Tunnel

Na een goede nachtrust ben ik zo als gewoonlijk om zes uur opgestaan. Om half zeven is het mogelijk om te ontbijten maar ik doe het allemaal kalm aan. En, het is droog. Af en toe verschijnt er zelfs een waterig zonnetje. Om kwart over zeven een heel goed ontbijt genuttigd. Na het ontbijt en wandeling nar een geldautomaat. Ook hier hebben ze schijnbaar een hekel om belastingen te betalen, ze hebben liever niet dat er met een creditcard wordt betaald. Mijn bagage, dat nog eens fatsoenlijk gesorteerd is in de koffers van Guz gestoken en gaan betalen. In het gezellige café zat er al redelijk wat volk. Het onderwerp was de sneeuw die hier vannacht in de bergen is gevallen. In mijn brabbel Duits brabbel ik maar wat mee. Of ik geen grosse bier wilde, het is kwart voor acht. Ik heb er vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk is het kwart over acht als we vertrekken. De wolkenformaties zijn prachtig. Jammer dat dit niet tot uiting komt op de foto’s. De wolken gaan van heel licht naar donker grijs tot bijna zwart. Hier en daar een streepje blauwe lucht war een paar zonnestralen zich laten zien. Deze zonnestralen geven een heel apart licht tussen de bewolking. Weet niet hoe ik het moet verwoorden maar het is in ieder geval prachtig en zeer afwisselend. Ik zou al bijna spijt krijgen moest er een heldere hemel komen. In het eerstvolgende dorpje zien ze het wel zitten vandaag. Er staat een groot spit op straat waar een heel varken boven een vuurtje wordt rondgedraaid. De stad Klagenfurt laten we links liggen. We rijden naar Viktring om vandaar over een perfect wegdek door een mooi landschap aan de Worther See te komen. We blijven 23 kilometer langs het meer rijden met nog altijd prachtige wolken formaties. Er valt geen druppel regen uit, de temperatuur is acht graden. Geen probleem de elektrieke jas en de handvatverwarming houden het allemaal lekker warm. Het is dan ook weer ongelooflijk genieten. We rijden werkelijk van de ene prentkaart naar de andere. Nadat we het meer achter ons hebben gelaten wordt de lucht toch wel heel donker. En het onvermijdelijke gebeurt dan ook, Het begint te regenen, zelfs zo hard dat ik de hoes over de tanktas moet doen. Het is echter van korte duur en het kan zeker de pret niet drukken. Ik rij liever hier in de regen tussen de majestueuze bergen dan thuis mistroostig in den hof te zitten kijken. Na een minuutje of tien gaat de regen over in wat gedruppel, natuurlijk wordt je na de miljoenste druppel ook nat, het duurt alleen wat langer. Als we Villach naderen is het gedaan met regenen, ook de zware donkere wolken zijn verdwenen. We rijden nu vlak langs de Sloveense grens, en passeren op enkele kilometers Kranjska Gora, een stadje waar ik en paar jaar geleden en nacht of drie heb geslapen tijden een reis naar Slovenië. Voor we na Villach het wondermooie dal induiken waar de rivier Gail door stroomt, steken we de Drau over. Het is hier werkelijk prachtig. Ondanks de prachtige wegen waar men zelfs wettelijk 100 km per uur mag rijden kan ik het weer niet laten om de kleinst mogelijke prutweggetjes op te zoeken. Je komt er altijd wel verrassingen tegen, bv. dat het wel eens doodloopt. Op een gegeven moment kom ik voorbij de mooiste rotonde die ik ooit gezien heb. Hier zijn ze tenminste blij met motorrijders. Ik ga graag naar de landen waar ik nu vandaan kom, zal zeker ook naar dat soort landen blijven rijden. Als je daar een paar weken rond dalkt weet je weer even de enorme luxe waar in wij leven te waarderen. Ik zie ook graag die andere culturen, alles geregeld krijgen met weinig middelen, en toch heel dikwijls de gastvrijheid. Maar potverdomme, wat is het hier ook prachtig rijden. Je moet werkelijk van slechte wil zijn om te kunnen zeggen dat je één saai stukje hebt gereden. Ik heb natuurlijk foto’s getrokken, ze geven echter absoluut niet weer hoe het is om hier te rijden, zeker met dit weer. Het is eens wat anders dan die strakke heldere hemel. De bergtoppen liggen geheimzinnig in de wolken. Hier en daar juist onder het wolkendek is er sneeuw te zien. Echt prachtig. Oké, in Notsch duiken we het dal in en rijden tot Kotschach naast de Gail. In Kotschach aangekomen is het rond de middag. Volgens mij hoog tijd om op een mooi plein in een mooie koffiezaak een flink stuk appelsstrudel met een berg slagroom te gaan bestellen. Een hete kom koffie en een sigaartje maakt deze middagpauze voortreffelijk. Een foto van de mooie kerk en we zijn weer weg. Vrij snel na de pauze krijgen we een beklimming met een reeks haarspeldbochten om u tegen