Heerlijk geslapen, na toch wel een vermoeiende dag. Om half zes vlieg ik het bed uit, storm naar het raam, gooi de gordijnen open, en wat zie ik? Regen en felle wind. Ik vlieg terug het bed in, gooi het dekbed over mijn kop en denk hardop; kust mijn kloten. Het lost helaas niets op, de bittere waarheid is dat het flink staat te regenen en dat ik er door moet. Ik begin toch maar met een lekkere hete douche, dan heb ik dat toch al gehad. Tegen mijn zin begin ik in te pakken, om kwart over zeven is het tijd voor een overmatig goed ontbijt. Na het ontbijt terug de kamer in om zoveel mogelijk kleren aan te trekken. Gisteren te veel kou geleden. En Theo, in mijn koffers zit natuurlijk zomerkleding. Wie gaat er in de maand mei winterkleren mee sleuren? Buiten de kleren een pomp, laptop voor uw verslag te kunnen schrijven en op het net te zetten, twee grote dozen pillen, spuiten en insuline. Omdat jij er niet bij bent moet ik zelf voor de nodige snickers zorgen om de eventuele hypo’s op te vangen. En natuurlijk een doos of tien sigaartjes plus van elk land waar ik ben geweest een landkaart enz. Om acht uur wordt Guz gestart, er staat nog veel wind maar het is droog. We vertrekken met een temperatuur van een frisse zeven graden. Er staan dik zevenhonderd kilometers op het programma. Het is een fabeltje aan het worden dat er in Duitsland op de autosnelwegen onbeperkt hard gereden mag worden. De stukken dat er snelheidsbeperking wordt opgelegd zijn eerder zeldzaam. Dikwijls is het maximum 120 of 130 kilometer per uur. Op de zeldzame stukken zonder snelheidsbeperking haalt Guz al de paarden uit de stal. Het verbruik loopt dan wel op tot een liter of acht per honderd kilometer maar dat kan de pret niet drukken. Het is machtig om die brute kracht onder controle te hebben. Met het windscherm op de hoogste stand, een tanktas en volgeladen koffers maakt Guz aan deze snelheden af en toe wel eens een bokkensprong wanneer er nog een ferme windstoot van opzij over de snelweg komt. Alles is echter onder controle op de minste beweging van mij wordt alles perfect gecorrigeerd. Natuurlijk is het met deze snelheden wel belangrijk om ver vooruit te kijken om onmiddellijk te kunnen anticiperen. Is er in de verte en vrachtwagen die aan een inhaalmanoeuvre begint dan weet je dat er op het linkse baanvak geremd gaat worden. Op tijd je snelheid aan passen is dan de boodschap. Het is heerlijk om je eens uit te leven, geen rekening te houden met flitspalen en de daarbij behorende overdreven boetes. De volledige kracht van de motor eens tot zijn recht laten komen. Waar kan de teugels lossen, waar het niet kan de teugels strak aanhalen. Het is rijden over de A8 als een cowboy op zijn paard door de prairie. Wie zegt dat op een autosnelweg rijden saai is? In mijn spiegels kijkend zie ik zware donkere wolken. Vooruit klaart het op en wordt een stuk lichter. We zijn blijkbaar van het slechte weer weg aan het rijden. Na honderd kilometer steken we voor de laatste keer de Donau over, de volgende rivier die we nu tegen gaan komen is de Rijn. Een paar uurtjes nadat we de Rijn zijn overgestoken komen we in de streek van de wijngaarden. De heuvels zijn tot de laatste centimeter in beslag genomen voor de aanplant van de wijngaarden. Op sommige plaatsen lopen de wijngaarden letterlijk tot tegen de autosnelweg. Tijd voor een tankbeurt en een sigaartje, nog drie keer tanken en de reis zit er op. Het weer wordt steeds beter en Guz doet het zoals al heel de reis uitstekend. Mijn intercom is aan vervanging toe, regelmatig ben ik het draadloos contact met de gps kwijt, zeer vervelend, je krijgt geen waarschuwing als het contact verbroken is. Natuurlijk zit je ook niet constant op die gps te gapen zeker niet als de snelheid wat hoog ligt. Door dit mankement mis ik de afslag naar Koblenz. Geen paniek, na een herberekening heb ik terug een nieuwe route die in kilometers praktisch hetzelfde is. En, aangezien elk nadeel een voordeel heeft komt het eigenlijk nog niet zo slecht uit. Met de herberekening is er een stuk van een vijftig kilometer zonder autosnelweg opgenomen, geeft wat afwisseling en het is toch mooi weer geworden. Ben dan ook benieuwd waar we terecht gaan komen. Op een gegeven moment is het zover? Garmien stuurt ons van de autosnelweg. We komen meteen op een mooie bochtige weg met prachtige vergezichten. Toch nog wat foto’s op de terug reis. Na een redelijke lange afdaling staan we plotseling aan mijn zo geliefde Moezel. De afdaling eindigt in het wondermooie stadje Traden-Trarbach. In het Moezel dal is het prachtig weer, zon en twintig graden. Natuurlijk kan ik het niet