruimen die handel, zoals daklozen, die toch geen deel hebben in de samenleving, zieken en ouderen, doch een strijdt tegen tegen het drugs- apparaat en traficantes in Rio zal hem niet gemakkelijk vergaan of hij zal connecties moeten hebben binnen dit apparaat. Wat is goed voor Brazil? Marina Silva? Zij is een kanditate met een meer sociale groene kijk op de situatie, maar zij wordt niet al te serieus genomen in de wedloop, alhoewel zij goede ideeen heeft. Er zijn nog meerdere kandidaten, die hard schreeuwen, maar geen redding hebben. Brazil is vol van corruptie en machtvertoon met woorden. Rio de Janeiro als voorbeeld, is een onoverzienlijke puinhoop geworden, waar het volk de dupe van is... criminaliteit, ziekenhuizen die niet meer functioneren....corruptie, moord en intimidatie... het volk is vaak ontwetend... gemanipuleerde mensen... maar wat moet men... armoede en een onsamenhangende politiek is als een hel! Ik denk dat god, die in Brazil toch hoog staat aangeschreven (Is god niet een Braziliaan?) zich zal moeten beraden.... anderzijds zullen de umbanda/macumba heiligen het moeten klaren... Brazil voor het volk!
Vera Lúcia Pereira da Silva Salgado (50) werd geboren in Pernambuco maar verhuisde op haar elfde naar Aracaju, de hoofdstad van de kleine deelstaat Sergipe. Zij werkte vanaf haar veertiende o.m. als dienster en poetsvrouw. Op haar negentiende vond ze een baan in een schoenenfabriek en was daar dat ze kennismaakte met de vakbond en actief werd als militante. Ze werd lid van de PT in de late jaren tachtig maar werd uit de partij gezet in 1992. Twee jaar later was zij een van de oprichters van de kleine communistische partij PSTU (Partido Socialista dos Trabalhadores Unificado). Vera Lúcia studeerde ook politieke wetenschappen. Zij werd aangeduid door haar partij als presidentskandidate. Zij stond een interview toe aan de krant O Globo.
Hoe ziet u de fragmentatie van links bij deze verkiezingen?
“De linkse partijen zijn verenigd onder de vleugels van de arbeiderspartij PT. Zij hebben verschillende kandidaten maar een gemeenschappelijk doel, de campagne “Lula Livre”. Er is geen verschil tussen hun projecten. Guilherme Boulos (PSOL) wil een volksraadpleging houden waarbij de arbeiders moeten beslissen of ze hervormingen van Temer willen behouden of niet. In hoeverre zal dit het leven van de arbeiders veranderen? Wij passen niet in dit verhaal. De PSTU is socialistisch en revolutionair. Wij verdedigen alleen de arbeidende klasse”.
Wat vindt u van het idee dat ex-president Lula een “politiek vervolgde” is?
“Lula zit in de gevangenis omdat hij beschuldigd is van corruptie, en veroordeeld werd. Hij oogst wat hij zaait. Lula heeft de arbeiders op een grove manier bedrogen. De crisis en de werkloosheid zijn het gevolg van zijn regering, die van Dilma en ook van de PSDB”.
U verdedigt een socialistische revolutie? Hoe denkt u dat te doen?
“De eerste stap bestaat erin om alle arbeiders te verzamelen en om alle hervormingen te annuleren: het uitgave plafond, wijzigingen van de arbeidswetgeving en uitbestedingen. Ten tweede het niet betalen van de publieke schulden en het verbieden van het terugsturen van winsten door de grote multinationals naar het buitenland. Ten derde de uitvoering van grondige landbouwhervormingen op gronden die er nu ongebruikt bij liggen. Vandaag zijn ondernemers die de productie in handen hebben. Er moet een einde komen aan privé eigendommen opdat we ze zouden kunnen socialiseren. Ik verdedig de onteigening van de honderd grootste ondernemingen van het land, van het bankwezen, het annuleren van de concessies van havens en luchthavens en geprivatiseerde bedrijven zoals Vale, zonder schadevergoedingen uit te keren. Havens en luchthavens moeten terug gecontroleerd worden door de overheid. Eens dat werkelijkheid wordt, dan kunnen we de werktijden inkorten en een plan van openbare werken lanceren om de werkloosheid aan te pakken”.
