varende senioren over bootjes, varen en nog andere dingen !
06-12-2006
Nog meer chauvinisme.
Ook om na de koffie te genieten, deze cake. Ik denk dat ik nu maar beter stop, anders ben ik rijp om een damesrubriek te beginnen bij een vrouwenblad. Zo ver ben ik...nog niet. Oostvaarder.
Wat doet iemand die thuis is en met ziekenverlof, die moet rusten en niet te veel inspanningen mag doen, maar voor de rest ok is ? Hij komt op plaatsen waar hij anders nooit of zelden komt. De winkels bijvoorbeeld, een grote brok van ergernis voor mij omdat daar altijd geslenterd wordt. Meestal aan stands, waar ik weinig of geen kaas van gegeten heb. Uitgebreid aan stands die me niet interesseren en tegen een grote snelheid voorbij de dingen die mijn aandacht wel genieten. Alleen winkelen geeft het grote voordeel dan ook dat je bekijkt wat je bevalt. Bij Aveve stond ik zo aan een geweldige stand met allemaal bakproducten. Via een scherm legde men mij op no time uit hoe geweldig het is om je eigen brood te eten en vooral hoe simpel het is om het klaar te maken. Zelfs iemand met twee linkerhanden kon het ! Om kort te gaan kwam ik buiten met een nieuwe bakvorm en vier soorten brood en twee pakken cake. Om na de koffie nog wat na te genieten. Direkt ging ik aan de slag, en het moment dat Petra van haar werk kwam en de deur openstak snoof zij de ongelofelijke geuren op van mijn bakkunsten. Die mochten er ook zijn trouwens. Ik heb nu reeds mijn tweede brood gebakken, een meergranen, en eerlijk waar, mijn broodje smaakt beter, blijft langer vers en toont mooier. Nu weet ge't, chauvinisme bestaat ook in Vlaanderen !
Gezondheid is iets wat men niet kan uitdrukken in geld. Het feit dat ik onlangs in een kliniek terechtkwam om er een operatie te ondergaan drukte me nog maar eens met de neus op de feiten. Jong en oud, lelijk en mooi, rijk en arm, alles ligt hier door elkaar en ondergaat dezelfde miseries en verdrietjes. Mensen die uit een jaguar stappen wenen evenzeer als kwamen ze uit deux chevauxtje.Verdriet kent geen grenzen en wordt nu éénmaal niet afgemeten aan geld. Na een operatie komt ook het puur menselijke boven. Gesprekken tussen mensen met kamerjas en vastgelinkt aan een rijdend paaltje met infuus, verbaasden me mateloos. De boer praat er met een manager en de bediende met een poetsvrouw. Alles is hier gelijk. Daartussen glijden verpleegsters in verblindend wit geruisloos door de gangen. Altijd glimlachend en altijd behulpzaam. En ook al lopen er altijd kankeraars tussen de tijdelijke bewoners van een hospitaal, voor wie niets goed is qua eten of verzorging, het merendeel van de bewoners heeft alle respect voor de meisjes in het wit. Voor mij was het slechts vier dagen, maar genoeg om al deze kleinmenselijke dingen te observeren. 't Is nu éénmaal beter thuis dan in een kliniek, dat weet je, maar het respect dat ik voor verpleegsters had is nog gegroeid. 's Nachts en in de week-end dikwijls onderbemand in een soms ronduit gevaarlijke situatie, veel vers geopereerden, mensen die labiel of agressief zijn, of gewoon kankeraars die denken dat het belletje dat boven hen hangt, dient om verpleegsters om de haverklap bij hen te roepen om iets nutteloos te doen.Gegroet, verplegers en verpleegsters, bedankt voor de goede zorgen, ook in naam van alle kankeraars.
Een vriend van mij verkocht laatst zijn boot om hem een andere in de plaats te kopen. Lager van opbouw, zodat de mogelijkheden om te varen werden uitgebreid. Petra en ikzelf werden uitgenodigd om het schip te bezoeken. Binnenin afgewerkt met wit leder en lichte houtskleur maakten de boot tot een juweel. Petra en ikzelf stonden perplex van zoveel schoonheid. Het ga jullie goed, Patrick en Ruth.Veilige waters tegemoet en veel verlof. Geniet er van !
