05/08/13 Na een redelijk ontbijt en een zware kop vertrekken we met zwaar bewolkt weer en 19 graden. We hebben er zin in en zijn benieuwd wat Letland ons te bieden heeft. Geen alcohol en niet meer dan drie sigaartjes vandaag dat is de afspraak die bij het ontbijt is gemaakt. We rijden nog tamelijk lang door Litouwen en zitten ongeveer een 25 kilometer van de grens met Wit-Rusland. Het landschap doet mij aan Finland denken, talrijke meren, weinig verkeer en zeer dun bevolkt. Het landschap is mooi golvend. In Finland zijn de wegen kaarsrecht hier hebben we gelukkig mooie bochten en tamelijk goed wegdek. De bewolking wordt steeds dikker, het is tijd voor om de regenkleding boven te halen. We hebben wat regen gehad maar niet van dien aard dat we doornat zijn geworden. Na een uurtje is het opgeklaard en krijgen we het zonnetje te zien die de temperatuur naar een aangename 25 graden brengt. Het is moeilijk om Litouwen te beschrijven. Wat opvalt zijn de vele houten huisjes met als dakbedekking eternieten golfplaten. Het is hier nochtans in de winter – 30 graden. Er is in de weilanden geen prikkeldraad te bekennen is ook niet nodig want een kudde koeien hebben we niet gezien. De koeien en paarden die hier en daar grazen staan met een ketting van een meter of twee vast aan een pin in de grond. Elke dag worden ze een stukje opgeschoven. De zijwegen van de hoofdwegen zijn bijna allemaal onverhard, de enkelingen die er over rijden veroorzaken geweldige stofwolken. Is het een lelijk land? Neen, eigenlijk niet maar het is zeker niet te vergelijken met bv. Frankrijk, Duitsland of België. Je moet er eigenlijk geweest zijn om er over te kunnen oordelen. Het is ook geen land om er terug naar toe te gaan. Maar het heeft net dat iets om er toch geweest te moeten zijn. We rijden over een weg die een groot kerkhof splitst. Ook typisch voor hier alle kerkhoven liggen op een heuvel. Aan de kant loopt een oud vrouwtje met een schrepel naar het kerkhof om een graf op te kuisen. We stoppen en ik vraag of ik een foto van haar mag nemen. Ze begrijpt geen fluit van al wat ik zeg, terwijl ze volop in een onverstaanbare taal aan het brabbelen is neem ik een foto. Ik laat het haar zien en ze is er van onder de indruk. Er komt een onvoorstelbare stroom woorden uit het vrouwtje die voor ons helaas compleet onverstaanbaar zijn. Na heel veel gebaren van het vrouwtje menen we te begrijpen dat er op het kerkhof een groot kruis staat met een mooi beeld van Jezus. Of ik daar geen foto van wil nemen. Omdat dit echt mijn genre niet is bedank ik daar vriendelijk voor en maken we dat we weg zijn.

De grens van Letland komt in zicht, de onvermijdelijke wegenwerken lopen tot pal op de grens. Alleen een bord welkom in Letland maakt ons duidelijk dat we inderdaad de grens zijn gepasseerd. Nog honderd kilometer en een drie sterren hotel gelegen aan een rivier staat op ons te wachten. Nog een uurtje, het zal de eerste keer zijn op deze reis dat we vroeg in de namiddag in het hotel aankomen. We verheugen ons er op want het begint tamelijk vermoeiend te worden. Die vermoeidheid hebben we zelf ook wel een beetje schuld aan door de uitspattingen van gisterenavond. Als we een tiental kilometer in Letland zijn is het opeens gedaan met het asfalt. De weg gaat over in aangereden steenslag, steenslag die tamelijk grof is en veel stof veroorzaakt. Met momenten zie ik Theo niet meer in mijn spiegel. Wegenwerken denken we. Tot onze verbazing is er echter niets van wegenwerken te bekennen en duurt de ellende een tiental kilometers. Ik hoor de Tri kreunen en steunen bij de inslagen van de keien die omhoog springen. Regelmatig heeft het achterwiel de nijging om weg te slippen op de plaatsen, waar het steenslag diep en los is. Theo ondervindt dezelfde problemen. Als we bij een onooglijk dorpje komen staat er een verkeersbord dat we nooit eerder gezien hebben. Op het driehoekig bord staat een stukje asfalt met witte lijnen getekend, het geeft aan dat we op normaal verharde weg komen. Als we op het asfalt komen stoppen we om even te bekomen. Natuurlijk wordt de belofte van een rookvrije dag hier onmiddellijk verbroken. Nog natrillend van de motors in bedwang te houden paffen e er op los. Onze motors zijn absoluut niet gemaakt om op dit soort onverharde wegen te rijden. De nieuwe Tri ziet er verschrikkelijk uit, over heel de motor ligt er een dikke laag stof ook onze kleren zijn niet meer om aan te zien. Gelukkig hebben staan we weer op asfalt en met goede moed beginnen we aan de laatste 80 kilometer. We rijden door het dorpje waar weinig of niets te zien is buiten de altijd goed onderhouden kerk en twee kraanvogels. Na een paar kilometer komen we ons nieuwe verkeersbord weer tegen. Nu om duidelijk te maken dat we weer op een steenslag weg komen. Godverdomme, dat kan toch niet waar zijn he. Ik rij hier met een motor van een week oud op een we die amper bereden kan worden door een crossmotor. E staan werkelijk in een soort niemandsland. Tot overmaat van ramp begint het peil van de benzine gevaarlijk laag te staan. In het volgende dorpje (na 20 km)komen we weer op asfalt. Nog 44 km, toch maar eerst een sigaartje. Als we willen vertrekken geeft de boordcomputer van mijn motor aan dat er nog nul kilometer gereden kan worden. Ik word bijna misselijk van de ellende. Wat nu, niets is er hier te zien. Aan de grens hebben we geen mogelijkheid gehad om geld om te wisselen. Met euro’s kun je hier ook niets beginnen. Probleem dus. Een jonge gast op een bromfiets komt nieuwsgierig aan getuft, hij spreekt wat Engels en we kunnen vragen of er ergens benzine te verkrijgen is. Dat is er na 40 km, en dan over steenslagwegen. Niet te doen dus, of hij voor een slang en een plastic fles kan zorgen. Geen probleem, in een mum van tijd was hij er met het gevraagde materiaal. Slang in de tank van Theo zijn motor en zuigen maar. Niets, noppes geen druppel was er uit de tank te krijgen. Het peil van de benzine stond te laag in de BMW. P&V bijstand bellen, maar we zitten ergens in Letland op een onverharde <eg in een dorpje dat zelfs niet op de kaart staat. We besluiten om verder te rijden tot de Triumph er mee stopt. Theo rijdt dan verder en gaat ergens in de bewoonde wereld benzine halen. Weg zijn we, nog eens 44 kilometer onverharde weg. Zwetend zwoegend rijden met motors die totaal niet geschikt zijn voor dit soort wegen. De weinige auto’ s die we tegen komen rijden als gekken over deze wegen, een vrachtwagen laat zoveel opwaaiend stof achter dat we nog amper een zicht hebben van 10 meter. Maar de Triumph haalt het, na 41 loodzware kilometers staan we bij een benzine station. Ik tank 25,65 liter terwijl de Triumph volgens het boekje een tankinhoud heeft van 25 liter. Nog drie kilometer en we zijn aan ons hotel. Drie sterren volgens de folder, we komen in een krot terecht onvoorstelbaar. Het is ondertussen 17 uur en we hebben zelfs de fut niet meer om te klagen over het hotel. Er komt warm water uit de douchekraan en meer moeten we nu niet hebben. Na de douche een paar borrels om te bekomen, de motor op aanraden van het personeel in het hotel gezet(diefstal) en eerlijk gezegd een goede maaltijd gekregen. Ik slaap op de begane grond, er hangt een sticker in de kamer waarop vermeld staat om s ’nachts de ramen te sluiten wegens groot gevaar voor inbrekers. Slaap wel en welkom in Letland.

