Nog 115 dagen en ik ben geen stap verder met mijn papierwinkel die we nodig hebben om door Rusland te reizen. Geen stap verder is eigenlijk niet waar. Ik heb van P&V verzekeringen de bevestiging dat er een uitbreiding van mijn groene kaart(verzekeringsbewijs voor de Triumph) voor Rusland mogelijk is. Dus een probleempje minder. Visum Turkije, paspoort en intenationaal rijbewijs zijn geregeld.

                                                                                                                                                                         Het is nu ook officieel, er kan van een reis door Abchazie naar Georgie geen sprake zijn. Georgie wenst geen reizigers te ontvangen die een bezoek hebben gebracht aan een seperatistische staat. De personen die het toch proberen riskeren zelfs gevangenisstraffen. Niet doen dus. Ik heb de route dan ook moeten aanpassen. We rijden van Sochi dwars door de bergen naar Armavir. Daar nemen we de M29 (Russische Highway)  Wegenwiki.nl beschrijft de weg alsvolgt; De M29 loopt vanaf Pavlovskaya door de eindeloze vlakke weilanden, en blijft voor de gehele route voornamelijk ten noorden en oosten van het Kaukasusgebergte. De weg bedient de meeste grote steden in de noordelijke Kaukasus en loopt door diverse autonome republieken. Reizen in dit gebied is vaak lastig, en voor buitenlanders vaak onmogelijk, met Alania, Ingushetia, Chechnya (Tsjetsjenië) en
Dagestan. De weg is goed uitgebouwd, bijna alle grotere plaatsen hebben een rondweg. In de Krais Krasnodar en Stavropol is de M29 over grotere afstand met 2x2 rijstroken uitgebouwd, en ook elders liggen 2x2 delen.
De grens met Azerbeidzjan is alleen geopend voor personen uit de voormalige Sovjetunie. (einde citaat)

De republieken die in deze beschrijving vermeld worden komen niet in aanmerking voor ons. We rijden door de republieken Adygeya, Stavropolskiy kray, Kabardino-Balkarskaya, Severnaya-Osetiye en Gruzija. In Vladikavkaz verlaten we de M 29 om via de A 301 naar Tbilis in Georgie te rijden. We hebben in totaal dan ongeveer 1.300 km op Russisch grondgebied gereden.

De hotels tot aan de Russische grens zijn gereserveerd. Het is nu wachten op een visum en een document waarin verklaaard wordt dat er bepaalde medicijnen mogen ingevoerd worden. Zodra dit is geregeld kan ik de reis verder organiseren. 

Het gaat niet snel maar stapje voor stapje gaan we door de papierwinkel. Mail gekregen van Booking.com dat ze niet voor de vouchers kunnen zorgen. Ze hebben wel een mail naar de twee hotels in Rusland gestuurd om het probleem nog eens uit te leggen. De mail is zelfs opgesteld in het Russisch. Volgens mij gaat er niets van komen en zal ik het met de reserveringen die ik heb moeten regelen met het visumbureau en 55 € per voucher betalen.

Dan het zogezegde probleemlandje Abachazie. Alle officiële reisadviezen voor dit landje zijn negatief zelfs zeer negatief. Moeilijk binnen te geraken, gesloten grenzen, banditisme enz. Toch maar wat informatie gaan zoeken op het internet. Ik kom een verhaal tegen van een koppel dat dit jaar met paard en kar op reis zijn gegaan onder andere naar Abchazie. Ze zijn blij dat ze de reisadviezen in de wind hebben geslagen. Mooi landje, vriendelijke mensen en geen enkel probleem aan de grens. Volgens het verslag kan het visum voor Abchazie via internet worden aangevraagd.

Op de site van Abchazie is er inderdaad een aanvraag formulier in te vullen. Op hoop van zegen mail ik het ingevulde document naar het vermelde e-mail adres. Ik krijg direct een automatisch antwoord dat mijn mail ontvangen is en dat ik binnen de vijf werkdagen het gevraagde document via mail zal ontvangen. Volgens mij is dit te mooi om waar te zijn. Inderdaad de volgende dag krijg ik een mail van Consular Service Abchazie met de volgende tekst; Good day, You send the application form very early. If you want to come to the May of 2014 You need to send the application from inthe middle of th Aprile.

 Oeps, ik schaam me bijna dood omdat ik zo vroeg om een visum aan het zeuren ben. Ik stuur een mail terug waarin ik ze bedank voor het snelle antwoord. Ik leg ook uit dat het hier ten strengste afgeraden wordt om Abchazie te bezoeken en dat dit de reden is waarom ik zo vroeg een aanvraag heb gedaan voor mijn visum. Ik stel hen ook de vraag of het mogelijk is de grens te passeren van Abchazie naar Georgië. Deze vraag stel ik omdat ik op steeds meer sites te weten kom dat het blijkbaar in Georgië strafbaar is om door een separatistisch gebied (Abchazie) te reizen.

Het reisadvies Georgië zegt letterlijk; De Georgische autoriteiten zullen overgaan tot strafrechtelijke vervolgingen, die tot strenge straffen kunnen leiden, tegen iedereen die zich naar separatistische gebieden begeeft zonder zich aan de wet te houden. De aanwezigheid in een paspoort van en toetredingsstempel afgegeven door de autoriteiten van Abchazie volstaat voor een gerechtelijke vervolging. Moet er nog zand zijn? Dit dus volgens het reisadvies, ben benieuwd naar de reactie van uit Abchazie.

Vandaag mail gestuurd naar Georgie met de vraag of het mogelijk is om de grensovergang Abchazie-Georgie te nemen. 

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Vandaag weer een prachtige mail gekregen van een hotel in Oekraine. Om de reservatie van de kamers te bevestigen vragen ze om 10 dollar te storten via Western Union.

10 dollar is ongeveer 7,56 € Western Union rekent 8,50 € overschrijvingskosten. Dus om 7,56 € te storten moet de Kees 16,06 € storten. In mijn beste Oekrains een mail gestuurd met de vraag of dit niet anders opgelost kan worden. Ben benieuwd naar het antwoord.

Het is weer al even geleden dat er nieuws is verschenen op de blog over de reis rond de Zwarte Zee. Er is echter niet stil gezeten, stapje voor stapje gaan we verder om de documentenwinkel in orde te krijgen.