'k Kan nie laten, maar hij moet er ook nog bij. Mijnen beste vriend Wout bezocht mij in 't ziekenhuis. Ondertussen 8 geworden en een flink uit de kluiten gewassen boy. Opa wacht al met spanning op een bezoekje van u, maatje.
Na het bovenwater halen van het wrak is dit het resultaat. Daarna gaan de verzekeringsexperten aan de slag. Allemaal wie gaat dit betalen en hoeveel ? Niewaar Ludo ?
het lichten van een scheepswrak in Gent bij NV Van Heyghen.
Het lichten van een scheepswrak heeft mij altijd al geboeid, te meer omdat ik ook al scheepswrakken bezocht onder water. Om ze boven te krijgen zijn gespecialiseerde, zeg maar, altijd bijna nederlanders nodig om het wrak te lichten. Dit wrak heeft maanden gezonken gelegen bij de firma Van Hyghen die schepen sloopt op het kanaal Gent-Terneuzen. Ik was er bij, dank zij vriend Ludo, toen het wrak bovenkwam. Het gele gedeelte op de foto is de motor van de boegschroef.
Om je direct een bootje aan te schaffen zou je best misschien wachten, en eerst, zoals je zegt proeven, of er ééntje huren of met iemand meevaren die een boot heeft. Vanaf nu tot en met maart komen de meeste occasies of zoals de nederlanders het zeggen occasions op de markt. Privaat kopen is altijd voordeligst. Bij een broker kopen is altijd duurder, omdat de goede man er ook aan moet verdienen. De broker verdient door zijn tussenkomst ca. 10.000,- bij een goede occassion. Dat geld kun je best zelf proberen in je zakken te houden. Eerst zou je moeten weten welke boot je eigenlijk wil en wat je er mee wil doen. Is het voor te spelevaren met kinderen of kleinkinderen in de buurt, dan hoef je geen dure aankoop te doen. Weet, wat je ook koopt, je geen boot koopt om er 's zondags een doos met gebakjes op te eten in het gezelschap van vrienden en/of familie. Dan koop je beter een caravan. Indien het is om in de toekomst van watersport je hobby te maken, moet je partner dit ook graag delen. Velen doen na één of twee jaar hun bootje weg omdat moeder de vrouw zaagt. Gaan we nu WEER varen ? Tja, dit is een keuze. Maaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar !!!!!!!!!!!!!!!!!! Indien dit allemaal lulkoek is wat ik hier vertel, en zowel jij als je partner aan je bootje verslingert raken, weet dan dat je de mooiste hobby te pakken hebt die je kunt dromen. Nooit meer files, overal plaats, rustige momenten en traag varen langs idyllische plekjes. Zelfs na jaren te hebben gevaren in België, Frankijk en Nederland komen wij nog altijd op plaatsen waar van alles te beleven valt. Meer en meer bouwt men in België verder aan waterwegeninfrastructuur zodat men overal langsheen rivieren en kanalen overnachtingsplaatsen en clubs bijkomen met allerhande faciliteiten. Een bijzonder goede site is www.marktplaats.nl daarna ga je verder naar "motorboten". Hier staan duizenden boten in allerlei maten en materialen. Heel voornaam is de motor, het hart van uw schip. Wanneer je zelf geen "mekanieker" bent neem je best iemand mee met verstand van motoren. Ook het materiaal waarin de boot gemaakt is, is belangrijk : staal of polyester. Elk materiaal heeft voor- en nadelen. Staal kan roesten en polyester kan osmose hebben, een verrottingsproces dat van binnen naar buiten gaat. En dan is er het financiële plaatje, niet onbelangrijk. Weet dat je niet je ganse budget spendeert aan je boot. Want nadien komen er taks, verzekering, ligplaats, tanken, en eventuele veranderingen door je zelf doorgevoerd. Best is altijd om wat geld achter de hand te houden. Een bootje moet je behandelen zoals een vrouw. Toon haar het nodige respect en ze geeft je het honderdvoudige terug. Indien je nog mocht twijfelen over andere aspecten van "bootje varen", mag je gerust altijd vragen stellen. Bij mij kost dat niets !
