12/08/13Gisterenavond een zeer slechte internet verbinding. We waren nog al laat terug op de kamer wegens een gezellige uitstap in Warschau. Heb het reisverslag toch geschreven met de bedoeling het deze morgen op de blog te zetten. Met frisse tegenzin open ik deze morgen de blog om het verslag en de foto’s op de blog te zetten. Nu blijkt dat ik met mijn stomme kop het reisverslag  gisterenavond niet heb opgeslagen.

Na een karig ontbijt zijn we om negen uur gestart voor een rit over binnenwegen naar Warschau. Het wegdek gaat van goed naar slecht tot zeer goed. Evenzo het landschap, saaie kilometers maar af en toe mooie wegen met uitzichten. We hebben zelfs even heerlijke bochten voor onze wielen geschoven gekregen. Wat rijdt die Tri toch fantastisch. Messcherp neemt hij elke bocht , een waar genot om met deze machine te rijden. Pk’s in overvloed en een snelheid om bang van te worden. Het valt hier op dat er geweldig veel gedronken wordt. Op elke hoek van de straat staat er wel een drankwinkeltje dat halve liters bier in flessen en blikken verkoopt. Ook de nodige verschillende sterke dranken worden aan spotprijzen verkocht.  In Frankrijk loopt iedereen met een stokbrood te sleuren, hier lopen ze met minsten een liter bier rond te sjouwen met meestal een heupflesje sterke drank. Om zeven uur ben ik mijn bagage op aan het bergen en ik heb de eerste zatte Pool al aan mijn been. Als ze zat zijn hebben ze namelijk praat voor tien.

Onderweg zien we weer een groepje kraanvogels ook nu jammer genoeg te ver weg om er een fatsoenlijke foto van te kunnen maken. We stoppen op een parking die met een officieel bord aan een hoofdbaan staat aangegeven. We schrikken ons rot wanneer we de parking op rijden, we komen in puur los zand terecht, niet erge gezellig met een motor die over de driehonderd kilo weegt. In dit soort landen is het echt constant alert zijn of er gebeuren kuren. Een paar foto’s en we trekken verder stilaan uitkijkend naar een gelegenheid om ons dagelijks soepje te nuttigen. Die gelegenheid wordt gevonden onder de vorm van een omgebouwde boerderij. Mooi ingericht met een overvloed aan hout. We krijgen en menukaart die volledig in het Pools is opgesteld. Ondertussen weten we dat soep zupa is. We bestellen op goed geluk zupa, ik had soep met boschampions,  Theo met vlees. Het smaakte goed, de paar sneden keihard brood had iets verser mogen zijn. Aangezien de prijzen op  de menukaart belachelijk laag zijn proberen we op goed geluk een warme maaltijd te bestellen. Er wordt hier enkel Pools gesproken dus kiezen we weer op goed geluk. Op een bepaalde bladzijde van de menukaart staan er allerlei gerechten vermeld met het gewicht er achter. Dat zal wel vlees zijn denken we. Er staat iets dat voor ons aan een soort saté doet denken. Theo vertrouwd het eerst niet ar na veel gepieker neemt hij het ook. Dom,dom,dom natuurlijk . Een gerecht kiezen waar je geen ballen van snapt is nog te begrijpen, je moet tenslotte eten. Maar twee dezelfde gerechten kiezen waar je gen ballen van snapt is natuurlijk niet slim. Het komt er op neer dat er binnen een minuut of vijf met twee bordjes werden geserveerd met daarop een verschrikkelijk zoute pekelharing met rauwe ajuin. Echt niet te eten zo zout was die rommel. De hoop jonge katten die hier rondhuppelden zullen er blij mee geweest zijn.

Na een laatste sigarenstop maken we ons op om Warschau binnen te rijden. Het verkeer wordt drukker maar het valt nog mee, we kunnen met de motor redelijk vlot door de files filteren. Als we bijna in het centrum zijn schotelt Garmien me een moeilijk kruispunt voor. Ik twijfel, en vrees dat als ik een verkeerde afslag neem terug op de ring van Warschau terecht kom en dit wil ik absoluut vermijden.  Niet te geloven, meer dan drieduizend kilometer hebben we gereden zonder dat ik één keer verkeerd ben gereden. Net nu, in het centrum van Warschau neem ik de verkeerde beslissing en rij verkeerd. Niet naar de ring maar knal naar het drukke centrum. Garmien geeft razendsnel een andere route meer we verliezen door dit foutje toch zeker een kwartier. Niet zo heel erg, maar met een temperatuur van 26 graden en een helm op je doorweekte kop ook niet direct een situatie van hiep hiep hoera. Het hotel blijkt 200 meter van de Zoo van Warschau te liggen een prachtig hotel met een afgesloten ondergrondse parking voor onze trouwe bike’s. Om 16u45 staan we zo fris als aan hoentje(geweldige douche) voor het hotel. Onze eerste opdracht is Zlothy’s uit de muur gaan halen. Op het terras waar we aangeland zijn vragen we aan de kelner of er een bankautomaat in de buurt is. Ook hier het zeer korte antwoord, NEEN. We betalen en maken dat we daar weg zijn en komen tot de ontdekking dat er op een afstand van tweehonderd meter twee bankautomaten zijn. Echt gezellige mensen die Polen.

Geld uit de muur gehaald en een wokrestaurant overvallen om de honger te stillen. Heerlijk gegeten, drie bordjes laten wokken. Een terrasje voor de koffie met gebak (Kees) en een fijne Whisky (Theo) en verder de stad in. We zien een grote luchtballon aan een kabel omhoog gaan, blijft een minuut of tien hangen en komt terug naar beneden. Dat is spek voor onze bek. Binnen een tik en een wip hangen we in een luchtballon honderdtwintig meter boven het intussen verlichte Warschau. Na deze prestatie vinden we dat we wel een terrasje verdient hebben. Onder het genot van een half litertje en een aangenaam gesprek met een koppel jonge zeventigers die uit Nieuw-Zeeland komen en met de trein Europa doorkruisen wordt deze zeer aangename dag afgesloten. Vandaag een rit van 360 kilometer deels binnendoor, deels autosnelweg naar Wroclaw voor de laatste overnachting in Polen. Om 9u30 krijg ik eindelijk de kans om aan de blog te werken met een redelijk snelle verbinding. Alleen de foto's geven nog wat problemen.

11/08/13 Na een goede nachtrust en een redelijk ontbijt worden de motors rond de klok van negen gestart voor een rit van 230 kilometer. Het is 14 graden en zwaar bewolkt maar droog. De mist die er vanmorgen vroeg hing is verdwenen. Het landschap is iets heuvelachtiger geworden, we rijden lange tijd langs de Russische grens. Enorme vlaktes met landbouw onbegrijpelijk dat de koeien op de grasvlaktes aan een ketting staan van een meter of vijf. Nergens is er prikkeldraad te bespeuren. Rond de middag wordt er met emmers water gesleurd om de beesten drinken te geven. De ooievaars blijven ook hier talrijk rond paraderen. We hebben zelfs een koppel kraanvogels gezien, jammer genoeg te ver weg om er een fatsoenlijke foto van te nemen. Voordat we Polen bereiken rijden we een paar uur door een soort niemandsland met af en toe en dorpje dat uit wat krotwoningen bestaat. Rond de middag staan we aan de Poolse grens en maken we kennis met een voor ons nieuw verkeersbord. Zou dit bord betekenen dat we terug in de beschaving zijn? Of verboden te pijpen bij heet weer?

