Zeg me wie

Raad eens wie die boom daar heeft geplant
en wie dat wandelpad heeft aangelegd
Vertel me, wie heeft eerst dat schip bemand
Is hier dan niemand die dat mij eens zegt?

Wat ik hoor en alles wat ik zie
Alles wat ik proef en voelen kan
Zijn geen nieuwigheid of fantasie
Maar komen altijd van een vrouw of man
die iets verzonnen of creëerden
Waar wij nu nog van genieten kunnen
Die we ook niet kenden of vereerden
Maar wel erkentelijkheid gunnen

Naamloos werken in de wereld hier
Is ons aller lot maar niet getreurd
De mens doet hiervoor beter dan het dier
Zodat er zelfs iets idioots gebeurt

31/3/2010

31-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Joepie lente

Het is al lente in het bos,
De knoppen aan de twijgen zwellen.
Nu wil ik alle remmen los
en vlees voor barbecues bestellen.

Er rijdt een auto door het bos
de remmen van de wielen knarsen
Konijntjes vluchten voor een vos
Eentje had gedurfd de weg te dwarsen

Er loeren eksters in het bos
Ze moeten nu geen eten zoeken
‘t Ligt te rillen, levende smos
Zonder treuren, zonder vloeken

Er waaien haartjes over 't mos
van 't beestje dat niet meer kan eten
'n Konijntje minder in het bos
Jammer opgegeten, vlug vergeten

30/3/2010

30-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Volle maan

De volle maan die kijkt me aan
met wolken om haar ogen heen.
Heel even blijf ik zwijgend staan
en vraag me af waarom ik ween.

De maan is mistig en omfloerst
als het mysterie van mijn hart
dat ijlend achter feiten koerst
en nachten ziet als niets dan zwart.

De nevel streelt de maan haar licht
en verdoezelt al haar stralen.
Weldra is ze zelf ook uit zicht:
Iemand is ze komen halen.

De duisternis vertraagt mijn zuchten
en de maan verklapt me zacht:
elke ziel zeilt door de luchten
en verlicht van nu af aan de nacht.

Mijn lieve zus die kijkt me aan
met wolken om haar ogen heen.
Heel even blijf ik zwijgend staan
en vraag me af waarom ik ween.





29/3/2010

29-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Voor mijn zus Martine. Waarom moeten mensen sterven om verdiende aandacht te krijgen?








Standbeeld

Haar geliefde noemde haar een voorbeeld,
haar familie mist haar nu ze weg is.
Neen, ze ziet beslist nooit haar standbeeld:
't Wordt verspilde moeite nu ze weg is.

Haar collega's zochten naar de mooiste woorden
voor een toespraak die ons moest ontroeren:
De fijnste toespraak die we laatst nog hoorden
Maar die gestorvenen niet kan ontroeren

Haar foto's sieren nu de albums en de muren
en zijn opeens weer razend interessant.
Haar brieven zijn souvenirs die blijven duren;
al wat ze bezat wordt pijnlijk interessant.

Haar standbeeld, daar werd zij ook mee geboren,
net als dat van elke mens die nu nog leeft
Door oogkleppen raakte het evenwel verloren
en dook weer op, nu ze niet meer leeft.

26/3/2010　

26-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Niet doof

Zo stil
als je naast me zit te lezen
als het vuur zachtjes zingt
als de tv eindelijk zwijgt
en toch is het dus niet zo stil

Zo stil
als je naast me ligt te slapen
als de wind zachtjes ruist
als de luiken moeizaam kreunen
en zo is het nog echt niet stil

Zo stil
Als je weent om herinneringen
als ik luister naar de telefoon
Als de auto's voorbijrazen
en ik wil het niet meer horen

Zo stil
als ik zwijg over mijn zorgen
Als jij zwijgt over je problemen
Als we zwijgen over onze rust
dan is de stilte niet aan te horen




25/3/2010

25-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Weerzien

Jaren zijn verstreken
zonder bezoek van geliefden
uit mijn jeugd.

