Voor ik mijne tekst begin, wil ik alle moeder uit het Antwerpse, een gelukkig moederdag wensen.
Ja mannekes, in feite is moederdag de tweede zondag van mei, maar ik denk dat ze ergens een fout hebben gemaakt hoor.
Vroeger bestond de taak van een moeder erin, om voor kinderen en in het huishouden te zorgen. Omdat de meeste gezinnen veel groter waren dan nu, daarom was een gezin met zeven kinderen of meer geen uitzondering meer. Dit vroeg dan ook voor de moeders zeer veel inspannig, en was het dan ook een hele en zware karwei om dit tot een goede einde te brengen. Bovendien konden de moeders niet beschikken over de moderne apparaten van nu. Nee, want in diene tijd waren er nog geen vaatwassers, om al de potten en pannen te doen blinken. Ook geen wasmachine, om ons vuile broeken te wassen en de witte hemd van pa schoon wit te houden. Of ne doodgewone droogtrommel, om het water eruit te persen.
Zelf geen moderne keuken, waar we wat meer tijd zouden hebben om het eten klaar te maken, als we honger hadden. Nee nee, de modernisme lag in dienen tijd nog ver achter ons. Al het werk gebeurde dan ook met de blote hand, zodat de moeders dikwijls met blaren op hun handen rondliepen. De ganse dag was moeder de vrouw bezig met wassen en plassen, om toch maar de ruwe vloer proper te krijgen en het vuil van onze overal weg te krijgen. Zelfs met het strijken van vader's hemden, en het poetsen de ramen. En het koken was ook al een hele karwei, zeker als ge met een heeeeeel groot huisgezin was.
De dag van vandaag hebben de moeders in het huishouden, het heel wat gemakkelijker. Niet alleen omdat ze nu over moderne apparaten kan beschikken, maar ook omdat het huishouden niet langer een moederberoep meer is. Vele papa's steken nu een handje toe, om toch maar op een goed blaadje te komen te staan. Dit geeft vele mama's de kans om buitenhuis te gaan werken. Maar ook daar moeten ze zich extra inspannen, om zich te bewijzen.
In feite heeft een werkende moeder een dubbele taak, en toch worden ze nog altijd minder gewaardeerd.
Zoals velen onder ons heb ik ook mijn vaderland moeten dienen, blijkbaar hadden ze mij ginder nodig. Maar voor ik definitief goedgekeurd was voor het vaderland te dienen, moest ik eerst naar het klein kasteeltje in Brussel gaan, om zo gezegd mijn drie dagen te doen.
Awel, na twee dagen was ik al gekeurd en mocht ik weer naar thuis gaan.
Ik vraag me in feite af, waarom ze daar drie dagen van maken, als ge na twee dagen terug naar huis mag gaan. Ik denk dat ze daar ne dag aan toegevoegd hebben, ingeval dat er staking moest uitbreken.We werden daar elke dag naar verschillende vleeskeurdes gestuurd, en moesten daar verschillende medische testen ondergaan.
't Was precies een vleeskeuring, klaar om in de toonbank gelegd te worden van een keurslagerij. Maar als dat nu de eerste of de tweede kwaliteit was, dat weet ik in feite niet hoor, omdat ik daar nooit heb gelegen.
Na een paar maanden werdt ik definitief opgeroepen, om ons klein vaderlandje te dienen en dat was in het verre Turnhout bij Michel Blaron. Ik weet het nog zo goed, alsof het gisteren was. Het was de 28ste 1968, waar de sneeuw centimeters dik op elkaar geplakt lag.
Ze zeggen dat ge bij 't leger ne man wordt, en ik ben potverdikke als man geboren.
Maar ik moet u wel zeggen, dat ik wreed veel hebt afgezien.
Zo elke dag van die wreed zware oefeningen te moeten doen, en op mijn platte buik door de witte opgehoopte sneeuw te moeten kruipen. Precies of we mochten niet gezien worden.
En dan nog met een geweer op uwe rug waar er een groot mes op zat die ge niet moogt gebruiken, om uw soldatenkoekskes mee te snijden. En met ne versleten soepkom op mijne half kop, waar ze de dag daarvoor bijna al mijn witte pluimen hadden afgesneden, om mijn legermatras mee op te vullen. En met een Picasso kostuum aan, en met voetbalschoenen aan mijn zere voeten.
Ik had de dag daarvoor teveel op mijn voeten gelopen en die waren zo aan het zwellen gegaan, dat ze zere deden. Om nog maar te zwijgen over het eten, die vier dagen op voorhand werdt klaargemaakt. Af en toe kregen we daar 's middags bij ons soldatenkost blauwe eieren, waarschijnlijk waren die gevallen en hadden ze blauwe plekken gekregen.
De aardappelen leken precis op tennisballen van Wimbledon, waar ze met tennissen. Het vlees was precies een schoenzool die te veel te lang in de zon gelegen had, en waar ge al uw tanden op stuk beet. Ik heb zo ne keer al mijn witte tanden op stuk gebeten, en 's anderdaags kreeg ik twee schoenzolen.
Ik moet u wel zeggen, dat ge daar wel wreed sterke tanden van krijgt, want nu heb ik een vals gebit. Maar dat vals gebit is nu zo vals geworden, dat het niet echt is hé. Na mijn militaire opleiding werd ik denifitief naar mijn officiële eenheid overgeplaatst, en dat was ik Mechelen: TTR. Juist achter de kazerne lag het voetbalveld van KV Mechelen met een looppiste, waar ik mijn sport kon en mocht beoefenen.
Awel, dat was voor mij ne schonen tijd hoor.
Geen wacht te moet lopen, want de oorlog was toch allang gedaan. Geen piket, want niemand zag mij staan. Geen manneuvers meer mee doen, want mijn voeten deden toch altijd pijn. Alleen maar sporten en af en toe éne vervangen, in de telefonische centrale.
Ik was dat zodanig gewoon geworden, dat ik daar mij echt thuis voelde.
Alhoewel ik altijd wreed kontent was, als ik naar huis mocht.
Dat zijn zo van die herinneringen die ne mens altijd zal bijblijven hé.
't Is maar om u te zeggen, dat ne mens af en toe nog graag ne keer graag over zijn verleden verteld.
Awel mannekes, ik denk dat we stilaan in een periode zijn gekomen van besparingen. 's Avonds vroeg donder, en de dagen die ook al niet te lang meer klaar zijn. Azo is er altijd iets met onze natuur, of is het de aardbol die aan het draaien is?.
Awel mannekes, ook daar is de modernisme zijn ronde aan het doen.
Ja mannekes, af en toe is het bij mij ook besparing hoor, en is het vroeger donker dan normaal. Niet dat ik verplicht ben van te besparen, maar omdat ik soms geen goesting heb van om langer mijn lichten aan te laten.
't Zijn niet alleen de mensen die daar last van hebben, ook de dieren hebben daar wreed veel last van. Die beesten weten om de duur niet meer wanneer ze 's avonds moeten gaan slapen, of wanneer ze 's morgens moeten opstaan. Want die beesten hebben horloge aan, of geene wekker om te zetten hé.
Toen ik deze namiddag het gras aan het afrijden was, stond er een plakaat op die molshoop. En weet ge wat er opstond?: Niet teveel lawaai maken aub, want ik ga vroeg gaan slapen.
Awel mercie,tegenwoordig stellen die beesten hun wetten zelf.
Ja mannekes, 's morgen moet ge geen gras afrijden, want die beesten slapen nog en in de namiddag moet ge wreed kalm zijn, om hun nachtrust niet te storen hé.
Ik ben ne keer met mijne vélo voorbij een weide gereden, en die koeien konden precies weten wanneer ze 's avonds moesten gaan slapen en wanneer ze 's morgens moesten opstaan.
Die koeien hadden allemaal een horloge aan hunne rechter voorpoot, waarschijnlijk gekregen voor hunne verjaardag zeker.
Deze zomer heeft het twee keer gebrand bij mijne gebuur, zijne visvijver was verhit geraakt, waarschijnlijk van de hitte zelf, denk ik.
Zomer en wintermaanden hebben verschillende voor en nadelen, wat besparingen betreft. Ik denk,al wat we nu besparen, het in de zomer terug verdienen. Maar niet op alles wordt er bespaart, maar dat moeten helaas ermaar bij nemen. Met of tegen onze goesting, we kunnen er weinig aan veranderen.
't Is maar om u te zeggen, dat er wreed veel bespaart wordt de laate tijd. Maar niet bij mij hoor, want op het einde van de maand is mijn portefeuille ver leeg.
Awel mannekes, ik ga u een verhaaltje vertellen over eenzaamheid.
Heel wat mensen voelen zich eenzaam, omdat ze per ongeluk iemand verliezen. Iemand verliezen waar ge zoveel van houd, is voor ieder onder ons niet plezant. Hetzij je liefhebbende echtgenoot of echtgenote, of iemand uit je dierbare famillie. Zelfs je beste vriend of vriendin verliezen is al een moeilijke zaak. Maar ja, het leven gaat verder en ook wij moeten verder.