De foto werd genomen door Ludo, met mijn fiere scheepsmaatje op de voorplecht. We varen in de moervaart, richting onze vaste ligplaats aan de Spanjeveerbrug.
Ik had vele schippers horen vertellen hoe nauw het is om met een 1200 tonner door het Pont des Trous te komen, net voor de stad van Doornik. Nu ik er zelf ben doorgevaren met een bootje van 3,15m breed moet ik zeggen, dat het met een schip van 9,50m breed wel andere koek is.
't Is weer zo ver, ons bootje begint terug aan zijn winterslaap. Volgende week komt de mecanieker aan boord om alles in orde te brengen voor de overwintering. Ook wordt hij volgende week volledig afgetankt, kwestie van zo weinig mogelijk lucht in de fueltank te laten om het vocht te weren. Terug nieuwe filters en olie vervangen. Antivries in het water op de motor en de watertank en de boiler ledig.En dan, slaap bootje slaap tot in de lente wanneer het terug begint te kriebelen.
Daar waar ik in het verleden telkens een artikeltje over bootjes of varen in het algemeen pleegde, heb ik vandaag bewust gekozen voor "de andere kant". Een kant die menige senioor kent, maar blij is, wanneer die achter hem ligt. Ik werd kortgeleden opgenomen in het ziekenhuis van mijn woonplaats.Een ingreep, simpel langs de ene kant en niet zo simpel langs de andere kant. Simpel, vanwege het feit dat je bekend bent met de goedaardigheid er van, minder simpel omdat je nooit weet welke gevolgen het voor de rest van je leven impliceert. Na drie en een half jaar bezoeken bij de arts, en wetende dat een ingreep mij wachtte, kwam de melding van : "je zou beter binnenkomen" toch nog onverwacht. Maar goed, je bent 61 en volwassen genoeg om sommige dingen des levens recht in de ogen te kunnen kijken en de gevolgen er van te kunnen en willen dragen.En toch... ergens diep in jou wordt het ventje wakker dat zegt. Pas op, 't kan toch erg zijn. Een fanatiek ventje dat kan knagen en dan weegt op je, dat je soms wakker houd 's nachts, en er voor zorgt dat je niet te pruimen bent. Die u in gemoedsstemmingen brengt die moeilijk zijn voor je omgeving of nog erger, die je in een depressieve toestand zouden kunnen brengen. Zo 'n ventje, daar heb ik ook tegen gevochten. Maaaaaar.......mijn tomeloosheid inzake energie en optimisme brachten me in de kortste keren naar huis. Dokters en verpleegsters verbaasden zich over zoveel genezing. En alles zonder medicamenten. In stilte nam ik iedere dag mijn eigen geneesmiddel, het geloof in het leven en zijn goedheid, flink geholpen door mijn schitterende vriendin Petra. En nu, na 10 dagen thuis, bruist het weer, het geloof in het leven, de toekomst, de plannen en alles wat je maar wilt. En ja, ook over mijn bootje heb ik nagedacht. Kortom, het leven is nog altijd waard om geleefd te worden, en dat, dat is mijn allergrootste waarheid.
Voor alle booteigenaars begint nu een moeilijk moment - het bootje moet gestript worden - alles hetgeen niet tegen koude en/of vocht kan, moet er uit. De watertank moet ledig en de fueltank moet vol. Het water om niet te bevriezen, en de fuel omdat er geen condenswater zou ontstaan. De motor moet zijn winternazicht krijgen, de filters dienen vervangen te worden en diverse vochtvreters worden uitgezet. Alles wat niet aan vocht kan weerstaan, word thuis gestapeld op een droge plaats. De tijd van varen is voor mij voorbij dit jaar, temeer daar er dit jaar niet veel vrije tijd meer overschiet. Volgend jaar zijn we er weer, met meer varen dan we dit jaar deden, hoop ik. Maar ook andere nieuwsjes verschijnen op dit blogje. Tot de volgende.