Vanaf de Poolse grens is het iets plezanter rijden zeer goed wegdek en zelfs af en toe een plezante bocht. Op de Tri staan ondertussen meer dan 4.000 kilometer, hij is amper veertien dagen oud. Het is een fantastische machine om mee te rijden, af en toe trek ik door tot 10.000 toeren hij vliegt dan als een pijl uit een boog vooruit. Aan de grens stoppen we voor ons dagelijks soepje, althans Theo neemt en ferm bord Goulashsoep met een heerlijke pistolet. Eindelijk nog een fatsoenlijke lekkere pistolet in plaats van het droge taaie zuurdesem brood. Kees laat de soep voor wat het is en neemt met genoegen twee heerlijke cappuccino’s. Het blijft droog en de temperatuur klimt langzaam richting 20 graden. Aan de talrijke goed onderhouden kerken is te zien dat we in één van de katholiekste landen van Europa zijn aanbeland, niet direct ons ding maar we storen doet het ons nu ook weer niet. De onverschilligheid en onbeleefdheid is ook hier zwaar aanwezig dit begint wel op onze heupen te werken. We geven het dan ook op om nog goedendag tegen de mensen te zeggen want je krijgt gewoonweg geen respons. Om 14u30 komen we in Olecko aan waar ons hotel voor deze nacht is geboekt. Olecko is een stadje, dat aan en prachtig meer ligt. Met en klein hartje komen we bij het hotel aan. Er is namelijk hier een één persoon kamer geboekt voor € 17 per nacht. Tot onze verbazing zijn de kamers volledig naar onze zin, een douche, wc, tv, degelijk internet en proper meer verlangen we niet. Rond 15u30 trekken we het stadje in. We stappen de eerste beste winkel in om te zien of ze sigaren verkopen. Theo zijn sigaren voorraad staat op een alarmerend laag pijl. Geen sigaren in deze winkel, we vragen heel beleefd of er in de buurt een bankautomaat is want we hebben weer Zloty’s nodig. Het antwoord was op zijn Pools. NEEN, zeer kort af en gedaan. Voor de zoveelste keer deze reis stappen we beduusd buiten en geloof het of niet honderd meter verder was er een bankautomaat. En zo is het met alles, deuren voor je neus dicht gooien, je finaal negeren en onbeleefd. We gaan op een redelijk terras zitten, steken een sigaartje op en wachten. Wachten, wachten en wachten. Er komt volk buiten er gaat volk naar binnen en dat is het. Volgens mij waren we onzichtbaar geworden. Sigaartje opgerookt en verder gegaan. Niemand heeft ons blijkbaar opgemerkt. Foto van de kerk, foto van de Paus en een paar foto’s in een mooi park. We komen op een plein waar een soort kasteelfeesten bezig zijn. Er is ook een valkenier bezig met een vogelshow. Er wordt een manneke van een jaar of tien uit het publiek gehaald krijgt een handschoen aan en een dood kuiken. De bedoeling is natuurlijk dat er een arend op zijn hand komt zitten. Ik zet me klaar om een foto te maken maar er gebeurd niets. Geen arend te zien. De valkenier fluit en roept en staat met dode kuikens te zwaaien maar die verrekte arend blijft hoog in een boom zitten. Nu moet ik wel zeggen als ik een Poolse arend moest zijn bleef ik zelfs nog niet in die boom zitten. Ik zou een gps rond mijn nek hangen en zo rap mogelijk naar België vliegen. Nog altijd het land van melk en honing. Kees is het wachten beu, hij kan trouwens geen foto meer trekken want hij staat te schudden van het lachen. Ik vind het fantastisch dat die arend denkt; den boom in jullie met die rot show. Ik vond het wel gemeen dat hij een prachtige landing maakte als ik mijn fototoestel had opgeruimd. We wandelen door het park, kopen een lekker ijsje en twee dozen fantastische Braziliaanse sigaren. Nemen op een ander terras een half litertje. Het is dan weeral tijd om te gaan eten. Vandaag is het Pizza geworden. We zitten in een mooi ingerichte kelder aan een verschrikkelijk grote Pizza, kijken elkaar aan, en vragen bijna tegelijk zijde gij nu ook zo moe? En inderdaad we zijn weer op het punt gekomen dat de moeheid niet meer uit het lijf gaat. We merken nu ook dat we drie jaar ouder geworden zijn na de reis naar het Midden-Oosten. Toen kwamen we na belachelijke weersomstandigheden, en pakken miserie op wegen en aan grenzen ook op eden punt dat die moeheid niet verdween. Allen was dat toen pas na een week of vijf. We zijn nu nog maar amper tien dagen onderweg. We worden verdomme oud.

Als ik van mijn avond wandeling terug kom zit Theo voor het hotel nog een sigaartje te roken. We blijven nog wat aan de praat tot Theo vraagt hoe laat het is. Al goed dat hij daar over begint, we komen tot ontdekking dat we onze tijd een uur moeten terug draaien. We zitten weer met de normale Belgische tijd, het is nu wel een uur vroeger donker. Morgen een rit van 280 kilometer we slapen in Warschau.

10/08/13 Amai, wat heb ik lekker geslapen. Tot half acht in mijn nest gelegen. Geen probleem want we hadden afgesproken dat we om negen uur gingen ontbijten. Om tien zijn we weg voor een ritje van 150 kilometer. Het is zwaar bewolkt en de temperatuur is een karige zestien graden. Bij het eerste benzinestation gaan we tanken. Weer dezelfde procedure, binnen gaan vertellen hoeveel liter je wilt tanken, afrekenen en gaan tanken. Ook hier zijn ze nog onbeschoft, onbeleefd en zeer zwijgzaam. Er gaat iemand voor mij binnen om af te rekenen en knalt de deur voor mijn neus dicht. Echt gezellig. Wat ons opvalt is dat degene die achter ons komen wel op een normale manier kunnen tanken. Bakje volgooien en gaan afrekenen. Eigenlijk is het dus gewoon een beetje toeristen pesten. Onderweg valt er weinig te beleven,(de eerste foto's zijn getrokken aan de B&B) we zijn dan ook om 13u30 aan onze B&B. De gastvrouw was nog niet aanwezig, haar man liep hier wel rond. Hij sprak alleen Litouws, belde zijn echtgenote die een zoon bij had die dan weer wat Engels sprak. Gsm werd aan Theo gegeven en zo kwamen we te weten dat de gastvrouw rond 14u ter plaatse zou zijn. Mijnheer presenteerde ons een halve liter en inderdaad om stopt 14 u was de gastvrouw daar. Aangezien we nog niets gegeten hadden was onze eerste vraag of het mogelijk was om soep te krijgen. Theo is namelijk heel ongelukkig als hij zijn dagelijks soepje niet krijgt. De soep was geen probleem en smaakte goed.

Op het moment dat we naar onze kamers gebracht worden begint het te gieten dat het klettert. De lucht is donkergrijs en het blijft vollen damp regenen tot 20 u. Er wordt om 19 u een simpele doch smakelijke maaltijd geserveerd die we afsluiten een dikke sigaar en een goede kop koffie. Ik maak gebruik van een regenpauze om snel een paar foto’s te nemen. We zitten aan een grote rivier en kunnen Rusland aan de overkant zien liggen. Voor de geïnteresseerden, het dorpje heet; Smalininkai en licht in Litouwen.

Het spannendste wat ik vandaag heb beleefd is in Rusland pissenJ Morgen een rit van 275 kilometer dan zitten we als alles goed gaat in Polen.

09/08/13 We hebben deze reis de weer goden wel mee. Vannacht wakker geworden van hevig onweer en gietende regen. Deze morgen was het weer stralend weer. Alles op het gemakje gedaan,  en geen duffe kop. Het is tien uur als we starten. Aangezien het een korte rit is gaan we nog eens proberen om over binnenwegen naar het volgende hotel in Litouwen te rijden. Het is vergeefse moeite, lange rechte wegen zonder noemenswaardige afwisseling. Met de wegbedekking is het in orde alhoewel er slechte stukken tussen zitten. Als we stoppen om te tanken gebeurd er weer iets vreemds. Theo zet aan om te tanken maar er gebeurd niets. Nochtans staan de cijfers van de pomp op nul. Ik ga naar de winkel waar moet afgerekend worden maar kan niet binnen. Opeens gaat er een klein luikje open en wordt ik door en dame die daar zit vragen aangekeken. Ik probeer uit te leggen dat we willen tanken maar dat het niet lukt. Ze kijkt me ijskoud aan, zegt niets en doet het luikje dicht. Theo staat nog altijd tevergeefs aan de pomp, hij haakt de slurf terug in en probeert nog eens maar er komt geen druppelbenzine uit. Nochtans hebben we een auto weg zien rijden die wel hed getankt. We zetten onze motors opzij en steken een sigaartje op. Binnen een paar minuten stopt er iemand om te tanken. Hij stapt uit loopt naar het kotje, luikje gaat open er wordt 10 euro gegeven en de mijnheer gaat tanken. Dit alles zonder dat er één woord wordt gewisseld. We hebben geen zin om aan die comedy mee te doen en rijden door zodra de sigaartjes zijn opgerookt. Garmien had aangegeven dat er nog benzinestations genoeg komen. En jawel, binnen enkele minuten komen we bij een modern benzinestation. Theo gaat tanken en Kees gaat zijn watervoorraad aanvullen. Theo probeert weer tevergeefs benzine in zijn motor te krijgen aar ook hier lukt het niet. Slurf inhaken en terug afhaken het helpt allemaal niet. De andere personen die aan het tanken zijn hebben echter geen problemen de benzine stroomt met volle teugen uit de slang. Theo begint zijn bekende kleur te krijgen die ik een paar keer heb gezien op onze reis naar het Midden-Oosten. Ten einde raad stormt hij naar de kassa met de vraag om die verdomde pomp in gang te brengen. Voor dat het zo ver was had hij al twee andere pompen geprobeerd. De dame achter de kassa kijkt hem verwonderd aan en haalt haar schouders op. Ze snapt niets van die woeste mijnheer, ze laat Theo dan ook staan en gaat verder met haar werk. Theo terug naar zijn motor, een mijnheer die wat Engels spreekt heeft het allemaal van op afstand aangezien. Hij gaat naar Theo en legt hem uit dat er eerst geld in een soort automaat moet worden gestoken? Nadat het geld er in is gestoken moet je op een klavier het pompnummer intikken en kun je tanken. Theo vraagt wat er gebeurd als er te veel geld in steekt. Daar is geen antwoord op gekomen. Dan maar in twee keer geprobeerd om wat benzine in de motor te krijgen en inderdaad het ging perfect. Je moet het alleen maar weten.