laten om op een zonnig plekje aan de Moezel te stoppen voor de middagpauze. We rijden nog een poosje langs de Moezel en gaan met en mooie beklimming het Moezel dal uit richting autosnelweg. Om 13u30 zitten we terug op de autosnelweg. Mijn fantasieën over cowboys, paarden en paardenkrachten zijn opgebruikt, het worden nu nog vierhonderd monotone kilometers. Het wordt moeilijker om alert te blijven, de pauzes volgen elkaar dan ook sneller op dan bij de eerste driehonderd kilometer. De verwarming is volledig uitgeschakeld en het windscherm iets naar beneden om wat rijwind in het gezicht te krijgen. Op de E42 is zeer weinig verkeer, ik begin het dan ook moeilijk te krijgen, er sluipt een soort vermoeidheid in mijn lichaam en er begint slaperigheid op te treden. Nog eens stoppen, drinken, sigaartje roken. Garmien zegt nog 220 kilometer. Binnen 50 kilometer de laatste keer tanken en pauzeren, dan in rechte lijn naar huis. Op de E313 is er meer verkeer het is dan ook gemakkelijker op de aandacht vast te houden. Aan afrit 25 zwaai ik eens naar Theo, hij zal het me zeker niet kwalijk nemen dat ik door rij, zit nu in een goed ritme en wil dit zo houden. In Herentals Oost verlaat ik de E313 om de onvermijdelijke file op de ring rond Antwerpen te vermijden. Om 16u30 is deze reis definitief verleden tijd. Vandaag precies 712,50 kilometer afgehaspeld. Een beetje wezenloos stap ik van Guz en denk wat nu? De laatste keer uitpakken, morgen niet vertrekken, het laatste verslag schrijven het zal even ontwennen zijn. Maar, niet voor lang. 1 augustus vertrek ik namelijk met Theo(mijn reisgezel naar het Midden-Oosten in 2010) naar de Baltische staten. Litouwen, Letland en Estland. We gaan dan waarschijnlijk het wereldrecord snel reizen verbreken. Theo heeft namelijk maar veertien dagen tijd om deze reis te ondernemen. Benieuwd wat we daar weer mee gaan maken? Geen probleem, het zal weer te volgen zijn op de blog. Men zegge het voort.

Een paar cijfers, totale afstand van deze reis 7.842 km. Gemiddeld verbruik van Guz 5 liter op honderd kilometer. 27 dagen onderweg. Acht verschillende landen. 1.031 foto’s. 875 filmpjes met helmcamera opgenomen. Aantal unieke bezoekers op de blog 1.263 waarvoor mijn dank.

Ik denk er aan om (bij voldoende belangstelling) met het verzamelde materiaal een professionele cd te laten maken. Met de helmcamera zijn er unieke beelden gemaakt. Je zit als het ware op de motor, ziet het dashboard en de handelingen van de bestuurder. Je hoort het gebulder van de wind en de prachtige sound van Guz. Voor€ 10 incl. verzendkosten moet dit geregeld kunnen worden. Interesse? Mail via de blog naam en adres en u wordt op de hoogte gehouden van de ontwikkeling van deze cd.

Nogmaals dank voor de opvolging van de blog, zeker ook dank voor de mails en reacties op de blog. 1 augustus zijn we zeker terug.

Kees, Guz en Garmien

Omdat Theo blijkbaar niet kan slapen zonder het verslag, verschijnt het vandaag nog.

Slecht geslapen, ik slaap graag op en harde matras maar als die zo hard is als beton is het zelfs voor mij iets te. Als ik de gordijnen open doe heb ik veel zin om terug op die beton te kruipen. Er staat een felle wind en het is aan het sneeuwen. Niet direct het beste weer om en toertje met Guz te gaan rijden. Om acht uur staat er een prima ontbijt klaar met een perfect gekookt eitje. Ik vraag aan de hotelbaas of de Grossglockner open is. Hij weet het niet maar belt onmiddellijk naar de controle post. Het is alleen open voor voertuigen met sneeuwkettingen. Absoluut gesloten voor motorrijders wegens te glad. Aan het hotel is het één graad boven nul. Op de top van de Alpenweg vriest het zes graden en is er vannacht vijftien centimeter sneeuw gevallen. Daar staan we dan, er is nog maar één mogelijkheid om het dal uit te komen namelijk de Tauerntunnel. Garmien opdracht gegeven om de route via de Tauerntunnel te laten verlopen. Het is nog altijd de bedoeling dat we in Kufstein geraken. Als we vertrekken sneeuwt het nog altijd, toch nog even gaan kijken aan het tolhuis en inderdaad er wordt melding gemaakt dat er alleen bij gebruik van sneeuwkettingen toestemming gegeven wordt om de beklimming te doen. We rijden nog maar eens via Heiligenblut het dal in richting Lienz. In Winkklern 20 km voor Lienz gaan we de 106 op richting Mallnitz. In Mallnitz gaan we dan de Tauerntunnel in. Na 90 km door een prachtig landschap met verse sneeuw in de dennenbomen bereiken we Mallnitz, inderdaad ligt daar en prachtige tunnel, en een groot station. In het station staan treinen waar auto’s op rijden. Hoezo, auto’s oprijden? Ja wel, er zijn namelijk twee