Betekent dat geen vlucht van investeerders die tot een economische chaos kan leiden?
“Bankiers en ondernemers mogen vertrekken. We hebben hen niet nodig. Vandaag zijn er honderd grote ondernemingen die ongeveer 70% van de rijkdom in handen hebben. Dat moet terug in de handen van de staat komen. Wat wij voorstellen is een puur socialistische staat. Die kan niet bestaan zonder democratische arbeid. De werkers moeten de beslissingen nemen. De maatschappij waar we nu in leven is een democratie voor de rijken. Voor de armen is het een dictatuur”.
Heeft dit project van “socialistische revolutie” voldoende steun bij de bevolking?
“Onze aanhangers denken dat het moeilijk zal zijn om dit in te planten, maar het is geen utopie. Hoe kan de PSTU zijn programma bekendmaken bij de bevolking van dit uitgestrekte land als we hooguit 1 minuut zendtijd krijgen op de televisie voor de verkiezingen? En deze keer zullen we het moeten doen met slechts 7 seconden”.
Bolsonaro krijgt 8 seconden en toch staat hij bovenaan in de peilingen, in het scenario zonder Lula…
“Bolsonaro kan bogen op zeven mandaten als volksvertegenwoordiger. Hij is miljonair. Dergelijke heren kennen de moeilijkheden niet waar wij mee te maken hebben”.
Denkt u dat u een kans maakt?
“Ik zeg niet dat het onmogelijk is. Maar zelfs als het zou lukken, dan zou dat de problemen van het vaderland niet oplossen. De arbeiders moeten zich verenigen”.
certo! Ze heeft mijn steun! Maar Brazil heeft corruptie en kogels!
Inheemse mensen rapporteren en verzetten zich tegen 'officiële' gegevens over de impact van Belo Monte dam
Het rapport presenteert gegevens over visbestanden en wijst erop dat de Xingu-dam de voedselzekerheid bedreigt.
"Nu hebben we een wapen als het hunne om te vechten." Het pistool van Leiliane Juruna, de Bel Juruna naar verwijst, is de eerste onafhankelijke monitoring van de effecten van de waterkrachtcentrale (HPP) van Belo Monte op het grondgebied en de manier van leven van het Juruna volk in de Volta Grande do Xingu, vrijgegeven op woensdag ( 8 aug.) tijdens het seminar op het 16e congres van de International Society of Ethnobiology in Belém.
Na onzichtbaar worden gemaakt door het project op de gevolgen die de dam het leven van de Juruna stam zou veroorzaken, besloten ze de productie van hun eigen geaard bewaken en van collaboratief onderzoek en wetenschappelijke methodologie, in samenwerking met het Sociaal-Environmental Institute (ISA), onderzoekers van de Federale Universiteit van Pará (UFPA ), van de Federale Universiteit van São Carlos (UFSCar) en Juruna-families uit het dorp Míratu.
Het onderzoek en de analyse van gegevens over de visbestanden en voedselzekerheid maakte het mogelijk om de keten van effecten op het leven van de inheemse bevolking in kaart te brengen nadat de rivier de Xingu werd versperd door de Belo Monte dam. Het onderzoek duurde vijf jaar, begon in 2013 en werd in 2017 voltooid.
Bel Juruna meldt bijvoorbeeld dat de Xingu-rivier in de Volta Grande wordt beheerst door sluizen. Het Norte Energia bedrijf is verantwoordelijk voor de dam en de dam interfereerd met de keten het ecosysteem van verschillende vis-soorten, en voorkomen dat ze voeding, voortplanting hett kuitshieten.
De onderhoud techniek vertelt ons dat deze interferentie van de stroming van water zonder een minimale stroom op de plaatsen waar de vis werd gevoed te overspoelen, veroorzaakte dat de rivier een kerkhof werd.
