(de nachtmerrie van velen: confrontatie met de leegte)



Kindermoord

De wieg is nu leeg
en ik weet echt niet
of dat kind ooit terugkomt.
Het is stil
want een kind dat er niet is
kan je niet horen wenen.

Al stoort het schreien niet,
de stilte stoort des te meer.

Men zegt me dat het kind
gisteren begraven werd.

Het is stil
want een kind dat er niet meer is
schreit niet om voedsel,
noch om een knuffel van de moeder.

Er ligt een beertje in het bed
maar niemand grijpt het vast,
of verliest het na een lange nacht
worstelen met de slaap.

Het is stil
want een kind dat nooit terugkomt,
daar heb ik geen woorden meer voor.

En  WAT indien het zo eens wordt met ons?
Heeft U zich al eens afgevraagd wat er omgaat in iemand zoals de ik-figuur van het volgend stuk?





Mijn laatste geheim

Ik ken het antwoord wel,
maar waarom zou ik moeite doen?
Ik zal wel te eten krijgen
en ze zullen me wel verschonen
vannacht
of straks na het middagmaal.

Ze denken dus gewoon
dat ik het antwoord niet ken,
maar als ik het zou zeggen,
zullen ze wel met me spotten
fluisterend
of straks bij hun thuiskomst.

En zelfs als het me zou lukken
hun het antwoord duidelijk
articulerend te verstrekken,
zullen ze het niet willen horen
morgen
als ze me hier vandaan halen.

Ik ken ze allen bij hun namen.
Ze waren gisteren veel jonger
en doen nu alsof ik sneller
ouder zal worden dan hen.
Alleen
ben ik eerder dan hen gestart.

Waarom zou ik moeite doen?
Ik zal wel een spuitje krijgen
omdat ik hun niet antwoord
op de vraag die steeds terugkomt:
waarom
ik opeens dement geworden ben.

Ochtendvlokken

Sneeuw dempt mijn stappen
als ik over het tuinpad
nader kom, tot bij de straat.
Ik duld met tegenzin
het agressief geraas van auto’s
spattend over een spoorlijn in de dooi
van eerder blank strooisel.
Alle lijnen zijn vervaagd
en doen me twijfelen
tussen oude selder
en vergeten prei.

Ik frutsel het koude nieuws
uit mijn brievenbus,
en schrik van mijn eigen sporen.
Ze negeerden brutaal 
dat hier een wanhopig wezentje,
zwartgevederd, en vrij
van enige adrenaline,
een laatste queeste ondernam
op zoek naar resten van de zomer.


Ik zie niet wat het doel
van de vogel was.
Alleen de richting en een snoer van passen
ontelbaar en radeloos.
Telkens drie tenen naar voren
hopend op morgen,
En één teen achterwaarts
treurend om wat was.

Ik leg mijn krant maar in de koelkast.

Liefde

Ik wil geen andere titel
voor een gedicht
dat over liefde gaat.
Precies omdat zij
de sterkste kleuren schept,
en unieke muziek
in de warmste weelde.

Het blauw achter de wolken
spiegelt in je ogen.
Rood knipoogt de zon
van de ene naar de andere vinger,
wijl je handen naar me wuiven.

Groene lijnen tussen
het grijs van de tegels
tekenen een kanten ladder
naar geluk, naar vrede.

Op het terras,
als jij je glas neerzet,
je knieën optrekt, en neuriet
om het kind te sussen
dat ik in je armen leg
sterven de schaduwen weg
onder mijn voeten.

Speelgoed op tafel

De telefoon antwoordt niet,
het hondje blaft nooit
en krijgt zelfs nooit te eten.
De auto staat nooit in de file,
Maar heeft voor mijn kleine peuter
de mooiste lichtjes
van de hele wereld.

Zijn wereld wordt groter
Met elk van zijn stapjes.
De deuren zijn hinderpalen
en de vensters zijn televisie.
De tafels hebben nu een bovenkant,
kasten een binnenkant.

De mensen nog niet.

FEL (Fraternité Egalité Liberté)

Broer, kom toch hier en loop met me mee,
weg door de duinen tot aan de zee.
Schop je schoenen uit op ‘t harde zand,
waar met schuim een  lijn is gebrand.
Klop dan de golven op tot bij mijn knie,
aai met je tenen de keien die ‘k zie
krimpen naar de horizon van rood,
wuivend wijl we roeien naar de dood.

Afscheid nemen aan de kim van de dag,
zwijgend over ons beider zelfbeklag,
zuchtend over ons dagelijks winstbejag,
wenend over wat nog steeds niet mag.

Juich dan, broer, als je kano niet zinkt.
Spat en spuit met wat je nimmer drinkt,
duik door de draaikolk en dan: verdwijn!
Teken op ‘t strand weer een nieuwe lijn.

Donkere kinderogen

De zon staat weer op deze ochtend,
elke dag iets meer naar links.
En ‘s middags piekt ze ook weer hoger
boven mijn fruitbomen ginds.