1 november, het blijft voor mij geen "feest"dag, eerder een dag om te herdenken diegenen die er niet meer zijn. Naarmate de ouderdom stijgt, wordt men ook meer geconfronteerd met de dood. Wanneer ik naar het graf van mijn ouders wandel, ken ik ieder jaar meer en meer mensen die met hun foto op de graven staan.En veeg teken, als ge 't mij vraagt. Maar de natuurwetten zijn nu éénmaal onomkeerbaar. Tegelijkertijd daalt er ook een rust over mij neer, omdat de dood voor iedereen is en elkeen van ons te wachten staat. Voor het graf van mijn ouders, denk ik aan hen, de goede en minder goede momenten van beiden. Iedereen heeft altijd beweerd dat ik op mijn vader trok, en dat is voor mij nog altijd een eer. Hij probeerde voor iedereen goed en eerlijk te zijn, wat hem niet altijd in dank werd afgenomen. Ik herinner mij nog altijd hoe alle werkmensen, waarvoor hij de lonen uitrekende, hem graag zagen komen. Hij was iedereens vriend en sterk sociaal ingesteld. Hij had het altijd moeilijk met onrecht, ofwel was het goed ofwel slecht. Hij pleitte ook steeds bij de directie voor de zwakkere, en dat viel niet altijd in goede aarde. Maar hij bleef wie hij was, recht door zee, tot aan zijn dood. Zijn laatste week verbleef hij in de kliniek. Hij herkende mij niet meer, het was voor mij bijzonder pijnlijk. Tot opeens, de voorlaatste dag van zijn leven hij mij terug kende. Hij had weer die schittering in zijn ogen. Hij werd weer mijne pa ! Toen men de nacht daarop mij belde, met de melding dat hij overleden was, storte mijn wereld in. Op 8 november 1975 verloor ik mijne beste vriend. En nu, net 31 jaar later moet ik op dezelfde dag geopereerd worden. Niets gelijkaardigs, moet ik zeggen, maar ik heb reeds veel aan hem gedacht. In het graf liggen ze naast elkaar, zoals ze het gewild hebben. Mijn moeder, één en al rechtlijnigheid, streng voor haar en iedereen, naast mijn vader, de zachtaardige bon-vivant die van het leven hield en van iedereen die hem omringde. Vandaag sta ik weer voor zijn graf en voel de harde blikken van mijn moeder, en de zachte lach van mijn vader. Rust zacht, beiden !
Met 14 waren we op Alden Biesen. Vertrouwde gezichten, veertig jaar ouder weliswaar, maar ze straalden, ginds in het verre Bilzen. De landcommanderij Alden Biesen, eens hoofdzetel van een Duitse ridderorde en bestuurd door een commandeur, is nu volledig gerestaureerd en eigendom van de Vlaamse Gemeenschap. De meesten waren stipt, ééntje was het vergeten en verbleef in de Ardennen in zijn buitenhuisje. Jammer, Hugo, want het was weer een treffer van belang. En zoals ik al zei : "de afwezigheden hadden dik ongelijk". Een wandelingetje vooraf rond het domein, bleek een goed idee. Dat er druk verteld werd, was normaal. De meesten hadden elkaar gedurende twee jaar niet gezien. Vijf nieuwe gezichten waren er ook bij, voor hen bleek het een prettig terugzien. Omdat de weersomstandigheden zo goed bleken, werden de aperitiefhapjes buiten opgediend. Met een glaasje champagne er bij. De meesten hadden voordien ook al een biertje gedronken. Kwestie van goede gewoonten niet te vergeten. Vele foto's gingen van hand tot hand en deden herinneringen terugkomen. 't Deed deugd, en sommigen mijmerden ver weg. Het werd tijd om te eten. Honderduit werd er verteld over vroeger. De echtgenotes ondertussen discusieerden over alles en nog wat aan de andere tafel. De avond was weer veel te kort. Het werd ook tijd om een volgende afspraak te maken. Het werd Ieper en onze vriend André Depuydt organiseert het in 2008. Ik ben er zeker van dat velen er naar uitkijken. Deze jongen lag rond half twee in zijn mandje, dik tevreden over een schitterende dag Ieper, here we come.
Zaterdag zie ik niet alleen mijn oude legervrienden weer. Een telefoontje gisteren van mijn dochter, dat ze met mijn kleinzoon zaterdagmorgen op bezoek kwam. En dan is opa in feest. Ben weer eens benieuwd hoe de kerel zal veranderd zijn. Gegroeid, alleszins, maar ook in het 3° leerjaar reeds, ook wordt hij volgende maand op 5 november 8 jaar. Wat gaat de tijd ! Een foto van hem vind je op mijn blogje wel volgende week. Ook over de samenkomst in de "Alden Biesen" van de legervrienden meer volgende week. Tot dan !
