Vanuit Niort is het een niet te lange, ontspannende rit naar de Landes,

langsheen Bordeaux, tot bij de Basken.

Het hotel is makkelijk bereikbaar, mits een lange U-bocht op 400 meter van de autoweg.

De avond brengen we grotendeels en aangenaam door in restaurant

“Aux Pigeons Blancs” in het centrum van Saint-Jean.

Een gezellig ingericht Baskisch restaurant, met een lekkere en gevarieerde keuken.

Het hotel, eventjes buiten de stad, is zeer modern ingericht.

Alles ligt op hetzelfde vloerniveau, en geschikt voor boeking via zelfbediening,

voor degenen die lang onderweg zijn.

Het ontbijt blinkt niet uit door zijn overdreven keuze.

Hoe dan ook, we zijn goed uitgerust, en we kunnen de nabijheid van de zee ruiken.

De wagen laten we voorlopig op de privé-parking van het hotel.

Een stevige wandeling tot in het centrum van Saint Jean langs de kust

is wat we gaan doen.

Enkele honderden meter volstaan om de kustlijn te bereiken.

Er is een wandeling bewegwijzerd, de “Sentier Littoral”, het kustpad.

We gaan eerst tot vlak aan het zilte water
om te controleren of de Golf van Biskaje er nog ligt
(“Viscaya” zeggen en schrijven de Basken,
want een B of een V klinkt toch hetzelfde).

We voelen ons intussen goed thuis bij de
Zuidfranse inboorlingen. We verbleven enkele
jaren geleden al eens drie nachten in Bayonne,
en verkenden zowel de kust als het binnenland.
Ook in Saint Jean hebben we eerder al onze
Belgische stappen neergezet.

Deze zee, soms ook de Golf van Gascogne genoemd,

is hier prachtig en overweldigend.

Als ze blauwer zou zijn, dan kon ik me terug in Hawaii wanen.

De golven beuken met een oorverdovend geluid tegen het strand

en de rotsen. In de achtergrond zien we Spanje liggen.

Het wandelpad is keurig aangelegd en onderhouden,

en geschikt voor krampachtige senioren,

want op verschillende plaatsen

staan rustbanken. Drinkplaatsen zijn heel schaars

of onbestaand,zoals gewoonlijk in Frankrijk.

We zullen dan maar zelf in de stad vloeibare voorraad indoen.

Gelukkig heeft Greta haar groene boodschappentas mee.

Bij deze wegwijzer steken enkele vragen en bedenkingen de kop op.

Om te beginnen moet je hier bijzonder opletten voor

vijf vallende stenen.

Waar en wanneer ze zullen vallen is niet geweten.

Naar links vervolgt de Sentier Littoral, het kustpad.

Als je rechts kiest, dan volg je een andere weg,

de Chemin Sans Issue, een weg zonder uitgang,

maar mét panorama.

De WC is 300 meter naar links, wat ver is.

Indien de nood heel hoog is, is er nog plan B.

Op 100 meter afstand heb je dan een alternatieve,

iets minder elegante oplossing.

Dat de golven hier serieus te keer gaan, wordt ons nog

maar eens duidelijk.

Planksurfers beoefenen hier ten volle hun machosport.

Aan de linker schuimende golf zijn er enkele aan het proberen

recht te komen. Rechts daarvan, in het midden van de foto

zijn er nog een paar zwarte stipjes, dat zijn hoofden van surfers

die in het water de goede golf afwachten.

Een eindje verder komen we een surfer tegen,

die uit het water is gekomen. De reden is duidelijk.

Door het beuken van de superhoge golven is zijn plank

doormidden gebroken. Ik heb wel een dubbel gevoel

bij het nemen van deze foto.

De surfer lacht begrijpelijk eerder groen voor de foto,

temeer omdat het volgens eigen zeggen

al zijn tweede plank is die deze week naar de haaien is.

P.S. Is er iemand die weet wat de haaien uitrichten

met al die gebroken planken?

We zetten de kustwandeling verder langs mooie
en ruige landschappen, zoals dit bos op de rand van de zee.

Onderweg komen we ook wat bewoning tegen, en een riviertje

dat hier in de zee terecht komt.

Er staat zelfs een bord “Snackbar, Restaurant Oceanic”.

Het blijft bij een bord. De zaak zelf is uiteraard gesloten.

Kijk wie of wat hier zit in het riet! Een karekiet?

We weten het niet. En bijna niemand die het ziet.

Het kustpad slingert zich tussen grasvelden en bosjes.
Het weer is weer fantastisch bij de Franse Basken.

Hier en daar heeft de machtige Golf behoorlijk grote gaten geslagen

in de kustlijn, en kleine baaien doen ontstaan, waarin het water zijn kalmte terug vindt.

We passeren HOTEL & RESIDENCE “La Réserve”.

In Knokke-Heist is er een filiaal.

Vandaag is het zondag, de dag van de Heilige Mis.

Dank zij de Voorzienigheid vinden we op onze weg het

volmaakte gebedshuis om te voldoen aan onze religieuze behoeften.

Het is een typisch Baskisch gebouw, in dezelfde stijl van de lokale woningen.

Nu we het toch hebben over de Baskische huizenstijl,

moet je eens kijken. Zoals je weet vind je recht tegenover

elke kerk of kapel een bakker en een café.

In Frankrijk is dat alleen een bakker.

Deze bakker hier had wel een probleem: de naam

die hij wou gebruiken was te lang (of zijn paaltje is te kort).

Hij wil eigenlijk vermelden: Bakkerij “Krokante Zak”,

maar door plaatsgebrek heeft hij zijn tekst moeten inkorten.

De heerlijke wandeling leidt ons ook langs brokken natuur

met prachtige bloemen, vooraleer we aankomen in de stad.

Op het kaartje komen we van rechts, en zijn we nu op een knikpunt

in de wandeling.

Het laatste stuk dalen we af naar het centrum,

en daarover bericht ik volgende keer meer.

08-01-2013, 00:00 geschreven door grob