|
Wachten
als een kind dat steeds ouder worden wil
tot de verloren tijd zijn nachten kwelt.
Het maakt je jonge dromen grauw en kil,
alsof je opa weer wat uit zijn jeugd vertelt.
Wachten
als een echtpaar dat naar een kind verlangt
en de kalenders in een kist vergeet,
zodra een andere aan de schoorsteen hangt,
die de tijd verorbert en dromen eet.
Wachten
als een grijsaard die de ochtendzon begroet,
wetend dat al te snel een nieuwe avond valt
en na de middag loom een dutje doet
terwijl 't verkeer hard door de straten knalt.
Wachten
als een schip dat op 't perron verschijnt,
een fiets die door de ruimte banen trekt
een afstand die krimpt en dan verdwijnt,
een zee die droogt omdat de bodem lekt.
Wachten
als een lamp die klaagt over weinig stroom,
een diepe zucht die blaast van noord naar zuid
een glimlach, restant van een wilde droom
verdwaalde hemelse geest, die nodigt je uit.
24/7/2009
|
.
.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