In 2003 en 2004 begon ik met opzoekingen omtrent met ex-legervrienden. Via internet, via de politie, via de diverse pastoors overal en diverse stadsdiensten, vond ik practisch alleman waar ik destijds, in 1964, bij de verkenners van het 5° linie was geweest. Van het peleton (27 man) vond ik er 26 terug. 5 vrienden waren inmiddels overleden. 22 mensen schoten er nog over, daarvan 1 man die onvindbaar bleef.Hij verhuisde waarschijnlijk naar Wallonië. Het laatst kon ik hem traceren in de gemeente 's Heerenelderen, ergens in de buurt van Tongeren. De anderen vond ik allemaal, met als enig startpunt, hun adres bij de afzwaai. Ik zette een samenkomst op, en er verschenen zowaar 10 vrienden. Het werd een reuze succes, en we gingen 's avonds uit elkaar met de stellige belofte, om iedere twee jaar terug elkaar op te zoeken. Zaterdag 21 oktober 2006 wordt de tweede reunie. In de Alde Biesen in Tongeren. Het unieke aan deze samenkomst was dat alle aanwezigen hun vrouwen hadden meegebracht, en hoewel ze elkaar nog nooit hadden gezien, ze zich onder elkaar uitmuntend geamuseerd hebben. Wij, hadden natuurlijk tijd te kort. Er werden straffe verhalen verteld, waar of half waar, dat laat ik in het midden. Aangezien wij een bijzondere harde opleiding hadden, was de verbondenheid tussen ons bijzonder groot. En nu, veertig jaar later, bleek nog steeds die grote vriendschap. Dus ik kijk er naar uit om volgende zaterdag nog eens mijn makkers terug te zien. Toen ik ze, één voor één, uit de wagen zag komen wist ik direct wie ze waren, hun voornaam, waar ze destijds woonden, etc... Gezichten herkennen is altijd één van mijn sterkste punten geweest. Ik verheug me dan ook fors op zaterdag en hoop dat er weer meer opdagen dan het geval was over twee jaar. s.m. André Van Hecke - 5° linie - plt. verkenners - 64/21398 (Soest)
Deze week ontving ik een "bruine enveloppe met een brief uit Brussel". Ik moet zeggen dat dit mijn meest gehate post is, die nooit of te nimmer iets goeds voorspeld. Links boven stond "Dienst der Pensioenen". Iets meer op mijn gemak opende ik de brief. Het woord pensioen, heeft voor mij altijd een wanklank gehad. Het betekende het "bijna einde" van uw leven, met daaropvolgend piet met zijn zeis. Ik vond dit vroeger, in de kerk, ook al zo macaber. Een geraamte met een zeis, die de draden des levens doorknipt, en daarbij lachte. Voor zover een geraamte kan lachen, natuurlijk. Dit beeld is mij altijd bijgebleven, en dit tesamen met andere verschrikkingen en onwaarheden, heeft velen van mijn generatie-genoten definitief weggebannen uit de kerk. Er stond op hoeveel pensioen ik zou krijgen, aangenomen dat ik de volle 45 jaar had gewerkt. Vijfenveertig jaar, dacht ik, en moest toegeven, dat ik inderdaad al zo oud was. Ne mens, ge staat er nie bij stil ! Ik keek naar het schamele bedrag, dat mij te wachten stond. Moest ik, iedere maand, hetgeen mij afgehouden werd, sinds 1964 op een geblokkeerde rekening had staan, dan had ik nu bij pensioennering minimum 500,- meer. Bij nadere berekening ging ik er ca. 35% op achterruit. Net verleden week, was er nog een geleerd warhoofd van de bank bij ons, die kwam uitleggen, indien pensioenen zo omlaag gaan, het ook voor de volgende generaties er zeer slecht uitziet. Nalatenschappen, weet je wel ! Maar de staat deed waarschijnlijk andere en nuttiger dingen met mijn 500,- maandelijks. Petra heeft, wat dat betreft, een meer fatalistische kijk op deze zaken. Zij is jonger, en krijgt nog geen bruine enveloppen uit Brussel.
