drie stenen wachters
in het rosse avondlicht
staan er sinds eeuwen

onbeweeglijk stil
dan vordert het bleke uur
over de wanden

tot de zon verdwaalt
achter haar nachtschaduwen
dolomietenpracht

Ingrid Lenaerts

Niets  is zoveel zeggend zoals een dierentuin
Onder de platanen begint de tijd van toen
De zon is van partij groot en klein op de been

kinderen kopen noten om apen te zien gekscheren
anderen wachten lange rijen af voor een olifantenrit
volwassenen brandmerken de apenmanieren
terwijl ze schuddebuiken van het lachen
viezeriken zijn het die beesten roepen ze
een oerang-oetan beukt op het venster
iedereen voor het raam springt verschrikt acheruit
het grote dier is boos om zijn gevangensschap
hij heeft vuile manieren hoor ik mijn tante zeggen

de arenden zitten boven in de nok
tussen de tralies onder een staalblauwe lucht
ze loeren naar ons  ze willen ons wellicht ontvoeren

de papegaaien schitteren doort hun bonte kleuren
zij krijsen een onverstaanbare taal onder elkaar
hun bekken lijken net vlijmscherpe mesjes

de leeuwen liggen in hun bruine slaap te dommelen
de kuil ruikt naar afvalwater en kadavers
plots recht de koningsleeuw zijn rug en brult

de tijgers ijsberen door hun gevangenis
ook zij zitten zieltogend achter de tralies 
ze ijsberen de dag uit pure verveling.

De ijsberen puffen in de zon 
naast smeltende ijsblokken 
terwijl ze dromen van de Zuidpool.

slangen in bakken achter glas 
voeren sissend hun eigen revue op 
ze draaien kronkels rond kale takken

Wij zijn moe en hebben dorst
of een ijsje in de schaduw kan ook wel 
het wordt echte Cola uit een glazen flesje 

We sluiten de dierentuin in onze herinneringen 
alle dieren zinken in de nacht naar het onderbewuste
om de levensfilm verder te produceren.

Ingrid Lenaerts



 

Wij laten onze ogen rollen om te imponeren
Wij kijken in het diepst van uw gedachten
spiegelen de grote emoties uit al uw zielen
een lach tot achter de oren voor uw toeschouwen

gegrien om het verdriet van de wereld
de hongersnood de rampen de brutaliteit
wij schreeuwen protest uit onze  longen
voor alle slechteriken onder de zon en de maan

de beulen de verwaanden de viezeriken
Wij spuwen vuur uit onze brede  mond
de vlam in de bek als ons kracht

We dansen in brede zwaai van het vreemde
we lopen op stelten tezien als vergroting
we vragen uw aandacht en uw inzet

voor onze werveling en woorden 
ons theater op de straatstenen
in uw stad.

Ingrid Lenaerts

Avondzon in zicht
verblindt ons met haar vuurbol
de eerste ster pinkt

Ingrid Lenaerts

Het uur geeuwt verveeld
mijn ogen worden loodzwaar
de muggen dansen

Ingrid Lenaerts

Dat op de rand van het zeewater
de vloedlijn hier onderdak biedt
tussen twee palen lijkt een droom
waar de koorddanser zijn tocht begint.

Hoog boven het vertrekpunt hangt schaduw
die met het uur meedraait als volgt ze hem
de zon neemt hen beet want hij is verblind
daar ergens zwaaiend  tussen hemel en aarde

Ingrid Lenaerts

Het huis aan de bosweg stond voor herinnering
een gedroomde landelijke inval uit onze jeugd
de tuin was verwilderd hoogst uitnodigend
een soort rimboe om steevast in te verdwalen

Wie de bewoners waren wisten we niet.
Voor ons was het een huis zonder bewoners
een huis voor de geesten die altijd sliepen
tot we elkaar collectief bang maakten

dat er spoken konden huizen en kabouters
toen we het hoorden ritselen in het gras
en een wild angstig konijn voorbijstoof
 als was het rennen op leven en dood

Wanneer de oude deuren in de wind knarsten
bibberden wij van schrik want wie zou het zijn
die onze wereld zou kunnen binnendringen
die van indianenkampen of spinnenjachten
 
in het bastion van onze jonge vrijheid.

