Er is toch niks mis met Kerstmis?

Kerstmis was altijd het feest van licht en vrede en de feestdag van de gevoelige snaar, een dag die me altijd deed denken aan romantische hagelwitte sneeuw. In het holst van de nacht trok je naar de nachtmis en daarna genoot je thuis van rozijnenbrood en warme chocomelk of geurend dampende koffie. Is die vredesdroom niet stilletjes verdwenen in de donkere dagen van de internationale politiek waarin mensen minder belangrijk zijn en centenwinst het hoogste idool dreigt te worden? Overal vind je suggestieve kerstmiszoethouders:ballen, bomen, slingers, kaarsen, herhalingen van filmklassiekers op teevee, rode mutsen met witte randen of pompons en djinglebell drie miljard keren na elkaar gedraaid, Rudolf the red nosed raindeer met of zonder pinklichtjes, namaakpoeder of echte sneeuw, verloren dennennaalden tussen Laplandse hoho-kreten, vrede op aarde behalve aan alle mensen van slechte wil, kerststronken met marsepeinen letters en promoacties voor kalkoenen en kippen. Ideaal kerstmisvoer om er vooraf een quasiindigestie aan over te houden… En toch is er nog altijd dat kind uit Bethlehem dat geloof en vertrouwen geeft. Kerstmis vandaag en gisteren.

Het is een eeuwenoud, tijdloos en typisch feest. Christelijke en heidense ingrediënten mengen zomaar door elkaar. Kerstmis betekent vreugde en blijdschap om een nieuwgeboren kind. Er is dus niks mis met kerst-mis, maar door het streepje zie je een combinatie van twee woorden: Kerst (Christus) en mis (eredienst). In het Engels is dit nog duidelijker: Christ-mas. Het kerstfeest is voor ons een devoot en ingetogen gebeuren dat best uitbundig mag gevierd worden: het is immers het verjaardagsfeestje van een onvergetelijk kind. Ondanks de opwarming van de aarde haalt de tijd het toch van de winter: de straatverlichting, de melige muziek, de koopjeszondagen, de kalkoen, de pakjes en de wenskaarten zijn duidelijk. De nachtmissentijd vol volk is voorbij, maar één dag drijft een groot deel van onze wereldbol op een wolk warmwollige gezelligheid en romantische, huiselijke vrede. In de eerste drie eeuwen kenden de christenen geen kerstfeest en pas toen de bekeerde keizer Constantijn van het christendom een staatsgodsdienst maakte, werd het Romeinse geboortefeest van de onoverwinnelijke zon ook het geboortefeest van Jezus.

Het is heel onwaarschijnlijk dat Jezus op 25 december is geboren. Lucas vertelt in zijn kerstverhaal dat het gebeurde tijdens het bewind van keizer Augustus (63 v. C. – 14 na C.), maar dat het gebeurde in het jaar ‘nul’ zou wel een héél groot toeval zijn. De Duitse sterrenkundige Johannes Keppler berekende dat Jezus geboren werd op 20 mei van het jaar min zeven (-7) met een opvallende samenstand van Jupiter en Saturnus. Daarvoor en daarna was er geen verschijnsel bekend dat kon wijzen op de fameuze stilstaande ster boven de stal na haar wegwijzerdienst voor de drie oosterse koningen. Anderen noemden 19 april, of 28 maart, of… Eigenlijk is het niet zo belangrijk, maar één ding is zeker: het was niet in de winter! De herders waren geen dommeriken die hun schapen in de wei lieten blauwtongen in de sneeuw. In die tijd bracht men astrologische dingen altijd in verband met belangrijke gebeurtenissen: een mislukte oogst, het uitbreken van de pest, een onverwachte sprinkhanenplaag of de geboorte van een koningskind. In die

denkwereld paste de komst van dat kind wonderwel om de wereld een andere draai te geven. Ondertussen besliste het concilie van Constantinopel dat te vieren op 25 december. De orthodox oosterse kerk behoudt de datum van Jezus’ doop en christenen in Rusland en omstreken vieren kerst op 6 januari, wat bij ons het Driekoningenfeest heet.