Tauerntunnel. Een voor autotreinen en een voor het gewone verkeer. Misschien was het te koud, of te vroeg voor Garmien maar we moeten ongeveer 100 kilometer verder zijn voor de Tauerntunnel die wij moeten hebben. Omdat deze tunnel een verbinding is tussen twee autosnelwegen en ik het vertik om een vignet te kopen rijden we over de 99 naar Katschberg. We doen er dus nog eens honderdkilometer prachtige wegen bij. Ondertussen is het blauwe hemel geworden en is de temperatuur op en hoogte van 500 meter tien graden. Het is prachtig hoe de besneeuwde bergtoppen in de zon liggen te blinken. Aan de bomen is de sneeuwgrens goed te zien. In Katschberg moet er en col van 1.641 meter beklommen worden. Op de autosnelweg ligt hier de Katschbergtunnel van 9 km lang. Met de sneeuw valt het hier nog mee. De temperatuur is iets anders we krijgen nog één graad. Na Katschberg rijden we via Mariapfarr de wondermooie 99 op. Deze weg volgt de rivier Taurach. Hier is het naar hartenlust bochtjes pikken. De toegelaten snelheid is 100 km per uur, zelden wordt deze snelheid gehaald, ten eerste wegens de bochten en ten tweede door de fantastische zichten. We rijden door diepe kloven om dan weer fel te stijgen. Een prachtige weg ook om de bochtentechniek wat bij te schaven. Deze prachtige weg is ongeveer vijftig kilometer lang en komt in Radstadt op de E651. Voordat we daar zijn dient eerst nog de Radstadter Tauernpas bedwongen te worden de pas heeft een hoogte van 1.739 meter. Hier ook weer maximum één graadje boven nul. Ik heb nog nooit meegemaakt dat Guz eind mei nog een sneeuwvlokje op het dashboard laat zien om te waarschuwen voor gladde wegen. En hier lag dan wel sneeuw, je zou je putje winter gewaand hebben als je niet beter moest weten. De wegen zin sneeuwvrij maar nat, we doen het dan ook kalm aan. Het heeft toch wel iets om met Guz door een dergelijk besneeuwd landschap te rijden. Als we bijna op de top zijn komt er dichte bewolking opzetten en begint het hier opnieuw te sneeuwen. Na deze beklimming zijn het nog 22 mooie kilometers naar Radstadt. Al de wegen die we tot nu toe gereden hebben staan op de Michelin kaarten als groen aangegeven. (met reden want het is er fantastisch) Van Radstadt gat het via Bischofshoven naar Saalfelden. Na Bischofshoven hebben we nog een colletje van 1.357 meter. Door het Saalachdal rijden we uiteindelijk Kufstein binnen. Het is 13u45 en stralend weer. We zitten nu een paar kilometer van de Duitse grens. Omdat het weer de laatste dagen zeer wisselvallig is geweest beslis ik om in Duitsland de binnenwegen te laten liggen en hier de snelweg op te gaan. Vandaag, zondag geen vrachtverkeer op de snelweg dus dat is ook mooi meegenomen. We zitten nu nog een dikke 900 km van Essen. Rond 14 uur zitten we op de E95 richting München. Geen tien minuten later begint het te regenen. Wat zeg ik? Regen? Neen stortregen met windstoten om u tegen te zeggen. De temperatuur zakt van tien graden naar vijf graden. De snelheid op de snelweg ongeveer 80 km per uur. Dit zegt genoeg me dunkt. Eer een Duitser op zijn autobaan 80 km per uur gaat rijden is het wel degelijk heel slecht. Het blijft onophoudelijk regenen. Alles wat ik aan verwarming heb draait op volle toeren. Wat zou het fijn zijn met mijn elektrisch verwarmde handschoen, mijn wintervoering in broek en jas. Het probleem is dat ze lekker warm thuis in de kast liggen. Na ongeveer 200 km is het tijd voor Guz zijn drinken. Ik ben nu door en door nat, het begint te lijken op de reis naar het Midden-Oosten waar we dagen aan een stuk in de regen hebben gereden, toen had ik wel mijn winterkleren aan. Het verschil is aanmerkelijk moet ik zeggen. Terwijl ik klappertandend betaald heb en terug naar Guz stap denk ik, waarom zou ik in Godsnaam zo blijven rijden. Het wordt zelfs gevaarlijk, ik zit stijf van de kou op Guz met verkrampte natte handen. De elektrieke jas voel ik niet meer net zo met de handvat verwarming. In de tanktas staat een centimeter water. Vlakbij het tankstation staat en Best hotel. We rijden er naar toe vragen enkel een kamer de prijs interesseert ons geen fluit als er maar een fatsoenlijke verwarming is. Als een verzopen kat sta ik aan de receptie, er is een kamer en een goede verwarming, zelfs een hete douche. Of ik nog even een formuliertje wil invullen. Ik kijk de dame aan als of ze een grapje maakt, geef haar mijn paspoort en zeg dat ik morgen het papiertje wel in zal vullen. Ik krijg van het bibberen nog geen sigaartje aangestoken laat staan dat ik een letter op papier krijg. We zijn aangeland in Dreisbach. Morgen geven ze hetzelfde weer als vandaag. Dat belooft.

