Nationaal park

Vannacht lekker doorgeslapen. Om half elf in bed gekropen en doorgeslapen tot een uur of zes. Ook nu weer heldere hemel. Eindelijk krijg ik bij het ontbijt een smakelijke omelet. Ik zit samen aan tafel met en Kroaat die ik gisterenavond heb ontmoet. Aangezien we op de kamer geen internetverbinding hadden zat hij ook aan de receptie, dar was wel een verbinding. Hij is hier twee dagen voor zijn werk en woont in Zagreb. Dit jaar gaat hij op vakantie naar Jordanië om Petra te bezoeken. Ik vertel hem dat ik daar in 2010 met Guz ben geweest. Geïnteresseerd vraagt hij hoe het dar met de hotels is gesteld. Of er vlakbij Petra hotels te vinden zijn. Ik vertel hem dat wij in hotel Venus hebben gelogeerd. Dit hotel ligt aan de ingang van Petra. Hij noteert de naam van het hotel. Na nog wat over koetjes en kalfjes te hebben gesproken nemen we afscheid. Om stipt acht uur wordt Guz gestart en met de zon op ons bolletje zijn we weer weg. Zodra we het stadje Valenii de Munte uit zijn beginnen we te klimmen. Guz krijgt als ontbijt ontelbaar veel haarspeldbochten te verwerken. Wat de beklimming redelijk spannend maakt zijn de ontelbare vrachtwagens die deze weg ook nemen. Ze kunnen veel bochten niet nemen zonder op over de weghelft te komen. Zeker in de haarspeldbochten is het verdomd goed uitkijken. Ik probeer dan ook zo ver mogelijk vooruit te kijken. Nog een probleem is de mazoutplekken in de bochten. Deze komen van de vrachtwagens die in een bocht met een volle tank regelmatig war verlies hebben via de overloop van de tank. Als we op een hoogte van 1.300 meter zitten is het nog elf graden. We komen van twintig graden in het dal. Het wordt dan ook te koud ik doe mijn fleece aan onder mijn zomerjas. De afdaling gaat heel geleidelijk, we blijven meer dan honderd kilometer op een hoogte rijden tussen de vier en zeshonderd meter. Het wordt er net warmer dan vijftien graden. Toch is het een strakke blauwe hemel met vol op zon. We rijden over perfect wegdek, als je niet beter wist zou je denken dat we al in Oostenrijk aan het rijden waren. Links van de weg hebben we een mooi decor van besneeuwde bergtoppen. Rechts uitgestrekte grasvelden waarop diverse kuddes gehoed worden. Het is zoals de glooiende weiden in de Alpen. Tijdens een stop probeer ik altijd het motorrijden even opzij te zetten. De concentratie op nul, laat de gedachten maar een beetje dwarrelen. Er wordt wat gedwarreld als je al een tijdje op je dooie eentje weg bent. Ik kleed me terug aan om te vertrekken, helm en handschoenen. Maar ik kan mijn tweede handschoen toch niet vinden zeker, rond Guz gelopen, in tanktas gekeken niets, geen handschoen te vinden. Allee, zeg ik tegen mezelf, dat kan toch niet. Ik werd zelfs op beetje nijdig. Eens goed nadenken waar ik mijn handschoen heb gelegd. Ik sta daar wat over te piekeren en zie dat ik al een handschoen aan heb. Zo hard kun je dus je gedachten laten dwarrelen als je alleen op pad bent.

We rijden nog steeds op een hoogte van rond de vijfhonderd meter. Het prachtige decor va de besneeuwde bergtoppen is echter aan het verdwijnen in de dreigende wolken die langzaam aan komen drijven. Aan beide kanten van het dal hangt er nu flink wat bewolking. IK denk dat de bewolking wordt tegengehouden door de bergtoppen want in het dal waar wij rijden blijft het blauwe lucht. Plots staat er een bord op de weg dat de richting aangeeft naar Reservatia Naturala. Dit is spek naar de Kees zijn bek. Ik twijfel dan ook gen seconde om de route te verlaten. Garmien weet niet waar ze het heeft. De weg staat niet op haar kaarten en het is weer van kerewere. We rijden over een goed wegdek en volgen de borden die het reservaat aangeven. Weg van de vrachtwagens en de drukte, zwevende roofvogels en mooie vergezichten meer moet dat niet zijn. Het is tenslotte nog verlof. Na een kilometer of zes kom ik op een parking. Hier staat een groot wit bord. Resrvatia Naturala. Indien ik verder wil zal het met de benenwagen zijn want de weg eindigt hier. Bij ons zouden ze waarschijnlijk een bordje gezet hebben dat er geen doorlopende weg is. Even een pauze genomen het fototoestel ingesteld een paaltje gezet en ingesteld op 12 seconden zodat ik van Guz en mezelf een foto kon trekken. Ik rij langs dezelfde weg terug, kom nog wel op enkele kruispunten waar ik een andere richting kan nemen maar aangezien de wegen niet op de kaart van Garmien staan en ik niet hopeloos wens te verdwalen blijf ik dezelfde weg volgen. Na een halfuurtje zitten we weer op de geplande route. In de verte daagt er een prachtig gebouw op in de bergen. Naar het schijnt het voormalig buitenverblijf van die dictator. Ik krijg zijn naam niet uitgesproken laat staan geschreven.