In Engeland is tweede kerstdag Boxing Day omdat volgens de traditie op die dag de bedienden en minder bedeelden een doosje van aardewerk kregen waarin geld zat verstopt. In de Elzas en Duitsland ontstond in het begin van de 16de eeuw het gebruik om de dag van Adam en Eva te vieren op 24 december. De paradijsboom was dan versierd met appels en ander fruit. Maarten Luther introduceerde de kerstboom als symbool voor de geboorte van Jezus, eerst in de kerk, later ook bij de gewone mens. Ook de traditie om elkaar met kerst cadeautjes te geven voerde hij in, voornamelijk om de rooms-katholieke Sinterklaas een hak te zetten… In Groot-Brittannië zijn knalbonbons en pistaches enorm populair en dus een vast onderdeel van kerstmis. Tom Smith bezocht Parijs in het begin van vorige eeuw en zag er snoepjes in felkleurige papiertjes. Met die idee maakte hij in Engeland een combinatie met de Chinese pakjestraditie waarin een voorspelling of spreuk zat gebakken. Eerst maakte hij snoepjes met daarrond een spreuk maar toen hij voor de open haard zat, sprong er een houtgenster weg. Dat was voor hem de vonk naar de knalbonbon. Hij voegde ‘knalzilver’ toe aan de verpakking en… als nu het snoepje uit de verpakking wordt gehaald, is de schrik en de hilariteit niet ver weg. Later namen anderen de idee over en stopten ook andere creaties in de verpakking…

Een kaars is een stille gezelligheidsbrenger die eeuwenlang het enige middel was om licht te geven. Kerst en kaarsen vormen daarom een onafscheidelijk duo. Kaarsen geven een intiem licht, doen wegdromen, dragen romantiek en… leidden wel eens tot ongelukken. Dat kon gebeuren als je – zoals in Duitsland in de 18de eeuw - vierhonderd kaarsen in een boom van drieënhalve meter hoog plaatst. De hele dag moest de jongste bediende dan in de buurt van de kerstboom blijven zolang de kaarsen brandden, gewapend met een stok, een emmer en een dweil. Je ziet het: kerst is een feest van en voor iedereen. Daarom zegde de kleine kaars ook tegen de grote: ‘ik voel me zo lekker… vanavond ga ik uit!’

Mijn vriend Jan Hillen zaliger zei ooit: Een goed mens worden, begint met iets goeds te doen. Eens daarmee bezig: het niet moe worden. Volhouden. Blijven geloven dat het echt goed wordt, niet alleen voor jezelf, maar ook voor alle mensen. Weet je: dan ben je op de weg van die onvergetelijke Jezus.

Een zalig kerstfeest voor iedereen!

Marcel Huysmans

19-12-2017, 21:25 geschreven door Marcel Huysmans  

De vogeltjes zijn met weinig content

Da’s ook nodig, anders kunnen ze niet vliegen

Deze week hoorde ik een mevrouw op radio 2 antwoorden op de vraag: “ben je content met je leven?” Ze zuchtte, dacht diep na en vroeg. “Wat is content zijn? Is dat hetzelfde als gelukkig zijn?” Ze proefde blijkbaar een verschil tussen de twee. De dame had daar blijkbaar vroeger ook al over nagedacht want ze redeneerde verder. “Content zijn betekent dat je niet méér moet hebben. Gelukkig zijn is er nog een schepje bovenop.” Content ben je met je verstand, gelukkig zijn berust meer op je gevoel. En mijnheer, wie veel heeft, heeft ook veel te verliezen. Geld alleen maakt niet gelukkig. De mensen zijn bijna nooit content…”