Tunnel

Na een goede nachtrust ben ik zo als gewoonlijk om zes uur opgestaan. Om half zeven is het mogelijk om te ontbijten maar ik doe het allemaal kalm aan. En, het is droog. Af en toe verschijnt er zelfs een waterig zonnetje. Om kwart over zeven een heel goed ontbijt genuttigd. Na het ontbijt en wandeling nar een geldautomaat. Ook hier hebben ze schijnbaar een hekel om belastingen te betalen, ze hebben liever niet dat er met een creditcard wordt betaald. Mijn bagage, dat nog eens fatsoenlijk gesorteerd is in de koffers van Guz gestoken en gaan betalen. In het gezellige café zat er al redelijk wat volk. Het onderwerp was de sneeuw die hier vannacht in de bergen is gevallen. In mijn brabbel Duits brabbel ik maar wat mee. Of ik geen grosse bier wilde, het is kwart voor acht. Ik heb er vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk is het kwart over acht als we vertrekken. De wolkenformaties zijn prachtig. Jammer dat dit niet tot uiting komt op de foto’s. De wolken gaan van heel licht naar donker grijs tot bijna zwart. Hier en daar een streepje blauwe lucht war een paar zonnestralen zich laten zien. Deze zonnestralen geven een heel apart licht tussen de bewolking. Weet niet hoe ik het moet verwoorden maar het is in ieder geval prachtig en zeer afwisselend. Ik zou al bijna spijt krijgen moest er een heldere hemel komen. In het eerstvolgende dorpje zien ze het wel zitten vandaag. Er staat een groot spit op straat waar een heel varken boven een vuurtje wordt rondgedraaid. De stad Klagenfurt laten we links liggen. We rijden naar Viktring om vandaar over een perfect wegdek door een mooi landschap aan de Worther See te komen. We blijven 23 kilometer langs het meer rijden met nog altijd prachtige wolken formaties. Er valt geen druppel regen uit, de temperatuur is acht graden. Geen probleem de elektrieke jas en de handvatverwarming houden het allemaal lekker warm. Het is dan ook weer ongelooflijk genieten. We rijden werkelijk van de ene prentkaart naar de andere. Nadat we het meer achter ons hebben gelaten wordt de lucht toch wel heel donker. En het onvermijdelijke gebeurt dan ook, Het begint te regenen, zelfs zo hard dat ik de hoes over de tanktas moet doen. Het is echter van korte duur en het kan zeker de pret niet drukken. Ik rij liever hier in de regen tussen de majestueuze bergen dan thuis mistroostig in den hof te zitten kijken. Na een minuutje of tien gaat de regen over in wat gedruppel, natuurlijk wordt je na de miljoenste druppel ook nat, het duurt alleen wat langer. Als we Villach naderen is het gedaan met regenen, ook de zware donkere wolken zijn verdwenen. We rijden nu vlak langs de Sloveense grens, en passeren op enkele kilometers Kranjska Gora, een stadje waar ik en paar jaar geleden en nacht of drie heb geslapen tijden een reis naar Slovenië. Voor we na Villach het wondermooie dal induiken waar de rivier Gail door stroomt, steken we de Drau over. Het is hier werkelijk prachtig. Ondanks de prachtige wegen waar men zelfs wettelijk 100 km per uur mag rijden kan ik het weer niet laten om de kleinst mogelijke prutweggetjes op te zoeken. Je komt er altijd wel verrassingen tegen, bv. dat het wel eens doodloopt. Op een gegeven moment kom ik voorbij de mooiste rotonde die ik ooit gezien heb. Hier zijn ze tenminste blij met motorrijders. Ik ga graag naar de landen waar ik nu vandaan kom, zal zeker ook naar dat soort landen blijven rijden. Als je daar een paar weken rond dalkt weet je weer even de enorme luxe waar in wij leven te waarderen. Ik zie ook graag die andere culturen, alles geregeld krijgen met weinig middelen, en toch heel dikwijls de gastvrijheid. Maar potverdomme, wat is het hier ook prachtig rijden. Je moet werkelijk van slechte wil zijn om te kunnen zeggen dat je één saai stukje hebt gereden. Ik heb natuurlijk foto’s getrokken, ze geven echter absoluut niet weer hoe het is om hier te rijden, zeker met dit weer. Het is eens wat anders dan die strakke heldere hemel. De bergtoppen liggen geheimzinnig in de wolken. Hier en daar juist onder het wolkendek is er sneeuw te zien. Echt prachtig. Oké, in Notsch duiken we het dal in en rijden tot Kotschach naast de Gail. In Kotschach aangekomen is het rond de middag. Volgens mij hoog tijd om op een mooi plein in een mooie koffiezaak een flink stuk appelsstrudel met een berg slagroom te gaan bestellen. Een hete kom koffie en een sigaartje maakt deze middagpauze voortreffelijk. Een foto van de mooie kerk en we zijn weer weg. Vrij snel na de pauze krijgen we een beklimming met een reeks haarspeldbochten om u tegen