te zeggen. We komen iets boven de duizend meter en hier en daar liggen er nog grote plekken sneeuw langs de baan. Ik heb echter geen mogelijkheid om Guz voor een dergelijke plek te parkeren. Wel kan ik op een parking nog eens een foto van ons maken met een mooie achtergrond. Zoals jullie kunnen zien was bij de eerste foto de cameraopstelling niet al te best. Na de korte maar felle afdaling rijden we richting Lienz waar we om 13 uur aankomen. De hemel is helemaal opgeklaard, af en toe zelfs zon. Van Lienz is het nog veertig kilometer alweer over een prachtige weg tot de Felbertauerntunnel. Om13u45 staan we aan de tunnel. En met staan bedoel ik letterlijk staan. De tunnel is namelijk afgesloten voor alle verkeer. Een Duitser, Italiaan en een Zwitser geloven het kennelijk niet. Ze negeren de versperring en rijden door. Ik twijfel het is minstens 14 km bochtige wegen, waarschijnlijk ook nog eens terug. Die versperring staat er natuurlijk niet voor niets, het is notabene een tolweg, die sluiten ze niet zonder reden af. Er komt een auto uit de tegenovergestelde richting, het is een plaatselijke bewoner. Hij stopt op mijn teken en ik vraag hem of ik er met de motor door kan. Onmogelijk zegt hij, het is voor alle verkeer gesloten. Nu, die Oostenrijkers zijn natuurlijk niet gek. Die leggen daar niet zo maar een tunnel omdat ze graag tunnels bouwen. Die tunnel ligt daar omdat één of andere berg te hoog was om er een weg over te leggen, of omdat die tunnel gemakkelijker te bouwen was dan een weg over die berg te leggen. Die tunnel gaat dus door die berg om uit het dal te kunnen rijden. Nu is een dal in Oostenrijk ook een echt dal. Aan beide kanten van het dal liggen knoerten van bergen waar ik Guz zonder vleugels nooit van zijn leven over kan krijgen. Je kunt niet gelijk bij ons in de Ardennen een paar honderd meter verder rechtsaf gaan en binnen drie minuten weer op de goede weg zitten. Als ik door die tunnel had kunnen rijden moest ik nog en goede honderd kilometer rijden om in Kufstein aan te komen. Nu moet ik echter terug naar Lienz? Hoewel ik eerst nog geprobeerd heb om via en onnozel padje over die berg te geraken. Hoe onnozel kan een mens zijn. Het was trouwens wel een heel mooi padje. Toch maar terug naar Lienz gereden. Dan ben je natuurlijk nog niet uit dat dal. Neen, beste vrienden dan staat er namelijk nog een aangename of misschien met dit weer een onaangename verrassing te wachten. Je moet dan namelijk over de Grosglockner Hochalpenstrase. Nu ken ik die zeer goed, ben er namelijk al een keer of zes zowel met auto als met motor over gereden. Daar ben je niet op vijf minuten over. Als ik in Heiligenblut aan kom is het al over 15 uur. Ik zie het dan ook niet zitten om nog aan de Grosglockner te beginnen. Aangezien ik hier altijd al eens heb willen overnachten, komt dit goed uit. Tevergeefs rij ik echter alle hotels af. Ze zijn allemaal gesloten tot juni. Dan maar verder gereden, ik kom een bordje tegen met en pijl naar een gasthof er staat op vermeld dat het open is. Het enige nadeel is dat je een minuut of tien de bergen in moet om er te komen. We gaan de bergen in weer over een prachtig smal pad. Inderdaad binnen tien minuten staan we aan het gasthof. Het staat er moederziel alleen hoog in de bergen. Joepie, prachtig om hier een nacht te verblijven. Jammer dat er geen plaats meer is. Terug naar de Grosglockner, er zijn nog twee kansen om te kunnen overnachten. Ik weet dat er vlak voor het tolhuis van de Grosglockner een hotelletje staat en op het hoogste punt van de Grosglockner staat ook een hotel. Als ik bij het eerste hotelletje aankom zie ik licht branden, dat geeft de burger moed. Het is ondertussen 15u45 en er begint korrelsneeuw te vallen. Als ik hier niet kan overnachten, zit ik met een serieus probleem. Met de moed der wanhoop parkeer ik Guz en ga informeren of er een kamer vrij is. Jongens, ik krijg een prachtige kamer met balkon en uitzicht op de besneeuwde toppen van de bergen. Van op het balkon zie ik het tolhuis staan. Het balkon links op de foto is de kamer. In het verleden als ik hier passeerde nog gezegd; hier zou ik eens graag overnachten. En zie, hier zit de Kees nu. Kan morgen op mijn gemakje die super col gaan beklimmen, als we niet ingesneeuwd zijn, terwijl ik het verslag aan het schrijven ben, het is nu 20u30 dwarrelen er weer sneeuwvlokken in het rond. Wat een prachtige dag vandaag, wat mij de kou, regen of sneeuw schelen als je dit allemaal mee kunt maken. Wat het morgen gaat worden op de Hochalpenstrase zal hopelijk op de blog te lezen zijn.