De weg waar al heel de dag op rijden is de verbinding tussen Brasov en de Hongaarse grens. In Sibiu maak trek ik een foto van een prachtige kerk. Het is in Roemenië eigenaardig met kerken. In dezelfde stad staan zowel katholieke, gereformeerde als ortodoxe kerken. Hier en daar ook nog een moskee. Een prachtige weg om te rijden, jammer dat er ontzettend veel vrachtverkeer overkomt. Af en toe zitten er stukken vierbaans tussen waar de snelheid naar honderd kilometer per uur gaat. Tientallen dorpjes zijn in tweeën gedeeld door deze baan. Dag en nacht dendert het vrachtverkeer door de dorpjes. Hier is volgens mij bij het aanleggen van deze baan weinig rekening gehouden met het eventueel protest van de bewoners van die dorpjes. Er staan tientallen motels en hotelletjes langs de baan. Echter niet voor lang meer. Uit de Europese pot is men bezig om een snelweg aan te leggen van een paar honderd kilometer. De viaducten staan er al en sommige stukken zijn al geasfalteerd. Het zal een hele rust zijn voor de bewoners als de snelweg binnen afzienbare tijd in dienst wordt genomen. Het is het maar te hopen dat deze oude weg dan door de toeristen ontdekt wordt. Het is namelijk een prachtige weg door een heel mooi landschap. Indien deze weg niet door de toeristen wordt genomen zullen er veel van de hotelletjes verdwijnen. Ook de tientallen kraampjes die naast de baan staan en allerlei soorten kaas en fruit verkopen zullen dan gedoemd zijn te verdwijnen. Grote graafmachines, vrachtwagens, betoncentrales en centrales om asfalt aan te maken staan als littekens in het landschap. De schaapherder die in de verte zijn kudde laat grazen, zal er zijn gedachten wel over hebben. Natuurlijk geen wegenwerken zonder files. Ik sta dan ook rond en uur of twee in een kanjer van een file. Ondertussen zijn we zover gedaald dat we bijna op zeeniveau zitten. De temperatuur stijgt evenredig met het dalen en het is nu drieëntwintig graden. Echt niet zo prettig om dan een klein uurtje in een file te staan. Ik kan er ook niet voorbij door het tegemoet komend vrachtverkeer is er geen plaats om te filteren.

Het was de bedoeling dat ik in Sebes blijf overnachten. Ik zit echter nog fris en het is nog geen drie uur daarom besluit ik door te rijden. Een twintigtal kilometer voorbij Sebes staat er een bord van viersterren hotel. Aangezien ik nog weleens een fatsoenlijk bed en een fatsoenlijk diner wil hebben volg ik de borden van het hotel. We rijden de bergen in, het hotel Germisara ligt in Geoagiu Bai. Het staat nog op de kaart ook. Rond 16 uur zit ik op een nette kamer, mag ik eventueel gebruik maken van het zwembad en de sauna en kan ik om 19 uur mijn pootjes onder tafel schuiven. Tijden het schrijven van het verslag is de was gedroogd in een heerlijk zonnetje. Jammer dat er alleen internet is aan de receptie. In de kamer zogezegd ook maar met een kabeltje op breedband aansluiting. Heb wat zitten klooien maar dat werkt van geen kanten. Morgen haal ik waarschijnlijk Hongarije.

Het binnenland

Heerlijk geslapen hoewel het een moeilijke start was. Om half één in bed gestapt, om kwart voor één schiet ik wakker. Er is een gast aangekomen in de kamer boven mij die een vreselijke herrie maakt. Ik lig me dood te ergeren en roep een paar keer of het iets stiller kan. Blijkbaar niet. Ik stop met me te ergeren en denk, morgenochtend is het mijn beurt. Ik sta om zes uur op en zet de afzuiginstallatie van de douche aan die een verschrikkelijke herrie maakt. Laat per ongeluk een stuk zeep in de douchebak vallen en rammel goed met het douchescherm. Na de douche laat ik de schuifdeuren van de kleerkast flink op en neer gaan en zet de tv aan. En ja hoor, ik hoor boven mij gestommel en gekuch, die is wakker. Hij zal het eerste uur niet gemakkelijk terug in slaap vallen. Wraak kan toch zo lekker zoet zijn.