04/08/13 Het verlof is begonnen. En, we zijn er goed in. Uitslapen, uitgebreid ontbijten en op het gemakje door het golvend landschap van Litouwen rijden. We hadden gisterenavond een roerei besteld bij het ontbijt, aan de ontbijttafel wachten we, en nog een beetje wachten en dan toch maar gaan eten. Er was keus genoeg in allerlei toespijzen. Boterhammetjes geroosterd en lekker gegeten. Terwijl we aan onze laatste hap bezig zijn worden er twee ongelooflijk grote potten op tafel gezet tot aan de rand gevuld met roerei. Kees kijkt naar Theo, Theo naar Kees, samen bekijken we die twee potten die precies staan te grijnzen. Theo had echt al goed gegeten en zegt; niet voor mij he. Kees heeft met heel veel moeite de pot leeg gelepeld. We kunnen niet zeggen dat we met honger moeten vertrekken. De maximum snelheid wordt niet overschreden, ten eerste we hebben daar geen reden voor en ten tweede stikt het van de controles. Wat valt er over Litouwen te zeggen? Niet veel! Er is onderweg eerlijk gezegd geen bal te zien. Het landschap is golvend de wegen zijn goed maar zodra je van een hoofdweg gaat is de weg onverhard met als gevolg dat je in een verschrikkelijke stofwolk rijdt. Waarom gaan jullie daar dan naar toe zullen de lezers zich afvragen. Het antwoord hier op is eigenlijk heel simpel. We willen de Baltische Staten bezoeken en liefst met de motor. Dat kan maar op één manier, je moet er naar toe rijden en zien wat het wordt. De Alpen, Ardèche, het zuiden van Frankrijk, als je daar naar toe rijdt dan weet iedereen dat het daar mooi zal zijn. Het is niet voor niets dat er in de zomer reusachtige files zijn op de Franse wegen. Dus wij rijden naar de Baltische Staten en zien wel wat er op ons afkomt. We maken plezier, we hebben lekker eten, roken als turken en rijden met de motor en het is heerlijk weer.

Rond 15 uur komen we in Vilnius aan. Niet zonder slag of stoot hebben we het hotel gevonden met dank aan onze lieftallige Garmien. Garmien ondertussen werkelijk onmisbaar geworden, we hebben wel eens ruzie maar het is altijd direct bijgelegd. Dat is eigenlijk heel simpel je drukt op een knopje en ze zwijgt. Na de verfrissende douche weet Garmien ons te vertellen waar we geld uit de muur kunnen halen. Geen probleem, binnen tweehonderd meter hadden we er één. Jammer dat het niet werkte. Een taxi aangehouden, met heel veel moeite (chauffeur spreekt enkel Pools) uitgelegd dat we naar het oude stadsgedeelte van Vilnius wilden maar dat we eerst geld uit een automaat moesten halen. Ook dat is goed afgelopen, maar zo als in veel landen de eerste taxi rit betaal je altijd te veel. In Vilnius stikt het wel van de toeristen, en met reden het is hier zeker de moeite om een verlengd weekend te blijven. Aangezien we toch de toerist uit aan het hangen zijn stappen we op een toeristen bus om Vilnius te gaan bezichtigen. We krijgen een koptelefoon, die met heel veel moeite van de chauffeur tot leven wordt gewekt. Onderweg wordt in het Engels heel de geschiedenis van Vilnius uit de doeken gedaan. Het enige nadeel aan Vilnius vinden wij dat de bezienswaardigheden ver uit elkaar liggen. Het is niet te doen om die te bezichtigen met een stadswandeling zoals bv. in Boedapest. Zeker niet als je maar een halve dag de tijd hebt. Na de toer is het tijd om de dorstigen te laven. We moeten echt niet zoeken naar een gezellig terras want het stikt hier van de terrasjas, het is een heerlijke zomeravond en met een halve liter Grimbergen voor onze neus is het prettig vertoeven. Zeker wanneer op het plein een jeugdorkest de sfeer er inbrengt met goede muziek. Na nog een Grimbergen tot ons genomen te hebben is het tijd om te gaan eten. Ook dat is geen probleem, heerlijk was het. Onder het genot van een paar glazen Pastis lossen we ook nog de wereldproblemen op. Na middernacht brengt een Engelstalige sympathieke taxichauffeur ons naar het hotel. We betalen de helft van het bedrag dat we aan de eerste taxi hebben gegeven.

Morgen zitten we in Letland.

03/08/13 Bij het overdadig ontbijt hadden we ook nog eens de keuze tussen een gebakken ei, en roerei of een gekookt ei, met of zonder worstjes. De zon was ook van de partij, de dag kon niet stuk. Althans dat dachten we. We doen het allemaal op het gemakje al hoewel er een rit van 485 km op het programma staat, deels snelweg en deels binnenwegen. Rond negen uur vertrekken we, het is onze laatste dag in Polen vanavond zitten we in Litouwen. Als we bijna uit het stadje Lodtz zijn ziet Theo een bord staan dat de richting aangeeft naar een BMW garage met de vermelding zeven kilometer. We besluiten om er langs te rijden, wie weet kunnen ze licht in de duisternis brengen bij de motor van Theo. Er aangekomen blijkt het een garage voor auto’s te zijn. De vriendelijke Engelstalige mijnheer aan de receptie geeft ons een adres van een garage die dealer is van verschillende merken o.a. BMW. We geven het adres aan Garmien die gezwind de route berekend welke we moeten rijden. Om kwart voor tien zijn we bij de garage, deze gaat open om tien uur. Een sigaartje helpt om het kwartier wachten te verlichten. Om stipt tien uur kan Theo aan een Engelstalige mijnheer het probleem uitleggen. Het komt voor elkaar en de motor wordt de garage binnen gereden. De wachttijd wordt opgevuld met een sigaartje en nog een sigaartje, wie zien af en toe elkaar niet meer staan van de rook. En het blijft maar duren, we worden zelfs zenuwachtig en met reden. We zitten nog 493 km van ons volgende hotel in Litouwen. Deels autosnelweg en deels binnenwegen. Om 12u30 komt er iemand uit de garage met een zeer bedenkelijk gezicht op ons af. Het kan niet gerepareerd worden maar ze willen wel proberen om meer licht te geven. Hoezo, proberen vraagt Theo en hoe lang gaat het dan duren. Om 14 uur zou dit klaar kunnen zijn maar we garanderen niet of het zal werken was het antwoord. De keus is rap gemakt, inpakken die handel en weg wezen. Om 12u45 kunnen we eindelijk aan de rit beginnen de temperatuur is dan 30 graden. Er wordt alleen gestopt om te tanken, met de toegelaten snelheden wordt weinig rekening gehouden. Het is rijden, rijden en nog eens rijden.  Ze zijn in Polen volop bezig om een autosnelweg aan te leggen naar Litouwen, zolang deze er nog niet ligt moet al het verkeer over en slechte weg met twee rijvakken. Hier en daar is er een stukje met vier rijvakken. Er rijden onvoorstelbaar veel vrachtwagens over deze baan, diepe sporen in het wegdek is hier het gevolg van. De toegelaten snelheid is 90 kilometer per uur maar door de vele vrachtwagens ligt de snelheid niet hoger dan 70 kilometer per uur. Dit is te traag voor ons, gelukkig geven de Poolse chauffeurs veel plaats aan motorrijders zodat we tamelijk gemakkelijk kunnen passeren. Maar als we een paar vrachtwagens willen inhalen worden er toch snelheden gehaald van 130 kilometer per uur dit is nodig om dat er niet veel kansen zijn om in te halen wegens het druk tegemoet komend verkeer. Onderweg blijft Garmien maar zeggen dat de verwachte aankomsttijd rond 20 u zal zijn. Dit kan bijna niet, om 16 u moet er nog 255 km gereden worden. Een herberekening gedaan maar de aankomsttijd veranderd niet.

