Het land van de Abacaxi 

De stoet trekt voorbij, die van reuzenhagedissen, glurend na alles wat enigszins beweegt. De vogels zijn een en al kleuren, rood, geel, blauw en groen, hier waar God schijnbaar het licht groener liet schijnen, gezegend zijn de dieren die sluipen, klimmen en vliegen. 'Hallo jij daar, 'onça pintada', waar naar toe? Klim de boom in, zie de Capybara, het oerbeest, waarheen gaan de kolonies mieren, groot, rap en rood, buig voor de Jacaré, Tamandoea, o Cobra, lach, lach luiaard. Zie de mensen van de wouden, trots lopen zij, de Xavante het best, de coureurs van het woud, gevolgd door de vele stammen met hun anderen vaardigheden. Zie, het is geen carnavalsstoet, het is de stoet van ruimte, vrijheid, weg van de witte mensheid, die opnieuw verdacht een sprong maakt. Zie daar de boeren hun troost zoekend bij de stammen, de weghelden, op zoek naar iets wat schijnbaar gemakkelijk te vinden is, maar verbloemd wordt door rancune. 

Zie? Brazilië de lichtjes van de vuurvliegen, ieder moment opnieuw schijnend, een baken voor de woudlopers, de mensen van de bomen, zoekend naar gerechtigheid. Gerechtigheid? Waar is die grote heerboer die klaagt? Maar zie de arme kleine boer in hun canvas tenten langs de wegen van het land, mensen in tranen, huilend om hun kinderen die ondervoed raken, het regent. Braziliaanse zigeuners, dat zijn ze allemaal, trekkend zoekend naar de plek die nooit gevonden zal worden, en ziet de Umbanda moeder behangen met kralen in de kleur van haar  moeder Oxum. O oude zwarte geef mij u wijsheid zoals u ze gaf aan zovele anderen, draag u steun over op de hulpeloze van de dagen, de mensen in de droge woestijnen van het Noordoosten, want bent u niet rijk aan gedachten, gegeven door de krachten van de Caboclos? Jurema, geef ons het vuur zodat Brazilië eens zal mogen zuchten van verlichting, weg onder het juk van de tiran, de privatisering, de ondergang. Dansen zullen de vuurvliegen rondom de pot bonen van de gelovigen, zij die denken dat deze verlichting kan brengen. 

God is liefde, maar Hij kan ook wreed zijn, onbuigzaam. De zon zal schroeien op de sertâo, de wildernis, en de emoties der bandieten der gerechtigheid, Cangaceiros, zullen opnieuw geopend worden en stralen bloed zullen de dagen vervroegen.  Antonio de raadgever zal wederom preken want de melancholieke mens gelooft immer in een Messias, een redder ook al is deze soms vol van fatalisme. Zie de toorn van de grote rivieren, vol van bloed en gif, zie de kale zwarte stompen van de eens zo trotse bomen, de reuzen van de wouden, van onze moeder, de smaragd der aarde. Zij zijn armelijk in naam van het geld, van de vol gevreten egoïsten, in naam van de consumptie.  Zie de dieren huilen en schreeuwen onder de verzengende vlammen, de hel in de groene hel. Zie de kaal geslagen bossen die nu verworden zijn tot soja domeinen, waar geen vlinder meer zweeft, geen mens meer ademt.

Neen! Laat ons dromen van een land dat haar naam waardig is. De goedheid van de mensen, die leven voor te leven, vandaag is niet morgen, honden die met de tong uit hun bek zuchten om enig medeleven, doch van wie? Brazilië kijkt hoe de aasgieren u proberen te vreten, vermomde personen, wachtend op het kadaver, zich nog aflikken van het laatste maal. Neen, het is geen carnavalsstoet, het is de tocht der verdrukten gekleed als in de felste kleuren die men zich kan voorstellen, de dieren als vrienden, de pelsen verruild en de koppen tegen elkaar, en zie de Makiritare, Kurripako, Wapishana, Wai-Wai, Apalai, Kayapó, Mundurucü, Catawishi, Yuma, Bocas Negras, Kawahib, Cinta Larga, Nambikuara, Bororo, Xavante, Paressi, Sherente, Acroa, Shacriaba, Cuyavava Indianen, zij dragen bereids hun oorlog kleur in het land van de Abacaxi.* 

* Ananas=geurend fruit

Wayn