Ook al is het voor de éne al wat moeilijker, dan voor de andere persoon die eenzaam achter blijft. Toch heeft ieder van ons ne steun nodig, soms een schouderklopje van: Kom op, laat de moed niet zakken. Een shouderklopje kun soms deugd doen, maar nog veel meer is nen echte steun. Op een echte steun kun je bouwen, denk ik. Een schouderklopje geef je alleen maar de moed om door te gaan, denk ik.
Awel mannekes, ik moet u zeggen dat ik af en toe ne keer tegen mensen babbeld, die zich eenzaam voelen. En wat mij het meeste opvalt, is dat die mensen die zich eenzaam voelen, precies herboren worden. 't Is precies een bloem die open bloeid, van de simpele aandacht die ze krijgen. Ge kunt natuurlijk op verschillende manieren eenzaam zijn hé.
Maar echt eenzaam zijn is, niemand meer om zicht heen hebben die je kan helpen. Daarom ben ik echt blij dat Pascal Vyncke het seniorennet heeft opgestart en af en toe een bijeenkomst organiseerd, waar ze ze hun thuis voelen.
Ook ik ben af en toe een beetje eenzaam, en dan moet ik denken iaan al die andere duizenden die nog veel eenzamer zijn dan ik. Ik voel me alleen maar eenzaam 's avonds als ik thuis kom, met die vier lege stille muren om me heen. Maar in feite mag ik niet klagen, er zijn die het veel moeilijker hebben.
Ik denk dan ook aan de mensen die noodgedwongen in ne rolstoel zijn beland of die dagelijks verplicht zijn van naar een kliniek te gaan. Of mensen die te bed moete blijven, en mensen die met hun gezondheid te kampen hebben.
Awel mannekes, ge moet ne keer eerlijk zijn, de wereld is toch niet eerlijk verdeeld hé.
Dit verhaal heb ik geschreven voor al degene die zich eenzaam voelen.
Met dit verhaaltje wil ik ieder van ons ne steun geven, en hun veel moed en sterkte toe wensen.
Awel mannekes, ik peis dat de dagen aan wreed aan het krimpen zijn, en de nachten uitgetrokken worden. 't Is precies nen elastiek, als ge daar aan trekt, rekt hij uit hé. En laat ge hem los, dan krimp hij in elkaar.
Ja mannekes, we gaan stilaan naar de herfst hé. Straks moeten we weer onze horloge verzetten,en kunnen we weer een uurke langer slapen. De dagen gaan ook met een uurke langer worden,maar het gaat wel vroeger donker worden,omdat de zon wat vroeger gaat slapen dan anders. Amai zeg, azo ne uitleg.
Ik ben nu al bezig met zijne wintervoorraad op te slaan, maar hoe koud de winter gaat worden en hoe lang hij zal duren, dat zijn een ander paar mouwen hoor. Ze hebben mij ooit ne keer wijsgemaakt, dat ge daar vroeg moet mee beginnen. De vorige winter had ik geen voorraad genoeg opgeslagen, en heb midden in de nacht gekleed in mijne purperen pyjama hout moet gaan kappen om toch maar een beetje warmte te hebben.
Op mijne zolder heb ik nog een antieken leuvense stoof staan, die niet meer brand. Maar voor alle zekerheid wil ik brandbaar brandhout op mijne zolder leggen, om deze te kunnen gebruiken in nood. Flipper de flip verwarmt hem met aardgas, maar verleden winter ben ik geconfroteerd geweest met een ondergrondse storing onder de grond.
't Was potverdikke toch wel ne blinde mol, die aan één van die buizen zat te knabbelen zeker. Hij had waarschijnlijk gedacht, dat hij in mijne hof aan ne wortel aan het knabbelen was. Ne mens wordt soms onverwachts verrast hé.
Ik ben dan maar op zoek gegaan naar brandbaar brandhout die brand, want brandbaar brandhout die niet brand, daar hebt ge niks aan hé. Awel mannekes, als ik brandbaar brandhout gaat kappen, dan neemt hij altijd ne gasbrander mee. Als ik ne boom zie staan, dan steek ik dienen boom eerst in brand, voor ik hem omkap. Dan weet ik zeker dat het ne brandbare boom is hé.
Allé, 't is nu maar te hopen dat diene winter niet te streng gaat worden, gelijk mijne strenge opvoeding.
Ja mannkes, vroeger waren dat stenge winters ook hé. Als dat strenge winters zijn, dat kan ik nog altijd een kampvuurke maken in mijne frigo hé.
Awel mannekes, ik heb dat ne keer gedaan, azo een kampvuurke gemaakt in mijne frigo en al mijn vissen die erin lagen waren direct gebraden en mijn vleeskroketten gereed, om te verkopen op de rommelmarkt.
Allé, ik ga maar stoppen met schrijven, anderes verbrand ik mijn vingers nog.
Ik wens jullie nog vele korte dagen, met vele lange nachten.
Awel mannekes, dat is nu ne titel waarover ge op uw gemakske kunt over nadenken. Maar er zijn wel dieren die echt kunnen praten, omdat men ze heeft leren praten.
Ik weet het nog heel goed, toen ik nog ne kleine snotter was hadden we thuis ne papegaai die Beo heette. Diene Beo kon heel goed praten, 't was juist ne advokaat die in de rechtbank het oordeel aan het vellen was. Maar één ding had hij gemeen, ge verstond hem bijna niet.
Of het nu ne buitenlander was, dat ben ik nooit te weten gekomen. Hij had nooit geen paspoort bij, en hij wist zelf niet van welk land hij afkomstig was. Maar in elk geval, 't was ne hele slimmen papegaai hoor. Waarschijnlijk had diene Beo in zijn jonge jaren les gekregen van nen stotteraar, want stotteren kon hij wreed goed. Mijne pa vroeg ne keer aan diene Beo hoe laat het was, en weet ge wat hij zei?. Kwaa.....kwaa....rt......v....oor.....dr....ie, kwaa.....kwaa.....rt.....v.....oor.....dr....ie.
Ja mannekes, hij zei alles twee keer, om zeker te zijn dat we hem verstonden. Mijn ma die was er elke dag mee bezig, van waar is bazeke en wie is uw bazeke. Maar de dienen wist in feite niet wie zijne baas was, omdat iedereen hem dezelfde vraag stelde.
Maar hoe meer mijn moeder met hem praatte, hoe slimmer hij werd. Diene Beo wist dat hij achter klein kleutertje moest gaan slapen, en 's morgen voor dat onze haan kraaide was hij al bezig met zich te kammen en hem wat proper te maken.
't Was precies of hij ging naar de kermis. Af en toe maakte hij wel eens van zijne geslepen bek, maar meestal was hij toch heel goed gezind.Vanneigens was hij meestal goed gezind, hij mocht gratis en voor niks inwonen.
Diene Beo werdt graag gezien hoor, want elk jaar met zijn verjaardag kwamen de buren hem een gelukkig verjaardag wensen. Met de tijd wist diene vogel niet meer hoe oud hij was, maar van mijne pa kreeg hij voor zijn zoveelste verjaardag nen scheurkalender.
Elke morgen als hij wakker werd trok hij een wit blad papier af, van diene scheurkalender.
Af en toe trok hij twee of drie scheurblaadjes af, zodat het jaar rap voorbij was voor diene vogel. Onze Beo vierde altijd Kerst en Nieuwjaar viertien op voorhand, hij kon dan twee keer genieten van Kerst en Nieuwjaar. Hij was zo slim geworden, dat hij vervroegd op pensioen moest gaan van mijne pa. Hij heeft dan nog een paar jaar van zijn schoon leven kunnen genieten, en nu zit hij waarschijnlijk in het dierenrijk bij zijn dierenvrienden.
PS: Als dieren konden echt konden praten, dan zouden we ze veel beter begrijpen.
Dat was een verhaaltje van onze Beo, die nu opgevuld op de kast staat.
Awel mannekes, dat moet toch wel juist lukken zeker, dat er hier ne mail komt aangevlogen van ne zekere persoon die ook Merel heet. Allé, ik bedoel niet zijne of hare echte naam, waar wel hare nicknaam. Nicknamen zijn toch rare namen hé. Maar ik zal het hebben over nen zwarte merel, die geregeld bij ons kwam logeren.
Toen ik nog ne snotter was, was ik wreed wild van vogels. Niet dat ik zelf wreed wild was, maar het scheelde toch niet veel. Ik was echt nen dierenliefhebber, van spreeuwen, mussen en merels. Af en toe vloog er daar een vinkske tussen, om de soortgenoten wat te verdelen zeker. Ook vlogen er zwaluwen rond, maar die vlogen meestal apart. De vogel die mij de meeste aandacht gaf was de merel, niet dat hij geregeld in onze boom zat te pikken aan de kersen. Maar omdat hij een wreed schoon zwart kostuum aan had, en elke morgen zijne gele snavel deed blinken. Ge kon diene vogel ook temmen en kunstjes aanleren, zoals op uwe schouder komen zitten of liedjes fluiten die in de top tien stonden.