De grens Polen Litouwen wordt enkel opgemerkt door een bord; Welkom in Litouwen en talrijke wisselkantoren. Ook in Litouwen is het niet mogelijk om met Euro’s te betalen. Als we Litouwen binnen rijden wordt het verkeer een stuk rustiger, de weg beter en nog weinig vrachtverkeer. We rijden nu de toegestane snelheid van 90 kilometer per uur en arriveren om 19 uur in het hotel. 19 uur is in Litouwen echter 20 uur. Ik was het uur verschil dat er in de Baltische Staten is met onze tijd vergeten. Aan de receptie worden we opgewacht door drie personen daarbij gelukkig een Engelstalige jongedame. Alles wordt geregeld en vertaalt en we worden naar ons appartement gebracht. We hebben beiden een kei groot appartement tot onze beschikking. In de living staat een fruitmand en een fles heerlijke witte wijn voor ons klaar. Dit is geregeld door Booking.com omdat er wat problemen geweest waren met een boeking. Om 21u30 krijgen we de melding dat het eten opgediend wordt. De dag wordt dan ook afgesloten met een heerlijke maaltijd en een goed glas bier. Als aperitief hebben we ieder een halve fles wijn in achter over geslagen. Heerlijk geslapen en gezond weer opgestaan.

Is Polen een mooi land? Ik kan er geen oordeel over geven we hebben op geen enkele binnenweg gereden niets toeristisch opgezocht ons doel is tenslotte een bezoek aan de Baltische Staten. Van af morgen begint ons verlof. Laat ontbijten, en een toeristisch ritje door Litouwen van 165 km. Morgenavond zitten we in Vilnius de hoofdstad van Litouwen.

02/08/13 Na een fantastisch ontbijt om acht uur vertrokken met een temperatuur van 28 graden. We hebben het probleem van de verlichting op Theo zijn motor aan Garmien voorgelegd. Zij kwam met een oplossing die ons niet erg aanstond. De dichtstbijzijnde BMW motor garage is in het centrum van Berlijn. Het is weliswaar maar een omweg van 40 km maar we zien het absoluut niet zitten om in het centrum van Berlijn rond te gaan dolen terwijl er nog meer dan 600 bloedhete kilometers te rijden zijn.  Voorlopig geen licht in de duisternis. Voordat we Polen kunnen binnen rijden moeten we eerst door een file manoeuvreren van een kilometer of tien.  Op het rechtse baanvak enkel vrachtwagens die een vreselijke stank en hitte veroorzaken terwijl de temperatuur opgelopen was tot 34 graden. De file werd veroorzaakt omdat er aan de grens met Polen zo nodig een putje moest opgevuld worden. Eenmaal de grens voorbij is het tijd voor de soepstop. De bloggers die onze reis naar het Midden-Oosten hebben gevolgd weten dat Theo elke middag een kom soep moet hebben. Theo een kom Poolse plattelandssoep met de nodige aardappels en groenten er in Kees een zure augurk en of ie zuur was. De augurk natuurlijk, want als de Kees op zijn geliefd vervoermiddel zit is hij nooit zuur. J We zitten op een autostrade met heel wat internationaal verkeer dus zou je denken dat er wel met Euro’s betaald kan worden. Niet dus enkel de Poolse Zlothy is welkom. Ze zijn wel zo slim om in het restaurant en wisselkantoortje weg te zetten. Het moet gezegd , we krijgen een eerlijke koers. 100 € is ongeveer 400 PZ. We komen nog iets nieuws tegen, de benzinepompen geven gen liters weer maar kubieke decimeters. En, we hebben onderweg onze eerste zwarte ooievaar gezien.

In Polen hangen er borden boven de Autostrade met de vermelding van de buitentemperatuur en vermelding van de temperatuur van het wegdek. Buitentemperatuur 34 graden. Het wegdek 46 graden. De hitte van de motor ongeveer 95 graden. Moet er nog zand zijn? Er is volgens Theo geen beter moment dan nu om zijn wonderbaarlijke airco afkoelingsvest boven te halen. Ik sta met open mond te kijken hoe hij dat prepareert.  De vest wordt aangetrokken op het blote bovenlijf, hij draait er een vuldop af en giet er een halve liter water in. Het water verdeeld zich in een dun laagje in de vest en verdampt door de lichaamstemperatuur van Theo. Door de verdamping geeft het vest dus de afkoeling. Werkelijk een prachtig systeem. Kees weet niets beters dan zijn geperforeerde zomerjas over zijn bloot bovenlichaam aan te doen. Wordt in ieder geval zijn T shirt niet nat en hoeft dan niet zo snel in de was te belanden. Na dat de onafscheidelijke sigaartjes zijn gerookt, we hebben trouwens vanmorgen aan de receptie een stuk of zes doosjes heerlijke kleine pikzwarte sigaartjes gekocht rijden we de peage op. IK schat dat we om de tien kilometer een    Voordat we vertrokken zijn heeft Garmien nieuwe kaarten gekregen. Zoals de laatste tijd nogal dikwijls het geval is met een update van Garmin stikt het van de fouten. Zodra we Polen binnen rijden slaat Garmien compleet tilt. Ze ligt maar te mekkeren dat ik naar de A2 moet gaan terwijl we op de A2 rijden. Constant zit ze in mijn oor te toeteren of ze een herberekening moet doen om naar de A2 te rijden. Je zou er zowaar zuur van worden.  Er klopte echt niets van de route. Het geluid afgezet en zoals in de middeleeuwen de landkaart erbij genomen en op de borden gaan rijden. Gelukkig klopte het adres van het hotel wel.