Om half zeven aan het ontbijt na een goede nachtrust. We vertrekken rond half acht met een licht bewolkte hemel en zonneschijn. Het is dertien graden, ik twijfel mijn zomerkleding zal bovenhalen. Uiteindelijk zie ik het niet zitten om weer alles te gaan wisselen, dertien graden is ook niet meteen een temperatuur om bij te gaan zweten. Een tiental kilometer voorbij het stadje kom ik iets eigenaardigs tegen. Een soort buiten kerk. Omdat dit soort dingen absoluut mijn specialiteit niet zijn zet ik een paar foto’s op de blog. Misschien kan iemand me uitleggen wat de betekenis hier van is. Ik denk dat het de kruisweg moet voorstellen. Er zijn veertien gebouwtjes met op elk een afbeelding in mozaïek gemaakt. Het zijn veertien verschillende afbeeldingen. Reacties hier op zijn welkom. Na dit gebeuren komen we al snel aan de Donau. In Kroatië is de Donau voor een groot gedeelte gekanaliseerd. De foto’s zijn genomen van op een stuwdam waar een sluis de verbinding maakt met de Donau. Na een vijftig tal kilometers maken we een omweg om de bergen van Kroatië te verkennen. Bergen zijn misschien wat overdreven, we komen niet boven de zevenhonderd meter. Mooi is het er wel. Smalle wegen met een goed wegdek kronkelen door het landschap. Op kleine schaal is men hier begonnen met wijngaarden aan te leggen. Na dit intermezzo komen we terug bij de Donau, de hele dag zal deze in beeld blijven. Heb een plaatsje gevonden om de camera weg te zetten om nog eens een foto van ons zelf te nemen. Om tien uur zijn we aan de grensovergang Kroatië – Slovenië. De Kroatische dame aan het loket knalt zonder verder iets te vragen nog maar eens een stempel in mijn paspoort. De Sloveense dame aan het loket stelt zich vragen bij het gebruik van mijn helmcamera. Ze wil er zeker van zijn dat er geen beelden worden opgenomen. Ik leg haar uit dat de camera afstaat en hoe ze dit kan zien. Om kwart over tien rijden we door Slovenië. Over mooie binnenwegen en met goed weer, het is nu zeventien graden, komen we rond de middag aan in Maribor, een mooi stadje waar we een pauze nemen. We zijn terug in Euroland, of ik daar blij mee moet zijn is een andere vraag. Betaal hier voor een Snicker € 1,10. Verleden week had ik voor het zelfde geld drie repen. Er beginnen zich donkere dreigende wolken boven de bergen te vormen. Ik verander mijn route en blijf in het dal naast de Donau rijden, richting Oostenrijkse grens. Spijt heb ik er niet van, het is werkelijk een prachtige route. Omring door hoge bergtoppen en constant de Donau aan de linkse kant van de weg is het prachtig rijden hier. Zeker een aanrader voor wie hier in de buurt zou komen. Het blijft mooi tot aan de grens met Oostenrijk toch wel een vijftig kilometer. Om half één begint het te druppelen. Ik parkeer Guz, meet mijn suikerhalte in het bloed en haal de insuline boven. Aangezien ik moeilijk dwars door mijn kleren kan spuiten moet ik me uitkleden tot ik in mijn T shirt sta. Niet zo prettig als dat in de gietende regen zou moeten gebeuren. Om 13 uur komen we aan de grensovergang Slovenië-Oostenrijk. Niets paspoort, niets grenskantoor alles is stil en verlaten. Rare wereld, nog geen tweehonderd kilometer terug staan ze nog stempels in een paspoort te zetten terwijl er hier geen kat te zien is. Het is nu stevig aan het regenen en het water begint stilletjes aan langs mijn helm binnen te dringen. De temperatuur is gezakt naar negen graden dus wordt er vollen damp verwarmd. Zowel handvatverwarming als elektrieke jas draaien op volle toeren. Ondanks deze weersomstandigheden kunnen we aan een goed tempo blijven rijden. Het asfalt is van perfecte kwaliteit. Natuurlijk kunnen en willen we niet door de bochten scheuren, maar aan tachtig kilometer per uur is het goed te doen. Ik krijg problemen met Garmien, ze wil me zowaar de A2 opsturen. Dit kan natuurlijk niet, ten eerste omdat ik geen vignet heb gekocht en ten tweede omdat ik niet van plan ben om op de snelweg te gaan. Ik laat de route omrekenen met uitschakeling van snelwegen en tolwegen. Garmien blijft me echter fanatiek naar de snelweg sturen. Ik word het beu en rij op eigen houtje verder zonder rekening te houden met Garmien. Om 13u30 ben ik het beu in het eerst volgende dorpje neem ik een hotel. Om 13u45 kom ik in Griffen aan. Het eerste hotel dat ik tegenkom is Langgasthof Konig Zum Hirschen. Ze hebben een kamer en Guz kan binnen gezet worden. Het is al en tijdje geleden dat ik nog zo’n fatsoenlijke kamer heb gehad. En echt wel met zicht op een berg. Ik kom graag in die andere landen, zal zeker nog naar dit soort landen blijven rijden. Maar als je terug in onze wereld aankomt, is het gewoonweg fantastisch dat je een douche zonder schimmel hebt. Dat je zelfs koud water aan het warm water moet toevoegen, dat je niet op een kwikkelachtige wc bril zit te balanceren, dat de kamer afgewerkt en proper is, dat er geen stank in de gangen hangt, geen paprika in het eten, normaal gebakken aardappelen, vlees dat niet taai is, bier waar schuim opstaat, een bestek dat proper is, kortom een luxe die je na dit drie weken te hebben gemist ongelooflijk op prijs stelt. Om 14 uur zit ik dan in voor mij een ongelooflijke luxe kamer. Tijd genoeg om het mooie dorpje te verkennen, ware het niet dat de regen met bakken uit de hemel blijft stromen. Ik verveel me echter geen seconde. Guz proper gemaakt, kleren te drogen gelegd, gps kaarten bijgewerkt, nieuwe routes gemaakt en het is weer al etenstijd. In een mooie zaal krijg ik een zeer goede dagschotel. Als afsluiter van de schotel in heerlijk schnaps van het huis. Dit gasthof is echt een aanrader. www.landgasthof-koenig.at Het weerbericht voor Oostenrijk volgens de buienradar; boven 1500 meter sneeuwbuien, elders regen met kans op wateroverlast. Temperatuur tussen vijf en negen graden. Volgende week zou het beteren. Toch verrek ik het om de snelweg op te gaan, ook daar wordt je nat, gedaan om door dorpjes te rijden en evengoed gevaarlijk door opspattend water van de vrachtwagens. Ik ga natuurlijk niet moedwillig de bergen beklimmen die boven de tweeduizend meter gaan. Probeer zo veel mogelijk in het dal te blijven. Heb een mooie route uitgestippeld die van Griffen naar Kufstein gaat. Na Klagenfurt rijden we langs de Wortner See naar Villach. Van Villach naar Nottsch om daar langs de rivier Gail onze weg te vervolgen naar Lienz. In Lienz via de 108 en door de Felbertauerntunnel naar Kitzbuhel om dan te eindigen in Kufstein. Of dit gaat lukken, zal morgen op de blog te lezen zijn.