Het stikt hier nog altijd van de ooievaars. Als en boer aan het ploegen is lopen er zoveel ooievaars op het veld als bij ons meeuwen. Blijkbaar is het voor iemand in een dorpje nog niet genoeg. Er staat een paal in zijne hof met een wiel er op. Op het wiel heeft hij plastieken ooievaar gezet. Je struikelt hier werkelijk over de ooievaars maar daar zetten ze een afschuwelijke plastieken ooievaar in de hof. Niet te geloven. We rijden en rijden en ik kan geen zinnige zin schrijven over wat we er voor onze wielen wordt geschoven. Geen bergen, geen meren, geen bochten een slecht wegdek dorpjes waar je depressief moet worden als je daar geboren wordt. 1 opvallend verkeersbord waar we een foto van hebben genomen. Als één van de lezers weet wat het betekend laat het ons dan maar weten via de blog. Rond de middag komen we bij een mooi gelegen wegrestaurant. We stoppen dan ook voor het dagelijks soepje. We zitten dan ongeveer een zestig kilometer van een stad. We gaan binnen en worden meteen jaren terug in de tijd gegooid. Er komt een jonge dame om de bestelling op te nemen, we vragen de menukaart, ze kijkt ons aan met ogen zo groot als theeschotels en snapt echt niet wat we bedoelen. Dan eerst maar drinken proberen te bestellen, er lag een kaart op tafel met verschillen dranken op vermeld. Theo bestelt een bier ik een tonic. Weer een grandioos probleem het woord tonic of sweppes of bitter lemon stond absoluut niet in het woordenboek van d dame. Ze gaat met drie collega’s overleggen wat ze met die twee rare marsmannetjes moet doen. Een collega was toch zo slim om haar een menu kaart meet te geven. Ondertussen wordt de bestelde pint bier gebracht. Een raar mengsel met de kleur van tomatensap. Aah, zegt Theo, dat zal jouw drankje zijn. Er staat niets schuim op we ruiken en proeven maar krijgen er niets van gemaakt. Als ze de bestelling voor het eten op komen nemen proberen we er achter te komen wat de inhoud is van die halve liter. Inderdaad bier, volgens de kaart zou het plaatselijk bier zijn. Aangezien ik nog steeds niets te drinken heb gekregen vraag ik om limonade of water of iets zinder alcohol. Opeens krijgt ze een helder moment en vraagt of 7 up goed was. Walla geregeld. We zijn ook nog aan soep geraakt met zuurdesembrood. Kees groentesoep met kip; Theo de dagsoep. Het enige verschil van de soepen was de kleur. De hoofdmaaltijd heb ik laten passeren, Theo kreeg een bord rijst met wat varkensvlees.

We komen aan de grens, echter niet zonder eerst nog 10 kilometer onverharde weg aan ons been te hebben. Waarschijnlijk door de regen die vannacht is gevallen hebben we weinig stof. Om 15 uur arriveren we in ons hotel. Een typisch weg hotel waar kilometers in de omtrek geen bal te beleven valt. Komt goed uit voor de broodnodige rust. Morgen nog een kort ritje, we hebben dan een hotelletje gelegen aan een rivier. De grens van Rusland is het midden van de rivier.

08/08/13 Eerst een foutje rechtzetten. Het is niet Letvia, maar Letvija. Goed geslapen, vroeg opgestaan en een paar foto’s genomen van Tallinn, dat ontwaakt. Het heeft vannacht stevig geregend, nu is het blauwe hemel en volop zon. Na en stevig en goed ontbijt zijn we rond de klok van negen vertrokken. Vandaag weer een pittige rit van 310 kilometer. We blijven nog altijd zo veel mogelijk op de hoofdwegen. Het gaat dan ook zeker geen spannende rit worden. 300 kilometer recht door met aan beide kanten van de weg bomen. We rijden over een brede twee baans weg hier noemen ze dit de A4. We krijgen op deze weg gezelschap van alles waar wielen onder zitten. Vandaag opvallend veel motorrijders. Vanwege de mede weggebruikers is het hier heerlijk motor rijden. Er wordt opvallens veel plaats gegeven om te kunnen passeren, ook de vrachtwagens die hier talrijk rond rijden geven de nodige ruimte. De maximum snelheid is 90 km per uur op sommige stukken 100 km per uur. Rond de middag zijn we aan de grens en verlaten Estland. De temperatuur is opgelopen tot 30 graden en het wordt zweten onder de helm. Op een gegeven moment zitten we op een stuk waar 100 kilometer per uur mag worden gereden. We hebben pech, komen achter een politiewagen te zitten die precies 99 km per uur rijdt. Theo die nog altijd zonder verlichting rijdt kruipt achter mij met de hoop een aanhouding te vermijden. We zitten nog geen minuut achter de politie wagen of de rechtse richtingaanwijzer begint te branden. Hier gaan we denk ik? Seffens het bordje voor de ruit dat we moeten volgen. Niets is minder waar, de agent doet teken om te passeren. We krijgen ruim baan om onze weg te vervolgen aan 115 kilometer per uur. We zien dit bij ons nog niet gebeuren.

Als we Riga naderen is de temperatuur opgelopen tot 35 graden. De Triumph die watergekoeld is laat regelmatig de ventilator draaien om extra koeling te geven. Zodra dit gebeurd komt er een ongelooflijke hitte onder de motor uit die langs mijn benen verdwijnt. In de winter zou ik zeer appreciëren maar nu is het net van het goede te veel. Theo heeft zijn helm eens goed gekuist en het scharniersysteem van zijn vizier gesmeerd. Het gevolg is dat het vizier niet meer open blijft staan. Dan wordt het bij deze temperatuur toch wel redelijk warm in de helm. Het resultaat is dan ook dat we drijf nat van het zweet in het hotel aankomen. We hebben weer een mooi hotel gelegen op stap afstand van het oude centrum. Na de douche gaan we dan ook op pad het is dan 16u30 en nog altijd bloedheet. We spreken af om minder alcohol te drinken dan de laatste dagen, het werd een beetje te gek en met deze temperaturen(het weerbericht geeft voor morgen tot 40 graden) is het ook niet verantwoord om met een duffe kop aan een motor rit te beginnen. Voor mij zijn er trouwens nog andere redenen om een beetje te minderen met het alcohol gebruik.

Riga blijkt een zeer aangename en gezellige stad te zijn met een prachtig park en sfeervolle verkeersvrije straten. Talrijke coffeeshops waar heerlijke koffie wordt geschonken. Prachtige gebouwen met werkelijk schitterende gevels. Ook hier weer vrouwen die een lust zijn om naar te kijken. Talrijke orkestjes sta op straat te spelen, er is sfeer, het is goed weer en eindelijk hebben we een vakantie gevoel. In een gezellig restaurant met live muziek sluiten we de avond af. (zonder alcohol) Om 22u30 zijn we terug in het hotel.

07/08/13 Na een uitstekend ontbijt en goede nachtrust vertrekken we om 09 u voor een rit van 300 km. Geen gewone kilometers zoals we ondertussen al weten. Tot onze spijt zullen het weer uitermate saaie kilometers worden. Gelukkig hebben we ongelooflijk geluk met het weer. Moesten we regelmatig regen hebben ik denk dat we dan vervroegd naar huis zouden zijn gekomen. We komen aan de grens van Estland en moeten nog 230 kilometer rechtdoor rijden om in Tallinn te komen. 230 kilometers over de A4 in Estland en weg met stoplichten, snelheidsbeperkingen, fietsers en heel veel vrachtwagens en bussen. Af en toe zien we en stukje van de Baltische Zee maar over het algemeen zijn het aan beide kanten van de weg bomen. Rond de middag en stop om iets te eten, in dit geval een hamburger die best gesmaakt heeft. Ik kan met de beste wil van de wereld geen fatsoenlijk verslag geschreven krijgen om de eenvoudige reden dat er hier buiten ooievaars en een paar koeien aan een ketting op een stuk braakliggende grond niets maar dan ook niets te zien is. Geen uitzichten wegens geen bergen, geen bochten wegens lange rechte wegen. Op deze lange rechte wegen is ook niets te zien wegens de onvoorstelbaar veel bomen die aan beide kanten van de weg staan. Je moet in de Baltische Staten geweest zijn om het te begrijpen. Eerlijk gezegd kan ik het niemand aanraden. Maar als je echt helemaal niets anders te doen hebt en je wilt per se een eind van huis zijn en in uiterste nood dan kun je naar de Baltische Staten rijden. Om 15u30 komen we in het prachtige hotel aan. We zitten pal in het centrum van het oude stadsgedeelte. Een gezellige boel is het hier zeker met de blauwe hemel en schitterende zon. We halen weer zonder moeite 30 graden. Het oude centrum is echter piepklein en al redelijk snel zitten we dan ook op een groot terras. Een roofzuchtige meeuw is voor onze ogen een duif en kopje kleiner aan het maken. Ruwe natuur in de stad, we hebben wat beleefd vandaag. Het is heerlijk vertoeven op het terras mede door de prachtige vrouwen die hier constant lopen flaneren. Niet te geloven dat er zoveel mooie vrouwen op zo’n korte tijd langs komen. Trotse perfect geklede vrouwen met een Scandinavisch uiterlijk echt een lust voor het oog. We krijgen er zowaar dorst van en bestellen nog een half litertje.

Letland (Letvia) op de voertuigen staat LV hebben we nu ook gezien zowel op de binnenwegen als zogezegde autosnelwegen. Het valt op dat er heel veel stukken braakliggende gronden zijn. Er wordt niets mee gedaan. Industrie hebben we nauwelijks gezien. Wat wel aangenaam is in deze landen? De stilte, je kunt je niet voorstellen hoe stil het hier overal is. Het is precies elke dag zondag. Zodra je de hoofdweg verlaat kom je in de stilte. De vraag is natuurlijk moet je daar drieduizend kilometer voor rijden. Wij doen het maar we doen het ook maar 1 keer.

Morgen zitten we terug in Letland. De overnachting is in Riga een grote havenstad aan de Baltische Zee(Oost Zee). We zullen weer vol verwachting op de motor stappen en hopen op iets.

06/08/13 Ondanks het oubollig gebouw en het slechte bed goed geslapen. Dit vooral door de stilte die hier is. We zijn dat niet meer gewend. Ook overdag is het hier stil, zo stil dat het ons verbaast.