Om 17 uur rijden we Lodz binnen waar ons hotel ligt. Armoede, armoede en nog eens armoede hier. De gebouwen zijn niet om aan te zien en we beginnen te vrezen voor ons hotel. Het is echter nog en half uurtje rijden eer we aan het hotel zijn. Gelukkig begint na een kilometer of tien de staat van de gebouwen te verbeteren. Om 17u30 zijn we aan het hotel. Aan de receptie ziet het er zeer goed uit ook de kamers zijn  een geweldige meevaller. Ongelooflijk proper en een geweldige douche.  Amai, wat is dat toch lekker na zo’n rit. Het enige nadeel dat er is, geen restaurant. Volgens de lieftallige jonge dame aan de receptie zijn er vier restaurants in de buurt van het hotel. Na de heerlijke verfrissende douche gaan we te voet op pad. Een paar straten gedaan, geen restaurants te vinden. Een armzalig kotje met hamburgers was het enige dat we te zien kregen.  Aangezien we toch wel iets fatsoenlijks wilden eten vragen we aan een mijnheer of er ergens iets in de buurt is om te eten. Oei, hij bekijkt ons precies of dat we een ticket naar Mars vragen. Toch na lang denken en zwoegen verwijst hij ons naar iets dat eventueel wel een restaurant zou kunnen zijn, in het Pools want er wordt hier geen woord Engels of Duits gesproken. We hebben het toch gevonden , maar gesloten. Aan een jonge gast nog maar eens gevraagd naar en restaurant. Hij ratelt een heel verhaal af, weer in het Pools natuurlijk, maar we begrijpen dat hij vraagt of we een Chinees restaurant  ook goed vinden. We kijken elkaar scheel van de honger aan en vinden eigenlijk alles goed als we maar eten hebben. Met grote armgebaren probeert hij uit te leggen hoe we moeten gaan. Naar gelang zijn uitleg is het nog heel ver. Altijd rechtdoor tot aan een ronda (rotonde) daar is het. Met frisse tegenzin en een beetje wantrouwig beginnen we er aan. We zijn een minuut of vijf aan het stappen als er een auto stopt. De bestuurder is die gast die ons de uitleg van die Chinees had gedaan. Of we wilden instappen dan zou hij ons wel even brengen. In een tik en een wip zitten we in de auto en maken kennis met zijn vriendin. Amai een schoon meisje. Het valt trouwens op dat er veel mooie Poolse vrouwen rond lopen. We rijden, en rijden, en rijden kijken elkaar scheel aan (nog altijd honger) en maken de bedenking dat we nog wel terug naar het hotel moeten. We komen aan een immens grote rotonde en worden afgezet voor de deur van een soort afhaal Chinees. Nooit zouden we dat gevonden hebben zo goed was het verstopt. Toch eerst maar vragen of we Euro’s kunnen betalen, geen sprake van. Ook de vriendelijk Chinese jonge dame sprak geen woord Engels. Banca,banca toeterde ze alle kanten uitwijzend over de rotonde. Terug op stap, de rotonde rond gewandeld en een bankautomaat gevonden. Terug bij de Chinees aangekomen konden we ons eten gaan bestellen. Ik kan jullie in eer en geweten vertellen, dat is niet simpel in het Pools. De jonge dame begreep zelfs het woord curry niet. Soep, nog nooit van gehoord. Ik beeld soep uit door naar een kraan te wijzen de vorm van een soepkom aan te geven een lepel  te nemen  en dan denkbeeldig te eten. Aah zuppa moeten jullie hebben. Yep, zegt Theo spysi zuppa. Om het hoofdgerecht te krijgen beginnen we als twee onnozelaars te staan kakelen met de bedoeling om kip te krijgen. En we hebben kip gekregen, Theo met curry, Kees met een heerlijke saus en een soort lekkere paddestoelen. De spysi zuppa was klaar, een grote kom soep met alles er op en aan. Het zou echt heerlijke soep zijn geweest als het niet zo spysi was. Bij de eerste lepel kijken we elkaar nog altijd redelijk scheel aan, kunnen niets gezegd krijgen beginnen te zweten als zaten we in een sauna, pakken  een halve liter water en met uitpuilende ogen drinken we de fles leeg tot op de bodem. Man, man, ze hadden daar volgens mij een handvol zwarte peper in gesmeten. Lippen en tong  gloeiden van de peper niet te doen.  Terwijl we met de zuppa aan het vechten zijn wordt er geroepen dat het hoofdgerecht klaar is. Een groot bord rijst en heerlijk klaar gemaakte kip staat op de toog te wachten. We nemen ons plastic bestekje en voorzichtig wordt er een hapje geprobeerd. Zonder overdrijven dat was heerlijk. Elk nog een cola genomen om de zuppa te blussen en afgerekend. Omgerekend hebben we voor de maaltijd met drank inbegrepen vier euro per man betaald. Vlakbij de Chinees komt er om de twintig minuten een tram voorbij. Nou ja, tram is veel gezegd dit soort trams staat bij ons al jaren in het museum. Alles is echter beter dan nog eens een kilometer of zeven te voet naar het hotel te gaan. De tram op en zelfs aan de goede halte terug afgestapt zodat we rond 22 uur terug in het hotel waren. Niet moe van deze dag maar werkelijk doodmoe. Theo & Kees in verlof is werken, werken, en nog eens werken mar gelukkig ook ontzettend veel plezier. Morgen staat er weer een pittige rit op het programma en gaan we kennis maken met de binnenwegen in Polen. Ben benieuwd wat het weer gaat worden.

01/08/13 De Tri deze morgen stipt om zeven gestart en richting Limburg gereden om mijn motormaat op te halen. Het is van 2010 geleden dat we nog eens op reis zijn geweest. Toen een memorabele reis mag ik wel zeggen.  Een week nadat we uit Syrie waren vertrokken zijn ze daar oorlog gaan voeren en ze zijn nog bezig. We waren een dag uit Dubrovnik weg en het liep onder water. In Mei ben ik langs de Donau naar de Zwarte Zee gereden, ik was er nog geen week weg en alle steden langs de Donau overstroomden.  Als er binnen drie weken in de Baltische Staten ook rare dingen gebeuren zal de volgende reis naar Nispen zijn.

Inderdaad  beste blogvolgers Kees heeft na 17 jaar met een Guzzi te hebben gereden een nieuwe Triumph Trophy SE gekocht.  Een beetje met spijt in het hart, maar door omstandigheden was mijn geduld met Guzzi radicaal op.  De bekendmaking van de nieuwe moest eigenlijk een primeur worden op de blog. Moest! Theo wist echter niet beter om een paar dagen voor het vertrek  het nieuws op de blog te gooien. Weg primeur.

Vandaag 585 km autosnelweg gereden, dan moet je natuurlijk al heel veel fantasie hebben om over deze dag een verhaal te schrijven. Voor de eerste keer dat ik met Theo vertrek geen regen. Fijn denken jullie dan waarschijnlijk, en eigenlijk zou dat ook zo moeten zijn. Niet echter als het 32 graden is. Het is dan precies of onze lieve heer met een verschrikkelijke grote haardroger op de hoogste stand in je gezicht aan het blazen is. Niet direct een prettig gevoel. Afgepeigerd en zeiknat (echt waar nat tot op mijn onderbroek) zijn we in het hotel aangekomen. Maar wel een heerlijke Duitse braadworst  genuttigd.

Het is eigenlijk een klein wonder dat we aangekomen zijn. De drie dagen voor ons vertrek was het voor beiden een hekse ketel. Theo laat nieuwe banden op zijn BMW Rockster leggen. Een dag later, de dag voor het vertrek moet hij met een leerling naar het examencentrum. Theo heeft namelijk een auto-motor rijschool te vinden op het web onder de naam Mot-Art. Hij komt bij zijn BMW en stelt tot zijn ontzetting vast dat de voorband zo plat als een cent staat. Er zat namelijk een piep klein gaatje in de nieuwe band. Na de nodige miserie is er een nieuwe band opgelegd. De avond voor het vertrek springt zijn koplamp kapot. Geen gewoon lampje, neen een Xenon verstraler niet simpel om te vervangen , toch zeker niet op een avond voordat je moet vertrekken.  Kees zijn nieuwe motor wordt  door allerlei omstandigheden drie dagen later geleverd dan was afgesproken. Aangezien er eerst 800 km over binnenwegen moet worden gereden  om het eerste onderhoud uit te laten voeren kwam dit zeer slecht uit. Zaterdag in gietende regen moto gaan halen. Zondag en maandag het snot voor mijn ogen gereden. Dinsdag motor binnen voor het onderhoud. Woensdag heel de dag ziekenhuis en tegen de avond met motor terug naar garage omdat er een heftige trilling in het stuur zat. Er blijkt een fout in de voorband te zitten. Band vervangen rond 19 uur thuis , eindelijk bagage inpakken en donderdag vertrekken.  Dit kan moeilijk aanzien worden als een ontspannend vertrek. Het belangrijkste is echter dat we vertrokken zijn. We zitten nu in Koninslutter in een hotel dat prima in de smaak valt. Tijdens het avondeten hebben we besloten om morgen eerst naar een BMW garage rijden. ZE moeten daar licht in de duisternis brengen voor de BMW van Theo. We vinden het onverantwoord om Polen binnen te rijden zonder verlichting op de motor. Nog altijd staat de veiligheid op de eerste plaats, extra vroeg ontbijten want er staan 608 km autosnelweg te wachten in een temperatuur die zou oplopen tot een graadje of zevenendertig.

Vinden we licht in de duisternis? Zijn we morgenavond niet compleet uitgedroogd of misschien zelfs gesmolten? Volg de blog en beleef het mee.

