De nacht steekt nooit in het nieuw
maalt nochtans altijd anders
hij is het fenomeen van de herhaling
hij vreet het leeuwendeel van de slaap
hij blijft de koning van de duisternis
tussen lakens en leven in bed
bedrijft de liefde vol passie
of verwenst het samenzijn van de haat
hij verstikt de afwijzing in zijn macht
legt zijn ruwe handen  bij de rovers
dekt de drinkebroers en de zwervers
tot zijn koninkrijk ten ondergaat
tot zijn dienaar de maan weigert
tot de opgaande zon hem langzaam verjaagt.

Ingrid Lenaerts

De nacht had  zich al aangemeld
hij liet de houten gong weerklinken
stalde zijn fiets achter de bomen
wat schrok hij zich rot in de duisternis
van dat vrijend koppel in het gras
die de hele wereld net niet zagen
onder een wassende maan
die hoog boven de platanen
over het kasteeldak begon te blozen
Ze knipoogde en verlichtte de aarde
net niet op de plaats der minne
de maan met begrip voor het samenzijn
der laaiende harten onder haar geleide.

Ingrid Lenaerts

Hier hebben wij onze grootmoeders opnieuw uitgevonden
hoewel ze al jaren van ons heen gingen wij intriest waren
we dachten ze boven de wolken in een hemel met engelen
met de vraag ooit één teken van daarboven door te seinen

Nu zou je verwachten dat ze een mailtje  zouden sturen
of een SMS  van af hun GSM die ze met grandeur dragen
Wij hoopten een glinsterende brief in de bus te vinden
maar niets daar daarvan we bleven op honger zitten

Wij besloten het grootmoederspel in leven te roepen
waarbij we het spaarbekken van herinneringen aanboorden
we zochten bloemetjesbehang om papieren hoeden op het hoofd
De kater Cicero danste mee in het straattoneel der familie
de vergeelde foto' s brachten ons bij het theehuis als voorbeeld
waar we in kimono bij benadering  Japans theemeisje speelden.
De galerij der heiligen liep in oude lakens door de tuin
zingend in processie naar de buurtgrot van de maagd Maria

Wij vertolkten het leven van onze grootmoeders imiatiegetrouw
Onze ego's leunden aan tegen de warme boezem van hun geest
Ze hebben ons getroost elk ogenblik van minder verlangen.

Ingrid Lenaerts

Het is altijd weer een zilvermeeuw
die haar droom vergezelt
wanneer zij naar Dover reist
de witte krijtrotsen als eerste dames
van lengten herinneringen als bakvis

Ze zieter nog Misses Cunningham staan
ze wacht er en ze praat Engels
"My dear child" zegt en ze kust haar wangen
in tijden die hun koffers al pakten naar later

Misses Cunningham is niet meer aan de kaai
in de dokken drijft nu olie en smeurie
hoovercrafts  zijn lompe zeekarren
zonder enige verfijning of charme in hun romp.

Dover is niet meer als toen zij werveldanste
blootsvoets van geluk met de zilvermeeuw
voor de vrijheid die Dover uitgooide als een ladder

Ingrid Lenaerts

Merels springen rond
na regen  pierverkikkerd
maar als de kat loert...
Ingrid Lenaerts

Ik schrijf jou op zomerwolken

hier ver zoek de laatste tijd

alleen een droevige noot

op de notenbalk van augustus

laat het je niet verstoren

ik schrijf jou toch op zomerwolken

van een nieuw mensenkind

dat nu zijn intrede heeft gedaan

jongen schreeuwt zich gezond

papa en mama trots als pauwen

aaien zijn hoofdje dan zijn neusje

jongen heeft alleen honger zoekt

tot hij de melk vindt zijn grootste troost.

Dit melden je oma en opa.

Ingrid Lenaerts

Van het bed de lakens verdund
tot rafels.zij de huid verdrogen
als gevilde konijnen onder de veranda
waar het tocht en ruikt naar verderf

Van de rimpels van liefde de smaak
naar het verleden alof morgen
alleen nog bestaat uit een zeepbel
die hangt aan hun nog dunnere lippen

Ingrid Lenaerts

Toekomst is een greep in de kabbala
duistere onbekende zones
zoals een geblinddoekte rechtsgodin
die zich verwaardigt om te dobbelen

Om de te verdelen buiten in de grot
de roze schoenen uit het rek
zoals jong en jeugd  zuurstof
een oude dame in minirok

De toekomst op hoge hakken
denken dat het zo moet zijn
een soort woelwater dan de stille vijver
lijkt een soort koffiedik kijken

Ingrid Lenaerts

De zwabbers,de borstels de emmers
en ook het dweilengarnizoen van
werkpaarden, zij slapen na gebruik
hun welverdiende rust.In het hok

Hun eigenheid op rij,de dwaling
drogend of hangend zelfs hijgend
na het lood in de benen
morgen weer paraat voor de veldslag

Dweil op stok als ruiter en paard

Ingrid Lenaerts

Kat en hond leven hier in vrede
ze zitten naast elkaar voor de kachel
staren in het tijdloze vuur
terwijl het water ronkt
in een moor gewoontegezind.

zij filosoferen over hun grenzen
doortastend van slaap
terwijl de regen striemt als een gesel
op de verdoemde ramen druipend
van wateroverlast

Ingrid Lenaerts