Jammer dat veel mensen aan zelfoverschatting lijden.

Pas als ze het einde voelen naderen, beseffen ze hoe beperkt, eindig en onvolmaakt ze zijn.

De wetenschap corrigeert zichzelf voortdurend, en is dus nooit 100% betrouwbaar.

Terug naar wat ik vertrouw.

Terug heen en weer





Welke ogen moet ik hebben om U te aanschouwen,

als zelfs het dagelijks zonlicht mij al snel verblindt,

als de hoogste bergen hier niet eeuwig blijven staan,

als alles wat wij maken uiteindelijk moet vergaan,

als de mensen, dingen, dieren die ik ken rondom mij

blijven herhalen: wij en jij, alles gaat allemaal voorbij.




Geef mij oren die Uw stem blijven onderkennen

in het gedaver van de wereld die het geworden is,

met het perpetuum mobile dat geen moment kalmeert

en de stilte tot iets buitenaards heeft gereduceerd;

met de blijde zang van vogels is het haast gedaan

als de daver van stormen het hebben verslaan.




Waar is de geur van wierook heen gevlucht

en de ijle smaak van levend zondagsbrood?

Ik blijf maar zoeken in de vale ochtendsmog,

in de overvloed van hevig commercieel bedrog

ik word wanhopig in de oude kerken zonder kruis

en zoek een toevlucht, maar ik vind geen huis.




In dit leven blind en doof voor wat wordt gevraagd,

omdat carpe diem mijn gemakzucht vrolijk maakt

zucht ik hoopvol zoekend met verlamde kracht

in het besef dat u er eeuwig bent met al uw macht

leg ik mijn ijdelheid en mijn zwakte voor me neer,

neem afscheid van mezelf en groet de Heer.





27/3/2019

27-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Soms vraagt een mens zich wel af:
Waarom ik wel en de anderen niet?

(in plaats van: waarom altijd ik?)

.
Vergelijkbaar met het bezoek van een roofdier aan een kippenhok.



Weer op stok

Mijn zussen hebben het niet overleefd

op enkele gezonde kwieke dames na;

samen hadden we 't voortbestaan nagestreefd

en met hen ben ik blij dat ik nog besta.


Het was een winderige donkere nacht

vol van koude tocht en nog meer regen,

dat we zijn bezoek niet hadden verwacht,

want daar zijn we eensgezind allen tegen.

De schim kwam nader zonder geluid,

de schaduw schoof doorheen de duisternis;

twee ogen kozen de slachtoffers uit

volgens de traditie van de wildernis.


Twee rijen tanden in het maanlicht wit

hapten links en rechts in 't wilde weg;

er droop al maar meer bloed van dat gebit

als er eentje te dichtbij was, had die pech.


Veren dwarrelden rond de kop van de wolf.

Alleen ik was daar perplex alleen gebleven,

als een mens gespaard door de kankergolf

bleef ik verbaasd in leven. Nog even.


18/3/2019

18-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

De secondenwijzer van mijn wandklok klimt elke minuut met meer moeite naar omhoog, terwijl de andere twee wijzers traagjes meegesleurd worden. Als de snelste wijzer  stilvalt, volstaat het een nieuwe batterij in de klok te stoppen om de juiste tijd te kunnen blijven aflezen...Als ons hart stilvalt, evenwel...



Als de klok stilvalt



Van boven naar beneden,

tot aan het cijfer zes,

en dan schijnbaar zonder reden:

het aftakelingsproces...

Omhoog voorbij de elf,

stikkend naar de top,

hakkend op zichzelf,

vrezend voor de stop.

Dan valt alles stil:

minuten en uren,

niets dat draaien wil,

niets blijft duren.

En op je gemakje

zijgen de zorgen opzij

met in het kleine vakje

een nieuwe batterij.

Nochtans, zo simpel

is het met je leven niet:

je draagt trots je wimpel

tot je 't einde ziet.

Geen hokjes in mijn lijf,

geen zekerheid voor mij;

als ik in beweging blijf,

gaat niets nog ooit voorbij.




