Door het raam razen velden mee
volgen tot ze buitennissig ademloos zijn
geven het rennen op laten anderen
de klussen klaren in het landschap
het vensterraam blijft altijd open doek
wisselend in duizend varianten
van runderen die onder grijze hemel herkauwen
tractoren die de ploeg door de aarde schuren 
kale wilgen die de grachten omzomen
klapperen in hun takken bij noorderwind
de canada's zie je wuiven
hun vertouwde fluisteren hoor je niet
kadans van het rijden overstemt de stilte
ik dommel in een banale hazenslaap.
het landschap verinnerlijkt zich 

Ingrid Lenaerts 

Eenzaam zit ze bij het vuur
staart in  de vlammen
voelt zich verweg afstandelijk
nietszeggend in een syberische kou
gelaten in de dag
gelaten in de nacht
zij die ooit beminde
met hart en ziel
de zon in kinderogen
de vreugde van het samenzijn
het verlangen naar warmte
het geschenk van alle goede dagen
Haar rest niets meer
dan de sleur der dingen

Eenzaam zit ze bij het vuur
daar wordt aan de deur geklopt
en zie daar staat geraamte en zeis
ik ga mee zegt ze,
ik moet je niet zegt de man
ik ben aan het verkeerde adres
later,veel later kom ik weer. 

Ingrid Lenaerts

In de jachthaven
ligt de stilte aan banden
tot een meeuw schel krijst
rimpelend water
onder de bleekblauwe  lucht
zwijgzaam drukt de tijd.
het donkert al vlug
het novemberlicht deemstert
 waar de poolster pinkt.
inktzwart  het water
boten liggen onder dek
in de maneschijn.

Ingrid Lenaerts

In  landschapstuinen
beminde oorden van droom
ben ik nu de herfst

bladerval voltooit
er het tapijt van kleuren
waaronder ik schuil

tegen winterkou
beschut tegen de ijsprins 
die me hier niet vindt 


Ingrid Lenaerts

Trillend als met een oude hand
heeft zij haar loden last neergelegd
in de vriendschap en in het begrip
dat ze in zijn ogen zag.
ze keek in de ogen van haar engel
die haar ware minnaar werd
zonder vragen

Hij was tovenaar van haar liefde
die hij koesterde
lang en gelukkig
hij geloofde dat het mogelijk was
deze schijnbaar oude hand
weer te verjongen.

Ingrid Lenaerts

Zoals bloemen van papier
verwaaien in halloweengekte
fragiel  en vergankelijk
zo zijn herfststemmingen
wanneer zij de blues roffelen
in haar bezeerde hart
tussen oranje en zwarte gedachten
spookt een heks in haar hoofd
Ze wil niet luisteren
maar deze zwartrok dwingt
tot overgave 
kent geen mededogen
met bloemen van papier


Ingrid Lenaerts

Verknoeien wij de tijd
van een zalige liefde?
Dat wat als een hooglied begon
dat wat bloeide als rozen
in een hemelse tuin
dat wat brandde
dat laaiende vuur ?

Bijna gedoofd lijkt de bron
waaruit wij samen dronken
waaruit wij onze dromen putten
het vuur smeult nog na
bij dit laatste avondmaal

Na de passie in kwadraat
werp je me voor de leeuwen 
als een afgedankt stuk vlees

Was dit dan het einde 
de val van een liefde 
zonder ooit weer op te staan?

Ingrid Lenaerts
  

Chrysantentrossen
pronken in paars bij graven
allerheiligen

ook in geel en roest
prijken ze wachtend als troost
bij heengaan voor altijd

Ingrid Lenaerts

Herfst brengt erfenis
grasperken kleurrijk bezaaid
de winter krijgt ze

de laatste blaren
voor de takken echt kalen 
toeren  nog in wind

Ingrid Lenaerts

Elke vezel trilt
scheurt de bast van mijn herfstziel
zonder schouderklop

die je niets verplicht
tenzij wat troost in je hand
bij klaar helder licht


Ingrid Lenaerts

Weer regensluiers
over sompige velden
een dag zonder zon.

Ingrid Lenaerts

Nu de dagen weer langer duisternis dragen
worden mythen en verhalen weer levend
alsof de tijd ons terugzet naar de klok van toen
De heksen en duivels  klieven door de lucht
op bezems en vuurspuwende bokken
ze landen in de bossen  met groot getal
ze gaan er dansen in de levenscirkels
bij het de laaiende warmte van brandend hout
ze vertellen ijzige verhalen die ze hoorden
tijdens hun zomerzwerven in het noorden
ze brouwen elkaar de afgunst en toverformules
voor de grote liefde van de winterkoning
op bezeerde voeten zetten zoeken ze zwammen
ter voorkoming van alle kwalen
de uilen en eksters zitten op takken te wachten
tot de zotte bende vertrekt naar andere tijden

Ingrid Lenaerts