te zeggen. We komen iets boven de duizend meter en hier en daar liggen er nog grote plekken sneeuw langs de baan. Ik heb echter geen mogelijkheid om Guz voor een dergelijke plek te parkeren. Wel kan ik op een parking nog eens een foto van ons maken met een mooie achtergrond. Zoals jullie kunnen zien was bij de eerste foto de cameraopstelling niet al te best. Na de korte maar felle afdaling rijden we richting Lienz waar we om 13 uur aankomen. De hemel is helemaal opgeklaard, af en toe zelfs zon. Van Lienz is het nog veertig kilometer alweer over een prachtige weg tot de Felbertauerntunnel. Om13u45 staan we aan de tunnel. En met staan bedoel ik letterlijk staan. De tunnel is namelijk afgesloten voor alle verkeer. Een Duitser, Italiaan en een Zwitser geloven het kennelijk niet. Ze negeren de versperring en rijden door. Ik twijfel het is minstens 14 km bochtige wegen, waarschijnlijk ook nog eens terug. Die versperring staat er natuurlijk niet voor niets, het is notabene een tolweg, die sluiten ze niet zonder reden af. Er komt een auto uit de tegenovergestelde richting, het is een plaatselijke bewoner. Hij stopt op mijn teken en ik vraag hem of ik er met de motor door kan. Onmogelijk zegt hij, het is voor alle verkeer gesloten. Nu, die Oostenrijkers zijn natuurlijk niet gek. Die leggen daar niet zo maar een tunnel omdat ze graag tunnels bouwen. Die tunnel ligt daar omdat één of andere berg te hoog was om er een weg over te leggen, of omdat die tunnel gemakkelijker te bouwen was dan een weg over die berg te leggen. Die tunnel gaat dus door die berg om uit het dal te kunnen rijden. Nu is een dal in Oostenrijk ook een echt dal. Aan beide kanten van het dal liggen knoerten van bergen waar ik Guz zonder vleugels nooit van zijn leven over kan krijgen. Je kunt niet gelijk bij ons in de Ardennen een paar honderd meter verder rechtsaf gaan en binnen drie minuten weer op de goede weg zitten. Als ik door die tunnel had kunnen rijden moest ik nog en goede honderd kilometer rijden om in Kufstein aan te komen. Nu moet ik echter terug naar Lienz? Hoewel ik eerst nog geprobeerd heb om via en onnozel padje over die berg te geraken. Hoe onnozel kan een mens zijn. Het was trouwens wel een heel mooi padje. Toch maar terug naar Lienz gereden. Dan ben je natuurlijk nog niet uit dat dal. Neen, beste vrienden dan staat er namelijk nog een aangename of misschien met dit weer een onaangename verrassing te wachten. Je moet dan namelijk over de Grosglockner Hochalpenstrase. Nu ken ik die zeer goed, ben er namelijk al een keer of zes zowel met auto als met motor over gereden. Daar ben je niet op vijf minuten over. Als ik in Heiligenblut aan kom is het al over 15 uur. Ik zie het dan ook niet zitten om nog aan de Grosglockner te beginnen. Aangezien ik hier altijd al eens heb willen overnachten, komt dit goed uit. Tevergeefs rij ik echter alle hotels af. Ze zijn allemaal gesloten tot juni. Dan maar verder gereden, ik kom een bordje tegen met en pijl naar een gasthof er staat op vermeld dat het open is. Het enige nadeel is dat je een minuut of tien de bergen in moet om er te komen. We gaan de bergen in weer over een prachtig smal pad. Inderdaad binnen tien minuten staan we aan het gasthof. Het staat er moederziel alleen hoog in de bergen. Joepie, prachtig om hier een nacht te verblijven. Jammer dat er geen plaats meer is. Terug naar de Grosglockner, er zijn nog twee kansen om te kunnen overnachten. Ik weet dat er vlak voor het tolhuis van de Grosglockner een hotelletje staat en op het hoogste punt van de Grosglockner staat ook een hotel. Als ik bij het eerste hotelletje aankom zie ik licht branden, dat geeft de burger moed. Het is ondertussen 15u45 en er begint korrelsneeuw te vallen. Als ik hier niet kan overnachten, zit ik met een serieus probleem. Met de moed der wanhoop parkeer ik Guz en ga informeren of er een kamer vrij is. Jongens, ik krijg een prachtige kamer met balkon en uitzicht op de besneeuwde toppen van de bergen. Van op het balkon zie ik het tolhuis staan. Het balkon links op de foto is de kamer. In het verleden als ik hier passeerde nog gezegd; hier zou ik eens graag overnachten. En zie, hier zit de Kees nu. Kan morgen op mijn gemakje die super col gaan beklimmen, als we niet ingesneeuwd zijn, terwijl ik het verslag aan het schrijven ben, het is nu 20u30 dwarrelen er weer sneeuwvlokken in het rond. Wat een prachtige dag vandaag, wat mij de kou, regen of sneeuw schelen als je dit allemaal mee kunt maken. Wat het morgen gaat worden op de Hochalpenstrase zal hopelijk op de blog te lezen zijn.