Awel mannekes, ik heb in diene tijd wreed lang ne zwarte merel gehad, en dat was ne slimme hoor. Kunsten dat hij kon uitvoeren, hij sprong van de éne naar de andere tak. Maar 't was wel ne dief hoor, als ge hem in huis liet rondvliegen. 's Morgens als het brood op de tafel stond, moest ge u haasten of ge had geen eten meer. Af en toe vloog hij ne keer naar de kelder, om te zien wat daar te fretten (eten) viel. Maar het was het wreed kieskeurig, want radijzen en rabarber moest hij niet hebben. Zijn lievelingskost waren kersen, appelen en peren. Maar hoe meer ge daar met bezig zijt, hoe vriendelijker hij wordt.
't Is nen echte kameraad, maar ge moet enorm veel geduld hebben. In feite staat mens en dier niet zover uit elkaar, want als ge wreed goed met een dier kan omgaan, dan krijgt ge er alles van gedaan. En als ge zeer goed bevriend zijt met uwe medemens, dan krijgt ge ook veel vriendschap van terug. Dieren kunnen niet praten, maar ze verstaan alles hoor. Mensen kunnen praten, maar sommige begrijpen elkaar niet.
Toen ik deze morgen van 't verschieten uit mijne nest ben gevallen, omdat mijne gebuur zo wreed lag te ronken, ben ik dan maar opgestaan hé.
Omdat ik geen goesting had om op training te gaan, en hier alles plakkerig bijlag van de vreselijke hittegolf die hier een voor een paar weken heeft gelogeerd, was het tijd om ne keer schoon te kuisen.
Awel mannekes, dat heb ik dan ook gedaan.
Amai zeg, azo plakken dat het hier deed, en mijn behang was ook al wreed gekrompen. Overal waar ik gelopen had, stonden de voetafdrukken nog op de grond.
Normaal gezien pak ik altijd mijn voetstappen mee, maar ik sta hier al met 57 valiezen vol met mijn eigen voetafdrukken.
Ne mens kan niet alles meenemen en om uw eigen voetstappen te verkopen, is dat wreed moeilijk hé.
Zelfs mijn 55 plastieken emmers waren gesmolten van de hitte en het zwart haar die op mijne borstel staat, was verschroeid.
Mijne dweil was zodanig gekrompen, dat ik dacht dat het ne zakdoek was. Het water uit mijn kraan was verdampt, zodat ik twee uur moeten wachten heb achter de brandweer.
Tegen de middag kwam de brandweerwagen aangereden, met nen emmer water die ik ondertussen besteld had om te kunnen kuisen.
Ik heb dan maar mijne soepkom die ik normaal op mijne kop zet als ik op training ga, ook maar laten vullen met water om toch maar zeker te zijn dat ik toekom. Ne emmer water en vier grote scheuten javel erin, ben ik aan mijne grote kuis begonnen.
Awel mannekes, ik moet u wel zeggen dat ik wreed gezweet heb, zodat ik nu water teveel heb. Ik ben nu bezig met mijn gezouten zweetwater te koken op een hoog vuurke, want ze hebben mij ooit ne keer gezegt dat ge dat moet koken voor ge er uw patatte in kookt. Ne mens leert elke dag wat bij hé.
- Als mijne koersvélo vuil is rij ik ermee door de carwach en als ik de vaat moet doen, wacht ik gewoon tot dat het regent. - Mijn talloren (borden) hang ik aan ne piksplinternieuwe wasdraad, die ik ne keer gekocht hebt op de rommelmarkt tegen de helft van nen halve prijs. - Mijn ijzeren potten en pannen steek ik in de wasmachien met dreft op 90 graden selsius, om de kleuren wat schoner te maken hé. - Mijn ramen sproei ik af met de tuinslang van mijnen overbuur, om toch een beetje klaarte te hebben als ik 's avonds naar de televisie wil kijken. - Mijne vloer moet ik niet kuisen, want ik heb er gras op gezaaid dat ik om de twee weken moet afscheren met een vierkante fandeuze.
Allé mannekes, ik ga nu stoppen met kuisen, anders heb ik morgen geen werk meer.
Awel mannekes, na die snikhete dagen en die zwoele nachten waar ne mens wreed ligt van te zweten in zijne nest, wordt het terug een rustig normaal Belgisch weertje.
Maar naar 't schijnt hadden die mannekes het vagevuur veel te hard aangewakkerd, zodat we hier met nen hittegolf te maken hadden. De hitte van het vagevuur was zo fel aan het branden, dat de wegen begonnen te barsten van de hitte.
Sommigen begonnen al te wreed te smelten, en de opgegoten pek begon overal aan te plakken. 't Was precies pap, klaar om te behangen. En de mensen zich maar afvragen, van waar al die hitte vandaan komt.
Ja mannekes, in het vagevuur hebben die ze geen airco om hun af te koelen hé.
En wij maar zweten, omdat het ginder veel te heet was.
Inmiddels zijn die mannekes al ontslagen, en hebben ze daar twee werklozen aangezet.
Op sommige plaatsen heeft het al wreed geregent en gedonderd, dat komt omdat ze hier boven al wreed bezig zijn geweest aan de grote kuis. Waarschijnlijk waren daar mannen bij die beginnen vechten zijn om als eerste te mogen kuisen zeker, vandaar dat wreed lawaai en die misére.
Maar naar 't schijnt slaan die mannekes daar af en toe ne keer op nen trommel, en dan slaat diene ego naar beneden. Ja mannekes, af en toe wordt er ook gekuist boven onze kop, maar als ze ginder beginnen met de grote kuis, dan zien we hier wreed veel af.
Allé, nu die twee werklozen daar aan dat vuur staan, zal dat toch wel een paar graden schelen, denk ik.
De zwoele nachten zullen weer slaapzame nachten worden, en onze bed zal minder nat worden van de plakkerig zweetdruppels die erop terecht kwamen.
Augustus zal waarschijnlijk beginnen met een normaal Belgisch weertje, waar de dagen korter en korter worden. Ik peis dat die vervelende hitte verhuist is naar andere oorden, maar ook wij gaan stilaan naar andere oorden. Oorden van afvallende bladeren, en deze noemt men de herfst.
't Is maar om u te zeggen, dat we nen ferme hittegolf hebben gehad.
Ik ga u nog een verhaajtje vertellen vanuit den tijd van toen, die erg populair was en waar ge wreed veel geld kon mee verdienen.
Namelijk over rattenvangen. En hoe meer ratten ge kon vangen, hoe minder er nog rond liepen. Alle soorten ratten waren dan ook goed om aan de man te brengen, en zo een centje bij te verdienen.
Achter ons huis lag er ne plas water, wij noemde dat vroeger ne meers.
Awel, op diene meers kwamen die ratten 's avonds bijeen, om te vergaderen.
Die kleine zwarte diertjes spraken onder mekaar af, wat ze de dag nadien gingen doen.
Het waren dan ook echte pestkoppen, en hadden hun plezier om vanalles uit te steken, die in feite niet mochten. Ge had vroeger verschillende soorten ratten hé, en iedereen wist precies wat hij of zij moest doen.
De meeste ratten zijn dan ook vertrokken naar het buitenland, uit verveling zeker.
Zo was er vroeger de zomerrat, de winterrat, de lenterat en de herfstrat. Men noemde ze vroeger ook weleens de seizoenratten, omdat in elk seizoen een paar andere ratten rondliepen.
Dat waren ratten die niet lang bij ons bleven, en dikwijls naar andere oorden trokken om ginder de seizoenen aan te kondigen.
- De zomerratten traden maar alleen in de zomer op, omdat ze veel beter tegen de warmte konden. Af en toe gingen er een paar van die ratten op soldenjacht, om de boel te saboteren.
- De winterratten konden dan ook veel beter tegen de kou, omdat die allemaal nen dikke pelsen frak aan hadden, die ze gepiekt hadden van hun tegenstrevers, die omgekomen waren van de kou zeker.
Sommige van die ratten gingen hun inkopen doen voor de Kerst en Nieuwjaarsdagen.
- De lenteratten, liepen hier rond uit verveling, en om ons te zeggen dat de herfst in aantocht was. Sommige van die ratten wisten zelfs niet eens wanneer de herfst hier begon, vandaar die verveling.
- De herfstratten kon ge het beste herkennen, dat waren ratten met lange flaporens.
Onder al die verschillende ratten, had ge dan ook verschillende naamratten. Zo waren er buidelratten,de waterrat, de moerasrat, de grondrat, de woestijnrat en nog vele andere soorten naamratten.
- De buidelrat is een rat die geregeld op stap gaat achter eten, en dat verstopt in haar warme buidel. Meestal was dat koude pla, omdat ijscreem direct zou smelten hé.
- De waterrat leeft meestal in het water, omdat die op het droge direct zou uit drogen of verbranden, denk ik.
- De grondrat leeft zowel boven als onder de grond. Boven de grond, om af en toe wat frisse gezonde lucht op te snuiven en onder de grond, om te gaan slapen als hij moe is en 't is nog tamelijk donker ook.