Zo doen mensen mensen nadenken, zelfs in de auto. Content zijn en genieten van is niet gekoppeld aan welvaart. Soms denk je dat op het moment dat je jaloers bent op een ander, maar als je zelf zover bent, kom je erachter dat het anders is. Eigenlijk ben ik ook best tevreden. Ik kan genieten van mijn leven, mijn gezin, mijn kinderen en vier kleinkinderen en van heel veel mensen die ik op mijn weg tegenkom. Ik heb altijd kunnen genieten van mijn werk, mijn pensioen, mijn hobby’s, de jeugdbeweging, actieve en passieve sportbeoefening, bezig zijn met en voor anderen… Maar toch is het leven onvoorspelbaar en zijn er momenten dat het wat tegengaat of dat ik een boost van geluk ervaar. Dat is ook genieten: geluk moet je zelf een beetje maken en ernaar op zoek gaan. En als je echt geen reden tot klagen hebt, is het leven niet spannend meer.

Genoeg hebben is de max. Er zijn mensen waarvoor genoeg té veel is, maar er zijn er ook waarbij veel nog niet genoeg is. Dan denk ik terug aan de Japanse steenhouwer. Ik denk graag in sprookjes. Hij zweette zo in de zon dat hij liever de zon was. Maar toen hij de zon was en door de wolken de aarde niet meer zag, was hij liever een wolk. Als wolk werd hij door de wind weggeblazen, en toen wilde hij liever de wind zijn. Maar de wind kreeg geen vat op de berg en berg zijn leek hem ook wel wat. Toen hij als berg de dreunen van een scherp pikhouweel voelde, droomde hij opnieuw om weer steenhouwer te zijn. Zo was de cirkel rond en zijn honger gestild.

Te weinig hebben is triestig en pijnlijk. Dat ervaren heel wat mensen in deze weken vóór Kerstmis. Te veel hebben is decadent als je het niet beseft maar leuk als je anderen ervan laat meegenieten. Wie na veel te veel, te weinig heeft, leert op slag zijn échte vrienden kennen. Dan ben je ineens weer schatrijk, maar wel voor altijd. Zo heb je een reden om ‘wreed content’ te zijn want dan ben je ‘content van contentement’.

‘Leer kinderen vanaf hun geboorte om weinig te hebben. Kinderen van vandaag houden te veel van luxe…Wat moet dat worden als ze groot zijn!’

Wie zei dat? En wanneer? Antwoord: Socrates in de 4^de eeuw vóór Christus. Niks nieuws onder de zon dus als 68 procent van de ouders zeggen dat kinderen tegenwoordig te veel verwend worden: we ergeren ons al eeuwenlang aan ondankbare egocentrische monstertjes en zijn doodsbang dat die van ons ook zo zouden worden.  Waar eindigt genoeg en waar begint te veel en verwennen? ‘Ze’ leerden ons vroeger wat zuinig zijn betekent en blij te zijn met alles wat je krijgt. Dat willen we onze kleinkinderen ook bijbrengen, maar in een land vol overvloed en luxe valt dat niet mee. Voor alles wordt reclame gemaakt in overvloedige boekjes en voor snelle impulsieve oplossingen zorgen internetbedrijven wel.

Nooit hadden we het materieel zo goed. We zijn niet malcontent, maar we willen toch de meeste zaken niet meer missen. We leren nog alle dagen bij: onze privé-vrijheid op vier wielen loopt nog vaster in de file, zelfs bijna elke dag, en niet alleen bij sneeuw. We schuiven aan op Zaventem, aan de meubelboulevard, in musea of op het strand. Zelfs op het internet is er soms file en tegen traagheid kunnen we niet tegen. Waarom zijn de boekskes altijd veel mooier dan de werkelijkheid?We kopen dingen om erbij te zijn en samen met een auto, kleren, een laptop of een tablet kopen we ook ‘ons imago’ dat rapper verandert dan volgbaar is: als je iets hebt, is het interessante er af. Het is een beetje als een verwend kind dat tussen zijn speelgoed juist dat speelding van het andere wil hebben. Waarom hebben de anderen toch altijd meer dan ik?