Maar ‘s avonds is het andersom
en blijft ze weer wat langer
schijnen voor mensen die verlangen
en smachten, immer banger.

De zon gaat onder, voor mijn ogen
die haar warmte kunnen zien
en haar strelende stralen kunnen voelen,
zoals voor die van u misschien.

Wie heeft nochtans die kinderogen
blind geslagen voor hun tijd
en staat bij onze Schepper daar boven
nu voor eeuwig in het krijt?

Wie en hoe en welke soort waarom
geven toch de ruimte of die zin
om te kwetsen, door zwakheid stom,
en te stoppen al van bij het begin?

Woorden

Er zijn woorden van troost en woorden van pijn,
die houden zich nooit ver van elkaar vandaan,
maar als de kwetsende woorden almachtig zijn
is dit een hard, kil en onmenselijk bestaan.

Er zijn woorden van liefde en woorden van smart.
Vaak liggen ze afgunstig bij mekaar op de loer,
en volgen ze d' onvoorziene grillen van het hart,
een keer discreet, dan weer uitbundig of stoer .

Er zijn woorden van vreugde en woorden van haat
waarvoor vaak hindernissen worden verstoten.
Soms is dat tragisch, een enkele keer brengt het baat
maar niet als onschuldig bloed wordt vergoten.

Niet aan scherven

Ik denk stilaan dat ik je wel ken,
al is er elke dag weer wat verschil.
Jij ziet er precies zo uit als ik ben
en blijkt zelfs te weten wat ik wil.

Zelden zie ik je hierheen stappen,
al kom je steeds trager naar me toe
dan ik naar jou, langs de trappen.
(ik voel me ook niet minder moe)

Je voorhoofd heb ik ooit gekend
met lange haren voor je ogen.
Ik heb leren begrijpen wie je bent
en nooit heb je tegen mij gelogen.

Je rimpels waren sneller dan de mijne,
althans, ik heb dat altijd aangenomen.
Ooit kwam ik er finaal mee in het reine
dat ze wel tegelijk moesten komen.

Ik reik je aarzelend mijn rechterhand,
en jij beweegt spontaan je linker.
Ik voel pijn zoals jij aan deze tand
maar jij kijkt toch een stuk flinker.

Droom jij ook dat wij morgenvroeg
weer samen onze snoet staan wassen,
en je me ontmoet in de zelfde kroeg,
waar we samen zullen gaan plassen?

Of denk je dat er een ochtend komt
dat deze spiegel ons beiden zal missen
dat het bruisen onder de kraan verstomt
en wij niet zo leuk meer kunnen bissen?

Ik vreesde dingen die ik nooit wilde zien gebeuren, denkend aan mijn kleinkinderen, en dan...gebeurt opeens iets verschrikkelijks in werkelijkheid in Dendermonde ...





Levensboodschap

.

Blank zijn de bladen in het boek van je leven
tot je ze beschrijven kan.

Zo lang ik je mijn steun mag blijven geven
en je nog begeleiden kan.

Ver liggen de grenzen in je eigen jonge wereld
die j' altijd verleggen kan.

Zo afgelegen als het einde van je eigen dromen
die je zelf verwerken kan.

Schoon zijn de liefdelichtjes in je warme blikken
die jij alleen me zenden kan.

Zo sterk als de wil om kranig te behouden
wat je alleen verliezen kan.

Duur zijn de offers die je voor idealen nog zal brengen
als je ze bereiken kan.

Zo hard als ontgoocheling in enkele boze mensen
die je dikwijls mijden kan.

Zacht zijn de nachten die je telkens weer herstellen
tot wie je blijven kan.

Zo heerlijk als de echo van je eigen stappen
die je liefste volgen kan.

Dit zijn de woorden die ik ooit zal willen zeggen
als ik ze niet meer zeggen kan.

Daarom wil ik deze woorden voor je schrijven,
zodat jij z' eeuwig lezen kan.

Ontstaan uit angst voor de toekomst... omdat men elke dag meer verleden heeft dan toekomst





Wellicht ooit nooit

Zullen jouw ogen ooit smart aanschouwen?
Zullen ze wenen om nutteloos verdriet?
Zullen ze lijden en breken door het rouwen
of bestaat dat in jouw nieuwe wereld niet?

Zullen je handen ooit eens roven of stelen?
Zullen ze slaan en kwetsen om te doden?
Zullen ze beschermend steunend schenken
en krijgen ze ooit vriendschap aangeboden?

Zullen je lippen ijlen of vloekend schreeuwen?
Zullen ze trillen om troostend te sussen?
Zullen ze krijsen met de hoogste meeuwen
en andere lippen vinden om zacht te kussen?

Zullen je voeten je naar dorre landen leiden ?
Zullen ze je elke dag dienen tot ’s avonds laat?
Zullen ze een weg vinden voor jullie beiden
waarover je eigen zon nooit ondergaat?

Zullen voor jou mijn wensen en mijn dromen
de sterren zijn die je wenken door elke nacht?
Zullen ze mijn angsten niet uit doen komen,
en zal je het doel bereiken dat op je wacht?