Om half zeven aan het ontbijt na een goede nachtrust. We vertrekken rond half acht met een licht bewolkte hemel en zonneschijn. Het is dertien graden, ik twijfel mijn zomerkleding zal bovenhalen. Uiteindelijk zie ik het niet zitten om weer alles te gaan wisselen, dertien graden is ook niet meteen een temperatuur om bij te gaan zweten. Een tiental kilometer voorbij het stadje kom ik iets eigenaardigs tegen. Een soort buiten kerk. Omdat dit soort dingen absoluut mijn specialiteit niet zijn zet ik een paar foto’s op de blog. Misschien kan iemand me uitleggen wat de betekenis hier van is. Ik denk dat het de kruisweg moet voorstellen. Er zijn veertien gebouwtjes met op elk een afbeelding in mozaïek gemaakt. Het zijn veertien verschillende afbeeldingen. Reacties hier op zijn welkom. Na dit gebeuren komen we al snel aan de Donau. In Kroatië is de Donau voor een groot gedeelte gekanaliseerd. De foto’s zijn genomen van op een stuwdam waar een sluis de verbinding maakt met de Donau. Na een vijftig tal kilometers maken we een omweg om de bergen van Kroatië te verkennen. Bergen zijn misschien wat overdreven, we komen niet boven de zevenhonderd meter. Mooi is het er wel. Smalle wegen met een goed wegdek kronkelen door het landschap. Op kleine schaal is men hier begonnen met wijngaarden aan te leggen. Na dit intermezzo komen we terug bij de Donau, de hele dag zal deze in beeld blijven. Heb een plaatsje gevonden om de camera weg te zetten om nog eens een foto van ons zelf te nemen. Om tien uur zijn we aan de grensovergang Kroatië – Slovenië. De Kroatische dame aan het loket knalt zonder verder iets te vragen nog maar eens een stempel in mijn paspoort. De Sloveense dame aan het loket stelt zich vragen bij het gebruik van mijn helmcamera. Ze wil er zeker van zijn dat er geen beelden worden opgenomen. Ik leg haar uit dat de camera afstaat en hoe ze dit kan zien. Om kwart over tien rijden we door Slovenië. Over mooie binnenwegen en met goed weer, het is nu zeventien graden, komen we rond de middag aan in Maribor, een mooi stadje waar we een pauze nemen. We zijn terug in Euroland, of ik daar blij mee moet zijn is een andere vraag. Betaal hier voor een Snicker € 1,10. Verleden week had ik voor het zelfde geld drie repen. Er beginnen zich donkere dreigende wolken boven de bergen te vormen. Ik verander mijn route en blijf in het dal naast de Donau rijden, richting Oostenrijkse grens. Spijt heb ik er niet van, het is werkelijk een prachtige route. Omring door hoge bergtoppen en constant de Donau aan de linkse kant van de weg is het prachtig rijden hier. Zeker een aanrader voor wie hier in de buurt zou komen. Het blijft mooi tot aan de grens met Oostenrijk toch wel een vijftig kilometer. Om half één begint het te druppelen. Ik parkeer Guz, meet mijn suikerhalte in het bloed en haal de insuline boven. Aangezien ik moeilijk dwars door mijn kleren kan spuiten moet ik me uitkleden tot ik in mijn T shirt sta. Niet zo prettig als dat in de gietende regen zou moeten gebeuren. Om 13 uur komen we aan de grensovergang Slovenië-Oostenrijk. Niets paspoort, niets grenskantoor alles is stil en verlaten. Rare wereld, nog geen tweehonderd kilometer terug staan ze nog stempels in een paspoort te zetten terwijl er hier geen kat te zien is. Het is nu stevig aan het regenen en het water begint stilletjes aan langs mijn helm binnen te dringen. De temperatuur is gezakt naar negen graden dus wordt er vollen damp verwarmd. Zowel handvatverwarming als elektrieke jas draaien op volle toeren. Ondanks deze weersomstandigheden kunnen we aan een goed tempo blijven rijden. Het asfalt is van perfecte kwaliteit. Natuurlijk kunnen en willen we niet door de bochten scheuren, maar aan tachtig kilometer per uur is het goed te doen. Ik krijg problemen met Garmien, ze wil me zowaar de A2 opsturen. Dit kan natuurlijk niet, ten eerste omdat ik geen vignet heb gekocht en ten tweede omdat ik niet van plan ben om op de snelweg te gaan. Ik laat de route omrekenen met uitschakeling van snelwegen en tolwegen. Garmien blijft me echter fanatiek naar de snelweg sturen. Ik word het beu en rij op eigen houtje verder zonder rekening te houden met Garmien. Om 13u30 ben ik het beu in het eerst volgende dorpje neem ik een hotel. Om 13u45 kom ik in Griffen aan. Het eerste hotel dat ik tegenkom is Langgasthof Konig Zum Hirschen. Ze hebben een kamer en Guz kan binnen gezet worden. Het is al en tijdje geleden dat ik nog zo’n fatsoenlijke kamer heb gehad. En echt wel met zicht op