Veel mensen geven meer uit dan ze financieel kunnen. Leningen en kredietkaarten groeien welig aan de bomen en worden gretig geplukt als vergiftigd geschenk. Men verkoopt zich aan dure spullen. Als je geld de overfokte behoeften niet meer kan volgen, moet je wel blijven werken met twee en overuren kloppen. Werken wordt een straf voor vrije tijd. Het uiterste redmiddel wordt dan de lotto, krabspelen en reclame voor online gokken bij het voetbalmagazine op tv. Omdat geluk zeldzaam is, moeten we zelf ons geld verdienen en is carrière belangrijker dan echt geluk. Waarom moet ik hier toch zo hard voor werken?

Duurzaamheid past niet in de milieuverslindende consumptiecultuur. Waarom moet alles zo vlug vervangen worden? Analoge TV verdwijnt binnenkort en dus worden oudere tv’s waardeloos. Mijn platencollectie is enkel nog voer voor nostalgiekers. Een computer van 10 jaar is een prehistorisch museumstuk en een gsm van 5 jaar weegt één ton tegenover de nieuwste. Waarom spiegelen mensen zich toch zoveel aan anderen én aan wat ze niet hebben in plaats van te genieten van wat ze wel hebben?

Je moet beslist het verhaaltje van die Japanse steenhouwer nog eens googelen en lezen. Zit dan twee minuten na te denken op een nederig keukenstoeltje. Dan besef je je waarom er zoveel mensjes nooit tevree in huisjes ontevree wonen. Denk maar eens aan de uitspraak van Willem Vermandere: “De vogeltjes zijn met weinig content. Da’s ook nodig, anders kunnen ze niet vliegen!”

Marcel Huysmans

13-12-2017, 16:23 geschreven door Marcel Huysmans  

Thuis heb ik nog een ansichtkaart waarop een kerk, een kar met paard en een slagerij die ik nog altijd ken. Een kroeg, een juffrouw op de fiets: het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben. Dat dorp is Rauw, één van de twaalf gehuchten van Mol. Feitelijk is het een kerkdorp. De toren vormde het centrum en staat nog altijd in het midden van de wijk. De straat die er naartoe loopt heet de Pastorijstraat. Het eerste huis draagt nummer 1 en dat is mijn geboortehuis, mét slagerij. Recht tegenover rust de oude pastorij waar we vroeger na de zondagsmissen een versleten stoffen zakje bezwaard met het kleingeld van de stoeltjes afleverden bij de pastoorsmeid Victorine. Helaas de zak is nu leeg en de kerk bijna ook. Eén zesde van ’t Rauw bestaat uit water en veel van dat water is gekend als de Rauwse Meren. Van boerengat naar een subtropisch paradijs, tenminste toch binnen.

Mijn grootvader Rikus Janssens versneed beroepshalve stukken vlees voor verkoop en drie van zijn zonen en kleinzonen deden later hetzelfde. Eén van die zonen doet dat nog, en met succes. Het is mijn jongste nonkel Jef Janssens en hij is gekend als de leverancier-adviseur voor de televisiereeks Van Vlees en Bloed, die tegenwoordig weer op de TV te zien is. Hij is Vlaams kampioen en auteur van vijf echte streekgerechten, waarvan de beroemde pensen van Vlees en Bloed – zonder reebok het eerste was.

