Mijn moeder zaliger had van die versjes, die ik me soms broksgewijs  herinner.
Kennen jullie dat: dat herinneringen aan vroeger alleen nog fragmentarisch aanwezig zijn.

Komt-ie:

"Een haag vol rozen is 't hier op aard'.
(...vergeten...)
Niet enkel rozen, geen doornen alleen....
De Heiland vlecht ze getrouw dooreen".

En zo is het met ons ook altijd geweest.
Neem deze maanden nu:
 Eigenlijk alleen maar rozen:
- In ons huis in Spanje konden we- vroeg in het jaar- de hele week in zwempak zitten.
- Onze schoonzoon voltooit zijn tandartsstudie en vestigt zich.
- we maken gezellige dagtochen, het hele land door.
- Dochter Mariëtta voltooit cum laude haar VWO- studie
- samen met Betty leid ik een dienst in een bejaardenhuis, zij achter het orgel, ik achter de katheder.

En dan even een doorn:
-Betty heeft felle artrosepijnen in haar bovenarmen
-ons net gekochte huis in Spanje blijkt op een aardbevingslijn te staan.

En we weten dan nog niet van toekomstige doorns.
- Onze dochter Ida gaat scheiden van die net begonnen tandarts
....en van toekomstige rozen:
- Die artrosepijn verdween weer
- die aardbeving is nooit gekomen en het huis is al weer verkocht.

Wanneer je pas met Jezus onderweg bent, dan is er de verleiding om bij het minste of geringste doorntje direct te roepen:
"Is dat nu overwinningsleven ? Ik houd er mee op hoor",
eigenlijk net als die 'dwarse mensen 'uit Johannes 6.

En ook is er het gevaar, dat de roosjes je over-uitbundig  doen roepen: "Hosanna".

Maar mijn vrouw en ik zijn op de duur ook de ´doornprikjes´als ´verborgen zegeningen' gaan zien. Immers; Romeinen 8 v 28 zegt;
"Wij weten dat:
- voor wie God liefhebben
- voor wie volgens zijn voornemen geroepen zijn *,
alle dingen bijdragen aan het goede.
(* ieder wordt geroepen, maar niet ieder antwoordt met "Ja").

Hebt u zulke evaringen ook.

Daag
Ger