"De Xingu-rivier verandert in een kerkhof van dode vissen en we voeden onszelf niet meer. Als je wat vis hebt die je kunt vangen, zijn ze ongezond, soms zijn ze aan het ontbinden. We zijn niet in staat de vis te eten omdat het ondoenlijk is als voedsel, "zegt men.
Volgens het document is de "regio van de Volta Grande do Xingu een van de meest biodiverse plaatsen ter wereld. Van de 63 endemische vissoorten die bekend zijn in het stroomgebied van de Xingu, zijn er 26 alleen in de stroomversnellingen van Volta Grande ".
De Xingu-rivier werd in 2015 afgedamdt. Volgens de monitoring geven de gepresenteerde gegevens aan dat vis in 2014 en 2015 de belangrijkste bron van dierlijke eiwitten was, maar het beeld veranderde in 2016 en 2017. "
"Dit resultaat is direct gerelateerd aan het afsluiten van de rivier."
krant Brasil de Fato | Belém (PA),
O rio Xingu is de bron van leven voor het Juruna volk, en de rivier de hoofdbron van hun voeding, de vis / Kelly Lima-ISA
Alleen al in 2017 registreerde Brazilië 63.880 gewelddadige sterfgevallen, het grootste aantal moorden in de recente geschiedenis van het land. Uit de gegevens blijkt dat 175 mensen per dag zijn gedood, een stijging van 2,9% ten opzichte van 2016. Het cijfer is 30,8 sterfgevallen per 100.000 inwoners.
De gegevens maken deel uit van het 12e Public Security Yearbook, gepubliceerd op donderdag (09), in São Paulo, tijdens het Braziliaanse forum van openbare veiligheid.
Rio Grande do Norte (68) noteerde het hoogste aantal gewelddadige sterfgevallen per 100.000 inwoners, gevolgd door Acre (63,9) en Ceará (59,1). De laagste tarieven zijn in São Paulo (10,7), gevolgd door Santa Catarina (16,5) en het federale district (18,2). Rio de Janeiro zit ongeveer op (56)....
Archeologen van het Mamirauá-instituut voor duurzame ontwikkeling hebben grafurnen gevonden van 1000 tot 1.500 jaar oud in de gemeenschap van Tauarí, gelegen in het Tefé National Forest (Flona) 523 kilometers van Manaus.
"Het is door studies dat archeologen sporen van de inheemse aanwezigheid in het gebied hebben ontdekt en nu worden ter plekke nieuwe archeologische ontdekkingen gedaan. Een team van Mamirauá-onderzoekers graaft in het gebied. In de Tefé-regio zijn door de jaren heen al veel fragmenten gevonden. En nu hebben archeologen deze grafurnen gevonden.
Índio da Terra Indígena Tanaru vive isolado na Amazônia - Foto: Acervo/FunaiThe National Indian Foundation (Funai) has released unpublished images of an Indian living in isolation in the Amazon. FUNAI has been observing the Indian for 22 years, planning actions to monitor the territory where he lives and ensuring his protection against external threats.
Known as the "Indian of the Hole", he is the last survivor of his ethnicity. According to Funai, in the 1980s, disorderly colonization, the establishment of farms and illegal logging in Rondônia led to repeated attacks on isolated indigenous peoples, in a constant process of expulsion from their lands and death.
According to Funai, after the last farmer attack in late 1995, the isolated Indian group that was probably already small (reportedly the local staff believed to be six people) became one person. The guilty were never punished. In June 1996, the organ was aware of the existence and the traumatic history of this people, from the location of the camp and other vestiges of its presence.
by Kelly Oliveira – Repórter da Agência Brasil Brasília (DF)
Índio da Terra Indígena Tanaru lives isolated in Amazonas - Foto: Acervo/Funai
Enawene Nawe Indianen, Mato Grosso, Brazil / Video
De Enawene Nawe zijn een inheemse bevolking die leven in Brazilië in de staat Mato Grosso. Ze wonen in een groot dorp aan de rivier de Iquê in het inheemse Enawenê Nawê gebied. Ze beoefenen landbouw, vissen en verzamelen. Jagen niet en eten geen rood vlees. De Enawene Nawe zijn een relatief geïsoleerde stam die voor het eerst werd gecontacteerd in 1974 door Vicente Cañas. Ze telden 566 in 2012, tegen 320 in 2000.