De twee hotels in Rusland zijn gereserveerd. Ze kunnen mij echter geen voucher bezorgen, zonder voucher kan ik geen visum aanvragen.  Een voucher is een officiele confirmatie van het hotel dat geboekt is. Ze kunnen geen voucher geven maar ze eisen wel een voorschot om de reservering te bevestigen. Geantwoord dat ik pas een voorschot zal betalen indien ik in het bezit ben van een visum. Nog geen antwoord op gekregen. Bij Booking.com gaan ze bekijken of ze de vouchers langs diplomatieke kanalen kunnen regelen. Krijg ook mails van hotels die in Roemenie en Bulgarije geboekt zijn met dezelfde vraag om een voorschot te boeken om de reservatie te bevestigen. Nochtans staat op de bevestigingen van Booking.com waar ik de hotels heb gereserveerd dat er geen aanbetalingen dienen te gebeuren. Mail naar Booking.com met de vraag hoe we dat gaan oplossen.

Bevestiging van de mutualiteit dat deze tussenkomt in Rusland is binnen. Dit document heb ik nodig om visum aan te vragen. Verklaring van mijn behandelende specialist waarin het medicijnen gebruik verantwoord wordt is binnen. Handtekening moet gelegaliseerd worden door de dienst FOD Buitenlandse zaken. Evenzo met de officiele lijst van de medicijnen is binnen maar moet ook via Buitenlandse zaken gelegaliseerd worden. Visum voor Turkije is geregeld kan men via internet aanvragen en wordt per mail bezorgd is 180 dagen geldig. Internationaal rijbewijs en nieuw paspoort is in mijn bezit.  De hotels tot aan de Russische grens zijn gereserveerd. Moest ik onverhoopt toch niet aan een visum geraken dan kan ik toch een reisje tot aan de grens van Rusland gaan doen.

Vandaag bevestiging gekregen van mijn verzekeringsmaatschappij dat ze een uitbreiding van mijn groene kaart voor Rusland toestaan.

Hieronder een mail van een hotel in Bulgarije en een hotel in Oekraïne is best wel grappig om te ontleden.

за потвърждение на резервацията моля да преведене предплата сумата от 45 евро  до 31.11.2013 на доло посочената банкова сметка

 Дарина Петрова Тодорова

Good day,

You have booked two-rooms for 2 person in Hotel "Raduzhnaya" from May, 16th til May, 17th, 2014.

Thank you for your choice.

In order to confirm the reservation please send prepayment in amount of 10% (10 USD) through Western Union to Anna Zelenukh, Ukraine, Kiev and inform us with code and date of prepayment by e-mail.

Thank you one more time.

We are waiting for you in our hotel.

Hallo mijnheer, een visum voor Rusland, geen enkel probleem wanneer vertrekt u?

Euch, 01/05/2014.

Ha ha ha, belt u maar eens binnen een maand of vijf terug mijnheer u bent er wel heel vroeg bij. We leven niet meer in de tijd van de koude oorlog he mijnheer. Prettige dag verder en tot binnen vijf maanden. 

Pardon mevrouw,  het is niet de bedoeling dat ik in Zaventem in een vliegtuig stap en in Moskou er terug uitstap. Het is de bedoeling dat ik met de motor naar ginder rij.

O ja, met de motor en waar gaat u op een ferry?

Niets ferry mevrouw, met de motor in België vertrekken en rijden maar. 

Oei mijnheer, wanneer bent u dan in Rusland?

19 mei mevrouw en we blijven daar vier nachten.

Geen antwoord, stil ,het blijft stil. Hallo mevrouw bent u er nog?

Mijnheer dit is krankzinnig ! Weet u door welke landen u dan moet?

Natuurlijk mevrouw dat is geregeld ik kan u ook laten weten in welke hotels we overnachten in Rusland. Maar er is eigenlijk nog een probleempje om het visum aan te vragen, ik moet namelijk ongeveer een kilo medicijnen, een half litertje insuline een pak spuiten en naalden mee sleuren wegens wat gezondheidsproblemen. Waarschijnlijk gaat er een reisgezel mee, met eigen voertuig ,die moet ongeveer een halve kilo meer medicijnen mee sleuren dan ik.  

Doodse stilte. Van de stoel gevallen misschien? Hallo mevrouw bent u er nog?

MIJNHEER, natuurlijk kunnen we dit niet binnen zeven werkdagen oplossen. Ik werk hier meer dan 10 jaar maar van zo een dossier heb ik nog niet gehoord. Stuur maar een mail met al de informatie die u hebt over uw geplande reis en ik zal zien of we iets kunnen doen. Dag mijnheer, prettige dag verder.

Euch, dag mevrouw.

Wordt hopelijk vervolgd
Benieuwd naar het antwoord? Zet de blog bij uw favorieten en kom af en toe eens kijken.

En het blijft maar mooi weer, dus blijf de Kees rijden. De bedoeling was om op vrijdag 27/09/13naar de streek van Calais te rijden. Aangezien ik geen hotel kon vinden dat bij mijn budget paste is het een weekend Moezel geworden.. De Moezel verveeld nooit en het is er in alle seizoenen mooi. Een paar jaar geleden ben ik eens gestopt in het dorpje genaamd Lof. Dit dorpje ligt tussen Koblenz en Chochem. Er is daar een bakkerij waar je koffie , thee en heerlijk gebak kunt nuttigen. Er worden ook kamers verhuurd boven de bakkerij, ik heb toen een naamkaartje meegenomen met de bedoeling daar eens terug te gaan voor een paar overnachtingen. Dit kaartje komt nu goed van pas en ik besluit dan ook om daar naar toe te rijden. Via de website een kamer gereserveerd en weg zijn we weer.
Op tijd vertrokken met een frisse 5 graden en mistflarden in de weilanden. De zon is als snel van de partij en de mist is dan ook van korte duur. Nadat we een paar keer gestopt zijn voor de koffie en de onafscheidelijke sigaartjes komen we een beetje na de middag aan in het hotelletje. Natuurlijk eerst een heerlijke cappuccino en een stuk gebak uit de eigen bakkerij. De kamer opgezocht, jammer genoeg aan de achterkant van het gebouw dus geen zicht op de Moezel en met een piepklein badkamertje. Omgekleed en een restaurant gaan zoeken voor het diner vanavond. Het restaurant was op een vijftal minuten van het hotel gevonden, een wandeling door het dorpje en terug naar het hotel  om een heerlijke douche te nemen. Nog een beetje lezen en het is tijd voor het diner. Met een heerlijk flesje wijn en een grote forel wordt de dag afgesloten.

