Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
08-06-2011
Ruzie van maan en zon
Volgend gedicht is 55 jaar oud. Ik schreef het toen ik 8 jaar was, in het 3de leerjaar.
Ruzie van maan en zon
Als de wereld juist begon waren er alleen de maan en de zon. Ze durven elkaar niet aan te raken de zon was te heet en de maan te koud, De zon waagde het met haar hoofd, maar oei, haar kaken! Ze had zo'n pijn en was nu zo benauwd.
De zon was verlegen en was het twisten moe. Ze zou het vragen, maar... maar hoe? Ze nam rijtuig en reuzeduiven die de kar moeten trekken En door de frisse natuur, waar eksters waren aan 't kwekken. Ze vloog met een kar, en als paarden had ze reuzeduiven, Naast grijze wolken, die de zon waren aan 't nawuiven.
Toen ze bij een witte wolk kwam, vroeg ze: hoe eindigt onze twist? Maar... maar, ze zei o helaas... dat ze het niet wist! Dan maar weer terug naar het paleis. Daaruit geraakte ze maar niet wijs. Wie zou ze het nu vragen? De sterre? Maar o, die woont zo verre!
Toen ze na een uurtje aankwam Klopte ze op de poort boem, boem, bam. Daar klonken de mooie stemmetjes van duizenden sterretjes. In het sleutelgat: knarsekarreknal En ze ging binnen met kar en al.
Ze liet het karretje staan, Om dan bij de sterre te gaan, Ze trad binnen in een lokaal, En had een vriendelijk onthaal. Ze ging zonder a of oe, Naar de sterre toe.
En de sterre zei:: Doe alles wat de maan zegt en dat er vrede zij. En ze keert vlug naar haar paleis terug. En de zon en de maan ziet men altijd tevreden aan de hemel staan.
het Roemeense meisje dat eenzaam ronddwaalde in Couillet... haar moeder was stervende in een verlaten uitgebrand pand
Andrea
Daar is een vrouw, ik ken haar niet, begrijp haar niet ze loopt weg
Mama waar ben je nu? Je had geen eten mee toen je gisteren thuiskwam je kwam niet bij me toen ik weende en de melkfles was leeg Mijn kleertjes zijn nat en je gaf er me geen nieuwe Toen ik aan je hand trok bewoog je nauwelijks en er waren rode strepen op je aangezicht Je sprak niet, lachte niet
Daar is die dame terug, ze lacht wel ze neemt me bij de hand maar ik begrijp haar niet
Een klad zon (op de natte muur geworpen) doet de damp hijgend en geluidloos kronkelen tegen de loden hemel (opgesmukt met een gespannen regenboog)
doet je ogen juichen je vingers trillen je mond openvallen je huid opfleuren
en de regen keert terug naar de wolken verblekend in de kerende stervende wind. Het zonlicht filtert zich door het raam naar binnen en de kaars in je handen torst een vlammetje.
Hier is niet inwisselbaar, niet met ginds en niet met daar, Wel wat hier is en niet daar wie eens daar was, komt naar hier, voor het werk of voor 't plezier.
Was jij niet daar, maar hier bij mij maakte dat mijn hart weer blij dan dacht ik meer aan ons en wij alles draait dan om ons heen geen van beiden blijft alleen
Sterren, manen en planeten overal moet men het weten zing erover, slaak je kreten heb me lief, geniet van 't leven veel te krijgen, meer te geven
Vandaag geen ochtend en er komt beslist geen ondergang zelfs niet van de zon sinds de nacht zich verstopt heeft achter de straatverlichting die ook door jou betaald wordt.
Als ik een klok vind die het eens is met de hoogte van de zon met de lengte van elke schaduw (tenzij die zich verschuilt in de mist van de maïsvelden weggeworpen ver van speculatie ontdaan van bijbedoelingen) dan zet ik die even stil om te rusten van het eeuwig tellen en het dwingend sturen van de dingen.
Ik zie ogen die zien, kijken, zoeken, staren. Ik zie ze wel, maar kijk er niet naar, want ik zoek geen oogcontact.
Ik zoek in de rekken van de grote winkel,
Ik zie honderden ogen, evenveel benen, voeten
evenveel handen grijpend in de rekken, evenveel ogen die zien soms kijken, zelden staren, altijd zoeken, speuren tot ze in de vele winkelrekken vinden wat ze zoeken
Weet je nog, toen ging het zo en wat ik heb meegemaakt ! Neen, dat vertelde ik nog niet O, waar heb je dat gekocht? Ja mijn knie is weer ok! Mijn favoriete wijn Die doet nochtans zo veel aan sport Nog één schep, graag Hoeveel vraagt die voor dat huis? Zijn vrouw had al twee kinderen maar dat komt door de schuld van de Arabieren Neen dat is goed op temperatuur Ja, die deur mag dicht Staat je auto op de parking? Ik heb amper twee jaar gerookt Geef me nog een klein stukje, graag Dat heb ik uit Spanje meegebracht Mijn man heeft dat nog geïnstalleerd Heb je dat zelf gebakken? 's Avonds drink ik zelden koffie Dankjewel, ik dacht er niet meer aan
Ik wil echt geen passieve mossel zijn die golven, stormen moet trotseren zonder aan de actie te participeren zelfs al ben ik onaanzienlijk klein.