Heerlijk geslapen, na toch wel een vermoeiende dag. Om half zes vlieg ik het bed uit, storm naar het raam, gooi de gordijnen open, en wat zie ik? Regen en felle wind. Ik vlieg terug het bed in, gooi het dekbed over mijn kop en denk hardop; kust mijn kloten. Het lost helaas niets op, de bittere waarheid is dat het flink staat te regenen en dat ik er door moet. Ik begin toch maar met een lekkere hete douche, dan heb ik dat toch al gehad. Tegen mijn zin begin ik in te pakken, om kwart over zeven is het tijd voor een overmatig goed ontbijt. Na het ontbijt terug de kamer in om zoveel mogelijk kleren aan te trekken. Gisteren te veel kou geleden. En Theo, in mijn koffers zit natuurlijk zomerkleding. Wie gaat er in de maand mei winterkleren mee sleuren? Buiten de kleren een pomp, laptop voor uw verslag te kunnen schrijven en op het net te zetten, twee grote dozen pillen, spuiten en insuline. Omdat jij er niet bij bent moet ik zelf voor de nodige snickers zorgen om de eventuele hypo’s op te vangen. En natuurlijk een doos of tien sigaartjes plus van elk land waar ik ben geweest een landkaart enz. Om acht uur wordt Guz gestart, er staat nog veel wind maar het is droog. We vertrekken met een temperatuur van een frisse zeven graden. Er staan dik zevenhonderd kilometers op het programma. Het is een fabeltje aan het worden dat er in Duitsland op de autosnelwegen onbeperkt hard gereden mag worden. De stukken dat er snelheidsbeperking wordt opgelegd zijn eerder zeldzaam. Dikwijls is het maximum 120 of 130 kilometer per uur. Op de zeldzame stukken zonder snelheidsbeperking haalt Guz al de paarden uit de stal. Het verbruik loopt dan wel op tot een liter of acht per honderd kilometer maar dat kan de pret niet drukken. Het is machtig om die brute kracht onder controle te hebben. Met het windscherm op de hoogste stand, een tanktas en volgeladen koffers maakt Guz aan deze snelheden af en toe wel eens een bokkensprong wanneer er nog een ferme windstoot van opzij over de snelweg komt. Alles is echter onder controle op de minste beweging van mij wordt alles perfect gecorrigeerd. Natuurlijk is het met deze snelheden wel belangrijk om ver vooruit te kijken om onmiddellijk te kunnen anticiperen. Is er in de verte en vrachtwagen die aan een inhaalmanoeuvre begint dan weet je dat er op het linkse baanvak geremd gaat worden. Op tijd je snelheid aan passen is dan de boodschap. Het is heerlijk om je eens uit te leven, geen rekening te houden met flitspalen en de daarbij behorende overdreven boetes. De volledige kracht van de motor eens tot zijn recht laten komen. Waar kan de teugels lossen, waar het niet kan de teugels strak aanhalen. Het is rijden over de A8 als een cowboy op zijn paard door de prairie. Wie zegt dat op een autosnelweg rijden saai is? In mijn spiegels kijkend zie ik zware donkere wolken. Vooruit klaart het op en wordt een stuk lichter. We zijn blijkbaar van het slechte weer weg aan het rijden. Na honderd kilometer steken we voor de laatste keer de Donau over, de volgende rivier die we nu tegen gaan komen is de Rijn. Een paar uurtjes nadat we de Rijn zijn overgestoken komen we in de streek van de wijngaarden. De heuvels zijn tot de laatste centimeter in beslag genomen voor de aanplant van de wijngaarden. Op sommige plaatsen lopen de wijngaarden letterlijk tot tegen de autosnelweg. Tijd voor een tankbeurt en een sigaartje, nog drie keer tanken en de reis zit er op. Het weer wordt steeds beter en Guz doet het zoals al heel de reis uitstekend. Mijn intercom is aan vervanging toe, regelmatig ben ik het draadloos contact met de gps kwijt, zeer vervelend, je krijgt geen waarschuwing als het contact verbroken is. Natuurlijk zit je ook niet constant op die gps te gapen zeker niet als de snelheid wat hoog ligt. Door dit mankement mis ik de afslag naar Koblenz. Geen paniek, na een herberekening heb ik terug een nieuwe route die in kilometers praktisch hetzelfde is. En, aangezien elk nadeel een voordeel heeft komt het eigenlijk nog niet zo slecht uit. Met de herberekening is er een stuk van een vijftig kilometer zonder autosnelweg opgenomen, geeft wat afwisseling en het is toch mooi weer geworden. Ben dan ook benieuwd waar we terecht gaan komen. Op een gegeven moment is het zover? Garmien stuurt ons van de autosnelweg. We komen meteen op een mooie bochtige weg met prachtige vergezichten. Toch nog wat foto’s op de terug reis. Na een redelijke lange afdaling staan we plotseling aan mijn zo geliefde Moezel. De afdaling eindigt in het wondermooie stadje Traden-Trarbach. In het Moezel dal is het prachtig weer, zon en twintig graden. Natuurlijk kan ik het niet laten om op een zonnig plekje aan de Moezel te stoppen voor de middagpauze. We rijden nog een poosje langs de Moezel en gaan met en mooie beklimming het Moezel dal uit richting autosnelweg. Om 13u30 zitten we terug op de autosnelweg. Mijn fantasieën over cowboys, paarden en paardenkrachten zijn opgebruikt, het worden nu nog vierhonderd monotone kilometers. Het wordt moeilijker om alert te blijven, de pauzes volgen elkaar dan ook sneller op dan bij de eerste driehonderd kilometer. De verwarming is volledig uitgeschakeld en het windscherm iets naar beneden om wat rijwind in het gezicht te krijgen. Op de E42 is zeer weinig verkeer, ik begin het dan ook moeilijk te krijgen, er sluipt een soort vermoeidheid in mijn lichaam en er begint slaperigheid op te treden. Nog eens stoppen, drinken, sigaartje roken. Garmien zegt nog 220 kilometer. Binnen 50 kilometer de laatste keer tanken en pauzeren, dan in rechte lijn naar huis. Op de E313 is er meer verkeer het is dan ook gemakkelijker op de aandacht vast te houden. Aan afrit 25 zwaai ik eens naar Theo, hij zal het me zeker niet kwalijk nemen dat ik door rij, zit nu in een goed ritme en wil dit zo houden. In Herentals Oost verlaat ik de E313 om de onvermijdelijke file op de ring rond Antwerpen te vermijden. Om 16u30 is deze reis definitief verleden tijd. Vandaag precies 712,50 kilometer afgehaspeld. Een beetje wezenloos stap ik van Guz en denk wat nu? De laatste keer uitpakken, morgen niet vertrekken, het laatste verslag schrijven het zal even ontwennen zijn. Maar, niet voor lang. 1 augustus vertrek ik namelijk met Theo(mijn reisgezel naar het Midden-Oosten in 2010) naar de Baltische staten. Litouwen, Letland en Estland. We gaan dan waarschijnlijk het wereldrecord snel reizen verbreken. Theo heeft namelijk maar veertien dagen tijd om deze reis te ondernemen. Benieuwd wat we daar weer mee gaan maken? Geen probleem, het zal weer te volgen zijn op de blog. Men zegge het voort.

Een paar cijfers, totale afstand van deze reis 7.842 km. Gemiddeld verbruik van Guz 5 liter op honderd kilometer. 27 dagen onderweg. Acht verschillende landen. 1.031 foto’s. 875 filmpjes met helmcamera opgenomen. Aantal unieke bezoekers op de blog 1.263 waarvoor mijn dank.

Ik denk er aan om (bij voldoende belangstelling) met het verzamelde materiaal een professionele cd te laten maken. Met de helmcamera zijn er unieke beelden gemaakt. Je zit als het ware op de motor, ziet het dashboard en de handelingen van de bestuurder. Je hoort het gebulder van de wind en de prachtige sound van Guz. Voor€ 10 incl. verzendkosten moet dit geregeld kunnen worden. Interesse? Mail via de blog naam en adres en u wordt op de hoogte gehouden van de ontwikkeling van deze cd.

Nogmaals dank voor de opvolging van de blog, zeker ook dank voor de mails en reacties op de blog. 1 augustus zijn we zeker terug.

Kees, Guz en Garmien

Omdat Theo blijkbaar niet kan slapen zonder het verslag, verschijnt het vandaag nog.