Fijn geslapen in het viersterren hotel. Weliswaar vier sterren naar Roemeense normen. Hierboven zit er iemand die dat waarschijnlijk niet heeft kunnen verdragen. Ik word wakker met het geluid van gietende regen. Je zult het zien, net nu ik midden in de bergen zit op kleine rot weggetjes staat het hier te gieten. Aangezien het ontbijt pas om acht uur wordt geserveerd hoop ik dat het tegen dan opgeklaard is. Het is nu half zeven. Het ontbijt wordt niet om één minuut voor acht geserveerd maar wel degelijk om acht uur. In het hotel ruik, voel en beleef je nog de tijd van het vorige regime. Op de parking Audi, BMW en Mercedes. Het is mooi om te zien hoe de oude partijbonzen zich hier nog eens kunnen uitleven. Natuurlijk hebben de meesten nog een goed betaalde baan aan het verleden overgehouden. Maar toch voel je dat ze het missen, die goede ouwe tijd. Om kwart over acht Roemeense tijd vertrekken we, er hangt zware bewolking maar het is praktisch droog. Een frisse 12 graden, de elektrieke jas wordt dan ook bovengehaald. Ik doe deze onder mijn zomerjas aan, en zet hem op het maximum. De regenkleding blijft in de koffer. De wegen zijn zeiknat dus is het oppassen geblazen. We rijden dan ook kalm door wederom een mooi landschap. Na een paar uur zijn we uit de bergen en komen op een goede verbindingsgsweg. Het asfalt is perfect en de maximum toegelaten snelheid is honderd kilometer per uur. Ook hier weer veel vrachtverkeer. Ik geef Guz de sporen en we snorren tientallen vrachtwagens voorbij. Opeens krijg ik een ferme waarschuwing van Guz. Meestal laat hij me hel subtiel weten dat het iets te hard gaat. Niet deze keer, het was meer een waarschuwing om er een hartstilstand aan over te houden. Ik wil op het natte wegdek nog maar eens een vrachtwagen inhalen, schakel terug en geef net iets te veel gas, Guz protesteert heftig door zijn achterwerk flink te laten wegschuiven. Hij wil me echt wel duidelijk maken dat we over de limiet aan het rijden zijn in deze weersomstandigheden. Aangezien ik naar niemand zo goed luister als naar Guz werd de inhaalmanoeuvre abrupt afgebroken. Netjes blijf ik in de rij en wacht ik op droger wegdek. In de verte zie ik de nieuwe snelweg waarvan ik gisteren in het verslag melding heb gemaakt uitnodigend liggen wachten. Er is hier al een honderdtal kilometer in gebruik genomen. Ik laat het voor wat het is. Op een snelweg wordt je ook nat. Droger wegdek kwam er niet, integendeel het begon harder te regen en het werd noodzakelijk om van kleding te wisselen. Zomerjas in de koffer en regenjas en broek boven gehaald. De temperatuur is nog niet boven de twaalf graden geweest, en met de nattigheid er boven op werd het te koud. Zelfs met de elektrieke jas. Ondertussen naderen we de grens van Hongarije, het is inmiddels een uur of twaalf. Als we na een pauze Arad uit rijden stop ik bij het eerst volgende benzinestation om met mijn laatste Roemeense centen Guz zijn drinken te geven. Ik heb nog zevenentachtig Lei of tegenwoordig Ron (ze hebben een nieuwe munteenheid) is ongeveer € 22. Ik tankte Guz vol voor 85,50 lei. Na Arad kunnen we aan het landschap zien dat we Hongarije naderen. Niets bergen meer te zien, we zijn overgegaan naar de eindeloze Hongaarse vlakten. Het is nu echter zo hard beginnen te regenen dat ik de waterdichte hoes over de tanktas moet trekken. Dit wil dan ook zeggen geen foto’s en sigaartjes mee. Ik neem nog een laatste onbenullige foto. De handschoenen worden ook ingeruild voor de waterdichte handschoenen die ik bij heb. Het is een heel geklooi om de hoes op zijn plaats te krijgen. Hij moet goed rondom de tanktas sluiten zodat er niet te veen rijwind onder kan komen. Ik rij zo veel mogelijk in het midden van de baan. In de spoorvorming die door het intens vrachtverkeer is gevormd staat soms tot vijf cm water. Niet bepaald ideaal als je daar op twee wielen door moet. Van het tegemoetkomend vrachtverkeer krijg ik regelmatig een gratis douche door het opspattend water. Van filmen met de helmcamera is er dan ook geen sprake meer. De nieuwe helm die ik gekocht heb voordat ik vertrok bewijst nu zijn geld waard te zijn tot de laatste cent. Er zit een antidampscherm in dat perfect werkt in deze weersomstandigheden. Ook heel blij dat ik op al die jaren de nodige ervaring heb opgedaan om in deze weersomstandigheden op dergelijke gevaarlijke wegen te kunnen rijden. Maar het blijdste ben ik dat Kris er niet meer bij is. Ik wil echt geen dikke nek hebben van, wat kan ik goed rijden, maar met Kris erbij had ik onmiddellijk een hotel gezocht en geen meter verder gereden in deze omstandigheden.