 Over het hotel gaan we geen woorden vuil maken, het is beneden alle peil. Er wordt geprobeerd om een fatsoenlijk ontbijt op tafel te zetten maar zolang dit met zwart zuurdesem brood gebeurd hoeft het voor mij niet. Gisterenavond hebben we besloten om de binnenwegen te laten voor wat ze zijn, het is met de motors waarop wij rijden echt niet te doen. Jammer, maar het is zo. We gaan ons meer richtten op de stadjes en proberen om op geasfalteerde wegen te blijven. Er overnachten hier ook twee Zweden, ze komen speciaal naar de Baltische Staten om off-road te kunnen rijden. In dit milieu staan de Baltische Staten bekend om de onbegrensde mogelijkheden. Een foto van de motors van de Zweden zal duidelijk maken waarom onze motors niet geschikt zijn voor hier. We blijven na het ontbijt nog een beetje in het zonnetje zitten aan de rivier die achter het hotel loopt. Om negen uur rijden we over een smalle plank de motors uit het hotel en vertrekken naar Cécis over de A6-E22. Tot onze verbazing is de A6 een gewone weg met twee rijstroken op sommige plekken zwaar beschadigd is door het talrijke vrachtverkeer. De weg loopt dwars door dorpjes waar we dan van het ene stoplicht naar het andere moeten rijden. De maximum toegelaten snelheid op de A6 is negentig kilometer per uur.

De middagpauze wordt genomen in een wegrestaurant dat er goed uit ziet. Ook de menukaart kan ons bekoren, we bestellen en krijgen een heerlijke maaltijd. De lezers van de blog die op foto’s van de natuur zitten te wachten moet ik teleur stellen. Ze zullen het deze keer moeten doen met foto’s van gebouwen en standbeelden. Buiten de onvermijdelijk ooievaars en hier en daar een koe aan een ketting is er niet veel te zien en te melden. Over de pakkemannen valt ook niet veel te vertellen, we rijden bijna de hele dag door Letland en we hebben geen politie of flitscamera gezien. We maken plezier onderweg, we rijden graag met de motor en het weer blijft fantastisch. Meer is er dan ook niet te melden. Rond half vier komen we in Cécis aan waar een goed hotel met ruime kamers is gereserveerd. Na de douche gaan we het stadje verkennen. Kasteelpark bezoeken, ijsje eten en een terrasje waar we een lekkere soep bestellen. We sluiten de dag af met een heerlijke cocktail.

Morgenavond zitten we in Tallinn (Estland). Tallinn is het verste punt van onze reis. Omdat we niet te ver om willen rijden kunnen we niet anders dan morgen een stuk over de binnenwegen rijden.

05/08/13 Na een redelijk ontbijt en een zware kop vertrekken we met zwaar bewolkt weer en 19 graden. We hebben er zin in en zijn benieuwd wat Letland ons te bieden heeft. Geen alcohol en niet meer dan drie sigaartjes vandaag dat is de afspraak die bij het ontbijt is gemaakt. We rijden nog tamelijk lang door Litouwen en zitten ongeveer een 25 kilometer van de grens met Wit-Rusland. Het landschap doet mij aan Finland denken, talrijke meren, weinig verkeer en zeer dun bevolkt. Het landschap is mooi golvend. In Finland zijn de wegen kaarsrecht hier hebben we gelukkig mooie bochten en tamelijk goed wegdek. De bewolking wordt steeds dikker, het is tijd voor om de regenkleding boven te halen. We hebben wat regen gehad maar niet van dien aard dat we doornat zijn geworden. Na een uurtje is het opgeklaard en krijgen we het zonnetje te zien die de temperatuur naar een aangename 25 graden brengt. Het is moeilijk om Litouwen te beschrijven. Wat opvalt zijn de vele houten huisjes met als dakbedekking eternieten golfplaten. Het is hier nochtans in de winter – 30 graden. Er is in de weilanden geen prikkeldraad te bekennen is ook niet nodig want een kudde koeien hebben we niet gezien. De koeien en paarden die hier en daar grazen staan met een ketting van een meter of twee vast aan een pin in de grond. Elke dag worden ze een stukje opgeschoven. De zijwegen van de hoofdwegen zijn bijna allemaal onverhard, de enkelingen die er over rijden veroorzaken geweldige stofwolken. Is het een lelijk land? Neen, eigenlijk niet maar het is zeker niet te vergelijken met bv. Frankrijk, Duitsland of België. Je moet er eigenlijk geweest zijn om er over te kunnen oordelen. Het is ook geen land om er terug naar toe te gaan. Maar het heeft net dat iets om er toch geweest te moeten zijn. We rijden over een weg die een groot kerkhof splitst. Ook typisch voor hier alle kerkhoven liggen op een heuvel. Aan de kant loopt een oud vrouwtje met een schrepel naar het kerkhof om een graf op te kuisen. We stoppen en ik vraag of ik een foto van haar mag nemen. Ze begrijpt geen fluit van al wat ik zeg, terwijl ze volop in een onverstaanbare taal aan het brabbelen is neem ik een foto. Ik laat het haar zien en ze is er van onder de indruk. Er komt een onvoorstelbare stroom woorden uit het vrouwtje die voor ons helaas compleet onverstaanbaar zijn. Na heel veel gebaren van het vrouwtje menen we te begrijpen dat er op het kerkhof een groot kruis staat met een mooi beeld van Jezus. Of ik daar geen foto van wil nemen. Omdat dit echt mijn genre niet is bedank ik daar vriendelijk voor en maken we dat we weg zijn.

De grens van Letland komt in zicht, de onvermijdelijke wegenwerken lopen tot pal op de grens. Alleen een bord welkom in Letland maakt ons duidelijk dat we inderdaad de grens zijn gepasseerd. Nog honderd kilometer en een drie sterren hotel gelegen aan een rivier staat op ons te wachten. Nog een uurtje, het zal de eerste keer zijn op deze reis dat we vroeg in de namiddag in het hotel aankomen. We verheugen ons er op want het begint tamelijk vermoeiend te worden. Die vermoeidheid hebben we zelf ook wel een beetje schuld aan door de uitspattingen van gisterenavond. Als we een tiental kilometer in Letland zijn is het opeens gedaan met het asfalt. De weg gaat over in aangereden steenslag, steenslag die tamelijk grof is en veel stof veroorzaakt. Met momenten zie ik Theo niet meer in mijn spiegel. Wegenwerken denken we. Tot onze verbazing is er echter niets van wegenwerken te bekennen en duurt de ellende een tiental kilometers. Ik hoor de Tri kreunen en steunen bij de inslagen van de keien die omhoog springen. Regelmatig heeft het achterwiel de nijging om weg te slippen op de plaatsen, waar het steenslag diep en los is. Theo ondervindt dezelfde problemen. Als we bij een onooglijk dorpje komen staat er een verkeersbord dat we nooit eerder gezien hebben. Op het driehoekig bord staat een stukje asfalt met witte lijnen getekend, het geeft aan dat we op normaal verharde weg komen. Als we op het asfalt komen stoppen we om even te bekomen. Natuurlijk wordt de belofte van een rookvrije dag hier onmiddellijk verbroken. Nog natrillend van de motors in bedwang te houden paffen e er op los. Onze motors zijn absoluut niet gemaakt om op dit soort onverharde wegen te rijden. De nieuwe Tri ziet er verschrikkelijk uit, over heel de motor ligt er een dikke laag stof ook onze kleren zijn niet meer om aan te zien. Gelukkig hebben staan we weer op asfalt en met goede moed beginnen we aan de laatste 80 kilometer. We rijden door het dorpje waar weinig of niets te zien is buiten de altijd goed onderhouden kerk en twee kraanvogels. Na een paar kilometer komen we ons nieuwe verkeersbord weer tegen. Nu om duidelijk te maken dat we weer op een steenslag weg komen. Godverdomme, dat kan toch niet waar zijn he. Ik rij hier met een motor van een week oud op een we die amper bereden kan worden door een crossmotor. E staan werkelijk in een soort niemandsland. Tot overmaat van ramp begint het peil van de benzine gevaarlijk laag te staan. In het volgende dorpje (na 20 km)komen we weer op asfalt. Nog 44 km, toch maar eerst een sigaartje. Als we willen vertrekken geeft de boordcomputer van mijn motor aan dat er nog nul kilometer gereden kan worden. Ik word bijna misselijk van de ellende. Wat nu, niets is er hier te zien. Aan de grens hebben we geen mogelijkheid gehad om geld om te wisselen. Met euro’s kun je hier ook niets beginnen. Probleem dus. Een jonge gast op een bromfiets komt nieuwsgierig aan getuft, hij spreekt wat Engels en we kunnen vragen of er ergens benzine te verkrijgen is. Dat is er na 40 km, en dan over steenslagwegen. Niet te doen dus, of hij voor een slang en een plastic fles kan zorgen. Geen probleem, in een mum van tijd was hij er met het gevraagde materiaal. Slang in de tank van Theo zijn motor en zuigen maar. Niets, noppes geen druppel was er uit de tank te krijgen. Het peil van de benzine stond te laag in de BMW. P&V bijstand bellen, maar we zitten ergens in Letland op een onverharde <eg in een dorpje dat zelfs niet op de kaart staat. We besluiten om verder te rijden tot de Triumph er mee stopt. Theo rijdt dan verder en gaat ergens in de bewoonde wereld benzine halen. Weg zijn we, nog eens 44 kilometer onverharde weg. Zwetend zwoegend rijden met motors die totaal niet geschikt zijn voor dit soort wegen. De weinige auto’ s die we tegen komen rijden als gekken over deze wegen, een vrachtwagen laat zoveel opwaaiend stof achter dat we nog amper een zicht hebben van 10 meter. Maar de Triumph haalt het, na 41 loodzware kilometers staan we bij een benzine station. Ik tank 25,65 liter terwijl de Triumph volgens het boekje een tankinhoud heeft van 25 liter. Nog drie kilometer en we zijn aan ons hotel. Drie sterren volgens de folder, we komen in een krot terecht onvoorstelbaar. Het is ondertussen 17 uur en we hebben zelfs de fut niet meer om te klagen over het hotel. Er komt warm water uit de douchekraan en meer moeten we nu niet hebben. Na de douche een paar borrels om te bekomen, de motor op aanraden van het personeel in het hotel gezet(diefstal) en eerlijk gezegd een goede maaltijd gekregen. Ik slaap op de begane grond, er hangt een sticker in de kamer waarop vermeld staat om s ’nachts de ramen te sluiten wegens groot gevaar voor inbrekers. Slaap wel en welkom in Letland.