Gisterenavond alles ingepakt zodat we op tijd kunnen vertrekken. Buiten is het zoals gewoonlijk, een knal heldere blauwe lucht met en verfrissend windje. Het ontbijt is karig namelijk een halve Snicker. Ik heb geen zin in de brol de brol van het hotel en zie het al helemaal niet zitten om naar het stadje te gaan om daar een ontbijt te gaan zoeken. Om stipt acht uur start ik Guz. Of ik zot geworden ben vraagt Garmien, haar klok staat op zeven uur. Guz heeft nog meer last van een ochtendhumeur dan ik en laat dit blijken door twee keer stil te vallen. Ik zet beiden op hun plaats en we vertrekken zonder verdere problemen. Garmien heeft het echter nog niet naar haar zin en laat me een toertje of twee door de stad rijden voordat we op de goede baan zitten. Eenmaal de stad uit is het weer prachtig rijden over perfect asfalt en heerlijke bochten. We zitten midden in de natuur en krijgen mooie vergezichten voorgeschoteld. We rijden langs eindeloze wijngaarden en ontzagwekkende rietvelden. Als ik een ploeg rietsnijders in de verte bezig zie wordt er natuurlijk weer gestopt. De rietsnijders zijn vol op in de weer met bundels gedroogd riet. Op de foto’s is het niet te zien wat ze aan het doen zijn. Door de verrekijker zie ik dat ze het riet met een zaagmachine op lengte zagen. Een stoffige bedoening met deze hitte. Het is ondertussen 25 graden in de schaduw. Een eind verder kan ik het niet laten om nog eens van de route af te wijken en een laatste foto van de Donau te nemen. Dit kan natuurlijk niet heel de dag zo verder gaan. Na meer dan en uur rijden hebben we amper 40 km op de teller staan. Dit kan natuurlijk niet heel de dag zo verder gaan. Ik vrees dat we anders dit jaar niet thuis geraken. Ben trouwens eens één keer met Guz in de winter door Oostenrijk gekomen en dat is voor mij meer dan genoeg geweest. Het blijft mooi rijden tot we aan de ferry komen die ons overzet naar Calarasi. De ferry is nog aan het laden als ik de kade op kom gereden, maar blijkbaar was er geen plaatsje meer voor ons, het hek werd voor onze neus gesloten. Geen probleem, het is nog altijd verlof en ik heb nog sigaartjes. Ondertussen is het tien uur en staan er welgeteld 68 km op de teller. Een uurtje later staan we in Calarasi. Het is even wennen om door het hectische stadsverkeer te manoeuvreren. We staan dan ook alle drie redelijk scherp. De hoofdbaan die door de stad loopt en die wij natuurlijk moeten hebben is afgesloten. Garmien maakt er geen probleem van en geeft direct een alternatieve route. Guz loopt ook gesmeerd dus we raken er zonder kleerscheuren door en zijn blij dat we uit de hete drukke stad zijn.

Na Calarasi rijden we over een perfecte maar drukke baan een paar uur door eindeloze landerijen naar Buzau.. Hier besef ik pas hoe weinig ik van de verschillen soorten gewassen die geteeld worden ken. Tientallen verschillende soorten gewas staan te rijpen op deze onoverzichtelijke vlakte. Er komen sproei installaties op wielen in het landschap van minsten honderd meter lang. Ik zit me suf te piekeren hoe die installaties aan het nodige water komen. Het antwoordt meldt zich vanzelf aan. Er duiken tientallen ja knikkers in het landschap op. Het zijn ongeveer dezelfde zoals ik die gezien heb in het Midden-Oosten alleen hier dienen ze om water naar boven te halen. Volgens mij zijn het proefprojecten, na enkele kilometers zijn er geen sproei installaties of ja knikkers meer te zien. Ook hier grote kuddes op de braakliggende stukken grond.

Na de stad Bazau, waar de foto van de kerk is genomen beginnen de bergen in zicht te komen. Guz wordt volgetankt en er verdwijnen een paar flessen water in de tanktas. Rond één uur wordt er gestopt voor de lunch. Er staat een grote barbeqeu op een parking met terras en restaurant waarop allerlei soorten vlees worden klaargemaakt. Het ziet er echt smakelijk uit en ik neem heir mijn maaltijd. Ik vraag aan de ober om een paar heerlijke braadworsten met mosterd en op de gril gebakken rond brood. Geen probleem, laat hij mij weten. Een minuut of tien later brengt hij een biefstuk van de gril, een gemengde salade, gebakken aardappels en een rond brood van de gril. Weer moest ik aan Syrië denken. Ik heb ondertussen afgeleerd om met obers in discussie te gaan die je niet willen verstaan. Het is verloren moeite op alles wat je zegt zeggen ze ja den zijn ze weg. Ik heb het me dus laten smaken. Waarom zo ik ook reclameren heel de zooi koste amper elf euro.