Een twaalftal kilkometer voor het grensstadje Nadlac kom ik in een file terecht. Ik denk direct aan een ongeval. Langzaam passeer ik de file en het blijkt dat het enkel vrachtwagens zijn die stilstaan. Ongeveer twaalf kilometer vrachtwagens passeer ik voordat ik in Nadlac ben. Daar staat de eerste vrachtwagen van de file stil. Tegengehouden door de politie. In Nadlac is het dan ook zeer rustig. Van Nadlac naar de grens is het 3,5 km. Een kilometer voorbij Nadlac weer een rij vrachtwagens en dit tot aan de grens. De politie in Nadlac houdt het vrachtverkeer voor het stadje tegen om te voorkomen dat al het verkeer in het stadje vast loopt. Zodra er een paar vrachtwagens de grens gepasseerd zijn laten ze een paar vrachtwagens door het stadje rijden. Nog nooit zo een spectaculaire rij vrachtwagens zien staan. De langste rij die ik ooit gezien heb was in Finland, daar stond een rij van een kilometer of vijf vrachtwagens die naar Rusland moesten. Om half één passeer ik de grens in de gietende regen, na een blik op mijn paspoort mocht ik doorrijden.

In het stadje Morahalom 23 km voorbij de stad Szeged geef ik de pijp aan Maarten .  Ben nu buiten een paar korte pauzes (gen lunch) zowat zeven uur aan het rijden en heb 315 km op de teller gezet. Ik moet er voor zorgen dat mijn kleren morgen weer droog zijn. Het scherm van Guz en mijn helm moeten dringend proper gemaakt worden en ik verlang naar een warme douche. Ik stop bij het eerste hotel dat ik tegenkom in het stadje. Hotel Thermal Panzio, eigenlijk iets boven mijn budget. Ongelooflijk maar na de douche is het terug prachtig weer. De thermometer geeft 25 graden. Binnen de kortste keer lig ik dan ook heerlijk in het grote buitenzwembad om vervolgens me te laten verwen in een zwavelbad dat gevoed wordt door een natuurlijke bron. Om af te sluiten kruip ik nog even in de sauna. Guz staat lekker in het zonnetje op te drogen. Ben mijn budget allang vergeten. Nog een wandelingetje en een heerlijk ijsje,  de regen is vergeten.

Amai, wat heb ik lekker gegeten na de brol in Roemenië. Een overheerlijke Goulash soep, twee grote stukken vlees met gebakken aardappelen in de schil en een lekkere Dame-Blance als dessert en een paar flesjes water. Voor de prijs moet je het niet laten. (€ 12)

 Ik twijfel nog, door Slovenië of door Kroatië. Het zal ongetwijfeld te lezen zijn in het verslag van morgen.

Nationaal park

Vannacht lekker doorgeslapen. Om half elf in bed gekropen en doorgeslapen tot een uur of zes. Ook nu weer heldere hemel. Eindelijk krijg ik bij het ontbijt een smakelijke omelet. Ik zit samen aan tafel met en Kroaat die ik gisterenavond heb ontmoet. Aangezien we op de kamer geen internetverbinding hadden zat hij ook aan de receptie, dar was wel een verbinding. Hij is hier twee dagen voor zijn werk en woont in Zagreb. Dit jaar gaat hij op vakantie naar Jordanië om Petra te bezoeken. Ik vertel hem dat ik daar in 2010 met Guz ben geweest. Geïnteresseerd vraagt hij hoe het dar met de hotels is gesteld. Of er vlakbij Petra hotels te vinden zijn. Ik vertel hem dat wij in hotel Venus hebben gelogeerd. Dit hotel ligt aan de ingang van Petra. Hij noteert de naam van het hotel. Na nog wat over koetjes en kalfjes te hebben gesproken nemen we afscheid. Om stipt acht uur wordt Guz gestart en met de zon op ons bolletje zijn we weer weg. Zodra we het stadje Valenii de Munte uit zijn beginnen we te klimmen. Guz krijgt als ontbijt ontelbaar veel haarspeldbochten te verwerken. Wat de beklimming redelijk spannend maakt zijn de ontelbare vrachtwagens die deze weg ook nemen. Ze kunnen veel bochten niet nemen zonder op over de weghelft te komen. Zeker in de haarspeldbochten is het verdomd goed uitkijken. Ik probeer dan ook zo ver mogelijk vooruit te kijken. Nog een probleem is de mazoutplekken in de bochten. Deze komen van de vrachtwagens die in een bocht met een volle tank regelmatig war verlies hebben via de overloop van de tank. Als we op een hoogte van 1.300 meter zitten is het nog elf graden. We komen van twintig graden in het dal. Het wordt dan ook te koud ik doe mijn fleece aan onder mijn zomerjas. De afdaling gaat heel geleidelijk, we blijven meer dan honderd kilometer op een hoogte rijden tussen de vier en zeshonderd meter. Het wordt er net warmer dan vijftien graden. Toch is het een strakke blauwe hemel met vol op zon. We rijden over perfect wegdek, als je niet beter wist zou je denken dat we al in Oostenrijk aan het rijden waren. Links van de weg hebben we een mooi decor van besneeuwde bergtoppen. Rechts uitgestrekte grasvelden waarop diverse kuddes gehoed worden. Het is zoals de glooiende weiden in de Alpen. Tijdens een stop probeer ik altijd het motorrijden even opzij te zetten. De concentratie op nul, laat de gedachten maar een beetje dwarrelen. Er wordt wat gedwarreld als je al een tijdje op je dooie eentje weg bent. Ik kleed me terug aan om te vertrekken, helm en handschoenen. Maar ik kan mijn tweede handschoen toch niet vinden zeker, rond Guz gelopen, in tanktas gekeken niets, geen handschoen te vinden. Allee, zeg ik tegen mezelf, dat kan toch niet. Ik werd zelfs op beetje nijdig. Eens goed nadenken waar ik mijn handschoen heb gelegd. Ik sta daar wat over te piekeren en zie dat ik al een handschoen aan heb. Zo hard kun je dus je gedachten laten dwarrelen als je alleen op pad bent.