-De woestijnrat is een eenzame rat die graag van eenzaamheid houdt, en leeft maar alleen in de woestijn waar er wreed kalm en rustig is
Af en toe ziet ge een grondrat op de straat liggen, omdat ze onze wegcode niet kennen, denk ik. De ratten die in de brandende zon lagen te bruinen of liepen, moesten hun naakte lijf inwrijven met lopende zonne-olie, om toch maar niet te verbranden.
Want verbrande ratten bracht in dienen tijd niveel op hé. Voor een waterrat was dat geen probleem, ze hadden tocht drinken genoeg. Maar voor de andere ratten was dat altijd een wreed groot probleem, en konden die veel gemakkelijker gevangen worden.
Sommige ratten kregen ne zonneslag, en anderen bezweken gewoon van de hitte en vielen flauw.
In dienen tijd moest ge nog tol betalen, om gratis en voor niks binnen te mogen.
Mijne nonkel was ne echte smokkelaar, de dienen kon wreed goed smokkelen zeg.
Hij smokkelde mij altijd mee naar grote bijeenkomsten, waar ik niveel van verstond.
Allé, zo kwam mijnen nonkel ne keer met vijf steendooie ratten die hij verborgen had onder zijnen oude legerfrak aan een douanepost, waar dan die mannen daar in slaap gevallen waren van vermoeidheid of uit verveling zeker. Maar er was daar énen bij die op wacht stond, waarschijnlijk had diene mens al op voorhand geslapen.
- Ha ha, meneer is weer aan het smokkelen?. - Wat, ik aan het smokkelen. - Nee nee, ik heb een wandeling gemaakt. - Ja ja, een wandeling, ik ken da. - En meneer heeft zeker niks bij?. - Awel, ik heb ginder nen konijnenpoot gevonden, waarschijnlijk van een konijn die onderweg te rap heeft gelopen en zijne poot heeft verloren zeker. - Jamaar, ge weet toch wel dat ge met ne verloren konijnenpoot hier niet voorbij mag hé. - Maar meneer, ik heb diene konijnenpoot meegebracht voor aan u te geven, omdat ik weet dat uw vrouw morgen hutsepot zal klaarmaken. - Allé, 't is goed voor éne keer, geeg mij diene konijnenpoot en loop maar door.
Diene douanier belde direct naar zijn vrouw, om te zeggen dat ze géne konijnenpoot moest gaan halen voor in hare hutsepot te smijten, want dat hij er éne gaat meebrengen.
Toen mijne nonkel thuiskwam met die vijf dooie ratten, hing hij ze te drogen aan de wasdraad,om ze 's anderdaags te stropen.
Het waren maar alleen de konijnenvellen, die veel opbrachten en waar ge ne cent kon mee verdienen hé.
Af en toe werd er éne opgezet of opgevuld, voor op de kast te zetten als pronkstuk.
Mij mijn moeder op de kast staat er nog altijd een opgevulde rat en ze is dan ook zo dood als ne pier hoor.
Awel mannekes, ik heb vandaag voor de zoveelste keer door de Vlaamse Ardennen gefietst, om toch maar zeker te zijn of alles nog op dezelfde plaats ligt.
Want met al die hittedagen en die suptropische tempraturen kan er gemakkelijker ne berg weg smelten, of nen kasseisteen die nog aan het smelten is.
Awel mannekes, ik heb vandaag veel harder moet trappen dan anders, omdat sommige wegen wreed aan het smelten waren en andere waren zodanig aan het krimpen, zodat ik er veel rapper voorbij was dan anders. Van Gent naar Oudenaarde is alles nog plat, uitgenomen een brug die wat naar omhoog loopt.
Als ge in Oudenaarde komt en ge rijd met uwe vélo de hellingen op en af die op het parcour ligt van de Ronde van Vlaanderen dan ziet ge wreed veel af, zeker als ge dat niet gewoon zijt.
Maar ja, ik heb gisteren vijf borden spaghetti naar binnen gespeeld, die mijn moeder in het verleden jaar had klaargemaakt.
Awel mannekes, ik moet u zeggen dat die ik door diene spaghetti veel rapper reed dan anders, omdat diene spagettidraden veel langer bleven hangen.
Tijdens mijne fietstocht door de Vlaamse Ardennen, heb ik toch 't één en 't ander gezien die ik niet elke dag zie. Zo ben ik ne keer voorbij een weide gereden, waar de zwartgevlechte koeien wreed aan het zweten waren, precies of ze hadden nen lange marathon gelopen.
Tijdens de beblimming van de Muur van Geraardsbergen heb ik halverwege drie uur moeten wachten, om boven te komen en boven zaten die mensen daar al drie uur te wachte op mij.
Amai zeg, azo een trage slag die daar op haar duizend gemakske naar boven kroop.
Maar ik peis dat die trage slak al van deze morgen aan het klimmen was, ofwel was ze niet gewoon van te klimmen. Toen ik eindelijk boven kwam in 't hemelrijk om van een frisse cola te genieten, waren er daar een paar wielertoeristen bij die al zaten te wachten om volgend jaar te mogen starten.
Amai zeg, die mannekes zijn er tegenwoordig heeeeeel vroeg bij hoor, terwijl ik juist op tijd toekom om zeker te zijn dat ik nog dezelfde dag mag vertrekken en aankomen. Maar wat ik heel raar vind, is dat al de kasseien van de beroemde Bosberg platgesmolten waren, of was hij soms gedraaid.
Wat ik wel raar vind, zijn de namen die ze aan nen berg geven.
- Molenberg: Maar boven staat er helemaal geen molen. - Wolvenberg: Ik ben daar nog geen wolf tegengekomen hoor. - Oude Kwaremont: Ik peis niet dat diene berg al zo oud is hoor. - Patersberg: Daar wonen helemaal geen paters. - Koppenberg: Awel mannekes, ik heb daar boven toch een paar kale koppen gezien hoor. - Steenbeekdries-ik vraag mij af waar die beek ligt ??. -Taaienberg: Dat hij taai is dat is wel waar, want ik heb daar al mijn valse tanden op stuk gebeten. - Eikenberg: Awel mannekes, ik heb daar toch ne eik zien staan hoor. - Steenberg: Awel mannekes, diene oplopende berg is wel echt van steen hoor. - Leberg: Waarschijnlijk wonen er boven een paar lepe mensen. - Berendries: Ik denk niet dat er daar beren zitten, maar wat ik wel weet is dat er triestige wonen. - Valkenberg: Waarschijnlijk wordt diene berg dikwijls beklommen door valkenniers. - Muur van Geraardsberge: Waarschijnlijk omdat hij in Geraardsbergen ligt, denk ik. - Kapelmuur: Awel mannekes, daar staat inderdaad een kapel op . - Bosberg: Ik vraag mij af waar diene grote bos ligt.
Zo heeft elke berg zijne naam, maar waar komen die wreemde namen allemaal vandaan?.
Maar één ding is zeker, naam of geen naam, erover moet ge toch.
Awel mannekes, ik heb nog ne goeie raad voor degene die er wel over moeten en dat is:
Pomp uw achterste band ietske harder dan uwe voorsten band, en neem zeker niet teveel gewicht mee. Wat ge zeker niet moogt doen, is te groot rijden, anders sta ge stil en moeten ze u naar boven trekken met nen takelwagen.
Maar het allerbeste is, op eigen tempo naar boven te fietsen. Het beste seizoen is in de winter, omdat ze dan beginnen te krimpen van de kou en minder lang zijn.
Deze morgen ben ik druipnat van 't zweet opgestaan, maar ik peis dat ik niet de enige ben. Velen onder ons klagen van deze verdomde hitte, en kunnen 's nachts niet slapen omdat het binnen te zwoel is. Maar ja, wat kunt ge daaraan doen, niks hé.
Ge kunt overdag best in de schaduw gaan zitten, of op een terraske onder de parasol kruipen om van een beetje afkoeling te kunnen genieten met een frisse cola of een welverfrissend biertje.
Dat ne mens geen al te zware inspanningen mag doen, om zeker te zijn dat ge niet meer gaat krimpen dan normaal, heb ik dan maar besloten om een wandeling te maken in de vrije natuur.
En ik moet u wel zeggen dat ik zo vrij was als nen eenzame vogel, die daar hoog in de blauwe lucht genoot van de kleurrijke natuur en van het mooie weer. Maar ook een eenzame vogel kan wreed afzien van de hitte en van de warmte.
Hoe meer hij vloog, hoe meer hij begon te zweten. Zo heb ik gisteren een eenzame kruisvogel zien zitten op nen uitgedroogde tak van nen oude treurende treurwilg, die waarschijnlijk zat te wachten om aan zijne lange kruistocht te kunnen beginnen zeker.
Awel mannekes, ge gaat niet niet geloven, maar diene eenzame kruisvogel zijn beide zweefvleugels ware aan elkaar geplakt, waarschijnlijk van het plakkerig zweet die fel begon te plakken zeker.
Allé, ik heb dan maar ne keer mijn goed hart laten spreken, en dienen eenzame kruisvogel uit medelijden toch maar geholpen. Ik ben direct naar huis gelopen achter nen volle emmer warm water, met twee flinke scheuten zwavelzuur erin.