We vertrekken met een temperatuur die nu opgelopen is tot 31 graden. Wat ben ik blij dat ik een zijkoffer heb opgeofferd om mijn motor kleren te kunnen wisselen met de zomerkleren die ik heb meegenomen. Ik rij nu in een geperforeerde broek en jas, natuurlijk met de nodige bescherming er in. Onlangs een nieuwe helm gekocht, de ventilatie doet prachtig zijn werk, nog geen zweetdruppel op mijn hoofd gehad. Je moet natuurlijk wel blijven rijden. Rechts van de weg blijven de bergen aanlokkelijk volgen? Ik begrijp niet waarom Garmien de weg door de bergen niet heeft gevolgd. Het is nog zeventig kilometer tot de plaats waar ik wil stoppen vandaag. Ik kan het dan ook niet laten om van de route af te gaan en de bergen in te rijden. Amai, dat heb ik geweten. Het is daar prachtig maar de wegen zijn bar slecht. Ik kan amper een snelheid van dertig kilometer per uur aanhouden? Niet genoeg natuurlijk om de helm te maten ventileren. Het zweet gutst dan ook binnen de korstte keren onder mijn helm uit. Ik begrijp nu ook waarom Garmien geen route door de bergen heeft gemaakt. Het gaat eenvoudigweg niet. De wegen lopen dood in de dorpjes, of ze gaan over in onverharde wegen. Tegen beter weten in heb ik drie keer geprobeerd om de laatste zeventig kilometer door de bergen re rijden maar telkens moest ik terug de hoofdweg op.

Om half vier staan er 310 km op de teller en beslis ik om een hotel te zoeken. Ik ben aangekomen in Vallenii de Munte. Ik trap niet in de reizigersval, zoals velen wel doen. Eenmaal richting naar huis kan het opeens niet snel genoeg meer gaan. Van s ’morgens tot s ’avonds moeten er zo veel mogelijk kilometers afgemaald worden om zo snel mogelijk thuis te zijn. Heb dit nooit begrepen. De keuze voor een hoetel is niet zo moeilijk. Er is hier een oud hotel en een heel oud hotel. Ik kies voor het oude hotel. € 10 per nacht ontbijt inbegrepen. De kamer valt uiteindelijk nog goed mee. En heel voornaam er is een geweldige douche. Geen internet op de kamer maar beneden naast het restaurant is een soort bar heb ik een goede aansluiting. Het is nu bijna half acht en het hotel begint aardig vol te lopen. Toch niet zo slecht gekozen denk kik dan maar. Omdat ik geen zin heb in weer paprika’s, een stuk vlees en vette frieten ga ik naar de bakker aan de overkant. Amai, liggen daar veel heerlijke koffiekoeken. Voelde me als een kind in een speelgoedwinkel.  Voor mij twee boordevol gevulde koeken met chocolade en één met lekkere gele pudding. Terug op mijn kamer zoek ik mijn waterkokertje op en zet een kop goede straffe thee. Als dessert natuurkijk het heerlijk onafscheidelijk sigaartje. Als dat geen verlof is. Ben weer al benieuwd wat de dag van morgen zal brengen. Moet dan ergens in de buurt van Sebes zitten. Nog altijd in Roemenië.

Beste blogvrienden, nog even een mededeling. Er zijn tot nu toe 948 verschillende volgers op de blog. Is zeker niet slecht voor een blog die pas is opgestart. Als we nu allemaal nog een beetje reclame maken komen we misschien aan DUIZEND. Dat zou echt geweldig zijn.