We rijden nog steeds op een hoogte van rond de vijfhonderd meter. Het prachtige decor va de besneeuwde bergtoppen is echter aan het verdwijnen in de dreigende wolken die langzaam aan komen drijven. Aan beide kanten van het dal hangt er nu flink wat bewolking. IK denk dat de bewolking wordt tegengehouden door de bergtoppen want in het dal waar wij rijden blijft het blauwe lucht. Plots staat er een bord op de weg dat de richting aangeeft naar Reservatia Naturala. Dit is spek naar de Kees zijn bek. Ik twijfel dan ook gen seconde om de route te verlaten. Garmien weet niet waar ze het heeft. De weg staat niet op haar kaarten en het is weer van kerewere. We rijden over een goed wegdek en volgen de borden die het reservaat aangeven. Weg van de vrachtwagens en de drukte, zwevende roofvogels en mooie vergezichten meer moet dat niet zijn. Het is tenslotte nog verlof. Na een kilometer of zes kom ik op een parking. Hier staat een groot wit bord. Resrvatia Naturala. Indien ik verder wil zal het met de benenwagen zijn want de weg eindigt hier. Bij ons zouden ze waarschijnlijk een bordje gezet hebben dat er geen doorlopende weg is. Even een pauze genomen het fototoestel ingesteld een paaltje gezet en ingesteld op 12 seconden zodat ik van Guz en mezelf een foto kon trekken. Ik rij langs dezelfde weg terug, kom nog wel op enkele kruispunten waar ik een andere richting kan nemen maar aangezien de wegen niet op de kaart van Garmien staan en ik niet hopeloos wens te verdwalen blijf ik dezelfde weg volgen. Na een halfuurtje zitten we weer op de geplande route. In de verte daagt er een prachtig gebouw op in de bergen. Naar het schijnt het voormalig buitenverblijf van die dictator. Ik krijg zijn naam niet uitgesproken laat staan geschreven.

De weg waar al heel de dag op rijden is de verbinding tussen Brasov en de Hongaarse grens. In Sibiu maak trek ik een foto van een prachtige kerk. Het is in Roemenië eigenaardig met kerken. In dezelfde stad staan zowel katholieke, gereformeerde als ortodoxe kerken. Hier en daar ook nog een moskee. Een prachtige weg om te rijden, jammer dat er ontzettend veel vrachtverkeer overkomt. Af en toe zitten er stukken vierbaans tussen waar de snelheid naar honderd kilometer per uur gaat. Tientallen dorpjes zijn in tweeën gedeeld door deze baan. Dag en nacht dendert het vrachtverkeer door de dorpjes. Hier is volgens mij bij het aanleggen van deze baan weinig rekening gehouden met het eventueel protest van de bewoners van die dorpjes. Er staan tientallen motels en hotelletjes langs de baan. Echter niet voor lang meer. Uit de Europese pot is men bezig om een snelweg aan te leggen van een paar honderd kilometer. De viaducten staan er al en sommige stukken zijn al geasfalteerd. Het zal een hele rust zijn voor de bewoners als de snelweg binnen afzienbare tijd in dienst wordt genomen. Het is het maar te hopen dat deze oude weg dan door de toeristen ontdekt wordt. Het is namelijk een prachtige weg door een heel mooi landschap. Indien deze weg niet door de toeristen wordt genomen zullen er veel van de hotelletjes verdwijnen. Ook de tientallen kraampjes die naast de baan staan en allerlei soorten kaas en fruit verkopen zullen dan gedoemd zijn te verdwijnen. Grote graafmachines, vrachtwagens, betoncentrales en centrales om asfalt aan te maken staan als littekens in het landschap. De schaapherder die in de verte zijn kudde laat grazen, zal er zijn gedachten wel over hebben. Natuurlijk geen wegenwerken zonder files. Ik sta dan ook rond en uur of twee in een kanjer van een file. Ondertussen zijn we zover gedaald dat we bijna op zeeniveau zitten. De temperatuur stijgt evenredig met het dalen en het is nu drieëntwintig graden. Echt niet zo prettig om dan een klein uurtje in een file te staan. Ik kan er ook niet voorbij door het tegemoet komend vrachtverkeer is er geen plaats om te filteren.

