|
En het gaat maar door als een wervelwind, dat heel nieuwe in Harare. Het wordt december en er komt zoveel op Betty en mij af:
- rapporteren in het Engels over het opzetten van boekhoudingen, terwijl ik 30 jaar niet anders gedaan heb dan boekhoudingen controléren. Al dat nieuwe en dan ook nog eens in eigenlijk toch 'vertaald Nederlands', zodat de secretaresse het maar helemaal gaat herschrijven in gangbaar Engels.
En heel opwindende Pinkstersamenkomsten bezoeken, waar de mensen elkaar ronddragen van louter enthousiasme.
En gecharmeerd zijn van de 'high mass'in de Anglicaanse kerk en dan na enkele weken al weer opmerken, dat het altijd maar dezelfde liturgie is.
En Kerstdiners, waar je aanzit, omdat hartelijke mensen denken, dat je je wel erg eenzaam zult voelen, zo ver van huis.
En het land bekijken en oude rotstekeningen zien
En de andere prijsstelling zien hier: een droomhuis in een enorme tuin voor 120 mille, (guldens). En dan ook nog in dit heerlijke klimaat.
We genieten. Maar ik had mij voorgesteld, iets te kunnen doen op geloofsgebied. Niemand echter zit op mij te wachten. Er zijn zoveel mensen, die maar wat best hun woordje kunnen doen.
Er blijft ondanks alle opwindende nieuwwigheden een wat onbevredigd gevoel. Had ik ergens, als toch financieel onafhankelijke, want gepensioneerd, niet meer voor de Heer kunnen betekenen.
Maar kom aan...zegt Prediker 9 v 9 niet:
"Geniet van het leven met de vrouw die je bemint".
En dan wordt er relativerend bij gevoegd:
" Het bestaan is leeg en vluchtig en je zwoegt en zwoegt onder de zon, dus geniet op elke dag. Het is het loon dat God je heeft gegeven".
Het is net of God nú tegen me zegt,dat ik tóen, onder alle voorspoed door, nog niet echt dankbaar was. Ik dacht voortdurend, dat God méer van mij had mogen verwachten en dat verdonkerde de vreugde. En dat terwijl hij net bezig was om mij loon uit te betalen in ´aardse munt´.
Later heb ik ook leren genieten onder de moeilijkste omstandigheden door en ik heb uitzicht op hemels loon, waarbij ´´Harare´ verbleekt.
Daag
Ger
|