een berg. Ik kom graag in die andere landen, zal zeker nog naar dit soort landen blijven rijden. Maar als je terug in onze wereld aankomt, is het gewoonweg fantastisch dat je een douche zonder schimmel hebt. Dat je zelfs koud water aan het warm water moet toevoegen, dat je niet op een kwikkelachtige wc bril zit te balanceren, dat de kamer afgewerkt en proper is, dat er geen stank in de gangen hangt, geen paprika in het eten, normaal gebakken aardappelen, vlees dat niet taai is, bier waar schuim opstaat, een bestek dat proper is, kortom een luxe die je na dit drie weken te hebben gemist ongelooflijk op prijs stelt. Om 14 uur zit ik dan in voor mij een ongelooflijke luxe kamer. Tijd genoeg om het mooie dorpje te verkennen, ware het niet dat de regen met bakken uit de hemel blijft stromen. Ik verveel me echter geen seconde. Guz proper gemaakt, kleren te drogen gelegd, gps kaarten bijgewerkt, nieuwe routes gemaakt en het is weer al etenstijd. In een mooie zaal krijg ik een zeer goede dagschotel. Als afsluiter van de schotel in heerlijk schnaps van het huis. Dit gasthof is echt een aanrader. www.landgasthof-koenig.at Het weerbericht voor Oostenrijk volgens de buienradar; boven 1500 meter sneeuwbuien, elders regen met kans op wateroverlast. Temperatuur tussen vijf en negen graden. Volgende week zou het beteren. Toch verrek ik het om de snelweg op te gaan, ook daar wordt je nat, gedaan om door dorpjes te rijden en evengoed gevaarlijk door opspattend water van de vrachtwagens. Ik ga natuurlijk niet moedwillig de bergen beklimmen die boven de tweeduizend meter gaan. Probeer zo veel mogelijk in het dal te blijven. Heb een mooie route uitgestippeld die van Griffen naar Kufstein gaat. Na Klagenfurt rijden we langs de Wortner See naar Villach. Van Villach naar Nottsch om daar langs de rivier Gail onze weg te vervolgen naar Lienz. In Lienz via de 108 en door de Felbertauerntunnel naar Kitzbuhel om dan te eindigen in Kufstein. Of dit gaat lukken, zal morgen op de blog te lezen zijn.

Fijn geslapen in het viersterren hotel. Weliswaar vier sterren naar Roemeense normen. Hierboven zit er iemand die dat waarschijnlijk niet heeft kunnen verdragen. Ik word wakker met het geluid van gietende regen. Je zult het zien, net nu ik midden in de bergen zit op kleine rot weggetjes staat het hier te gieten. Aangezien het ontbijt pas om acht uur wordt geserveerd hoop ik dat het tegen dan opgeklaard is. Het is nu half zeven. Het ontbijt wordt niet om één minuut voor acht geserveerd maar wel degelijk om acht uur. In het hotel ruik, voel en beleef je nog de tijd van het vorige regime. Op de parking Audi, BMW en Mercedes. Het is mooi om te zien hoe de oude partijbonzen zich hier nog eens kunnen uitleven. Natuurlijk hebben de meesten nog een goed betaalde baan aan het verleden overgehouden. Maar toch voel je dat ze het missen, die goede ouwe tijd. Om kwart over acht Roemeense tijd vertrekken we, er hangt zware bewolking maar het is praktisch droog. Een frisse 12 graden, de elektrieke jas wordt dan ook bovengehaald. Ik doe deze onder mijn zomerjas aan, en zet hem op het maximum. De regenkleding blijft in de koffer. De wegen zijn zeiknat dus is het oppassen geblazen. We rijden dan ook kalm door wederom een mooi landschap. Na een paar uur zijn we uit de bergen en komen op een goede verbindingsgsweg. Het asfalt is perfect en de maximum toegelaten snelheid is honderd kilometer per uur. Ook hier weer veel vrachtverkeer. Ik geef Guz de sporen en we snorren tientallen vrachtwagens voorbij. Opeens krijg ik een ferme waarschuwing van Guz. Meestal laat hij me hel subtiel weten dat het iets te hard gaat. Niet deze keer, het was meer een waarschuwing om er een hartstilstand aan over te houden. Ik wil op het natte wegdek nog maar eens een vrachtwagen inhalen, schakel terug en geef net iets te veel gas, Guz protesteert heftig door zijn achterwerk flink te laten wegschuiven. Hij wil me echt wel duidelijk maken dat we over de limiet aan het rijden zijn in deze weersomstandigheden. Aangezien ik naar niemand zo goed luister als naar Guz werd de inhaalmanoeuvre abrupt afgebroken. Netjes blijf ik in de rij en wacht ik op droger wegdek. In de verte zie ik de nieuwe snelweg waarvan ik gisteren in het verslag melding heb gemaakt uitnodigend liggen wachten. Er is hier al een honderdtal kilometer in gebruik genomen. Ik laat het voor wat het is. Op een snelweg wordt je ook nat. Droger wegdek kwam er niet, integendeel het begon harder te regen en het werd noodzakelijk