Het zijn jaren op een eiland
zonder aanlegplaats.

Maanden geleden
liet ik jou in de steek.
Ik liet je achter zonder woning
en we verloren alle contact
vier wintermaanden lang
Ik dacht dat alles over was.

Terug op de plek van ons afscheid
werden mijn verwachtingen
de waarheid die ik vreesde;
Voor jou was er geen lente hier

Zo leek het.

Drie dagen.
Zo lang duurde het
eer je ons kwam opzoeken
Smekend om een vlugge maaltijd

Een paar minuten
later lag je languit in de zon
Alsof je nooit was weggeweest
Alsof ik nooit was weggeweest

Mijn aarzelende hand aaide zacht je rug
en je spinde
en je spinde van genoegen.
Zoals alleen een kat dat kan


24/3/2010

24-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Dingen

Zo'n dingen zeg je niet,
zelfs als je ze denkt.
Sommige dingen zie je niet,
zelfs niet als men ze schenkt.
Welke dingen toch herken je niet,
tenzij het zaken zijn die je gedenkt?
Welke dingen bovendien waardeer je niet,
alvorens je ze uiteindelijk met spijt herdenkt?
Welke dingen, beste kerel, tolereer je niet,
tot op de dag dat concurrentie niet meer krenkt?

Alles waarover ik me schaam,
die noem ik niet bij naam.
Ik zou erover moeten zingen,
maar ik noem ze dingen.

Enkele dingen denk ik wel
Sommige dingen schenk ik wel
Andere dingen gedenk ik wel
Voorbije dingen herdenk ik wel
Maar de meeste dingen krenken mij.

Wel,

Ik zeg wat ik zie, en niemand herkent
de dingen die ik blijf tolereren.





23/3/2010

23-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Sinds mijn zus overleden is, blijven we met 7 jongens over



Zeven zoons

Zeven zoons zonder zus
zeven zoons zorgzaam zwijgend
zoals een siertuin zonder tuinder
zoals een siertuin zonder bloem.

Bedroefde broeders met de last
van wat ze onverhoeds heeft verrast.
Bedroefde broers die verstarren
in voorbije flitsen die verwarren.

Een bloem mis je als ze dor is
een bloem mis je als ze weg is.
Een bloem die je geen lessen leert
als je naar vroeger wederkeert.

Er vliegen vogels in de tuin
die door de nieuwe lente vliegen
en hun nestje goed verstoppen
voor de wandelaars die liegen.


22/3/2010

22-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

bij het overlijden van mijn zus








Voorlopig definitief afscheid

Toen ik jouw gesloten ogen zag,
deed ik even ook de mijne dicht.
En het was je glimlach die ik zag
die laatste keer in 't nieuwjaarslicht.

Op je schaduw viel een zwarte vlek
van voorbije stille dagen
dat we leefden snel en gek
en mekaar te weinig zagen.

Ik zocht naar warmte in je handen,
maar je vingers waren dood en kil.
Wat had ik graag je vuur doen branden
iets gegeven van mijn levenswil.

Je leek gereed om op te staan
en te vragen waar de glazen zijn;
of gewoon weer aan het werk te gaan.
Je kon niets meer en dat deed pijn.

Troost en steun en heel veel sterkte
maakten 't afscheid toch wat minder hard.
Men wenste dat het voor ons werkte
en wat zou helpen bij de smart.

Leegte, dat is alles wat er blijft:
waar je kwam en waar je leefde.
Toch is er iets dat bovendrijft:
het ideaal waarnaar je streefde.




19/3/2010

19-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

In veilige haven

Je hebt me nooit een ding gegeven
dat ik voortaan koesteren kan.
Niets dat ik de rest van mijn leven
kan gebruiken in mijn eigen plan.

Je licht verblindde soms mijn ogen,
de bundels toonden ons de weg
naar havens die we vinden mogen,
zonder schipbreuk, zonder pech.

Op je toren die de zee begreep,
wenkten spiegels naar de horizon,
die ijdel als een verre escape
niets anders dan bezwijken kon.