Groetjes,

Kees

Met Guz langs de Donaudelta

Heerlijk geslapen. Het beloofd weer een prachtige dag te worden, zon en blauwe hemel. Vanmorgen de ritten naar huis klaargemaakt en een toertje voor vandaag langs de Delta. Aangezien de ritten naar huis nog al wat opzoekingswerk nodig had vertrekken we redelijk laat. We rijden Tulcea uit en komen op een heerlijke heuvelachtige weg met vloeiende bochten. De weg loopt werkelijk door een schitterend landschap. De alom aanwezige Donau is constant te zien. Op een parking met een mooi uitzicht neem ik een sigarenstop. Er staat een man op een panfluit te spelen. Althans hij is het aan het leren. Spontaan komt hij naar me toe en begint te vertellen dat roken toch wel heel slecht is. Hij heeft nog gelijk ook, maar ik vind het wel lekker. Hij rijdt ook met een motor. Waarschijnlijk denkt hij dat ik het niet geloof en laat zijn rijbewijs zien. Inderdaad ook geldig voor motor te rijden. Ik sta vol verbazing naar zijn rijbewijs te kijken. Dit is toch ook wel een plastieken kaartje zeker. Hoe is het mogelijk dat ze bij mij aan de grensovergang zo moeilijk deden over mijn rijbewijs? Ik zal de logica van ambtenaren waarschijnlijk nooit snappen. Na de stop rijden we heerlijk op het gemakje door het schitterende landschap. Regelmatig wijk ik van de baan af om een dorpje te bezoek dat aan de Donau ligt. Elke keer moet ik terug langs de zelfde weg omdat de wegen in de dorpjes dood lopen op de Donau. Ondertussen is het etenstijd, ik stop in een dorpje bij pizzeria Ana, bestel een halve liter water en een pizza. Ik was de enige klant dus zou je denken een kwartiertje en we kunnen verder. Niet in een dorpje in Roemenië, daar hebben ze voor 1 pizza welgeteld 39 minuten nodig. Na deze lange pauze snorren we verder. In het zoveelste dorpje stop ik om een fot te maken van de zoveelste ooievaar. Moeilijk is dit hier niet, om de 50 meter staat er wel een bewoond nest op een paal. Deze foto maak ik omdat er op het nest twee ooievaren zitten. Een dergelijk foto had ik nog niet, zo dus. Terwijl ik nog wat met mijn fototoestel sta te klooien stopt er een Roemeen in een oude Renault. Het valt hier trouwens op dat er veel wagens rondrijden met een stikker er op van landen bij ons in de buurt!! De Roemeen spreekt me in perfect Frans aan, de Kees staat natuurlijk weer te doddelen. Maar ik versta hem redelijk goed dus we komen tot een soort gesprek. Of ik een kamer zocht? Neen dus. Of ik al in de Delta was geweest, ja gisteren en morgen vertrek ik hier. Hij wil me echter de echte Delta laten zien. Ik vertel hem nogmaals dat ik morgen vertrek. Geen probleem zegt hij, we kunnen nu een paar uur de Delta ingaan. De boot ligt hier vlakbij. Ik begin er zin in te krijgen en vraag de prijs. Hij vraagt veel te veel en ik zie er van af. Het is echter een aanhouder, ik heb de boot helemaal alleen en hij vaart naar de mooiste plekjes. Toch vind ik het teveel. En dan heeft hij mij zitten. Heb je Pelikanen gezien? Neen zeg ik, ze waren er niet en er werd te snel gevaren. Inderdaad zegt hij, het zijn commerciële rondvaarten ik vaar met u privé. Hij maakt een deal, als ik geen pelikanen zie hoef ik niet te betalen. Dit laat ik niet aan mij voorbij gaan en ik ga akkoord. Ik rij achter hem aan, natuurlijk over een stuk onverhard wegdek en kom bij zijn huis. Parkeer Guz en we gaan samen naar zijn boot. Binnen de twee minuten is het starten en weg wezen, even langs het tankstation en varen maar. Van af het begin krijg ik een uitgebreide uitleg, ik kan niet alles volgen maar genoeg om te begrijpen waar het over gaat. We varen voor bij een mooi gebouw, het is een internationaal onderzoekscentrum van de Delta. De delta staat op het moment met een hoog waterpeil. De oorzaak is de vele regen die de eerste drie maanden van het jaar is gevallen. Vele eilandjes staan onderwater en de dieren moeten echt naar een droog plekje zoeken. We varen door mooie kleine kanaaltjes en over reusachtige meren. De meren kunnen tot 12 meter diep zijn. Er groeien op de eilandjes vijf verschillende populierensoorten, de namen van de verschillende vissoorten die hier zitten ben ik vergeten, ook wel omdat ik veel van die namen niet verstond in het Frans. Prachtige velden met waterlelies die plots stopten. De waterlelies groeien alleen om ondiep water met een effen bodem. Waar de waterlelies verdwijnen is het diep, oneffen en is de bodem rotsachtig. De man vertelt honderd uit over zijn Delta, regelmatig zet hij de motor van de boot af en laat de stroom zijn werk doen. We varen een poosje door dichtbegroeide kanaaltjes, je zou je zonder veel fantasie in het Amazone woud wanen. Ik heb er redelijk veel voor betaald maar vond het elke cent waart. Gedurende twee uur geen enkele andere boot tegengekomen, de boot volledig voor mij en een fantastische uitleg. Het mooiste van allemaal is dat ik nu een veel beter beeld heb van de Donaudelta dan gisteren. Na tweeën half uur zijn we terug, hij geeft een kaartje en we nemen hartelijk afscheid van elkaar. Ik had het zeker niet willen missen. Ondertussen is het wel te laat geworden om mijn geplande toer uit te rijden. Dus eigenlijk heb ik de Donau niet in de Zwarte Zee zien stromen. Maar ik ben er zeker van, dat ik dat bij leven en welzijn natuurlijk ook nog zal zien. Er is al een redelijk concreet plan om in 2014 een reis rond de Zwarte Zee te gaan doen. Natuurlijk met Guz en wie weet met wie nog.