04/08/13 Het verlof is begonnen. En, we zijn er goed in. Uitslapen, uitgebreid ontbijten en op het gemakje door het golvend landschap van Litouwen rijden. We hadden gisterenavond een roerei besteld bij het ontbijt, aan de ontbijttafel wachten we, en nog een beetje wachten en dan toch maar gaan eten. Er was keus genoeg in allerlei toespijzen. Boterhammetjes geroosterd en lekker gegeten. Terwijl we aan onze laatste hap bezig zijn worden er twee ongelooflijk grote potten op tafel gezet tot aan de rand gevuld met roerei. Kees kijkt naar Theo, Theo naar Kees, samen bekijken we die twee potten die precies staan te grijnzen. Theo had echt al goed gegeten en zegt; niet voor mij he. Kees heeft met heel veel moeite de pot leeg gelepeld. We kunnen niet zeggen dat we met honger moeten vertrekken. De maximum snelheid wordt niet overschreden, ten eerste we hebben daar geen reden voor en ten tweede stikt het van de controles. Wat valt er over Litouwen te zeggen? Niet veel! Er is onderweg eerlijk gezegd geen bal te zien. Het landschap is golvend de wegen zijn goed maar zodra je van een hoofdweg gaat is de weg onverhard met als gevolg dat je in een verschrikkelijke stofwolk rijdt. Waarom gaan jullie daar dan naar toe zullen de lezers zich afvragen. Het antwoord hier op is eigenlijk heel simpel. We willen de Baltische Staten bezoeken en liefst met de motor. Dat kan maar op één manier, je moet er naar toe rijden en zien wat het wordt. De Alpen, Ardèche, het zuiden van Frankrijk, als je daar naar toe rijdt dan weet iedereen dat het daar mooi zal zijn. Het is niet voor niets dat er in de zomer reusachtige files zijn op de Franse wegen. Dus wij rijden naar de Baltische Staten en zien wel wat er op ons afkomt. We maken plezier, we hebben lekker eten, roken als turken en rijden met de motor en het is heerlijk weer.

Rond 15 uur komen we in Vilnius aan. Niet zonder slag of stoot hebben we het hotel gevonden met dank aan onze lieftallige Garmien. Garmien ondertussen werkelijk onmisbaar geworden, we hebben wel eens ruzie maar het is altijd direct bijgelegd. Dat is eigenlijk heel simpel je drukt op een knopje en ze zwijgt. Na de verfrissende douche weet Garmien ons te vertellen waar we geld uit de muur kunnen halen. Geen probleem, binnen tweehonderd meter hadden we er één. Jammer dat het niet werkte. Een taxi aangehouden, met heel veel moeite (chauffeur spreekt enkel Pools) uitgelegd dat we naar het oude stadsgedeelte van Vilnius wilden maar dat we eerst geld uit een automaat moesten halen. Ook dat is goed afgelopen, maar zo als in veel landen de eerste taxi rit betaal je altijd te veel. In Vilnius stikt het wel van de toeristen, en met reden het is hier zeker de moeite om een verlengd weekend te blijven. Aangezien we toch de toerist uit aan het hangen zijn stappen we op een toeristen bus om Vilnius te gaan bezichtigen. We krijgen een koptelefoon, die met heel veel moeite van de chauffeur tot leven wordt gewekt. Onderweg wordt in het Engels heel de geschiedenis van Vilnius uit de doeken gedaan. Het enige nadeel aan Vilnius vinden wij dat de bezienswaardigheden ver uit elkaar liggen. Het is niet te doen om die te bezichtigen met een stadswandeling zoals bv. in Boedapest. Zeker niet als je maar een halve dag de tijd hebt. Na de toer is het tijd om de dorstigen te laven. We moeten echt niet zoeken naar een gezellig terras want het stikt hier van de terrasjas, het is een heerlijke zomeravond en met een halve liter Grimbergen voor onze neus is het prettig vertoeven. Zeker wanneer op het plein een jeugdorkest de sfeer er inbrengt met goede muziek. Na nog een Grimbergen tot ons genomen te hebben is het tijd om te gaan eten. Ook dat is geen probleem, heerlijk was het. Onder het genot van een paar glazen Pastis lossen we ook nog de wereldproblemen op. Na middernacht brengt een Engelstalige sympathieke taxichauffeur ons naar het hotel. We betalen de helft van het bedrag dat we aan de eerste taxi hebben gegeven.

Morgen zitten we in Letland.

03/08/13 Bij het overdadig ontbijt hadden we ook nog eens de keuze tussen een gebakken ei, en roerei of een gekookt ei, met of zonder worstjes. De zon was ook van de partij, de dag kon niet stuk. Althans dat dachten we. We doen het allemaal op het gemakje al hoewel er een rit van 485 km op het programma staat, deels snelweg en deels binnenwegen. Rond negen uur vertrekken we, het is onze laatste dag in Polen vanavond zitten we in Litouwen. Als we bijna uit het stadje Lodtz zijn ziet Theo een bord staan dat de richting aangeeft naar een BMW garage met de vermelding zeven kilometer. We besluiten om er langs te rijden, wie weet kunnen ze licht in de duisternis brengen bij de motor van Theo. Er aangekomen blijkt het een garage voor auto’s te zijn. De vriendelijke Engelstalige mijnheer aan de receptie geeft ons een adres van een garage die dealer is van verschillende merken o.a. BMW. We geven het adres aan Garmien die gezwind de route berekend welke we moeten rijden. Om kwart voor tien zijn we bij de garage, deze gaat open om tien uur. Een sigaartje helpt om het kwartier wachten te verlichten. Om stipt tien uur kan Theo aan een Engelstalige mijnheer het probleem uitleggen. Het komt voor elkaar en de motor wordt de garage binnen gereden. De wachttijd wordt opgevuld met een sigaartje en nog een sigaartje, wie zien af en toe elkaar niet meer staan van de rook. En het blijft maar duren, we worden zelfs zenuwachtig en met reden. We zitten nog 493 km van ons volgende hotel in Litouwen. Deels autosnelweg en deels binnenwegen. Om 12u30 komt er iemand uit de garage met een zeer bedenkelijk gezicht op ons af. Het kan niet gerepareerd worden maar ze willen wel proberen om meer licht te geven. Hoezo, proberen vraagt Theo en hoe lang gaat het dan duren. Om 14 uur zou dit klaar kunnen zijn maar we garanderen niet of het zal werken was het antwoord. De keus is rap gemakt, inpakken die handel en weg wezen. Om 12u45 kunnen we eindelijk aan de rit beginnen de temperatuur is dan 30 graden. Er wordt alleen gestopt om te tanken, met de toegelaten snelheden wordt weinig rekening gehouden. Het is rijden, rijden en nog eens rijden.  Ze zijn in Polen volop bezig om een autosnelweg aan te leggen naar Litouwen, zolang deze er nog niet ligt moet al het verkeer over en slechte weg met twee rijvakken. Hier en daar is er een stukje met vier rijvakken. Er rijden onvoorstelbaar veel vrachtwagens over deze baan, diepe sporen in het wegdek is hier het gevolg van. De toegelaten snelheid is 90 kilometer per uur maar door de vele vrachtwagens ligt de snelheid niet hoger dan 70 kilometer per uur. Dit is te traag voor ons, gelukkig geven de Poolse chauffeurs veel plaats aan motorrijders zodat we tamelijk gemakkelijk kunnen passeren. Maar als we een paar vrachtwagens willen inhalen worden er toch snelheden gehaald van 130 kilometer per uur dit is nodig om dat er niet veel kansen zijn om in te halen wegens het druk tegemoet komend verkeer. Onderweg blijft Garmien maar zeggen dat de verwachte aankomsttijd rond 20 u zal zijn. Dit kan bijna niet, om 16 u moet er nog 255 km gereden worden. Een herberekening gedaan maar de aankomsttijd veranderd niet.

De grens Polen Litouwen wordt enkel opgemerkt door een bord; Welkom in Litouwen en talrijke wisselkantoren. Ook in Litouwen is het niet mogelijk om met Euro’s te betalen. Als we Litouwen binnen rijden wordt het verkeer een stuk rustiger, de weg beter en nog weinig vrachtverkeer. We rijden nu de toegestane snelheid van 90 kilometer per uur en arriveren om 19 uur in het hotel. 19 uur is in Litouwen echter 20 uur. Ik was het uur verschil dat er in de Baltische Staten is met onze tijd vergeten. Aan de receptie worden we opgewacht door drie personen daarbij gelukkig een Engelstalige jongedame. Alles wordt geregeld en vertaalt en we worden naar ons appartement gebracht. We hebben beiden een kei groot appartement tot onze beschikking. In de living staat een fruitmand en een fles heerlijke witte wijn voor ons klaar. Dit is geregeld door Booking.com omdat er wat problemen geweest waren met een boeking. Om 21u30 krijgen we de melding dat het eten opgediend wordt. De dag wordt dan ook afgesloten met een heerlijke maaltijd en een goed glas bier. Als aperitief hebben we ieder een halve fles wijn in achter over geslagen. Heerlijk geslapen en gezond weer opgestaan.

Is Polen een mooi land? Ik kan er geen oordeel over geven we hebben op geen enkele binnenweg gereden niets toeristisch opgezocht ons doel is tenslotte een bezoek aan de Baltische Staten. Van af morgen begint ons verlof. Laat ontbijten, en een toeristisch ritje door Litouwen van 165 km. Morgenavond zitten we in Vilnius de hoofdstad van Litouwen.