Vroeger noemde men de slager een beenhouwer, misschien omdat hij het vlees verkocht en de benen zelf bijhield, tenzij om er een ‘boulieke’ of een ‘mergpijp’ van te leveren. Mijn grootvader slachtte de dieren zelf. Nu mag dat niet meer. De ‘slachtoffers’ werden met een hamer op de kop geslagen en van dat slaan komt de naam slager of slachter. Daarna volgde de eigenlijke doodsteek. Toen bestond Animal Rights en Gaia nog niet. Het vel van het varken – het zwoerd - werd met brandende strobussels schoongemaakt omdat varkenshuid verwijderen bijna onmogelijk is. Het varken belandde op een houten ladder om het deskundig in twee te snijden en door te hakken. Dan moest het karkas ‘versterven’. Versterven is eigenlijk doodgaan door een tekort aan voedsel en drank, zoals wij dat destijds leerden in de Mechelse catechismus om dood te gaan aan datgene wat niet essentieel was. Officieel spreekt men bij vlees over ‘besterven’.  

Zijn andere streekgerechten zijn Kempische kipkap, smout, vet spek en als allernieuwste filet d’Anvers. Zo zie je dat de slager een topchef is zonder sterren maar wel met strepen en heel veel smaak. De filets (supermalse stukken vlees) worden gezouten en op smaak gebracht met jeneverbessen, laurierbladeren en kruidnagels. Het roken gebeurt nog altijd in de originele gewelfde rookschouw met beukenhout. Die ruimte noemden wij vroeger ‘het bakhuis’ omdat het vuur echt voor afschrikking zorgde. Van dat woord komt het latere ‘bakkes’, iets dat we gemeenzaam ook wel kin of smoelwerk noemen.

Al drie generaties lang maakt mijn jongste nonkel de Molse ‘kipkap’ met veel zorg. Het kopvlees en de hammetjes of schenkels worden kort gepekeld en nadien gekookt met veel verse groenten. Dan gaat het beetgare vlees door de vleesmolen en weer aan de kook met bouillon, mosterd, foelie en azijn. Dé overheerlijke ouderwetse Molse kipkap eet je met gekookte patatjes en ajuinsaus. Vet spek is echt vét spek dat uitgebeend wordt en dan droog pekelt met zout, nitriet en tijd zodat het van sappig en buigzaam droog en stijf wordt. Dat noemen specialisten droogzouten. Het is een typisch Kempisch gerecht omdat de huishoudens destijds hun eigen varken vetmestten met keukenafval. Toen gingen de beenhouwers nog bij de mensen thuis slachten. Smout was vroeger de boter van de arme man, maar werd ook gebruikt als bewaarmiddel voor vers vlees en zelfs als zalf. Ambachtelijk smout bereiden is een intensieve karwei: het gemalen liesvet wordt gedurende 3 uren onder voortdurend roeren gekookt; nadien volgt een afkoelingsproces onder regelmatig roeren. Resultaat is een homogene smeuïge massa die lang bewaart. Dit lange proces zorgt er ook voor dat het smout niet wit maar licht gekleurd is. Het is ideaal als bakmiddel. Op de boterham strooide men er nog wat zout en/of bruine kandijsuiker op. Dat is trouwens ook een lekkernij bij de Csikós, de Hongaarse cowboys van de poesta. Bij ons is het gewoon pure culinaire nostalgie van den buiten.

Eigenlijk is een slagerij hard travakken en elke week opnieuw sterk geritmeerd: vrijdagavond uitbenen, maandag pensen maken, … Je staat er heel vroeg op, poetst heel veel want vooedselhygiëne is belangrijk en je hebt nooit gedaan. In de slagerij werden ook heel wat typische gereedschappen gebruikt: de meeste van hen zijn vervangen door moderne machines maar toch zijn er nog heel wat ‘overlevers’. Die spullen van vroeger werden door nonkel Jef in een klein slagerijmuseum tentoongesteld en dat is dagelijks te bezoeken. Ik herken heel veel van die museumspullen van meer dan 60 jaar geleden. Ook dat is nostalgie.

