het dorp is mijn nest
het barst van  diepe weemoed
herinneringen


Ingrid Lenaerts

de bladsteel parelt
druppels wankel evenwicht
na de regenval

Ingrid Lenaerts

Sombere morgen
de lucht draagt droef een rouwkleed
wanneer zien we zon?

Ingrid Lenaerts

Veel muizenissen
zijn katten niet gegevn
wat een echt geluk


Ingrid Lenaerts

Gevelde dennen
liggen er gewond in rij
voor de zagerij

Een staathond plast driest
tegen de bomen hun schors
zonder bezinning 

Ingrid Lenaerts 

goudbloemen zwieren
zwaaiend in de zon hun kroon
 als ogen in vlam.

Ingrid Lenaerts 

De bloentuin treurt een beetje
bij al die grijze luchten
bij tonnen water
over zijn aardse pracht
De rozen zijn verstild
hun scharloken rode hoedjes druipen,
de bladranden vervagen
de anjers zijn teneergeslagen
bij bossen uiteen
werd hun kameraadschap beproefd,
de leeuwenbekjesdruilen
laten hun lipjes hangen
de salvia's houden zich niet meer recht
in het sompige modderveld
en de hortensia's meestal hemelsblauw
verwateren tot temige tantes
de tuinmeubelen staan naakt en nat
geen bezoeker wil hun diensten

Alle bloemen hebben seizoensverdriet
ze kunnen elkaar niet troosten
ze bidden tot de zon vol overgave
dat zij hun gebed mag verhoren
Wij kunnen mee acteren
de zon om warmte vragen
want we kunnen ze allen gebruiken .

Wel zon,waar blijf je?
Laat je zo niet smeken
doe jezelf wat meer eer aan.

Ingrid Lenaerts

 De nacht rust vredig
de duisternis bestendigt
 de vraag naar het licht

Ingrid Lenaerts

De oude muur die dreigt

Te verschuiven uit zijn rangorde.

Hij lijkt moe geleefd

Verweerd is hij van jaren

Weer ,wind zon en droogte,natte plens

We moeten iets doen denk ik

Hem helpen rechtop blijven

We zouden kunnen: bijvoorbeeld

Zijn ruggengraat herstellen

De stenen opnieuw invoegen

Het onkruid uit de reten halen

In gedachten zijn we verbonden

Verbroederen onze wegen met de muur

Wij zijn ook over betere jaren heen

We raken ontstemd door onze banaliteit

Van elke dag weer dezelfde taak

Op het aangeduide uur de gewoonte

Uit de kast zetten, ze koesteren

Het zielloze moment van de automaat

Revolteert en denk ik gooi je weg

Het maakt me triest en zonder meer

Muur, ik ben ook aan herstelling toe

Ingrid Lenaerts

Ware meisjesdroom
de prins op het witte paard 
vaak slechts een sprookje

Ingrid Lenaerts

Dagen zigzaggen
als bliksemschichten bij nacht
tijd is ongrijpbaar

Ingrid Lenaerts

Onze straatstenen
zwijgen voor de gebruiker
Anders soms een ramp?

  Ingrid Lenaerts

Huizen vertellen
uit eigen buik hun story
wie luistert kent ze .


Ingrid Lenaerts

De einder zigzagt
van flats,kerken en torens
Zijn we dan tipsy?

Ingrid Lenaerts

Aan  zijn schaduw
heeft zij  haar vleugels gehecht
ze riep een cupido in leven
die met pijlen wou schieten
om de boodschap verborgen liefdesleed
te openbaren 
na zoveel jaren  klein fatsoen
terwijl ze brandde als een toorts
van het heilige vuur 
dat zij niet meester was.

Ingrid Lenaerts
 

Het heuvellland wenkt
tussen wolken en schaduw
       zon tussen takken

de velden golven
de horizon trekt weids open
aan Franse grenzen

Ingrid Lenaerts