Rio de Janeiro boekte een daling van de meeste misdaden die door de politiebureaus in juni werden geteld, maar de moorden als gevolg van politie-interventies stegen met 9,2% ten opzichte van mei en 59 , 8% vergeleken met juni vorig jaar.
In juni van dit jaar werden 155 moorden als gevolg van politie-interventies geregistreerd, tegen 142 in mei en 97 in juni vorig jaar. Het aantal is een van de grootste sinds 2003 en verliest alleen van de 157 gevallen die in januari van dit jaar zijn geregistreerd.
Het bloedbad van Eldorado do Carajás (herrinering) 1996
Jair Bolsonaro,(een van de grootse politieke misdadigers van Brazil, noot storyteller) nog steeds op rondreis door de staat Pará, verdedigde gisteren de politieagenten, verantwoordelijk voor het bloedbad van Eldorado de Carajás (1996). Hij deed dat nabij het ‘Monumento das Castanheiras Mortas’ (foto lager), opgericht in 1999 door leden van de landloze beweging om de slachtpartij te gedenken. Hij zei tegen zijn toehoorders, waaronder een groep politiemannen, dat de mensen van de MST hadden moeten opgepakt worden i.p.v. de politie: “De politie reageerde om zelf niet vermoord te worden”, aldus Bolsonaro.
Pré-kandidaat Guilherme Boulos reageerde verontwaardigd op de uitspraak van zijn tegenstrever via Twitter en zei dat Bolsonaro zou moeten opgepakt worden wegens hulde aan het geweld.
Het bloedbad
Negentien landloze boeren kwamen op 17 april 1996 om het leven door een actie van de politie in de gemeente Eldorado do Carajás, in het zuiden van de deelstaat Pará. Het was kolonel Mário Colares Pantoja die de leiding had over de operatie. Hij werd dezelfde dag van zijn taak ontheven en kreeg 30 dagen huisarrest opgelegd door Almir Gabriel, de gouverneur van de staat. Later werd hij vrijgelaten maar verloor het commando over het bataljon van Marabá. Toenmalig minister van landbouw Andrade Vieira nam meteen ontslag en werd enkele dagen later vervangen door senator Arlindo Porto.
De confrontatie vond plaats nadat 1.500 landlozen besloten protest te voeren tegen de vertragingen van de landonteigeningen. Het ging vooral om gronden van de Fazenda Macaxeira. De politie kreeg opdracht om hen te verwijderen omdat ze de snelweg BR-155 dreigden te blokkeren, de verbindingsweg tussen de stad Belém en het zuiden van de staat. Het bevel voor de actie ging uit van Paulo Sette Câmara, de secretaris voor veiligheid van Pará. Die verklaarde na de actie dat hij toestemming gegeven had om geweld te gebruiken indien nodig, inclusief het gebruik van vuurwapens. De landlozen die nadien door de pers ondervraagd werden, verklaarden dat de politie arriveerde en meteen begon met het gooien van traangasbommen.
De lijkschouwing wees uit dat 10 landlozen gedood werden door kogels; anderen kwamen om het leven door scherpe wapens als messen en machetes. 155 leden van de militaire politie werden aangeklaagd voor moord, een aanklacht met voorbedachte rade omdat het volgens de Braziliaanse strafwet onmogelijk is om een groep te straffen, dit omdat misdadig gedrag geïndividualiseerd moet worden. Omdat er geen expertise werd uitgevoerd om de wapens te identificeren die tot de dood en verwondingen leidden van 21 mensen, werd niemand effectief bestraft.
In oktober van hetzelfde jaar gaf procureur-generaal Geraldo Brindeiro opdracht aan de federale politie om het onderzoek opnieuw op te starten, wegens technische gebreken. Brindeiro stelde ook gouverneur Almir Gabriel verantwoordelijk omdat hij toestemming gaf voor het ontruimen van de BR-155.