Door de DVI werd ik als erelid - met veel beenhouwers in de familie - ongevraagd bedacht met een gepersonaliseerde autonummerplaat, maar zonder duizend euro te betalen. Mijn nummerplaat luidt: 1- EPS -051. Dat heeft dus waarschijnlijk te maken met de heps die veelvuldig over de toonbank gaat langs het tuinpad van mijn grootvader. EPS is typisch een Antwerpse verbastering voor hesp: geen aangeblazen h en tóch een letterverspringing. Dat gebeurt hier ook met weps en geps voor wesp en gesp.

Is er dan iemand die weet waarom een Antwerpenaar niet “rusp” zegt en “rups” niet omkeert? Maak daar maar eens een studie over…

Je kunt mijn nonkel Jozef aan het werk zien op youtube:  https://www.youtube.com/watch?v=Qg2UPVtr70E

Marcel Huysmans

06-12-2017, 00:00 geschreven door Marcel Huysmans  

Ik weet nog goed hoe we op zondagmorgen rond 6 december met mateloze verwondering héél stilletjes uit ons bed geslopen kwamen en aarzelend de deur van de woonkamer openduwden om te zien of de goede Heilige Man onze zaterdagavondwensen in daden had omgezet… Sinterklaas Kapoentje, leg wat in mijn schoentje, leg wat in mijn laarsje, dank u sinterklaarsje (omdat het moest rijmen…). Het waren de ‘testdagen’ vóór 6 december om te zien of de Sint ons al goed genegen was, om wat in stemming te komen en om via deze aperitiefjes voor het echte sintenfeest zijn gulheidsgraad te kunnen inschatten. De wortel, de suikerklontjes en het Zwartepietenpintje bleken ingewisseld voor witte en roze knisperende mariabeeldjes in ‘blaasuit’(die mijn vriend Herman zo lekker vindt), zelfgerolde marsepeinen bolletjes uit de huisbakkerij van de sint en kakelverse speculaas die je nergens anders ter wereld kon vinden. Als de Sint uiterst gul was, vonden we zelfs harde witte ‘noega’, waar je uren kon van genieten omdat die met zachtheid moest benaderd worden. We waren vooral blij om het resultaat en omdat we zo wisten dat de Sint en zijn gevolg ons op 6 december ook niet zou vergeten.

De kachel stond roodgloeiend. Soms durfden we – als de maan door de bomen scheen en wij ons wild geraas hadden gestaakt – luidkeels sinterklaasliedjes zingen die dat jaar hoog in de hitparade scoorden, in de hoop dat onze winterse klaagzang om wat lekkers ter plekke zou verhoord worden. Eén keer werd onze bede verhoord, beginnend met een hevig gebons op de deur, gevolgd door een geroep uit de gang van ‘zijn de kinderen braaf geweest?’ en bezegeld door een wervelende weldoende wolk van ‘niknakskes’ met gekleurde suikertoefjes over de vloer… Iedereen besefte dat dit Zwartepiet moest zijn, hoewel er één twijfelaar was die in die hemelse stem enkele accenten van Tante Anna meende te herkennen. Het waren gelukzalige momenten waardoor we iets langer mochten opblijven om ten volle te kunnen genieten van de korte huisaanwezigheid van de Sint in hoogsteigen persoon bij zijn doorgang door onze straat. Ons hart klopte dan weer vol verwachting om te weten wie de koek zou krijgen en wie de ‘gard’. Daarom zongen we dat ook twee keer…