Het is de laatste dag hier. Morgen beginnen we aan de terugkeer. Ik moet wel want heb maar medicijnen bij tot en met 28/05. Het is mooi geweest en ben dan ook super blij dat ik het voor elkaar heb gekregen. Er wachten me nog enkele mooie ritten door Roemenië, Hongarije Kroatië, Oostenrijk en Duitsland voordat deze reis er definitief opzit. Hopelijk blijft het weer meewerken zodat ik naar huis kan komen zoals gepland.

Varen in de Donaudelta

Het is zover, ik ben er gekomen. De monding van de Donau. Jaren geleden was ik in Donaueschingen aan de bron van de Donau. In een klein winkeltje kocht ik er een kaart met een beschrijving van de Donau, van bron tot monding. Ooit beloofde ik mezelf, ga ik met Guz die rivier van de bron tot de monding rijden. De eerste jaren kwam het er niet van. Het werk liet me niet toe om er en maand tussen uit te gaan. Dan kwam de reis naar het Midden-Oosten. Dan mijn ziekte, een jaar zeer dikwijls in het hospitaal opgenomen. Door deze ziekte is in 2012 de samenwerking met de maatschappij waar ik voor werkte stopgezet. Met de nodige medicijnen en nieuwe medicijnen uit te testen hebben de specialisten het zover gekregen dat die ziekte onder controle is. Ik voelde me dus danig goed dat het plan om de Donau af te rijden in de praktijk kon omgezet worden. Ik begin in oktober 2012 met de voorbereiding. Ook probeer ik iemand te vinden die het ziet zitten om mee te rijden. Theo, mijn reisgezel naar het Midden-Oosten heeft absoluut geen tijd. Armin, mijn reisgezel naar Griekenland heeft nog te veel problemen op te lossen met een ongeval dat jaren geleden is gebeurd. In mei komt het voor de zoveelste keer voor de rechtbank en hij wil daar natuurlijk bij aanwezig zijn. Ik had eventueel een andere datum kunnen kiezen. Maar in het hoogseizoen naar hier rijden zie ik niet zitten. Het is hier dan snikheet en de overnachtingen onderweg zijn minsten 30% duurder. Lang geaarzeld en getwijfeld of ik het alleen zou ondernemen. Wat ben ik blij dat ik de heb doorgezet. Nu, ongeveer 4.750 km verder ben ik vandaag als afsluiter van deze prachtige reis met Guz een toertje langs het deltagebied van de Donau gaan rijden. De toer is niet gegaan zoals was gepland maar dit lezen jullie zeker in het verslag van 19/05/13. Deze morgen ben ik dan toch maar begonnen om een route uit te stippelen richting Essen. Ik moet volgens Garmien een kleine 3.000 km rijden. Aangezien ik geen gezeik meer wil aan één of andere Bulgaarse grens blijf ik in Roemenië tot ik Hongarije binnen kan rijden. Indien het weer goed blijft ben ik van plan om pas snelweg te gaan rijden van Kaiserlautern in Duitsland. Hongarije en Oostenrijk vind ik te mooie landen om daar over de snelweg door te knallen. Guz heeft er trouwens zo’n grote hekel aan als ik. Als ik een dag of drie achter elkaar over de snelweg bonk gaat hij/zij ijskoud olie lekken.

Mijn rittenschema zal er ongeveer als volgt uitzien;

Tulcea-Galati-Valenii de Munyte

Valeniij de Munte- Sebes

Sebes-Arad

Arad-Pecs (Pecs is Hongarije)

Pecs-Maribor (Maribor is Croatia)

Maribor-Untertauern (Untertauern is Oostenrijk

Untertauern-Seehaupt

Seehaupt-Kaiserlautern (Duitsland)

Kaiserlautern-Essen

De verslagen van de terug reis zullen waarschijnlijk korter worden en de foto’s minder. De ritten integendeel langer Ik blijf in ieder geval verslag uitbrengen tot de laatste meter.
Nu eerst douchen en gaan eten het is hier weer al kwart over zeven. Vanavond het verslag en de foto's van vandaag.