Zaterdagmorgen is het koud en mistig bij het opstaan. Na het ontbijt is de zon sterk genoeg om de mist te verdampen en krijgen we prachtig weer om een ferme wandeling te gaan ondernemen langs de wijngaarden. Om op het wandelpad te komen moet er nog al geklommen worden, dit had ik wat onderschat met als gevolg dat ik weer serieus heb staan klooien met mijn suiker. Aangezien dit niet de eerste keer is dat ik dit mee maak en waarschijnlijk ook niet de laatste keer was dit na een uurtje opgelost. Tot laat in de namiddag gewandeld en 's avonds in hetzelfde restaurant gaan eten.

Zondag is het al weer tijd om naar huis te rijden.  Aangezien het prachtig weer is wordt aan Garmien gevraagd om een route te berekenen zonder gebruik te maken van de autosnelwegen en via Koblenz te rijden. Na een bezoek aan Koblenz, waar ik een kaart van de Rijn heb gekocht(misschien nog goed voor een mooie herfstrit te regelen) rijden we binnendoor naar huis. Als we met een veerboot de Rijn oversteken worden er natuurlijk de nodige foto's genomen. Een laatste stop op een gezellig pleintje in Bree en het zit er weer op. Nu maar hopen dat het weer in oktober nog zo blijft dan kan ik het einde van het motorseizoen nog een beetje uitstellen.

06/09/13 Ongelooflijk, maar het was in het Midden-Oosten gemakkelijker om op internet te geraken dan hier in Frankrijk en Duitsland. Ik snap niet dat dit in 2013 nog mogelijk is. Ik heb twee keer in de verschillende hotels gevraagd of er internet aanwezig was, het antwoord was in beide hotels geen probleem. Maar er was met geen mogelijkheid op het internet te geraken.

Na een degelijk ontbijt zoals we dat gewend zijn in Duitsland vetrekken we voor de laatste 220 km langs de Moezel. Het is maar 13 graden bij het vertrek dus de verwarming wordt weer aangezet. De beste aankoop van mijn motorkleren is zeker het Gerbingvest. Heerlijk als je bij wat mindere temperaturen dit vest kunt verwarmen. De Moezelvallei in Duitsland is volgens mij door iedereen gekend. Cochem wordt alle weekenden overspoeld door toeristen en motorrijders. Je rijdt door het dal naast de Moezel tot in Koblenz waar de Moezel in de Rijn stroomt. Aangezien het seizoen op zijn einde loopt was er weinig verkeer zodat we de snelheid er goed in konden houden. Tussen de dorpjes is de maximum snelheid 1OO km per uur wat prettig rijden is op deze bijzonder mooie baan. In Cochem is het tijd voor de middagpauze, eten en drinken een sigaartje en we kunnen er weer tegenaan. Rond 12u30 komen we in Koblenz aan. Via veel omwegen wegens wegwerkzaamheden kom ik op het punt waar de Moezel in de Rijn stroomt. Het is hier over de koppen lopen van de toeristen. Aangezien ik hier al verschillende keren ben geweest zet ik de Tri ergens in een hoekje zodat ik een paar foto’s kan nemen. Dit was echter niet naar de zin van ene smurfparkeerwachter. Hij sommeerde mij om onmiddellijk het voertuig te verplaatsen. Ik stribbelde nog wat tegen, het is maar voor twee minuten maar hij had er geen oren naar. Als ik de Tri niet zou verplaatsen ging hij een boete schrijven. Ikke de Tri op een officieel parking gezet, dit was nog niet voldoende moest een parkeerticket kopen. Hallo, mijnheer smurf, waar moet ik dat ticket dan leggen? Steek het maar ergens tussen was het antwoord. Ja, sorry mijnheer smurf als ze dan mijn gekochte ticketje pikken dan heb ik alsnog een boete aan mijn been. Mijnheer de motorrijder, doe alstublieft niet zo dom, u scheurt het bovenste deel van uw ticket en houd dit bij u als bewijs dat u een ticket hebt gekocht. Als u een boete zou krijgen kunt u hier mee bewijzen dat u en ticket hebt gekocht. Dank u mijnheer smurf, ik zal er ver mee komen als ik een boet opgestuurd krijg naar België. Mijnheer de motorrijder, u bekijkt het maar, goedendag. Toch maar een ticket gekocht, om de Tri gelegd en er een foto van genomen. Ondertussen is het 13u30, ik was van plan om langs de Rijn terug naar huis te rijden (605 km) maar de goesting was er niet meer. Ben dan ook rechtstreeks van Koblenz naar huis gereden. Weer en mooi reisje tot een goed einde gebracht.

05/09/13 Eindelijk heb ik eens van de geroemde Franse keuken kunnen proeven. Gisterenavond een fantastische maaltijd voorgeschoteld gekregen. Tagliatelle met een gesneden eendenborst en een overheerlijke saus. Het voorgerecht was een heerlijke salade en het nagerecht een fantastische chocolademousse. Het ontbijt zullen ze in Frankrijk nooit leren dus daar gaan we het verder niet over hebben. Het weer is zoals bij jullie, ook hier hoef ik het verder niet over te hebben. Wat heb ik een prachtige route gereden vandaag. Echt het authentieke Frankrijk gezien. Dorpjes waar de tijd is stil blijven staan. Prachtige weggetjes met amper verkeer. Ik heb veel werk gehad met de route voor te bereiden. Reisgidsen geraadpleegd en met een vergrootglas de kleine weggetjes gezocht op de Michelin kaarten. Regelmatig terug aangepast en dan maar hopen dat het inderdaad een mooie route gaat zijn. Wat ben ik blij dat ik er zo veel werk van heb gemaakt. Het plezier dat ik er nu aan beleef maakt dat die moeite niet voor niets is geweest. In Epinal liggen veel bruggen over de Moezel mooi maar helaas ook afschuwelijk lelijke. Als we Touls naderen verlaten we de route om het oude stadsgedeelte te bezoeken. Het is zeker de moeite, alhoewel, een klein kommetje zwarte koffie met niets erbij € 3,00.  Rond 13 uur zijn we in Pont a Mousson. Een gezellig stadje met diverse terrasjes rond het plein. Het is de hoogst tijd voor de insuline spuit en een hapje. Aangezien ik de terrasjes hier ken van een vorige reis moet ik niet zoeken om een gezellig en betaalbaar terras te vinden. Een heerlijke Croq en een goeie kom koffie meer moet dat niet zijn. Nog een liter of vier water gaan halen en we zijn weer vertrokken. De Moezel is in Frankrijk niet te vergelijken met het stuk dat door Duitsland loopt. In Duitsland is het natuurlijk ook mooi maar het stikt er van de toeristen, op de wegen is er veel meer verkeer en het is allemaal op het toerisme gericht. In Frankrijk niets van dit alles,  het is er veel authentieker gebleven, rustiger en ongelooflijk mooi. Talloze sluisjes op het Moezelkanaal waar door de pleziervaart gretig gebruik van gemaakt wordt. Je hebt geen grensovergang nodig om te weten dat je Frankrijk uit bent gereden. Het eerste stuk in Luxemburg valt wat tegen. Het moment om wat kilometers op de teller te krijgen. Eens we wat verder in Luxemburg zijn is er  wel een grote verandering. De Moezel is er breed, statig en bevaarbaar. Op de hellingen zijn er de druiven dit zal kilometers aan een stuk zo blijven. Van druiven was in Frankrijk geen sprake Zo heeft dus elk stuk van de Moezel zijn charme. Om 16u30 zijn we in Duitsland hoogste tijd om een hotel te zoeken. Het eerste hotel dat we tegenkomen is goed van prijs en ligging (zicht op de Moezel) ik blijf hier dan ook overnachten. Na 310 km zijn we in Langsur aangekomen. Na het eten wordt de dag afgesloten met een wandeling langs de Moezel terwijl de zon langzaam onder gaat. Hoe de laatste 203 km naar Koblenz zullen zijn zal ik jullie morgen kunnen vertellen. (bij leven en welzijn natuurlijk en internettoegang))