Zie ginds komt de stoomboot. Een jaarlijks weerkerend jeugdevenement was het bezoek van de Sint aan de schippers – per echte stoomboot – op de plaats waar nu het viaduct van Merksem ligt . Van fijn stof of eren lage emissiezone hadden we toen nog geen last en omdat wij uitgerekend op die plaats woonden, mochten wij meegenieten van de Sint die zich luid stoomfluitend aankondigde. Zijn zwartepietenstoet deelde bruine papieren zakken uit aan de grijpgrage kinderhanden die zo gauw gevuld waren. Ze droegen allerlei lekkers aan maar ook toen al met reclame van ‘milde sponsors’. Wij zagen hem al staan en schreeuwden uit volle borst: zijn knecht staat te lachen en roept ons al toe. Wie zoet was, kreeg lekkers omdat wij dat al wisten van de vorige jaren. Niet alle frasen van dit heerlijke lied kwamen bij ieder kind even duidelijk over maar toch zong iedereen enthousiast mee. Toen we koudverkleumd thuiskwamen was er toch eentje dat vroeg: ‘hoe waaien zijn wimpels al heel en al weer? En: hoe huppelt zijn paardje, het dekt op en neer…dat versta ik toch niet!’ Dat was het ogenblik om te wijzen naar de inhoud van die bruine papierzak vol lekkers en tegelijk het sein om de kinderen verder te laten genieten van wat voor hen wel duidelijk was.

Kom toch eens kijken wat ik in mijn schoentje vind. Ik kreeg alles van die beste Sint: een bromtol en een zweep er bij; een doos met blokken, ook voor mij, en schaatsen en een nieuwe pet, een letter van banket. Waarschijnlijk was dat laatste iets dat overgewaaid kwam uit Nederland. Ik heb het nooit begrepen maar het moest wel lekker zijn… Wist ik veel dat banket een gevuld en zoet gebak is, meestal een bladerdeegcreatie met amandelspijsvulling in de vorm van een letter of een staaf. Boterletters of banketletters zijn in Nederland typisch aan de Sinterklaastijd gebonden producten en na 5 december zijn ze hopeloos ver te zoeken. Ondanks alles heeft het liedje bij ons wel standgehouden.

Sinterklaasje, bonne, bonne, bonne.Gooi wat in mijn lege, lege tonne, gooi wat in mijn laarsje, dank u, Sinterklaasje. De inhoud van die tonne was toen heel anders dan tegenwoordig, zoals Sinterklaas toen ook véél goedkoper was. Per kind in Vlaanderen geeft Sinterklaas nu 75 euro uit aan Sinterklaascadeaus. Toch was er vroeger óók goed speelgoed. Toen wij jong (en klein) waren, speelden we met de Meccano, een metalen bouwsysteem met metalen plaatjes, gaatjes, bouten, moeren en heerlijke voorbeelden op papier. We keken met grote ogen naar kinderen die met Dinky Toys of Matchbox (metalen waarheidsgetrouwe schaalmodellen van autootjes) konden spelen. Stratego, Cluedo en Scrabble dateren ook uit die tijd (1950). Traditionele spelletjes zoals knikkeren of bikkelen waren zalig eenvoudig maar toch sinterklaascadeaus. In 1955 verspreidde Lego (speel-goed) zich wereldwijd in een razend tempo vanuit het Deense Billund. En op het einde van de jaren vijftig kregen we ‘dynamisch speelgoed’, zoals de hoelahoep, de frisbee, de diabolo en de ‘scoubidou’. Barbie werd in 1959 met heel haar hebben en houden op de speelgoedbeurs van New York voorgesteld. De speelgoedwereld stond op zijn kop en discussies waren legio. Kon men zo'n decadent dametje uit kunststof, nu ook al mét hoofddoek, met slanke lijn en straffe boezem aan de kinderfantasie toevertrouwen? Maar het wichtje hield stand en vanaf de zestigerjaren leek de tonne van Sinterklaas onbegrensd vol. Later kwamen nog Playmobil en Rubik waar je kubusdraaierig kon van worden. Samson, Lion’s King, Pocahontas en de Power Rangers vonden ook hun plaatsje in de tonne van de Sint en waren rages waarvan men zich kan afvragen of het speelgoed gemaakt werd naar aanleiding van de film of de televisiereeks of dat het juist andersom was.

Afgehaakt staat netjes. Nu is het bijna niet meer bij te houden en moeten ouderen afhaken. Soms vergeet men wel dat speelgoed pas speel-goed wordt, als je er iets speels mee doet. En dat speelgoed pas speel-goed wordt, als je er iets goed mee doet.