Ingrid Lenaerts

Achter de volle maan ligt de nacht
te spannen met zijn weidse hemel
Onze hond huilt zichting zijn liefste
in-treist. Zij is echt niet te bereiken

Daar schuift een schim langs het water
vertrerkt zijn schaduw de blauwe wasem
bovende horizon,zien zijn ogen
de staart van een pauwenpracht

De wacht is een schichtige haas
 Stilte demt taal en tijd lucht
zoekt uitwegen na de duisternis
in het natte gras.De nacht is bek-af

Ingrid Lenaerts

Wat jij laat spoken in je hoofd

Wat je hoort, ziet smaakt of ruikt

Wat je vertelt over een zotte morgen

Waar je buitelt van plezier de helling af

Je maakt me deelachtig aan de horizon

Van je zonsopgang boven zee

De dans der nachtvlinders

Onder fonkelende sterren

Een oranje maan bewaakt ons kampvuur

En ik ben je mare en je bode

In goede en kwade dagen

Dat ik het spook uit mijn hoofd verkoop

Dat ik mijn waarheid vertel

Al wie het horen wil

Ingrid Lenaerts

Venus duikt als een dolfijn uit wilde golven

waterspel tussen rotsen en brekend blauw

in het uiteenspatten van kanten druppels

blauw als een staartkomeet vol geheimen

Haar lange haren wapperen in de wind

Gouddraad voor het weefgetouw van de dag

Op brekende hoogten laat ze zich vervoeren

woorden spiegelend op de oevers dageraad

Ze werpt zich op het slapende strand

als het mysterie uit een geopende schelp

Ze vervloeit in het licht van een ademzee

Elke morgen ruist haar schaduw voorbij

Ingrid Lenaerts

Allisia

Deze nacht , Allisia zag ik alle planeten

In mijn hoofd, ze waren je mond, je lippen

Haren,handen voeten en nog veel meer

Ik kroop als een bezetene onder je huid

Ik spoorde door je aders tot de kamers

Van je hart die bonkten als een machine

Je was mijn God en mijn gouden kalf

Mijn boomgaard in bloei in de wind

Mijn onthoofde kip mijn mesthoop

Mijn dorst mijn beven mijn slapeloosheid

De wellust slingerde zich onder de lakens

De katapult splinterde mijn verlangens

In mijn taal werd ik dwerg aan je voeten

Koning over de berg van het zwetende dier

Mijn lief,mijn anemoon zelfs mijn wijf

Ik ben bereid mijn geest zit in je vlees

Zonder jou loopt deze kwelgeest verloren

Noch engel noch duivel ik wil jou alleen.

Ingrid Lenaerts

Daar is Emiel, mijn jongen die daar van lang geleden
zegt ze me.Zij droeg hem toen naar bed dat kind.
Hij was zo lief en vertelde de hele wereld
dat hij soldaat zou worden van de grote oorlog

Dat Emiel nu Justin is verandert niets
Ze is tevreden dat hij gekomen is,h ij is flink
Haar zoon is flink en heet nu ook Emiel
Maar ze was nooit zwanger toch was daar de zoon.

Ze vraagt Emiel om nooit meer weg te gaan
Waarom is hij altijd onderweg naar hier ?
Moet hij nu alweer vertrekken ? Ze kijkt uit
ze tuurt door het raam naar de mistige morgen

Ingrid Lenaerts

Schaduwbrede wegen voor ons
boven ons de loodrechte Eigerwand
massief graniet gaapt ons aan
enkele alpinisten hangen langs de noordwand
ze bengelen  er als verre marionetten
die vermoeid  zijn van het stijgen

Hoewel de lucht staalblauw is
hier in dit smalle dal  huiveren wij
kippenvel in onze gedachten
bij deze klimaprtij als echte waaghalzen

Ingrid Lenaerts

vreemde aucuba
glanst met een gelig groen blad
in de tuinschaduw

Ingrid Lenaerts