om van kleding te wisselen. Zomerjas in de koffer en regenjas en broek boven gehaald. De temperatuur is nog niet boven de twaalf graden geweest, en met de nattigheid er boven op werd het te koud. Zelfs met de elektrieke jas. Ondertussen naderen we de grens van Hongarije, het is inmiddels een uur of twaalf. Als we na een pauze Arad uit rijden stop ik bij het eerst volgende benzinestation om met mijn laatste Roemeense centen Guz zijn drinken te geven. Ik heb nog zevenentachtig Lei of tegenwoordig Ron (ze hebben een nieuwe munteenheid) is ongeveer € 22. Ik tankte Guz vol voor 85,50 lei. Na Arad kunnen we aan het landschap zien dat we Hongarije naderen. Niets bergen meer te zien, we zijn overgegaan naar de eindeloze Hongaarse vlakten. Het is nu echter zo hard beginnen te regenen dat ik de waterdichte hoes over de tanktas moet trekken. Dit wil dan ook zeggen geen foto’s en sigaartjes mee. Ik neem nog een laatste onbenullige foto. De handschoenen worden ook ingeruild voor de waterdichte handschoenen die ik bij heb. Het is een heel geklooi om de hoes op zijn plaats te krijgen. Hij moet goed rondom de tanktas sluiten zodat er niet te veen rijwind onder kan komen. Ik rij zo veel mogelijk in het midden van de baan. In de spoorvorming die door het intens vrachtverkeer is gevormd staat soms tot vijf cm water. Niet bepaald ideaal als je daar op twee wielen door moet. Van het tegemoetkomend vrachtverkeer krijg ik regelmatig een gratis douche door het opspattend water. Van filmen met de helmcamera is er dan ook geen sprake meer. De nieuwe helm die ik gekocht heb voordat ik vertrok bewijst nu zijn geld waard te zijn tot de laatste cent. Er zit een antidampscherm in dat perfect werkt in deze weersomstandigheden. Ook heel blij dat ik op al die jaren de nodige ervaring heb opgedaan om in deze weersomstandigheden op dergelijke gevaarlijke wegen te kunnen rijden. Maar het blijdste ben ik dat Kris er niet meer bij is. Ik wil echt geen dikke nek hebben van, wat kan ik goed rijden, maar met Kris erbij had ik onmiddellijk een hotel gezocht en geen meter verder gereden in deze omstandigheden.

Een twaalftal kilkometer voor het grensstadje Nadlac kom ik in een file terecht. Ik denk direct aan een ongeval. Langzaam passeer ik de file en het blijkt dat het enkel vrachtwagens zijn die stilstaan. Ongeveer twaalf kilometer vrachtwagens passeer ik voordat ik in Nadlac ben. Daar staat de eerste vrachtwagen van de file stil. Tegengehouden door de politie. In Nadlac is het dan ook zeer rustig. Van Nadlac naar de grens is het 3,5 km. Een kilometer voorbij Nadlac weer een rij vrachtwagens en dit tot aan de grens. De politie in Nadlac houdt het vrachtverkeer voor het stadje tegen om te voorkomen dat al het verkeer in het stadje vast loopt. Zodra er een paar vrachtwagens de grens gepasseerd zijn laten ze een paar vrachtwagens door het stadje rijden. Nog nooit zo een spectaculaire rij vrachtwagens zien staan. De langste rij die ik ooit gezien heb was in Finland, daar stond een rij van een kilometer of vijf vrachtwagens die naar Rusland moesten. Om half één passeer ik de grens in de gietende regen, na een blik op mijn paspoort mocht ik doorrijden.

In het stadje Morahalom 23 km voorbij de stad Szeged geef ik de pijp aan Maarten .  Ben nu buiten een paar korte pauzes (gen lunch) zowat zeven uur aan het rijden en heb 315 km op de teller gezet. Ik moet er voor zorgen dat mijn kleren morgen weer droog zijn. Het scherm van Guz en mijn helm moeten dringend proper gemaakt worden en ik verlang naar een warme douche. Ik stop bij het eerste hotel dat ik tegenkom in het stadje. Hotel Thermal Panzio, eigenlijk iets boven mijn budget. Ongelooflijk maar na de douche is het terug prachtig weer. De thermometer geeft 25 graden. Binnen de kortste keer lig ik dan ook heerlijk in het grote buitenzwembad om vervolgens me te laten verwen in een zwavelbad dat gevoed wordt door een natuurlijke bron. Om af te sluiten kruip ik nog even in de sauna. Guz staat lekker in het zonnetje op te drogen. Ben mijn budget allang vergeten. Nog een wandelingetje en een heerlijk ijsje,  de regen is vergeten.

Amai, wat heb ik lekker gegeten na de brol in Roemenië. Een overheerlijke Goulash soep, twee grote stukken vlees met gebakken aardappelen in de schil en een lekkere Dame-Blance als dessert en een paar flesjes water. Voor de prijs moet je het niet laten. (€ 12)

 Ik twijfel nog, door Slovenië of door Kroatië. Het zal ongetwijfeld te lezen zijn in het verslag van morgen.