Slecht geslapen, ik slaap graag op en harde matras maar als die zo hard is als beton is het zelfs voor mij iets te. Als ik de gordijnen open doe heb ik veel zin om terug op die beton te kruipen. Er staat een felle wind en het is aan het sneeuwen. Niet direct het beste weer om en toertje met Guz te gaan rijden. Om acht uur staat er een prima ontbijt klaar met een perfect gekookt eitje. Ik vraag aan de hotelbaas of de Grossglockner open is. Hij weet het niet maar belt onmiddellijk naar de controle post. Het is alleen open voor voertuigen met sneeuwkettingen. Absoluut gesloten voor motorrijders wegens te glad. Aan het hotel is het één graad boven nul. Op de top van de Alpenweg vriest het zes graden en is er vannacht vijftien centimeter sneeuw gevallen. Daar staan we dan, er is nog maar één mogelijkheid om het dal uit te komen namelijk de Tauerntunnel. Garmien opdracht gegeven om de route via de Tauerntunnel te laten verlopen. Het is nog altijd de bedoeling dat we in Kufstein geraken. Als we vertrekken sneeuwt het nog altijd, toch nog even gaan kijken aan het tolhuis en inderdaad er wordt melding gemaakt dat er alleen bij gebruik van sneeuwkettingen toestemming gegeven wordt om de beklimming te doen. We rijden nog maar eens via Heiligenblut het dal in richting Lienz. In Winkklern 20 km voor Lienz gaan we de 106 op richting Mallnitz. In Mallnitz gaan we dan de Tauerntunnel in. Na 90 km door een prachtig landschap met verse sneeuw in de dennenbomen bereiken we Mallnitz, inderdaad ligt daar en prachtige tunnel, en een groot station. In het station staan treinen waar auto’s op rijden. Hoezo, auto’s oprijden? Ja wel, er zijn namelijk twee Tauerntunnel. Een voor autotreinen en een voor het gewone verkeer. Misschien was het te koud, of te vroeg voor Garmien maar we moeten ongeveer 100 kilometer verder zijn voor de Tauerntunnel die wij moeten hebben. Omdat deze tunnel een verbinding is tussen twee autosnelwegen en ik het vertik om een vignet te kopen rijden we over de 99 naar Katschberg. We doen er dus nog eens honderdkilometer prachtige wegen bij. Ondertussen is het blauwe hemel geworden en is de temperatuur op en hoogte van 500 meter tien graden. Het is prachtig hoe de besneeuwde bergtoppen in de zon liggen te blinken. Aan de bomen is de sneeuwgrens goed te zien. In Katschberg moet er en col van 1.641 meter beklommen worden. Op de autosnelweg ligt hier de Katschbergtunnel van 9 km lang. Met de sneeuw valt het hier nog mee. De temperatuur is iets anders we krijgen nog één graad. Na Katschberg rijden we via Mariapfarr de wondermooie 99 op. Deze weg volgt de rivier Taurach. Hier is het naar hartenlust bochtjes pikken. De toegelaten snelheid is 100 km per uur, zelden wordt deze snelheid gehaald, ten eerste wegens de bochten en ten tweede door de fantastische zichten. We rijden door diepe kloven om dan weer fel te stijgen. Een prachtige weg ook om de bochtentechniek wat bij te schaven. Deze prachtige weg is ongeveer vijftig kilometer lang en komt in Radstadt op de E651. Voordat we daar zijn dient eerst nog de Radstadter Tauernpas bedwongen te worden de pas heeft een hoogte van 1.739 meter. Hier ook weer maximum één graadje boven nul. Ik heb nog nooit meegemaakt dat Guz eind mei nog een sneeuwvlokje op het dashboard laat zien om te waarschuwen voor gladde wegen. En hier lag dan wel sneeuw, je zou je putje winter gewaand hebben als je niet beter moest weten. De wegen zin sneeuwvrij maar nat, we doen het dan ook kalm aan. Het heeft toch wel iets om met Guz door een dergelijk besneeuwd landschap te rijden. Als we bijna op de top zijn komt er dichte bewolking opzetten en begint het hier opnieuw te sneeuwen. Na deze beklimming zijn het nog 22 mooie kilometers naar Radstadt. Al de wegen die we tot nu toe gereden hebben staan op de Michelin kaarten als groen aangegeven. (met reden want het is er fantastisch) Van Radstadt gat het via Bischofshoven naar Saalfelden. Na Bischofshoven hebben we nog een colletje van 1.357 meter. Door het Saalachdal rijden we uiteindelijk Kufstein binnen. Het is 13u45 en stralend weer. We zitten nu een paar kilometer van de Duitse grens. Omdat het weer de laatste dagen zeer wisselvallig is geweest beslis ik om in Duitsland de binnenwegen te laten liggen en hier de snelweg op te gaan. Vandaag, zondag geen vrachtverkeer op de snelweg dus dat is ook mooi meegenomen. We zitten nu nog een dikke 900 km van Essen. Rond 14 uur zitten we op de E95 richting München. Geen tien minuten later begint het te regenen. Wat zeg ik? Regen? Neen stortregen met windstoten om u tegen te zeggen. De temperatuur zakt van tien graden naar vijf graden. De snelheid op de snelweg ongeveer 80 km per uur. Dit zegt genoeg me dunkt. Eer een Duitser op zijn autobaan 80 km per uur gaat rijden is het wel degelijk heel slecht. Het blijft onophoudelijk regenen. Alles wat ik aan verwarming heb draait op volle toeren. Wat zou het fijn zijn met mijn elektrisch verwarmde handschoen, mijn wintervoering in broek en jas. Het probleem is dat ze lekker warm thuis in de kast liggen. Na ongeveer 200 km is het tijd voor Guz zijn drinken. Ik ben nu door en door nat, het begint te lijken op de reis naar het Midden-Oosten waar we dagen aan een stuk in de regen hebben gereden, toen had ik wel mijn winterkleren aan. Het verschil is aanmerkelijk moet ik zeggen. Terwijl ik klappertandend betaald heb en terug naar Guz stap denk ik, waarom zou ik in Godsnaam zo blijven rijden. Het wordt zelfs gevaarlijk, ik zit stijf van de kou op Guz met verkrampte natte handen. De elektrieke jas voel ik niet meer net zo met de handvat verwarming. In de tanktas staat een centimeter water. Vlakbij het tankstation staat en Best hotel. We rijden er naar toe vragen enkel een kamer de prijs interesseert ons geen fluit als er maar een fatsoenlijke verwarming is. Als een verzopen kat sta ik aan de receptie, er is een kamer en een goede verwarming, zelfs een hete douche. Of ik nog even een formuliertje wil invullen. Ik kijk de dame aan als of ze een grapje maakt, geef haar mijn paspoort en zeg dat ik morgen het papiertje wel in zal vullen. Ik krijg van het bibberen nog geen sigaartje aangestoken laat staan dat ik een letter op papier krijg. We zijn aangeland in Dreisbach. Morgen geven ze hetzelfde weer als vandaag. Dat belooft.