02/08/13 Na een fantastisch ontbijt om acht uur vertrokken met een temperatuur van 28 graden. We hebben het probleem van de verlichting op Theo zijn motor aan Garmien voorgelegd. Zij kwam met een oplossing die ons niet erg aanstond. De dichtstbijzijnde BMW motor garage is in het centrum van Berlijn. Het is weliswaar maar een omweg van 40 km maar we zien het absoluut niet zitten om in het centrum van Berlijn rond te gaan dolen terwijl er nog meer dan 600 bloedhete kilometers te rijden zijn.  Voorlopig geen licht in de duisternis. Voordat we Polen kunnen binnen rijden moeten we eerst door een file manoeuvreren van een kilometer of tien.  Op het rechtse baanvak enkel vrachtwagens die een vreselijke stank en hitte veroorzaken terwijl de temperatuur opgelopen was tot 34 graden. De file werd veroorzaakt omdat er aan de grens met Polen zo nodig een putje moest opgevuld worden. Eenmaal de grens voorbij is het tijd voor de soepstop. De bloggers die onze reis naar het Midden-Oosten hebben gevolgd weten dat Theo elke middag een kom soep moet hebben. Theo een kom Poolse plattelandssoep met de nodige aardappels en groenten er in Kees een zure augurk en of ie zuur was. De augurk natuurlijk, want als de Kees op zijn geliefd vervoermiddel zit is hij nooit zuur. J We zitten op een autostrade met heel wat internationaal verkeer dus zou je denken dat er wel met Euro’s betaald kan worden. Niet dus enkel de Poolse Zlothy is welkom. Ze zijn wel zo slim om in het restaurant en wisselkantoortje weg te zetten. Het moet gezegd , we krijgen een eerlijke koers. 100 € is ongeveer 400 PZ. We komen nog iets nieuws tegen, de benzinepompen geven gen liters weer maar kubieke decimeters. En, we hebben onderweg onze eerste zwarte ooievaar gezien.

In Polen hangen er borden boven de Autostrade met de vermelding van de buitentemperatuur en vermelding van de temperatuur van het wegdek. Buitentemperatuur 34 graden. Het wegdek 46 graden. De hitte van de motor ongeveer 95 graden. Moet er nog zand zijn? Er is volgens Theo geen beter moment dan nu om zijn wonderbaarlijke airco afkoelingsvest boven te halen. Ik sta met open mond te kijken hoe hij dat prepareert.  De vest wordt aangetrokken op het blote bovenlijf, hij draait er een vuldop af en giet er een halve liter water in. Het water verdeeld zich in een dun laagje in de vest en verdampt door de lichaamstemperatuur van Theo. Door de verdamping geeft het vest dus de afkoeling. Werkelijk een prachtig systeem. Kees weet niets beters dan zijn geperforeerde zomerjas over zijn bloot bovenlichaam aan te doen. Wordt in ieder geval zijn T shirt niet nat en hoeft dan niet zo snel in de was te belanden. Na dat de onafscheidelijke sigaartjes zijn gerookt, we hebben trouwens vanmorgen aan de receptie een stuk of zes doosjes heerlijke kleine pikzwarte sigaartjes gekocht rijden we de peage op. IK schat dat we om de tien kilometer een    Voordat we vertrokken zijn heeft Garmien nieuwe kaarten gekregen. Zoals de laatste tijd nogal dikwijls het geval is met een update van Garmin stikt het van de fouten. Zodra we Polen binnen rijden slaat Garmien compleet tilt. Ze ligt maar te mekkeren dat ik naar de A2 moet gaan terwijl we op de A2 rijden. Constant zit ze in mijn oor te toeteren of ze een herberekening moet doen om naar de A2 te rijden. Je zou er zowaar zuur van worden.  Er klopte echt niets van de route. Het geluid afgezet en zoals in de middeleeuwen de landkaart erbij genomen en op de borden gaan rijden. Gelukkig klopte het adres van het hotel wel.

Om 17 uur rijden we Lodz binnen waar ons hotel ligt. Armoede, armoede en nog eens armoede hier. De gebouwen zijn niet om aan te zien en we beginnen te vrezen voor ons hotel. Het is echter nog en half uurtje rijden eer we aan het hotel zijn. Gelukkig begint na een kilometer of tien de staat van de gebouwen te verbeteren. Om 17u30 zijn we aan het hotel. Aan de receptie ziet het er zeer goed uit ook de kamers zijn  een geweldige meevaller. Ongelooflijk proper en een geweldige douche.  Amai, wat is dat toch lekker na zo’n rit. Het enige nadeel dat er is, geen restaurant. Volgens de lieftallige jonge dame aan de receptie zijn er vier restaurants in de buurt van het hotel. Na de heerlijke verfrissende douche gaan we te voet op pad. Een paar straten gedaan, geen restaurants te vinden. Een armzalig kotje met hamburgers was het enige dat we te zien kregen.  Aangezien we toch wel iets fatsoenlijks wilden eten vragen we aan een mijnheer of er ergens iets in de buurt is om te eten. Oei, hij bekijkt ons precies of dat we een ticket naar Mars vragen. Toch na lang denken en zwoegen verwijst hij ons naar iets dat eventueel wel een restaurant zou kunnen zijn, in het Pools want er wordt hier geen woord Engels of Duits gesproken. We hebben het toch gevonden , maar gesloten. Aan een jonge gast nog maar eens gevraagd naar en restaurant. Hij ratelt een heel verhaal af, weer in het Pools natuurlijk, maar we begrijpen dat hij vraagt of we een Chinees restaurant  ook goed vinden. We kijken elkaar scheel van de honger aan en vinden eigenlijk alles goed als we maar eten hebben. Met grote armgebaren probeert hij uit te leggen hoe we moeten gaan. Naar gelang zijn uitleg is het nog heel ver. Altijd rechtdoor tot aan een ronda (rotonde) daar is het. Met frisse tegenzin en een beetje wantrouwig beginnen we er aan. We zijn een minuut of vijf aan het stappen als er een auto stopt. De bestuurder is die gast die ons de uitleg van die Chinees had gedaan. Of we wilden instappen dan zou hij ons wel even brengen. In een tik en een wip zitten we in de auto en maken kennis met zijn vriendin. Amai een schoon meisje. Het valt trouwens op dat er veel mooie Poolse vrouwen rond lopen. We rijden, en rijden, en rijden kijken elkaar scheel aan (nog altijd honger) en maken de bedenking dat we nog wel terug naar het hotel moeten. We komen aan een immens grote rotonde en worden afgezet voor de deur van een soort afhaal Chinees. Nooit zouden we dat gevonden hebben zo goed was het verstopt. Toch eerst maar vragen of we Euro’s kunnen betalen, geen sprake van. Ook de vriendelijk Chinese jonge dame sprak geen woord Engels. Banca,banca toeterde ze alle kanten uitwijzend over de rotonde. Terug op stap, de rotonde rond gewandeld en een bankautomaat gevonden. Terug bij de Chinees aangekomen konden we ons eten gaan bestellen. Ik kan jullie in eer en geweten vertellen, dat is niet simpel in het Pools. De jonge dame begreep zelfs het woord curry niet. Soep, nog nooit van gehoord. Ik beeld soep uit door naar een kraan te wijzen de vorm van een soepkom aan te geven een lepel  te nemen  en dan denkbeeldig te eten. Aah zuppa moeten jullie hebben. Yep, zegt Theo spysi zuppa. Om het hoofdgerecht te krijgen beginnen we als twee onnozelaars te staan kakelen met de bedoeling om kip te krijgen. En we hebben kip gekregen, Theo met curry, Kees met een heerlijke saus en een soort lekkere paddestoelen. De spysi zuppa was klaar, een grote kom soep met alles er op en aan. Het zou echt heerlijke soep zijn geweest als het niet zo spysi was. Bij de eerste lepel kijken we elkaar nog altijd redelijk scheel aan, kunnen niets gezegd krijgen beginnen te zweten als zaten we in een sauna, pakken  een halve liter water en met uitpuilende ogen drinken we de fles leeg tot op de bodem. Man, man, ze hadden daar volgens mij een handvol zwarte peper in gesmeten. Lippen en tong  gloeiden van de peper niet te doen.  Terwijl we met de zuppa aan het vechten zijn wordt er geroepen dat het hoofdgerecht klaar is. Een groot bord rijst en heerlijk klaar gemaakte kip staat op de toog te wachten. We nemen ons plastic bestekje en voorzichtig wordt er een hapje geprobeerd. Zonder overdrijven dat was heerlijk. Elk nog een cola genomen om de zuppa te blussen en afgerekend. Omgerekend hebben we voor de maaltijd met drank inbegrepen vier euro per man betaald. Vlakbij de Chinees komt er om de twintig minuten een tram voorbij. Nou ja, tram is veel gezegd dit soort trams staat bij ons al jaren in het museum. Alles is echter beter dan nog eens een kilometer of zeven te voet naar het hotel te gaan. De tram op en zelfs aan de goede halte terug afgestapt zodat we rond 22 uur terug in het hotel waren. Niet moe van deze dag maar werkelijk doodmoe. Theo & Kees in verlof is werken, werken, en nog eens werken mar gelukkig ook ontzettend veel plezier. Morgen staat er weer een pittige rit op het programma en gaan we kennis maken met de binnenwegen in Polen. Ben benieuwd wat het weer gaat worden.