Het was de bedoeling dat ik in Sebes blijf overnachten. Ik zit echter nog fris en het is nog geen drie uur daarom besluit ik door te rijden. Een twintigtal kilometer voorbij Sebes staat er een bord van viersterren hotel. Aangezien ik nog weleens een fatsoenlijk bed en een fatsoenlijk diner wil hebben volg ik de borden van het hotel. We rijden de bergen in, het hotel Germisara ligt in Geoagiu Bai. Het staat nog op de kaart ook. Rond 16 uur zit ik op een nette kamer, mag ik eventueel gebruik maken van het zwembad en de sauna en kan ik om 19 uur mijn pootjes onder tafel schuiven. Tijden het schrijven van het verslag is de was gedroogd in een heerlijk zonnetje. Jammer dat er alleen internet is aan de receptie. In de kamer zogezegd ook maar met een kabeltje op breedband aansluiting. Heb wat zitten klooien maar dat werkt van geen kanten. Morgen haal ik waarschijnlijk Hongarije.

Het binnenland

Heerlijk geslapen hoewel het een moeilijke start was. Om half één in bed gestapt, om kwart voor één schiet ik wakker. Er is een gast aangekomen in de kamer boven mij die een vreselijke herrie maakt. Ik lig me dood te ergeren en roep een paar keer of het iets stiller kan. Blijkbaar niet. Ik stop met me te ergeren en denk, morgenochtend is het mijn beurt. Ik sta om zes uur op en zet de afzuiginstallatie van de douche aan die een verschrikkelijke herrie maakt. Laat per ongeluk een stuk zeep in de douchebak vallen en rammel goed met het douchescherm. Na de douche laat ik de schuifdeuren van de kleerkast flink op en neer gaan en zet de tv aan. En ja hoor, ik hoor boven mij gestommel en gekuch, die is wakker. Hij zal het eerste uur niet gemakkelijk terug in slaap vallen. Wraak kan toch zo lekker zoet zijn.

Gisterenavond alles ingepakt zodat we op tijd kunnen vertrekken. Buiten is het zoals gewoonlijk, een knal heldere blauwe lucht met en verfrissend windje. Het ontbijt is karig namelijk een halve Snicker. Ik heb geen zin in de brol de brol van het hotel en zie het al helemaal niet zitten om naar het stadje te gaan om daar een ontbijt te gaan zoeken. Om stipt acht uur start ik Guz. Of ik zot geworden ben vraagt Garmien, haar klok staat op zeven uur. Guz heeft nog meer last van een ochtendhumeur dan ik en laat dit blijken door twee keer stil te vallen. Ik zet beiden op hun plaats en we vertrekken zonder verdere problemen. Garmien heeft het echter nog niet naar haar zin en laat me een toertje of twee door de stad rijden voordat we op de goede baan zitten. Eenmaal de stad uit is het weer prachtig rijden over perfect asfalt en heerlijke bochten. We zitten midden in de natuur en krijgen mooie vergezichten voorgeschoteld. We rijden langs eindeloze wijngaarden en ontzagwekkende rietvelden. Als ik een ploeg rietsnijders in de verte bezig zie wordt er natuurlijk weer gestopt. De rietsnijders zijn vol op in de weer met bundels gedroogd riet. Op de foto’s is het niet te zien wat ze aan het doen zijn. Door de verrekijker zie ik dat ze het riet met een zaagmachine op lengte zagen. Een stoffige bedoening met deze hitte. Het is ondertussen 25 graden in de schaduw. Een eind verder kan ik het niet laten om nog eens van de route af te wijken en een laatste foto van de Donau te nemen. Dit kan natuurlijk niet heel de dag zo verder gaan. Na meer dan en uur rijden hebben we amper 40 km op de teller staan. Dit kan natuurlijk niet heel de dag zo verder gaan. Ik vrees dat we anders dit jaar niet thuis geraken. Ben trouwens eens één keer met Guz in de winter door Oostenrijk gekomen en dat is voor mij meer dan genoeg geweest. Het blijft mooi rijden tot we aan de ferry komen die ons overzet naar Calarasi. De ferry is nog aan het laden als ik de kade op kom gereden, maar blijkbaar was er geen plaatsje meer voor ons, het hek werd voor onze neus gesloten. Geen probleem, het is nog altijd verlof en ik heb nog sigaartjes. Ondertussen is het tien uur en staan er welgeteld 68 km op de teller. Een uurtje later staan we in Calarasi. Het is even wennen om door het hectische stadsverkeer te manoeuvreren. We staan dan ook alle drie redelijk scherp. De hoofdbaan die door de stad loopt en die wij natuurlijk moeten hebben is afgesloten. Garmien maakt er geen probleem van en geeft direct een alternatieve route. Guz loopt ook gesmeerd dus we raken er zonder kleerscheuren door en zijn blij dat we uit de hete drukke stad zijn.