 04/09/13 Tot mijn grote geluk blijft het mooie weer aanhouden. Als je dan graag met een motor rijdt, en als je dan ook nog eens een motor in de garage hebt staan, dan kan de pret niet op natuurlijk. Ik heb al en paar jaar het plan om naar de Vogezen rijden met name Bussang al waar de bron van de Moezel ligt. Volgens mij moet het en mooie route zijn om de Moezel af te rijden tot Koblenz waar de Moezel in de Rijn komt. Van de bron tot de Rijn is het ongeveer 560 km. Door omstandigheden is dit verschillende keren uitgesteld. Nu met dit late zomerweer en de gezondheid die redelijk is kon ik natuurlijk niet thuis blijven. Ik kon ook het gehuil en gestamp van de Tri niet meer aanhoren, hij moest naar buiten. Vandaag dus, om half acht gestart met een frisse 13 graden. Het verwarmde Gerbing vest heeft met deze temperatuur geen probleem, aan het knopje draaien en het lichaam wordt heerlijk verwarmd. Het landschap is nog in mistflarden gehuld, dit samen met de zon die er redelijk aan het doorkomen is geeft mooie beelden. Het is dan ook weer vanaf de eerste kilometers genieten. Niet zo rond Antwerpen en Brussel waar je natuurlijk in de onvermijdelijke files terecht komt. Met de glimlach nemen we dit er bij.

Na 500 saaie autosnelweg kilometers, wat heet saai, ben blij dat ik op een motor zit, komen we in de Vogezen aan. Prachtig weer, heldere strakke blauwe lucht en een graadje of achtentwintig. Al redelijk snel is er een beklimming van het eerste colletje. Col  De La Croixdes Moinats. 891 m hoog. Eindelijk kan ik eens bochten rijden met de Tri. Op de reis naar de Baltische Staten is daar weinig van gekomen wegens kaarsrechte wegen. Het is toch wel wennen met de Tri. Vooral de snelheid tegen over de Guzzi is niet te onderschatten. Ik ga echter nog niet vol uit wegens te mooie vergezichten. Na de afdaling rijden we door het mooie La Bresse, Cornimont, Ventron, Kruth en Oderen waar col d’Oderen ligt te wachten ook niet hoger dan een 850 m. Aangezien de weg over dit colletje omzoomd is door bossen kan ik me hier wel concentreren op het motor rijden. We gaan hier dan ook volle bak om eens echt te voelen hoe de Tri zich in de bochten gedraagt. En, bochten waren er hier. Zelfs van die schroeven die redelijk verrassend op je af komen zodat ik ook het remsysteem moest/kon testen. De conclusie is dat de Tri geen krimp geeft, volgens mij moet ik ver over mijn limiet gaan om de Tri in moeilijkheden te brengen. Elke bocht wordt keurig strak gereden, ik kan doen wat ik wil Tri wijkt geen millimeter van zijn lijn. Heerlijk rijden is het.

Om14u45 uur staan we aan de bron van de Moezel in Bussang. Er staat een bordje dat dit de bron is dus het zal wel waar zijn. Er komt echter minder water uit dan de waterval van Coo, daar komt tenminste nog een emmertje per minuut naar beneden. Hier geen druppel, de bron staat zo droog als een ……………..zelf in te vullen. Er loopt van af de bron een mooi weggetje, dat uit komt in het centrum van Bussang. Ik vind het nog te vroeg om in een hotel te gaan zitten dus wordt de toer van de Moezel op Garmien gezet. We rijden nog een uurtje over goede wegen en door mooie landschappen om rond 16 uur in Rupt-Sur-Mosel aan te komen. Een grote kerk en dertig huisjes. Hier vinden we onderdak in het Hotel du Centre. Het terras is er klein maar de pint groot en fris meer moet dat niet zijn.  We hebben vandaag precies 590 km op de teller gezet. Als alles volgens plan verloopt krijg ik morgen heel de dag het gezelschap van de Moezel.