Leve Sinterklaas en de slimme ouders!

Marcel Huysmans

29-11-2017, 21:29 geschreven door Marcel Huysmans  

HET BLOED KRUIPT, WAAR HET NIET KAN GAAN

Ik had vroeger de dwingende behoefte om elke week een artikel van 1000 woorden te produceren. Die verplichting had ik mezelf door de jaren heen opgelegd. Da's dus niets om compassie mee te hebben. 

Zowat acht maanden gelegen ben ik daarmee gestopt. In het begin was het een beetje onwennig, maar een geruste ziel past zich gemakkelijk aan eens de druk is weggevallen. De onderwerpen van die artikels kwamen in het begin niet zomaar vanzelf. Op de duur kweek je jezelf een alertheid aan die je op alle mogelijke momenten van de dag, maar meestal onverwacht, in een flashmoment aan onderwerpen helpt.

Een vodje papier was dan voldoende om het corpus delicti later te laten geboren worden. Het uitgestelde thema van het geschreven misdrijf werd op die manier  gered van de ondergang. Het lijdend voorwerp van mijn pennevrucht dwarrelde soms binnen terwijl ik op de A12 op de fiets aan het rode licht te wachten stond. Dat was het bewijs dat mijn bewegingstoestand in rust was, maar dat de brains toch nog actief waren. Met de tijdelijke werkloosheid nam die onrust stilletjes af, maar een strikte gewoonte geraak je zomaar niet kwijt. Enige tijd geleden betrapte ik mezelf op een onbewaakt moment op een geestelijke paardensprong in drie stappen, uitgevoerd in een fractie van een seconde. Die flits herinnerde me aan de tijd van toen en hoe het voldoende was om meteen een nieuwe titel aan mijn lijstje toe te voegen. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan en zo begon het stilaan weer te kriebelen en te jeuken. Vage plannen dreigden weer realiteit te worden en in de vroegere bekoring, nu de beproeving, is het soms de enige oplossing om ervan af te geraken gewoonweg toegeven. Ik realiseerde me opeens dat de enige teksten die ik de laatste acht maanden nog geschreven had enkel dienden voor jubilea, feestvieringen, begrafenissen en gedachtenisprentjes. Dat is wel afwisselend gelegenheidswerk, maar tegelijkertijd te occasioneel en te uitzonderlijk. En zo stapelden de kleine papiertjes zich weer op, de goesting bleef terugkomen en een lontje was het enige dat nog nodig was om weer uit de startblokken te schieten.

Zo ver sta ik nu. De pen is opnieuw aangeslepen en eerstdaags verschijnt op mijn ‘weblog’ of kortweg ‘blog’ mijn persoonlijk dag- of weekboek dat ik probeer bij te houden. Je vindt het terug op www.blog.seniorennet.be/mhu en daar kun je zelf door gissen en missen de frequentie of de regelmatigheid van de blog vaststellen. De onderwerpen zullen heel divers en onvoorspelbaar zijn. De actualiteit, het moment van het jaar, de gesprekken die in de lucht hangen en alles wat ‘des mensen’ is zullen aan bod komen. Als het kan, wil ik er ook een fotootje of een tekening aan toevoegen, maar daarvoor moet ik me eerst nog verder bekwamen in de voor mij nagelnieuwe blogwereld.

Ziezo, het aftapkraantje dat teksten doet pruttelen wordt gerodeerd en mag gerust beetje bij beetje open draaien. Volg maar mee op de weg der dingen die op mijn pad komen en als je commentaar hebt, dan is die ook welkom.

Groetjes aan de Sint, al is het maar via je kleinkinderen!

marcel h.

28-11-2017, 20:47 geschreven door Marcel Huysmans  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

28-11-2017, 15:59 geschreven door  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

28-11-2017, 15:59 geschreven door