Na Calarasi rijden we over een perfecte maar drukke baan een paar uur door eindeloze landerijen naar Buzau.. Hier besef ik pas hoe weinig ik van de verschillen soorten gewassen die geteeld worden ken. Tientallen verschillende soorten gewas staan te rijpen op deze onoverzichtelijke vlakte. Er komen sproei installaties op wielen in het landschap van minsten honderd meter lang. Ik zit me suf te piekeren hoe die installaties aan het nodige water komen. Het antwoordt meldt zich vanzelf aan. Er duiken tientallen ja knikkers in het landschap op. Het zijn ongeveer dezelfde zoals ik die gezien heb in het Midden-Oosten alleen hier dienen ze om water naar boven te halen. Volgens mij zijn het proefprojecten, na enkele kilometers zijn er geen sproei installaties of ja knikkers meer te zien. Ook hier grote kuddes op de braakliggende stukken grond.

Na de stad Bazau, waar de foto van de kerk is genomen beginnen de bergen in zicht te komen. Guz wordt volgetankt en er verdwijnen een paar flessen water in de tanktas. Rond één uur wordt er gestopt voor de lunch. Er staat een grote barbeqeu op een parking met terras en restaurant waarop allerlei soorten vlees worden klaargemaakt. Het ziet er echt smakelijk uit en ik neem heir mijn maaltijd. Ik vraag aan de ober om een paar heerlijke braadworsten met mosterd en op de gril gebakken rond brood. Geen probleem, laat hij mij weten. Een minuut of tien later brengt hij een biefstuk van de gril, een gemengde salade, gebakken aardappels en een rond brood van de gril. Weer moest ik aan Syrië denken. Ik heb ondertussen afgeleerd om met obers in discussie te gaan die je niet willen verstaan. Het is verloren moeite op alles wat je zegt zeggen ze ja den zijn ze weg. Ik heb het me dus laten smaken. Waarom zo ik ook reclameren heel de zooi koste amper elf euro.

We vertrekken met een temperatuur die nu opgelopen is tot 31 graden. Wat ben ik blij dat ik een zijkoffer heb opgeofferd om mijn motor kleren te kunnen wisselen met de zomerkleren die ik heb meegenomen. Ik rij nu in een geperforeerde broek en jas, natuurlijk met de nodige bescherming er in. Onlangs een nieuwe helm gekocht, de ventilatie doet prachtig zijn werk, nog geen zweetdruppel op mijn hoofd gehad. Je moet natuurlijk wel blijven rijden. Rechts van de weg blijven de bergen aanlokkelijk volgen? Ik begrijp niet waarom Garmien de weg door de bergen niet heeft gevolgd. Het is nog zeventig kilometer tot de plaats waar ik wil stoppen vandaag. Ik kan het dan ook niet laten om van de route af te gaan en de bergen in te rijden. Amai, dat heb ik geweten. Het is daar prachtig maar de wegen zijn bar slecht. Ik kan amper een snelheid van dertig kilometer per uur aanhouden? Niet genoeg natuurlijk om de helm te maten ventileren. Het zweet gutst dan ook binnen de korstte keren onder mijn helm uit. Ik begrijp nu ook waarom Garmien geen route door de bergen heeft gemaakt. Het gaat eenvoudigweg niet. De wegen lopen dood in de dorpjes, of ze gaan over in onverharde wegen. Tegen beter weten in heb ik drie keer geprobeerd om de laatste zeventig kilometer door de bergen re rijden maar telkens moest ik terug de hoofdweg op.

Om half vier staan er 310 km op de teller en beslis ik om een hotel te zoeken. Ik ben aangekomen in Vallenii de Munte. Ik trap niet in de reizigersval, zoals velen wel doen. Eenmaal richting naar huis kan het opeens niet snel genoeg meer gaan. Van s ’morgens tot s ’avonds moeten er zo veel mogelijk kilometers afgemaald worden om zo snel mogelijk thuis te zijn. Heb dit nooit begrepen. De keuze voor een hoetel is niet zo moeilijk. Er is hier een oud hotel en een heel oud hotel. Ik kies voor het oude hotel. € 10 per nacht ontbijt inbegrepen. De kamer valt uiteindelijk nog goed mee. En heel voornaam er is een geweldige douche. Geen internet op de kamer maar beneden naast het restaurant is een soort bar heb ik een goede aansluiting. Het is nu bijna half acht en het hotel begint aardig vol te lopen. Toch niet zo slecht gekozen denk kik dan maar. Omdat ik geen zin heb in weer paprika’s, een stuk vlees en vette frieten ga ik naar de bakker aan de overkant. Amai, liggen daar veel heerlijke koffiekoeken. Voelde me als een kind in een speelgoedwinkel.  Voor mij twee boordevol gevulde koeken met chocolade en één met lekkere gele pudding. Terug op mijn kamer zoek ik mijn waterkokertje op en zet een kop goede straffe thee. Als dessert natuurkijk het heerlijk onafscheidelijk sigaartje. Als dat geen verlof is. Ben weer al benieuwd wat de dag van morgen zal brengen. Moet dan ergens in de buurt van Sebes zitten. Nog altijd in Roemenië.

Beste blogvrienden, nog even een mededeling. Er zijn tot nu toe 948 verschillende volgers op de blog. Is zeker niet slecht voor een blog die pas is opgestart. Als we nu allemaal nog een beetje reclame maken komen we misschien aan DUIZEND. Dat zou echt geweldig zijn.

Groetjes,

Kees