Het is prachtig weer vandaag, zonde om de motor op stal te laten staan. Armin bellen met de vraag of hij het ziet zitten om een toertje te gaan rijden. Zal wel zijn, mijn motor staat al een uur in de stal te snuiven en te stampen. We hebben al redelijk snel een doel gevonden waar we naar toe kunnen rijden. Vlissingen gaat het worden, voor de ongeveer duizendste keer sedert we een motor hebben. Maar nu hebben we een reden, Vlissingen organiseert in het kader van de Michiel De Ruyter dagen Sail Vlissingen. Van uit heel Europa liggen er zeilboten in de haven. Je kan er zelfs tickets kopen om een rondvaart met een zeilboot te beleven. De prijzen beginnen aan €50 pp tot €89,50 pp. Je mag dan wel twee uur mee varen.(niet voor onze beurs) Om negen uur zitten we in het zadel. Rita, de echtgenote van Armin rijdt ook mee. Op de N289 richting Goes is er een landbouwer die danig in de war is. Als je de foto's bekijkt heeft hij daar ook meer dan genoeg redenen voor. We bekijken het even en maken dat we weg zijn. De kleinste polder weggetjes opgezocht waar we langs boomgaarden rijden waar de bomen ontelbaar veel vruchten dragen. Om 11 uur een koffie annex sigaren stop en via de Sloe haven naar Vlissingen
We geraken makkelijk aan een parkeerplaats voor onze motors, voor alle zekerheid toch maar aan oom agent gevraagd of we er mogen staan. Het was voor deze oom geen probleem. Kleren in de koffer, sigaar in de kwek en bootjes gaan kijken.
Als Armin een foto genomen heeft zie je Rita denken; oei, wat heeft hij nu voor een foto getrokken.
Er staat een koppel te klooien met een tablet of weet ik veel hoe zo'n ding heet. Nou Jaap zegt ze, als ik een foto wil nemen dan valt die flap telkens voor de lens. Hallo Miep, bij mij lukt het ook niet. Wat een ellende zeg.
We lopen verder langs een stel lawaaimakers die proberen om op potten, pannen, plastic tonnen en andere rare snuisterijen muziek te maken. Volgens mij moeten ze nog zeker oefenen tot de volgende Michiel De Ruyter dagen(binnen 20 jaar) voor dat het wat wordt. Hier en daar nog een foto en we hebben het wel bekeken. Kees komt echter nog iets tegen en wil daar natuurlijk zoals zo dikwijls de onnozele weer uithangen. Nog een terrasje op de boulevard van Vlissingen en dan langs de kust naar Vrouwenpolder om een welverdiende maaltijd. We rijden via Schouwen-Duiveland naar huis.

Bijlagen:
Vlissingen 8.mp4 (8 MB)   

Bijlagen:
Duitsland april 6 - 9, 2007.wmv (8 MB)   

15/08/13 Heerlijk maar echt heerlijk geslapen. Is niet moeilijk bij jou zegt Theo, je slaapt maar een paar uurtjes per nacht. Ik vind het nogal mee vallen. Gisterenavond om 24 uur in bed gekropen wegens verschrikkelijk klooien om de foto’s op de blog te krijgen. Deze morgen om 05u45 opgestaan rap een douche genomen en dan naar buiten om te genieten van de opkomende zon en de stilte. Boven de Elbe hingen mistflarden die door de opkomende zon werden gekleurd. Zwaluwen komen in de Elbe drinken en hier en regelmatig springt er vis uit het water om een mug bij zijn lurven te nemen. Puur genieten is het zo vroeg in de morgen. De Tri staat te druppen van de dauw die er op ligt. Met een handdoek(niet van het hotel) wrijf ik hem zoals elke morgen droog. Binnen de kortste keren staat hij heerlijk te blinken in de ochtend zon. Een laatste keer de bagage inpakken en het is tijd voor het ontbijt. De tafel staat gedekt inclusief een gekookt eitje. Sms’je naar Theo met de vermelding dat het eitje klaar staat, met zicht op de Elbe nuttigen we het ontbijt. Om negen uur zijn we weg onder en stralende zon voor een tamelijke zware dag. Zestig kilometer binnendoor en de rest van de dag in het helse verkeer op de Duitse autosnelweg. Bij het eerste benzinestation dat we tegenkomen worden de tanks gevuld. We spreken af dat we na elke honderd kilometer stoppen. Eerste honderd kilometer sigaren stop, tweede honderd kilometer een tankstop. Het blijkt te werken, de stops breken de eentonigheid van het rijden op de autosnelweg. Het is razend druk, met veel vrachtverkeer. Op de stukken waar geen snelheidsbeperking is wordt er op de linke rijstrook onverantwoordelijk hart gereden. Het is voorduren in de spiegels kijken om niet verrast te worden door de snelheidsduivels van de linkse rijstrook. Van ontspannen rijden is hier geen sprake. Aan de onvermijdelijke wegenwerken belanden we een paar keer in een file. Gelukkig wordt er plaats gemaakt en kunnen we telkens tamelijk vlot door de file rijden. Een ongeval met twee vachtwagens zorgt ook nog even voor wat oponthoud maar ook hier kunnen we vrij vlot doorrijden. We nemen de tijd om een fatsoenlijke middagpauze zodat we op ons gemak kunnen eten en een koffie drinken. Het is even schrikken van de prijzen ongeveer maal vier dan wat we de laatste dagen gewend waren. De vriendelijkheid aan de kassa was een verademing na de norsheid van de laatste dagen. Ondertussen is de temperatuur opgelopen tot en aangename 24 graden, we gaan dan ook volop voor de zomerkleren.

Iedereen die mijn reizen een beetje volgen vragen zich nu natuurlijk af, en de regen waar blijft de beruchte regen die er op elke reis nog geweest is? Maak je geen zorgen, een kilometer of vijftig voor de Belgische grens krijgen we opeens de volle laag? Het is niet te geloven veertien dagen prachtig weer en in het zicht van de stal moeten we toch nog een klets water incasseren. Op de eerst volgende parking stoppen we om de regenkleding aan te trekken. Ik begin onderhand te geloven dat er een soort wezen bestaat die mij telkens als ik op reis ben met mijn pietje aan het spelen is. We rijden amper tien minuten met onze regenkleding aan en het is poeier droog. Niet alleen poeier droog ook de temperatuur stijgt langzaam maar zeker van een frisse achttien graden naar vier tot vijfentwintig graden. Een heerlijke temperatuur om in zomerkleding te rijden! We zien het niet meer zitten om ons nog eens om te kleden voor die laatste honderd kilometer en rijden in één ruk naar Ham. Theo heeft vandaag precies 634,4 kilometer gereden. Als Kees thuis is staan er voor vandaag exact 728,5 kilometer op de teller. Het was dan ook ondanks de regelmatige pauzes een vermoeiende rit. DE leeftijd zal er ook wel voor iets tussen zitten. We worden ouder en beginnen het te voelen.

Was deze reis de moeite waard om te ondernemen? Zeker wel om verschillende redenen. Reizen zijn altijd de moeite waart mits een goede ingesteldheid van de reizigers. Je kunt pas een mening vormen over en land wanneer je er geweest bent, er wordt in geen boek zou hard overdreven als in een reisgids je moet er dus geweest zijn om te oordelen. Het verrassende, het boeiende, de saaiheid, de bevrediging van de nieuwsgierigheid, het motor rijden, het zien, ruiken en proeven van de bezochte landen, dat is reizen. Het doel van deze reis was de Baltische Staten ontdekken, wat ons betreft zijn we daar in geslaagd. Met en weekje langer hadden we meer mogelijkheden gehad, maar de essentie van deze reis hebben we gehad. We kunnen een oordeel vormen over deze landen, een zeer goed oordeel zelfs. Meer moet dat niet zijn. Theo, weer maar eens bedankt voor het gezelschap, de discussies, de lach salvo’s en vele andere leuke en minder leuke ervaringen van deze reis.