Awel mannekes, na twee uur is dienen eenzame kruisvogel met fierheid aan zijnen langverwachte kruistocht toch kunnen beginnen.
Ik besloot dan maar om verder te gaan wandelen, want door te blijven staan zou ook mijn korte ledenmaten aan elkaar kunnen plakken.
Bij een weide aangekomen zag ik plots een koe lopen van vermoeidheid of van de hittesymdroom, waarschijnlijk van de vermoeidheid of van de hitte zeker.
Nog een geluk dat ik mijn zonnecréme bij had, en in mijne broekzak een blikske cola zat.
Ik heb die koe direct ingewreven met diene zonnecréme, en haar mijn blikske cola laten opslorpen.
Awel mannekes, na een paar minuten was die koe volledig hersteld van hare hittesymdroom, en schoon bruin dat ze was.
Opeens zag ik daar in de verte nen zwarte blinde mol die uit zijne ondergrondse garage aan het kruipen was, en wreed naar adem lag te snakken, waarschijnlijk bij gebrek aan zuurstof zeker.
Toen diene zwarte blinde mol daar wreed naar adem lag te snakken, viel hij zeker vier keer flauw van den dorst. Nog een geluk dat ik in mijne binnezak van mijn inmiddels gekrompen vest twee flessen plat water zitten had, van het welbekende merk:
Ola Bola, waar ge wreed van opknapt als ge wreed veel dorst hebt.
Ik heb via nen trefter die daar lag, die twee flessen via zijn toegegroeide neusgaten naar binnen gegoten.
Awel mannekes, ge gaat mij niet geloven als ik u zeg dat diene zwarte blinde mol wreed moest niezen, zodanig niezen dat hij er van wakker werdt. Ondertussen was het al middag geworden en zette ik mij daar met mijne kromme rug tegen een alleenstaande kaasrechte boom, om mijn vier goed gevulde boterhammekes op te fretten (opeten).
Ene mee geflambeerde spierkaas, éne mee gesmolten spek van amandelen, éne mee geroosterd kalkoenei en énen mee zelfgemaakte ingesmeerde konfituurvet, waar ik mijn rechthoekige gespierde benen mee inwrijf als ik op training ga. In feite waren het maar twee goed gevulde boterhammen, want die twee andere waren gesmolten en in kruimels veranderd.
Toen ik van goesting in mijne goed gevulde boterham wilde bijten, kwam er plots een uitgehongerd vogelke op mijne kloekke schouter zitten.
Ja mannekes, in feite versta ik niet veel dierentalen, maar door zijne enorme gekwettert maakt hij mij direct duidelijk dat hij ook nen grote honger had. Dat uitgehongerd vogelke had zodanig veel honger, dat op één twee drie al mijn kruimels op waren en het nu gevulde vogelke vloog weg, waarschijnlijk naar wat afkoeling,denk ik.
Ook voor mij werd het stilaan tijd om huiswaarts te gaan, alhoewel ik met zekerheid wist dat de vervelende warmte zich verscholen had in mijn leegstaande woning.
Ja mannekes, in feite is mijn leegstaande woning altijd bewoond als ik niet thuis ben, alhoewel ik er in feite maar alleen in woon.
Verleden week had ik nog in mijne piksplinternieuwe ronde ovalen visboekaal twee gespierde klaargemaakte garnalen zitten, maar die zijn inmiddels uitgedroogd bij gebrek aan nat water, denk ik.
Toen ik thuis kwam van mijn natuurwandeling, kwam de warmte zich om mijn slanke lijf heen wringen, precies of ik kou had. Naarmate de uren verstreken, sloeg de warmte over naar wreed zwoel, zeker als wilt gaan slapen.
Maar ik heb dat ne keer direct opgelost, door in elke lege muur van mijn slaapkamer een groot gat in te boren er er een windmolen in te plaatsen. Lekker fris is het wel, maar ik ben toch al een kleerkast kwijt van teveel wind.
Mijn glazen dak van mijn slaapkamer staat nu open, zodat ik niet meer aan mijn klein beddeke blijf plakken. Mijn twee gebloemde lakens zijn al wreed gekrompen van die vervelende hitte, en mijn geel gekleurd behangpapier is ook al wreed aan het smelten.
't Is maar om u te zeggen, dat ge aan de natuurelementen niet veel kunt aan veranderen hé.
Ik wens ieder van u nog een snikhete dag en een zwoele nacht.
Zoals iedereen het wel weet, beginnen vandaag de Gentse Feesten. Iedereen is dan ook van harte welkom, er is plaats genoeg hoor.
De zon is er van de partij, en de kraamkes staan er al. De belleman heeft een speciaal zijn keel ingesmeerd met trappist of nen duvel,die hij heeft gekregen van Walter De Buck. Diene Chinees van verleden jaar staat ook al te wachten, om zijn eerste klant te verwelkomen en Patershol is in een piksplinternieuw kleedje gestoken.
Ja mannekes, daar liggen de kasseien nu horizontaal inplaats van vertikaal, om het wat gemakkelijker te maken. De muzikanten zijn bezig met hun snaren wat strakker aan te spannen en de muziekboxen staan onder nen grote parrasol, om de klanken en het geluid nog wat te verfijnen. Dus mensen, als ge toch van plan bent om te feesten, kom dan maar naar Gent.
Maar liefst niet met de fiets, want de fietsparkings zijn nog in aanbouw.
Ge moet ook uw eten en drinken niet meebrengen, want de warme bakkers zijn al dagen hun brood aan het bakken op straat, die staan toch roodgloeiend van de hitte. Voor afkoeling zijn er dit jaar een paar café's meer en voor de lustige dames die nog geen sacoche hebben, niet getreurd want Eddy Wally komt ook.
Allé, iedereen is dan ook van harte welkom, of ze nu van verre komen of niet, ambiance zal er toch zijn hoor. En voor degene die alleen komen, raad ik aan om tegen hun vrouw te zeggen dat ze voor veertien dagen op vakantie gaan, om zeker hun vrouw niet ongerust te maken.
Allé, nog een prettige zonnige Gentse Feesten en als ge de weg niet weet of vind vraag het gerust eens aan Cactus, die heeft de landkaart van Gent waar de Gentse Feesten opstaan. Ja mannekes, ik heb de mijne aan diene gok-Chinees gegeven, omdat dienen mens Gent niet goed kende.
Aan allen een prettig zonnig weekend, en hou het gezellig hé.
Ja mannekes, ik ga u een verhaal vertellen over mijn allereerste voetstapkes, want dat is niet al te gemakkelijk hoor.
Allé bij mij toch niet, want ik heb er vier lange jaren over gedaan en nog drie keer mijne linkse tere voet gebroken mee rap te zijn. Ja wat wilt ge, als ge direct aan ne rappe marathon wilt deelnemen die ge toch niet kunt winnen, en dan nog vastgebonden zijt ook.
Mijne tekst zal ik beginnen over mijn allereeste looppaskes, en dan nog in pikke donker hé.
Als ge zo negen lange maanden opgesloten zit in een pikdonkere kleine kamer met dubbele muren om je heen, dan hebt ge ook niet veel plaats om te oefenen hé.
Maar om toch maar mijne tijd eenzaam en alleen door te brengen, heb ik al een paar oefeningskes uitgeprobeerd in die pikdonkere kleine kamer, met die dubbele muren rondom mij.
Dat was precies ne geïsoleerde burg waar Napolion von Grünveld in woonde toen hij drie jaar huisarrest kreeg, omdat hij teveel weg was en zijn eenzame huisvrouw: Cleopara teveel alleen achter bleef.
Elke dag toen ik rond de middag klaarwakker werd, die begon ik uit verveling aan mijn dagelijkse ochtendgymmastiek, om wat mijn stijve spieren een beetje los te gooien.
Ik keerde mij een paar keer om, om te zien hoe slap ik nog was en dan begon ik mijn kleine vingers uit te trekken, om te zien of er nog wat beweging in zat.
Ik wikde zo graag ne enkele koprol maken en ne dubbele germetische salto maken, maar bij gebrek aan plaats en omdat ik vastgebonden lag in die pikdonkere kleine kamer, moest ik nog een tijdje wachten tot de poort open ging.
Wat ik wel kon doen, dat was mijn korte beentjes strekken, omdat die toch niet veel plaats nodig hadden.
Ja mannekes, ik mocht ook niet teveel mijn korte uitstrekken, anders gingen ze te lang worden hé. Dat zou dan ook geen zicht zijn hé, korte armkes en lange uitgerekte beentjes en een rond bolvormig rond kinder kopke gelijk dienen zwarte bolhoed van Charlie Chaplin.
Allé, mijne eerste dag was toch gevuld met al die zelf uitgevonden oefeningskes, waar ik wreed van zweette en afzag. Maar het ergste was dat ik alle dagen wreed begon te vermageren. Ik moest dan ook elke dag twee liter witte melk drinken, om mijn gewicht in evenwicht te houden.
Mijn moeder die had alle dagen wreed veel last van gedepresseerde buikkramp, omdat ik altijd wreed veel in beweging was en mij niet kon stil houden.