Het zou duren tot mei 2012 vooraleer het tot een veroordeling kwam: kolonel Mário Colares Pantoja en majoor José Maria Pereira de Oliveira werden aangehouden en kregen respectievelijk 228 en 158 jaar gevangenisstraf opgelegd.
Grootgrondbezitter Ricardo Marcondes de Oliveira legde in mei 1996 een getuigenis af waarin hij de eigenaar van Fazenda Macaxeira verantwoordelijk stelde voor de slachtpartij. Hij beschuldigde hem van het betalen van smeergeld aan de politie opdat zij de leiders van de landloze beweging zouden neerschieten. Hijzelf beweerde dat hem gevraagd was om bij te dragen in de kosten. Het geld zou bezorgd zijn aan kolonel Mário Pantoja die de operatie leidde. Geen enkele ‘Fazendeiro’ of ‘pistoleiro’ werd aangeklaagd in het onderzoek. Een week na het bloedbad bevestigde de federale regering de oprichting van het ministerie voor landbouwhervorming en benoemde de toenmalige president van Ibama, Raul Jungmann (nu minister van openbare veiligheid), tot minister. President Fernando Henrique Cardoso stuurde enkele legereenheden ter plaatse om meer geweld te vermijden. Hij deed ook een oproep tot onmiddellijke arrestatie van de verantwoordelijken voor het bloedbad. Op 7 september 1996 werd het monument Eldorado Memória, een ontwerp van architect Oscar Niemeyer, ingehuldigd in Marabá. Enkele dagen later werd het monument al vernield. Een van de leiders van de landloze beweging zei dat de vernieling besteld werd door grootgrondbezitters van de regio. Oscar Niemeyer zei dat hij al zoiets verwacht had.
Dit relaas heb ik overgenomen van de site: Brazilië Nieuws Nieuws uit Brazilië
mijn dank, Wayn
Tekening: Carlos Latuff
Monumento das Castanheiras Mortas
Foto: Marcelo Casal Jr. - Agência Brasil - Wikimedia Commons
Gabriel Lima Cardoso, 18, werd begin zondag gelyncht in de gemeente Borba, 151 km van Manaus. Hij werd gearresteerd, verdacht van het vermoorden van een 14-jarige met 16 steekwonden.
Het lynchen van Gabriel gebeurde nadat tientallen mensen de kazerne van de militaire politie bestormden waar hij werd gearresteerd en meegenomen. Volgens minister van Buitenlandse Zaken, kolonel Anésio Paiva, raakten enkele politieagenten gewond door de bevolking bij de invasie van de kazerne. "Omdat de misdaad veel commotie veroorzaakte in de stad, hebben we de gevangene om veiligheidsredenen naar de kazerne gebracht, maar mensen vielen de plaats binnen. Het waren velen mensen, "zei een kolonel.
De afbeeldingen van het gebeuren zijn onpubliceerbaar. Ze laten tientallen mensen zien die helemaal gek zijn van de al onbewuste gevangene. Voor een voertuig van de militaire politie sloegen ze Gabriel onophoudelijk, met harde slagen tegen het hoofd, stenen, dreunen en trappen.
Twee mannen pakken het lichaam op en plaatsen het bovenop de auto om het aan de menigte te laten zien. Met het lichaam boven op de auto shopten meer mensen tegen het hoofd van Gabriel, de zoon van een pastor van de gemeente, totdat de plaats overspoelt werd met bloed, in een schokkende scène. Daarna wordt het lichaam naar de straat gebracht, waar een band al in brand staat. De menigte, met mobiele telefoons in de hand om de scène vast te leggen, viert zelfs wanneer het lichaam in de vlammen wordt geplaatst.
Bij de inhoud zijn alleen de laatste 200 items weergegeven, mocht u zoeken naar onderwerp doe dit via 'zoeken in blog' op de linkerbalk. Het 14-delig verslag van mijn bezoek aan de Xavante stam kunt u opzoeken IN DE LINKER zoek BALK
Berichten die niet getoond worden zijn bereikbaar via het archiefvia de pijltjes onder aan het blog
Monumento das Castanheiras Mortas