01/08/13 De Tri deze morgen stipt om zeven gestart en richting Limburg gereden om mijn motormaat op te halen. Het is van 2010 geleden dat we nog eens op reis zijn geweest. Toen een memorabele reis mag ik wel zeggen.  Een week nadat we uit Syrie waren vertrokken zijn ze daar oorlog gaan voeren en ze zijn nog bezig. We waren een dag uit Dubrovnik weg en het liep onder water. In Mei ben ik langs de Donau naar de Zwarte Zee gereden, ik was er nog geen week weg en alle steden langs de Donau overstroomden.  Als er binnen drie weken in de Baltische Staten ook rare dingen gebeuren zal de volgende reis naar Nispen zijn.

Inderdaad  beste blogvolgers Kees heeft na 17 jaar met een Guzzi te hebben gereden een nieuwe Triumph Trophy SE gekocht.  Een beetje met spijt in het hart, maar door omstandigheden was mijn geduld met Guzzi radicaal op.  De bekendmaking van de nieuwe moest eigenlijk een primeur worden op de blog. Moest! Theo wist echter niet beter om een paar dagen voor het vertrek  het nieuws op de blog te gooien. Weg primeur.

Vandaag 585 km autosnelweg gereden, dan moet je natuurlijk al heel veel fantasie hebben om over deze dag een verhaal te schrijven. Voor de eerste keer dat ik met Theo vertrek geen regen. Fijn denken jullie dan waarschijnlijk, en eigenlijk zou dat ook zo moeten zijn. Niet echter als het 32 graden is. Het is dan precies of onze lieve heer met een verschrikkelijke grote haardroger op de hoogste stand in je gezicht aan het blazen is. Niet direct een prettig gevoel. Afgepeigerd en zeiknat (echt waar nat tot op mijn onderbroek) zijn we in het hotel aangekomen. Maar wel een heerlijke Duitse braadworst  genuttigd.

Het is eigenlijk een klein wonder dat we aangekomen zijn. De drie dagen voor ons vertrek was het voor beiden een hekse ketel. Theo laat nieuwe banden op zijn BMW Rockster leggen. Een dag later, de dag voor het vertrek moet hij met een leerling naar het examencentrum. Theo heeft namelijk een auto-motor rijschool te vinden op het web onder de naam Mot-Art. Hij komt bij zijn BMW en stelt tot zijn ontzetting vast dat de voorband zo plat als een cent staat. Er zat namelijk een piep klein gaatje in de nieuwe band. Na de nodige miserie is er een nieuwe band opgelegd. De avond voor het vertrek springt zijn koplamp kapot. Geen gewoon lampje, neen een Xenon verstraler niet simpel om te vervangen , toch zeker niet op een avond voordat je moet vertrekken.  Kees zijn nieuwe motor wordt  door allerlei omstandigheden drie dagen later geleverd dan was afgesproken. Aangezien er eerst 800 km over binnenwegen moet worden gereden  om het eerste onderhoud uit te laten voeren kwam dit zeer slecht uit. Zaterdag in gietende regen moto gaan halen. Zondag en maandag het snot voor mijn ogen gereden. Dinsdag motor binnen voor het onderhoud. Woensdag heel de dag ziekenhuis en tegen de avond met motor terug naar garage omdat er een heftige trilling in het stuur zat. Er blijkt een fout in de voorband te zitten. Band vervangen rond 19 uur thuis , eindelijk bagage inpakken en donderdag vertrekken.  Dit kan moeilijk aanzien worden als een ontspannend vertrek. Het belangrijkste is echter dat we vertrokken zijn. We zitten nu in Koninslutter in een hotel dat prima in de smaak valt. Tijdens het avondeten hebben we besloten om morgen eerst naar een BMW garage rijden. ZE moeten daar licht in de duisternis brengen voor de BMW van Theo. We vinden het onverantwoord om Polen binnen te rijden zonder verlichting op de motor. Nog altijd staat de veiligheid op de eerste plaats, extra vroeg ontbijten want er staan 608 km autosnelweg te wachten in een temperatuur die zou oplopen tot een graadje of zevenendertig.

Vinden we licht in de duisternis? Zijn we morgenavond niet compleet uitgedroogd of misschien zelfs gesmolten? Volg de blog en beleef het mee.

Heerlijk geslapen, na toch wel een vermoeiende dag. Om half zes vlieg ik het bed uit, storm naar het raam, gooi de gordijnen open, en wat zie ik? Regen en felle wind. Ik vlieg terug het bed in, gooi het dekbed over mijn kop en denk hardop; kust mijn kloten. Het lost helaas niets op, de bittere waarheid is dat het flink staat te regenen en dat ik er door moet. Ik begin toch maar met een lekkere hete douche, dan heb ik dat toch al gehad. Tegen mijn zin begin ik in te pakken, om kwart over zeven is het tijd voor een overmatig goed ontbijt. Na het ontbijt terug de kamer in om zoveel mogelijk kleren aan te trekken. Gisteren te veel kou geleden. En Theo, in mijn koffers zit natuurlijk zomerkleding. Wie gaat er in de maand mei winterkleren mee sleuren? Buiten de kleren een pomp, laptop voor uw verslag te kunnen schrijven en op het net te zetten, twee grote dozen pillen, spuiten en insuline. Omdat jij er niet bij bent moet ik zelf voor de nodige snickers zorgen om de eventuele hypo’s op te vangen. En natuurlijk een doos of tien sigaartjes plus van elk land waar ik ben geweest een landkaart enz. Om acht uur wordt Guz gestart, er staat nog veel wind maar het is droog. We vertrekken met een temperatuur van een frisse zeven graden. Er staan dik zevenhonderd kilometers op het programma. Het is een fabeltje aan het worden dat er in Duitsland op de autosnelwegen onbeperkt hard gereden mag worden. De stukken dat er snelheidsbeperking wordt opgelegd zijn eerder zeldzaam. Dikwijls is het maximum 120 of 130 kilometer per uur. Op de zeldzame stukken zonder snelheidsbeperking haalt Guz al de paarden uit de stal. Het verbruik loopt dan wel op tot een liter of acht per honderd kilometer maar dat kan de pret niet drukken. Het is machtig om die brute kracht onder controle te hebben. Met het windscherm op de hoogste stand, een tanktas en volgeladen koffers maakt Guz aan deze snelheden af en toe wel eens een bokkensprong wanneer er nog een ferme windstoot van opzij over de snelweg komt. Alles is echter onder controle op de minste beweging van mij wordt alles perfect gecorrigeerd. Natuurlijk is het met deze snelheden wel belangrijk om ver vooruit te kijken om onmiddellijk te kunnen anticiperen. Is er in de verte en vrachtwagen die aan een inhaalmanoeuvre begint dan weet je dat er op het linkse baanvak geremd gaat worden. Op tijd je snelheid aan passen is dan de boodschap. Het is heerlijk om je eens uit te leven, geen rekening te houden met flitspalen en de daarbij behorende overdreven boetes. De volledige kracht van de motor eens tot zijn recht laten komen. Waar kan de teugels lossen, waar het niet kan de teugels strak aanhalen. Het is rijden over de A8 als een cowboy op zijn paard door de prairie. Wie zegt dat op een autosnelweg rijden saai is? In mijn spiegels kijkend zie ik zware donkere wolken. Vooruit klaart het op en wordt een stuk lichter. We zijn blijkbaar van het slechte weer weg aan het rijden. Na honderd kilometer steken we voor de laatste keer de Donau over, de volgende rivier die we nu tegen gaan komen is de Rijn. Een paar uurtjes nadat we de Rijn zijn overgestoken komen we in de streek van de wijngaarden. De heuvels zijn tot de laatste centimeter in beslag genomen voor de aanplant van de wijngaarden. Op sommige plaatsen lopen de wijngaarden letterlijk tot tegen de autosnelweg. Tijd voor een tankbeurt en een sigaartje, nog drie keer tanken en de reis zit er op. Het weer wordt steeds beter en Guz doet het zoals al heel de reis uitstekend. Mijn intercom is aan vervanging toe, regelmatig ben ik het draadloos contact met de gps kwijt, zeer vervelend, je krijgt geen waarschuwing als het contact verbroken is. Natuurlijk zit je ook niet constant op die gps te gapen zeker niet als de snelheid wat hoog ligt. Door dit mankement mis ik de afslag naar Koblenz. Geen paniek, na een herberekening heb ik terug een nieuwe route die in kilometers praktisch hetzelfde is. En, aangezien elk nadeel een voordeel heeft komt het eigenlijk nog niet zo slecht uit. Met de herberekening is er een stuk van een vijftig kilometer zonder autosnelweg opgenomen, geeft wat afwisseling en het is toch mooi weer geworden. Ben dan ook benieuwd waar we terecht gaan komen. Op een gegeven moment is het zover? Garmien stuurt ons van de autosnelweg. We komen meteen op een mooie bochtige weg met prachtige vergezichten. Toch nog wat foto’s op de terug reis. Na een redelijke lange afdaling staan we plotseling aan mijn zo geliefde Moezel. De afdaling eindigt in het wondermooie stadje Traden-Trarbach. In het Moezel dal is het prachtig weer, zon en twintig graden. Natuurlijk kan ik het niet laten om op een zonnig plekje aan de Moezel te stoppen voor de middagpauze. We rijden nog een poosje langs de Moezel en gaan met en mooie beklimming het Moezel dal uit richting autosnelweg. Om 13u30 zitten we terug op de autosnelweg. Mijn fantasieën over cowboys, paarden en paardenkrachten zijn opgebruikt, het worden nu nog vierhonderd monotone kilometers. Het wordt moeilijker om alert te blijven, de pauzes volgen elkaar dan ook sneller op dan bij de eerste driehonderd kilometer. De verwarming is volledig uitgeschakeld en het windscherm iets naar beneden om wat rijwind in het gezicht te krijgen. Op de E42 is zeer weinig verkeer, ik begin het dan ook moeilijk te krijgen, er sluipt een soort vermoeidheid in mijn lichaam en er begint slaperigheid op te treden. Nog eens stoppen, drinken, sigaartje roken. Garmien zegt nog 220 kilometer. Binnen 50 kilometer de laatste keer tanken en pauzeren, dan in rechte lijn naar huis. Op de E313 is er meer verkeer het is dan ook gemakkelijker op de aandacht vast te houden. Aan afrit 25 zwaai ik eens naar Theo, hij zal het me zeker niet kwalijk nemen dat ik door rij, zit nu in een goed ritme en wil dit zo houden. In Herentals Oost verlaat ik de E313 om de onvermijdelijke file op de ring rond Antwerpen te vermijden. Om 16u30 is deze reis definitief verleden tijd. Vandaag precies 712,50 kilometer afgehaspeld. Een beetje wezenloos stap ik van Guz en denk wat nu? De laatste keer uitpakken, morgen niet vertrekken, het laatste verslag schrijven het zal even ontwennen zijn. Maar, niet voor lang. 1 augustus vertrek ik namelijk met Theo(mijn reisgezel naar het Midden-Oosten in 2010) naar de Baltische staten. Litouwen, Letland en Estland. We gaan dan waarschijnlijk het wereldrecord snel reizen verbreken. Theo heeft namelijk maar veertien dagen tijd om deze reis te ondernemen. Benieuwd wat we daar weer mee gaan maken? Geen probleem, het zal weer te volgen zijn op de blog. Men zegge het voort.