Allé, na negen lange en eenzame maanden opsluiting mocht ik eindelijk mijn allereerste kunstjens tonen aan de buitenwereld, en blij dat ik was. Ondertussen had mijne pa al iedereen opgetrommeld, om gratis en voor niks te komen kijken naar mijn piksplinternieuwe zelf uitgevonden kunstjes.
Toen de poort van die pikdonkere kleine kamer open ging, stonden daar al heel veel volk die mij een grandioos applaus gaven, en ze hadden nog niks gezien. Ik was wreed in topform, zodat ik direct begon met nen zelf uitgevonden driedubbele koprol, waar ik al gauw mijn sneeuwwitte melktandjes ben verloren.
Ja mannekes, in feite had ik toch die sneeuwwitte melktandjes nimeer nodig, want ze gingen toch uitvallen omdat die toch los gekomen waren tijdens mijn zelf uitgevonden oefeningskes.
Een jaar later kon ik al wreed goed lopen, zodat ik af en toe mijn eigen voorbij liep. Het kon ook mijn spiegeling geweest zijn, want die kon nog rapper lopen dan ikzelf.
Ja mannekes, ik ging twee stappen vooruit en drie stappen achteruit, zodat ik wreed veel tijd nodig had om thuis te geraken als ik onverwachts te ver gewandeld was.
Zo heeft mijne pa ne keer drie weken achter mij moeten zoeken. Ik was zover gewandeld, dat ik vergeten was om een kaart van België mee te nemen.
Ja mannekes, ne mens kan soms wreed verstrooid zijn hé.
Zeker als ge uwe allereerste platvoetstapkes zet en ge komt in het buitenland terecht, waar ge nimeer weet van welk land ge zijt of van waar ge zijt.
Allé, mijne pa heeft mij dan toch gevonden in onzen hof onder dienen treurwilg die daar wreed aan het treuren was, van verdriet zeker. Ik had daar zoveel compassie mee, dat mijn natte krokodillentranen langs mijn bleek rond bolgezicht naar beneden rolden.
Ja mannekes, mijne pa was vijf keer rond ons huis gereden met zijne vélo, die hij gekregen had van een overleden onderofficier die al twee jaar vermist was.
Ik heb ne keer een driedubbele achterwaartse zwiersalto gemaakt, en ik heb daar nog altijd wreed veel last van.
Verleden week heb ik nog nen rechtstaande koprol willen uitproberen, maar omdat er buiten teveel wind was ben ik op mijn beide oren terecht gekomen, zodat ik nu rondloop met twee platgedrukte flaporen. Maar ja, ne mens leert lopen om zich te kunnen bougeren (bewegen) hé.
Af en toe doe ik nog een paas ochtendgymmastiekskes, om te zien of alles nog aan elkaar hang. 's Morgens als ik opsta ga ik eerst een half uurke voor mijne gebroken spiegen staan, en laat ik gans mijn vals gebit eens goed watertanden, om te horen of ze echt of vals zijn.
Daarna masseer ik mijne korte rechte puntneus in met vaselineolie, om overdag goed te kunnen snuffelen als ik in een groot warenhuis rondloop. En als allerlaatste sta ik nog een klein kwartierke voor mijne gebroken spiegel wat scheve smoelen te trekken, om de vliegen die overdag op mijne korte puntneus gratis komen uitrusten, weg te jagen.
Ne mens moet nogal wat doen, om in topform te blijven hé.
't Is maar om u te zeggen dat flipper de flip nog altijd in goede conditie is.
Dat lachen gezond is weten we al, daarom dit verhaaltje met een beetje humor.
Toen ik nog ne jonge snotter was, kon ik al wreed goed knutselen. We hadden vroeger geene tv in huis, alleen ne oude versleten radio die mijne pa gekregen had van ne mens die lag te slapen tussen de kort gemaaide stuiken.
Op ne zekere dag vroeg mijne pa aan mij, om ne keer op mijn gemakske nen tv in elkaar te knutselen.
Awel mannekes, dat was het begin van mijn diplomatisch knutselwerken, die achteraf op niet veel trokken.
Voor ge begint te knutselen moet ge eerst een plan uittekenen, om uw diplomatisch knutsenwerk te doen slagen hé. Aangezien dat we vroeger niet veel wit papier in huis hadden, gebruikte ik altijd mijn versleten lakens om diene tv in groot te kunnen tekenen.
Na 14 dagen was diene zwart-wit tv op mijne versleten laken af, en kon ik beginnen met het echte werk.
Ik ben dan naar de brouwerij geweest achter ne lege bierbak, en naar de ijzerwinkel achter 16 witte spotslampen. Zo fier als ne gieter stak ik diene zwart-wit tv in elkaar, zoals het op mijne versleten laken was getekend.
Mijn broer had ondertussen al wat reklame gemaakt bij de buren, zodat ze uit nieuwsgierigheid kwamen kijken naar mijn diplomatisch knutselwerk. Met veel gezweet en gevloek ben ik erin geslaagd deze toch te kunnen afwerken. Amai zeg, zo klaar dat het was,maar wel zonder beeld en geluid.
Mijn tweede diplomatisch knutselwerk was om ne kapotte vélo terug in elkaar te steken. Mijne pa had een paar fietsonderdelen meegebracht van het stort, en zo kon ik weer beginnen met een plan te tekenen. Als diene vélo in elkaar was geknutselt, zag ik dat er iets niet klopte.
Ik had mijn twee wielen verwisseld en mijn stuur op mijn zadelpen gemonteerd. Mijn fietsbel had ik aan mijn spaken gemonteerd, en mijn achter en voorlicht waren aan mijn twee omgekeerde wielen vastgemaakt.
Awel mannekes, ge gaat mij niet geloven als ik u zeg dat diene dipomatische vélo nooit niet heeft gereden.
Drie jaar later heb ik mijne buurman geholpen, bij zijn piksplinternieuwe woning. Mijne buurman vroeg aan mij, om een paar electriekdraden te leggen en een paar stopcontacten te plaatsen.
Ja mannekes, hij wist dat nog van vroeger, dat ik wreed goed kon knutselen. Amai zeg, ik had toch wel alles verkeerd gelegd zeker. Zijne gebuur wilde 's avonds naar de tv kijken, en zijn koffiemachien sloeg aan. Zijn vrouw deed het licht aan, en de wasmachine begon te draaien.
Ik wilde mijn vuile handen wassen, en zijn grasmachien was bezig met het korte gras af te rijden. Amai zeg,zo kwaad dat hij was. 't Is in feite maar één ding die ik wreed goed kan, en dat is afbreken.
Ik weet het nog heel goed, als ne jonge snotter mocht ik in de grote vakantie ne keer meegaan naar Oostende. Mijn jongste broer was op het strand van Oostende bezig met een zandkasteel te bouwen, en ik maakte alles kapot.
Amai zeg, bleiten dat hij deed. De mensen die aan het strand lagen van De Panne die kwamen kijken, ze dachten dat de zee ontploft was. Ne mens wilt dan ne keer helpen.
Velen onder ons zullen daar wel last van hebben zeker, van die vervelende muggen?. Ja mannekes, ge zie ze maar alleen in zomer en lente, omdat die vervelende beestjes ook hun winterslaap moeten doen hé.
Awel mannekes,deze tekst gaat over vervelende muggen,die ons zoveel misére kunnen aandoen.
Ik ben onlangs ne keer in mijne diepe slaap wreed gestoken geweest van een vervelende mug, die waarschijnlijk niet kon verdragen dat ik lag te slapen in mijn klein warm beddeke of die het waarschijnlijk op mij gemunt had zeker.
Ne mens kruipt in zijn warm beddeke om te slapen als hj wreed moe is, en ge droomt dan over dingen die ge den nacht daarvoor hebt meegemaakt hé.
Awel, ik stond 's morgens op met nen lege kletskop, want die vervelende mug had toch wel al mijn blauw donker rood bloed opgezogen zeker, zonder het mij te vragen.
Waarschijnlijk moet die vervelende mug wreed veel dorst hebben gehad, ofwel kreeg ze thuis geen drinken. Ik had wel 14 kleine en 12 grote boebels staan op mijn gladgeschoren kletskop, en op mijn mooi rond gezicht een tatoeage van 12 mm.
Er stond zelfs nen grote ronde boebel op het topke van mijne kort afgezaagde snuifneus, waar ik van ver de aroma van mijne dessert koffie van Douwe Egberts kon mee opsnuiven.
Maar naar 't schijnt komen die vervelende muggen af op uw zweet, of om u te ambeteren. Normaal gezien ligt mijne blaffer naast mij op de grond, om die vervelende indringers op afstand te houden.
Mijne blaffer, dat is ne hond die ik geadopteerd heb van nen mens die al 4 jaar was overleden van een muggenbeet die was doorgedrongen tot in de vierde graat.
Maar mijne blaffer, de diene blafte van 's morgens tot 's avonds. Maar ja, 't is ook nog te zien welke vervelende mug in uw slaapkamer op hoogbezoek komt, en hoeveel honger en dorst ze heeft.