De eerste twee weken van november neem ik mijn laatste verlofdagen op. Meestal zijn dit rustige mooie herfstdagen, en mocht het lukken zouden we graag nog eens uitvaren met onze "El Verde". Liefst van al richting Nederland, en meer specifiek "de Biesbosch" en het Veerse Meer. Twee uitstekende bestemmingen voor een korte trip (1 week). Twee excellente natuurtrips met veel bomen, één en al kleurenpracht met prachtige herfstkleuren. Zeker de Biesbosch moet rondom deze tijd op z'n mooist zijn. Aangezien het kortere vaardagen zijn moet ook daar rekening mee gehouden worden. Maar we blijven realist. Mocht het weer toch niet dat zijn hetgeen we er van verwachten, is voor ons het vaarseizoen ten einde. In het algemeen was het een slecht jaar, met twee weer-extremen. In juli, werkelijk heet, en da's niks overdreven, in augustus kwam het bluswater en koelde alles af. In juni en september kwam het beste van het jaar, en wij gingen met deze laatste met verlof, met prachtige twee weken met zomertemperaturen en nagenoeg geen regen. Hoogst uitzonderlijk, voor zo laat op het jaar. Zou het weer dan samenhangen met gedrag ?
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
Ik ben een man en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ex-bevrachter van binnenschepen, nu met pensioen.
Ik ben geboren op 31/07/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vooreerst mijn bootje Enya, en alles wat ook maar te maken heeft met H2O..
Sinds 25/11/2008 met pensioen, een soms onbekende zee van tijd die op me afkomt - met vrouwtje Petra wat wandelen, en skieën ieder jaar in Seefeld, Oostenrijks stadje waar we getrouwd zijn - in de zomer spenderen we onze vrije tijd sowieso aan ons bootje
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
M/S ENYA
mijn bootje is een Gruno 38E Royal van bouwjaar 2000, is 12m lang en 3,80m breed met een diepgang van 1,10m en een doorvaarthoogte van 4,25/3,60m en een gewicht van 12,5 ton - de motor is een 6 cylinder IVECO van 120 pk met een verbruik van ca. 4 liter/uur. Een watertank en fueltank van elk 500 liter en een vuilwatertank van 200 liter. De boot heeft een buitenbesturing met boeg- en hekschroef, automatische piloot en gps/plotter. Herschilderd op de werf in 2011, zowel boven als onder de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst. Zijn geboorteplaats is Zoutkamp in Friesland.
De motor is een 6 cylinder dieselmotor IVECO type 8065M12.01, met een verbruik van ca. 4 liter per uur, en komt uit de Milanese fabriek (It.) en draagt als matricuulnummer 0587975. Rustig draaiend en bedrijfszeker, zo wordt de motor omschreven in de onafhankelijke testen. Met in de nabijheid van mijn ligplaats, Spanjeveer op de Moervaart, is er een Europees hoofdverdeler en onderhoudscentrum van IVECO, gelegen aan de Vliegtuiglaan in Gent. Ook dat is makkelijk.
Wij hebben in onze boot geopteerd voor een dinette i.p.v. een tweede slaapkamer, aangezien wij voor meer dan 95% ons tweetjes varen. Ruim om te eten, en voorzien van talrijke bergplaatsen, waarbij alles binnen handbereik ligt, is het in blanke eik uitgevoerd en met een blauwe stoffering, een lust voor het oog.
Het kombuis betekent ook soms het "hart" van de Bourgondische Vlaming. Wanner er gekookt wordt aan boord, is het nuttig om te beschikken over een degelijk uitgeruste keuken. Met twee ijskasten, een magnetron en een vier-pits gasvuur, dampkap en verluchting via een dakvenster, is ook onze keuken voldoende gewapend om "de hongerigen te spijzen".
Het salon is en blijft de plaats bij uitstek in het schip. Gezien de geringe oppervlakte die een boot biedt, is het de pleisterplaats om televisie te kijken of radio te luisteren. Lezend, makkelijk achterover leunend in een zetel vliegen de avonden zo voorbij.