Een paar cijfers, totale afstand van deze reis 7.842 km. Gemiddeld verbruik van Guz 5 liter op honderd kilometer. 27 dagen onderweg. Acht verschillende landen. 1.031 foto’s. 875 filmpjes met helmcamera opgenomen. Aantal unieke bezoekers op de blog 1.263 waarvoor mijn dank.

Ik denk er aan om (bij voldoende belangstelling) met het verzamelde materiaal een professionele cd te laten maken. Met de helmcamera zijn er unieke beelden gemaakt. Je zit als het ware op de motor, ziet het dashboard en de handelingen van de bestuurder. Je hoort het gebulder van de wind en de prachtige sound van Guz. Voor€ 10 incl. verzendkosten moet dit geregeld kunnen worden. Interesse? Mail via de blog naam en adres en u wordt op de hoogte gehouden van de ontwikkeling van deze cd.

Nogmaals dank voor de opvolging van de blog, zeker ook dank voor de mails en reacties op de blog. 1 augustus zijn we zeker terug.

Kees, Guz en Garmien

Omdat Theo blijkbaar niet kan slapen zonder het verslag, verschijnt het vandaag nog.

Slecht geslapen, ik slaap graag op en harde matras maar als die zo hard is als beton is het zelfs voor mij iets te. Als ik de gordijnen open doe heb ik veel zin om terug op die beton te kruipen. Er staat een felle wind en het is aan het sneeuwen. Niet direct het beste weer om en toertje met Guz te gaan rijden. Om acht uur staat er een prima ontbijt klaar met een perfect gekookt eitje. Ik vraag aan de hotelbaas of de Grossglockner open is. Hij weet het niet maar belt onmiddellijk naar de controle post. Het is alleen open voor voertuigen met sneeuwkettingen. Absoluut gesloten voor motorrijders wegens te glad. Aan het hotel is het één graad boven nul. Op de top van de Alpenweg vriest het zes graden en is er vannacht vijftien centimeter sneeuw gevallen. Daar staan we dan, er is nog maar één mogelijkheid om het dal uit te komen namelijk de Tauerntunnel. Garmien opdracht gegeven om de route via de Tauerntunnel te laten verlopen. Het is nog altijd de bedoeling dat we in Kufstein geraken. Als we vertrekken sneeuwt het nog altijd, toch nog even gaan kijken aan het tolhuis en inderdaad er wordt melding gemaakt dat er alleen bij gebruik van sneeuwkettingen toestemming gegeven wordt om de beklimming te doen. We rijden nog maar eens via Heiligenblut het dal in richting Lienz. In Winkklern 20 km voor Lienz gaan we de 106 op richting Mallnitz. In Mallnitz gaan we dan de Tauerntunnel in. Na 90 km door een prachtig landschap met verse sneeuw in de dennenbomen bereiken we Mallnitz, inderdaad ligt daar en prachtige tunnel, en een groot station. In het station staan treinen waar auto’s op rijden. Hoezo, auto’s oprijden? Ja wel, er zijn namelijk twee Tauerntunnel. Een voor autotreinen en een voor het gewone verkeer. Misschien was het te koud, of te vroeg voor Garmien maar we moeten ongeveer 100 kilometer verder zijn voor de Tauerntunnel die wij moeten hebben. Omdat deze tunnel een verbinding is tussen twee autosnelwegen en ik het vertik om een vignet te kopen rijden we over de 99 naar Katschberg. We doen er dus nog eens honderdkilometer prachtige wegen bij. Ondertussen is het blauwe hemel geworden en is de temperatuur op en hoogte van 500 meter tien graden. Het is prachtig hoe de besneeuwde bergtoppen in de zon liggen te blinken. Aan de bomen is de sneeuwgrens goed te zien. In Katschberg moet er en col van 1.641 meter beklommen worden. Op de autosnelweg ligt hier de Katschbergtunnel van 9 km lang. Met de sneeuw valt het hier nog mee. De temperatuur is iets anders we krijgen nog één graad. Na Katschberg rijden we via Mariapfarr de wondermooie 99 op. Deze weg volgt de rivier Taurach. Hier is het naar hartenlust bochtjes pikken. De toegelaten snelheid is 100 km per uur, zelden wordt deze snelheid gehaald, ten eerste wegens de bochten en ten tweede door de fantastische zichten. We rijden door diepe kloven om dan weer fel te stijgen. Een prachtige weg ook om de bochtentechniek wat bij te schaven. Deze prachtige weg is ongeveer vijftig kilometer lang en komt in Radstadt op de E651. Voordat we daar zijn dient eerst nog de Radstadter Tauernpas bedwongen te worden de pas heeft een hoogte van 1.739 meter. Hier ook weer maximum één graadje boven nul. Ik heb nog nooit meegemaakt dat Guz eind mei nog een sneeuwvlokje op het dashboard laat zien om te waarschuwen voor gladde wegen. En hier lag dan wel sneeuw, je zou je putje winter gewaand hebben als je niet beter moest weten. De wegen zin sneeuwvrij maar nat, we doen het dan ook kalm aan. Het heeft toch wel iets om met Guz door een dergelijk besneeuwd landschap te rijden. Als we bijna op de top zijn komt er dichte bewolking opzetten en begint het hier opnieuw te sneeuwen. Na deze beklimming zijn het nog 22 mooie kilometers naar Radstadt. Al de wegen die we tot nu toe gereden hebben staan op de Michelin kaarten als groen aangegeven. (met reden want het is er fantastisch) Van Radstadt gat het via Bischofshoven naar Saalfelden. Na Bischofshoven hebben we nog een colletje van 1.357 meter. Door het Saalachdal rijden we uiteindelijk Kufstein binnen. Het is 13u45 en stralend weer. We zitten nu een paar kilometer van de Duitse grens. Omdat het weer de laatste dagen zeer wisselvallig is geweest beslis ik om in Duitsland de binnenwegen te laten liggen en hier de snelweg op te gaan. Vandaag, zondag geen vrachtverkeer op de snelweg dus dat is ook mooi meegenomen. We zitten nu nog een dikke 900 km van Essen. Rond 14 uur zitten we op de E95 richting München. Geen tien minuten later begint het te regenen. Wat zeg ik? Regen? Neen stortregen met windstoten om u tegen te zeggen. De temperatuur zakt van tien graden naar vijf graden. De snelheid op de snelweg ongeveer 80 km per uur. Dit zegt genoeg me dunkt. Eer een Duitser op zijn autobaan 80 km per uur gaat rijden is het wel degelijk heel slecht. Het blijft onophoudelijk regenen. Alles wat ik aan verwarming heb draait op volle toeren. Wat zou het fijn zijn met mijn elektrisch verwarmde handschoen, mijn wintervoering in broek en jas. Het probleem is dat ze lekker warm thuis in de kast liggen. Na ongeveer 200 km is het tijd voor Guz zijn drinken. Ik ben nu door en door nat, het begint te lijken op de reis naar het Midden-Oosten waar we dagen aan een stuk in de regen hebben gereden, toen had ik wel mijn winterkleren aan. Het verschil is aanmerkelijk moet ik zeggen. Terwijl ik klappertandend betaald heb en terug naar Guz stap denk ik, waarom zou ik in Godsnaam zo blijven rijden. Het wordt zelfs gevaarlijk, ik zit stijf van de kou op Guz met verkrampte natte handen. De elektrieke jas voel ik niet meer net zo met de handvat verwarming. In de tanktas staat een centimeter water. Vlakbij het tankstation staat en Best hotel. We rijden er naar toe vragen enkel een kamer de prijs interesseert ons geen fluit als er maar een fatsoenlijke verwarming is. Als een verzopen kat sta ik aan de receptie, er is een kamer en een goede verwarming, zelfs een hete douche. Of ik nog even een formuliertje wil invullen. Ik kijk de dame aan als of ze een grapje maakt, geef haar mijn paspoort en zeg dat ik morgen het papiertje wel in zal vullen. Ik krijg van het bibberen nog geen sigaartje aangestoken laat staan dat ik een letter op papier krijg. We zijn aangeland in Dreisbach. Morgen geven ze hetzelfde weer als vandaag. Dat belooft.