Het motor seizoen loopt ten einde, het zal voorlopig stil worden op de blog. In de winter sparen om in de zomer mijn allerliefste hobby te kunnen uitoefenen, reizen, reizen en nog eens reizen. Het vertrek van de eerstvolgende grote reis (bij leven en welzijn natuurlijk) zal 01/05/2014 zijn. Het plan is om een reis rond de Zwarte Zee te maken. Vertrekken in Essen om in Odessa de toer rond de Zwarte Zee te starten . Zes weken, ongeveer 12.000 kilometer en natuurlijk weer te volgen op deze blog. De voorbereiding voor deze reis zijn al gestart.

Dank aan de lezers van de blog en de reacties die ze geplaatst hebben.

14/08/13 Heerlijk geslapen. Ik word voor mijn doen tamelijk laat wakker, gordijnen open en een blauwe lucht zien met volop zon. Heerlijk, het ziet er naar uit dat het een fijne motor dag kan worden. Om halfnegen zitten we aan een goed ontbijt met veel keuze. Jammer dat het brood in Polen niet te vreten is. Eerlijk gezegd zien we eer naar uit om Polen te verlaten. Terwijl ik op Theo wacht neem ik een foto van het theater. Om half tien worden de motors gestart. We spreken af dat we eerst zo snel mogelijk uit de stad geraken om dan op de autostrade te tanken.  Door dat er weinig verkeer was en redelijke grote doorgaande wegen waren we op een klein half uurtje de stad uit. Na een paar kilometer autostrade geeft een bord aan dat er over tien kilometer en benzinestation is. We doen teken naar elkaar dat dit op het gepaste moment is. Ik maak dan ook geen gebruik van Garmien om een benzinestation te zoeken. Na vijf kilometer opnieuw een informatie bord maar er staat geen vermelding meer bij van een benzinestation. We passeren de bewuste parking waar volgens het eerste informatiebord een benzinestation zou moeten staan maar tot onze verwondering is er niets te bespeuren om te tanken. We rijden op dit moment op de E40 richting Duitsland. We rijden verder en ik vraag Garmien om een benzinestation te zoeken. Volgens Garmien zou er één zijn binnen vijf kilometer, gerustgesteld  rijden we verder en inderdaad , na een paar kilometer een informatiebord, nog drie kilometer en dat is er een benzinestation. Helaas , na een kilometer of tien nog steeds geen spoor van een tankstation. Als we 41 kilkometer gereden hebben zie ik Theo de pechstrook op gaan, het is halfelf , er zit geen druppel benzine meer in de tank. Volgens Garmien zou er op zes kilometer een tankstation zijn. Te ver om te lopen en ik zie het niet zitten om door te rijden om benzine te gaan halen. Ik moet dan heel de weg terug af leggen om opnieuw aan de goede kant van de autostrade te komen. Gelukkig heeft Theo de pechbijstand bij P&V verzekeringen onderschreven in die polis is ook de waarborg opgenomen als je zonder benzine komt te zitten. P&V gecontacteerd , dossier geopend en binnen een uurtje zou  er iemand van de pechverhelping langskomen. Na een reeks telefoontjes in het Frans en Engels komt er uiteindelijk om 12u45 een depanagewagen aan. Natuurlijk hebben we ons Pools geld gisteren soldaat gemaakt, we zitten tenslotte maar 150 kilometer van de Duitse grens. P&V betaald wel de depanage kosten maar niet de benzine die wordt geleverd  wat vrij normaal is. 41 Zloty’s wordt er voor de benzine aangerekend. Ik heb er nog dertig Theo heeft niets meer . Na een korte discussie aanvaard de pechverhelper 10 euro en wordt er eindelijk 5 liter benzine in de motor gegooid. Inpakken en als de gesmeerde bliksem naar het benzinestation dat Garmien heeft aangegeven. We moeten hier voor de autostrade verlaten maar dat pakken we er graag bij. We komen bij het benzinestation aan maar geloof het of niet het was afgebroken. Terug naar de E40 gereden en nog maar eens een opdracht aan Garmien gegeven. Binnen tien kilometer weet ze te vertellen, ook weer van de autostrade. Op het gepaste moment de E40 verlaten, de aanwijzingen van Garmien gevolgd tot we een bordje zien staan met een pijl die verwijst naar een station. Garmien gelaten voor wat het was en een tiental kilometer verder komen we inderdaad bij een benzinestation waar we gelukkig met een kredietkaart kunnen betalen. Het is ondertussen 13 uur en we hebben dan 41 kilometer van onze geplande rit van vandaag gereden. Nog 369 kilometer te gaan voordat we aan her gereserveerde hotel zijn. Geen soep, geen sigarenpauze, de snelheidsmeter  op honderddertig en rijden maar. Er komt zware bewolking opgezet en de wind wakkert aan, dikke regendruppels spatten uit elkaar op het vizier van de helm gelukkig niet van lange duur. We hebben een onaangename temperatuut van 16 graden, leuk is het allemaal niet op dit moment. We blijven doorrijden tot er weer getankt moet worden. Ondertussen rijden we in Duitsland, de buien volgen elkaar nu redelijk snel op en we rijden over een kletsnat wegdek. De Duitsers blijven echter aan hoge snelheden doorrijden, ook de vrachtwagens kunnen er wat van. We moeten nog over de ring van Berlijn en dat zie ik met dit weer niet zitten. Uit ervaring weet ik dat dit een zeer drukken ring is waar men zelden zonder file kan door rijden. Terwijl we aan het rijden zijn beslis ik op eigen houtje om de laatste 150 kilometer binnendoor te rijden. We vermijden dan Berlijn en als we morgen van uit het hotel vertrekken zijn we voorbij Berlijn. Garmien geeft zoals altijd razendsnel een nieuwe route. Binnen vijf kilometer gaan we de autostrade af en rijden we binnendoor naar het hotel. Het heerlijk in Duitsland is dat je op de binnenwegen honderd kilometer per uur mag rijden. Er is weinig verkeer we schieten dan ook goed op. De lucht trekt open , de zon laat zich terig zien en er is zelfs tijd voor een korte sigarenstop. Tijdens de stop leg ik Theo uit waarom we binnendoor zijn gaan rijden, hij is het er volledig mee eens. Uiteindelijk arriveren we rond 18 uur in het hotel. Het hotel ligt prachtig gelegen aan de oever van de Elbe. Een mooi terras met uitzicht over de Elbe, rustig, goed eten en een goed glas bier meer moeten we nu niet hebben. Onder het genot van een goede snapps en een dikke sigaar kaarten we nog wat na over deze dag en de reis in het algemeen. We vinden het alle twee ondanks alles nog redelijk positief. Er worden  al snode plannen gemaakt voor een volgende reis. Morgen de laatste kilometers naar huis. Voor Theo zijn het er 628 Kees moet er nog 91 bij tellen. Ook nu zijn we weer benieuwd wat de dag van morgen zal brengen.

