Waar de grond me beroert
onverklaarbare  verbondenheid
wil ik je afbakenen dat terrein
waaruit liefde uit de bodem ontspringt
als een heldere bron
de droom die mij een boodschap brengt
zoals exotische bloesems bedwelmen
het vierkant van veiligeheid
in je armen waar we beiden onsterfelijk zijn
maar heel even  deze absurbditeit handhaven
om te verdwijnen op onze vleugels van papier
de naïvelingen  van diezelfde beminde aarde
diep in haar buik.

Ingrid Lenaerts

Gaan we voor de rol op de planken
van elke dag zo voortreffelijk gespeeld
alsof we echt bezig zijn ?
Niet zo maar geen  schijn  in het water
de weerkaatsing van het licht
die onze schaduw maakt
we beminnen en vierendelen elkaar
als antipoden van de werkelijkheid.

We koesteren onze lijven in de droom
die we nooit spelen maar beleven
als goed en kwaad waar we buiten staan

Dag Jan,dag Mien knijp me in de wang
trek me aan het oor opdat ik nog spelen kan
in de rol die ik nu moet instuderen
het rollenspel van een klucht
bovenop het blijspel en het drama
der levensdgen

Ingrid Lenaerts

Tussen druivelaars
op de heuvelwand vertoeft
Bacchus op tournee

In de zon gerijpt
druif van vrucht tot godendrank
een toast gezondheid

De god en zijn naam
wijn als geneugte in het leven
wij genieten ervan 

Ingrid Lenaerts 

Zij is koningskind
zorgeloos leven in zon
elke dag een feest
Zij is liefdesdroom
om toomloos te beminnen
denkt zij tevreden 
tot de leenheer komt
zij zijn vazalvrouwe wordt
bij  duistere nacht
het kind in haar breekt
zij verlaten achterblijft
verminkt en verweesd

Ingrid Lenaerts

de zee is wat woeliger vandaag
ze wringt zich in meerdere golvenbocht
ze kan zich niet zo goed vinden
in het opzetten van de westenwind
die zijn wrevel uit van kop tot staart
als een tergend groot beest
een groene zee onder een drukke hemel
stapelwolken in zon en schaduw
het zand verwaait in cirkels
over de nog resterende strandcabines
het knarst tussen de planken
als een misnoegde verkrampte  zeur.
Wij haasten ons verder over de dijk
in de portieken huilt de wind zijn deuntje
het gaat vast stormen
wegwezen is de boodschap.
naar het veilige thuisnest.


Ingrid Lenaerts

Aan de oevers van de beek
zit hij te vissen zonder resultaat
hij ziet de vis voorbij trekken
sakkert als een ketter
heeft zijn doel gemist
zint op boosaardigheid
maar weet niet hoe
beloert zijn buurman der onschuld
zet hem voor schut
steelt de vis
jammert dan moord en brand
de vis is gestolen
wie houdt de dief?
triomfeert om zijn laffe daad
lacht in 't geniep van zijn rotte ziel
als een wolf in lamskleren.


Ingrid Lenaerts

Grijs is de stilte
blaren kraken voor het laatst
op vochtige grond
Er danst morgenmist
over oktobersverdriet
in de levenstuin
mijn hoofd is weer herfst
vraag naar het  hoe en waarom
van de schemering.


Ingrid Lenaerts

Een geweten lijkt net een ouderwets beest
dat je als een vossenpels om je hals draagt
de kraaloogjes en de poten incluis
een geweten schudt je tegenwoordig uit
zoals een zak pluimen die door de lucht dwarrelt
je maakt er komaf mee van wat je hindert
het is voor de schroothoop of de vuilnisbelt

dat dacht je maar,
ik kan het mijne niet kwijt dat geweten,
het loopt naast mij als een volgeling
het tikt me op de schouder
het loopt me achterna als een schoothondje
het is niet elastisch maar strak als een keurslijf
ik kan het niet temmen of sussen
ik zit er mee en het doet zijn werk naar behoren
het is trouw en respectabe lin functie
dus zal ik het maar niet uidagen
een modernistische visie  kan ik niet bijkleuren
Ik laat het maar tikken.

Ingrid Lenaerts
.

God is een reiziger
die zichzelf deeltijds ontmoet
als scheppend profeet.

Ingrid Lenaerts

Het liefst ontkent hij mij
op het scherp van de dag
ik voel me als een meteoriet
voor hij kraters uitdiept
wanneer de lava uit mijn lijf ontsnapt
verkleum ik van de kou
die de valpartij maakt.
de pijn is als verdoving
die eenzaamheid in haar boodschap heeft
Moet ik honderd worden
alvorens hij me enige vreugde brengt
ik het dwaze verliefde kalf
dat nooit van romantiek geneest?

Ingrid Lenaerts