Tunnel

Na een goede nachtrust ben ik zo als gewoonlijk om zes uur opgestaan. Om half zeven is het mogelijk om te ontbijten maar ik doe het allemaal kalm aan. En, het is droog. Af en toe verschijnt er zelfs een waterig zonnetje. Om kwart over zeven een heel goed ontbijt genuttigd. Na het ontbijt en wandeling nar een geldautomaat. Ook hier hebben ze schijnbaar een hekel om belastingen te betalen, ze hebben liever niet dat er met een creditcard wordt betaald. Mijn bagage, dat nog eens fatsoenlijk gesorteerd is in de koffers van Guz gestoken en gaan betalen. In het gezellige café zat er al redelijk wat volk. Het onderwerp was de sneeuw die hier vannacht in de bergen is gevallen. In mijn brabbel Duits brabbel ik maar wat mee. Of ik geen grosse bier wilde, het is kwart voor acht. Ik heb er vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk is het kwart over acht als we vertrekken. De wolkenformaties zijn prachtig. Jammer dat dit niet tot uiting komt op de foto’s. De wolken gaan van heel licht naar donker grijs tot bijna zwart. Hier en daar een streepje blauwe lucht war een paar zonnestralen zich laten zien. Deze zonnestralen geven een heel apart licht tussen de bewolking. Weet niet hoe ik het moet verwoorden maar het is in ieder geval prachtig en zeer afwisselend. Ik zou al bijna spijt krijgen moest er een heldere hemel komen. In het eerstvolgende dorpje zien ze het wel zitten vandaag. Er staat een groot spit op straat waar een heel varken boven een vuurtje wordt rondgedraaid. De stad Klagenfurt laten we links liggen. We rijden naar Viktring om vandaar over een perfect wegdek door een mooi landschap aan de Worther See te komen. We blijven 23 kilometer langs het meer rijden met nog altijd prachtige wolken formaties. Er valt geen druppel regen uit, de temperatuur is acht graden. Geen probleem de elektrieke jas en de handvatverwarming houden het allemaal lekker warm. Het is dan ook weer ongelooflijk genieten. We rijden werkelijk van de ene prentkaart naar de andere. Nadat we het meer achter ons hebben gelaten wordt de lucht toch wel heel donker. En het onvermijdelijke gebeurt dan ook, Het begint te regenen, zelfs zo hard dat ik de hoes over de tanktas moet doen. Het is echter van korte duur en het kan zeker de pret niet drukken. Ik rij liever hier in de regen tussen de majestueuze bergen dan thuis mistroostig in den hof te zitten kijken. Na een minuutje of tien gaat de regen over in wat gedruppel, natuurlijk wordt je na de miljoenste druppel ook nat, het duurt alleen wat langer. Als we Villach naderen is het gedaan met regenen, ook de zware donkere wolken zijn verdwenen. We rijden nu vlak langs de Sloveense grens, en passeren op enkele kilometers Kranjska Gora, een stadje waar ik en paar jaar geleden en nacht of drie heb geslapen tijden een reis naar Slovenië. Voor we na Villach het wondermooie dal induiken waar de rivier Gail door stroomt, steken we de Drau over. Het is hier werkelijk prachtig. Ondanks de prachtige wegen waar men zelfs wettelijk 100 km per uur mag rijden kan ik het weer niet laten om de kleinst mogelijke prutweggetjes op te zoeken. Je komt er altijd wel verrassingen tegen, bv. dat het wel eens doodloopt. Op een gegeven moment kom ik voorbij de mooiste rotonde die ik ooit gezien heb. Hier zijn ze tenminste blij met motorrijders. Ik ga graag naar de landen waar ik nu vandaan kom, zal zeker ook naar dat soort landen blijven rijden. Als je daar een paar weken rond dalkt weet je weer even de enorme luxe waar in wij leven te waarderen. Ik zie ook graag die andere culturen, alles geregeld krijgen met weinig middelen, en toch heel dikwijls de gastvrijheid. Maar potverdomme, wat is het hier ook prachtig rijden. Je moet werkelijk van slechte wil zijn om te kunnen zeggen dat je één saai stukje hebt gereden. Ik heb natuurlijk foto’s getrokken, ze geven echter absoluut niet weer hoe het is om hier te rijden, zeker met dit weer. Het is eens wat anders dan die strakke heldere hemel. De bergtoppen liggen geheimzinnig in de wolken. Hier en daar juist onder het wolkendek is er sneeuw te zien. Echt prachtig. Oké, in Notsch duiken we het dal in en rijden tot Kotschach naast de Gail. In Kotschach aangekomen is het rond de middag. Volgens mij hoog tijd om op een mooi plein in een mooie koffiezaak een flink stuk appelsstrudel met een berg slagroom te gaan bestellen. Een hete kom koffie en een sigaartje maakt deze middagpauze voortreffelijk. Een foto van de mooie kerk en we zijn weer weg. Vrij snel na de pauze krijgen we een beklimming met een reeks haarspeldbochten om u tegen te zeggen. We komen iets boven de duizend meter en hier en daar liggen er nog grote plekken sneeuw langs de baan. Ik heb echter geen mogelijkheid om Guz voor een dergelijke plek te parkeren. Wel kan ik op een parking nog eens een foto van ons maken met een mooie achtergrond. Zoals jullie kunnen zien was bij de eerste foto de cameraopstelling niet al te best. Na de korte maar felle afdaling rijden we richting Lienz waar we om 13 uur aankomen. De hemel is helemaal opgeklaard, af en toe zelfs zon. Van Lienz is het nog veertig kilometer alweer over een prachtige weg tot de Felbertauerntunnel. Om13u45 staan we aan de tunnel. En met staan bedoel ik letterlijk staan. De tunnel is namelijk afgesloten voor alle verkeer. Een Duitser, Italiaan en een Zwitser geloven het kennelijk niet. Ze negeren de versperring en rijden door. Ik twijfel het is minstens 14 km bochtige wegen, waarschijnlijk ook nog eens terug. Die versperring staat er natuurlijk niet voor niets, het is notabene een tolweg, die sluiten ze niet zonder reden af. Er komt een auto uit de tegenovergestelde richting, het is een plaatselijke bewoner. Hij stopt op mijn teken en ik vraag hem of ik er met de motor door kan. Onmogelijk zegt hij, het is voor alle verkeer gesloten. Nu, die Oostenrijkers zijn natuurlijk niet gek. Die leggen daar niet zo maar een tunnel omdat ze graag tunnels bouwen. Die tunnel ligt daar omdat één of andere berg te hoog was om er een weg over te leggen, of omdat die tunnel gemakkelijker te bouwen was dan een weg over die berg te leggen. Die tunnel gaat dus door die berg om uit het dal te kunnen rijden. Nu is een dal in Oostenrijk ook een echt dal. Aan beide kanten van het dal liggen knoerten van bergen waar ik Guz zonder vleugels nooit van zijn leven over kan krijgen. Je kunt niet gelijk bij ons in de Ardennen een paar honderd meter verder rechtsaf gaan en binnen drie minuten weer op de goede weg zitten. Als ik door die tunnel had kunnen rijden moest ik nog en goede honderd kilometer rijden om in Kufstein aan te komen. Nu moet ik echter terug naar Lienz? Hoewel ik eerst nog geprobeerd heb om via en onnozel padje over die berg te geraken. Hoe onnozel kan een mens zijn. Het was trouwens wel een heel mooi padje. Toch maar terug naar Lienz gereden. Dan ben je natuurlijk nog niet uit dat dal. Neen, beste vrienden dan staat er namelijk nog een aangename of misschien met dit weer een onaangename verrassing te wachten. Je moet dan namelijk over de Grosglockner Hochalpenstrase. Nu ken ik die zeer goed, ben er namelijk al een keer of zes zowel met auto als met motor over gereden. Daar ben je niet op vijf minuten over. Als ik in Heiligenblut aan kom is het al over 15 uur. Ik zie het dan ook niet zitten om nog aan de Grosglockner te beginnen. Aangezien ik hier altijd al eens heb willen overnachten, komt dit goed uit. Tevergeefs rij ik echter alle hotels af. Ze zijn allemaal gesloten tot juni. Dan maar verder gereden, ik kom een bordje tegen met en pijl naar een gasthof er staat op vermeld dat het open is. Het enige nadeel is dat je een minuut of tien de bergen in moet om er te komen. We gaan de bergen in weer over een prachtig smal pad. Inderdaad binnen tien minuten staan we aan het gasthof. Het staat er moederziel alleen hoog in de bergen. Joepie, prachtig om hier een nacht te verblijven. Jammer dat er geen plaats meer is. Terug naar de Grosglockner, er zijn nog twee kansen om te kunnen overnachten. Ik weet dat er vlak voor het tolhuis van de Grosglockner een hotelletje staat en op het hoogste punt van de Grosglockner staat ook een hotel. Als ik bij het eerste hotelletje aankom zie ik licht branden, dat geeft de burger moed. Het is ondertussen 15u45 en er begint korrelsneeuw te vallen. Als ik hier niet kan overnachten, zit ik met een serieus probleem. Met de moed der wanhoop parkeer ik Guz en ga informeren of er een kamer vrij is. Jongens, ik krijg een prachtige kamer met balkon en uitzicht op de besneeuwde toppen van de bergen. Van op het balkon zie ik het tolhuis staan. Het balkon links op de foto is de kamer. In het verleden als ik hier passeerde nog gezegd; hier zou ik eens graag overnachten. En zie, hier zit de Kees nu. Kan morgen op mijn gemakje die super col gaan beklimmen, als we niet ingesneeuwd zijn, terwijl ik het verslag aan het schrijven ben, het is nu 20u30 dwarrelen er weer sneeuwvlokken in het rond. Wat een prachtige dag vandaag, wat mij de kou, regen of sneeuw schelen als je dit allemaal mee kunt maken. Wat het morgen gaat worden op de Hochalpenstrase zal hopelijk op de blog te lezen zijn.