Ja mannekes, ge moogt een vervelende mug nooit onderschatten, want zonder dat ge het weet staat gans uw flaneerde velleke vol met kleine en grote ronde boebels.
Van een blinde mug hebt ge daar minder last van, omdat die veel langer tijd nodig hebben om te weten waar ge precies ligt te slapen en veel minder vervelend zijn.
's Morgens als ik opstond lag mijnen hond op de kille grond te bleiten van verdriet, en met 89 ronde boebels op zijne platte hondenkop.
Waarschijnlijk had die vervelende mug hem gestoken van colére, en zijne lange wapperende penseelstaart afgebeten,waarschijnlijk van den honger zeker.
In feite kon dat geen kwaad, omdat mijnen hond zijne wapperende penseelstaart tocht veel te lang was. Hij trapte zeker 16 keer per dag op zijne eigen wapperende penseelstaart, zodat hij af en toe nen dubbele salto met schroef maakte en nen driedubbele luchtzwaai in de lucht uitvoerde.
Bij mijne vorige hond hebben die vervelende muggen gans zijne platte rug afgebeten van colére, omdat hij geen gepast bloed had. Ik moet u wel zeggen dat mijne vorige hond altijd buiten sliep,hij was namelijk alergisch.
Awel mannekes, ik heb mij ne keer laten wijsmaken,als ge dezelfde bloedgroep hebt gelijk die vervelende muggen, dat ze u dan niks doen.
Maar dat is ook niet waar hoor. Het beste dat ge kan doen, als er een vervelende mug in uw slaapkamer rondvliegt, dat is op uw kopkussen een beetje reukwater (parfum)spuiten en wachten tot die vervelende mug van vermoeidheid dood valt.
En wat ge zeker kunt doen, is een muggenraam plaatsen. Ik heb nu een plakbriefke op mijn glazen ruit geplakt met de volgende boodschap erop, gelieve te bellen of te kloppen AUB.
Maar allé, er zijn toch muggen bij die kunnen lezen, want ze komen nu uit beleefdheid aan mijn deur bellen. 'k Heb ze niet binnengelaten, want ze willen mij toch geen huishuur betalen.
't Is maar om u te zeggen dat muggen vervelende beesten zijn, zeker als ze honger en dorst hebben.
Gisteren ben ik voor de zoveelste keer met mijne vélo door het mooie Vlaamse heuvelland gereden.
Ja mannekes, ne mens moet af en toe een beetje ontspanning hebben, anders krijgt ge teveel stress. Allé ontspanning, 't is in feite meer afzien en zweten, om uwe conditie een beetje op pijl te houden.
En als ge daarvan strees krijgt, moed ge wreed voorzichtig zijn dat uwe bloeddruk niet te rap naar omhoog stijgt, anders vallen al uw wilde haren uit en loopt ge dan rond met nen kletskop en dat is ook niet goed hé.
Tijdens de oplopende beklimmg van de Leberg zie ik in de verte iemand rondlopen met zijne zwarte krullekop kop tussen zijn gespierde benen, en zijn zwarte krullen recht omhoog als smekend van: Help mij. Ik had da direct gezien, dat diene treurde mens wreed in de misére zat.
Omdat ook mijne kletskop tussen mijn trainigsbenen hangt en mijn bruin rood zwart haar op mijne afgeschoren kletskop recht omhoog staat, als ik in de misére zit. Bij het naderen van diene treurende persoon, had ik hem direct herkend.
't Was toch wel Chauffeurke zeker. Hij was op zoek naar zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens, die waren gevlucht uit hun modern historische oude villa van Willem de Grootte.
Omdat Chauffeurke met zijne zwarte krullekop tussen zijn twee gespierde benen rondliep, had hij mij waarschijnlijk niet zien afkomen, omdat hij naar de laaghangende grond keek.
Ja mannekes, als ge iemand tegenkomt die wreed in de misére zit, omdat zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens op wandel zijn, dan wilt ge diene mens ook troosten hé.
Maar Chauffeurke was zo ontroostbaar, dat hij vergeten was welke dag dat het vandaag was.
Ja mannekes, wat wilt ge, als ge samen met uw tweepotige gekleurde zomerkiekens zijt opgegroeid, en samen in dezelfde katholieke school hebt gezeten.
Ik had hem nog een beetje moed ingesproken, door te zeggen dat die tweepotige gekleurde kiekens wel zullen terugkeren, naar hun moderne historiche oude villa.
Maar ja, Chauffeurke was zo ontroostbaar geworden, dat zijn rechtstaande krullend haar begonnen uit te vallen. En wat kunt ge dan beter doen, verder rijden hé.
Want als ge niet verder rijd, dan vallen ook uwe wilde of tamme haren uit, uit het medeleven van diene persoon hé.
Allé, ik ben dan maar verder gereden en bij het binnenrijden van Geraardsbergen juist voor de Muur van Geraardsbergen staat onze Yitse met haar lege palmhanden te wuiven.
Ja mannekes, ik dacht eerst dat onze Yitse moest meelopen in de Heilige bloedprocessie als palmkoningin. Of dat diene Muur was ingestort, door de zwaartekracht van al die verniste kasseien die erop liggen. Ik stopte direct en vroeg haar wat er scheelde.
- Awel Yitse, moet ge in de stoet lopen, als palmkoningin. - Nee flipper de flip, ik kan Chauffeurke niet bereiken, zijt ge hem nergens tegengekomen?. - Ja, over een klein kwartierke stond Chauffeurke nog boven op diene oplopende Leberg, met zijne kop tussen zijn gespierde benen en zijn zwart krullend haar stond recht van colére. - Zeg flipper de flip, gij kunt toch rap rijder hé, als het meewind is?. Zou gij niet willen terugrijden naar diene oplopende Leberg, om te zeggen dat zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens getelefoneerd hebben, om te zeggen dat hij direcht naar huis moet komen, want dat die beesten geen eten meer hebben. - Awel, weet ge wat, ik heb mijne GSM bij, jamaar, ik heb al 15 keren gebelt, maar ik peis niet dat hij zijnen GSM bij heeft.
Ik keerde mij om en zo blij als ne gieter vloog ik terug naar diene oplopende Leberg, om te zeggen aan Chauffeurke dat de misére is opgelost.
Tot mijn grote verbazing zat Chauffeurke daar aan ne rechstaande treurwilg te roepen en te tieren van verdriet, achter zijn tweepotige gekleurde zomerkiekens.
Toen ik daar aankwam waren al zijn rechtstaande krulharen uitgevallen van de opgehoopte stress, en zijn bollend rond gezicht was van de misére wreed gekrompen.
't Was precies of Chauufeurke had heimwee en verdriet. Toen ik hem het blijde nieuws vertelde, was hij zo blij als een kind dat hij op mijne nek sprong, om samen in sneltempo bij zijn tweepotige gekleurde zomerkuikens te zijn.
Onderweg begonnen zijn zwart krullend haar weer te groeien, en zijn bollend rond gezicht werd weer normaal. Ondertussen had ik ook al onze Yitse op de hoogte gebracht, zodat ze zich geen overbodige zorgen niet meer hoefde te maken. Iedereen was weer blij en opgelucht, en ik, ik was blij om iemand uit nood te helpen.
't Is maar om u te zeggen, dat heimwee en verdriet heel dicht bij elkaar liggen.
Deze morgen kreeg ik nen telefoon van ne gele Chinees, die ook mee doet aan diene ronde voetbalwetstrijd ginder in Duitsland. Het was om te vragen wat in feite buitenspel is, omdat ik vroeger nog zelf nog gevoetbald heb, ken ik al die regelmenten van binnen en van buiten.
Ik zei tegen diene gele Chinees dat hij geene schrik moest hebben voor buitenspel, want dat ze ginder toch allemaal buiten voetballen. Hij vroeg ook aan mij met welke bal ze gingen spelen, toen heb ik mee een rapke naar de Chineese ambasade in China gebeld. 't Is een land die in feite nog onbekend is, omdat het nog geene naam heeft hoor.
Naar 't schijnt heeft Rob van Oudenhove daar een groot stuk van gekocht, zodat het niet lang meer zal duren eer dat het ne naam zal hebben hoor. Op de Chineese ambasade van dat nog onbekend land, wisten die mammen al met welke bal ze gingen voetballen.
Om te beginnen gaan al die gele Chinezen voetballen met een Chinees gekookt ei, om hun land wat op te krikken. En de match nadien gaan die gele Chinezen waarschijnlijk voetballen met een kokkosnoot, als het tegen Costa Rica is.
Anders gaan die voetballen met twee halve gele appelsienen, om diene arbiter te misleiden. Als eten krijgen ze daar elke dag Chinese kip met gele roomsaus en een halve Duitse kalkoen van in de tijd van Hitler, die hij meenam bij zijn Duitse kruistochten.
Allé, ondertussen is diene gele Chinees met zijn twee kleine spleetoogskes al aan het trainen, en is hij al twee keer gevallen van over diene Berlijnse muur te klimmen.
Zijne kameraad: Wakkehoera staat midden in de goal en naar 't schijn hebben die goal platgelegd, om zeker geen tegen doelpunt binnen te kregen.
