Over mythe,
Over distels
Over de kleine waarheid

of hoe je leert verzinnen
aandacht vragen
blijft hangen

in de schaduw
van je eigenste ik
de wereld
een stoofpot



Uit de dichtbundel "Achter rasters en rafels"
1999

Ingrid Lenaerts

Blijf bij mij tot de zon nooit ondergaat
Krimp die bleke dagen van weemoed
zoals chloor vervliegt naar iele lucht
van schade over een bunker stilte

Ogen vloeien nat als waterwegen
kroppen als duiven voor de vliucht
in het woord dat breekt ongenadig
op de rotsen van wijlen de zee

en wijlen vader en zijn barre aarde
in de mist als draaischijf om den brode gekromd
van onvoltooid verlangen van verleden
het heden nu tot de monenten des doods

Het punt. Schreef hij zijn troonrede
als parels voor de zwijnen eerbaar dier
van zijn goede dis waar hij thuis was
achter de dijk tegen de wilde riviercapriolen.

Ingrid Lenaerts

Men spreekt zacht in blauwe ogen
een monument van diepe stilte
dit bolwerk zondagavond valt alles te begrijpen
buiten angst en dan gebroken taal

Men verstopt jaren verzwegen nietigheid
als luis op de agora zwervend
ooit te ontmoeten dat zilverspoor
van een slankengang naar bestemming

Men twijfelt de werld op zijn kop
aan één realiteit of zij er is
en niet een andere , een spiegel die barst
van woorden in gestolde lava

Men hoort  een misthhoorn op maandag
gewoon de gang der dagen binnen handbereik
In het kristal tintelt de zon eeuwig verder
vergeet dit kromme leven dat vastnagelt

Ingrid Lenaerts

Ik wou je verwennen met zoveel
maar je hebt geen tijd om te blijven
koning voetbal wacht na de middag
topmatch en topprestaties te verwachten
voetbal is mijn concurrent
dan blijf ik maar bij de poes
die het nog altijd vertikt buiten te gaan

Zij begrijpt  meer van een knuffel
en houdt trouw de wacht terwijl ik brei
aan je supporters-sjaal voor
alweer die voetbal
Wat ben ik toch te gek.

Ingrid Lenaerts

Bleek als iele lucht
pijn om het zijn dat niet mag
morgenzon brengt hoop

Ingrid Lenaerts

Nijdig als netel
brandt ze je levensziel toe
vrouw van wrange haat

Ingrid Lenaerts

Windstil je ogen
Vaar ik door je wateren?
Knipoog heel even

Ingrid Lenaerts

Je naamt veert in mij
spiraal gedragen op wind
ik ontvang een boom

Ingrid Lenaerts

De zee is haar thuis
haar weerspiegeling die zingt
wij zijn verwanten

Ingrid Lenaerts

Klimop klamt zich vast
op een monotone muur
wij observeren

Ingrid Lenaerts

Zij droomde nog van haar  kermismolen
zoals ze haar leven wilde  beelhouwen

Op elk  paard en kar zat een jaargetijde
jeugd met het manenpaard wilde haren
de kar volgeladen met hevig sentiment

de jonge merry met de hippe veulens
één en al zorg voor de kroost
samen duwden ze de kar kopstotend speels
vooruit met de toekomst die lachte
met open vizier reden ze hemelwaarts

het midlifepaard was iets trager
langzamer in de draf keurig uitgedost
de kar reed trager naar zijn herfst
de veulens waren paard geworden
verdwenen van het carrousel

de stokoude knol lag op zijn flank
de kar gestrand op de molen

toen stond de kermismolen plots stil
de droom lag stuk.

Ingrid Lenaerts

Tegen duisternis 
scheert de ekster langs de heg
ze zoekt haar warm nest

Ingrid Lenaerts

en jij bent verwondering
voor de kleuren in de brandglasramen
terwijl wij samen het gekleurde licht
in onze herinneringen stapelen
als een overheerlijk aanbod
wat de zon vermag met haar reuzekracht
als een ode aan zichzelf.

Ingrid Lenaerts

Blauwig wolkendek
als een aquarel op doek
wie is je schepper?

Ingrid Lenaerts

Waterbleke zon
je bent nog aan de hemel
Staks striemt de regen

Ingrid Lenaerts