13/3/2019

13-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

WARNING

Als men 70 jaar lang in de overtuiging leeft dat kanker alleen de anderen treft, en dan opeens zelf ermee geconfronteerd wordt, is men dankbaar dat alles positief verloopt, en dat men als het ware een 'nieuw' leven kan beginnen.

Lieve lezer,

AUB OPEN JE OGEN EN LEES, zelfs al schrikt kanker u evenzeer af als mij!

Gesproten uit eigen ervaring



De kanker-rap

Deze vreemde tekst is een ongewone hap, 

want het leent zich tot een hedendaagse rap.

Niet bepaald de muziek waar ik van kwijl

rap-muziek heeft voor mij geen stijl. 

Het zijn woorden zonder melodie

voor rijmelaars zonder fantasie.

Maar kanker is net zoiets dubbels

verraderlijk vals als een fles bubbels.

Zolang het je niet zelf overkomt

Kan je zeggen : ik blijf gezond.

Als 't incognito schuilt dan lijkt het lief

maar wordt onverhoeds agressief.

Daarom blijf ik op mijn hoede

uit angst voor die plotse woede.

Houd de kanker maar te vriend

al heeft die dat nooit verdiend,

en kan je zelfs dan nog dolen:

ergens zit dat beest verscholen;

zoek zijn allereerste sporen,

anders heb je de strijd verloren.

Dan zit je in de hoogste nood,

niemand immers wil snel dood.

De trein rijdt immers altijd door

en je waant je op het juiste spoor.

Van groen naar rood springt het sein,

maar je geniet verder van de wijn,

je hebt het oranje licht gemist

en bent op weg naar de houten kist.

Maar eer je hopeloos verloren raakt

kan het dat er iemand over je waakt,

dan start je tijdig de harde strijd

zodat je niet voortijdig overlijdt.

Misschien is het de wetenschap

maar dat ontken ik in deze rap,

die reikt alleen de helende hand

en houdt nog even je leven in stand.

Misschien is het iemand die je bemint

zoals een moeder doet met haar kind,

misschien is het een hogere Macht

die je vasthoudt met zijn kracht,

En kom je aan in dat ver station,

dan wil je reizen in een luchtballon

om te vluchten weg van het drama

en je toekomst wordt als een panorama

en zie je je leven als een kaart

waarop je een nieuw traject ontwaart: 

via een lichtend smal maar veilig pad

waar alles naar waarde wordt geschat

10/3/2019

10-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Als kind maakte ik het mee dat een arm vrouwtje uit mijn straatme aansprak.ik was aan het rondfietsen in de tuin, en ging afgevallen fruit oprapen om haar te geven.

Veldrit in mijn tuin

Putten en hopen zand:

daar te fietsen is mijn eigen land

en dan crossen naar het ijzeren hek:

ik vond het heerlijk, echt te gek.

Vrij van trappers in 't centrale stuk

met de beide benen in de lucht,

voor de wespen op de peren erg beducht: 

ik reed ertussen, ik reed ze stuk.


Van de wijngaard onder glas

naar de struiken in het gras

langs de muren die trillen

zolang de machines daveren willen.

En dan staat daar die sjofele vrouw

op de stoep aan de andere zijde

ik geef haar valfruit en maak haar blijde

omdat ze krijgt wat ze hebben wou.


6/3/2019

06-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Tita

Aan de ketting in een plankenhok,

eenmaal daags een bordje met een afgekoelde brok, 

maar als je rende door het gras

leek het wel of heel de tuin de jouwe was.

Samen zijn we na de oorlog opgegroeid

uren hebben wij wild gespeeld en gestoeid.

Alleen als er vriesweer was en guur

mocht je binnen naast het vuur.

En lag ik uitgestrekt neer als dood

dan legde je op mijn rug je sterke poot.

Je was een schaper, een lieve hond

bij wie ik de eerste vriendschap vond.



5/3/2019

05-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Tijdens de weken voor mijn intrede in het ziekenhuis bestierf ik het van angst. Samen met mijn vrouw reisde ik de dag tevoren naar Lourdes Oostakker.

Daar vond ik de rust en de gelatenheid terug. Na een rustige nacht kon ik met een gevoel van veiligheid naar het hospitaal.
Dank, Onze Lieve Vrouw! Waardevoller dan louter autosuggestie...