Ja mannekes,'t zal ginder warm zijn hoor. Mijne buurman is verleden nacht vertrokken met 480 opgevulde thermosflesen met zonnecrémeolie erin, voor die mannen in te smeren tegen die laaghangende zon.
Om nog maar te zwijgen van die Hooiligans die naar ginder gaan, om een beetje ruzie te maken of de boel op stelten te zetten. Want thuis mogen die Hooiligans geen ruzie maken, anders krijgen die allemaal ne slechten naam en worden ze overal scheef bekeken hé.
Bij mij thuis is de voetbal ook al begonnen, 'k heb 16 hard gekookte kalkeieren van mijne Bulgaarse kalkoen kapot geschopt, en nu loop ik hier rond met ne gebroken vingerhoednagel aan mijne grote middenvingerteen. Ik weet maar één ding, voetbal of geene voetbal, ik blijf hier lekker in ons klein Belgenlandje hoor.
Ik wens ieder van u veel voetbalplezier, en mogen de besten winnen.
Ja mannekes, nog zo een beroep die door de modernisme is verdwenen. Vroeger droegen de mensen allemaal van die houten klompen aan hun voeten. Maar nu zijn ze vervangen door schoenen, met hog of lage hakken.
Sommige schoenen zijn echt van leder gemaakt, en andere van kunststof of namaak. Sommige hakken zijn zo hoog, dat ge ne ladder moet hebben om die schoenen te kunnen aantrekken aan uw voeten, en dat ge veel groter bent dan ge in werkelijkheid zijt. En andere zijn dan weer zo laag, dat ze u mee veel nog zien lopen.
Awel mannekes, ik heb mij ne keer een paar schoenen gekocht met onderaan van die hoge hakken. Ik ben er toch wel vier keer mee gevallen zeker. Pardaf, recht op mijne platte neus, zodat ik wreed lang hebt rondgelopen met ne bult op mijne kromme rug.
De dag nadien ben ik achter een paar schoenen geweest met lage hakken. Toen ik daarmee op straat liep, zagen de grote mensen mij niet lopen.
Amai zeg, zo ambetand lopen dat dat is. Geef mij maar terug die ouwerwetse houten klompen van vroeger hoor. Maar de dag van vandaag worden ze niet meer gemaakt, en moet dan nog ge ver gaan zoeken om nog een echte klompen te vinden hé.
Ik heb dat ne keer horen zeggen van iemand die nu nog altijd klompen draagt, dat ge in Holland nog klompen kunt kopen, in alle maten en kleuren.
's Avonds heb ik mijn twee versleten valiezen van de kleerkast gehaald en leeggemaakt, met al mijn eten die ik daar in bewaarde tegen dat het oorlog moest worden.
De dag nadien ben ik wat vroeger opgestaan dan normaal, om zeker van te zijn dat ik nog dezelfde dag in Holland zou aankomen. Met mijn twee versleten valiezen onder mijnen arm, ben ik direct naar diene Hollandse klompenwinkel gegaan.
Amai zeg,zo schone gekleurde Hollandse klompen die daar buiten ten toon gesteld stonden,en binnen was da precies nen echte Hollandse klompenwinkel. Ik was daar aan het rond wandelen, als er zo een schoon blond Hollandse klompenboerinneke naar mij toe kwam.
- Dag meneer. - Dag madammeke. - Nou zeg, kan ik je soms helpen?. - Awel madammeke, ik kom achter een paar klompen, om ze aan mijn voeten te doen. - Nou nemeer, wij hebben hier echte Hollandse klompen, in alle maten en kleuren. - Jamaar madammeke, ik zou graag een paar klompen hebben met vanonder van die kleine spikes, voor in de winter als het vriest en sneeuwt. - En met steunzolen van binnen in, voor mijn zeer eksteroog die op mijnen dikke grote teen staat. En zonder hoge of lage hakken vanonder.
Dat Hollands klompenmadammeke belde direct naar die Hollandse klompenmaker, om hem te zeggen dat hij direct een paar speciale klompen moest maken, voor ne speciale Belg uit België.
Allé, een week later mocht ik nog ne keer terug naar Holland rijden, om die binnengekomen speciale Hollandse klompen te gaan halen.
Maar het eigenaardig was, dat ik die speciale Hollandse klompen aan halve prijs kreeg, omdat ik nog de enige Belg was die speciale Hollandse klompen droeg.
Nu staan die speciale gekleurde Hollandse klompen op de vensterbank, opgevuld met bosgrond waar er nu mooie violetjes en margrietjes in bloeien.
Awel mannekes, over dit thema schrijf ik niet graag hoor, want mijn handen en mijn voeten beginnen nu al te bibberen en te beven. Ik moet maar naar een diepe tallore (bord) kijken, en mijn kort geknipt haar die op mijne kop staat, komen al recht van de schrik. Ja mannekes, als ne mens met hoogtevrees geboren is, dan geraakt ge dat nog moeilijk kwijt hé. Al van bij mijn geboorte heb ik wreed veel last van hoogtevrees hoor. Als mijn moeder boven mijne kop ne emmer water hield, om mijn haar te wassen begonnen mijn ogen al wreed rond te draaien en sloeg ik nog veel witter uit dan ik al was. Awel mannekes, ik heb dat altijd en overal meegedragen.
Mijn moeder vroeg mij ne keer voor ne keer in onze diepe kelder te gaan achter grote frietpatatten, om frieten te bakken zeker. Amai zeg, azo diep dat diene kelder was, 't was precies ne diepe put die onder de grond lag. Toen ik begon af te dalen naar beneden, begonnen mijn korte beentjes al te beven op voorhand en mijn sneeuwwit haar die op mijne gladgeschoren kletskop stond, die sloeg van paniek in ne Chineese vissersknoop. Maar ik heb dat nooit niet laten zien, dat ik echt hoogtevrees had. Nee nee, flipper de flip hield hem sterk, om toch maar te tonen dat hij ne echte vent is. Tegen dat ik bijna beneden was, was 't jaar bijna voorbij en zaten ze boven in hongerstaking te wachten op hun grote frietpatatten.
Het moeilijkste was om weer naar boven te klimmen, want ik was zo moe geworden en mijn korte beentjes begonnen nog meer te bibberen en mijn lange vingers begonnen te krimpen van de slaaploosheid. Met de hulp van de buren ben ik toch boven geraakt, maar zonder die grote frietpatatten, want die waren ondertussen al rot geworden. Mijne pa had ondertussen al twee flink vermagerde koeien moeten slachten om te kunnen overleven, omdat ze het wreed beu waren van zolang te moeten vasten, terwijl ze al meer dan drie maanden in hongerstaking waren. Maar allé, ik heb dan toch mijn hoogtevrees overwonnen, door mij twee weken op te sluiten in een ouwe kleerkast, die nog op onze zolder stond en die juist boven onze diepe kelder was gebouwd.
Twee jaar later moest ik van mijne pa eetperen gaan gaan trekken in onzen grote boomgaard, die vol stond met hoge en lage bomen. Amai zeg, nog azo een verhaalke waar ge hoogtevrees van krijgt.
Toen ik in de schuur kwam om ne ladder te komen halen, kreeg ik voor mijne tweede keer hoogtevrees, omdat ik op voorhand wist dat die rechtopstaande fruitbomen zo hoog boven de grond stonden. Ik pakte diene ladder op mijne rechter zere schouder en ging met bibberende korte beeentjes en met trillende klampe handen naar diene grote boomgaard, waar al die grote en kleine fruitbomen op mij stonden te wachten. Ik moet u wel zeggen dat diene grote boomgaard maar 200 m verder lag hoor. Na een klein uurke kwam ik daar toe en zocht direct den kleinste pereboom uit waar er niet teveel eetperen aan te plukken waren, want ik was nog noe van drie dagen voorheen. Als ik op diene versleten ladder klom, begonnen de spurten één voor één te kraken en te breken, waarschijnlijk door de trilling van mijn korte beentjes zeker.
Er zat dus niets anders op dan in diene pereboom te klimmen, zonder aan mijn hoogtevrees te denken. Maar ja, als ge zoveel hoogtevrees hebt en ge moet dat even opzij zetten om aan een paar eetperen te geraken, dan is dat wreed moeilijk hé. Na 4 dagen te zitten nadenken, had ik toch besloten van in dienen pereboom te klimmen en mijn hoogtevrees even te vergeten. Met bibberende korte beentjes en met bevende klamme handen, was ik gereed om die aanhangende eetperen te plukken. Maar bij het aanraken van diene pereboom viele de takken en de eetperen op de grond, waarschijnlijk hadden ze ook hoogtevrees gekregen. Maar in feite vielen die eetperen op de grond van rotheid, en braken de takken van de zwaartekracht en niet van de trillende klamme handen en de bevende korte beentjes die ik nog altijd heb.
Maar één ding is zeker, mijn hoogtevrees is nu weg, omdat ik in diene perenboom niet meer moet klimmen.
't Is maar om u te zeggen, met of zonder hoogtevrees komt ge er ook wel hoor.