13/08/13 Ik word na een goede nachtrust wakker van de regen die tegen het raam klettert. Het zou een wonder geweest zijn als Kees op zijn reis geen regen zou hebben. Na het ontbijt (zeer goed) besluiten we nog wat te wachten om te vertrekken. We zien het absoluut niet zitten om in de gietende regen uit Warschau te geraken. Tramsporen, kinderkopjes en wat nog allemaal voor dingen die de motorpret op een laag pitje zetten proberen we zeker te vermijden. Improviseren dus. Om 10 uur ziet het er redelijk uit, het is droog en er verschijnt een waterachtig zonnetje. De bagage zit al in de koffers, de motors staan heerlijk droog in de ondergrondse parking. Starten en weg wezen. De soep zal een uurtje later zijn dan gewoonlijk. We rijden door het centrum wat nog al wat tijd in beslag neemt. Aan een stoplicht heb ik nog tijd om rap een foto in Warschau te maken. Als we het vliegveld van Warschau zijn gepasseerd begint er eindelijk schot in de zaak te komen. We zijn dan ook al een half uurtje aan het rijden eer we de autosnelweg op kunnen. De rit is 256 kilometer lang vandaag met jammer genoeg maar 100 kilometer autosnelweg. Er liggen gewoonweg heel weinig autosnelwegen in Polen. Bij onze eerste tank en sigaren stop zien we een vrachtwagenchauffeur  zijn tweede halve liter bier binnen werken. Het is elf uur. Santé!!

Na honderd kilometer is het gedaan met het ontspannen motorrijden. We komen op de E67 een baan met twee rijvakken waar al het internationaal vrachtverkeer over moet. De weg baant zicht door allerlei kleine dorpjes waar iedereen even hard door knalt. We hebben weer een nieuw verkeersbord leren kennen. Het geeft aan dat je rijsporen in het wegdek kunt verwachten. En wat voor rijsporen, met momenten een centimeter of vijftien diep. De 156 kilometer die nog moeten worden afgelegd ontaard in een helse rit. Rijen vrachtwagens worden aan flinke snelheden ingehaald, we zeilen spoor in spoor uit. Felle rukwinden maakt het allemaal niet gemakkelijker. Trouwens de Tri heeft meer last van zijwind dan de Guzzi. Ik moet constant corrigeren wanneer ik een vrachtwagen heb ingehaald en terug volop in de wind terecht kom. We beginnen als Polen te rijden en heel wat verkeersreglementen worden aan de laars gelapt. We groeten de chauffeurs die ons doorgang geven en vloeken luidop voor degenen die de deur dicht houden (bewust dicht houden) Bij de inhaalmanoeuvres wordt de snelheid flink opgedreven. Theo wordt dan ook gewaar dat hij 50 pk minder onder zijn kont heeft dan Kees. Hij moet alle zeilen bij zetten om te volgen maar het lukt hem goed.  De rijervaring die we in het Midden-Oosten hebben opgedaan komt hier goed van pas. Met goed berekende risico’s worden er ontelbare vrachtwagens ingehaald, we vinden dat we niet onverantwoord rijden maar eisen wel onze plaats in het verkeer op. Als er iemand bij ons had achterop gezeten zou die er waarschijnlijk wel anders over gedacht hebben. Om 13 uur stoppen we aan een wegrestaurant voor onze soep, althans Theo neemt soep ik hou het bij een hamburger. Nog 90 kilometer te gaan. We hebben geluk met het weer, zien in  verte regelmatig buien hangen maar blijven van regen  gespaard. Nog zeventig kilometer moeten we gaan als het verkeer tot stilstand komt. Regelmatig een paar honderd meter rijden zonder tegenliggers en dan weer stilstand. Als het verkeer op ons baanvak stil stat komen er even tegenliggers, zodra die niet meer komen rijden we weer even. Het kan niet anders of er moet een ongeval gebeurd zijn.  Zodra de stroom tegenliggers weer stil valt profiteren wij er van om over het linkse baan een paar kilometer te winnen. Een tegemoet komende motorrijder doet teken dat er een zwaar ongeval is gebeurd. De E67 zit kilometers aan een stuk potdicht. Als we de plaats van het ongeval naderen zien we dat er een motorrijder bij betrokken is. De weg is afgezet en beurtelings laten de mannen van de brandweer het verkeer passeren. De motor ligt nog op de plaats van het ongeval en zoals hij er uit ziet moet het een harde klap zijn geweest. Bij het passeren vliegen de koude rillingen over onze rug. Geen fijn gevoel als je zoiets ziet liggen, zeker niet nu we aan helse rit bezig zijn. We moeten echter verder en proberen er niet te veel aan te denken. We rijden wel even met iets meer discipline en concentratie, maar om fatsoenlijk vooruit te komen moet er op zijn Pools gereden worden, we gooien ons dan ook weer geconcentreerd in de ratrace. Ondertussen komen er zware donkere wolken op ons af, de wind wordt nog heftiger en rechts van ons vliegen de bliksems in het rond. Als de eerste zware regendruppels beginnen te vallen passeren we een richtingsaanwijzer naar Wroclow via de S8. De S8 blijkt een splinternieuwe autosnelweg te zijn. We draaien de autosnelweg op en met een snelheid tussen de 140 en 150 kilometer per uur proberen we de zware bui voor te blijven. Het is een surrealistisch zicht, voor ons schijnt de zon, als we in de spiegels kijken is de lucht inktzwart. We halen al de paarden van stal en de snelheid wordt nog wat opgedreven. Eindelijk nog eens geluk we blijven de bui voor en rijden zelfs in de zon. Wroclaw is een grote stad en het hotel staat weer in het centrum. Zonder kleerscheuren  en met een beetje zweet onder de helm arriveren we rond 16 uur is ons hotel. Douchen, terrasje zoeken, kletsen over de rit en de omstandigheden die we vandaag gehad hebben. We komen tot de conclusie dat we op het scherp van de snede hebben gereden maar zeker niet onverantwoord. Het was weer wel genoeg voor vandaag. Een stadswandeling na het avondeten zit er wegens te moe niet meer in. 