     



Moeder van ons allemaal

Dag Maria die ergens aan mij denkt,

Wees gegroet Maria

uitverkoren zonder wedijver of verdienste

vol van genade, de Heer is met u

bij God, levend aanwezig als elk ander mens,

gezegend zijt gij boven alle vrouwen

en als vrouw de meest hoogstaande,

en gezegend is de vrucht van uw lichaam, Jezus

als moeder de meest bevoorrechte

omdat Jezus zelf uw zoon is 

Heilige Maria, moeder Gods,

Aldus zijt gij de moeder van God zelf

die wij door u kunnen ontmoeten

en leerden kennen.

Bid voor ons, arme zondaars

Omdat wij Zijn boodschap vaak negeren

zijt gij het die voor ons blijft bidden

nu en in het uur van onze dood, Amen.

zolang wij leven

en wanneer we sterven.

Zo zal het altijd zijn.

N.B.: Dit is dus mijn versie van het weesgegroet

02-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

     
     Uit erkentelijkheid voor de liefde waarmee mijn vrouwtje mij omringt en omringd heeft

     voor en nà mijn operatie, schreef ik volgende gedicht, dat mijn geluk probeert te beschrijven

     in alledaagse maar zo waardevolle dingen.



  


Bij jou
bijou

Als ik je voetje voel tegen de holte van mijn knie

draai ik me om en ben blij dat ik je zie,

je hoofdje warrig sluimerend in het warme duister;

de dag begint met zacht zo lief gefluister.

De koffie pruttelt beneden

ik strek mijn stramme leden;

ontbijten is nooit doodgewoon

met jou is het dubbel schoon

zoals de bloemen in de vaas

een broodje platte kaas

de zon op je haren

je lieve gebaren;

de ochtendkrant

uit je ranke hand

een liedje op de radio

dompelt mij in stereo

en als de zon de kamer vult

en je wimpers vederlicht verguldt

je gebakje vandaag weer heerlijk smaakt

en elk woord dat je spreekt mij zo innig raakt,

dan  weet ik dat geen vuur ter wereld mij meer kan verwarmen

wanneer ik dankbaar tot rust mag komen in jouw armen.



1/3/2019

 

01-03-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

     Wegens een dringende radicale prostatectomie was Frankie een paar weken van de kaart.

    De revalidatie komt stilaan op gang, en opnieuw worden in de nabije toekomst de blogs in de een of andere vorm weeropgestart.

Het besef dat ik na een zware operatie als het ware een nieuw leven mag beginnen, doet me dankbaar volgende tekst schrijven: kanker kan overwonnen worden, er is een deur in de muur.










Muur #2

Kanker is een muur waarvan je vreest dat je er niet over kan.

Een muur die je niet wil zien in het woud van dagelijks leven,

van sleur en zorgen om morgen

zeker van het antwoord op de vraag of er ooit nog wel een morgen komt.




Vorig jaar sprak een oude dame in de supermarkt mij aan,

ze wou dat ik bijdroeg voor het onderhoud van de muur

en ik kocht de bloem die ze me toonde

niet beseffend dat ik een aantal weken later voor die muur zou staan.



Van muren weet je doorgaans dat het niet de uwe zijn

en dat de natuurwandeling in de zon geen einde kent.

En als de confrontatie je overkomt

ben je overgelukkig dat er een deur is en dat die opengaat.


28/2/2019

28-02-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Een paar dagen na mijn operatie had ik onverdraaglijke pijnen toen ik op het toilet zat. Ik baadde in het zweet en duizelde. In een flits zag ik het spiegelbeeld van mijn vertrokken aangezicht, en in een flits herkende ik dat van mijn eigen vader, die 14 jaar geleden enkele dagen voor zijn overlijden veel pijn afgezien heeft.







Vader

Papa, ik heb u verleden week na veertien jaar teruggezien,

uw aangezicht vol pijn, uw blik die afketste op mijn eigen ogen.