Om half zeven aan het ontbijt na een goede nachtrust. We vertrekken rond half acht met een licht bewolkte hemel en zonneschijn. Het is dertien graden, ik twijfel mijn zomerkleding zal bovenhalen. Uiteindelijk zie ik het niet zitten om weer alles te gaan wisselen, dertien graden is ook niet meteen een temperatuur om bij te gaan zweten. Een tiental kilometer voorbij het stadje kom ik iets eigenaardigs tegen. Een soort buiten kerk. Omdat dit soort dingen absoluut mijn specialiteit niet zijn zet ik een paar foto’s op de blog. Misschien kan iemand me uitleggen wat de betekenis hier van is. Ik denk dat het de kruisweg moet voorstellen. Er zijn veertien gebouwtjes met op elk een afbeelding in mozaïek gemaakt. Het zijn veertien verschillende afbeeldingen. Reacties hier op zijn welkom. Na dit gebeuren komen we al snel aan de Donau. In Kroatië is de Donau voor een groot gedeelte gekanaliseerd. De foto’s zijn genomen van op een stuwdam waar een sluis de verbinding maakt met de Donau. Na een vijftig tal kilometers maken we een omweg om de bergen van Kroatië te verkennen. Bergen zijn misschien wat overdreven, we komen niet boven de zevenhonderd meter. Mooi is het er wel. Smalle wegen met een goed wegdek kronkelen door het landschap. Op kleine schaal is men hier begonnen met wijngaarden aan te leggen. Na dit intermezzo komen we terug bij de Donau, de hele dag zal deze in beeld blijven. Heb een plaatsje gevonden om de camera weg te zetten om nog eens een foto van ons zelf te nemen. Om tien uur zijn we aan de grensovergang Kroatië – Slovenië. De Kroatische dame aan het loket knalt zonder verder iets te vragen nog maar eens een stempel in mijn paspoort. De Sloveense dame aan het loket stelt zich vragen bij het gebruik van mijn helmcamera. Ze wil er zeker van zijn dat er geen beelden worden opgenomen. Ik leg haar uit dat de camera afstaat en hoe ze dit kan zien. Om kwart over tien rijden we door Slovenië. Over mooie binnenwegen en met goed weer, het is nu zeventien graden, komen we rond de middag aan in Maribor, een mooi stadje waar we een pauze nemen. We zijn terug in Euroland, of ik daar blij mee moet zijn is een andere vraag. Betaal hier voor een Snicker € 1,10. Verleden week had ik voor het zelfde geld drie repen. Er beginnen zich donkere dreigende wolken boven de bergen te vormen. Ik verander mijn route en blijf in het dal naast de Donau rijden, richting Oostenrijkse grens. Spijt heb ik er niet van, het is werkelijk een prachtige route. Omring door hoge bergtoppen en constant de Donau aan de linkse kant van de weg is het prachtig rijden hier. Zeker een aanrader voor wie hier in de buurt zou komen. Het blijft mooi tot aan de grens met Oostenrijk toch wel een vijftig kilometer. Om half één begint het te druppelen. Ik parkeer Guz, meet mijn suikerhalte in het bloed en haal de insuline boven. Aangezien ik moeilijk dwars door mijn kleren kan spuiten moet ik me uitkleden tot ik in mijn T shirt sta. Niet zo prettig als dat in de gietende regen zou moeten gebeuren. Om 13 uur komen we aan de grensovergang Slovenië-Oostenrijk. Niets paspoort, niets grenskantoor alles is stil en verlaten. Rare wereld, nog geen tweehonderd kilometer terug staan ze nog stempels in een paspoort te zetten terwijl er hier geen kat te zien is. Het is nu stevig aan het regenen en het water begint stilletjes aan langs mijn helm binnen te dringen. De temperatuur is gezakt naar negen graden dus wordt er vollen damp verwarmd. Zowel handvatverwarming als elektrieke jas draaien op volle toeren. Ondanks deze weersomstandigheden kunnen we aan een goed tempo blijven rijden. Het asfalt is van perfecte kwaliteit. Natuurlijk kunnen en willen we niet door de bochten scheuren, maar aan tachtig kilometer per uur is het goed te doen. Ik krijg problemen met Garmien, ze wil me zowaar de A2 opsturen. Dit kan natuurlijk niet, ten eerste omdat ik geen vignet heb gekocht en ten tweede omdat ik niet van plan ben om op de snelweg te gaan. Ik laat de route omrekenen met uitschakeling van snelwegen en tolwegen. Garmien blijft me echter fanatiek naar de snelweg sturen. Ik word het beu en rij op eigen houtje verder zonder rekening te houden met Garmien. Om 13u30 ben ik het beu in het eerst volgende dorpje neem ik een hotel. Om 13u45 kom ik in Griffen aan. Het eerste hotel dat ik tegenkom is Langgasthof Konig Zum Hirschen. Ze hebben een kamer en Guz kan binnen gezet worden. Het is al en tijdje geleden dat ik nog zo’n fatsoenlijke kamer heb gehad. En echt wel met zicht op een berg. Ik kom graag in die andere landen, zal zeker nog naar dit soort landen blijven rijden. Maar als je terug in onze wereld aankomt, is het gewoonweg fantastisch dat je een douche zonder schimmel hebt. Dat je zelfs koud water aan het warm water moet toevoegen, dat je niet op een kwikkelachtige wc bril zit te balanceren, dat de kamer afgewerkt en proper is, dat er geen stank in de gangen hangt, geen paprika in het eten, normaal gebakken aardappelen, vlees dat niet taai is, bier waar schuim opstaat, een bestek dat proper is, kortom een luxe die je na dit drie weken te hebben gemist ongelooflijk op prijs stelt. Om 14 uur zit ik dan in voor mij een ongelooflijke luxe kamer. Tijd genoeg om het mooie dorpje te verkennen, ware het niet dat de regen met bakken uit de hemel blijft stromen. Ik verveel me echter geen seconde. Guz proper gemaakt, kleren te drogen gelegd, gps kaarten bijgewerkt, nieuwe routes gemaakt en het is weer al etenstijd. In een mooie zaal krijg ik een zeer goede dagschotel. Als afsluiter van de schotel in heerlijk schnaps van het huis. Dit gasthof is echt een aanrader. www.landgasthof-koenig.at Het weerbericht voor Oostenrijk volgens de buienradar; boven 1500 meter sneeuwbuien, elders regen met kans op wateroverlast. Temperatuur tussen vijf en negen graden. Volgende week zou het beteren. Toch verrek ik het om de snelweg op te gaan, ook daar wordt je nat, gedaan om door dorpjes te rijden en evengoed gevaarlijk door opspattend water van de vrachtwagens. Ik ga natuurlijk niet moedwillig de bergen beklimmen die boven de tweeduizend meter gaan. Probeer zo veel mogelijk in het dal te blijven. Heb een mooie route uitgestippeld die van Griffen naar Kufstein gaat. Na Klagenfurt rijden we langs de Wortner See naar Villach. Van Villach naar Nottsch om daar langs de rivier Gail onze weg te vervolgen naar Lienz. In Lienz via de 108 en door de Felbertauerntunnel naar Kitzbuhel om dan te eindigen in Kufstein. Of dit gaat lukken, zal morgen op de blog te lezen zijn.