Morgen nog 200 kilometer in Polen voordat we aan de grens met Duitsland zijn. In totaal een rit van 410 kilometer voor een laatste overnachting van deze reis.

12/08/13Gisterenavond een zeer slechte internet verbinding. We waren nog al laat terug op de kamer wegens een gezellige uitstap in Warschau. Heb het reisverslag toch geschreven met de bedoeling het deze morgen op de blog te zetten. Met frisse tegenzin open ik deze morgen de blog om het verslag en de foto’s op de blog te zetten. Nu blijkt dat ik met mijn stomme kop het reisverslag  gisterenavond niet heb opgeslagen.

Na een karig ontbijt zijn we om negen uur gestart voor een rit over binnenwegen naar Warschau. Het wegdek gaat van goed naar slecht tot zeer goed. Evenzo het landschap, saaie kilometers maar af en toe mooie wegen met uitzichten. We hebben zelfs even heerlijke bochten voor onze wielen geschoven gekregen. Wat rijdt die Tri toch fantastisch. Messcherp neemt hij elke bocht , een waar genot om met deze machine te rijden. Pk’s in overvloed en een snelheid om bang van te worden. Het valt hier op dat er geweldig veel gedronken wordt. Op elke hoek van de straat staat er wel een drankwinkeltje dat halve liters bier in flessen en blikken verkoopt. Ook de nodige verschillende sterke dranken worden aan spotprijzen verkocht.  In Frankrijk loopt iedereen met een stokbrood te sleuren, hier lopen ze met minsten een liter bier rond te sjouwen met meestal een heupflesje sterke drank. Om zeven uur ben ik mijn bagage op aan het bergen en ik heb de eerste zatte Pool al aan mijn been. Als ze zat zijn hebben ze namelijk praat voor tien.

Onderweg zien we weer een groepje kraanvogels ook nu jammer genoeg te ver weg om er een fatsoenlijke foto van te kunnen maken. We stoppen op een parking die met een officieel bord aan een hoofdbaan staat aangegeven. We schrikken ons rot wanneer we de parking op rijden, we komen in puur los zand terecht, niet erge gezellig met een motor die over de driehonderd kilo weegt. In dit soort landen is het echt constant alert zijn of er gebeuren kuren. Een paar foto’s en we trekken verder stilaan uitkijkend naar een gelegenheid om ons dagelijks soepje te nuttigen. Die gelegenheid wordt gevonden onder de vorm van een omgebouwde boerderij. Mooi ingericht met een overvloed aan hout. We krijgen en menukaart die volledig in het Pools is opgesteld. Ondertussen weten we dat soep zupa is. We bestellen op goed geluk zupa, ik had soep met boschampions,  Theo met vlees. Het smaakte goed, de paar sneden keihard brood had iets verser mogen zijn. Aangezien de prijzen op  de menukaart belachelijk laag zijn proberen we op goed geluk een warme maaltijd te bestellen. Er wordt hier enkel Pools gesproken dus kiezen we weer op goed geluk. Op een bepaalde bladzijde van de menukaart staan er allerlei gerechten vermeld met het gewicht er achter. Dat zal wel vlees zijn denken we. Er staat iets dat voor ons aan een soort saté doet denken. Theo vertrouwd het eerst niet ar na veel gepieker neemt hij het ook. Dom,dom,dom natuurlijk . Een gerecht kiezen waar je geen ballen van snapt is nog te begrijpen, je moet tenslotte eten. Maar twee dezelfde gerechten kiezen waar je gen ballen van snapt is natuurlijk niet slim. Het komt er op neer dat er binnen een minuut of vijf met twee bordjes werden geserveerd met daarop een verschrikkelijk zoute pekelharing met rauwe ajuin. Echt niet te eten zo zout was die rommel. De hoop jonge katten die hier rondhuppelden zullen er blij mee geweest zijn.

Na een laatste sigarenstop maken we ons op om Warschau binnen te rijden. Het verkeer wordt drukker maar het valt nog mee, we kunnen met de motor redelijk vlot door de files filteren. Als we bijna in het centrum zijn schotelt Garmien me een moeilijk kruispunt voor. Ik twijfel, en vrees dat als ik een verkeerde afslag neem terug op de ring van Warschau terecht kom en dit wil ik absoluut vermijden.  Niet te geloven, meer dan drieduizend kilometer hebben we gereden zonder dat ik één keer verkeerd ben gereden. Net nu, in het centrum van Warschau neem ik de verkeerde beslissing en rij verkeerd. Niet naar de ring maar knal naar het drukke centrum. Garmien geeft razendsnel een andere route meer we verliezen door dit foutje toch zeker een kwartier. Niet zo heel erg, maar met een temperatuur van 26 graden en een helm op je doorweekte kop ook niet direct een situatie van hiep hiep hoera. Het hotel blijkt 200 meter van de Zoo van Warschau te liggen een prachtig hotel met een afgesloten ondergrondse parking voor onze trouwe bike’s. Om 16u45 staan we zo fris als aan hoentje(geweldige douche) voor het hotel. Onze eerste opdracht is Zlothy’s uit de muur gaan halen. Op het terras waar we aangeland zijn vragen we aan de kelner of er een bankautomaat in de buurt is. Ook hier het zeer korte antwoord, NEEN. We betalen en maken dat we daar weg zijn en komen tot de ontdekking dat er op een afstand van tweehonderd meter twee bankautomaten zijn. Echt gezellige mensen die Polen.

Geld uit de muur gehaald en een wokrestaurant overvallen om de honger te stillen. Heerlijk gegeten, drie bordjes laten wokken. Een terrasje voor de koffie met gebak (Kees) en een fijne Whisky (Theo) en verder de stad in. We zien een grote luchtballon aan een kabel omhoog gaan, blijft een minuut of tien hangen en komt terug naar beneden. Dat is spek voor onze bek. Binnen een tik en een wip hangen we in een luchtballon honderdtwintig meter boven het intussen verlichte Warschau. Na deze prestatie vinden we dat we wel een terrasje verdient hebben. Onder het genot van een half litertje en een aangenaam gesprek met een koppel jonge zeventigers die uit Nieuw-Zeeland komen en met de trein Europa doorkruisen wordt deze zeer aangename dag afgesloten. Vandaag een rit van 360 kilometer deels binnendoor, deels autosnelweg naar Wroclaw voor de laatste overnachting in Polen. Om 9u30 krijg ik eindelijk de kans om aan de blog te werken met een redelijk snelle verbinding. Alleen de foto's geven nog wat problemen.