Papa, wie dit leest beschouwt me als een gek misschien,

maar hier voel ik best wat wij samen hebben en vermogen;

ondanks oude rimpels dieper trekkend in uw ziek gelaat,

over wanhoop als men twijfelt of de ochtend nog zal komen,

als men omringd wordt en zich toch zo eenzaam voelt,

over weten dat alleen bidden uitkomst biedt voor alle dromen,

en de warmte van verlangen langzaam en zeker killer koelt.

Papa, ik heb dit beeld al vaak opnieuw teruggezien,

u herkennend in de spiegel, starend naar mijn hoofd,

en ik besef met weemoed meer dan ooit dat sedertdien

 niets dat ik van u ontvangen heb, al  werd weggeroofd.


27/2/2019

27-02-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Postbellum blues

Neem de peddels van het strand.

Raap de blaadjes op, verspreid op Campo Santo.

Schik de kwallen op een rijtje

en sorteer dat alles in de juiste container.

Haal de bedelaars uit de brievenbus

en zoek een spaarpot die zingt

van de stoomboot en de zwarte knecht.

Geef het woord aan groene monsters

maar sluit de deur van de zaal.

Spit je vaders gazon zorgvuldig om

en verwijder elke doorn zonder rozen,

want als die bloeien als dichtbije sterren

Gaan onverhoeds de klokken luiden.



22/1/2019

22-01-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Toen ik niet wist hoe de operatie zou aflopen, deed de angst mij vrezen dat ik het allemaal niet zou overleven. Ik dacht toen aan mijn zus, die 10 jaar geleden overleed. Ik hield rekening met de mogelijkheid haar daar terug te zien.

Luchtspiegeling

Zusje, ik kom
Ik kom naar waar je wacht
Je wacht wel want ik vind je wel
Wil je toch nog even wachten?



Zusje, ik ken je
Ik ken je van toen ik vergeefs
op de komst van een broertje wachtte,
Maar die kwam talrijk en later.



Zusje, ik mis je
Ik mis de tijd dat ik je wou missen
En niet wist dat mij niets ontbrak
Omdat ik een zusje had.




Zusje, ik ga
Ik ga waar jij aanwezig bent
Want sinds je ging zonder afscheid
Kijk ik vaker door de spiegel.




20/10/2019

20-01-2019 om 00:00 geschreven door Frankie

Onlangs vierde Frankie feest, in mineur. Tien jaar ouder, tien jaar creatief proberen te zijn, en vechten voor meer denken, voelen met een hart en met gezond verstand.

Dit poëzieblog bestaat nu tien jaar.

Begonnen als een verzameling van gedichten die ik gedurende 40 jaar laten rijpen had in mijn geest, nu een weergave van wat het kon geworden zijn,indien mijn prioriteiten (gezin en werk) niet al mijn tijd hadden opgeëist.




Meer dan 1100 gedichten, over mensen en over de vragen van hun korte leven: over vreugde, verdriet, feest, rouw, angst, geloof en wanhoop, zoals ik het zelf ervaar, maar vooral zoals ik het verwoord in een spontane stortbui van woorden, gedachten, gevoelens en tegelijk liefde voor de vormgeving.

Dank aan al mijn lezers, de oude getrouwe én de jonge nieuwe!

07-10-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Labyrintgewijs

Van tafel naar kast, van stoel naar tribune,

even omlaag naar een vermolmde keldervloer

of omhoog naar een beschimmeld gladde zoldering,

elk jaar een gewaagde sprong, dagelijks eveneens,

niet wetend bij voorbaat hoe lang het springen duurt,

bij elke ademstoot

bij elke ademnood,

verward nog niet, argwanend daarentegen, bezorgd bovenal

genietend, vol vrees voor wat komen kan,telkens opgelucht

wanneer het evenwicht hersteld wordt na de sprong, de stap,

soms heel omzichtig, de weg naar succes vermijdend

en opteren voor leven

streven zonder beven

zodra de klokken luiden, de rookpluim stottert en sterft,

blijkt dat het springen niet opgehouden heeft, nooit,

alleen springt er eentje niet meer mee, nergens heen,

ofschoon Golgotha een optie is, na de Kalvarieberg.