Oké, we zijn weer boven water. Wat was ik gisterenavond moe zeg. Niet te doen, wilde de foto’s nog op de blog zetten maar viel voor mijn laptop in slaap. Halfelf in bed gesukkeld en doorgeslapen tot deze morgen zes uur.

Eindelijk wordt het lang verwachte bezoek aan de Donaudelta werkelijkheid. Om half negen loop ik al over de kade, de ticketverkoper is ook al aanwezig. Hij heeft gisteren nog een paar man kunnen vinden die mee gaan. In plaats van half elf wordt er gestart om kwart over tien. Ik gebruik de resterende tijd om het stadje in te gaan op zoek naar een handtasje. Ik heb geen zin om al de rommel die ik als diabeet onderweg nodig heb in mijn broekzakken te proppen. Na wat gezoek vind ik iets dat perfect aan mijn wensen voldoet 25 Lei (6 €) Het is negen uur en ik wandel op mijn gemak naar het hotel. Ruim op tijd ga ik gepakt met mijn nieuwe aanwinst naar de kade. Rond tien uur ben ik ter plaatse. Oei, geen boot te zien, ik ben er zeker van dat ik op de juiste plaats ben. Ik loop wat rond te drentelen. Iemand komt vragen of ik een Deltatrip wil maken, hij kan voor een reservering zorgen. Ik leg hem uit dat ik een reservering had voor vandaag. Nu blijkt dat die meneer die mij aansprak de vader is van de man die mij gisteren de reservering heeft verkocht. Je was er niet zei de vader, ze hebben nog gewacht maar konden niet blijven wachten. Hallo, zeg ik, een kwartier voor tijd is dat niet lang genoeg? Ondertussen is de zoon aangekomen. Waar bleef je nou, vraagt hij. Ik ben er toch zeg ik. Ja zegt hij, maar een uur te laat. Wat blijkt nu, ik had vergeten mijn horloge een uur verder te zetten. In Roemenië hebben ze lak aan het zomeruur. Daar stond ik dus. Geen probleem zegt de zoon. Hij haalt er iemand bij die een snelle speedboot heeft liggen en vraagt of hij mij naar de boot wil brengen die aan de rondvaart van de Delta bezig is. De zoon belt de bootsman en geeft opdracht om te wachten. In een sneltreinvaart word ik als een V.I.P gast naar de boot gebracht. Ze waren nog niet in de Delta dus heb ik niets gemist. Als ik aan boord kom excuseer ik me tegenover de andere drie personen die aan boord waren en het probleem was opgelost. Dus zolang ik in Roemenië verblijf en er in het verslag over tijden wordt gesproken dan zit ik een uur later dan In België.

Bezoek de Donaudelta, op honderden folders staat het met prachtige foto’s beschreven. In elke reisgids wordt er vol lof overgeschreven en als niet te missen activiteit aangeschreven. Is het een toeristenval? Neen, maar toch. We zijn inderdaad zes uur onderweg, maar we zijn natuurlijk niet de enigen die daar met een bootje rond liggen te dobberen. Tientallen speedboten knallen door het gebied dat is toegewezen aan de toeristen. Er worden hotelboten door het gebied gesleept met keiharde disco muziek aan boord. Ik denk er dan ook het mijne van.

Een groot deel van de Delta is verboden gebied, zeker de broedplaatsen. Een maatregel die ik alleen maar toe kan juichen. Natuurlijk zitten daar de meeste vogels? Ze zouden wel gek om aan een waterkant te gaan waar tientallen boten voorbij komen terwijl ze honderden hectaren stil gebied voor zich hebben. De schipper doet zijn uiterste best om vogels te vinden. Op de grote meren zijn er ook meestal pelikanen te zien. Over de meren mag niet gevaren worden. De schipper zet de motor af en laat de boot door de stroming een eindje op de meren drijven. Maar omdat de natuur de natuur is en zich niet laat bevelen moet je gewoon geluk hebben dat er vogels te zien zijn op die meren. Ik kan jullie vertellen, als je rond deze tijd twee uur over het Veerse Meer vaart je meer vogels gezien zult hebben dan hier op zes uur in de Donaudelta. Ik was en paar jaar geleden in Griekenland, ook met Guz en ook in mei. Daar viel je over de pelikanen. Armin kan dit getuigen want hij was er bij. Tussen de meren door wordt er met grote snelheid door het gebied gevaren. Ze moeten wel, ze bieden aan de kade de rondvaart aan rit en deze is best groot. Aangezien het zo’n uitgestrekt gebied is heb je de snelheid nodig om de verkochte rondvaart te kunnen maken. Het zou beter zijn om kleinere rondvaarten aan te bieden, maar die krijgen ze niet verkocht. Voor Jan toerist kan het nooit genoeg zijn. Later op de dag kom ik nog aan de praat met de ticketverkoper. Hij vertelde me dat onder de druk van de concurrentie de rondvaarten nog altijd uitgebreid worden, natuurlijk met nog snellere boten. Je hebt er eigenlijk weinig aan, want de rondvaartboten mogen niet buiten een bepaald gebied komen in de Delta. Maar wat doen de slimmeriken, ze varen gewoon meer kilometers over de Donau. Die is toch lang genoeg.