Wel een kano die zijn weg zelf baant in 't schuimend kolkend woeste water naar de rust van zangerig geklater, waar de zonnebrand versuft in taant
Als galjoen dat zoekt naar nieuwe streken, over routes die nooit eerder zijn verkend om t' ontdekken wat nog niemand kent zou ik zien wat nooit eens werd bekeken
Later wil ik cruisen met veel lieden naar de havens langs de oceanen van Romeinen, Noren en Spartanen om reële dromen aan te bieden
Ik zal uiteindelijk een mossel zijn die zeilers, schepen ziet passeren en aan niets hoeft te participeren, tot ik in mijn zwarte schelp verdwijn.
Een jaar is lang, als je wacht op wat er nu nog niet kan zijn en waarnaar je verlangt omdat je het mist, en alles wat je hebt en bent hierdoor zonder waarde lijkt.
Een jaar is kort, als je vreest dat wie en wat en hoe je bent en waarvoor je bang bent, omdat je vasthoudt aan alles wat je hebt en bent, en het meeste waarde heeft.
Wie is dat met die bril in dat witte hemd? Het was wellicht familiefeest, dat zie j' aan al die glazen. Was het soms bij tante thuis of in een feestzaal van het dorp?
Hoe heet die dame toch, ze woonde op de markt en heeft haar huis verkocht, twee maand voordat de Duitser kwam. Ik denk Marie en dan nog iets: ze had de zelfde naam als de vrouw van de bakker naast 't café.
Als ons moeder hier kon zijn, ze zegde 't ons meteen.
Toch vreemd dat er hier geen kind op staat, 't was zeker zomer of toch goed weer en de jongens speelden buiten.
Ze moesten op de achterkant altijd de namen schrijven dan zouden wij daar toch naderhand niet naar moeten zoeken
Wie is dat met die foto en dat witte hemd? Toch jammer dat er niemand is die nog die man herkent.
Zo onbereikbaar ver van mij als de scheepjes aan de horizon zo onhaalbaar in het leven zijn de dromen van de jeugd de verlangens van de liefde en de tranen die in 't donker van de nacht de grijze haren op de lakens kleven
Zo zeldzaam is de troost van die ene fantasie gesproten uit het juiste kiezen op de kruispunten van de lange voorbije dagen zo kort verschrompeld in 't geheugen van de winnende glimlach vol triomf om die ene stap vooruit op weg naar een verre kim die halsstarrig wijken blijft tot de hemel het begeeft
Nog maar eens een babyboomer in zijn eerste huisje
Gevoed dank zij wat bonnetjes omdat de melk niet te betalen was, als hoop van grootoma, nog wat in leven net toen de vrede drie jaar oud was.
Onbewust van wat kwam en wat toen komen ging, alsof ook weer een interbellum aanbrak
Onbewust van het lidmaatschap van wat men een halve eeuw later de babyboomers zou gaan noemen.
Exponent van hoop, geloof en liefde die nog straffeloos konden gepromoot worden in de heilige Kerk van paus Pius twaalf van Rome, ver van bed, werk en zin voor realiteit.
Gevoed dank zij de nonnetjes omdat de dokter niet te betalen was.
Als je weet wat je voelt, zoek je best naar het waarom en het hoe,
want wat je voelt, laat je dingen doen waarvan je soms te laat weet dat je beter had moeten weten, en niet moest doen wat je deed of het anders hoorde te doen omdat je het nu beter weet.
Als je zoekt te weten hoe je je kan voelen bij het zoeken naar gevoelens, dan weet je dat dat gevoel zo ongrijpbaar is als de noodzaak te eten, slapen, lief te hebben.
Als je niet doet wat je weet wat je hoort te doen, weet dan dat wat noodzakelijk is eerst komt, dan voel je wel dat je het goede doet.
Voor Wouter Weylandt, die ons nog maar eens doet beseffen hoe broos het leven is
Kaartenhuis
Het mag niet waaien, en je handen mogen ook niet trillen.
Een portie strategie, een scheutje geluk wat goede raad en stuk voor stuk goede kaarten,
je kan aan de slag en mag genieten van succes zolang de metingen kloppen met het plan zelf vooropgezet of aanvaard ondanks alles. Als het kaartenhuis maar groeit als je je adem maar kan inhouden als je het maar niet uit moet proesten als je maar groot genoeg bent en als het maar niet waait.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