6/10/2018

06-10-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Goodbye vaarwel

De schreeuw is niet alleen een schilderij,

het is getransformeerde pijn uit de krochten van het hart.

Gejuich lijkt lafweg op bedriegerij

gelijk een leeggeroofde  goudmijn die verbeelding tart.

Verdriet brengt geluk in balans

alhoewel rechtvaardigheid al te zeer afwezig lijkt te zijn

als het herkend wordt als een kans

om uit de onverschilligheid te vluchten naar nieuwe pijn.

Het leven is geen verstopte trechter,

geen duister labyrint, geen applausmurw tv-programma,

een trap naar Eden lijkt veel echter,

en wie je bemint, is thuis in een ongebreideld gamma.

Niemand kan je uit je krochten redden

als je weigert het bos te zien en niet wenst te bewegen.

Lege kamers, stoelen en bedden

zijn gewoon een onewayscreen, een uitzicht zonder zegen.








30/7/2018

30-07-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Het Eden van heden

Er zitten vliegen op mijn dromen

en mijn bucketlist is zoek geraakt

eer ik er kon aan beginnen.

Ik verdenk mijn hart van wanhoop,

frustratie en teleurgestelde wensen

waar kurkentrekkergewijs

de wormen van de afstand

tunnels door boren. Hoe zijn ze hier gekomen?

Er was euforie en er was kuddegeest,

 Er was hemel op aarde

en zon doorheen de nacht.

De kinderen wilden nog verhalen,

doch ze verlieten mij voor gekke herders

die uiteindelijk de rekening presenteren,

en hen doen geloven dat het geen motten zijn

die knagen aan het feest van Eden,

wel vlinders die nooit vergaan.



14/6/2018

14-06-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Kruisweg

De klok tikt en herhaalt zichzelf,

de klokken luiden en beamen.

Ze horen en werken samen.

Een haan kraait en niemand luistert,

Niemand ziet van waar de wind waait,

Alleen de windhaan blijft maar turen

Tot de halve maan hem daar verjaagt.

Mijn moeder volgt de kruisweg

In nog hoogstens zeventien taferelen

Ze sleept haar  vermoeide  voeten voort

Voorbij elk kruisje dat vol twijfel overblijft

En als ze met een zucht de deur sluit, is het kruis weg.


13/6/2018

13-06-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Appelsap

De tulpen drogen de krokussen achterna

en de botten van de rozen barsten.

Elk blad wedijvert met het ander groen

en weigert te verklappen

welke vruchten zich verschuilen in de langere dagen

van de laatste lentemaand.

En als de nachten de hitte van de zon verraden,

de dromen van de zomer meer licht gaan vragen,

loopt het sap langs mijn mondhoek naar mijn kin,

einde van het begin, aanvang van de rust

verlamd en ontgoocheld

om de regenvlagen.



18/5/2018

18-05-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Wissel van de wacht (op de hoogte)






Toen ik op de berg stond 
zag ik dat deze top nog lang de top niet was. 

Het kruis van de toren steeg de wolken voorbij 
en voor de eigendunk van eendagsvliegen week elke poging 
om hoogte te winnen 
al was ik er op.


Voortaan kijk ik naar valleien

en koester mijn geduld 
waarmee het wachten wordt beloond 
zodra erosie van tendenzen, meningen en propaganda gletsjers vol voorbije dogma’s 
doet stollen in alluviale vlakten 
waar alleen krokodillen zich kostelijk amuseren.




12/5/2018

12-05-2018 om 00:00 geschreven door Frankie

Straks gedaan

Wolken voor de zon, maar we rijden naar de zee.

Je auto staat in panne, maar je kan met ons nog mee.

Het bloed is op, transfusie kan niet meer;

Je wandelt weg, want buiten is ’t goed weer.

Gedichten zijn ouderwets en uit de tijd

als je met de slaven van de oppositie vrijt.

Rijmen lukt nog amper,

zucht mijn muze schamper

en ze reikt me met een knipoog een half geopende oester aan:

Slurp maar, dit is leven, lach eens, want het is gedaan!



29/4/2018

29-04-2018 om 00:00 geschreven door Frankie