"De natte cel" noemt men het toilet- was- en douchegedeelte in een pleziervaartuig. Je kan aannemen dat ook de mechaniek een aardig stukje vertegenwoordigd is in dit gedeelte van de boot. Pompen, vermalers en verwarmingselementen zijn er in vertegenwoordigd. Met de huidige verstrengde wetgeving is ook de vuilwatertank verbonden aan de lozende installaties.
Ieder mens heeft slaap nodig. Dus is de uitrusting van een slaapkamer bijzonder. Immers een goede matras waarborgt een goede nachtrust. Met de vele bergplaatsen vindt de kledij er ook zijn plaats. Onze slaapkamer biedt nog iets extra wat we bij vorige bootjes niet hadden. Een venster achteraan waar je bij 't opstaan nog een blik kan werpen over het rustige of onrustige water. Mooi toch !
Wanneer hier een lichtje aanslaat of er een geluidje biept, is er "iets". Behalve de snelheid in km/u of in zeemijlen/u, de diepte in meter of in voet, beschikt de stuurstand ook over een elektronisch kompas, aangevuld met gps/plotter en een stuurautomaat, er is er op dit electronisch plateau ook plaats voor een boeg- en hekschroef en een electrische ankerwinch. Bij de "gewone" meters vervolledigen een voltmeter, temperatuurmeter, oliedrukmeter, toerenteller met aangegeven aantal draaiuren van de motor en een stand van de tanks aan boord. Alles is overzichtelijk geplaatst, zodat bij het minste onheil snel kan worden ingegrepen.
Historiek van mijn vorige bootjes :
El Verde : spitsgatkottertje 9,30m lang en 3,20m breed en 0,85m diepgang, motor Indenor 50 pk, van Peugeot origine met bouwjaar 1970, gebouwd door Jachtwerf Oost in Akkrum. Bootje werd verkocht (2007) aan onze inmiddels zeer goede vrienden Karel en Leon, Karel is ook geregeld gastschrijver op mijn blog. In 2010 verkochten Karel en Leon de El Verde verder aan een koppel uit Izegem. Zij herdoopten het terug in Griffioen, wat de naam was van het bootje toen we er allebei op verliefd werden in het verre, maar mooie Akkrum.
Enya : Super Lauwersmeerkruiser - 11,40m lang en 3,40m breed met diepgang van 1,00m - gewicht 12 ton - motor : DAF 575 - bouwjaar 1983 op Lauwersmeer - werf in Westergeest. Was een miskoop, maar dat gebeurd overal wel eens. Het bootje werd omgeruild met mijn huidige Gruno Royal 38'.
Enya : Gruno Royal 38 - bouwjaar 2000 - 12m lengte, 3,80 breed en diepgang van 1,10m - gewicht 12 ton - motor IVECO 125 pk - 6 cylinder gebouwd op Gruno werf in Zoutkamp. Ongelofelijk wendbaar, dankzij boeg- en hekschroef, stille, zuinige motor, weinige uren gedraaid bij aankoop en zowel het interieur als buiten goed in orde. Boot werd in 2011 herschilderd, zowel onderwaterschip als boven de waterlijn, nieuwe anodes geplaatst en de motor volledig nagezien.
Toen we elkaar zagen op 16.09.10 wist ik niet eens dat zo'n studierichting als I.W. bestond. Ik heb ondertussen al wat gegrasduint op internet en er over gelezen. Lang niet zo'n makkelijke materie, maar ik denk dat jij dat aankan ! Ik hoop zeker dat we van tijd tot tijd de gelegendheid hebben om met elkaar een babbeltje te doen. Dat zou super zijn. Jammer van die verloren tijd, want die halen we nooit meer in ! opa
Hi Pa,
Ikke nog eens. JIJ staat nu op internet op een blog. Iets wat je nooit gekend hebt, maar je zou het zeker interessant gevonden hebben, al was het maar om je postzegelverzameling aan te dikken. Ons ma zou het maar "brol" gevonden hebben. De band tussen ons was altijd sterk, omdat we zoveel op elkaar leken. Telkens ik bij u sta, daar op die kille plaats mis ik je nog altijd. 'k Heb al een nieuw plantje gekweekt om het andere te vervangen bij u. 'k Breng het wel eens als we alleen zijn. U en ik ! Rust zacht. Onze kleinen.
Ik ben André Van Hecke, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Oostvaarder.