Toen de ochtend dan je stralen at
en je aandacht haast vanzelf verdween,
is het water even opgespat.
Je zei niet veel en ging toen heen.






18/3/2010

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

A Dieu

De dagen korten met de jaren,
de uren smelten in de zon.
Minder stressen, langer staren,
beëindigen wat ooit begon.

De nacht beroof ik van haar uren
om te winnen wat ik weer verloor:
Minuten stervend naast de muren
verzongen door een kinderkoor.

Het labyrint van kaarsjes dooft.
Wie was het die het doel verplaatste?
Ben ik een dromer die gelooft:
Geen enkel afscheid is het laatste.






17/3/2010

17-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

De levensreis

Een wielerkoers door weer en wind,
waarvan niemand het parcours verklapt,
waarvan niemand de bedoeling snapt,
waaraan niemand tegelijk begint.

Een loopwedstrijd naar God weet waar.
Een dwaaltocht zonder lamp of kaart:
soms te voet, per motor of te paard,
langs bloemen, liedjes en kaviaar

Een benji -sprong zonder weg terug,
zonder valscherm of telescoop
met goede raad en heel veel hoop
tergend langzaam ofwel vliegensvlug.

Een ruimtereis zonder kapitein
op een stuurloos schip dat slagzij maakt
en onverwacht uit koers geraakt.
Maar nooit kent men de aankomstlijn...

　

16/3/2010

16-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Epitaaf voor mijn zus

Ik moet aan jou denken
gans anders dan voorheen
en blijven bedenken:
Je liet ons plots alleen.

Ik kan je niet zoeken
want ik weet waar je bent
en ga je bezoeken
bij je graf daar in Gent.

Ik kom met je praten
al antwoord je niet meer.
Je hebt ons verlaten,
voorgoed nu, deze keer.

Je blijft op me wachten
aan de grens van de tijd
en doorleeft mijn gedachten
met vreugde en met spijt.

Je blijft in mij leven
en je drijft me vooruit
om verder te streven
tot ik mijn ogen sluit.

　15/3/2010

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

   als KSA-Jongknapenleider in 1966 te Zammel   (=F)




Jeugd

Het eerste dat ik bezat van waarde
was iets dat iedereen me benijdde:
de beste stuwkracht op deze aarde
die me langzaam voor een deel bevrijdde.

Iets dat veel van mijn kracht heeft opgeëist
en mijn tijd bezeten in bezit nam.
Ik zag het overal waar 'k heb gereisd,
geen plek waar ik ze niet eens tegenkwam.

De ene diamant slijpt de andere
en gaat er dan langzaam aan ten onder,
maar weigert hierdoor te veranderen,
want wat ben ik nog, als ik leef zonder?

Ik klamp me vast aan de vergane jeugd
en koester die door hieraan te denken
dat het fout zou zijn om met valse deugd
een and're zin in 't leven te schenken

 als dorpsdichter in 2007


15/3/2010

15-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

Mijmering

Hoor, een zwaluw tikt op de kalender
tot de bloesems van de foto vallen
en hun geuren vergeten worden.

Neem je snoeimes uit de koelkast
en warm het op in de zon
zodra je berouw verandert
In fierheid op je fouten.

Men beloofde je veel appelen
zonder zekerheid,
omdat je kalender misschien onvolledig is.




5/3/2010

05-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

03-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie

02-03-2010 om 22:40 geschreven door Frankie

Geen lucht meer

Water doet me leven
denken, kijken, spreken
schrijven, dichten, streven
mijn geloften breken

Vuur dat moet verwarmen
branden, koken, huilen
Vuur kent geen erbarmen
voor vuur kan je niet schuilen

Aarde brengt ze samen
leven ondanks ijs en as
Lang vergeten namen
zoals de mijne was

Water deed me leven
denken, kijken, spreken
Schrijven, dichten, streven
mijn geloften breken

　

1/3/2010

01-03-2010 om 00:00 geschreven door Frankie