Heb ik er spijt van, of is het de moeite niet om te doen? Neen, zeker niet. Het is een prachtig gebied met enorme rietvelden en talloze eilandjes. Als de hotelboten gepasseerd zijn is de stilte ook weer terug. De koekoek is dan weer heel helder te horen. Hebben we helemaal geen vogels gezien? Niets is minder waar meer het gaat allemaal zo snel dat je amper een fatsoenlijke foto kunt maken. Om iets of wat beelden te hebben heb ik het toestel in sportstand moeten zetten. Ik heb voor de eerste keer in levende lijve het prachtige ijsvogeltje gezien, verschillende witte lepelaars en mooi gekleurde eenden die bij ons niet te zien zijn. Dus spijt zeker niet. Was het naar mijn verwachtingen? Niet helemaal, het ging allemaal net iets te snel.

Rond de middag leggen we op een klein eilandje aan. De ongeveer vierhonderd bewoners van het eiland leven van de toeristen en de visvangst. In een mooi huis staat de lunch die in de prijs was meegerekend klaar. Er staat een fles zelfgestookte Roemeense wodka op tafel, en een grote schaal met klaargemaakte moten van diverse soorten vis. Na de schaal krijgen we een enorm bord vissoep die best lekker was. Het is hier traditie om de soep als tussengerecht te nemen. Na de soep een enorme schaal gebakken vis die zeer lekker was. Na een goede kop koffie is het tijd om verder te varen. We varen nog een stuk door de Delta om dan over de Donau terug nar Tulcea te varen. Als we van de lekker frisse Donau aan wal komen blijkt het bloedheet te zijn. Op een terras een lekkere frisse halve liter gepakt en daarna naar het hotel. In het meer liggen de kikkers lekker in het water te zonnen. In mijn kamer aangekomen begin ik direct met het sorteren van de foto’s. Jullie zullen het niet geloven, maar ik viel toch weer in slaap zeker. Het is dan vijf uur. Om zeven uur schrik ik wakker van een geluid in de kamer         naast mij. Etenstijd dus. Gisteren heb ik in het restaurant van het hotel gegeten. Niet slecht, maar veel lawaai en onvriendelijk obers. Het voorgerecht en de hoofdmaaltijd werd tegelijk op tafel gesmeten? Heb deze dagen dikwijls aan de reis naar Syrië moeten denken, daar kwamen we dit dagelijks tegen.

Op aanraden van de ticketverkoper ga ik naar een restaurant in het stadje. Terwijl ik nog aan de praat ben met de verkoper scheert er een oud dubbeldek vliegtuig over ons. Het blijkt een muggenjager te zijn. Er wordt met het vliegtuig verdelgingsmiddel tegen de muggen boven de stad gesproeid. Een tiental jaren geleden werden de toeristen in het hotel gewaarschuwd dat ze op een bepaal tijd binnen moesten blijven. Het verdelgingsmiddel was toen nog zeer ongezond. Tegenwoordig is het blijkbaar zo verfijnt dat het voor mensen niet ongezond meer zou zijn. We zullen het maar geloven. Om de stank van het middel wat te ontlopen steek ik een sigaartje op. Weet ik tenminste zeker dat dit niet gezond is. Als ik het restaurant heb gevonden krijg ik een plaats toegewezen op de eerste verdieping op een mooi terras.  Ik bestel en krijg een fantastische Bulgaarse salade, twee mooie botermalse biefstukjes van de gril met frieten en een coupe ijs met drie bollen, slagroom en een pak vers fruit Met fooi inbegrepen betaal ik € 22.

Terug naar het hotel, niet voor ik de prachtigste uitvinding van de eeuw heb bezocht. De geldautomaat. Vindt het nog altijd prachtig hoe je in alle landen met zo’n simpel kaartjes de bankbiljetten uit dat ding zie komen.

Morgen de zwembroek in de koffer, Guz van stal halen en de Zwarte Zee gaan bezoeken.

Morgen op de blog: een terugblik op deze reis en de planning om terug te keren.

Bedankt voor de vele reacties die nu toe stromen, zowel via mail als via de blog.