Uit overzeese dromen kwam hij enthousiast als niet één
verliet hij zijn land en zijn herinneringen
palend aan het niets tenzij overleving
alvorens de dood zou glimlachen
bij haar bezoeken aan het afrikaanse continent.

Van een vliegtuig was geen sprake geweest
nu stond daar plots die reuzenvogel
die vliegen moest daar waarheen men hem wachtte
Vanuit de vogelbuik zag hij rimpelend water
koningsblauw was de diepte  van de zee
vol verwondering zijn ogen zo groot als wagenwielen
voor  het ongekende dat in aantocht was
een nooit gehoorde indianenkreet
toen het vliegtuig daalde

en dan de openbaring in de regen
een mama en een papa die hem beloofd waren
Het moet je maar overkomen
en dan moet alles nog beginnen

Ingrid Lenaerts

 In de haven slaapt
 de vissersboot zijn roes uit
 dronken van de zee

Ingrid Lenaerts

Met z'n allen vormen ze een reuzenparade
aan de horizon bedwingt het avondlicht
de lichtstroom hun vele ogen en oren
de nacht is kansloos zijn duisternis te spreiden
de sterren nauwlijks waarneembaar
het neoneffect kruipt langs de gevels
stralen cirkelen als kermisvogels in het rond
de tijd zit in nauwe schoenen
erkent vaak zichzelf niet meer
in dit waanzinnig bouwwerk
dat tot de hemel wil klimmen


Ingrid Lenaerts

Jij ontvlamt in mijn hart
als een warme kachel
die straalt van geluk

Je behoedt voor de boze feeks
die buiten in de takken hangt
die 's avonds als een kwade geest
uit de boeken der angst
de mist in mijn gedachten jaagt

Jij vormt de grote muur
waartegen ik leunen kan 
jij omarmt mijn zwakte
door je drijfkracht

zoals de bergrivier naar beneden valt
in jouw woorden leg ik de mijne
die me toch niet vervreemden

Ik blijf in  jouw bron weerspiegelen
tussen begin en einde aller dagen
over en achter de zonshorizonten

Ingrid Lenaerts

Dunne lucht gestreept
waarin slierten mist jagen
omfloerst de morgen

Ingrid Lenaerts

In het kreupelhout
zitten mussen te kijven
in de avondzon

een sterrenhemel
lichtend in  blauw nachtgewaad
begroet al  morgen

Ingrid Lenaerts

Weekend aan de haak
Morgen  last van maandagblues
zij houdt van vrijdag

Ingrid Lenaerts

Kies voor een herfstwandeling
onder een lichtebewolkte hemel
regen nog  niet van de partij
een ingetogen zon door de takken
van het Andriesbos

Van de laatste dagen geen inventaris
welke bomen al begonnen zijn
met de bladerval  geelbruin of rood

Ik sleep mijn verwondering mee
als een tasje in mijn hoofd
bij het zicht van zoveel betovering
werkt het randsnel en opent zijn focus

een briesje waait door de berken
die hun gele blaren aan takjes laten vibreren
dan verliezen ze hun seizoenshechting
en dwarrelen door de lucht.
de loper dorre blaren kraakt

konijnkeutels tussen het hoge gras
de heide staat in volle bloei
bij het slapende ven fluisteren  rietkragen
woorden in de wind.
de stilte mooier dan ooit.

Ingrid Lenaerts

We zijn op zoek naar de kern van het verhaal
dat van de vergane tijd of het verleden
moelijke klus om te klaren want waar is het verleden.

Ergens stapelde  zich toch de inhoud van de gebeurtenissen
zoals op een harde schijf van een pc wellicht

De verloren tijd waarin wij sliepen 
die moeten we vinden om te recycleren
De tijd waarin we droomden

de prins op het witte paard te ontmoeten
die gaan we nu aanboren omkansen te vergroten
misschien niet voor ons maar voor anderen

Wij zijn al een leven onder weg
dit zoeken op de rug zoals een muilezel zijn vracht
Tot op heden is het verleden altijd wegggeflist

alleen onze herinneringen bieden een helpende hand

Ingrid Lenaerts

Wat brengt de zon ons weer warmte
zelfs in de herfst van ons leven !
voelen  we ze  heerlijk koesterend
alsof we nog jonge veulens waren
We wandelen door het beukenbos
kleurenpracht om in herinnering te dragen
terwijl we door de dorre baderen stappen
straks verheug ik me al op  pannekoeken
Hmm. ..lekker met stroop stevig ouderwets
een bakje dampende koffie ...even dromen
Harry deed dit eveneens graag
ik voel dat hij er echt bij was
straks komen mijn kleinkinderen
vertellen ze honderuit over de nieuwe juf
ben benieuwd ...Al vijf uur tijd om op te stappen.

Ingrid Lenaerts

Angst zit haar in de  nek als een zwaargewicht
van een boze ruiter die zijn paard driftig drijft
langs  de modderige landerijen in duisternis

Angst heeft haar in zijn wurggreep
zoals de gladde knijpt om de hals
tot de lucht uit het leven verdwijnt

Angst zei haar te zwijgen zoals vermoord
bed dicht genageld als een gesloten kist
waar de eeuwige stilte geen getuigen had.

Angst rolde haar wanen aan in lagen mist
dampend over de ochtendbeek in vrieslucht
Angst heeft het woord bevroren in eeuwig ijs

Ingrid Lenaerts